Grzechot kości - ebook

Od Autorki

Syndrom człowieka z kamienia (fibrodysplasia ossificans progressiva – postępujące kostniejące zapalenie mięśni) – rzadka, upośledzająca choroba genetyczna, w wyniku której mięśnie i stawy powoli zamieniają się w kości, rośnie drugi szkielet, dosłownie zamykający chorego w kostnej klatce. Co charakterystyczne, choroba oszczędza oczy, język, przeponę i serce. Obecnie nie ma na nią leku.

Tommy Rawhead – legendarny potwór, zwykle przedstawiany z głową obdartą ze skóry lub z całkiem gołą czaszką. Straszy się nim dzieci. Jego imię często pojawia się w zestawieniu z określeniem „Krwawe Gnaty” (Oxford English Dictionary).Prolog

W spokojne noce, kiedy krzywizna zimowego księżyca rozmywa się w nurcie rzeki Quaggy, zmarli wołają do niego.

Zadziera głowę i wśród szepczących ciemności wyławia pojedyncze szlochy dziecka.

Przytłumiona dziecięca udręka ciągnie ku niemu poprzez rozłożyste miasto, a on walczy z chęcią, żeby natychmiast wyjść. Nawet mijające lata nie są w stanie uspokoić drżenia, jakie go przenika, gdy kontempluje dzieło swojego życia.

Każde pokolenie ma własną kolekcję. Jego ojciec, ojciec jego ojca i ci, którzy byli przed nimi.

Lecz teraz nastał jego czas, jego przywilej i jego powinność.

Rozkoszuje się tym, jak księżycowy blask sączy się przez szczeliny w żaluzjach w domu jego ojca i jak to światło obmywa kości.

Wstęgi i płaty skostniałej tkanki. Mosty i stalagmity. Wykręcone płyty i gruzły. Plakietka z wygrawerowaną literą C.

Cienie w domu gęstnieją. Stoi samotnie w holu i napawa się pięknem szkieletu, ustawionego w szklanej gablocie, zahipnotyzowany jego zniekształceniami, wtargnięciem kości w przestrzeń klatki piersiowej, wapiennymi lamówkami zdobiącymi kręgosłup.

Chłopiec zamknięty w więzieniu z kości.

Od lat szukał tego najrzadszego z okazów, wśród żywych i martwych. Zawsze czujny, zawsze pełen nadziei.

A teraz, wreszcie, znalazł następnego.PIĄTEK

1

Godzina 15.21

Gdyby Erdman Frith wybrał pizzę zamiast pieczonej wołowiny, być może jego synowi nic by się nie stało.

Gdyby Jakey Frith był trochę bardziej zwyczajny, straszydło nawiedzające cienie jego życia stałoby się tylko wspomnieniem z dzieciństwa, które można odkurzać i obśmiewać na rodzinnych spotkaniach.

Gdyby rodzice Clary Foyle nie byli tak zajęci sobą, a nieco bardziej skupieni na pięcioletniej córce, nigdy nie doszłoby do jej zaginięcia.

A jeśli chodzi o detektyw Ettę Fitzroy, to gdyby nie dręczyły jej myśli o tym, co mogłoby być i kim mogłaby być, oboje dzieci sturlałoby się z gazetowych nagłówków do najciemniejszych zakątków niesławy.

Ale żadne z nich w to wilgotne, listopadowe popołudnie, zaledwie kilka godzin przez tym, jak ich losy zderzyły się ze sobą i pękły, nie przeczuwało ani jednej z tych rzeczy, które ukazały prawdę o nich samych.

Zwłaszcza nie przewidywał tego Erdman Frith, targany rozterkami w dziale mrożonek. Czy miał teraz iść alejką numer trzy po pepperoni i nagrodę, czy może alejką numer pięć, po to, by stać się tak martwym, jak kawałek wołowej polędwicy, który wiózł w swoim wózku.

Nie, Erdman Frith w ogóle nie myślał o śmierci. Bardziej martwił się, co Lilith powie, kiedy zobaczy… tamtamtamtamtam… czerwone mięso.

Wyobraził sobie, jak zaciska usta, ciaśniej niż komar dupę.

„Erdman, a co z zawartością tłuszczów nasyconych?”

„Erdman, a czy czerwone mięso przypadkiem nie powoduje raka jelit?”

Dupa komara zaciska się coraz bardziej.

„Albo chorobę wściekłych krów. Mówią, że już ją zlikwidowali, ale kto wie, czy mówią prawdę?”

Czy naprawdę spodziewała się, że jej odpowie?

Kiedyś może by się z nią podrażnił i zdjął z jej twarzy te zmarszczki.

„Lilith, a wiesz skąd się wzięła nazwa: napięcie przedmiesiączkowe?”

„Nie wiem, skąd się wzięła nazwa: napięcie przedmiesiączkowe”.

„Stąd, że nazwa choroba wściekłych krów była już zajęta”.

Kurtyna.

Ale teraz nie potrafił nawet wzbudzić u niej uśmiechu.

Jej oczy śledziły każdy ruch Jakeya, lęki nie znikły, ale tysiąckrotnie się wzmogły, za sprawą okrutnego wroga, redukującego ich syna, a teraz także ich małżeństwo, do motyli z papieru, takich delikatnych i łatwych do zniszczenia.

Powiedzieli im, że ich synek, synek Lilith i Erdmana, ma drobny problem z kośćmi. To było spore niedomówienie. Problem Jakeya w przyszłości miał go zabić.

Zespół odbierający poród zaczął podejrzewać to od razu, dzięki szczególnej deformacji dużych palców u stóp. Fibrodysplasia ossificans progressiva. Trzydzieści pięć liter. Mniej więcej jedna litera za każdy rok, który jak się spodziewano, przeżyje Jakey. Tyle wynosiła przeciętna, spodziewana długość życia. Więcej to już byłby bonus.

Jedna z pielęgniarek na oddziale położniczym spędziła sześć miesięcy, pracując w australijskim szpitalu, gdzie przyjęto nastolatkę z dziwnym rozrostem kości i coraz większymi ograniczeniami ruchu. Podano jej domięśniowo środki przeciwbólowe, chirurgicznie usunięto dodatkową tkankę kostną, ale to wszystko pogorszyło sprawę milion razy. Kiedy została wreszcie zdiagnozowana, była już praktycznie posągiem, ledwie mogła się ruszyć, poza mówieniem. Wciąż mogła mówić. Pielęgniarka oznajmiła o tym tak, jak gdyby stanowiło to jakieś błogosławieństwo.

Minęło sześć lat i nawet specjaliści byli zdumieni szybkimi postępami choroby. Tym, że zapalenia Jakeya okazywały się niezwykle poważne jak na taki młody wiek. Że to, co działo się z jego ciałem, chociaż charakterystyczne dla tej choroby, dosięgło ramion znacznie wcześniej, niż przewidywano. Że każdy upadek, każde stłuczenie mogło potencjalnie zagrażać życiu.

Żeby cieszyli się tym czasem, jaki mogą spędzić z synem.

