Jesteś moim teraz - ebook

ROZDZIAŁ 1

2004

Trzydzieści dwa lata

Nie zamierzałam zwalniać na widok tablicy powitalnej z nazwą Shepherd’s Mill. Moja stopa samowolnie wcisnęła hamulec. To odruch niczym natychmiastowe zabranie ręki, gdy po raz pierwszy dotkniesz tych ładnych pomarańczowych kółek na kuchence elektrycznej. Pamięć mięśniowa w odpowiedzi na zapamiętany ból.

A ja, rety, sporo wycierpiałam.

Zarzekałam się, że nigdy tu nie wrócę, choć mam świadomość, że po upływie całego tego czasu sprawy wyglądają zupełnie inaczej.

Z pewnością.

Nie żeby to miało jakiekolwiek znaczenie. Powód, dla którego przemierzam ulice tego zapyziałego miasteczka, siedzi obok mnie w samochodzie, a nie ma niczego, czego bym dla niego nie zrobiła. Nie istnieje ryzyko, którego bym nie podjęła. Głębina, w którą bym nie wskoczyła.

Nawet jeśli oznacza to powrót do tej mieściny.

Właśnie tak postępują matki.

Cóż, na pewno nie moja, ale właśnie dlatego, kiedy byłam mniej więcej w wieku Celiny, obiecałam sobie, że jeśli urodzę córkę, będę kochać ją ponad wszystko i wszystkich. Nigdy nie przedłożę pieniędzy, statusu społecznego czy mężczyzny ponad nią, jak w moim przypadku zrobiła mama.

Nie potrafię wyobrazić sobie, bym nie dotrzymała tego przyrzeczenia. Celina jest całym moim światem.

Dodaję gazu, jakby nie paraliżował mnie właśnie strach. Podobnie od niechcenia zerkam na córkę, by sprawdzić, czy zauważyła moje zawahanie. Może i ma tylko czternaście lat, ale jej zielone oczy – takie same jak moje – są bardzo spostrzegawcze, zupełnie jak u dorosłych. Może nawet bardziej.

Oczywiście musiałam urodzić małego psychoterapeutę.

– Dlaczego to robisz, mamo? – pyta nie po raz pierwszy. – Dlaczego tak naprawdę to robisz?

Dawno temu popełniłam błąd i powiedziałam Celinie, z jakiego powodu nie odwiedzamy tego miejsca. Cóż, tak jakby. Nigdy nie wyznałabym jej całej prawdy. Niektóre rzeczy potrafią tylko skomplikować życie, więc zrobię wszystko, co w mojej mocy, by jej tego oszczędzić. Podjęłam jednak emocjonalną decyzję i przyznałam, jak bardzo nienawidziłam tego miejsca, kiedy byłam mała. Było to lekkomyślne i godne pożałowania, a w tej chwili wróciło, by kopnąć mnie w tyłek. Córka wie, że nigdy bym tu nie wróciła, gdyby sytuacja nie była tragiczna.

A taka właśnie jest.

Nie powiem jej tylko jak bardzo tragiczna. Ma na głowie zbyt wiele własnych zmartwień.

Kiedy nie odpowiadam od razu, wyciąga własne wnioski. Wyrzuty sumienia i smutek w jej głosie łamią mi serce.

– Robisz to przeze mnie, prawda? Po prostu nie chcesz mi powiedzieć.

Niewielki owal jej twarzy jest piękny, choć blady. Dziewczyna wygląda na wyczerpaną, a jej oczy już od jakiegoś czasu nie lśnią jak dawniej. Właśnie dlatego tu jesteśmy. Jestem zdeterminowana, by przywrócić im ten błysk, bez względu na to, jak wielką przyjdzie mi zapłacić cenę. Fizyczną bądź psychiczną.

– Córeczko, robię to dla siebie. I dla twojej babci. Choć ona nigdy tego nie przyzna, potrzebna jest jej pomoc, a będzie też dobrze, jeśli spróbujemy naprawić naszą relację. Jedziesz ze mną, bo jestem niesamowita i nigdy nie chciałabym pozbawiać cię tej swojej niesamowitości. Taka jestem troskliwa. – Uśmiecham się do niej, a półprawda z łatwością wychodzi z moich ust. Jestem pewna, że nie jest wskazane okłamywanie własnego dziecka, ale moim jedynym życiowym celem jest ochrona córki, nawet jeśli oznacza to ściemnianie.

– Dlaczego nie przeprowadzi się do Maryland, by zamieszkać z nami? Nienawidzisz tego miasta.

– Babcia opuści je jedynie w trumnie, więc ktoś musi być na tyle szalony, by do niej pojechać. A tą osobą jestem ja. – Robię najlepszą wariacką minę. – Przecież wiesz, jaka jestem. Loco en la cabeza.

Widzę uśmiech na twarzy. Odkąd mała zaczęła uczyć się hiszpańskiego, śmieje się, ilekroć używam tych kilku słów, które znam. Uważa, że kiedy próbuję mówić w innym języku, ujawnia się mój południowy akcent. Oczywiście sama tego nie słyszę, ale Celina zarzeka się, że to prawda i właśnie przez to się śmieje. Świadomie lub nie, mogłam to wykorzystać przy kilku ważnych okazjach.

Dobra, robiłam to świadomie. Jestem niepohamowana w wysiłkach rozśmieszania jej. Lub rozpraszania, w zależności od potrzeb.

Następuje krótka chwila ciszy, w czasie której liczę na to, że córka odpuści. Chociaż nie jestem zaskoczona, gdy tak się nie dzieje. Celina jest wytrwała. Jest wspaniała i delikatna niczym mały pitbull.

– Czegoś mi nie mówisz. Dlaczego?

Jadąc powoli główną ulicą miasta, tą, której już nigdy nie chciałam oglądać, wyciągam prawą rękę i kładę ją na chłodnym, jedwabistym policzku córki. Rośnie mi serce, łączy się w nim nieskończona miłość i nieznośny lęk. Poważnieję i odpowiadam: – Masz wystarczająco dużo zmartwień, nie muszę ci ich dokładać. Jesteś moim dzieckiem. Nie powinnaś nosić mojego ciężaru.

– A co, jeśli chcę?

Dobry Boże.

Jest tak bezinteresowna. Tak ofiarna i kochająca. Nie wiem, skąd jej się to bierze.

Przełykam z trudem ślinę, ponieważ mam ściśnięte gardło. Śmieję się i żartuję tak często, jak to tylko możliwe, ale przeważnie jestem na granicy płaczu.

– Kochanie, wiem, że chcesz, ale moją rolą, jako matki, jest ci na to nie pozwolić. Moim zadaniem jest stworzenie ci tak beztroskiego życia, jak mogę. Póki mogę. Przyjdzie czas, gdy nie ustrzegę cię przed cierpieniem, ale w tej chwili jesteś moją córeczką. Moją słodką, kochaną Celiną. Oddałabym za ciebie życie, gdyby oznaczało to, że zaoszczędzę ci choć chwili cierpienia.

– Przecież moje życie nie było kolorowe i bezbolesne, mamo.

Tłumię uśmiech na widok gorzkiego grymasu na jej twarzy. Przypomina mi o tym, że jest nastolatką.

Żebym nigdy o tym nie zapomniała, myślę sardonicznie.

– Wiem o tym. Do tej pory przeżyłaś więcej bólu niż niektórzy przez całe swoje życie, ale właśnie dlatego pragnę cię chronić przed wszystkim, przed czym zdołam. Wsadziłabym cię sobie z powrotem do brzucha, gdybym mogła, więc się ciesz, że strzegę cię tylko tak.

– Mamo! Ohyda!

Śmieję się z jej reakcji. Przeciąga samogłoski w „mamo”.

– Poważnie, Celino, postaraj się tym nie przejmować. Bądź normalną czternastolatką. Cóż, tak normalną, jak tylko możesz, mając moje DNA.

Mówi tak cicho, że niemal jej nie słyszę: – Nie pamiętam nawet, jak smakuje normalność.

Przeszywa mnie kolejna fala smutku. Patrząc w prawo, widzę zwieszoną głowę i nadąsane usta mojej córeczki. W takich chwilach zastanawiam się, czy aby moje serce nie pęka dosłownie na pół, a żadna jego część nie będzie już nigdy cała i zdrowa.

– Znów jej zaznasz, kochanie. – Proszę, Boże, pozwól jej ponownie zakosztować normalności. – I przypomnisz sobie, jaka jest nudna. – Proszę, pozwól jej to przetrwać.

Liczę, że moje słowa brzmią przekonująco, ale powątpiewam, gdy Celina przytakuje. Zastanawiam się, czy potrafi mnie przejrzeć, wejrzeć w głąb mojej osoby, gdzie zupełnie nie czuję się pewnie. Może jestem przypadkiem jak naznaczona plamami po owadach przednia szyba samochodu.

– A dopóki tak się nie stanie, możemy co wieczór spotykać się w moim dawnym pokoju i naśmiewać ze spodni babci. Założę się, że nosi spodnie jak staruszka. I wielkie babcine galoty. No wiesz, tak duże, że zachodzą na cały jej brzuch. Aż pod pachy.

Marszczę nos, patrząc na córkę, na co Celina odpowiada tym samym i jednocześnie rzucamy: – Fuuuj.

Chwilę później mała wzdycha ciężko. Głośno. Dramatycznie. Typowy nastoletni bunt.

– Chyba spoko. Nie może być przecież jeszcze gorzej.

Nie mówię, że zawsze może być gorzej i z pewnością nie powiem, że często właśnie tak jest. Nie musi o tym wiedzieć. Będę pilnować, by się o tym nie dowiedziała, tak długo, jak tylko zdołam. Chciałabym, by to samo ktoś zrobił dla mnie. Niestety życie nie było dla mnie łaskawe przez dwie długie dekady, począwszy od dnia, w którym przeprowadziłam się tutaj, gdy miałam dwanaście lat.

– Uszy do góry, ślicznotko. Nigdy nie wiadomo. Może to być najlepsze, co cię spotka. – Pociągam głośno nosem, wdychając zapach świeżo skoszonej trawy, słońca i czegoś słodkiego, unikalnego dla Shepherd’s Mill. – Czujesz?

Od piętnastu lat nie czułam tej specyficznej mieszanki woni. Niemal wywołuje we mnie mdłości.

– Co to za zapach? Puściłaś bąka?

– Celino Holland, nie, niczego nie puściłam. To, młoda damo, jest zapach nowego początku. – Ponownie wdycham powietrze, tym razem się krzywiąc. – I prawdopodobnie krowiego łajna.

