Krew świętego - ebook

ROZDZIAŁ 1

PORANEK PRZED PIERWSZYM POJEDYNKIEM

Rankiem przed twoim pierwszym pojedynkiem w drzwiach stanie niezwykłej urody posłaniec z zachęcającym uśmiechem i zapieczętowanym liścikiem. Nie ufaj ani wiadomości, ani uśmiechowi. Sądy pojedynkowe już dawno dostrzegły, że nowicjusze są mniej skłonni do ucieczki, gdyż oznacza ona zhańbienie się w oczach pięknych nieznajomych. Może wydać ci się to zwodnicze, może cię urazić – pamiętaj tylko, że to ty jesteś tym idiotą, który zgodził się walczyć w pojedynku.

Nie kłopocz się otwieraniem koperty. List może rozpocząć kwiecista pochwała twej odwagi i godności, szybko jednak przechodząca w długi opis kary za niestawienie się na miejscu pojedynku. Gdybyś wciąż to rozważał, wiedz, że w Tristii kara za próbę uniknięcia legalnego pojedynku jest w przybliżeniu taka sama jak próba ucieczki ze szczytu drzewa z pętlą zawiązaną na szyi. Weź nieotwartą kopertę od posłańca, zgnieć ją w dłoniach i wrzuć do ognia. Dla podkreślenia efektu możesz pozwolić sobie na okraszenie gestu lekceważącym prychnięciem lub nawet gromkim okrzykiem. Następnie, gdy płomienie wciąż jeszcze ucztują na szczegółowym opisie twej nadchodzącej śmierci, weź się pod boki i udawaj pewnego siebie.

W tym momencie posłaniec może zasugerować, że dobrze będzie, jeśli coś na siebie narzucisz.

Wybierz spodnie lub bryczesy wykonane z lekkiego, luźnego materiału, by nie krępowały ci ruchów. Nie ma nic bardziej wstydliwego od chwili, w której twój wypad okazuje się za krótki dokładnie wtedy, gdy twój przeciwnik decyduje się na kontratak, a jego ostrze wbija ci się głęboko w brzuch przy akompaniamencie pękających w kroku szwów.

„Zaraz, zaraz!”, powiesz zapewne. „Nie zrobiłem nic złego! Jak mogłem znaleźć się w tej okropnej sytuacji, skoro nie potrafię nawet porządnie trzymać miecza?”

Posłaniec wybuchnie perlistym śmiechem, głęboko przekonany, że raczysz żartować, a następnie pomoże ci wyjść i doprowadzi do sądu, byś mógł poznać swego sekundanta.

Prawo przestrzegane we wszystkich dziewięciu księstwach Tristii wymaga, aby każdy pojedynkował się w asyście sekundanta. W przeciwnym razie kto kursowałby między tobą a twoim przeciwnikiem w trakcie obowiązkowej wymiany zjadliwie zuchwałych obelg? Jeśli nie ma nikogo, kto chciałby – lub był w stanie – wypełnić ten święty obowiązek, a ty jesteś zbyt ubogi, by zatrudnić odpowiednią osobę, możesz liczyć na lokalnego lorda lub samego księcia, którzy zapewnią ci sekundanta. Nie przesłyszałeś się: mieszkasz w kraju tak beznadziejnym i skorumpowanym, że ci sami szlachetnie urodzeni, którzy z radością patrzeć będą, jak umierasz z głodu, nigdy, przenigdy nie pozwolą, byś nadział się na ostrze miecza bez kogoś, kto dumnie prężyłby się wówczas obok ciebie.

Przejdź obok bliźniaczych posągów bogów śmierci i wojny strzegących podwójnych drzwi prowadzących do gmachu sądu i dużego centralnego pomieszczenia zdobionego wspaniale rzeźbionymi detalami. Nie zwrócisz na nie uwagi, nie mogąc oderwać wzroku od pojedynkowej areny. W klasycznej formie jest to biały okrąg o średnicy około dziesięciu jardów, jednak obecnie może zastępować go pięciokąt lub sześciokąt, czy też jakikolwiek inny kształt uważany za najszczodrzej pobłogosławiony przez bogów w danym księstwie. Gdy już się napatrzysz, spójrz na osobę stojącą po przeciwnej stronie placu. Wtedy należy pamiętać o zaciśnięciu wszystkich mięśni dolnych partii ciała, aby zapobiec… wypadkom.

Twój przeciwnik – najpewniej biegły w walce rycerz albo zagraniczny najemnik – uśmiechnie się lub skrzywi pogardliwie, czasem splunie ci pod stopy, po czym natychmiast odwróci się i wda w dowcipną wymianę zdań z kimś z widowni. Nie przejmuj się zbytnio – zrobi to tylko po to, by cię zdenerwować.

Herold ogłosi następnie warunki pojedynku. Możesz ulec pokusie nabrania otuchy, słysząc, że pojedynek nie będzie na śmierć i życie – to błąd. Lord lub dama, których obraziłeś, prawie na pewno poinstruowali swego człowieka, aby cię najpierw upokorzył, następnie pokrwawił i wreszcie – z wielkim kunsztem, który poderwie publiczność z miejsc i zmusi do owacji – zabił.

Kiedy to się wydarzy, główny sędzia bez wątpienia wyrazi swoje szczere oburzenie tym rażącym pogwałceniem zasad i bezzwłocznie nałoży grzywnę na owego lorda lub damę. Wysokość grzywny będzie zbliżona do ceny wina, które będą sączyć z kielichów, patrząc, jak twoja krew wsiąka w piach.

Miewałeś lepsze dni, prawda?