Palce Erdmana tarły chłodne, wilgotne opakowanie leżące w wózku. Powinien je odłożyć. Lilith go zabije, a on przecież tak naprawdę wcale nie chciał jej złościć. Tęsknił za radosną wolnością ich miłości, zanim jeszcze uwikłała się w lekarstwa i umówione wizyty w szpitalu. Ale był już tak znużony robieniem zawsze tego, co Lilith mu kazała.

A poza tym jak dotąd nie dostał BSE, choroby Creutzfeldta-Jacoba, czy jak to tam się jeszcze nazywało i właśnie zbliżał się do czterdziestki. Jeśli nawet wdepnął w to gówno, przecież i tak już miał zasrane życie. Gdyby doszło do najgorszego, nawet by nie zauważył przemiany z mężczyzny w średnim wieku w roślinę. Ziemniak miał więcej frajdy z życia od niego.

A chuj z tym. Jakey uwielbia pieczeń i rośnie.

Gdyby Erdman wiedział, że w tym niezwykle urokliwym miejscu, w Tesco przy Lewisham Road, właśnie przypieczętowuje los syna, cała jego rodzina przeszłaby na wegetarianizm. Jednak nie wiedział i ruszył do domu, zadowolony, że skoro zrobił zakupy, to ma przywilej zadecydowania, co będzie na podwieczorek.

2

Godzina 15.23

Trylyly, kot jest zły, małpiszona ktoś pokona, a odpadasz ty!

Poppy Smith wskazała na Clarę Fole, chichocząc przez szczerbę między górnymi zębami. Clara się nie śmiała.

– Nie bawię się – stwierdziła, potem odwróciła się plecami do grupki dzieci grających w berka.

Pomaszerowała w stronę furtki na drugim końcu placu zabaw, trzymając dłonie głęboko w kieszeniach. Było prawie pusto, tylko kilku maruderów czekało, aż starsi chłopcy skończą zaimprowizowany mecz w nogę. Poppy coś za nią wołała, układając palce na kształt szczypców homara, a wszyscy się z tego śmiali, jednak Clara udawała, że nie słyszy. Matka Poppy miała jej pilnować, lecz akurat plotkowała z inną matką, odwrócona do dziewczynki plecami i nie zauważyła, że Clara właśnie odchodzi.

Wtedy po raz pierwszy mu się poszczęściło.

Pani Foyle nazywała ścierwojadami te matki, które popołudniami zbijały się w nieprzenikalne gromady u wejścia do szkoły. Clarze przypominały ptaszyska, z chyboczącymi się głowami, różową szminką i ładnymi ubraniami. Nie wiedziała, że niektóre ptaki chętnie oskubują cudze życie aż do kości.

Kilka minut wcześniej pociągnęła za płaszcz matki Poppy i szepnęła jej, że musi do toalety. Pani Smith nie odpowiedziała, tyko rozmawiała dalej, wymachując rękoma jak skrzydłami.

Clara zacisnęła nogi i skakała, a teraz miała mokre rajstopki. Ocierały ją, gdy szła.

– Nie, mamusiu, ja w ogóle nie lubię Poppy – jęknęła rano, gdy usłyszała, kto ją dzisiaj odbierze ze szkoły.

– Przykro mi kochanie, ale inaczej nie da rady. Będziesz się dobrze bawić. Tak czy siak, Gina ma wolne popołudnie, a ja akurat dzisiaj jestem umówiona.

Clara marudziła i płakała, ale bez skutku. Matka pozostała nieprzejednana. Dla pani Foyle perfekcyjna fryzura była ważniejsza niż oddychanie.

Wiatr naprężył muskuły, przesuwając liście po placu zabaw. Clarze było zimno, bolała ją głowa i chciała do mamy. Poklepała się po plecaczku, żeby się upewnić, że portmonetka jest na miejscu. Dzieciom nie wolno było przynosić pieniędzy do szkoły, jednak Clara wsunęła portmonetkę do worka na śniadanie, kiedy Gina akurat nie patrzyła. Lubiła brzęk stukających o siebie monet.

Chłodne powietrze znowu ją uszczypnęło. Pomyślała o ojcu o, tym jak szczypał jej policzki, a potem były zaczerwienione i bolały.

Clara wzdrygnęła się i zaczęła mozolić z zamkiem kurtki. Pani Lewis, jej nauczycielka, dostrzegła ją z okna pokoju nauczycielskiego i pomachała. Clara nieśmiało uniosła dłoń w odpowiedzi na pozdrowienie, a potem zarzuciła na ramię plecak, prawie tak duży jak ona sama.

Boczna furtka była otwarta. Pan Crofton, woźny, miał ją zamknąć późnym popołudniem, teraz jednak ciężkie metalowe rygle tkwiły zablokowane w zielonym, metalowym ogrodzeniu, a droga do wolności stała otworem.

Czując uderzenia serca, walącego jak młot pneumatyczny, Clara wyślizgnęła się przez szkolną furtkę i stanęła na chodniku. To, że drżała, nie miało nic wspólnego z przejmującym, chłodnym wiatrem. Szybko obejrzała się za siebie. Po drugiej stronie betonowej płaszczyzny placu zabaw Poppy bawiła się z Sashą, a matka Poppy wciąż paplała, wymachując rękami. Jeszcze trzy kroki, a Clara znajdzie się za rogiem i poza zasięgiem jej wzroku.

Dziewczynka uśmiechnęła się do siebie nerwowo.

Po drugiej stronie ulicy jakiś mężczyzna w czarnej, prążkowanej marynarce gramolił się właśnie z auta, parkującego tam co popołudnie już od dwóch tygodni. On także zaczął iść. Stawiał dłuższe kroki niż Clara i wkrótce ją dogonił. Dziewczynka jednak zbyt była zaabsorbowana własną ucieczką, by go zauważyć.

Kilka ulic dalej, kobieta wychodząca z kiosku pomyślała, że to dosyć dziwny widok, taka mała dziewczynka, samotnie maszerująca do domu w piątkowy wieczór. Zauważyła kapelusik od szkolnego mundurka, wzrokiem poszukała kogoś dorosłego w pobliżu i kątem oka dostrzegła mężczyznę w czarnej, prążkowanej marynarce. Ich wzrok się zetknął. W tej chwili zawieszenia spojrzeń przypomniała sobie starego psa, który kiedyś był w jej rodzinie. Zdechł ostatniego lata, od wewnątrz wyjadły go larwy – straszna, powolna śmierć na muszycę. Kiedy znaleźli Buddy’ego, był w szoku, ale jeszcze żył i miał puste oczy. Takie puste jak tamten mężczyzna. Ogarnęło ją obrzydzenie, a plastykowa butelka mleka, którą właśnie trzymała, wciąż jeszcze okryta wilgocią skondensowaną w sklepowej lodówce, zaczęła wysuwać się z palców. Mężczyzna odwrócił wzrok, a kobieta przypomniała sobie, by mocniej zacisnąć dłoń na butelce, zanim uderzy o chodnik i się roztrzaska.

