Klejnot - ebook

ROZDZIAŁ 1

Oto nadszedł ostatni dzień istnienia Violet Lasting.

Jest wczesny ranek i na ulicach Bagna panuje cisza przerywana od czasu do czasu stukotem oślich kopyt i pobrzękiwaniem butelek mleka, gdy nieopodal mojego okna przejeżdża akurat wózek mleczarza. Odrzucam okrycie i sięgam po szlafrok. Ciemnoniebieską, przetartą już na łokciach szatę dostałam w prezencie od mamy. Kiedyś była na mnie za duża, w rękawach mogłam skryć całe dłonie, a rąbek ciągnął się za mną po ziemi. Dorosłam i teraz szlafrok pasuje na mnie tak, jak kiedyś pasował na mamę. Uwielbiam go. To jedna z niewielu rzeczy, które mogłam zabrać ze sobą do Południowej Bramy. Miałam szczęście, że mi na to pozwolono. Inne Magazyny nie traktują prywatnej własności tak pobłażliwie. Te z nas, które trafiły do Bramy Północnej, musiały oddać wszystko.

Zakładam na siebie szlafrok i podchodzę do okna. Przyciskam twarz do żelaznych krat. Wykuto je w ozdobne kształty pędów winorośli i róż, zupełnie jakby forma mogła ukryć, czym naprawdę są.

Brudne ulice Bagna połyskują lekko w świetle wschodzącego słońca i prawie mogę sobie wyobrazić, że jestem w innym, lepszym, czystszym miejscu. To właśnie tym ulicom Bagno zawdzięcza swoją nazwę. Kamień, beton i asfalt trafiły do bogatszych dzielnic, tu pozostało tylko cuchnące morzem i siarką błoto.

Moje serce bije bardzo szybko, mam wrażenie, jakbym w piersi miała skrzydła. Dziś zobaczę moją rodzinę. Po raz pierwszy od czterech lat. Zobaczę mamę, Ochre’a i małą Harriet, która pewnie nie jest już wcale taka mała. Zastanawiam się, czy i oni pragną tego tak bardzo jak ja, czy może stałam się dla nich kimś obcym. Czy wciąż jestem tą samą osobą? Nie mam pewności, czy pamiętam, kim wtedy byłam. Nie wiem, czy w ogóle mnie rozpoznają.

Gdy słońce wspina się coraz wyżej ponad otaczającym Samotne Miasto murem, mój niepokój narasta. Wielki Mur chroni nas przed niszczycielskim żywiołem, przed dzikim, okrutnym oceanem. To Mur zapewnia nam bezpieczeństwo. Uwielbiam poranki nawet bardziej niż zachody słońca. W budzącym się w feerii świateł życiu jest coś pokrzepiającego, nadzieja. Cieszę się, że mogę patrzeć na wstęgi różu i lawendy, na złoto, purpurę i czerwień. Ciekawe, czy kiedy zacznę nowe życie w Klejnocie, wciąż będę mogła oglądać wschody słońca.

Czasem żałuję, że urodziłam się surogatką.

Kiedy przychodzi po mnie Patience, leżę zwinięta w kłębek na łóżku i staram się zapamiętać mój pokój. Nie ma w nim wiele, jedynie niewielkie łóżko, komoda i drewniany, wyblakły ze starości kredens. W kącie, na stojaku, spoczywa wiolonczela. Na komodzie stoją, wymieniane codziennie, kwiaty, a obok nich leżą szczotka, grzebień, pęk kolorowych wstążek oraz łańcuszek z zawieszoną na nim obrączką taty. Dała mi go mama tuż po tym, jak mnie zdiagnozowano, zanim przyszli po mnie nieznający litości Gwardziści.

Dręczy mnie pytanie, czy przez cały ten czas tęskniła za mną tak bardzo, jak ja tęskniłam za nią. Ze zdenerwowania zaczyna mnie mdlić.