Córka kręci głową i zamyka oczy.

– Dziwna jesteś.

– Cała ja. Dziwna, ale niesamowita.

Milkniemy, a kiedy przetaczamy się przez serce Shepherd’s Mill, próbuję spojrzeć na miasto tak jak Celina – odkładając na bok wszystkie uprzedzenia.

Chodniki po obu stronach głównej ulicy są puste, na wszystkich witrynach sklepowych wciąż wiszą tabliczki „zamknięte”. Nie ma samochodów zaparkowanych na wyznaczonych miejscach, których linie przy krawężniku są niczym szwy, i nie słychać żadnych dźwięków. To trochę dziwne, jeśli nie zna się tych ludzi. Brakuje jedynie suchego krzaka, przetaczającego się przed nami, by dopełnić wizerunku tego wymarłego miasteczka. Chociaż byłoby to mylące. To miasto nie jest opuszczone, zamieszkują je diabły, które teraz są w kościele.

– Gdzie są ludzie?

Celina przyzwyczajona jest do zgiełku większego miasta. Obawiała się przeprowadzki do małej mieściny, ale to… to zapewne naprawdę ją przeraża.

– W kościele.

Jak na komendę, gdy zbliżamy się do jedynego miejsca kultu w tym mieście, otwierają się drzwi frontowe i z budynku wysypują się ludzie, wylewając się na betonowe chodniki niczym woda na kamienie. Z doświadczenia wiem, że czekają na pastora, który stanie w wyjściu, by na odchodne mogli uścisnąć mu dłoń. Zawsze zakładałam, że to z jego strony ostatnia próba nakłonienia ich, by nie grzeszyli, przynajmniej do końca dnia.

Z doświadczenia również wiem, że to nigdy nie działa, choć muszę przyznać, że doceniam chodzenie do jedynego miejsca, w którym mają szansę przekształcić się w przyzwoitych ludzi.

Pierwsi z nich obracają się, by nam się przyjrzeć, gdy przejeżdżamy. Opieram się pokusie, by ze wstydu osunąć się na fotelu. Jestem pewna, że wysnują własne wnioski na temat tego, dlaczego Brinkley Sommers wróciła po tylu latach, i to w dodatku z dzieckiem. Na samą myśl rzucam im pełne buntu spojrzenie i macham, jakbym nie wiedziała, o czym dokładnie myślą.

Jakbym nie wiedziała jacy są.

Tak naprawdę śmieję się z ich oniemiałych twarzy. Dawno temu by mi to przeszkadzało, ale teraz już nie. Ci ludzie nie wiedzą, że nie mogą mnie już kontrolować. Nie wiedzą, że nie zamierzam żyć i umierać według ich zasad.

Nie znają mnie.

Już nie.

W końcu mijamy biały budynek. Po raz ostatni rzucam na niego okiem w lusterku wstecznym. Chciałabym w tej chwili opuszczać to miasto, a nie do niego wracać, jednak…

Moje rozmyślania zostają przerwane przez krzyk córki, dzięki któremu wracam uwagą do drogi.

– Mamooo!

Odruchowo mocniej ściskam kierownicę i wciskam hamulec, ledwie mijając zwierzę, które spaceruje sobie swobodnie po bruku.

– O w mordę! Co to było? – Celina pochyla się i wygląda przez przednią szybę, trzymając ręce na desce rozdzielczej.

– Koza – odpowiadam bez tchu, a serce bije mi jak oszalałe. – A na co ci to wyglądało?

– Skąd się wzięła na środku drogi i w środku miasta?

Uśmiecham się lekko drwiąco do mojej jedynaczki.

– Witaj w Shepherd’s Mill, kochanie.

Nie potrafię powstrzymać się od śmiechu, gdy zakrywa twarz dłońmi i jęczy.

Dokładnie wiem, co czuje.ROZDZIAŁ 2

1984

Dwanaście lat

– Fuuj, Brinkley, jesteś ohydna!

Lauren Stringer. Najpopularniejsza dziewczyna w szkole. Dlaczego musi być akurat tą, na przyjaźń z którą naciskała mama, gdy przeprowadziłyśmy się tutaj kilka miesięcy temu? Była okropna. Wstrętna. Dlaczego to musiała być ona?

Znałam odpowiedź i wiedziałam, że nie miało znaczenia, jak okropna była Lauren i jej kumpelki. Dostałam rozkaz, którego nie można było podważyć. Od pierwszego dnia szkoły miałam przeczucie jak będzie.

– Musisz zmienić podejście, Brinkley – powiedziała mama, gdy mój pierwszy dzień w gimnazjum w Shepherd’s Mill nie wyglądał tak, jak się tego spodziewała. – Jesteśmy teraz bogatymi ludźmi, więc właśnie tak musisz się zachowywać, młoda damo. Oznacza to, że musisz być miła, nie odzywać się i, na miłość boską, nie bawić w błocie!

Miała na myśli ubrudzony już czubek całkiem nowego, bielusieńkiego buta Nike. Przedreptałam przecież tylko kilka kółek na naszym zakurzonym podjeździe, czekając na szkolny autobus. To była tylko ziemia. Przecież nie bawiłam się kupą czy czymś równie ohydnym. Bez względu na źródło brudu, takie rzeczy były teraz sprzeczne z zasadami. Najwyraźniej bycie bogatym oznaczało, że już nigdy nie będę mogła się ubrudzić.

Westchnęłam na samą myśl. Miałam nadzieję, że nasze poświęcenie w końcu będzie coś warte. Jak na razie jednak nie widziałam, dokąd to zmierzało, choć miałam świadomość, że tylko ja musiałam się pilnować. Mama była w siódmym niebie.

Od zawsze byłyśmy same. Nie znałam ojca, a odkąd sięgałam pamięcią, matka chciała mieć za towarzysza bogatego mężczyznę, kogoś, kto zlikwidowałby wszystkie jej kłopoty. Kłopoty, jak praca na dwa etaty, by związać koniec z końcem, aby kupić córce ubranie do szkoły, gdy tak naprawdę chciałaby sprawić sobie coś ładnego. Sądziła, że pieniądze są odpowiedzią na wszystko. Podejrzewam, że mogą wydawać się zbawieniem, kiedy się ich nie ma. Nie wiedziałam, czy rzeczywiście tak było, mimo to próbowała mnie nauczyć, że taka właśnie była prawda. Chociaż mnie nie przekonała. Do tej pory pieniądze były dla mnie tylko wrzodem na tyłku.

I nie powinnam już mówić „tyłek”.

Zakaz przekleństw i brudu wszedł w życie w kwietniu, gdy w spełniło się jej marzenie – ślub z bogatym mężczyzną – i przeniosłyśmy się przez pół Karoliny Południowej. Zamieszkałyśmy w mieście o nazwie Shepherd’s Mill. Teraz, jak mi nieustannie przypominała, musiałyśmy grać swoje role, by mogła zatrzymać przy sobie tego mężczyznę. Według niej oznaczało to – prócz pilnowania języka i czystych ubrań – że musiałam od początku zaprzyjaźnić się z właściwymi ludźmi, po czym zachowywać się tak jak oni. Sama tak robiła i oczekiwała tego ode mnie.

Zakolegowałam się więc z Lauren Stringer i jej świtą, ponieważ te dzieciaki były „największymi osobowościami” w tym mieście. Właśnie tego chciała ode mnie mama. Była wszystkim, co miałam, więc chciałam ją zadowolić. Zawsze byłam posłuszna i dokładnie wypełniałam polecenia. Nawet jeśli oznaczało to przyjaźń z diabłami o pustych duszach. Posmakowałam ich czarnych serc już w dwunastym roku życia, w piękny letni dzień nad rzeką.

– Fuuuj, Brinkley, jesteś ohydna! – Słowa te rozbrzmiały w słoneczne popołudnie niczym przenikliwe dzwony kościelne sygnalizujące mój pogrzeb.

Początkowo pomyślałam, że żartowała. Powiedziała to jakby ze śmiechem, więc uśmiechnęłam się, choć nie miałam pojęcia, co miała na myśli. Kiedy jednak reszta zaczęła szydzić i wytykać palcami, zrozumiałam, że to nie żart. Lauren Stringer mówiła, że byłam ohydna, a ja nawet nie wiedziałam dlaczego.

Przeczesałam palcami kręcone blond włosy, spodziewając się znaleźć w nich błoto, pająka, czy coś takiego. Nie znalazłam jednak niczego. Byłam grzeczna i czysta, jak wymagała tego matka. Następnie dotknęłam małego nosa i szerokich ust, sprawdzając, czy nie miałam tam żadnej wilgoci. Również niczego takiego nie wykryłam. Spojrzałam w dół na biało-niebieską bluzkę, której paski rozmywały się w jasnym słońcu, i na niej też nie zauważyłam niczego ohydnego. Żadnych owadów, rozsmarowanej musztardy, śliny czy smarków. Nic. Ale dziewczyny śmiały się coraz głośniej, wskazując na mnie palcami i odsuwając się, jakbym nagle stała się radioaktywna.

– Boże, krwawi i nawet o tym nie wie! – W pisku Cassie Shields dało się słyszeć zarówno rozbawienie, jak i przerażenie. Nie polubiłam tej dziewczyny już w chwili, w której ją poznałam. Podlizywała się Lauren bardziej niż inni. Wszyscy to robili, ale Cassie była najgorsza.

Cóż, może nie wszyscy. Był w szkole jeden chłopak, który nie nadskakiwał Lauren Stringer. Nie przejmował się chyba tym, kim była, co robiła, ani o czym myślała.

Nazywał się Dane James.

Od razu go polubiłam, chociaż, według Lauren, nie powinnam była tego robić. Pospiesznie wprowadziła mnie w szczegóły życia uroczego chłopaka, po tym jak dołączył do nas tamtego dnia. Kiedy prowadził w drodze przez pole, a każdy chciał iść obok niego, Lauren trzymała się z tyłu. Była na to zbyt dobra. Albo tak sądziła. A ponieważ trzymała się z tyłu, ja również musiałam, bo zadowoliłoby to mamę.

– Jego ojciec pracuje na roli. To nadzorca twojego ojczyma – szepnęła. Jej ton sugerował, że bycie synem robotnika było czymś okropnym. Jak moja matka, Lauren potrafiła sporo powiedzieć samym tonem głosu. – Jest w naszym wieku i jest słodki, ale to tylko zwykły chłopak. Nie jest jednym z nas.