Prawie natychmiast zapomniała wyglądu jego twarzy.

Mężczyzna skręcił do sąsiedniego sklepu. W środku był tylko sprzedawca rozmawiający przez telefon po pendżabsku. Żuchwą przytrzymał słuchawkę przy ramieniu, bazgroląc jakieś liczby na kawałku papieru. Obliczał koszty instalacji monitoringu i nawet nie spojrzał na nowego klienta.

Clara weszła w ślad za nim, zwabiona słodyczami. Uwielbiała słodycze, a w sklepie pyszniły się rzędy krówek w jaskrawych opakowaniach, irysów w błyszczących papierkach, butelek coli, rodzynek w czekoladzie i jeszcze tęcza landrynek o każdym smaku.

Jeden, dwa, trzy, cztery różne kolory, policzyła Clara w myślach. Pięć. Tyle samo, ile mam lat.

Zaburczało jej w brzuszku. Lunch był prawie cztery godziny temu, a ona przecież zawinęła swój pasztecik z indykiem w serwetkę i wyrzuciła do kosza, kiedy pani Goddard krzyczała na Saffron Harvey za to, że rozrzuciła fasolkę po jadalni.

Stał przed nią jakiś pan w czarnym płaszczu. Clara była mała, nie mogła więc zobaczyć jego twarzy, dostrzegła jedynie plamę wielkości pięciopensówki, przypominającą rdzę, na białych prążkach na jego kieszeni. Miała niewiele lat, ale dobrze się znała na rdzy, bo ojciec narzekał, że ogrodnik pozwala, by narzędzia rdzewiały i pokazywał jej grabie. Teraz to jednak nie była rdza. To była zaschnięta krew. A ona niczego nie wiedziała o krwi. Jeszcze nie.

– Poproszę dziesięć deko czekoladek malinowych – powiedział.

Kiedy po kilku chwilach Clara wychodziła ze sklepu, trzymając papierową torebkę truskawkowych cukierków w jednej ręce, a drobne z reszty w drugiej, mężczyzna czekał na zewnątrz, oparty o ogrodzenie.

– Co kupiłaś?

Był wesoły, przyjacielski, zaszeleścił torebką, zanim wybrał jakiś cukierek i odwinął go z papierka. Wrzucił czekoladkę do ust, uśmiechnął się szeroko.

– Mm… pyszne… Chcesz jednego?

Potrząsnął przed nią torebką, a ona zrobiła krok do tyłu, uderzyła plecakiem o słup telegraficzny, potknęła się.

– Spokojnie, nie gryzę.

Torebka zadrżała ponownie. Clara pochyliła się, nagle oczarowana połyskującymi, różowymi zawijasami. Sięgnęła, aby się poczęstować, a wtedy kościste palce mężczyzny zacisnęły się na jej nadgarstku.

– Mamusia poprosiła mnie, żebym cię odprowadził do domu. Bo nie lubisz ciemności. Dobrze?

Z zawstydzeniem kiwając głową, pozwoliła się prowadzić ulicą, w stronę rzędu rozpadających się garaży. Mgła późnego popołudnia zaczynała opadać, zamazując kontury aut i chodnik przed nią. Mrok miał zapaść o szesnastej dziewięć, za dwadzieścia minut.

Przysunęła się bliżej mężczyzny, denerwując się jego obecnością, ale jeszcze bardziej nadchodzącym zmierzchem, gwałtownym blaknięciem kolorów nieba. Mężczyzna odwrócił się w jej stronę, oczy miał niczym czarne grudki.

Ulica była wąska, z topornymi blokami po obydwu stronach. Przed budynkami nie było trawników, tylko pasmo betonu zastawione przepełnionymi kontenerami na śmieci. Jedno, dwa mieszkania na samej górze były zupełnie ciemne, jednak w większości okien na dole jaśniało światło. Wzrok Clary przyciągnęły ogromne ekrany telewizyjne, widoczne zza okien w co najmniej jednym salonie. Znowu zaburczało jej w brzuszku i wsunęła lewą dłoń do kieszeni, skąd wyjęła cukierek. Na koniuszkach palców pozostał ślad różowego pyłu. Zaczęła mocno ssać słodycz, która na chwilę usunęła z ust gorzki, denerwujący smak.

Clara mieszkała w Pagoda Drive w Blackheath, enklawie drogich domów, w zupełnie innym świecie niż te pomazane graffiti budynki wśród krzaków. Miała własną sypialnię, pomalowaną na różowo i szafę w takim samym kolorze, pełną sukni księżniczek Disneya. Szczególnie lubiła sukienkę Śpiącej Królewny.

Próbowała powiedzieć mężczyźnie, że zmieniła zdanie, że spróbuje sama znaleźć drogę do domu, ale on jej nie słuchał. Szedł, cały czas trzymając ją za przegub. Kiedy próbowała się wyrwać, jego paznokcie zagłębiły się w bladym pasku ciała, wystającym z mankietu płaszczyka.

Na krańcu pustej ulicy była opuszczona fabryka z kilkoma powybijanymi oknami i tablicą „ZAKAZ WSTĘPU”. Pod nią stała poobijana, szara furgonetka Forda bez okien.

Mężczyzna odwrócił się do dziewczynki i tym razem wokół jego oczu nie było już przyjaznych zmarszczek. Nadal trzymając ją za nadgarstek, pomachał kluczykami, a furgonetka wydała piskliwy odgłos. Wskazał auto szarpnięciem głowy.

– Wsiadaj – polecił, głos miał szorstki.

Clara wcale nie miała ochoty wsiadać do tej furgonetki, dlatego potrząsnęła głową i znów spróbowała się wyrwać, ale nie miała szans. Kiedy otworzyła usta, aby krzyknąć, mężczyzna wsunął jej dłoń między zęby. Mocno go ugryzła. W groźbie zawartej w jego wzroku była wściekłość, palce siniaczyły delikatną skórę.

Szarpała się, próbowała wierzgać nogami, tak jak nauczyła się na lekcji pływania, ale to nic nie dało. Mężczyzna złapał ją w pasie i wsadził do auta. Potem sam wszedł do środka i zatrzasnął drzwi.

Pani Smith, matka Poppy, zauważyła zniknięcie Clary jakieś sześć minut po tym, jak dziewczynka opuściła plac zabaw. Kiedy przetrząsnęła teren szkoły i z komórki zadzwoniła na policję, niebo już pociemniało, a furgonetka odjechała.

3

Godzina 17.56

Dwie godziny i siedemnaście minut po uprowadzeniu Clary Erdman siedział naprzeciwko swojej rodziny. Lilith kroiła Jakeyowi marchewki, jej usta wykrzywiało niezadowolenie. Jakey śpiewał coś pod nosem, myślami wędrując gdzieś daleko.

Erdman palcami przeczesał sobie włosy, a raczej ich pozostałości, spłowiałe jak farba na zabawkowym samochodziku Jakeya, tym, który dwa tygodnie przeleżał w brodziku, a teraz był właściwie do niczego.

Do niczego.