Od dnia, w którym tu przybyłam, pokój prawie wcale się nie zmienił. Nie ma żadnych obrazków. Nie ma lustra. W Magazynach lustra są zakazane. Jedynym nowym elementem jest wiolonczela, która nawet nie należy do mnie. Południowa Brama tylko mi ją wypożyczyła. Przez chwilę zastanawiam się, do kogo teraz trafi… Zabawne, mój pokój jest skromny i pozbawiony duszy, a jednak będzie mi go brakowało.

– Jak się czujesz, kochanie? – pyta Patience. Zawsze zwraca się do nas w podobny sposób. Nazywa nas „słoneczkami”, „cukiereczkami”, „maleństwami”, zupełnie jakby bała się używać naszych prawdziwych imion. Może nie chce się przywiązywać. Od wielu lat jest główną opiekunką w Południowej Bramie i pewnie widziała setki rezydentek tego pokoju.

– W porządku – kłamię, bo nie ma sensu mówić jej, jak naprawdę się czuję, o tym, że tracę poczucie realności, że nerwy mam napięte do granic możliwości, a w moim żołądku zalega ciężar.

Patience lustruje mnie wzrokiem od stóp do głów i wydyma lekko wargi. Jest dość pulchna, we włosach ma siwe pasma, a wyraz jej twarzy jest tak łatwy do odczytania, że wiem, o co zapyta, nim to robi.

– Jesteś pewna, że chcesz wystąpić w tym?

Potakuję, mnąc w palcach delikatny materiał szlafroka, a potem zsuwam się z łóżka. Bycie surogatką ma pewne zalety. Możemy ubierać się w to, co chcemy, jeść to, co chcemy i w weekendy spać do późna. Otrzymujemy również edukację. Bardzo dobrą edukację. Jemy świeże jedzenie, pijemy czystą wodę, mamy prąd i nie musimy pracować. Nie grozi nam bieda, a opiekunki zapewniają, że gdy zamieszkamy w Klejnocie, otrzymamy nawet więcej.

Dostaniemy wszystko, tylko nie wolność. O wolności nikt tu nie mówi.

Patience szybkim krokiem wychodzi z pokoju. Podążam za nią. Korytarze Magazynu Południowej Bramy wyłożone są tekowym i różanym drewnem. Na ścianach wiszą obrazy, wielobarwne, nieprzedstawiające niczego abstrakcje. Wszystkie drzwi są identyczne, domyślam się jednak, dokąd zmierzamy. Patience budzi nas tylko wtedy, gdy czeka nas spotkanie z lekarzem, gdy wydarza się coś niezwykłego, no i w Dniu Obrachunku. Na tym piętrze jest prócz mnie tylko jedna dziewczyna, która trafi na jutrzejszą Aukcję. Moja najlepsza przyjaciółka. Raven.

Drzwi do jej pokoju stoją otworem. Raven czeka na nas ubrana w beżowe spodnie z wysokim stanem i białą bluzkę z dekoltem w szpic. Nie umiem powiedzieć, czy jest ładniejsza ode mnie, bo od czterech lat nie widziałam swego odbicia w lustrze, mogę jednak z całym przekonaniem stwierdzić, że jest jedną z najpiękniejszych surogatek w Południowej Bramie. Obydwie mamy czarne włosy, ale Raven nosi krótką fryzurę, a jej kosmyki, proste, jakby odrysowane od linijki, połyskują jak krucze pióra. Moje loki sięgają aż do pasa. Skóra Raven ma ciepły odcień karmelu, a jej ciemne, osadzone w idealnie owalnej twarzy oczy, kształtem przypominają migdały. Jest wyższa ode mnie, a przecież nie należę do niskich osób. Jesteśmy różne. Ja mam bladą, alabastrową cerę, silnie kontrastującą ze smoliście czarnymi włosami i fiołkowe oczy. Nie potrzebuję lustra, by to wiedzieć. To właśnie dziwnej barwie tęczówek zawdzięczam imię.

