Kochaj dobrze. Relacje damsko-męskie. Instrukcja obsługi - ebook

NA POCZĄTKU BYŁA MIŁOŚĆ

W ŻYCIU NAJWAŻNIEJSZA JEST MIŁOŚĆ. OD NIEJ WSZYSTKO SIĘ ZACZYNA. BEZ NIEJ CODZIENNOŚĆ STAJE SIĘ TYLKO LICHĄ EGZYSTENCJĄ. ALE ŻEBY POCZUĆ, CZYM ONA JEST, ORAZ ZOSTAĆ OBDARZONYM TYM UCZUCIEM, W PIERWSZEJ KOLEJNOŚCI TRZEBA POKOCHAĆ SIEBIE. BEZ TEGO ANI RUSZ.
MIŁOŚĆ MA PRZERÓŻNE OBLICZA. KOCHAMY RODZICÓW, RODZEŃSTWO, DZIECI, PRZYJACIÓŁ, A POWINNIŚMY I WROGÓW. PRAGNIEMY TEŻ ODNALEŹĆ DRUGĄ POŁOWĘ. O TYM MARZY KAŻDY. ZAPEWNE NIE JEST TO ŁATWE ZADANIE, CO JEDNAK NIE ZNACZY, ŻE NIE WARTO PRÓBOWAĆ.Jasne, zdarza się, że niektórzy ludzie pieprzą bzdury, jak to nikogo nie potrzebują, jak marzą tylko o spokoju, bo właśnie skończyli toksyczną relację, i życie singla jest jedyną opcją, jaką dopuszczają. Owszem, zgodzę się – są w życiu momenty, gdy samotność pozwala złapać dystans i równowagę. Ale z reguły ten stan mija. Prędzej czy później czas zagoi rany, a człowiek zacznie po prostu znów potrzebować bratniej duszy.

Od lat pracuję jako psycholog i pomagam swoim pacjentom także w tym, jak budować dobre i trwałe relacje. Ogromna liczba rozmów, które przeprowadziłem, uświadomiła mi, jak często powtarzamy te same błędy, jak wielu z nas nie umie poruszać się wśród plątaniny uczuć. Jak unikać takich pomyłek? Jak budować trwałe relacje? Jak szanować się w związku? Jak poszukiwać drugiej połowy? Jak kochać siebie i ludzi dla nas ważnych? To pytania, które powracają jak refren.

Ponieważ wielu z was przychodzi do mnie z tymi problemami, postanowiłem napisać książkę, która przede wszystkim ma uchronić was przed cierpieniem, jakie może zafundować drugi człowiek, i pomóc odnaleźć prawdziwą miłość. Podjęcie złych decyzji, obdarzenie uczuciami nieodpowiedniego człowieka może skończyć się gigantycznymi problemami. Ból psychiczny często przeradza się w dolegliwości fizyczne, z którymi trudno sobie poradzić. Nie wierzysz? Przyjrzyj się pierwszej lepszej rodzinie w swoim sąsiedztwie. Małżonkowie z dwudziestoletnim lub dłuższym stażem żyją obok siebie jak obcy sobie ludzie – a zdarza się, że i jak pies z kotem, traktując się jak wrogowie.

Spójrz na swoich przyjaciół. Ile razy cierpieli w nieodpowiednich związkach, a ty drżałeś ze strachu, że mogą sobie wyrządzić krzywdę? A czy tobie nigdy nie przydarzyło się nie spać po nocach przez człowieka, którego obdarzyłeś uczuciami? Otwórz oczy i rozejrzyj się! Zastanów się, czy ludzie tworzą częściej fajne czy raczej nieudane związki. Dobrze znasz odpowiedź, niestety.

Na nasze relacje mają wpływ przeróżne czynniki. Dowiesz się o nich z tej książki. Przebrniemy razem przez ten temat, krok po kroku. Wiedza, przykłady z życia i zadania do wykonania – wszystko do twojej dyspozycji, o ile będziesz miał odwagę zmierzyć się z prawdą, przed którą wiele osób spierdala jak influencerka przed pracą.

Najważniejsze: nie pieprz pustych tekstów w stylu „Nie zgadzam się”, „To nie tak”, „Guzik prawda”, „Ja uważam inaczej”. To nie są moje wymysły, to fakty. To, co piszę, jest pokłosiem kilkuletniej pracy z pacjentami.

Myśl sobie, co chcesz, ale jeśli pragniesz poznać prawdę o sobie, skup się i uważnie przeczytaj to, co dla ciebie przygotowałem.

Niestety, temat nie jest łatwy, szczególnie w naszym społeczeństwie, gdzie każdy uważa się za eksperta. Proponuję gram pokory i otwarcie głowy. Nikt tu nie chce wyrządzić ci krzywdy, a wręcz przeciwnie. Po przeczytaniu tej książki zyskasz wiedzę o tworzeniu relacji partnerskich.

Warto zmierzyć się z prawdą, choć nie jest łatwo, zwłaszcza gdy uświadomisz sobie, że nieraz to ty tak spierdoliłeś sprawę, że zebrom paski odpadły. Ale uwierz mi, można inaczej. Czas zmienić swoje podejście do ludzi i do siebie samego. Jesteś gotowy? Jeśli tak, to dawaj na kolejną stronę i zapieprzamy z tematami.

Powodzenia!

Zasadnicze pytanie brzmi jednak: czy nasi rodzice robią wszystko prawidłowo? Odpowiedź brzmi: nie.

Czy toksyczne relacje w naszych domach wpływają na nasze późniejsze wybory? Jasne, że tak! Codzienna dawka kłótni rodziców, totalny brak zgody na kompromisy, brak szacunku, wyrozumiałości, chęci zrozumienia partnera mogą przesycić umysł młodego człowieka i na lata wykrzywić sposób, w jaki patrzy na świat. UŚWIADOMIENIE SOBIE, GDZIE TKWI PROBLEM, POZWALA ZACZĄĆ GO ROZWIĄZYWAĆ. Jeśli nie mamy dobrych przykładów, jeśli nie widzimy czułości, jeśli każdego dnia chłoniemy to, co niewłaściwe, jest bardzo prawdopodobne, że w dorosłym życiu nie odnajdziemy się w relacjach.

Ale czy tylko dom rodzinny wpływa na nasze późniejsze życie uczuciowe? Jasne, że nie tylko. Ważna w kształtowaniu tej sfery jest też szkoła, ale ta nie zadaje sobie trudu, żeby oprócz matematyki, chemii czy innych mniej lub bardziej przydatnych przedmiotów nauczyć młodych ludzi relacji partnerskich. Jasne, bo niby po co?

Więc ja się pytam, skąd mamy wiedzieć, jak należy postępować? Które zachowania są odpowiednie, a które absolutnie niedopuszczalne? Co możemy, co musimy, a czego nie powinniśmy? Czy jako dorośli ludzie mamy słuchać rad przyjaciela po trzydziestce, który wciąż jest singlem? Przyjaciółki, która nigdy nie wytrwała w relacji dłużej niż dwa lata? Rodziców po rozwodzie? Dziadka, który całe życie znęcał się nad babcią?Większość ludzi idzie przez życie jakoś, dlatego ich egzystencje są jakieś, a właściwie byle jakie.

Gdyby chcieć stworzyć stereotypowy schemat, jak ludzie tworzą relacje, pewnie napisalibyśmy: przypadkowe spotkanie – zakochanie – randki – dziecko – brak miłości – facet odchodzi. Jasne, że to duże uproszczenie, ale brzmi dość znajomo. Uwierzcie, to nie jest rzadki model.

Prawda jest taka, że wielu ludzi nie ma pojęcia, jak pracować nad swoją relacją. W momencie gdy warto byłoby użyć mózgu, pozwalają wziąć górę emocjom – i odwrotnie: gdy serce mogłoby być przewodnikiem, działają jak wyrachowani naukowcy. Wynik? Porażka.Zazwyczaj taki urażony człowiek nie przychodzi na drugą sesję.

Większość ludzi nie ma pojęcia, jak poruszyć temat uczuć. A skoro nie potrafią o tym rozmawiać, to i działają irracjonalnie, w nieprzemyślany sposób. Nic nie trzyma się kupy, jedno zachowanie nie wynika logicznie z drugiego. Taka rozchwierutana maszyna przez chwilę może i jakoś pojedzie, ale przy ostrzejszych zakrętach nie ma bata, żeby się wszystko nie rozpadło. A wtedy pozostają frustracja, usilne szukanie winnego, masa przykrych słów. Koniec jest fatalny. Nie wyciągamy wniosków, chętnie za to zwalamy odpowiedzialność na drugą osobę. Nie zmieniamy w sobie niczego i pakujemy się w kolejną relację, w której działamy identycznie, więc i efekt jest identyczny. Historia zatacza koło po raz kolejny i tak do usranej śmierci.

A potem słychać skomlenie, że nie ma prawdziwej miłości.