Te słowa znał dobrze. Wciąż nie potrafił wyzbyć się wrażenia, że zawiódł oczekiwania: swojej matki, Lilith, swoje własne. Zawsze przekonywał sam siebie, że przecież ma jeszcze mnóstwo czasu, jednak kiedy przybyło mu centymetrów w pasie, a włosy zrzedły, zaczął mieć nieprzyjemną świadomość, że najprawdopodobniej jego życiu bliżej już końca, niż do początku.

Kiedy spojrzał na syna, serce zadrżało mu w dziwny sposób. Jakey wzbudzał w nim niezwykłą mieszaninę uczuć opiekuńczych i oszołomienia, której nawet po pięciu latach usilnych prób wciąż nie umiał pojąć. Usta chłopca poruszyły się, ale Erdman nie zdołał zrozumieć słów.

Kiedy próbował znaleźć jakąś drogę w głąb tej ciszy, dostrzegł, że Lilith krzywi się nad swoim talerzem. Taki sam wyraz twarzy miała rano w łóżku, gdy przypadkiem pogładził ją po udzie.

– Będziesz kroił to mięso, czy nie? – Tyłek komara zacisnął się. – Kto w ogóle je kotlety w piątek wieczorem?

Słowa mające rozluźnić atmosferę, zastygły mu na wargach. Już bez apetytu spojrzał na wołowinę, z marmurkowym deseniem tłuszczu, ociekającą różowawymi sokami i włączył elektryczny nóż. Niskie brzęczenie przypominało odgłos, jaki czasem słyszał z łazienki, gdy Lilith oznajmiała, że musi się wymoczyć i potrzebuje pół godziny spokoju, a potem zamykała za sobą drzwi. Pożałował, że dzisiaj nie wymknął się do domu wcześniej, zamiast iść do pubu.

Lilith patrzyła przez ociekające deszczem okno, gdzieś w ciemny prostokąt ogrodu. Chciałby wciągnąć ją z powrotem w swoje życie, ale nie wiedział jak.

Niespodziewanie pojawiło się wspomnienie lunchu w pubie, kilka miesięcy po tym, jak się spotkali.

Zwykle niezbyt przepadał za większymi grupami ludzi, ale Lilith oczarowała jego przyjaciół anegdotami ze szkoły, w której kiedyś pracowała. Kiedy wyszli, wsunęła dłoń w jego rękę, a on wciąż pamiętał tamto swoje absurdalne poczucie dumy.

Boże, tęsknił za nią.

Jakey zanucił kilka nut. Często tak robił podczas posiłków. Erdman zastanawiał, się, czy to jest może sposób jego syna na zagłuszenie dźwięku rozpadającej się rodziny.

– Co to za piosenka? – zapytała Lilith, marszcząc czoło.

– Choleraaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa! To znaczy, aua!

W palcu Erdmana zapłonął ból, kiedy ostrze ześlizgnęło się i ząbkami głęboko wpiło w skórę i tkankę pod nią. Jakey przestał śpiewać, spojrzał oczyma wielkimi jak spodki. Woda w szklankach wibrowała. Pusty talerz Erdmana zbryzgały rubinowe krople, wyglądał teraz jak mroczna wersja obrazu Jacksona Pollocka, który widział w zeszłym miesiącu w Tate.

Nóż zataczał gorączkowe okręgi, dopóki Lilith go nie wyłączyła. Erdman wpadł na żonę i po raz pierwszy od kilku miesięcy przez chwilę doświadczył pełności jej piersi.

Po kilku sekundach oszołomienie minęło, Lilith usadziła go w fotelu i teraz patrzył na swoją dłoń, którą ściśle owinęła serwetą. Mógłby przysiąc, że materiał był do niedawna biały, teraz jednak miał kolor żywego szkarłatu.

– Przynieś tacie trochę wody – powiedziała Lilith. Chłopiec nie drgnął. – No, idź.

Z typową dla sześciolatka niechęcią do opuszczenia miejsca, w którym lała się krew i coś się działo, Jakey pokuśtykał do kuchni. Kiedy dotarł do wejścia, zatrzymał się na chwilę i odwrócił, aby spojrzeć na ojca. Erdman zmusił się do uśmiechu. I do nieznacznego machnięcia, oczywiście lewą ręką.

Jego palec zaczynał pulsować. Scheisse. Erdman położył zranioną dłoń na udzie i pozwolił Lilith unieść wilgotną chustkę. Świeża krew złośliwie skapnęła, plamiąc jasny laminat podłogi. Nie potrafił się zmusić do patrzenia na rozcięcie, na gruby płat zniszczonej skóry. To, jak Lilith gwałtownie wciągnęła powietrze, powiedziało mu wszystko.

Na zewnątrz zawył alarm samochodowy.

To nie był alarm samochodowy.

Jakey.

Lilith wypuściła jego dłoń i popędziła do kuchni. Erdman wstał. Ściany wokół niego drżały jak wewnątrz basenu. Poczekał, aż przestaną się poruszać i pokuśtykał w ślad za żoną. Gdy zobaczył, co się stało, serce podeszło mu do gardła.

Jakey leżał na podłodze, z jednym ramieniem pod ciałem, drugim wyciągniętym przed siebie. Głowę miał przekręconą w bok. Krzesło było przewrócone, a odłamki szkła porozrzucane na kafelkach. Przy kuchence zbierała się woda.

Po twarzy Lilith przetaczały się poczucie winy, strach i oskarżenia. Jakey próbował usiąść, krztusząc się i płacząc.

– Już dobrze, spokojnie, kochanie – powiedziała.

Erdman odsuwając na bok własny ból, wyciągnął do syna niezranioną dłoń.

– Gdzie cię boli, mistrzu?

Jakey nie złapał ojca za rękę tak, jak to robił zwykle. Zamiast tego gwałtownie nabrał powietrza, skrzywił się i znowu zaczął płakać. Przez króciutką chwilę spojrzenie Erdmana zetknęło się ze wzrokiem Lilith.

– Tatusiu, moja ręka – powiedział chłopiec przez wodospady łez. – Upadłem na rękę.

Kiedy Lilith delikatnie postawiła Jakeya na nogi, Erdman ocenił szkody. Sprawna ręka Jakeya, ta, której używał do jedzenia, picia, zabawy i pisania, wisiała teraz u jego boku pod dziwnym kątem, zaczynała puchnąć. Erdmanowi przypominała napęczniałą, różową kiełbaskę, tuż przed pęknięciem skórki. Druga ręka, sztywna i nieruchoma, pozostawała zgięta łokciu od kiedy chłopiec skończył trzy lata.

– Gdzieś jeszcze, Jakey? – zapytał. – Uderzyłeś się w głowę? Upadłeś na kolana? Co z twoimi żebrami? Ze sto razy ci mówiliśmy, żebyś uważał, jak stajesz na krześle. Nie użyłeś uchwytów na ręce? Dlaczego nie wyjąłeś wody z lodówki?