– Wielki dzień, co? – mówi Raven, wychodząc na korytarz. – Nie przebierzesz się?

Ignoruję drugie pytanie.

– Jutrzejszy będzie jeszcze większy.

– Racja, tyle że jutro nie pozwolą nam wybrać ciuchów. Ani pojutrze. Ani za tydzień. Ani… no cóż, już nigdy. – Odgarnia włosy za uszy. – Mam nadzieję, że ktokolwiek mnie kupi, pozwoli mi nosić spodnie.

– Na twoim miejscu nie robiłabym sobie wielkich nadziei, maleńka – wtrąca się Patience.

Muszę się z nią zgodzić. Klejnot nie wygląda na miejsce, w którym kobiety noszą spodnie. Jeśli komuś się na nie pozwala, to zapewne służącym, których nikt nigdy nie ogląda. Nawet jeśli zostaniemy sprzedane jakiejś rodzinie kupieckiej z Banku, pewnie i tak będą od nas wymagać chodzenia w sukniach.

Samotne Miasto podzielone jest na pięć kręgów, każdy oddzielony murem. Wszystkie, poza Bagnem, nazwano od dominującej w danej dzielnicy gałęzi przemysłu. Bagno jest kręgiem zewnętrznym. Ponieważ nie ma tu żadnych zakładów, panuje bieda, a mieszkańcy pracują głównie w innych kręgach. Czwarty krąg to Farma – to stamtąd pochodzi cała żywność. Później jest Dym, w którym znajdują się fabryki. Drugi krąg nazwano Bankiem, bo tam odbywa się wymiana handlowa, a kupcy prowadzą sklepy. Ostatni, a właściwie pierwszy, wewnętrzny krąg to Klejnot. Serce miasta i siedziba arystokracji. To właśnie tam już pojutrze będziemy mieszkać.

Podążamy za Patience w dół szerokich drewnianych schodów. W powietrzu unoszą się dobiegające z niedalekiej kuchni zapachy – aromat świeżego pieczywa i cynamonu. Pamiętam jak mama piekła małe słodkie bułeczki na moje urodziny. Składniki były drogie, więc bardzo rzadko było nas stać na taki luksus. Teraz mogę jeść bułeczki, kiedy tylko zapragnę, nie smakują już jednak tak samo.

Mijamy jedną z klas. Drzwi są otwarte, przystaję więc, by chwilę popatrzeć. Dziewczynki są jeszcze małe, mają może po dziesięć, jedenaście lat. Nowy narybek. Kiedyś też byłam jedną z tych nowych. Wtedy auguria była po prostu słowem, dopiero potem wyjaśniono mi, że jestem kimś specjalnym. Że wszystkie dziewczyny w Południowej Bramie takie są. Że dzięki jakiemuś genetycznemu zrządzeniu losu posiadłyśmy coś, co może uratować arystokrację.

Dziewczęta siedzą grzecznie w ławkach, a przed każdą z nich leży pięć ułożonych w linię czerwonych klocków. Oprócz nich na blatach są jeszcze niewielkie wiaderka i starannie złożone chusteczki. Opiekunka siedzi za biurkiem i robi notatki. Na tablicy za jej plecami widnieje wielkie słowo ZIELONE. To test z pierwszej Augurii, Koloru. Uśmiecham się krzywo, przypominając sobie wszystkie sprawdziany, które sama przeszłam. Przyglądam się dziewczynie siedzącej najbliżej drzwi, obracając w myślach nieistniejący klocek tak, jak ona obraca w palcach fizyczny przedmiot.

Najpierw ujrzyj, jaki jest. Potem ujrzyj w myślach swych. Wreszcie wolą skrępuj go.

Żyłki zieleni, niczym pędy winorośli zaczynają pełznąć po klocku w miejscach, w których dotykają go palce dziewczyny. Mruży oczy, skoncentrowana. Auguria sprawia jej ból, z którym ze wszystkich sił walczy. Wiem, że jeśli da radę wytrzymać jeszcze kilka sekund, osiągnie cel. Ból jednak jest zbyt silny. Dziewczyna z okrzykiem wypuszcza klocek, który na powrót powleka się czerwienią, chwyta wiaderko i wykrztusza do niego mieszaninę krwi i śliny, a potem sięga po chusteczkę, by wytrzeć cienką strużkę szkarłatu spływającą jej z nosa.

Wzdycham cicho. Pierwsza Auguria jest najłatwiejsza z Trójki, ale dziewczyna zdołała przemienić tylko dwie z pięciu kostek. Czeka ją długi dzień.

– Violet! – woła mnie Raven, porzucam więc prowadzące donikąd obserwacje i spieszę za nią.

Jadalnia jest w połowie pusta, bo większość dziewcząt rozeszła się już na zajęcia. Kiedy wchodzimy wraz z Raven do pomieszczenia, milkną wszystkie rozmowy. Zebrane odkładają sztućce i kubki, a potem wstają, krzyżują palce prawych rąk i przyciskają je do piersi. To tradycja. W Dniu Obrachunku wszystkie mieszkanki Magazynu pozdrawiają te, które już niebawem trafią na Aukcję. Sama robiłam to rokrocznie, a jednak teraz czuję się dziwnie, patrząc na tę oznakę szacunku. Ściska mnie w gardle, a do oczu napływają łzy. Czuję jak za moimi plecami Raven sztywnieje. Wiele z dziewcząt, które przerwały śniadanie, również zostanie jutro zlicytowana.

Zajmujemy nasze zwyczajowe miejsca przy stoliku tuż obok okna. Przygryzam wargę, gdy dociera do mnie, że już niedługo to nie będzie „nasz” stolik. To moje ostatnie śniadanie w Południowej Bramie. Jutro o tej porze będę siedzieć w pociągu.

Kiedy siadamy, siada również reszta sali. Dziewczyny wracają do przerwanych rozmów, teraz jednak mówią cichszymi głosami.

– Wiem, że to oznaka szacunku – mruczy pod nosem Raven – ale z drugiej strony wyglądało to znacznie zabawniej.

Młodziutka opiekunka imieniem Mercy podbiega do nas ze srebrnym dzbankiem kawy.

– Powodzenia jutro – szepce. Z trudem zmuszam się do uśmiechu. Raven nie jest w stanie zdobyć się nawet na taki wysiłek. Twarz Mercy pokrywa się rumieńcem. – Na co macie dzisiaj ochotę?

– Poproszę o dwa smażone jajka, kaszankę, tost z masłem i dżemem truskawkowym i jeszcze bekon. Dobrze wysmażony, ale nie przypalony. – Raven wyrzuca z siebie słowa, jakby miała na wypowiedź ograniczony czas. Może ma nadzieję, że Mercy coś pomyli? Nie zdziwiłabym się. Raven lubi bawić się ludźmi. Zwłaszcza, gdy sama się denerwuje.

Opiekunka po prostu się uśmiecha i spogląda na mnie.

– A dla ciebie, Violet?

– Sałatkę owocową – odpowiadam. – Naprawdę masz zamiar to wszystko zjeść? – pytam, gdy Mercy znika w kuchni. – Mam wrażenie, jakby przez ostatnią noc skurczył mi się żołądek.

– Jak zwykle za bardzo się martwisz – rzuca Raven, wsypując do filiżanki kawy dwie kopiaste łyżki cukru. – Przysięgam, kiedyś dostaniesz od tego wrzodów.

Popijając powoli gorącą kawę, przyglądam się zebranym w jadalni dziewczętom, zwłaszcza tym, które jutro również trafią na Aukcję. Część z nich wygląda podobnie do mnie: również sprawiają wrażenie, jakby najchętniej wpełzły z powrotem do łóżka. Większość sprawia jednak wrażenie podekscytowanych, pochylają się ku sobie i dyskutują z ożywieniem. Nie potrafię tego pojąć. Nigdy nie potrafiłam. Zupełnie nie rozumiem tych dziewcząt, które tak po prostu uwierzyły we wszystko, co mówią opiekunki, w to, że jesteśmy szalenie ważne, że jesteśmy częścią długiej, szlachetnej tradycji… Zapytałam kiedyś Patience, dlaczego po urodzeniu dziecka surogatka nie może po prostu wrócić do domu.

– Jesteście zbyt cenne dla arystokracji – powiedziała. – Są gotowi dbać o was do końca życia. Czy to nie wspaniałe? Ich hojność nie zna granic.

Odrzekłam, że wolałabym raczej mieszkać z rodziną niż korzystać z gościnności szlachty. Patience nie była zachwycona.

Jedna z młodszych dziewcząt zaczyna krzyczeć. Szklanka wody w jej dłoni zamieniła się w lód. Dziewczyna upuszcza naczynie, które z głośnym trzaskiem rozbija się na posadzce na milion kawałków. Biedactwo. Z nosa cieknie jej krew, plamiąc sukienkę. Po omacku chwyta chusteczkę i wybiega z sali, wymijając opiekunkę uzbrojoną w zestaw do sprzątania.

– Cieszę się, że to mamy już za sobą – rzuca Raven. Na samym początku nauki Augurie są straszliwie ciężkie do opanowania i lubią wymykać się spod kontroli, a ból sprawia najwięcej kłopotu, gdy nadciąga niezapowiedziany. Za pierwszym razem, gdy zobaczyłam na chusteczce krew, byłam przekonana, że umieram. Po jakimś roku czy dwóch skutki uboczne stały się łatwiejsze do zniesienia. Teraz miewam tylko krwotoki z nosa, a i to rzadko.

– Pamiętasz, jak przemalowałam cały koszyk truskawek na niebiesko? – pyta Raven z ledwie powstrzymywanym parsknięciem.

Wzdrygam się na to wspomnienie. Na początku było zabawnie, potem zrobiło się strasznie. Raven nie potrafiła tego powstrzymać. Przez kilka godzin wszystko, czego dotknęła, stawało się niebieskie. Ciężko to odchorowała i lekarze musieli ją odizolować.

Teraz patrzę, jak ze spokojem dolewa mleka do kawy. Nie wiem, jak mam bez niej żyć.

– Dostałaś już numer? – zmieniam temat.

Łyżeczka uderza w cienką porcelanę. Ręka Raven drży przez ułamki sekund, ale przyjaciółka szybko odzyskuje nad sobą kontrolę.

– Tak.

To głupie pytanie. Zeszłej nocy wszystkie dostałyśmy numery. Chcę wiedzieć, który ma. Chcę wiedzieć, jak długo jeszcze będziemy razem.

– No i?

– 192. A ty?

Wypuszczam wstrzymywane w płucach powietrze.

– 197.

Raven uśmiecha się szyderczo.

– Wychodzi na to, że jesteśmy naprawdę gorącym towarem.

Na każdej Aukcji licytowana jest inna liczba surogatek. Każda z dziewczyn ma swój numer, im wyższy, tym wyższa jest jej wartość. Ostatnich dziesięć surogatek to kwiat Aukcji, najbardziej pożądane i najdroższe egzemplarze. W tym roku Aukcja jest wyjątkowo duża. Będzie nas aż dwieście.

Nie obchodzi mnie zbytnio moje miejsce w rankingu, bo wolałabym trafić raczej do jakiejś miłej pary z Banku niż do majętnych okrutników. Cieszę się jednak, że będziemy z Raven razem prawie do samego końca.

W jadalni zapada cisza, gdy do pomieszczenia wchodzą trzy dziewczyny. Wstajemy, by je uhonorować. One też będą z nami jutro w pociągu. Dwie z nich kierują się w stronę stolika ustawionego pod ciężkim ozdobnym żyrandolem, a jedna, drobna blondynka o ogromnych błękitnych oczach, podbiega do nas.

– Cześć, dziewczyny – rzuca, siadając na obitym pluszem krześle. W dłoni ściska plotkarski magazyn. – Nie jesteście podekscytowane? Bo ja bardzo! Już jutro zobaczymy Klejnot. Wyobrażacie to sobie?

Lubię Lily nawet pomimo jej przytłaczającego entuzjazmu. Jest jedną z tych dziewcząt, których nie jestem w stanie zrozumieć, ale nie umniejsza to mojej sympatii. Ona również pochodzi z Bagna, ale jej rodzina nie należy do najprzyjemniejszych. Ojciec Lily często ją bił, a matka nadużywała alkoholu. Może dla niej diagnoza lekarza okazała się wybawieniem?

– O tak, na pewno będzie to coś nowego – mówi oschłym tonem Raven.

– Wiem! – Lily nie zauważa sarkazmu.

– Odwiedzisz swój dom? – pytam. Nie wyobrażam sobie, żeby chciała raz jeszcze spotkać się z rodziną.

– Patience powiedziała, że nie muszę, ale chciałabym zobaczyć mamę. Będę miała eskortę Gwardzistów, więc tatuś nie zrobi mi krzywdy. – Uśmiecha się szeroko. Przeszywa mnie dreszcz żalu, a może litości.

– Dostałaś numer?

– Och. No tak, dostałam. Niestety, jestem pięćdziesiąta trzecia. Z dwustu! Fatalnie, prawda? Najpewniej wylicytuje mnie jakaś kupiecka familia z Banku. – Szlachta zezwala na to, by pochodzące z Banku rodziny również brały udział w aukcjach, jednak wolno im licytować tylko surogatki sklasyfikowane najniżej w rankingu. Tamtejsze kobiety są w stanie samodzielnie donosić ciążę i rodzić zdrowe dzieci, jesteśmy więc dla nich jedynie symbolem społecznego statusu. – A wy? Co dostałyście?

– 192 – mówi Raven.

– 197.

– Wiedziałam! Wiedziałam, że obydwie dostaniecie najlepsze numery! Och, ale wam zazdroszczę!

Do stolika podchodzi Mercy, dźwigając tacę z naszymi śniadaniami.

– Dzień dobry, Lily. I powodzenia jutro – rzuca.

Twarz Lily rozjaśnia się w szerokim uśmiechu.

– Dziękuję, Mercy. Och! Mogłabym dostać placki z jagodami? I sok ananasowy? I kilka plasterków mango?

Opiekunka kiwa głową.

– O rany. Idziesz w tym? – pyta nagle Lily, marszcząc brwi w autentycznym zdumieniu. Wcześniej najwyraźniej nie zarejestrowała tego, co mam na sobie.

– Tak – odpowiadam głośno, bo czuję się zmęczona słuchaniem wciąż tego samego pytania. – Właśnie w tym. Ten szlafrok to moja ulubiona rzecz i, skoro mam ostatnią okazję, by ubrać się, jak mi się podoba, to ubiorę się w to. Lubię ten szlafrok, kocham go, należy do mnie i zupełnie mnie nie obchodzi, jak w nim wyglądam.

Raven ukrywa uśmiech, pakując sobie do ust górę jajek i kaszanki. Lily wygląda na zmieszaną, ale już po chwili jej twarz znowu się wypogadza.

– Słyszałyście? To znaczy o Wybrance? – Spogląda na nas pełnymi nadziei oczyma, ale Raven bardziej zainteresowana jest zawartością własnego talerza, a ja nigdy nie pasjonowałam się dworską polityką. Niektóre dziewczęta są na bieżąco z plotkami. Ja do nich nie należę.

– Nie – odpowiadam grzecznie, nabijając na widelec kawałek melona.

Lily kładzie magazyn na stole. Z okładki patrzy na nas młodziutka twarz Wybranki. Nad jej głową, wersalikami biegnie tytuł: WYBRANKA WEŹMIE UDZIAŁ W AUKCJI.

– To niesamowite, prawda? Wybranka na naszej Aukcji! – Mam wrażenie, że Lily za moment pęknie z radości. Uwielbia Wybrankę, co nie jest niczym dziwnym. Wiele dziewczyn ją kocha. Jej historia jest dość nietypowa. Wybranka nie pochodzi z arystokracji, urodziła się w Banku, ale Hierarcha ujrzał ją w czasie wizyty w jednym ze sklepów należących do jej ojca. Zakochał się i wzięli ślub. Bardzo romantyczne. Cała jej rodzina otrzymała tytuły szlacheckie i wszyscy mieszkają w Klejnocie. Wiele surogatek dostrzega w tej opowieści szansę na cudowną odmianę własnego losu. Ja nie pojmuję, co złego jest w byciu córką bogatego kupca.

– Nie sądziłam, że przyjdzie – ciągnie Lily. – Bo przecież jej synek urodził się ledwie kilka miesięcy temu. Wyobraźcie to sobie, może wybrać jedną z nas na matkę swojego następnego dziecka!

Mam ochotę paznokciami rozszarpać obrus na strzępy. W ustach Lily urodzenie cudzego dziecka brzmi jak wielki zaszczyt, zupełnie jakbyśmy same wybrały swój los. Wcale nie chcę zachodzić w ciążę, nie chcę rodzić dzieci, nieważne, czy Wybrance, czy komukolwiek innemu. Nie chcę zostać sprzedana.

A Lily… Lily jest podekscytowana, jakby naprawdę istniał bodaj cień możliwości, że Wybranka będzie ją licytować. Numer 53? Bez szans.

Numer? Nienawidzę siebie, gdy myślę tak o koleżance. Ona nie jest numerem. Nazywa się Lily Deering. Uwielbia czekoladę, plotki, różowe sukienki z kołnierzykami z koronki i grę na skrzypcach. Urodziła się w koszmarnej rodzinie, o czym nikt nie pamięta, bo Lily ma dla każdego dobre słowo. Lily Deering nie jest numerem 53. Jest sobą.

A jednak jutro zostanie sprzedana. Trafi do obcego domu i będzie musiała przestrzegać zasad jakiejś obcej kobiety. Kobiety, która może jej nie zrozumieć, która może nie pojąć jej ogromnego entuzjazmu i nie dostrzec jej ciepła. Kobiety, której prawdziwa Lily może zupełnie nie obchodzić i która nie będzie potrafiła z nią rozmawiać.

Ta kobieta zmusi Lily, by nosiła pod sercem i urodziła jej dziecko, niezależnie od tego, czy Lily będzie tego pragnąć, czy nie.

Mam wrażenie, że gniew rozerwie mnie od środka. Zaciskam pięści i podrywam się od stołu.

– Co się… – zaczyna Lily, ale jej nie słucham. Kątem oka widzę zdumienie na twarzy Raven. Nie mogę zostać w jadalni, boję się, że wybuchnę. Bez słowa ruszam w kierunku drzwi, ścigana zdumionymi, zaciekawionymi spojrzeniami zebranych w sali dziewcząt. Na korytarzu puszczam się biegiem i nie zwalniam, póki drzwi mojego pokoju nie zatrzaskują się za mną z hukiem.

Ślubna obrączka taty jest na mnie za duża. Zakładam ją na kciuk, ale i tak spada, z całych sił ściskam więc łańcuszek, a paznokcie wbijają mi się we wnętrze dłoni.