Wróćmy do pojedynku. Przyjrzyj się dobrze przeciwnikowi stojącemu naprzeciwko – czas nauczyć się, jak wygrywać.

Twój oponent jest zapewne znamienitym szermierzem – szybkim, silnym, o wyjątkowym poczuciu równowagi, błyskawicznym refleksie i nerwach ze stali. Taki szermierz przez całe lata uczy się od najlepszych fechtmistrzów w kraju. Niestety, ty pewnie nie posiadasz żadnej z tych wspaniałych cech i istnieje spora szansa, że twoim jedynym nauczycielem szermierki był twój najlepszy przyjaciel – mieliście wtedy sześć lat, okładaliście się kijami i marzyliście o tym, by zostać Wielkimi Płaszczami.

Na szczęście to, co się zaraz wydarzy, to nie pokaz szermierki – to pojedynek.

W pojedynku nie chodzi o technikę. Pojedynkujący się nie będzie zaczynał walki, mając nadzieję, że zrobi wrażenie na publiczności lub zyska przychylność możnych. Tu idzie tylko o jedno, najstarsze i podstawowe prawo: „Wpakuj sztych miecza w drugiego gościa jako pierwszy”.

Kiedy więc herold rozpocznie pojedynek uderzeniem w dzwon, a twój przeciwnik zaprezentuje swe mistrzowskie umiejętności, wywołując westchnienia publiczności, zapomnij o życiu i śmierci, zapomnij o honorze i tchórzostwie, zapomnij o wszystkim, z wyjątkiem znalezienia tej jednej okazji, tej krótkiej chwili, w której będziesz mógł wbić głownię miecza w brzuch przeciwnika.

Mamy w Tristii powiedzenie: Deato mendea valus febletta. Bogowie każdego obdarzają słabością.

Pamiętaj o tym, a może uda ci się przeżyć. Może będzie ci dane wygrać następne pojedynki. Może nawet zostaniesz jednym z najgroźniejszych szermierzy twojego pokolenia. Oczywiście, może się tak stać, ale równie prawdopodobne jest to, że któregoś dnia – może nawet dzisiaj… Pamiętasz tego wielkiego szermierza, który za chwilę przegra pojedynek?

To możesz być ty.ROZDZIAŁ 2

KRWIOPUSZCZ

– Zdajesz sobie sprawę, że przegrywasz, Falcio? – spytał Brasti, opierając się o kolumnę tuż obok siedmiobocznej areny pojedynkowej w pałacu książęcym w Baern.

– Zamknij się, proszę – odpowiedziałem.

Mój przeciwnik, jak mi powiedziano, niepokonany dotąd w sądowych pojedynkach, a którego imię już wyleciało mi z głowy, uśmiechnął się lekko, robiąc wypad szpadą pod gardą mojego rapiera. Odpowiedziałem półkolistym wymachem, parując cios w udo, ale on w ostatniej chwili uchylił się, unosząc ostrze ku górze. Wyciągnął broń przed siebie i skoczył do przodu z szybkim wypadem. Gdyby na świecie istniała sprawiedliwość, nie udałoby mu się mnie dosięgnąć.

– Na jaja świętego Zagheva – mruknąłem, gdy prawe ramię zapłonęło bólem od niewielkiego zranienia: kara za błąd w ocenie odległości.

„Dlaczego zawsze mi się to przytrafia, gdy przeciwnik walczy szpadą?”

Mimo delikatnego i cienkiego ostrza szpady są zwodniczo groźne. Ta, którą posługiwał się mój przeciwnik, była tylko o kilka cali krótsza niż mój rapier, jednak rywal nadrabiał to nadzwyczaj długimi wypadami w rodzaju tych uwiecznionych na ilustracjach drogich podręczników szermierki.

Po przeciwnej stronie placu hrabia Kuncet, margrabia Gerlac, parszywy grubas, który zaaranżował ten pojedynek, zakrzyknął: „Bravasa!” do swojego czempiona. Gromada popleczników margrabiego dołączyła do wiwatów, dorzucając „Fantisima!”, „Dei blesse!” i kilka innych niewłaściwie dobranych okrzyków szermierczych.

Choć bardzo mnie to irytowało, praktyka kibicowania szermierzom była powszechnie akceptowana – miałem oczywiście prawo do podobnych wybuchów entuzjazmu moich stronników.

– Niezwykle utalentowany gość z tego Undriela – zauważył Kest.

Undriel. Więc tak miał ten bękart na imię.

Brasti zdecydował się na swój sposób stanąć w mojej obronie.

– To nie wina Falcia. Starzeje się. Robi się coraz wolniejszy. Do tego wygląda na to, że mu się przytyło. Spójrz tylko na niego, minęły ledwie cztery miesiące, odkąd pokonał Shurana, a już jest tylko w połowie tak dobry jak kiedyś.

„Zawsze dobrze mieć przy sobie przyjaciół w potrzebie”, pomyślałem, niezgrabnie parując ostrze Undriela, co potwierdziło moje rosnące zmęczenie.

– Nie rozpraszajcie go – powiedziała Ethalia.

Chciałem spojrzeć na nią, by rzucić jej uspokajający uśmiech, ale zamiast tego poczułem, że obcas mojego prawego buta ślizga się, i musiałem zatoczyć się do tyłu, by złapać równowagę.

„Idiota! Uspokoisz ją, nie ginąc w pojedynku”.

Undriel i ja krążyliśmy wokół siebie przez kilka sekund, szukając u przeciwnika słabości, które można by wykorzystać.

