Intruz - ebook

PYTANIE

Ciało mym domem

rumakiem chartem

cóż biedna pocznę

kiedy je stracę

Gdzie będę spać

Czym pomknę w dal

Co będę jeść

Dokąd się udam

już bez wierzchowca

który mnie niósł

Skąd będę wiedzieć

co na mnie czeka

w leśnej gęstwinie

Bez mego Ciała

wiernego psa

Jakże to będzie

snuć się po niebie

bez drzwi ni dachu

z wiatrem za wzrok

pośród obłoków

jakże się skryć?

May SwensonProlog

Zabieg

Uzdrowiciel nazywał się Fords Cicha Toń.

Jako że był duszą, był z natury dobry – współczujący, cierpliwy, uczciwy, szlachetny i pełen miłości. Niezwykle rzadko się niepokoił.

Jeszcze rzadziej się denerwował. Ale ponieważ miał ludzkie ciało, zdenerwowania czasem po prostu nie dało się uniknąć.

Tak jak teraz, kiedy, słysząc dochodzące z drugiego końca sali podniecone szepty studentów, odruchowo zacisnął usta. Na zazwyczaj uśmiechniętej twarzy grymas ten wyglądał nieco dziwnie.

Widząc to niezadowolenie, jego pomocnik, Darren, poklepał go po ramieniu.

– Po prostu są ciekawi – powiedział cicho.

– Zabieg wszczepienia duszy nie jest ani ciekawy, ani szczególnie trudny. W razie nagłej potrzeby mogłaby to zrobić na ulicy pierwsza lepsza dusza. Niczego nowego się dzisiaj nie nauczą – odparł Fords. Ostry ton pobrzmiewający w zazwyczaj kojącym głosie zaskoczył nawet jego samego.

– Nigdy wcześniej nie widzieli dorosłego człowieka – tłumaczył Darren.

Fords uniósł brew.

– Jak to, nie widzą siebie nawzajem? Nie mają w domach luster?

– Wiesz, o co mi chodzi – o dzikiego człowieka. Bez duszy. Rebelianta.

Fords spojrzał na leżące na stole operacyjnym twarzą do dołu nieprzytomne ciało dziewczyny. Przypomniał sobie, jak bardzo było sponiewierane, gdy Łowcy przywieźli je do szpitala, i ponownie wezbrało w nim współczucie. Ile ona musiała wycierpieć...

Teraz, oczywiście, była już w bardzo dobrym stanie – całkiem uzdrowiona. Fords sam o to zadbał.

– Wygląda przecież tak samo jak my – powiedział pod nosem do Darrena. – Wszyscy mamy ludzkie twarze. Gdy się zbudzi, będzie jedną z nas.

– Po prostu są podekscytowani, nic więcej.

– Dusza, którą dzisiaj wszczepiamy, zasługuje na szacunek. Nie należy się tak wgapiać w jej żywiciela. I tak aklimatyzacja będzie dla niej wystarczająco trudna. To nie w porządku, żeby musiała znosić jeszcze to – odparł Fords. Nie chodziło mu jednak wcale o gapienie się. W jego głosie znowu brzmiała ostra nuta.

Darren ponownie go poklepał.

– Nic złego się nie stanie. Łowca potrzebuje informacji i...

Na dźwięk słowa „Łowca” Fords posłał Darrenowi spojrzenie pełne złości. Ten aż zamrugał z wrażenia.

– Wybacz – przeprosił go pospiesznie Fords. – Nie chciałem. Po prostu się o nią martwię.

Przeniósł wzrok na niewielką kapsułę umieszczoną na stojaku obok stołu. Lampka świeciła bladą czerwienią, co oznaczało, że coś w niej zahibernowano.

– Wybrano ją specjalnie do tego zadania – starał się go uspokoić Darren. – To wyjątkowa dusza, odważna jak mało kto. Wszystkie jej życia mówią same za siebie. Pewnie zgłosiłaby się na ochotnika, gdyby można ją było o to zapytać.

– Kto by się nie zgodził, poproszony o pomoc dla wyższego dobra? Tylko czy na pewno mamy tu właśnie taką sytuację? Czy tu chodzi o wyższe dobro? To nie jest kwestia jej dobrej woli, tylko tego, jak wielkiego poświęcenia można wymagać od duszy.

Studenci również rozmawiali o zahibernowanej duszy. Fords słyszał ich szepty bardzo wyraźnie – mówili coraz głośniej, nie mogąc opanować podniecenia.

– Mieszkała na sześciu planetach.

– Ja słyszałem, że na siedmiu.

– Podobno za każdym razem w innym gatunku.

– To możliwe?

– Była prawie wszystkim. Kwiatem, Niedźwiedziem, Pająkiem...

– Wodorostem, Nietoperzem...

– Nawet Smokiem!

– Nie wierzę, że na siedmiu planetach.

– Co najmniej na siedmiu. A urodziła się na Początku.

– Żartujesz? Na Początku?

– Proszę o ciszę! – interweniował Fords. – Jeżeli nie potraficie przyglądać się w ciszy i skupieniu, będę was musiał wyprosić.

Cała szóstka zamilkła zawstydzona i spuściła wzrok.

– Darren, bierzmy się do roboty.

Wszystko było gotowe. Odpowiednie lekarstwa leżały już obok ciała dziewczyny. Specjalny czepek zakrywał jej długie, czarne włosy, odsłaniając smukłą szyję. Dziewczyna oddychała powoli – była w głębokiej narkozie. Na opalonej na brąz skórze trudno było dopatrzyć się jakichkolwiek śladów po... wypadku.

– Zacznij rozmrażanie – powiedział Fords.

Jego siwowłosy pomocnik stał już przy kapsule w pełnej gotowości, z dłonią na gałce. Zdjął z niej blokadę i przekręcił ją odwrotnie do ruchu wskazówek zegara. Czerwone światełko na szarym cylindrze zaczęło migać, najpierw wolno, potem coraz szybciej, zmieniło też kolor.

Uwaga Fordsa była skupiona na nieprzytomnym ciele. Oszczędnymi, precyzyjnymi ruchami przeciągnął ostrzem skalpela wzdłuż skóry u podstawy czaszki, następnie spryskał nacięcie substancją powstrzymującą krwawienie i dopiero wtedy poszerzył szczelinę. Ostrożnie dostał się pod mięśnie szyi, uważając, aby ich nie uszkodzić, i obnażył białe kości u szczytu kręgosłupa.

– Dusza jest gotowa – odezwał się pomocnik.

– Ja też. Daj ją tutaj.

Fords poczuł łokieć Darrena obok własnego. Nie musiał nawet odrywać wzroku od stołu; wiedział, że jego pomocnik jest gotowy, że stoi z wyciągniętą ręką i czeka na polecenie. Pracowali ze sobą od lat. Fords poszerzył otwór.

– Do dzieła – wyszeptał.

Ujrzał przed sobą dłoń Darrena, a w niej srebrzysty blask budzącej się istoty. Piękno nagiej duszy niezmiennie go poruszało.

Mieniła się w mocnym świetle lamp, jaśniejsza niż skalpel, który lśnił wyłącznie światłem odbitym. Była jak żywa wstążka, wiła się, marszczyła i rozciągała, ciesząc się dopiero co odzyskaną wolnością. Setki cienkich, zwiewnych wici kłębiły się miękko niczym srebrna czupryna. Wszystkie dusze wyglądały wspaniale, lecz ta wydała się Fordsowi szczególnie urodziwa.

Nie był zresztą w swoich odczuciach odosobniony. Słyszał cichutkie westchnienie Darrena, szmer zachwytu wśród studentów.

Darren delikatnie umieścił lśniącą istotę w szczelinie. Dusza wśliznęła się gładko w wolną przestrzeń i od razu zespoliła z otoczeniem. Fords podziwiał sprawność, z jaką zadomowiła się na nowym miejscu. Wici ciasno oplotły ośrodki nerwowe, niektóre wydłużyły się, sięgając dalej niż jego spojrzenie, aż do samego mózgu, nerwów wzroku, kanałów słuchowych. Działała szybko i bez wahania. Wkrótce było już widać tylko jej mały skrawek.

– Dobra robota – szepnął do niej, choć wiedział, że nie może go usłyszeć. Leżące na stole ciało miało uszy, nadal jednak trwało pogrążone w głębokim śnie.

Reszta była już tylko formalnością. Fords oczyścił i wyleczył ranę, posmarował ją maścią, która zasklepiła nacięcie, potem rozprowadził wzdłuż blizny proszek wspomagający gojenie.

– Idealnie, jak zwykle – powiedział Darren, który z nieznanego Fordsowi powodu pozostał przy imieniu swojego żywiciela.

Fords westchnął.

– Źle się z tym czuję.

– Spełniasz tylko swoją powinność, jesteś Uzdrowicielem.

– To jedna z tych rzadkich chwil, w których uzdrawiając, wyrządzam tak naprawdę krzywdę.

Darren zaczął sprzątać po operacji. Nie bardzo wiedział, co odpowiedzieć. Fords wykonywał przecież swój zawód. Z punktu widzenia Darrena liczyło się tylko to.

Ale dla Fordsa bycie Uzdrowicielem oznaczało coś więcej; dotykało sedna jego istnienia. Spoglądał zafrasowany na pogrążone w spokojnym śnie ciało, świadom, że ów spokój pryśnie, gdy tylko kobieta się obudzi. Koszmarny los, jaki ją spotkał, będzie teraz musiała udźwignąć niewinna dusza, którą przed chwilą umieścił w środku.

Fords pochylił się nad dziewczyną i bolejąc w duchu, że nie może go usłyszeć, wyszeptał jej do ucha:

– Powodzenia, moja mała wagabundo, powodzenia. Jakżebym chciał, żebyś go nie potrzebowała.Rozdział 1

Wspomnienie

Wiedziałam, że wszystko zacznie się od końca i że koniec oglądany tymi oczami będzie jak śmierć. Uprzedzono mnie.

Nie t y m i oczami. M o i m i oczami. Moimi. Teraz to już byłam ja.

Język, którym teraz mówiłam, był dziwny, ale sensowny. Rwany, prosty, ślepy i linearny. Niesłychanie ułomny w porównaniu do wielu innych, którymi posługiwałam się wcześniej, ale jednak płynny i pozwalający się wyrazić. Chwilami piękny. Mój nowy język. Moja mowa.

Kiedy znalazłam się w tym ciele, najbardziej pierwotny instynkt kazał mi opleść ośrodek myślenia, sprzęgnąć się z każdym oddechem i odruchem, aż to ciało przestało być osobnym bytem. Aż stało się mną.

Nie w t y m ciele – w m o i m ciele.

Czułam, jak sen powoli ustępuje, a jego miejsce zajmuje jasność. Czekałam, aż uderzy we mnie pierwsze wspomnienie, będące w istocie ostatnim – ostatnie chwile tego ciała, wspomnienie końca. Uprzedzono mnie, jak to będzie wyglądać. Ludzkie emocje miały być potężniejsze i żywsze niż doznania gatunków, które zamieszkiwałam do tej pory. Starałam się być na to przygotowana.

Kiedy jednak wspomnienie wreszcie nadeszło, okazało się – tak jak mnie ostrzegano – czymś, na co nie sposób się było przygotować.

Parzyło ostrymi kolorami i głośnymi dźwiękami. Skórę żywicielki przenikał chłód, kończyny trawił palący ból. W ustach miała nieznośnie metaliczny posmak. I był jeszcze jeden, nowy, piąty zmysł, którego nigdy wcześniej nie miałam, zbierający cząsteczki z powietrza i przetwarzający je w mózgu na dziwne komunikaty, ostrzeżenia, czasem na przyjemności – były to zapachy. Rozpraszały mnie i dezorientowały – mnie, ale nie jej pamięć. Pamięć nie miała czasu na rejestrowanie zapachów. Jedynym wspomnieniem było uczucie strachu.

Strach wypełniał ją całą, popychał dziwaczne kończyny do przodu i zarazem je hamował. Mogła tylko biec, uciekać.

Przegrałam.

Ta myśl, nienależąca do mnie, pojawiła się nagle z wielką siłą, jak gdyby nie była tylko cudzym wspomnieniem, lecz częścią mnie samej. Mimowolnie zanurzyłam się w piekle ostatnich chwil jej życia, stałam się nią, biegłyśmy razem.

Jak ciemno. Nic nie widzę. Nie widzę podłogi. Nie widzę przed sobą swoich dłoni. Biegnę po omacku, wsłuchując się w pościg, który czuję za plecami, ale słyszę tylko huczącą w uszach krew.

Zimno mi. To teraz mało istotne, ale marznę. Strasznie tu zimno.

Nieprzyjemne uczucie w nozdrzach. Okropny zapach. Tak nieprzyjemny, że aż na chwilę udało mi się uwolnić od wspomnień. Ale już sekundę później zalały mnie ze zdwojoną siłą, a oczy zaszły mi łzami przerażenia.

Już po mnie. Już po nas. To koniec.

Słyszę, że Łowcy są tuż, tuż. Jest ich wielu, ja sama. Przegrałam.

Wołają za mną. Na dźwięk ich głosów dostaję skurczu żołądka. Niedobrze mi.

– Nie bój się, nic ci nie zrobimy – woła żeńskim głosem jeden z nich, głośno dysząc.

– Ostrożnie! – krzyczy inny.

– Nie zrób sobie krzywdy – błaga któryś z troską w głosie.

Z troską!

Poczułam, jak gorąca krew uderza mi do głowy, jak ogarnia mnie dzika nienawiść.

W żadnym z poprzednich żyć nie doznałam nigdy czegoś takiego. Na krótką sekundę odepchnęłam ze wstrętem to wspomnienie. Wysoki, przenikliwy dźwięk przeszywał mi uszy i pulsował w skroniach. Wydobywał się z moich płuc. Poczułam słaby ból w gardle.

To krzyk, wyjaśniło moje ciało. Krzyczysz.

Zamarłam w przestrachu i dźwięk gwałtownie się urwał.

Tym razem to nie było wspomnienie.

To moje ciało – myślało! Mówiło do mnie!

Ale wspomnienia były silniejsze niż zdumienie.

– Proszę, zaczekaj! – krzyczą. – Tam jest niebezpiecznie!

To wy jesteście niebezpieczni, odpowiadam im w myślach. Ale rozumiem, o co im chodzi. Na końcu korytarza, nie wiadomo skąd, wydobywa się słaba smuga światła. To nie ślepy zaułek, którego się spodziewałam. To czarna dziura.

Szyb windy. Pusty, nieużywany, jak cały ten budynek. Niegdyś kryjówka, teraz – grób.

Biegnę przed siebie z uczuciem narastającej ulgi. Jednak jest szansa. Nie na przeżycie, ale może chociaż na zwycięstwo.

Nie, nie! Ta myśl była już moja. Rozpaczliwie próbowałam się uwolnić od jej wspomnień, ale na próżno. Biegłyśmy razem ku krawędzi, za którą czekała nas śmierć.

– Proszę, nie rób tego! – ktoś krzyczy coraz bardziej rozpaczliwie.

Wiem już, że nie zdążą mnie złapać, i chce mi się śmiać. Oczyma wyobraźni widzę, jak wyciągają ręce do przodu, próbując mnie chwycić w ostatniej chwili. Ale jestem dla nich zbyt szybka. Nie zwalniam, nawet gdy kończy się pode mną podłoga. W jednej chwili pod stopami otwiera mi się czeluść.

Połyka mnie pustka. Wywijam nogami. Rękoma chwytam się powietrza – miotają się bezradnie w poszukiwaniu oparcia. Z dołu uderza we mnie podmuch zimna.

Najpierw słyszę uderzenie, a dopiero potem je czuję... Podmuch zamiera...

Po całym ciele rozlewa się ból... Ból jest wszystkim.

Jak długo jeszcze będzie boleć?

– Za nisko – szepczę do siebie.

Kiedy przestanie boleć? Kiedy...?

Potem nastała ciemność, a ja poczułam niezmierną ulgę, że nie ma już nic więcej. Było ciemno. Byłam wolna. Nabrałam powietrza, by się uspokoić, tak bowiem podpowiadało mi ciało. M o j e ciało.

Wtem jednak obrazy wróciły i znów porwał mnie wir wspomnień.

– Nie! – krzyknęłam, bojąc się zimna, bólu oraz samego strachu.

Ale nie było to już to samo wspomnienie, co do tej pory, lecz wspomnienie we wspomnieniu – ostatnie ze wszystkich, niczym ostatnie tchnienie umysłu – a jednak, nie wiedzieć czemu, jeszcze silniejsze od pierwszego.

Tym razem z ciemności wyłoniła się jedynie czyjaś twarz.

Jej wygląd był mi zupełnie obcy, tak samo jak memu nowemu ciału obcy wydałby się kształt mojego poprzedniego żywiciela – bezgłowych, wijących się macek. Podobne twarze widziałam jednak na obrazkach, które pokazywano mi, zanim przybyłam na tę planetę. Wszystkie zlewały się w jedną, różniły się tylko nieznacznie kształtem i kolorem. Były prawie identyczne. Na środku twarzy nos, nieco wyżej oczy, niżej usta, a po bokach uszy. Wszystkie zmysły – z wyjątkiem dotyku – skupione w jednym miejscu. Kości obleczone skórą, włosy na czubku głowy i, co ciekawe, tuż nad oczami. Niektóre twarze, ale tylko samców, miały też owłosioną żuchwę. Kolory włosów były różne, od bladożółtych po bardzo ciemne, niemalże czarne. Poza tym bardzo trudno było je rozróżnić.

Ale tę jedną rozpoznałabym wśród miliona twarzy.

Była prostokątna, z wyraźnie zarysowanymi kośćmi. Miała jasnobrązową cerę. Włosy – nieco tylko ciemniejsze, z wyjątkiem kilku jaśniejszych pasemek – pokrywały jedynie głowę i kawałek skóry nad oczami. Okrągłe tęczówki były ciemniejsze niż włosy, ale podobnie jak one rozjaśniały się w kilku miejscach. Wokół oczu rysowały się delikatne zmarszczki – jej pamięć podpowiadała mi, że to od uśmiechania się i mrużenia oczu na słońcu.

Nie wiedziałam nic o tutejszym pojęciu piękna, lecz mimo to czułam, że to piękna twarz. Miałam ochotę długo jej się przyglądać. Gdy tylko sobie to uświadomiłam, zniknęła.

Jest moja, zabrzmiała obca myśl, która nie miała prawa pojawić mi się w głowie.

Znowu zamarłam, całkiem osłupiała. Przecież nie powinno tu być nikogo poza mną. Tymczasem ta myśl była tak żywa, tak silna.

Niemożliwe. Co ona tu jeszcze robi? Przecież teraz to jestem ja.

Właśnie że moja, poprawiłam ją, pragnąc dać wyraz mojej niepodzielnej władzy. Wszystko jest moje.

Ale w takim razie dlaczego z nią rozmawiam? – zadałam sobie pytanie, lecz nie zdążyłam się nad tym zastanowić, bo usłyszałam głosy.

Rozdział 2

Głosy

Dwie osoby rozmawiały gdzieś obok ściszonymi głosami, najwyraźniej już od dłuższego czasu.

– To dla niej zbyt wiele – powiedział ktoś łagodnym, lecz głębokim męskim głosem. – Nie tylko dla niej, dla kogokolwiek. Tyle przemocy!... – dodał tonem obrzydzenia.

– Krzyknęła tylko raz – odezwał się wyższy, piskliwy kobiecy głos, nie bez pewnej satysfakcji, jak gdyby jego właścicielka odniosła małe zwycięstwo.

– Wiem – przyznał mężczyzna. – Jest bardzo silna. Wielu reagowało gorzej, choć mieli łatwiejsze zadanie.

– Na pewno sobie poradzi, niech mi pan wierzy.

– Może minęła się pani z powołaniem. – W głosie mężczyzny pobrzmiewała dziwna nuta. Sarkazm, podpowiedziała mi moja pamięć. – Może powinna pani być Uzdrowicielką.

Kobieta wydała z siebie odgłos rozbawienia. Śmiech.

– Nie wydaje mi się. Nas, Łowców, interesują innego typu diagnozy.

Moje ciało znało ten wyraz, ten zawód: Łowca. Na jego dźwięk poczułam ciarki na plecach. Przestarzały odruch, którego szybko się wyzbędę. W końcu nie miałam żadnego powodu, by się Łowców obawiać.

– Zastanawia mnie czasem, czy przedstawicieli waszej profesji nie dotknęła aby człowiecza zaraza – rzekł mężczyzna, nadal poirytowany. – Przemoc wydaje się nieodłączną częścią waszego Powołania. Czy nie odziedziczyła pani przypadkiem po żywicielu zamiłowania do okropieństw?

Zaskoczył mnie ten oskarżycielski ton. Była to prawie... kłótnia. Coś dobrze znanego mojemu nowemu ciału, ale zupełnie obcego mnie.

– Niechętnie używamy przemocy – broniła się kobieta. – Ale czasem trzeba stawić jej czoło. Pana i całą resztę powinno cieszyć, że niektórzy mają w sobie dość siły, by oddawać się tak nieprzyjemnym zajęciom. Tylko dzięki nam możecie spać spokojnie.

– Może było tak dawno temu. Mam wrażenie, że wkrótce wasze Powołanie straci rację bytu.

– Myli się pan, a dowód tej pomyłki leży na tym łóżku.

– Jeden człowiek, i to dziewczyna, samotna i nieuzbrojona! Doprawdy, oka bym w nocy nie zmrużył.

Kobieta głośno wypuściła powietrze. Westchnienie.

– Ale skąd przyszła? Skąd wzięła się w samym sercu Chicago, miasta od dawna już skolonizowanego, setki mil od ostatnich skupisk rebeliantów? Sama tego dokonała? – Zadawała kolejne pytania, najwyraźniej nie oczekując odpowiedzi, jak gdyby mówiła to już wcześniej wiele razy.

– To wasz problem, nie mój – odparł mężczyzna. – Ja mam tylko pomóc tej duszy zaaklimatyzować się w nowym żywicielu i oszczędzić jej niepotrzebnego bólu i przykrości. A pani mi to utrudnia.

Wciąż byłam nieco zdezorientowana i nieoswojona z nowymi zmysłami i dopiero teraz zrozumiałam, że to o mnie rozmawiają, że to właśnie ja jestem tą duszą. Tym samym słowo, które oznaczało dla mojego żywiciela wiele różnych rzeczy, zyskało nowe znaczenie. D u s z a. To chyba odpowiednie określenie. Niewidzialna siła kierująca ciałem.

– Odpowiedzi na moje pytania są równie ważne jak pana powinności względem tej duszy.

– Nie byłbym tego taki pewien.

Usłyszałam, że jedno z nich się poruszyło, po czym dobiegł mnie szept kobiety.

– Kiedy się obudzi? Środki nasenne powinny już chyba przestać działać.

– Jak będzie gotowa. Proszę ją zostawić w spokoju. Ma prawo postąpić wedle swego uznania. Niech pani sobie wyobrazi szok, jakim będzie dla niej przebudzenie – wewnątrz żywiciela-rebelianta, który prawie zginął w trakcie ucieczki! W czasach pokoju nikogo nie powinno się narażać na takie traumatyczne przeżycie! – Jego głos wzmagał się wraz ze wzburzeniem.

– Jest silna – odrzekła kobieta, tym razem uspokajającym tonem. – Przecież świetnie sobie poradziła z pierwszym wspomnieniem, tym najgorszym. Czegokolwiek się spodziewała, spisała się bardzo dobrze.

– Tylko czy to było konieczne? – wymamrotał mężczyzna, nie oczekując odpowiedzi. Mimo to ją usłyszał.

– Jeżeli mamy zdobyć informacje, których potrzebujemy...

– To wam się wydaje, że ich potrzebujecie. Ja bym raczej powiedział, że ich chcecie.

– ...to ktoś musi wziąć na siebie to nieprzyjemne zadanie – kontynuowała niezrażona. – I uważam, sądząc po tym, co mi na temat tej duszy wiadomo, że by się tego podjęła, gdyby można było ją o to zapytać. Jak pan na nią mówi?

Mężczyzna przez dłuższą chwilę milczał. Kobieta czekała.

– Wagabunda – odparł w końcu niechętnie.

– Pasuje do niej. Nie mam żadnych oficjalnych danych, ale podejrzewam, że jest jedną z niewielu dusz, które były w tylu różnych miejscach, jeżeli nie jedyną. O tak, Wagabunda to dobre imię, w każdym razie dopóki nie wybierze sobie innego.

Uzdrowiciel nic nie odpowiedział.

– Oczywiście może przyjąć imię żywiciela... Sprawdziliśmy odciski palców i siatkówkę oka, ale nie mamy ich w bazie, więc nie wiem, jakie to imię.

– Nie przyjmie ludzkiego imienia – powiedział mężczyzna pod nosem.

– Oczywiście nie musi, jeżeli tak będzie jej łatwiej – odparła pojednawczym tonem.

– Dzięki waszym metodom będzie jej o wiele trudniej niż innym.

Rozległ się odgłos kroków – twarde stukanie butów o podłogę. Kiedy chwilę później kobieta ponownie się odezwała, jej głos dobiegał z drugiego końca pomieszczenia.

– Trudno byłoby panu odnaleźć się we wczesnych latach okupacji.

– Pani za to chyba trudno odnaleźć się w czasach pokoju.

Kobieta roześmiała się, ale jej śmiech nie brzmiał autentycznie – wcale nie była rozbawiona. Mój umysł całkiem nieźle radził sobie z odgadywaniem prawdziwych uczuć.

– Chyba nie do końca zdaje pan sobie sprawę z tego, jak wygląda moja praca. Długie godziny ślęczenia nad mapami i dokumentami. Głównie praca przy biurku. O wiele rzadziej walka i przemoc, którą pan sobie wyobraża.

– Dziesięć dni temu ścigała pani to ciało uzbrojona w śmiercionośną broń.

– Zapewniam pana, że to wyjątek, nie reguła. Proszę nie zapominać, że ilekroć my, Łowcy, wykazujemy się niedostateczną czujnością, broń, którą tak się pan brzydzi, zostaje użyta przeciw naszemu gatunkowi. Ludzie nie wahają się nas zabijać, gdy tylko mają ku temu okazję. Dusze, które zetknęły się z ich przemocą, patrzą na nas, Łowców, jak na bohaterów.

– Mówi pani tak, jakby toczyła się wojna.

– Niedobitki ludzkiej rasy właśnie tak to widzą.

Słowa te wywarły na moim umyśle duże wrażenie. Czułam reakcję ciała – oddech mi przyspieszył, serce zaczęło bić głośniej niż zwykle. Stojąca przy łóżku maszyna pikała teraz szybciej. Uzdrowiciel i Łowczyni byli jednak zbyt pochłonięci rozmową, by to zauważyć.

– Ale nawet oni muszą rozumieć, że przegrali. Jaką mamy przewagę liczebną? Milion do jednego? Powinna to pani chyba wiedzieć.

– W istocie znacznie więcej niż milion – przyznała z wyrzutem.

Uzdrowiciel najwyraźniej uznał, że nie wymaga to komentarza. Przez chwilę oboje milczeli.

Starałam się wykorzystać przerwę w rozmowie, żeby ocenić moją sytuację. Wiele się wyjaśniło.

Znajdowałam się w ośrodku leczniczym, gdzie odpoczywałam po nadzwyczaj traumatycznym zabiegu wszczepienia. Nie ulegało wątpliwości, że ciało mojego nowego żywiciela zostało przedtem całkowicie uleczone. Gdyby było uszkodzone, toby się go pozbyto.

Rozmyślałam o wymianie zdań pomiędzy Uzdrowicielem i Łowczynią. W świetle informacji, które otrzymałam, zanim zdecydowałam się przybyć na tę planetę, rację miał ten pierwszy. Walki z resztkami oporu praktycznie już się zakończyły. Planeta zwana Ziemią była tak cicha i spokojna, jaka wydawała się z kosmosu – kojąca zieleń i błękit spowite niegroźnymi białymi gazami. Panowała tu teraz pełna harmonia, jak w każdym innym miejscu zamieszkanym przez dusze.