– Dlaczego więc go zaprosiłaś? – Nie znałam się na elicie tego miasta i sposobie ich postępowania.

– Jest jedynym, który mógł zdobyć klucz do tylnej bramy, byśmy mogli wejść nad rzekę. – Przewróciła oczami, wyjaśniając, jakby to było coś oczywistego.

O to właśnie chodziło z tym jej tonem.

Przytaknęłam, jakby to było całkiem logiczne, nawet jeśli nie miało dla mnie sensu. To, co sugerowała jednak miało. Implikowała, że Dane był uroczy i użyteczny, inaczej nie byłby wystarczająco dobry, by być jednym z „nich”. Nie jak ja. Matka wżeniła się w „nich”, więc automatycznie byłam wystarczająco dobra. Byłam teraz jak „oni”, a Dane James nigdy nie będzie się do „nas” zaliczał.

Cieszyłam się, że go zaprosiła. Podobało mi się, że z nami poszedł, choć tak naprawdę tu nie pasował. Podobało mi się, że prowadził, a wszyscy szli za nim. I to, że zatrzymał się, podniósł żółwia i odsunął go z drogi, by nikt na niego nie nadepnął. To, że nie zwracał uwagi na Lauren. Wydawało się, że urodził się z odpornością, której nie miała cała reszta. Naprawdę mi się to podobało. Ale głównie podobały mi się jego oczy. Miały ładną barwę. Niczym ciemne odcienie jesieni – rdza, brąz i zieleń z domieszką połyskującego złota. Zerknął na mnie kilka razy. Cóż, raczej spojrzał. Nie przeniósł wzroku dalej, jak robił to w przypadku innych osób. Zatrzymał go na mnie, patrząc w oczy. Głęboko.

Gdy Dane tak się wpatrywał, w moim żołądku działy się dziwne rzeczy. Ściskał się, jakbym jednocześnie była zdenerwowana i podekscytowana. W sposób, w jaki zawsze czułam się pierwszego dnia szkoły, gdy wkładałam jedyne nowe ubranie lub w bożonarodzeniowy poranek, kiedy biegłam do salonu, by sprawdzić, co dostałam pod choinkę.

Niestety nie patrzyłam na niego, gdy inni zaczęli się ze mnie naśmiewać.

– Fuuj, Brinkley, jesteś ohydna! – Słowa padały wokół, wisiały na drzewach i liściach. Śmiech był w powietrzu, drwiny w słońcu.

Próbowałam zrozumieć, co też takiego zrobiłam, co ich obrzydzało, ale dotarło to do mnie, gdy powiodłam wzrokiem po chamsko wycelowanym paluchu. Pochyliłam się i spojrzałam w dół. Poniżej pasa. Zobaczyłam ciemnoczerwoną plamę w kroku na materiale czyściutkich białych spodni.

Cóż, już nie były czyste.

Serce zgubiło rytm. Choć wiedziałam, co to było, i tak się przeraziłam. To znaczy, matka przeprowadziła ze mną rozmowę uświadamiającą, ale i tak byłam zszokowana, widząc w tym miejscu krew. Zaskoczyło mnie to. Ohydne.

– Może umiera! A może to zaraźliwe! Fuuj! Uciekać! – piszczała przesadnie Lauren. – Uciekajcie!

I, oczywiście, wszyscy uciekli. Jak stado bezmyślnych owiec. Naśladowcy. Nauczyłam się, że to miasto było ich pełne. Pobiegli za Lauren, krzycząc przez całą drogę w panice, pozostawiając mnie samotną, krwawiącą przy rzece w gorące i parne letnie popołudnie.

Uciekli wszyscy.

Poza jedną osobą.

Dane’em Jamesem.

Chłopak ani drgnął, po prostu stał, wpatrując się we mnie tymi swoimi śmiesznymi oczami, gryząc łodygę czegoś, co przypominało pszenicę. Ta cienka łodyżka sprawiała, że wyglądał na starszego. I bardziej pewnego siebie, jakby był kowbojem z telewizji czy kimś takim. A może rycerzem w lśniącej zbroi, choć miał na sobie koszulę w kratę i jeansy.

Walczyłam ze łzami upokorzenia, licząc sekundy, aż zdołam się ruszyć i również uciec, chociaż nogi odmawiały współpracy i tama w końcu puściła. Emocje naparły na słaby punkt w fasadzie, aż znalazły pęknięcie w mojej determinacji. Łzy parły, aż zdołały się wydostać. A kiedy zaczęły płynąć, nic nie było w stanie ich powstrzymać.

Nawet Dane James.

Cały stres związany z przeprowadzką, z nowym domem, nowym ojcem, nową szkołą i nowymi „przyjaciółmi” o pustych głowach w połączeniu z presją ze strony matki i dezorientacją powaliły mnie na kolana. Stawy po prostu się poddały, nogi ugięły się pod moim niewielkim ciężarem. Osunęłam się na ziemię, zakryłam twarz dłońmi i zaczęłam płakać.

Mocno szlochałam.

Nie słyszałam niczego prócz dźwięku upokorzenia, więc łatwo było zapomnieć, że nie znajdowałam się tu sama. Kiedy łzy powoli zwolniły, przypomniałam sobie, że był tu również Dane James.

Dane James – ten, który pozostał.

Żałowałam, że tak się stało. Chciałam umrzeć w spokoju, ponieważ byłam pewna, że tak właśnie będzie. Dawno temu mama nauczyła mnie, że śmierć społeczna prawie dorównywała tej prawdziwej. Spodziewałam się, że w mieście takim jak Shepherd’s Mill było to szczególnie prawdziwe. Byłam również pewna, że doznałam śmierci o gigantycznych proporcjach.

Nie odsuwałam rąk od twarzy, mając nadzieję, że sobie poszedł, ale nie mogłam go przecież ignorować, gdy położył dłoń na moim ramieniu. Z wahaniem obróciłam głowę, by wyjrzeć spomiędzy palców. Zobaczyłam twarz. Piękną.

Dane James kucał obok mnie, przygryzając łodygę pszenicy. Poruszał wargami, które uznałam nagle za fascynujące. Wyszły spomiędzy nich słowa słodkie niczym miód.

– Mam na imię Dane – powiedział cicho.

– Wiem, kim jesteś. – Pociągnęłam nosem.

– A ty masz na imię Brinkley.

– Wiem też, kim sama jestem. – Nie chciałam być chamska, ale wciąż czułam wielkie upokorzenie.

Uśmiechnął się.

– Nie przejmuj się Lauren ani jej kumpelkami. Nic nie wiedzą. – Wstał i wyciągnął rękę, by pomóc mi wstać. – Któregoś dnia zapewne zrobią jej to samo.

Boże, mam nadzieję!

Częściowo liczyłam, że miał rację i że potraktują ją w ten sam sposób lub gorzej. Że zrobią jej coś naprawdę przerażającego, jak w tym filmie Carrie. Coś krwawego, że zobaczą to wszyscy i na zawsze pozostanie w ich pamięci. I że ja będę tego świadkiem.

Chociaż było to mało prawdopodobne, samo to proste stwierdzenie – że któregoś dnia zapewne zrobią jej to samo – wystarczyło, by mnie uspokoić. Nie całkowicie, ale na tyle, bym posłała Dane’owi niepewny uśmiech i podała rękę, pozwalając się podnieść. Otrzepałam kolana, przyglądając się, jak rozwiązywał rękawy czerwonej koszuli w kratę, którą miał zawiniętą wokół pasa. Bez słowa wyciągnął ręce i obwiązał mnie nią w talii.

Obserwując, jak wiązał rękawy, po czym puścił je luźno, zastanawiałam się, czy ktoś kiedykolwiek eksplodował z zażenowania. Wybuchnął i umarł na miejscu.

Porzuciłam jednak tę myśl, kiedy spojrzałam w dół i zobaczyłam roztropność jego czynu. Luźne rękawy koszuli przysłaniały powiększającą się plamę w moim kroku, wisząc idealnie przed materiałem spodni, a reszta zasłaniała całkowicie moje pośladki. Wyglądałam w tej chwili jak chłopczyca, ale przynajmniej byłam czysta. Lepiej było być chłopczycą niż trędowatą.

I w ten oto sposób Dane James mnie ocalił.

A przynajmniej tak się czułam.

– Dziękuję. – Zerknęłam na niego nieśmiało spod rzęs. Jedyną jego odpowiedzią było nonszalanckie wzruszenie ramionami. Zachowywał się tak, jakby nie stało się nic takiego, nawet jeśli został i próbował pozbierać resztki pozostałe po mojej godności. Może dla Dane’a nie była to wielka sprawa, w końcu był odporny na Lauren. Dla mnie jednak ta sytuacja była poważna.

– Chodź. Odprowadzę cię do domu.

Tak też zrobił. Wróciliśmy drogą, którą tu przyszliśmy, choć tym razem byliśmy tylko we dwoje. Szliśmy obok siebie, na tyle blisko, że gdyby chciał, mógłby mnie dotknąć. Ale nie chciał. Może nie czuł takiej potrzeby, ale ja tak. Pragnęłam go dotknąć, trzymać za rękę lub otrzeć się o jego ramię. Nie skusiłam się jednak. Za bardzo się wstydziłam. Szłam tylko u jego boku, ciesząc się ciepłem chłopaka po mojej lewej. Jego siła okazywana w milczeniu pocieszała mnie w sposób, którego tak naprawdę nie rozumiałam. Stwierdziłam, że jego towarzystwo odpędzało bolesne wspomnienie owiec, przytłaczające myśli o matce, ojczymie i tym niedorzecznym mieście. Wszystko po prostu zniknęło. Kiedy więc Dane James się odezwał, z ochotą znalazłam się w jego świecie, zamiast niechętnie pozostać w moim własnym.

Opowiadał o Stanleyu, żółwiu, którego wcześniej odsunął z drogi, by nikt na niego nie nadepnął.

– Mieszka przy rzece. Przeważnie przynoszę mu grzyby do jedzenia.

– Lubię żółwie.

Tak naprawdę było to kłamstwo. Wcale nie lubiłam żółwi. Przypominały wielkie ślimaki, choć miały mniej śluzu i więcej nóg. Ten żółw jednak był inny. Należał do Dane’a Jamesa, dlatego też musiałam go lubić.

– Lubię większość zwierząt, ale najbardziej psy.

– Masz psa?

– Nie. Zawsze chciałem, ale tata się nie zgodził.