Jestem jak zamknięte w klatce zwierzę. Pokój jest mały, od ściany do ściany ledwie kilka kroków. Chodzę i chodzę i nie mogę uwierzyć w to, że rano myślałam, że będzie mi go brakować. Przecież to więzienie! To Magazyn, w którym przechowują mnie do dnia, w którym trafię do jakiejś obcej kobiety, by stać się żyjącym inkubatorem. Mam wrażenie, że się uduszę, że ściany pokoju zbliżają się do mnie i za chwilę zabraknie mi powietrza. Doskakuję do kredensu i zrzucam wszystko, co na nim stoi. Szczotka i grzebień uderzają z cichym stukotem o posadzkę, a wazon rozbija się w drobny mak. Wszędzie leżą kwiaty. Mam ochotę je podeptać.

Drzwi otwierają się znienacka. Stoi w nich Raven. Patrzy to na mnie, to na bałagan. Słyszę tylko łomoczącą w skroniach krew, a całe moje ciało drży. Przyjaciółka podchodzi do mnie i obejmuje mnie mocno. Dopiero wtedy mogę płakać. Gorące łzy spływają mi po policzkach i kapią na jej białą bluzkę.

Długo milczymy.

– Jestem przerażona – szepcę wreszcie. – Raven, jestem przerażona.

Przyciąga mnie jeszcze bliżej, a potem puszcza i zaczyna zbierać z podłogi kawałki szkła. Wstydzę się tego, co zrobiłam, wybuchu gniewu i bałaganu, przyklękam więc i zaczynam jej pomagać.

Odkładamy szczątki wazy z powrotem na kredens. Raven wyciera dłonie w spodnie.

– Musimy doprowadzić cię do porządku – mówi.

Kiwam głową. Ramię w ramię idziemy do łazienki, sporej wielkości pomieszczenia za jednymi z identycznych drzwi. Okazuje się, ze nie jest puste – jest tu dziewczyna, która w trakcie śniadania przemieniła wodę w lód. Kiedy wchodzimy, przykłada do nosa zwilżoną szmatkę. Już nie krwawi, ale jej skóra pokryta jest cienką warstewką potu. Na nasz widok wyraźnie się wzdryga.

– Wyjdź – rzuca Raven. Dziewczyna upuszcza chusteczkę i wybiega z łazienki.

Raven bierze z półki czysty ręcznik i namacza go w wodzie z lawendowym mydłem.

– Denerwujesz się? – Chciałam zapytać o Aukcję, ale w ostatniej chwili zmieniam zdanie. – Tym, że zobaczysz swoją rodzinę?

– Dlaczego miałabym się denerwować? – odpowiada, wycierając mi twarz wilgotnym materiałem. Zapach lawendy działa kojąco.

– Bo nie widziałaś ich od pięciu lat – mówię łagodnie. Raven jest w Południowej Bramie dłużej niż ja.

Wzrusza ramionami, dotykając delikatnie moich policzków. Znam ją na tyle dobrze, by wiedzieć, że nie ma co ciągnąć tematu. Po chwili odkłada szmatkę i zaczyna rozczesywać mi włosy. Serce wali mi na myśl o tym, co stanie się jutro.

– Nie chcę tam iść – wyznaję cicho. – Nie chcę iść na Aukcję.

– Oczywiście, że nie chcesz – odpowiada. – Nie jesteś stuknięta jak Lily.

– To było wredne. Nie mów tak.

Raven przewraca oczyma, odkłada szczotkę i układa mi włosy na ramionach.

– Co się z nami stanie? – pytam.

Chwyta mnie za brodę i zmusza do uniesienia głowy.

– Posłuchaj, Violet Lasting – cedzi, patrząc mi prosto w oczy. – Nic nam nie będzie. Jesteśmy silne. Jesteśmy mądre. Nic. Nam. Nie. Będzie.

Kiwam głową, choć drży mi dolna warga. Raven rozluźnia się trochę i poprawia ostatni niesforny kosmyk moich włosów.

– Znakomicie – oświadcza. – A teraz spotkajmy się z naszymi rodzinami.