Klasyka dla dzieci. Charles Dickens. Tom 2. Wielkie nadzieje - ebook

PIP SPOTYKA SKAZAŃCA

Ta historia opowiada o Philipie Pirripie, którego wszyscy nazywali Pipem. Chłopiec był sierotą, nie pamiętał nawet swoich rodziców, ponieważ umarli, gdy był jeszcze bardzo mały.

Wychowaniem Pipa zajmowała się jego o dwadzieścia lat starsza siostra. Była żoną Joego Gargery’ego, silnego życzliwego mężczyzny o jasnych kręconych włosach i niebieskich oczach. Joe był kowalem w wiosce położonej na płaskim i bagnistym dorzeczu Tamizy, niedaleko morza.

Joe był wielki i silny, ale trochę obawiał się swojej żony. Pip też się jej bał.

Pani Joe – jak ją nazywano – była skłonna do gwałtownych kłótni zarówno z Pipem, jak i z Joem. Gdy słowa nie wystarczały, w ruch szła laska.

Chociaż Pip nie pamiętał swoich rodziców, czasami chodził na cmentarz i wpatrywał się w ich nagrobki.

Poszedł tam także pewnej Wigilii. Zapadał zmrok, a chłopiec drżał, bo dosięgł go wiatr od rzeki.

Rozczulił się nad sobą i zaczął płakać.

– Przestań ryczeć! – wrzasnął ktoś przeraźliwym głosem.

Zza nagrobków wyskoczył ogromny mężczyzna. Miał na sobie poszarpane i zszarzałe ubranie. Był cały mokry, umazany błotem i także trząsł się z zimna.

A co najgorsze, jego kostki były skute żelaznym łańcuchem.

– Jak masz na imię chłopcze?

– Pip, proszę pana.

– Gdzie mieszkasz?

Chłopiec z drżącą ręką wskazał na swoją wioskę oddaloną o milę.

– Gdzie twoi rodzice? – warknął mężczyzna.

– Tam – odpowiedział Pip, wskazując głową na nagrobki. – Mieszkam z moją siostrą, panią Joe. Jest żoną kowala Joego Gargery’ego.

– Kowala, aha – powtórzył mężczyzna, spoglądając na łańcuch na swoich nogach. Wyciągnął wielkie dłonie i złapał Pipa za policzki.

– Oto co zrobisz, chłopcze. Pójdziesz teraz do domu, ale jutro rano przyniesiesz mi trochę jedzenia oraz pilnik. Jeśli tego nie zrobisz – mogę cię zjeść, zaczynając od twoich tłustych policzków.

Pip pobiegł przerażony do domu. Jego siostra była wściekła jak zwykle i od razu zaczęła na niego krzyczeć. Tupiąc nogą i potrząsając pięścią, pytała, co tym razem napsocił.

Jednak później w czasie podwieczorku Pipowi udało się jakoś ukryć kromkę chleba i trochę masła dla siwego mężczyzny na bagnach.

Nagle z oddali rozległ się głośny wystrzał z armaty. Joe powiedział, że pochodzi on ze statku więziennego zacumowanego w ujściu rzeki. Wystrzał był sygnałem, że jeden z więźniów uciekł.

Pip prawie nie spał tej nocy. Wczesnym rankiem w święto Bożego Narodzenia zszedł na dół i zabrał ze spiżarni siostry trochę sera, małą brandy w butelce oraz okazały pasztet wieprzowy w cieście.

_Dalsza część dostępna w wersji pełnej_