Wkurzyłam się na jego ojca, choć go nie znałam.

– Ja też chciałabym mieć psa. – W tamtej chwili tak właśnie było. Żeby Dane James mógł przychodzić do mnie do domu i go głaskać.

– Ale przynajmniej mam Stanleya. No chyba że sobie pójdzie.

– Co wtedy zrobisz? To znaczy, kiedy odejdzie? – Już zaczęłam opłakiwać stratę żółwia Stanleya. Nie potrafiłam pojąć, dlaczego tak się czułam. Wiedziałam jedynie, że Stanley był dla Dane’a ważny, a ten z kolei nagle stał się ważny dla mnie.

Chłopak wzruszył ramionami, choć tym razem w jego oczach o barwie jesieni pojawił się jakiś smutek.

– Chyba nie będę miał już żadnego zwierzaka.

Nie wiedziałam, jak mu odpowiedzieć, więc milczałam. Wiedziałam tylko, że gdybym potrafiła usunąć smutek z jego oczu, zrobiłabym to. Sprawiał, że również mnie było smutno i miałam nadzieję, że żółw Stanley nigdy nie odejdzie. Serce mi pękało na myśl, że pewnego dnia ten, który został, będzie samotny.

– Mówiłeś, że tata nie zgodził się na psa. A mama? Zapytaj ją. Może porozmawia z tatą, a ten się zgodzi.

– Moja mama nie żyje. – Głos Dane’a był płaski i twardy jak ścieżka pod naszymi stopami.

– Jak umarła? – Nie przyszło mi do głowy, że nie wypada pytać.

– Zabiła się. – Słysząc moje mimowolne sapnięcie, dodał: – Narkotykami.

– Dlaczego?

Ponownie wzruszył ramionami, ale zauważyłam różnicę w tym geście. Nie chciał przekazać, że o to nie dbał, ale że w całej tej sytuacji był bezradny.

Przez kilka minut szliśmy w ciszy. Żałowałam w myślach, że nie mogłam podzielić się z nim mamą. Miała wady, ale kochałam ją i chciałam, by Dane James też miał mamę do kochania. Chłopak ponownie wyrwał mnie jednak z zamyślenia, cieszyłam się więc, porzucając te myśli.

– Chcesz się ścigać do końca pola? Dam ci fory.

Przystanęłam, by na niego spojrzeć, szczęśliwa z powodu zmiany tematu. Jego smutek sprawił, że moje kończyny stały się ciężkie.

Zamiast odpowiedzieć, wystartowałam, jakby gonił mnie sam diabeł. Biegłam tak szybko, jak tylko nogi chciały mnie nieść. Dane był z boku, wyprzedził mnie w ciągu paru sekund. Zauważyłam jednak, że zwolnił, gdy to zrobił, bym mogła go dogonić i byśmy mogli dobiec na koniec pola w tym samym czasie.

Nie było zwycięzcy, choć oboje wiedzieliśmy, że Dane prowadził. Mógłby wygrać, gdyby tylko trochę się postarał, ale tego nie zrobił. Nie chciał mnie pokonać. Chciał tylko ze mną pobiec.

Do czasu aż stanęliśmy na moim podjeździe, zakochałam się nieco w Danie Jamesie. Kiedy zostawił mnie na jego końcu, bym te ostatnie kilka metrów przeszła sama, uśmiechnął się, po czym odszedł drogą.

– Żegnam się w dobrym stylu, krokodylu.

– Do zobaczenia o innej porze, aligatorze – odparłam, uśmiechając się do niego. Wydawało się to głupie, ale z jakiegoś powodu mnie uszczęśliwiło. To on mnie uszczęśliwił. A gdy się rozeszliśmy, po raz pierwszy od przyjazdu do Shepherd’s Mill poczułam coś innego niż samotność.ROZDZIAŁ 3

Weszłam do domu. Mama i Alton Peterson, mój ojczym, siedzieli na kanapie w salonie. Nie podobali mi się razem. Nie wiedziałam dokładnie dlaczego, ale czułam się przy nich nieswojo.

Dla mnie byli dziwną parą. Mama była młoda i piękna, jak jedna z moich kolekcjonerskich lalek z tymi swoimi jasnymi włosami i ciemnozielonymi oczami. Alton nie wyglądał jednak jak żadna lalka Kena, którą się bawiłam. Był starszy, wyglądał na bardziej zaniedbanego niż mama, jakby był sterany życiem. Włosy siwiały mu na skroniach, zdawało mi się, że powinien być czyimś dziadkiem. Mama mówiła, że miał zaledwie trzydzieści pięć lat, ale dla mnie był bardzo stary.

Przyglądałam się przez chwilę, jak mama wyszywała coś haftem krzyżykowym na poduszce. Alton siedział po jej lewej stronie, obejmując ją luźno jedną ręką. Miał zamknięte oczy, palcami wodził po górnej części jej dekoltu. Nie po piersiach, ale zbyt blisko nich, bym dobrze się z tym czuła.

Żałowałam, że musiał to robić w miejscu, w którym mogłam ich zobaczyć. Cały czas miałam przez to gęsią skórkę. Nie ośmieliłby się robić czegoś takiego w miejscu publicznym, ale nauczyłam się szybko, że Alton za zamkniętymi drzwiami stawał się inną osobą. Maska grzeczności, którą nosił przed światem, ukrywała kogoś zupełnie innego.