„Bogowie, ależ mam dość. Dlaczego on nie wygląda, jakby się męczył?”

Głośne siorbnięcie przyciągnęło uwagę wszystkich: Ossia, chuda, elegancko postarzała księżna Baern zasiadała u szczytu sali na tronie z wysokim oparciem. Aline, spadkobierczyni Korony Tristii i Valiana, Obrończyni Królestwa, zajmowały miejsca u jej boku na znacznie mniejszych siedziskach, niczym dzieci, którym kazano się opiekować starą ciotką. Aline od czasu do czasu spoglądała na księżną z irytacją, ale z trudem hamowana wściekłość Valiany była zarezerwowana wyłącznie dla mnie.

Właściwie nie mogłem jej za to winić.

To, co zaczęło się jako ceremonia przedstawienia Aline szlachcie Księstwa, przybrało nieoczekiwany obrót, gdy margrabia Gerlac, jeden z sześciu mężczyzn mających widoki na zastąpienie na tronie starzejącej się i bezdzietnej księżnej Ossii, wykorzystał naszą obecność do wszczęcia procesu przeciwko Koronie. Posługując się nieznośnie pokrętną logiką, stwierdził, że połączył włości z majątkiem świątynnym na swoich ziemiach, w związku z czym, mimo że nadal nimi włada, jest zwolniony z płacenia podatków. Powołał nawet na świadków kilku kapłanów w imponująco ozdobnych szatach, by potwierdzili jego wersję.

Księżna Ossia, dyplomatycznie jak zawsze, postanowiła przekazać wydanie wyroku w tej sprawie Valianie, która jako Obrończyni Królestwa cierpliwie wysłuchała każdego argumentu, przejrzała każdy dokument, a następnie bez wahania oddaliła sprawę. Kuncet – jak mają w zwyczaju mężczyźni w tych rzadkich przypadkach, kiedy nie dostają tego, czego chcą – zrobił wielką awanturę. Zakwestionował ważność werdyktu i praw Valiany do tytułu Obrończyni Królestwa, a następnie zaczął na naszych oczach wysuwać niezbyt subtelne groźby wobec Aline.

Wtedy zdecydowałem się wkroczyć do akcji.

Niecałe sześć miesięcy temu przelałem litry krwi, by Shuran i jego Czarne Tabardy nie przejęli tego przeklętego kraju. Ryzykowałem nie tylko własnym życiem, ale i życiem swoich najbliższych, ratując tych samych książąt, którzy z prób pozbawienia mnie życia uczynili swoje ulubione hobby. Byłem bity, torturowany i ocierałem się o śmierć, aby córka mojego króla mogła pewnego dnia zająć należne jej miejsce na tronie.

Czy ktoś naprawdę wierzył, że zamierzam pozwolić, by taki zapchlony szlachetka jak Kuncet publicznie jej groził?

„Do diabła, zapłaci mi za to”.

Undriel niespodziewanie zanurkował pod moim ostrzem, przetaczając się po ziemi i atakując z lewej, po czym odskoczył, nim zdążyłem wyprowadzić cięcie. I zostawił po sobie kolejną krwawą pamiątkę, tym razem na moim lewym ramieniu.

– Trzeba było założyć płaszcz – powiedział Brasti.

– Zamknij się – powtórzyłem.

Pancerz jest zabroniony w pojedynkach sądowych, ale większość interpretuje to jako zakaz korzystania z kolczugi czy zbroi płytowej. Jako że nasze płaszcze wykonane są ze skóry, to chociaż mają wszyte kościane płytki, technicznie nie są zbroją. Zresztą takie było założenie ich twórcy.

Dlaczego w takim razie nie miałem go na sobie? Ponieważ Kuncet, margrabia Gerlac, uznał taką ochronę za „tchórzliwą”, i Kest, połączeniem uniesionych brwi i cichego kaszlnięcia, najwyraźniej się z nim zgodził. Innymi słowy, ponieważ jestem idiotą, a moi przyjaciele próbują mnie zabić.

Czerwień zaczęła plamić lewe ramię mojej białej lnianej koszuli, niemalże idealnie dopasowując się do plamy po prawej stronie. Undriel chciał nadać symetrię swojej kompozycji na płótnie, którym najwyraźniej dla niego byłem.

Sukinsyn próbuje wykrwawić mnie na śmierć.

Podobnych Undrielowi nazywa się wśród szermierzy krwiopuszczami: ich główną strategią jest zadawanie małych cięć – ran, które pieką, krwawią i rozpraszają cię, aż zaczniesz zwalniać, nawet nie zdając sobie z tego sprawy. Krwiopuszcz nie spieszy się, tnąc cię raz za razem, by skończyć walkę jednym, zamaszystym cięciem – zwykle mierzą w tętnicę, byś mógł spektakularnie wykrwawić się na placu. Publiczność ich uwielbia.

Ja ich nienawidzę.

Same rany były bardziej irytujące niż groźne. Później, zakładając, że przeżyję, Ethalia użyje którejś z jej prawie magicznych maści do zaleczenia rany, a następnie zamknie ją kleistym balsamem. Jeden z wielu powodów, dla których powinienem był już dawno poprosić ją o rękę, to delikatny sposób, w jaki przesuwała palcem po ranie, aby zetrzeć nadmiar lekarstwa. Było to tak przedziwnie zmysłowe, że niemal sprawiało, iż chciałoby się mieć takich cięć jeszcze kilka…

Z moich ust wydostał się niechciany i żenująco wysoki okrzyk, gdy ostrze Undriela kolejny raz sięgnęło celu, tym razem po lewej stronie mojej szczęki. „Skup się, głupcze. Udaje mu się wykrwawić cię i bez twojej pomocy”.

Undriel natarł w wirującym ataku, kreśląc ostrzem ósemki, by po chwili nagle uderzyć niczym wąż i wycofać się, gdy tylko próbowałem odparować.

„Dashini”, pomyślałem, ledwo powstrzymując się przed ucieczką z pojedynkowego kręgu. „Używa techniki dashini”.

Undriel zauważył strach na mojej twarzy i uśmiechając się, zwiększył szybkość i brutalność swojego ataku. Machnąłem rapierem w niezdarnej zasłonie, by nie dać mu zbliżyć się za bardzo, ale ciężar rapiera uczynił z tego bardzo męczący manewr. Pociłem się teraz już nie tylko z wysiłku.

Co za bzdura! Dashini wymarli, a nawet jeśli nie, to nie ma mowy, żeby ten brykający fircyk był jednym z nich. Zrobił to tylko po to, by wytrącić mnie z równowagi.

– Więc prawdą jest, co o tobie słyszałem – powiedział Undriel. Odezwał się po raz pierwszy i to głosem tak spokojnym, jakby dopiero co wstał z łóżka.

– Jeśli słyszałeś, że dostanie ci się tak bardzo, że nie będziesz w stanie wsiąść na konia przez rok, to owszem. To najprawdziwsza prawda. – Moje słowa brzmiałyby bardziej przekonująco, gdyby nie towarzyszyło im ciężkie dyszenie.

– Plotka głosi, że od Lamentu co wieczór budzisz się z krzykiem, błagając, by skończyć twoją udrękę.

– Ciężko powiedzieć – odparłem. – Miłosne zapasy przed zaśnięciem sprawiają, że ostatnio jestem zbyt zmęczony, by pamiętać sny.

„Dlaczego to powiedziałem? Gadam od rzeczy. Bogowie, czym Ethalia sobie na mnie zasłużyła?”

Zadałem niski cios rapierem po łuku z siłą wystarczającą, by roztrzaskać kości w kolanie Undriela, ale on uniknął go z wdziękiem tancerza, by po chwili powtórzyć paradę dashini, którą tak mnie denerwował.

„Dlaczego pozwalam mu się rozpraszać? Co gorsza, dlaczego tak dobrze mu to idzie?”

Elementy układanki zaczęły do siebie pasować: Undriel celowo przedłużał pojedynek. Zwykle nie stanowiłoby to problemu, teraz jednak szybko się męczę z powodu ran odniesionych kilka miesięcy wcześniej. Wybrał szpadę, bo przez ostatnie lata walczyłem z rycerzami i żołnierzami, którzy używali cięższej i wolniejszej broni jak miecze czy buzdygany. Szkoła dashini, nawet jeśli nie była szczególnie zabójcza, to przy użyciu lżejszej szpady, sprawiała, że stawałem się nerwowy i niezgrabny. Innymi słowy, Undriel był idealną osobą do walki ze mną. Jak to możliwe, że Kuncet miał akurat w zanadrzu mistrza potrafiącego połączyć te wszystkie elementy w jeden niepowtarzalny styl?

Sukinsyn szkolił się specjalnie do tej walki.

Undriel wyszczerzył zęby, jakbym miał wszystkie te myśli wypisane na twarzy, i natarł na mnie, a kiedy potknąłem się i cofnąłem, próbując uniknąć szybkiego, tanecznego ataku, reszta brakujących fragmentów historii wskoczyła na swoje miejsce. Kuncet nie stracił dziś panowania nad sobą. Nie dbał o cholerne podatki. Cała sprawa była dla niego tylko pretekstem do starcia z Koroną i wmanewrowania mnie w pojedynek.

Czy można lepiej obwieścić swoje roszczenie do tytułu księcia Baern niż przez zabicie Wielkiego Płaszcza i publiczne sprzeciwienie się Obrońcy Królestwa, a wszystko to bez złamania ani jednego z Królewskich Praw?

Co więcej, Kuncet robił to w obliczu osoby, której stanowisko chciał zająć.

Księżna – otwarcie sprzyjająca dziedziczce tronu – mogła tylko bezsilnie obserwować bieg wydarzeń. Tak oto pokazuje się wszystkim roszczenie do tytułu księcia.

Mógł wzmocnić swoją pozycję w jeden tylko sposób: zabijając nie jednego z Wielkich Płaszczy, a ulubieńca przyszłej Królowej. Zabijając Pierwszego Kantora.

Którym, zupełnie przypadkiem, byłem ja. Undriel uśmiechnął się jeszcze szerzej: drobne rany zaczynały mnie spowalniać. W głowie miałem już tylko jedno: kiedyś byłem w tym naprawdę dobry.ROZDZIAŁ 3

PIRUET SKOWRONKA

Spytałem kiedyś lekarza, dlaczego czas wydaje się zwalniać, gdy jesteśmy o krok od śmierci. Odpowiedział, że w chwilach skrajnego zagrożenia jeden z organów w naszym ciele zaczyna wydzielać płyn zwany „życiodajnym sokiem”, który zwiększa siłę kończyn i przyspiesza reakcje organizmu. Takiej osobie wydaje się, że sam czas na moment zatrzymuje się, dając jej ostatnią szansę na przetrwanie.

Można by pomyśleć, że dzięki tak cudownemu płynowi umysł skupia się wyłącznie na źródle niebezpieczeństwa, ale w moim przypadku skutek był odwrotny. Nawet gdy Undriela sunął w moją stronę, zmuszając mnie do cofnięcia się i wytrącając z równowagi, gdy gotował się do zadania śmiertelnego ciosu, nie mogłem przestać skupiać się na drobiazgach dookoła.

Oczy Brastiego zwęziły się w zdumieniu, co uświadomiło mi, że dopiero teraz zorientował się, że mam kłopoty. Usta Kesta były lekko otwarte, jakby zamierzał podszepnąć mi tajemną fintę szermierczą, która mogłaby mnie uratować, i jednocześnie zdał sobie sprawę, że jest już za późno. Widziałem nawet, że dłoń Valiany drgnęła, jakby chciała wyciągnąć miecz i ruszyć mi na odsiecz. Ethalia, kobieta, którą kochałem, kobieta, której powiedziałem: „Równie dobrze możesz zostać i popatrzeć, to głupstwo zajmie mi ledwie parę minut!”, była blada jak śmierć.

Dlaczego nie poprosiłem, by poczekała na zewnątrz? Po jaką cholerę w ogóle przyjmowałem to wyzwanie? Gdy tylko dotarliśmy na południe, powinienem był wziąć Ethalię na ręce, znaleźć najbliższą łódź i pożeglować w stronę tej wyspy, o której opowiadała mi setki razy.

Z zaciekłością straceńca odbiłem ostrze Undriela i przypuściłem jeden, dwa, trzy ataki, za każdym razem w przekonaniu, że znalazłem lukę w jego obronie. Za każdym razem też parował moje ciosy bez większego wysiłku, po czym na moim ramieniu, udzie lub klatce piersiowej pojawiało się kolejne drobne cięcie. Zużywałem ostatnie rezerwy sił tylko po to, by przedłużać pojedynek.

Wszystko na marne.

Kątem oka zobaczyłem, jak Kuncet pochyla się do przodu z chełpliwym uśmiechem człowieka, który latami pielęgnował ogród i właśnie dostrzegł, jak rozkwita pierwsza róża. Ludzie z jego świty zaczęli poklepywać się po plecach. Ossia, księżna Baern, wyglądała na rozczarowaną.

„Cóż, ja też jestem rozczarowany, Wasza Łaskawość”. Byłem o krok od porażki i wiedział o tym każdy w pomieszczeniu – każdy oprócz Aline. W przeciwieństwie do innych patrzyła na mnie bez emocji w spojrzeniu czy drżenia ust, podczas gdy mój przeciwnik sterował mną jak marionetką na pojedynkowej arenie.

„Ona nie widzi, co się dzieje”, z przerażeniem zdałem sobie sprawę. „Wygrywałem z rycerzami i tępymi osiłkami, nawet z zabójcami dashini, musi uważać mnie za niepokonanego”.

To typowy problem z tymi, którzy nigdy nie walczyli w pojedynku: nie rozumieją, że każdy kiedyś przegrywa.

Niewyraźny metaliczny smak na przygryzionym języku sprowadził mnie na ziemię. „Nie umrę tu, nie przed tymi, których kocham. Przysięgam na wszystkich bezwartościowych bogów i świętych, znajdę sposób, żeby wygrać, a potem, jak już dojdę do siebie, poproszę Ethalię o rękę”.

Undriel, któremu z pewnością obiecano ogromną nagrodę za moją śmierć, był gotów do wielkiego finału. Szybkim ruchem ciął mnie w prawy nadgarstek, niezbyt głęboko, ale wystarczająco, bym poluźnił chwyt na rapierze, po czym mocno i szybko uderzył jelcem w klingę mojej broni, posyłając ją w powietrze nad moją głową.

Wyciągnąłem do góry lewą rękę w desperackiej próbie chwycenia rękojeści, podczas gdy Undriel zamierzył się do wysokiego cięcia, które miało przeciąć moją tętnicę szyjną. Cios w serce byłby pewniejszy, ale nie wywołałby artystycznego rozbryzgu krwi.

Arogancki dupek.

Chciałem kopnąć go w kolano, które szybko odsunął z mojego zasięgu, ale to dało mi cenną chwilę, by złapać spadający rapier lewą ręką. W odpowiedzi Undriel wykonał kolejne, głębsze cięcie na moim prawym przedramieniu. Już czułem, jak drętwieje z bólu.

„Świetnie, teraz będę musiał walczyć lewą ręką”.

Pozbawiony pierwszej okazji na spektakularne, stylowe zakończenie walki, Undriel obniżył głownię swej broni i ustawił ostrze w pionie.

„Piruet skowronka? Zamierza mnie zabić cholernym piruetem skowronka!”

Kwiecista nazwa kryła śmiertelną i niebezpieczną technikę. Atakujący przeskakuje obok swojego przeciwnika, obracając ostrze – nie po to, by ciąć, ale by sparować kontratak po wejściu w zasięg broni oponenta. Kończy ruch idealnym pchnięciem za siebie, jego pięta i ramię wędrują do tyłu, a sztych wbija się głęboko w nerkę ofiary.

Piruet skowronka wygląda niesamowicie: wykonujesz go, kiedy chcesz pokazać światu, że jesteś prawdziwym mistrzem ostrza, ale tylko wtedy, gdy masz absolutną pewność, że twój przeciwnik wyczerpał już wszystkie siły. Undriel mógł zabić mnie na wiele prostych, czystych sposobów, ale najpierw chciał złamać mojego ducha.

Poczułem, że wzbiera we mnie gniew. Śmierć – z nią jeszcze mógłbym żyć – ale to? „Przyjechałeś tu, by upokorzyć Wielkie Płaszcze, grozić dziewczynie, którą przysięgałem przywrócić na tron, i jeszcze chcesz z tego zrobić przedstawienie? Zapomniałeś pierwszej zasady miecza, sukinsynu”.

Zwalczyłem instynktowną chęć, by się wycofać, i zamiast tego zrobiłem coś, co razem z Kestem ćwiczyliśmy jako chłopcy: natarłem prosto na ostrze Undriela. Kiedy on obracał się zgodnie z ruchem wskazówek zegara, przeskakując obok mnie, ja zakręciłem się w drugą stronę, pozwalając mu odepchnąć mój rapier, i przygotowałem wolną rękę, by złapać jego ostrze. To była cudaczna, desperacka taktyka, ale w tym momencie byłem cudacznym, zdesperowanym człowiekiem.

Kiedy tak kręciliśmy się wokół siebie jak tancerze na scenie, Undriel, widząc, co robię, chciał odsunąć broń, zanim mogłem ją mocniej chwycić, tak by przeciąć moją dłoń – oczywiście, właśnie dlatego większość mistrzów mówi, żeby nigdy nie kontrować piruetu skowronka w ten sposób. Drugą częścią mojego manewru było rzucenie rapiera na ziemię między nogi przeciwnika, gdy ten jeszcze się obracał. Rękojeść uderzyła o marmur, a ostrze utknęło między lewą łydką a prawym udem Undriela, zupełnie plącząc mu nogi. Był już w połowie obrotu – za późno, by złapać równowagę. Jego wzrok skrzyżował się z moim, ze zdumienia otworzył szeroko oczy.

Moja kolej na uśmiech.

Natarłem na niego, zginając kolana w poszukiwaniu dźwigni i mocno trzymając jego ostrze w zakrwawionej prawej dłoni, przycisnąłem lewą do jego piersi i pchnąłem ze wszystkich sił, jakie mi jeszcze zostały.

Undriel upadł do tyłu, ruchy wciąż uniemożliwiał mu rapier między nogami, a próba odzyskania równowagi tylko pogorszyła jego sytuację. Rozpaczliwie próbował ustać na nogach, dopóki nie uderzył tyłem głowy o jedną z marmurowych kolumn stojących wokół areny.

Pomieszczenie wypełniło echo satysfakcjonującego trzasku, a po nim radujący me serce widok Undriela osuwającego się powoli po kolumnie, aż padł na podłogę z głośnym łomotem. Takie uderzenie nie wystarczyłoby, by go zabić, jednak wystarczyło, by wszyscy na widowni skrzywili się z bólu, a następnie buchnęli gromkim śmiechem.

Wziąłem głęboki oddech i opadłem na kolana. W ostatniej chwili nie tylko uniknąłem upokarzającej śmierci, która okryłaby hańbą Koronę i podważyła osławione umiejętności Wielkich Płaszczy, ale i pokonałem człowieka margrabiego, nie zabijając go przy tym – i to w sposób, który sprawił, że ludzie uwierzyli, iż jestem lepszym szermierzem i najzwyczajniej bawiłem się walką, póki mnie nie znudziła.

Wszystko to byłoby niezwykle satysfakcjonujące, gdybym tylko sam nie był absolutnie przekonany, że Undriel był lepszym szermierzem niż ja. Odniosłem zwycięstwo dzięki sztuczce z dzieciństwa i łutowi szczęścia. Inaczej byłbym już martwy.

Nazywam się Falcio val Mond i jestem Pierwszym Kantorem Wielkich Płaszczy. Niedawno byłem jednym z najlepszych szermierzy na świecie.

Odnoszę wrażenie, że to ostatnie mam już za sobą.ROZDZIAŁ 4

UZDROWICIELE

W pojedynku zabawne jest to, jak mało uwagi poświęca się walczącym po jego zakończeniu. Gdy jeden z przeciwników pada, wszyscy zrywają się na równe nogi – jedni, by opłacić przegrany zakład lub wymknąć się z widowni, zanim zaczną ich szukać wierzyciele. Inni wiwatują i przechwalają się dokładnością swoich przewidywań, zupełnie jakby to oni walczyli w pojedynku, podczas gdy jeszcze inni złorzeczą i narzekają na słaby poziom szermierzy.

W tej samej chwili szermierze, uświadamiając sobie swoje obrażenia, poczynają wydawać z siebie rozmaite jęki i czołgać się ku czemuś, na czym mogliby usiąść. Lekarze lub kapłani (w zależności od tego, kto jest pilniej potrzebny) ruszają do pracy, ale ja wtedy najbardziej pragnę, by to Ethalia zajęła się moimi ranami. Szermierz stający w obronie Korony musi jednak najpierw zostać zbadany przez królewskiego lekarza, krępego mężczyznę w średnim wieku imieniem Histus, z którym łączyła mnie dokładnie jedna rzecz: obaj nie cierpieliśmy chwil, gdy musiał mnie leczyć.

– Pewien jesteś, że wygrałeś ten pojedynek? – mruknął, rozpoczynając raczej mało delikatne oględziny.

Skrzywiłem się.

– Pewien jesteś, że nie pracujesz dla drugiej strony? – odpowiedziałem.

Wyciągnął butelkę odkażającego alkoholu i obficie polał każdą z moich ran.

– Będę musiał amputować jedną z twoich kończyn, jeśli nie przestaniesz.

– Moje rany nie są zakażone.

– Nie powiedziałem, że zrobię to z przyczyn medycznych.

Zerknąłem na Undriela, leżącego na podłodze obok jednej z kolumn. Zwykle istnieje pewien rodzaj więzi tworzącej się między przeciwnikami, jeśli żaden z nich nie kończy pojedynku martwy. Tym razem nie liczyłem, że tak się stanie.

Kilku ludzi Kunceta – co ciekawe, nie było wśród nich samego margrabiego – stało nad Undrielem, wydając odgłosy świadczące o zaniepokojeniu, choć nie o jego obecny stan, jak można by się spodziewać. Usłyszałem: „Czy myślisz, że kiedykolwiek jeszcze będzie mistrzem?”, i w odpowiedzi: „Nie widzę tego, nie po takim laniu”. Potem pojawiły się też eksperckie komentarze: „Stracił wprawę jak nic. Dostrzegłem to u niego, jak tylko wszedł na arenę”. Może jednak myliłem się z tym brakiem więzi.

Kuncet zajął się tymczasem inną pojedynkową tradycją: tą, w której przegrany natychmiast zaczyna rzucać oskarżenia o nieczystą grę i oszustwo. Wybuchnął nieprzerwanym strumieniem zarzutów, począwszy od niegodnego zachowania z mojej strony (dotykać przeciwnika podczas pojedynku? „To się nie godzi!”), przez zakwestionowanie wykonania okręgu, aż po dość zawiłe oskarżenia o czarnoksięstwo, w które miałem być zaangażowany wraz Valianą, Aline, Kestem i Brastim. Miało ono polegać na dość śmiałych wyczynach seksualnej natury dokonanych w ramach rytuału poświęconego Świętemu Zaghevowi Co Śpiewa o Łzy.

Kapłani, bez wątpienia zaniepokojeni, że ich finansowy układ z margrabią miał wkrótce stracić ważność, gorliwie go popierali.

Przeszło mi przez myśl, by rzucić wyzwanie tłustemu draniowi, po chwili jednak zdałem sobie sprawę, że w moim obecnym stanie prawdopodobnie udałoby mu się mnie pokonać. Na szczęście w pobliżu był ktoś jeszcze bardziej wściekły ode mnie.

– Jeszcze jedno słowo, margrabio – powiedziała Valiana głosem zimnym jak północny wiatr – zwłaszcza skierowane do następczyni tronu Tristii, a przysięgam, że zaraz ze mną przyjdzie ci zatańczyć na arenie.

Kuncet wydał dźwięk, który miał zapewne być szyderczym parsknięciem, ale odgłos z jego ust zabrzmiał o wiele mniej dostojnie.

Trzeba pamiętać, że Valiana może i jest młoda, może i została wychowana tak, aby być piękną i nikczemną w równym stopniu. Ale to wszystko przeszłość. Dawno już porzuciła podobne gierki i okazała się inteligentną, śmiałą i gotową oddać życie, by chronić Aline i bronić Tristii. Co ważniejsze, mimo nowego tytułu i obowiązków, które się z nim wiązały, każdy, kto spojrzałby jej w oczy, zobaczyłby, że jest Wielkim Płaszczem do szpiku kości.

Kuncet też to dostrzegł.

Możni nie lubią być publicznie poniżani; kiedy są postrzegani przez swoje towarzystwo jako słabi, wiążą się z tym same problemy. O ile mogłem się przekonać, jedyną nadzieją margrabiego było teraz wsparcie księżnej Ossii…

…która spojrzała na niego bez wyrazu.

– Wspaniale było cię zobaczyć, margrabio – powiedziała, popijając herbatę z pięknie malowanej porcelanowej filiżanki. – Twoje wizyty są zawsze cudowną rozrywką.

– Oburzające – powiedział w końcu Kuncet.

Najwyraźniej Valiana to jedno słowo mogła zaakceptować, ponieważ pozwoliła margrabiemu, jego świcie i kapłanom wycofać się z sali sądowej.

Dwóch z nich wlokło oszołomionego Undriela, póki margrabia nie warknął:

– Zostawcie go na zewnątrz wraz z resztą śmieci. Niech wraca do brudnej wioski, w której go znalazłem.

Przez chwilę współczułem mojemu byłemu przeciwnikowi. Nie znajdzie już innego patrona, może pożegnać się z szansą na bogactwo i awans. Wyobrażałem sobie, że dzisiejszy dzień zmieni go w nieprzyjemnego człowieka.

Kuncet spojrzał na mnie groźnie, gdy dotarł do podwójnych drzwi, ale jako że dzisiaj byłem już celem wystarczającej liczby ciosów, poczułem, iż zdobyłem prawo do zadania jednego.

– Pamiętaj, żeby przekazać swoim przyjaciołom, margrabio.

– Co takiego? – odburknął.

– Że Wielkie Płaszcze już po nich idą.

Skoro słowo „oburzające” uszło mu na sucho za pierwszym razem, margrabia Gerlac zdecydował się użyć go jeszcze kilkakrotnie w drodze do wyjścia.

– Naprawdę, musi popracować nad zasobem słownictwa – zauważył beztrosko Brasti. – Nie uchodzi wypaść ze spotkania jak burza, powtarzając w kółko to samo. Mógł przynajmniej dorzucić, że to „niedorzeczne” lub „niewybaczalne”.

– „Skandaliczne”? – zaproponował Kest.

– „Odrażające” ma więcej smaku – skontrował Brasti.

– Masz na myśli „odstręczające”?

– To co właściwie znaczy „odrażające”?

– Coś innego.

Brasti próbował wyglądać na oburzonego.

– W porządku. Czy możemy zgodzić się na „niewyobrażalne”?

– Nie wygłupiaj się.

– Czy już za późno, by sprowadzić Undriela z powrotem i pozwolić mu po prostu mnie zabić? – jęknąłem, odsuwając się od Histusa, który odwalał godną podziwu pracę polegającą na bolesnym uświadamianiu mi faktu istnienia każdej rany na moim ciele. W końcu zauważyłem Ethalię przepychającą się przez tłum.

Bardatti mawiają, że życie jest słodsze w tych cennych chwilach tuż po otarciu się o śmierć. Z mojego doświadczenia wynika jednak, że „życie” w tym konkretnym momencie najczęściej pachnie potem, zasychającą krwią i… tym podobnymi. Ethalia była wyjątkowa. Poczułem nagłe pragnienie, by ją przytulić, zatopić twarz w jej długich czarnych włosach i wdychać jej zapach. Gdyby moja koszula nie była cała we krwi i gdybym nie miał pewnych trudności z utrzymaniem się na nogach, pobiegłbym do niej. Na szczęście to ona przyszła do mnie.

O Ethalii można dowiedzieć się wszystkiego z jej oczu. Są jasnoniebieskie jak linia, gdzie niebo spotyka się z morzem na horyzoncie, i oczywiście piękne, ale to bez znaczenia. Chodzi o sposób, w jaki na mnie patrzy. Gdy tylko mnie zobaczy, w jej spojrzeniu pojawia się natychmiastowy błysk radości, który rozświetla jej tęczówki. Jest to coś tak ujmującego, że całkowicie zaprzecza tym wszystkim, którzy są głęboko przekonani, że świat byłby lepszym miejscem, gdybym był martwy. Potem przychodzi ta trudniejsza część, kiedy dostrzega najświeższe owoce mojej głupoty. Widzę pierwsze łzy w kącikach jej oczu, potem troska i smutek ustępują miejsca determinacji, gdy jej oczy zwężają się i zaczynają przebiegać po siniakach, skaleczeniach i otarciach, gdy decyduje, od czego zacząć.

– Dziękuję, doktorze Histus – powiedziała, podnosząc krzesło i przynosząc mi je. – Zajmę się pacjentem.

Histus niesłabnącą pogardą darzył szkolenie, które Ethalia odebrała w Zakonie Miłosiernego Światła. Podobnie jak zbyt wielu innych, uważał, że Zakon jest niczym więcej niż tylko burdelem z drogimi prostytutkami. Podejrzewam, że tej opinii nie poprawiał fakt, iż Ethalia była o wiele lepszym uzdrowicielem niż on.

– Postaraj się nie zarazić go jakąś nieuleczalną chorobą zakaźną – rzucił Histus, zamykając torbę.

– Upewnię się, że jego rany są odpowiednio oczyszczone, doktorze.

– Nie o to mi chodziło – powiedział Histus i odszedł.

– Nie można go winić za poczucie humoru. – zaśmiała się Ethalia.

– Wierz mi, bardzo go za nie obwiniam – odparłem.

Posadziła mnie na krześle i pomogła zdjąć koszulę, a następnie wyciągnęła z torby tuzin niebieskich słoiczków. Wszystkie wyglądały tak samo, doświadczenie zdążyło mnie już nauczyć, że w istocie tak nie jest. Ustawiła je obok siebie na podłodze.

– Wiem, co miał na myśli, Falcio. Myślisz, że mógłby mi powiedzieć coś, czego nie słyszałam, od kiedy skończyłam trzynaście lat?

„Trzynaście lat. Święci, na jakim świecie żyjemy, jeśli…?”

– Wystarczy – powiedziała. – Otworzą ci się wszystkie rany, jeśli nadal będziesz spinać ramiona w ten sposób. – Wybrała jeden słoik, obejrzała go, a następnie zamieniła na inny.

– Chciałbym, żebyś dała chociaż część z nich Histusowi. Jego maści w ogóle mi nie pomagają.

– Obawiam się, że jemu w ogóle by się nie przydały. – Nabrała na dłoń grubą warstwę maści ze słoika, zamknęła oczy i zaczęła wcierać ją w duże rozcięcie na moim brzuchu, którego podczas walki nawet nie zauważyłem, a które teraz piekło jak diabli. – Maść jest łącznikiem pomiędzy sercem uzdrowiciela a ranami pacjenta. – Gdy jej palce dotknęły rany, zadziwiająco ciepłe uczucie rozlało się wzdłuż cięcia, zabierając ze sobą sporo bólu.

– Wiesz, co myślę? – powiedziałem, czując się trochę nieswojo w otaczającym nas tłumie. – Myślę, że zmyślasz to wszystko. Po prostu masz lepsze lekarstwa niż Histus!

– Cicho bądź – powiedziała – albo użyję najsilniejszej maści.

– Jak ona działa? – spytałem.

Nagle objęła mnie ramionami, zatopiła twarz w mojej szyi i przytuliła mnie.

– Sprawia, że człowiek odzyskuje rozum, Falcio – powiedziała, płacząc cicho. – Sprawia, że przyznaje się, że jest ranny, że prześladują go wspomnienia z przeszłości. Sprawia, że przestaje chcieć dać się zabić tylko po to, by udowodnić, że się nie boi. Nie jestem pewna, czy twoje głupie serce by to zniosło.

Sięgnąłem niezgrabnie prawą ręką i przytrzymałem jej głowę, ignorując ból w ramieniu. „Teraz, idioto”, pomyślałem, „przestań się wahać. Przestań szukać wymówek. Poproś ją, by za ciebie wyszła”.

Przysięgam, że te słowa już miały popłynąć z mych ust, ale w tej samej chwili Obrończyni Królestwa skończyła się cierpliwość.