Dolna warga syna zadrżała i znowu zaczął szlochać, głośno i bełkotliwie. Sądząc po spojrzeniu, jakim teraz mierzyła go żona, Erdman uznał, że posunął się za daleko. Syn nadal nie ruszał ramieniem, które teraz pokryły dziwne, purpurowe plamy.

– Usiądź, słoneczko – powiedziała Lilith. – Dostaniesz coś do picia. I to ciastko, które lubisz.

W uszach Erdmana szept Lilith sięgającej teraz do kredensu po plastykowy dzbanek zabrzmiał podniecająco. Na chwilę przypomniał sobie dotyk jej ust, lecz ból dłoni i troska o Jakeya ściągnęły go do rzeczywistości.

– Słuchaj, musisz jechać na szycie. To jest głębokie rozcięcie. Paskudne. Nie chcę straszyć Jakeya, ale jego też lepiej zabierzmy na pogotowie. Teraz dam mu sterydy, ale pewnie trzeba będzie zrobić prześwietlenie. – Jej usta zadrżały. – Myślę, że ma złamaną rękę.

Erdman jęknął, przez chwilę żałował zmarnowanego posiłku, ale prawdę powiedziawszy i tak stracił apetyt.

Jakey połknął środek przeciwzapalny. Przestał głośno płakać, ale łzy spływały mu po twarzy. Potrząsnął głową, kiedy Lilith uniosła mu kubek ust. Erdman, używając zdrowej ręki, posadził sobie syna na biodrze, ostrożnie, żeby mu nie sprawić bólu. Po kilku sekundach rozbolał go biceps, ale zignorował to i wyniósł chłopca na zewnątrz, do samochodu. Zamigotały światła auta. Krew z dłoni Erdmana zostawiała ślady na podjeździe. Syn przekręcił mu się w ramionach, aby na nią popatrzeć.

– Czy umrzesz? – Twarz Jakeya była bladym księżycem na tle zimowego, nocnego nieba.

– Oczywiście, że nie, mistrzu – powiedział Erdman. Przypiął chłopca do jego fotelika i pocałował we włosy. – Tatuś potrzebuje tylko kilku małych szwów. – Zmusił się, aby mówić spokojnie. – A ciebie trzeba zbadać. Nie możesz chodzić z taką ręką.

Kiedy Lilith wiozła ich do szpitala, Jakey znowu zaczął śpiewać. Głos miał cichy, ale Erdman siedział obok niego z tyłu i wyraźne słyszał melodię wśród ulicznego hałasu.

W przeciwieństwie do Lilith, znał piosenkę, którą właśnie podśpiewywał Jakey. To była ta, o której chłopiec mówił, że nauczył go wujek Carlton. Znał ją, bo Carlton – brat Erdmana – też mu ją śpiewał, kiedy byli mali.

Tyle że Carlton nie żył już od trzydziestu sześciu lat.

W szpitalu Royal Southern Jakeya i Lilith skierowano na oddział dziecięcy, a Erdman musiał czekać godzinę, aż jakiś zmęczony stażysta obejrzy jego skaleczenie. Plakietka na piersi oznajmiała, że to doktor Hassan.

– Wydaje się, że drasnął pan kość, ale nie sądzę, żeby ścięgno było uszkodzone. – Lekarz ściągnął lateksowe rękawiczki. – Pewnie tylko kilka dni poboli, ale dobrze pan zrobił, przychodząc tutaj. Szybciej wyleczy się ze szwami.

Zaszeleściła zasłona i pojawiła się głowa Lilith. Erdman dostrzegł, że ma zbielałe kostki od wysiłku związanego z pchaniem Jakeya na szpitalnym wózku.

Latem najlżejsze tknięcie słońca sprawiało, że chłopcu wyskakiwały piegi, wyglądał wtedy jak taka łamigłówka z kropkami. Teraz jednak, wieczorem szesnastego listopada, skóra Jakeya była kompletnie bezbarwna, zdawało się, że sieć żył i naczyń pod jej powierzchnią wypełniona jest mlekiem.

– Przepraszam – wymamrotała do lekarza. – Po prostu chciałam powiedzieć mężowi, co z synem. – Nie czekała na pozwolenie, tylko się uśmiechnęła. – Nie sądzą, żeby było złamanie, ale na wszelki wypadek jedzie na prześwietlenie.

Dłoń ściskająca żołądek Erdmana rozluźniła uścisk.

– Serio? Ale wyglądało, jak gdyby… – Poczuł na sobie spojrzenie Jakeya. – To naprawdę wspaniale.

– Właśnie powiedziałem pani mężowi, że przydałoby mu się kilka szwów – oznajmił doktor Hassan.

I znowu padło to słowo. Erdman skupił się teraz na zatrzymaniu lunchu w żołądku i próbował zignorować łomot w uszach. Nad górną wargą zaperlił mu się pot. Zamknął oczy. Wiedział, że wygląda jak kawał gówna.

– On ma fobię na punkcie igieł – wyjaśniła Lilith. – I krwi. Zemdlał, kiedy rodził się Jakey. Musieli go szybko odwieźć na wózku. Doszedł do siebie dopiero po kilku dobrych godzinach. – Pochyliła się i ścisnęła Erdmana za kolano, aby w ten sposób usunąć jad ze swoich słów.

Doktor Hassan zachichotał i poklepał Erdmana po plecach.

– Zdarza się najlepszym. Ja zemdlałem na swojej pierwszej sekcji.

– Co to jest sekcja? – spytał Jakey, oczy błysnęły mu z ciekawości.

– No, młody człowieku, to jest wtedy, gdy…

Lilith przerwała lekarzowi.

– Kochanie, to jest taka medyczna sprawa. Teraz chodźmy na prześwietlenie, a potem rozejrzymy się za czymś do jedzenia.

4

Godzina 18.01

Clara miała przyciśnięte do ust coś chropowatego, co przy każdym szarpnięciu ocierało dół podbródka. Przeguby skrępowano jej za plecami, medycznym przylepcem, krzyżującym się na delikatnej skórze. Więzy wrzynały się głęboko w przestrzeń między kciukiem a resztą palców.

Furgonetka podskakiwała na wybojach, tył auta opadał nisko na każdym wzniesieniu, a ból podbródka i dziwaczność całej tej sytuacji sprawiały, że skurczył się jej żołądek. Zazwyczaj niewiele potrzebowała do płaczu, ale tym razem łzy się nie pojawiały. Ogarnęło ją otępienie.

Mężczyzna posadził Clarę, opierając ją o jakąś skrzynkę i wtykając między dwa zrolowane dywany. Z tyłu auta czymś śmierdziało, jak gdyby zgniłym mięsem. Było zimno i ciemno, niczego nie dało się zobaczyć.

Coś szło jej po policzku. Chciała krzyczeć, ale ten mężczyzna powiedział, że jeśli tak zrobi, to zabije jej matkę. Clara wierzyła mu. Mówił to z uśmiechem, ale zanim zatrzasnął drzwi furgonetki, już wiedziała, że to wcale nie dowcip.

Znowu zaburczało jej w brzuchu. W trakcie popołudniowej przerwy Poppy powiedziała Clarze, że na podwieczorek dostanie kiełbaski i frytki. Matka Clary nigdy czegoś takiego nie jadała. Furgonetka znowu podskoczyła. Myśli pomknęły z powrotem do matki, do jej różowych paznokci i grubych kresek wokół oczu i tego, jak przesuwała okulary w górę nosa za każdym razem, gdy karciła córkę. Do sposobu, w jaki przyciskała policzek do policzka córki, zawsze jednak pozostawiając wolną przestrzeń między nimi. Pani Foyle nie lubiła lepkich dłoni i lepkich twarzy.

Furgonetka zatrzyma się, a potem szybko cofnęła. Ucichł pomruk silnika. Rzległo się jakieś stukanie. Głośny metaliczny dźwięk sprawił, że Clara aż podskoczyła. Uświadomiła sobie, że słyszy odgłos odsuwanych drzwi furgonetki. Żarówka bez klosza, zwisająca z sufitu, dawała akurat tyle światła, by zobaczyła, że jest teraz w jakimś garażu.

Garaż stanowił część domu, wysokiego i wąskiego jak mężczyzna, która ją tutaj zabrał. Clara nie mogła tego zobaczyć, lecz dom miał niewielkie okna z okiennicami i schody z poręczą, prowadzące do piwnicy. Dróżka ze spękanych czarnych i białych płytek, przerośnięta zielskiem, wiodła do drzwi wejściowych, pokrytych łuszczącą się niebieską farbą, której odpadające płaty zostawiały ślady kształtem przypominające kontury państw. Kuta metalowa cyfra dwa, zmatowiała ze starości lub za sprawą pogody, straciła jedną ze śrubek i teraz wisiała do góry nogami, przypominając cedyllę. Na chodnik padały splunięcia mroźnego deszczu. Było już prawie zupełnie ciemno.

Mężczyzna wyniósł Clarę z auta. Kiedy stopy dziewczynki dotknęły betonowej podłogi, światło jakby zelżało, a żarówka pstryknęła i zgasła.

Zmroziła ją nagła zmiana temperatury, zamrugała wśród ciemności. Mężczyzna wpił palce w ramiona dziewczynki i pociągnął ją ku wewnętrznym drzwiom.

Tak bardzo skupiała się na tym, by zachować równowagę, że nie zauważyła schodka, przewróciła się, drąc rajstopki i ocierając sobie kolana.

Po kilku chwilach była w holu. Kiedy jej oczy przywykły już do półmroku, zobaczyła, że podłoga jest goła i w pomieszczeniu nie ma żadnych mebli poza niewielką szklaną gablotą na blacie biurka w rogu. Potem dostrzegła jeszcze jedną. I jeszcze jedną. Gdy starała się zrozumieć, co widzi, mężczyzna wyszedł z cienia, ocierając ręce w ręcznik. Zdjął jej więzy i podał szklankę mleka. Jakiś instynkt ostrzegał, żeby nie pić, lecz była taka spragniona, że jednak się napiła. Skrzywiona twarz mężczyzny jak gdyby się osunęła i już po raz drugi tego dnia wszystkie krawędzie się rozmyły.

5

Godzina 19.52

Amy Foyle siedziała na łóżku córki, doskonale opanowana, a wokół niej trwał ruch.

Dwóch policjantów przeszukiwało sypialnię Clary, otwierając jej szafę, komodę, a nawet drewnianą szkatułkę na biżuterię, którą dostała na czwarte urodziny i samodzielnie pomalowała. Ktoś podniósł szczotkę do włosów dziewczynki i wsadził do przejrzystej torebki na dowody.

– Na próbki DNA – wyjaśnił. – Mogę potrzebować też jej szczoteczki do zębów.

Nie dotykaj tego, miała ochotę krzyczeć Amy. To nie twoje.

Policja zjawiła się akurat wtedy, gdy zmywano jej farbę z włosów, a gardło miała odsłonięte i podatne na ciosy. Nie słyszała wiadomości gorączkowo nagrywanych na poczcie głosowej przez matkę Poppy Smith. Telefon leżał zagrzebany głęboko w jej torebce od Hermèsa.

Wyprowadzili ją na zewnątrz, wciąż jeszcze w czepku nałożonym przez fryzjera. Dopiero gdy zbliżali się do domu, uświadomiła sobie, że przecież zostawiła w salonie płaszcz i zapomniała zapłacić.

Po godzinie, kiedy zjawił się Miles w towarzystwie dwóch funkcjonariuszy, którzy przyjechali w godzinach szczytu, aby zabrać go z prywatnego gabinetu przy London Bridge, wciąż miała na sobie ten czepek. Odpiął rzep, czepek delikatnie upadł na podłogę. Ten gest wydał się jej jakiś nieodpowiedni, jak gdyby Miles rozbierał ją przed pójściem do łóżka.

– Lepiej żeby się nie wygłupiała – powiedział. – A zresztą: znajdzie się.

– Ale jest już ciemno. Są ulice, jest jeziorko na Heath… – Zakryła sobie usta dłonią, żeby powstrzymać wymykającą się z nich grozę.

Wyjął szklankę z jej dłoni, objął żonę ramionami, a ona przytknęła twarz do wilgotnego materiału garnituru. Pachniał mydłem i bezpieczeństwem.

– Co robi policja? – Puścił Amy, powiesił marynarkę na oparciu krzesła, przeczesał palcami szpakowate włosy.

Przekazała mu okropne szczegóły. Mówiła o tym, jak prosili o opis Clary, o kilka niedawnych fotografii, pytali o kolor płaszczyka i rękawiczki, które miała dzisiaj na sobie. Jak pukali do drzwi sąsiadów, przeszukując ulice w pobliżu domu, w okolicy Common i dalej, aż do Greenwich Park, jak wzięli numery telefonów do rodziców wszystkich kolegów Clary. Jak przez wzgląd na wiek i bezbronność dziewczynki planowali ogłosić ogólnokrajowy Alert Ratowania Dziecka, jeżeli nie znajdą jej w ciągu najbliższych kilku godzin.

Mówiła o tym, że większość zaginionych dzieci bezpiecznie wraca do domu.

Większość, ale nie wszystkie.

– Znajdzie się – powtórzył spokojnym głosem. – Gdzie jest Eleanor?

– U twojej matki. Pomyślałam, że tak będzie lepiej…

– Chcę, żeby była z nami. Potrzebuje teraz swojej rodziny.

Amy nie lubiła mu wytykać, że jego matka to także ich rodzina. Patrzyła, jak mąż otwiera teczkę i wyjmuje laptop.

– Co robisz?

– Muszę tylko skończyć raport.

Amy podniosła szklankę z blatu w holu i pozwoliła, żeby prześlizgnęła się jej między palcami. Na dźwięk szkła rozbijającego się o kafelkową posadzkę przez drzwi wetknął głowę jakiś policjant.

Ujrzała własne zdenerwowanie odbijające się w zmarszczkach na twarzy Milesa i uświadomiła sobie, że zajęcie się pracą na komputerze to dla niego tylko sposób radzenia sobie z sytuacją, zachowania jakiejś kontroli. Mimo to nie potrafiła się powstrzymać. Wirował w niej ból. Rzucała w męża słowa jak kamienie.

– Nasza córka zaginęła. Nie sądzisz, że to znacznie ważniejsze od jakiegoś pierdolonego raportu? – podniosła marynarkę, cisnęła nią w niego. – Czy nie powinieneś być teraz na dworze i jej szukać?

Spojrzał na nią znad okularów.

– Amy, nie histeryzuj. Policja musi spokojnie pracować, a ja chcę być tutaj, kiedy Clara wróci do domu.

Nie potrafiła na niego patrzeć. Nie potrafiła dzielić jego optymizmu. Zawsze ten jego pierdolony optymizm. I ten cholerny, rzeczowy ton. Tyle że w tych słowach tkwiła prawda, której nie mogła zignorować.

– Masz rację. – Sięgnęła po dłoń męża i szybko ją uścisnęła. – Przepraszam. Po prostu się boję.

Poklepał ją po ramieniu.

– Wszystko będzie dobrze.

Ale i tak mu nie wierzyła.

Policjanci chodzili po domu, głosy mieli poważne. Stali obok ich domowego komputera, rozmawiali o uwodzeniu nieletnich, o serwerach dla graczy i mediach społecznościowych, chociaż Amy ciągle im powtarzała, że Clara jest za mała, aby tego używać. Przyglądała się, jak obserwują Milesa, starając się oszacować jego reakcje i domyślała się, że jej również się przyglądają. Usłyszała, że proszą męża o listę pacjentów, których przyjął dzisiaj po południu. „Aby potwierdzić alibi”. Ten dziwaczny pomysł sprawił, że poczuła się, jak gdyby zdryfowała ze swojego życia. Wzorzec ich piątkowych wieczorów – wino, kolacja, seks – zmienił się w coś nierozpoznawalnego, paskudnego.

Jeden z policjantów, nie potrafiła sobie przypomnieć nazwiska, tylu ich tutaj było, wszedł do przedpokoju. Wyraz twarzy miał obojętny, niczego nie dało się wyczytać.

– Doktorze Foyle, pani Foyle. Chciałbym żebyście oboje państwo przeszli teraz do salonu i usiedli.

Amy wnętrzem dłoni oparła się o ścianę. Poczuła ból w piersi, jak gdyby przejechała tam druciana szczotka.

Znaleźli ją?

Znaleźli ją.

Jeśli żyje, to już by nam powiedzieli.

Czyli, że nie żyje.

Nie żyje.

Nie.

Proszę, nie.

Policjant, który do nich przyszedł, stanął obok kominka, jego kolega pod oknem. Obaj mężczyźni przełknęli jednocześnie ślinę, a drganie ich jabłek Adama skojarzyło się Amy z wisielczą pętlą.

– Chcemy państwa powiadomić, że ogłoszono Alert Ratowania Dziecka – oznajmił pierwszy funkcjonariusz. – To dosyć nowy, ale bardzo wydajny sposób przekazania wszystkim krajowym mediom informacji o tym, że Clara zaginęła. Jeśli ktokolwiek widział Clarę, zaraz się o tym dowiemy.

– Dobrze – powiedział Miles.

– Interpol wydaje Żółtą Notę, na wypadek gdyby ktoś próbował opuścić z nią kraj. Poszukiwaniami zajmie się teraz detektyw mający duże doświadczenie w sprawach zaginięć.

– Dobrze – powtórzył Miles.

– Hm. Ale wcześniej mówiliście państwo, że chcecie poczekać z ogłoszeniem tego alertu, że chcecie mieć absolutną pewność, że właśnie to należy zrobić i że Clara prawdopodobnie tylko się zgubiła. – Serce Amy zabiło mocniej. – Zastanawiam się, dlaczego zdecydowaliście się państwo akurat teraz.

Spojrzenia funkcjonariuszy spotkały się na króciuteńką chwilę, a Amy poczuła oddech strachu na karku. Chwyciła między zęby fragment wewnętrznej części policzka i zagryzła. Dźgnięcie bólu uświadomiło jej, że wszystko dzieje się naprawdę.

– Bardzo mi przykro to mówić, ale wiarygodny świadek, dzisiaj po południu, widział małą dziewczynkę, pasującą do rysopisu Clary, pod sklepem ze słodyczami w Blackheath Village.

– Ta kobieta nie widziała wiele, tylko tył głowy, ale Clara rozmawiała z jakimś mężczyzną. – Twarz policjanta wyrażała współczucie. – Odeszła, trzymając go za rękę.

6

Godzina 20.13

W oświetlonej sztucznym światłem norze, która była izbą przyjęć na oddziale ratunkowym szpitala Royal Southern, Erdman siedział z głową między nogami i brał głębokie wdechy. Jakiś nastolatek ze złamaną nogą chichotał. Erdman nie miał do niego pretensji. To był zabawny widok, dorosły mężczyzna z kolanami po obu stronach głowy i kartonową miską w rękach. Mówiąc szczerze, wyglądał jak cipa.

Lilith i Jakey byli w bufecie, gdzie jedli przepłacone kanapki. Jego syn nie miał złamanej ręki. Ta wiadomość przyniosła wyczuwalną ulgę, lecz Erdman wiedział, że krytycznych okaże się dopiero następnych kilka dni. Szykował się już na możliwość wystąpienia zapalenia, na cierpienie na twarzy Jakeya drapiącego zaczerwienioną skórę, połączone z jego własną bezsilnością, gdy liczyłby i przeliczałby na nowo guzy poprzedzające inwazję kości. Miał nadzieję, że sterydy zrobią swoje, chociaż to pociągało za sobą inne problemy. Erdmana straszne bolało za każdym razem, gdy patrzył, jak syn z maniakalnego niepokoju, przez lekarstwo wpada w stan depresyjnego otępienia. Zwłaszcza że szanse na to, że lek zadziała, wynosiły i tak pół na pół.

Chryste, jak długo jeszcze? Doktor Hassan obiecał, że nie będzie dużo czekania, a siedział tutaj już od paru godzin. Przecież jeśli długo ktoś nie zajmie się skaleczeniem, to razem z raną zamknie się możliwość jej zszycia.

Ostrożnie uniósł głowę. Poczekalnia odpłynęła w bok, zamknął więc oczy, w ustach czując posmak wymiocin. Kiedy otworzył je ponownie, świat zrobił się mniej więcej stabilny. Chciał się napić wody, ale nie ważył się schylić po plastykowy kubek. Zamiast tego zabijał czas, przyglądając się niefortunnym pacjentom szpitala.

Mężczyzna w wymiętej koszuli z równie wymiętą twarzą trzymał przy prawym oku roztapiającą się mrożonkę z kukurydzy. Inny wpatrywał się w telewizor zawieszony na ścianie obok kilku wyblakłych plakatów, nakłaniających młode matki do karmienia piersią, a palaczy do rzucenia nałogu. Jakaś młoda matka, mająca nie więcej niż dwadzieścia lat, próbowała uspokoić kwilące dziecko. I ona wzrok miała przyklejony do ekranu.

