Inna dusza - ebook

WEJŚCIE. 2013

Wej­ście

2013

– Przy pierw­szym cio­sie tak, potem już nie. Pewno po temu dzia­ba­łem ich tyle razy – mówi Jędrek. – Pewno myśla­łem, że znów coś poczuję, a tu nie. Tylko za pierw­szym cio­sem – powta­rza, zwie­sza­jąc ciężką głowę. Nie­bie­ska bluza opina się na sze­ro­kich bar­kach. Zawsze ubie­rał się na nie­bie­sko. Mówił, że to kolor wojow­nika.

Sie­dzimy naprze­ciw sie­bie przy brą­zo­wym stole, na pro­stych sza­rych krze­słach. Dwa okna na prze­ciw­le­głym końcu sali widzeń koja­rzy­łyby mi się ze skle­pi­kiem na sto­łówce zakła­do­wej, gdyby nie kraty i straż­nik pod bro­nią. Więź­nio­wie roz­ma­wiają z żonami, rodzi­cami, kochan­kami, dziećmi. Ktoś pła­cze. Jakiś ber­beć lgnie do wyta­tu­owa­nej dłoni, mówi, że pani w sądzie nie chciała, żeby przy­szedł. Mówi, że popełni jakieś straszne prze­stęp­stwo, aby być razem z tatu­siem.

Jestem zdzi­wiony, bo Jędrka odwie­dzam od lat i opo­wie­dział mi o tym, co zro­bił, i dużo wię­cej, ale ni­gdy się nie zająk­nął, jak mu z tym było tam, w środku.

– Dobrze, że przy­sze­dłeś – mru­czy Jędrek i zaraz pyta: – Jak ojciec? – Nie wiem, o kogo mu cho­dzi, więc dopo­wiada: – Jak mój kochany stary?

Mówię, że nic się nie zmie­niło. Pan Ryszard sie­dzi w Toru­niu z nową rodziną. Ma dwoje dzieci, jedno już cho­dzi do szkoły. Znik­nął z radaru i ludzie o nim nie roz­ma­wiają. Jędrek znów kiwa głową: szare policzki zjeż­dżają ostro do peł­nych ust i cof­nię­tego pod­bródka z nastro­szoną szcze­ciną. Gdy tutaj tra­fił, ledwo zara­stał.

– A matka? – dopy­tuje.

Teraz przy­naj­mniej wiem, kogo ma na myśli. Przed­wcze­sna eme­ry­tura pchnęła panią Hanię w trze­cią już pustkę. Pani Hania jeź­dzi na działkę. W samot­nym miesz­ka­niu w For­do­nie przyj­muje psy, nie­raz głu­che i ślepe, pró­bu­jąc zna­leźć dla nich nowy dom. Jest sucha i blada jak trup zna­le­ziony w zamieci. Nie­długo zapi­sze się na uni­wer­sy­tet trze­ciego wieku i powy­bija okna w piw­ni­cach, żeby koty miały się gdzie schro­nić. Zosta­wiam tę myśl dla sie­bie i mówię Jędr­kowi, że z jego matką wszystko w porządku. Nie wie­rzy mi.

– A reszta? Co z resztą? – chce wie­dzieć.

Jego ciemne oczy przy­po­mi­nają jamy oble­pione bło­tem, w jego gło­sie próżno szu­kać żalu, a jed­nak te imiona nie przejdą mu przez gar­dło. Ni­gdy nie prze­szły. Mógł­bym opo­wie­dzieć mu o cier­pie­niu i obo­jęt­no­ści, o czło­wieku, który runął na pysk i leży od osiem­na­stu lat w gów­nie roz­cień­czo­nym przez łzy, i o kobie­cie, która nim się opie­kuje, bo tak trzeba, bo opieka przy­nosi ulgę i zapo­mnie­nie. Osiem­na­ście lat, dłu­żej, niż żył ich syn. Opo­wie­dział­bym o Beatce zako­twi­czo­nej w War­sza­wie, jej dzie­ciach, o pry­wat­nym przed­szkolu i dwu­po­zio­mo­wym miesz­ka­niu na sta­rym Moko­to­wie. O matce, która stra­ciła jedyną córkę. Dodał­bym: nie­któ­rym się udaje, chciała, to ma. Lecz wolę ina­czej. Odpo­wia­dam po pro­stu, że oni aku­rat jakoś się poskła­dali. Mówię też, że nie­długo prze­stanę jeź­dzić na Jasną. Jędrek wzru­sza ramio­nami.

– Twój tatko, jak się ma? – zaga­duje.

Nie odpo­wiem. Jędrek zawsze zadaje te same pyta­nia, zawsze odpo­wia­dam tak samo, to jedno pusz­cza­jąc mimo uszu.

– Dobrze, żeś do mnie znów zaj­rzał, no. Tyś to ni­gdy na Jasną nie paso­wał. – Pro­stuje się na krze­śle, opusz­cza dło­nie na stół, splata palce i trze kciu­kiem o kciuk. Bli­zna jest nie­mal nie­wi­doczna. – U cie­bie w porządku, co nie?