Byłam pewna, że to samo tyczyło się wszystkich innych z Shepherd’s Mill.

Poza Dane’em Jamesem.

– Cześć, kochanie – powitała mnie z roztargnieniem mama, ledwo unosząc głowę znad poduszki, ale kiedy to zrobiła, spojrzała wymownie. – Co ty, u licha, masz na sobie? Skąd wzięłaś tę koszulę?

Oczywiście najpierw zauważyła ten ciuch. Miałyśmy pewną rolę do odegrania, a ja w tej chwili zawodziłam.

Westchnęłam. Przypomniało mi się, jak bardzo jej odbiło, gdy zauważyła brud na moich nowych butach, obawiałam się tego, co usłyszę o spodniach, gdy pokażę jej plamę.

– Od chłopaka.

– Dlaczego nosisz chłopięcą koszulę zawiązaną wokół talii? Wyglądasz jak jakiś obdartus. – Spojrzałam na Altona. Nie chciałam przy nim rozmawiać. I tak było to krępujące, a dyskutowanie o tym w obecności okropnego ojczyma było po prostu… okropne.

Kiedy nie odpowiedziałam natychmiast, mama naciskała: – Brinkley, słyszałaś mnie? O co chodzi z tą koszulą?

Zaczerwieniłam się, myśląc o plamie między nogami i o tym, jak zareagowała Lauren i jej owce.

– Później ci powiem.

Mama odłożyła poduszkę na kolana i zmarszczyła brwi. Całkowicie skupiła się na mnie.

– Powiesz mi od razu, młoda damo.

Ponownie spojrzałam nerwowo na Altona, który nie trudził się, by otworzyć oczy, czy zabrać dłoń z jej dekoltu. Chociaż w tej chwili mi to nie przeszkadzało. Był zajęty czymś innym, więc nie musiałam martwić się o to, że zauważy plamę. Dobrze.

Uniosłam rękawy koszuli Dane’a, by pokazać mamie zakrwawione spodnie, ale szybko znów je opuściłam, gdyby Alton jednak pokusił się o spojrzenie. Gdyby przestał molestować mamę na moich oczach.

Bleee!

Mama się uśmiechnęła.

– Ooo, moja mała córeczka dorasta. Staje się kobietą.

Na te słowa Alton uniósł głowę i otworzył oczy, po czym popatrzył na mnie. Powiódł wzrokiem po moim ciele. Zadrżałam, tak zimne było jego spojrzenie.

Oczy ojczyma były ciemnoniebieskie niczym najgłębsza, najchłodniejsza część oceanu. Były równie przerażające, jak straszne rzeczy czające się pod powierzchnią wody. Nie potrafiłam długo w nie patrzeć. Czułam się niekomfortowo z powodów, których nawet nie rozumiałam. Jak zwykle więc odwróciłam po chwili głowę.

– Mogę iść do siebie? Boli mnie brzuch. – Naprawdę tak było. Zaczęło się od pulsowania w podbrzuszu, wkrótce ból przeniósł się nawet na uda.

– Oczywiście. Przyniosę ci termofor. Przebierz się, a ja upiorę to, co masz na sobie, byś mogła oddać tę koszulę właścicielowi. Powtórz, jak nazywał się ten chłopak.

– Dane. Dane James.

Słysząc to, ojczym zwrócił na mnie jeszcze pilniejszą uwagę. Przestał gładzić mamę i usiadł prosto.

– Co robiłaś z Dane’em Jamesem, Brinkley? – Kiedy nie odpowiedziałam od razu, powtórzył ostro moje imię, aż się wzdrygnęłam: – Brinkley! Odpowiedz!

– Bawiliśmy się całą grupą na, eee, polach. – Nie powiedziałam o rzece, bo nie powinniśmy mieć klucza do bramy, która wpuściłaby nas aż tak daleko.

Alton zmarszczył brwi.

– Nie powinnaś zadawać się z tym chłopakiem.

– Dlaczego? Jest fajny.

– Co ci mówiłem o pyskowaniu mi?

Poczułam, jak krew odpłynęła mi z twarzy. Wyobrażałam sobie, jak spływa mi po szyi i dekolcie, wracając do serca.

– Mówiłeś, żebym tego nie robiła.

– Dlaczego więc to zrobiłaś?

– Tylko… wyjaśniałam. Dane jest…

– Nie chcę słuchać wyjaśnień. Chłopak tu pracuje, a ty masz się trzymać od niego z dala. Koniec dyskusji. Wyraziłem się jasno?

Zacisnęłam usta i krótko skinęłam głową.

– Mogę już iść do siebie?

– Tak. – Odwróciłam się pospiesznie i skierowałam w stronę schodów, ale Alton jeszcze nie skończył. Groźny głos sprawił, że się zawahałam i potknęłam na pierwszym stopniu. – Mówię poważnie, Brinkley. Trzymaj się od niego z daleka.

Wyprostowałam się, ponownie skinęłam głową i weszłam na górę. Nie wiedziałam wtedy… Nikt nie wiedział, że zakaz spotykania się z Dane’em Jamesem był dla mnie jak prośba trzymania się z daleka od powietrza, wody, życia czy miłości.

Był po prostu niemożliwy.

Ciąg dalszy w wersji pełnej