Erdman przekręcił głowę, starając się nie poruszać nią zbyt szybko. Wyglądam jak cholerna sowa Bubo, pomyślał. Powinienem teraz być w domu i oglądać Starcie tytanów, a nie tkwić w tej dziurze przy telewizorze.

Jakaś blondynka o starannej fryzurze i zbyt szerokich ustach mówiła coś, czego Erdman nie był w stanie dosłyszeć. Makijaż osiadł jej w zmarszczkach wokół oczu. Wyglądała przez to staro, chociaż pewnie chciała osiągnąć odwrotny efekt. Wzrok Erdmana przykuł teraz wizerunek dziewczynki z dołeczkami i warkoczykami, po którym nastąpił materiał na żywo, pokazujący policjantów oraz gromadę ludzi z latarkami.

Wytężył się, aby słyszeć słowa prezentera, lecz telewizor był za cichy. Spojrzeniem podążał więc za żółtym paskiem u dołu ekranu,

„Wiadomość z ostatniej chwili. Pięcioletnia Clara Foyle zaginęła po samowolnym opuszczeniu szkolnego placu zabaw. Sąsiedzi wraz z policją przeczesują Greenwich Park i okolice Heath”.

Mignął kolejny obraz. Clara Foyle chichocząca z kimś, kto wyglądał na jej starszą siostrę. Słońce oświetlało włosy od tyłu, łagodziło kontrast piegów i tworzyło coś na kształt aureoli. Kolejny materiał na żywo – teraz pokazywano sklep odgrodzony policyjną taśmą. Dalszy ciąg napisów na żółtym pasku.

„Clarę Foyle widziano po raz ostatni w sklepie ze słodyczami w Blackheath, w południowo-wschodnim Londynie, około godziny piętnastej trzydzieści. Miała na sobie żółto-czarny mundurek szkolny. Rodzice błagają o dobre wieści”.

Erdman przetarł oczy zdrowymi palcami. Biedni. Jakby on zniósł sytuację, gdyby Lilith, w jakieś piątkowe popołudnie, zadzwoniła do niego do pracy, akurat wtedy gdy myślałby o urwaniu się do pubu i powiedziała, że Jakey zaginął, że po lekcjach nie wrócił do domu? Otrząsnął się, wyrzucając tę myśl z głowy, jak gdyby już samo wyobrażenie sobie czegoś podobnego mogło sprawić, że to się wydarzy. Najgorsza byłaby niepewność. I czekanie. Czekanie na pukanie do drzwi. „Proszę pana, bardzo nam przykro. Zaleźliśmy ciało”. Jak zniosłoby to jego małżeństwo? Nic dziwnego, że tyle ludzkich losów plącze się i wikła, kiedy jakieś dziecko gubi się lub umiera. Albo kiedy okazuje się bardzo chore. Erdman przełknął ślinę.

– Boże, a ty cały czas czekasz? – pojawiła się Lilith z Jakeyem i z wiotkim trójkątem kanapki obłożonej serem.

– Tak, to już nie powinno potrwać długo.

Lilith klapnęła na krzesło obok, a Jakey przyglądał się kilku kroplom krwi, zakrzepłym na podłodze.

– Widziałam na stołówce. W końcu musiałam odciągnąć Jakeya od telewizora. Cały czas się pytał, czy ktoś ją ukradł. Straszne, co? Biedni ci jej rodzice. Chociaż, co ona do cholery robiła sama?

Zamilkli z poczuciem winy, przytłoczeni ładnie opakowanymi obrazkami rodziny takiej samej jak oni.

Po kilku chwilach Lilith dotknęła łokcia męża.

– Erd, nie zapomniałeś o poniedziałkowym popołudniu?

– Mhm?

Lilith westchnęła.

– Zapomniałeś, prawda? To dzień „Przyprowadź tatę do szkoły”. Pamiętasz, tatuśku? Do klasy przychodzą wszyscy ojcowie. Panna Haines mówi, że będzie zabawnie.

Erdman nie potrafił znaleźć niczego mniej zabawnego. Jednak nie mógł o tym powiedzieć synowi.

– Będę – oznajmił.

Siedzieli dłuższą chwilę. Dwóch ratowników medycznych szybko przeszło z noszami, ale ekscytujące zamieszanie trwało tylko kilka chwil, ich podopieczny o szarej twarzy przemknął dalej. Tablica na ścianie informowała nowo przybyłych, że przeciętny czas oczekiwania wynosi cztery godziny. Barwa wieczornego nieba przeszła w głęboki granat. Z tyłu sprzątacz w żółtej koszulce i spodniach przesuwał mopem tam i z powrotem po podłodze.

– Boże, co za paskudny uniform – wymamrotała Lilith.

Żołądek Erdmana nie mógł się uspokoić, w czym nie pomagał smród brudnych pieluch dziecka kilka miejsc dalej. Jakey zwisł na krześle, zatykając palcem nos. Stopa Lilith unosiła się i opadała rytmicznie, a pasek z wiadomościami przesuwał się, powtarzając poruszającą serca historię nieszczęśliwej rodziny.

Erdman starał się nie myśleć o ostrzu igły, o nici przechodzącej przez dziury w jego skórze. O tym, jak na krawędzi pola widzenia robiło mu się biało za każdym razem, gdy dostawał zastrzyk. Zastanawiał się, czy to może mieć związek z jakimś ukrytym wspomnieniem.

Dzięki Bogu, razem z Lilith zdołał doprowadzić do tego, aby Jakey dostał szczepionki doustnie. Nasłuchał się już straszliwych historii o tym, co zastrzyki mogą zrobić dzieciom takim jak Jakey. Lekarze w Pensylwanii dzięki swoim badaniom dokonywali kolejnych przełomów, lecz nadal nie było żadnego lekarstwa. Powoli wypuścił powietrze, starając się zdusić panikę, która nadciągała za każdym razem, gdy myślał o przyszłości chłopca. Spojrzał na syna.

– Nudzę się – jęknął Jakey.

– Razem się nudzimy, mistrzu – oznajmił Erdman. Marnowanie piątkowego wieczoru w tak przygnębiającym miejscu również dla niego nie było powodem do radości

Lilith przeglądała na telefonie portale informacyjne. Ziewnęła, nie zasłaniając ust.

– Dlaczego nie zabierzesz Jakeya do domu? – zapytał. Sam nie wiedział, co właściwie zamierza powiedzieć i zaraz tego pożałował.

– Na pewno?

Pytanie Lilith było wyłącznie retoryczne. Już wstała, wciągała palto i pomagała chłopcu uporać się z kurtką.

– Zabiorę auto, dobrze? Dasz sobie radę w autobusie…

Tak, jasne, że dam radę. Bo przecież tak bardzo lubię wracać do domu autobusem po tych wszystkich piątkowych pijaństwach.

– Poradzę sobie.

Koniec wersji demonstracyjnej.