Tak, u mnie w porządku. Widze­nie zaraz dobie­gnie końca. Opo­wia­dam Jędr­kowi o rze­czach, które ni­gdy nie będą do niego nale­żały. Na Dwor­co­wej, bli­sko Gdań­skiej, mach­nęli apar­ta­men­to­wiec jak ta lala i będę tam miesz­kał, na dru­gim pię­trze, a straż­nik prze­goni nie­pro­szo­nych gości. Straż­nik ma nie­bie­ski mun­dur i wąsy zażół­cone od papie­ro­sów. Zamó­wi­łem meble na wymiar, chcę miesz­kać jak czło­wiek, ale sto­larz ociąga się z wyko­na­niem. Jeż­dżę do niego do Raci­niewa i poga­niam. Gdy wra­cam, par­kuję na pry­wat­nym par­kingu w pod­zie­miach budynku. Mój volks­wa­gen jetta ma już sześć lat i chciał­bym kupić coś nowego, tylko czasu bra­kuje – wciąż te wyjazdy. Nie wybra­łem nawet tele­wi­zora. Chciał­bym usiąść i być sobą u sie­bie.

– To dobrze – mówi Jędrek. – Dobrze, że się poukła­dało.

Pod­nosi się ocię­żale, jakby wiel­kim wysił­kiem odry­wał się od krze­sła. Z pierw­szym kro­kiem odzy­skuje dawną sprę­ży­stość, a gdy staje przed zakra­to­wa­nymi drzwiami, cze­ka­jąc, aż go wpusz­czą, przyj­muje tę pozę, którą dobrze pamię­tam z cza­sów, gdy buja­li­śmy się razem. Nogi w lek­kim roz­kroku, łopatki ścią­gnięte, pofał­do­wany kark, ramiona ugięte w łok­ciach i powolny ruch pal­ców, jakby mię­to­szą­cych coś nie­wi­dzial­nego.POCAŁUJ NOC. LISTOPAD 1995

Poca­łuj noc

listo­pad 1995

1.

Jesz­cze nikt nie strze­lał z procy tak pięk­nie.

Sie­dzimy we trzech w zardze­wia­łym zapo­rożcu bez kół, jakieś pięć metrów od śmiet­nika z pusta­ków. To ten naj­faj­niej­szy model zapo­rożca, z kie­sze­niami, które ktoś chciał urwać, ale tylko wypa­tro­szył. Darek wychyla się przez przed­nie okno z sie­dze­nia kie­rowcy. Przy­cup­ną­łem z przodu i mam Jędrka za ple­cami. Na cegłów­kach pod śmiet­ni­kiem stoi rząd bute­lek z gru­bego szkła. Mamy też procę z drewna i pasma gumy wycię­tego z ręka­wiczki. W kubełku leżą nazbie­rane kamie­nie. To pierw­szy sło­neczny dzień w listo­pa­dzie.

Zaczyna Darek. Wciąż wychyla się przez okno i chyba udaje ban­dytę ostrze­li­wu­ją­cego się przed radio­wo­zem lub na odwrót. Trzę­sie się, jakby nasz samo­chód pędził po wybo­jach. Porywa kamień, naciąga i pudłuje. Tak raz za razem. Kamyki dzwo­nią o bla­szany dach śmiet­nika, a gdy tra­fiają w pustak, wzbi­jają chmurkę gruzu, jak w fil­mo­wej strze­la­ni­nie. Butelki stoją, jak stały. Nad­cho­dzi moja kolej. Napi­nam naj­moc­niej, jak umiem, mrużę oko. Dwa pierw­sze kamie­nie idą za wysoko, trzeci prze­la­tuje bokiem, czwarty trąca szyjkę. Butelka chwieje się i roz­trza­skuje pod śmiet­ni­kiem. Piąty, ostatni pocisk znów nie sięga celu.

– Wie­rzysz w duchy? – pyta Jędrek i przej­muje procę. Sta­ran­nie wybiera pięć kamieni. Napina gumę. Żyły pul­sują mu na przed­ra­mie­niu. Mruży oko, nos ociera się o wierzch dłoni. Zwal­nia palce. Kamień śmiga nad butelką. Jędrek, nie spusz­cza­jąc wzroku z celu, sięga po kolejny kamień. Gumkę usta­wia nieco niżej, bie­dzi się z tym, przy­gryza wargę. Tym razem kamień nie­mal muska butelkę. Jędrek roz­ma­so­wuje palce od nasady po paznok­cie, a dalej wypadki prze­bie­gają bły­ska­wicz­nie. Proca wyra­sta z dłoni jak zła­mana kość. Jędrek bie­rze głę­boki oddech. Dwie butelki pękają, trze­cia ledwo się chwieje, ale w jej środku wid­nieje dziura na wylot. Jędrek wypusz­cza powie­trze, oddaje procę Dar­kowi i pyta:

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki