Kłamstwo doskonałe - ebook

ROZDZIAŁ 2

Chris zaparkował swojego dżipa patriota rocznik 2010 przed salonem samochodowym Central Valley U-Haul. Założył czapkę z daszkiem, wysiadł z auta i rozejrzał się po pustym parkingu. Przyjechał w deszczowy poranek w środku tygodnia w nadziei, że będzie jedynym klientem. Nie potrzebował świadków.

Na dachu biura – pofałdowanego sześcianu z przeszklonym frontem – umieszczono dwie kamery skierowane na drzwi wejściowe i parking. Wysokość, na jakiej zostały zamontowane, pozwalała bez trudu ukryć twarz pod daszkiem czapki.

Salon był mniejszy niż konkurencyjne punkty Ryder i Penske, natomiast posiadał zaplecze oraz system kontroli wilgoci i temperatury w pojazdach, co czyniło je idealnymi do przechowywania saletry amonowej, nawozu, który stanowi główny składnik domowych improwizowanych ładunków wybuchowych w rodzaju ANFO, zwanego inaczej saletrolem.

Podszedł do szeregu lśniących biało-pomarańczowych pikapów, vanów i ciężarówek z przyczepami różnej długości. Trzymetrowa ciężarówka bez problemu pomieści piętnaście worków nawozu i resztę akcesoriów. Jeżeli okaże się niedostępna, weźmie tę z czteroipółmetrową przyczepą, choć jest wolniejsza i bardziej zwraca uwagę.

Nie widział innych trzymetrówek, tylko tę jedną. Na stronie internetowej wypożyczalni widniała informacja, że będzie wolna w przyszłym tygodniu, ale musiał mieć pewność.

– Dzień dobry panu. Jestem Rick. – Pracownik miał na sobie zieloną koszulkę polo z jakimś logo i spodnie khaki.

– Dzień dobry. Bardzo mi miło. Mike Jacobs. – Podał Rickowi rękę, którą ten uścisnął z uśmiechem.

– Czym mogę panu służyć?

– Jestem zainteresowany tą trzymetrową ciężarówką. – Wskazał pojazd. – To jedyna, jaką macie?

– Tak. Na kiedy jest panu potrzebna?

– Hm – zawahał się na pokaz. – Zaraz… Dziś mamy środę trzynastego, w takim razie potrzebuję jej na najbliższy poniedziałek osiemnastego. Będzie wolna?

– Muszę sprawdzić dostępność i stawkę. Wie pan, że można to zrobić samemu online, rezerwując termin za pomocą karty kredytowej?

– Owszem, ale trochę się obawiałem, że zapłacę, a kiedy mój siostrzeniec po nią przyjedzie, okaże się jednak niedostępna.

– Pański siostrzeniec ma ją odebrać? – z wahaniem zapytał sprzedawca.

– Tak. Przyjechałem tylko na jeden dzień. Zapłacę, kiedy będę już pewien swoich planów.

– Ile lat ma pański siostrzeniec?

– Siedemnaście, chodzi do liceum. – Na razie nic więcej nie wiedział. Dopiero dziś dostał mejl z zaproszeniem do biura na dopełnienie formalności przed jutrzejszymi lekcjami. Czasu na wybranie chłopaka zostało niewiele.

– Och, niestety, nasze ciężarówki powierzamy wyłącznie osobom pełnoletnim.

Chris zamrugał z zaskoczeniem.

– Ale to ja ją wypożyczam, nie on.

– Mimo wszystko. Przykro mi. Może ją dla pana odebrać, tylko jeśli ukończył osiemnaście lat.

– Naprawdę? – Zdziwienie Chrisa było udawane. W wypożyczalniach Ryder obowiązywało takie samo ograniczenie, a w punktach Penske kierowca musiał mieć skończone dwadzieścia jeden lat. – Ależ on ma prawo jazdy i dam mu gotówkę.

– Nie mogę panu pomóc. Regulamin firmy. Znajdzie go pan na naszej stronie.

– Rick, nie mógłby pan ten jeden raz, w drodze wyjątku, nagiąć zasad? Musiałbym jechać specjalnie szmat drogi tylko po to, żeby odebrać ciężarówkę. Nie mam takiej możliwości.

– Niestety, to wykluczone. – Wskazał rząd przyczep na końcu. – Może zdecyduje się pan na przyczepę? Przyczepy wypożyczamy już szesnastolatkom.

– Nie, potrzebuję ciężarówki.

– W takim razie nie pomogę. Próbował pan u Zeke’a?

– Co to takiego? – Chris nadstawił uszu.

– Ach, no tak, pan przyjezdny. Wszyscy znają Zeke’a – zaśmiał się sprzedawca. – To część naszego folkloru. Naprawia maszyny rolnicze. W zasadzie potrafi naprawić wszystko. Zawsze trzyma w pogotowiu jakąś ciężarówkę na sprzedaż albo do wynajęcia, miejscowi udają się prosto do niego, kiedy u nas czegoś brakuje. Wątpię, by wypożyczenie pojazdu siedemnastolatkowi stanowiło dla niego problem. Większość wiejskich dzieciaków prowadzi od trzynastego roku życia.

– To cenna informacja – powiedział szczerze Chris. – Gdzie znajdę jego warsztat?

– Na skrzyżowaniu Brookfield i Glencross, tuż za miastem. – Rick uśmiechnął się krzywo. – Nie ma szyldu, ale nie sposób go przegapić.

Piętnaście minut później Chris jechał wzdłuż Brookfield Road. Od razu zrozumiał, co miał na myśli pracownik U-Haul, mówiąc, że z pewnością nie przegapi warsztatu Zeke’a. Brookfield krzyżowała się z Glencross w środku sojowego pola, w którego rogu stał garaż z pustaków, otoczony przedpotopowymi ciężarówkami, zardzewiałymi traktorami, używanymi maszynami rolniczymi, stosami starych opon, rowerów i przypadkowych sprzętów kuchennych.

Zjechał na zakurzony asfaltowy parking i zatrzymał się przed warsztatem. Nie zdjął czapki przed wyjściem z samochodu, mimo że nie było tu żadnych kamer ani nikogo poza nim. W jednej z otwartych wnęk ktoś strasznie fałszował, poza tym panowała cisza.

– Zeke?! – zawołał Chris, wchodząc do środka, gdzie siwy staruszek w ogrodniczkach umazanych smarem dłubał przy starym pikapie Forda ustawionym na podnośniku. Miał okulary sklejone plastrem na nosie, w miejscu pęknięcia. Z kącika ust zwisał mu papieros.

– No?

Chris uśmiechnął się do niego.

– Dzień dobry, nazywam się Pat Nickerson. Słyszałem, że ma pan ciężarówkę do wynajęcia. Odbierze ją mój siostrzeniec, ja przyjechałem tylko na jeden dzień. Ma siedemnaście lat. Czy ma pan coś przeciwko temu?

– Dobry z niego chłopak? – Zeke zmrużył oczy.

– Tak.

– No to nie mam! – Zeke parsknął śmiechem, który przeszedł w suchy kaszel, ale nie wyjął papierosa z ust.

Na twarzy Chrisa pojawił się uśmiech. Facet był idealny.

– Jakiej ciężarówki panu potrzeba? – Zeke powrócił do pracy pod samochodem.

– Skrzyniowej, trzymetrowej.

– Mam dwie skrzyniowe: trzyipółmetrową i big mama.

– Może być trzyipółmetrowa. Jest na chodzie?

– A ma chodzić? – zażartował Zeke, wybuchnął śmiechem, co wywołało kolejny atak kaszlu.

Chris uśmiechnął się, choć był śmiertelnie poważny. Pojazd musiał być niezawodny.

– Czyli można na niej polegać?

– Można, można. Dałbym panu na jazdę próbną, ale akurat pożyczyłem kuzynowi.

– Kiedy wróci? Mój siostrzeniec przyjedzie po nią w przyszłym tygodniu, w poniedziałek rano.

– Żaden problem. Będzie ta i jeszcze jedna. O tej porze roku nie ma dużego ruchu, zawsze coś się znajdzie. Pan się przeprowadza w poniedziałek, dostarczymy ją tutaj w niedzielę wieczorem.

– Dobrze, porozmawiam z siostrzeńcem i odezwę się do pana. – Chris nie widział powodu, aby wtajemniczać starego Zeke’a, że pojazd, zamiast do transportu mebli, posłuży do przewiezienia śmiercionośnego ładunku wybuchowego. Bomba ANFO jest prosta i bezpieczna do skonstruowania w domu. Wystarczy nawóz, dziewięćdziesięciosześcioprocentowy azotan amonu, i rozpuszczalnik organiczny – benzyna, olej napędowy, nafta – zmieszane razem do konsystencji mokrej mąki. Dla wzmocnienia siły rażenia można dodać nitrometan, łatwo dostępne paliwo używane w modelarstwie i sportach motorowych, następnie przyczepić detonator drucikami do trotylu lub tovexu, podpalić za pomocą prostego zwarcia elektrycznego, a następnie podrzucić, gdzie trzeba.

– W porządku, kolego. Zadzwoń lub wpadnij. Mój numer jest w książce. Kiedy zwrot?

– Potrzebuję jednego lub dwóch dni.

– Dobra. Dwadzieścia dolców za dzień, gotówką. Zwrot z pełnym bakiem. W poniedziałek o dziewiątej rano samochód będzie czekał na siostrzeńca.

– Jaką mam gwarancję?

– Bo ja tak mówię – zarechotał Zeke, a rozżarzona końcówka papierosa zbliżała się do jego ust. – To do zobaczenia.

– Do zobaczenia. – Chris odwrócił się na pięcie. Czekało go jeszcze mnóstwo pracy, do wtorku zostało tylko sześć dni.

A potem będzie wielkie bum.

CIĄG DALSZY DOSTĘPNY W PEŁNEJ, PŁATNEJ WERSJI