Krok za tobą - ebook

Prolog

Miałem kiedyś rodzinę.

Ojca. Matkę. Siostrę. Mieszkaliśmy w naszym własnym domu. Takim kontenerowym, dwumodułowym. Z włochatym brązowym dywanem. Brudnymi złotymi blatami. Odłażącym linoleum na podłodze. Moje hot wheelsy ścigały się po umazanych jedzeniem blatach, robiły pętle na rampach ze zwijającego się linoleum, a potem lądowały w tłustej gęstwinie dywanu. To z pewnością była nora. Ale dla mnie, dla dziecka, to był dom.

Rano pochłaniałem cheeriosy i oglądałem bajkę o Scooby-Doo z wyłączonym dźwiękiem, żeby nie przeszkadzać rodzicom. Budziłem młodszą siostrę, szykowaliśmy się do szkoły. Wypadaliśmy oboje przez drzwi z plecakami pełnymi książek.

Bo to ważne, żeby czytać. Ktoś mi tak powiedział. Mama, tata, dziadkowie, nauczyciel? Nie pamiętam już, ale skądś taką informację dostałem. Jedna książka dziennie. Jak jedno jabłko. Więc po szkole biegłem do biblioteki, ciągnąc za sobą siostrę. Czytaliśmy książki, bo o owocach mogliśmy tylko pomarzyć.

Lubiłem serię Wybierz swoją przygodę. W każdej opowieści było pełne napięcia zakończenie, gdzie trzeba było zdecydować, co stanie się w następnej kolejności. Skręcić w opuszczonej świątyni w prawo czy w lewo? Podnieść zaklęty skarb czy go ominąć? W książkach z serii Wybierz swoją przygodę miało się wszystko pod kontrolą.

Potem czytałem siostrze bajki o psie Cliffordzie. Była za mała, żeby czytać sama, pokazywała palcem obrazki i śmiała się.

Czasami bibliotekarka podsuwała nam smakołyki. Mówiła coś w stylu:

– Ktoś zostawił paczkę chipsów. Macie może ochotę?

Ja odpowiadałem, że nie.

– Częstujcie się, lepiej, żebyście wy je zjedli niż ja. Chipsy nie posłużą mojej zgrabnej figurze.

W końcu moja siostra chwytała chipsy, pożerając je oczami. Ciągle była wtedy głodna. Oboje byliśmy głodni.

Z biblioteki szliśmy do domu.

Wcześniej czy później zawsze trzeba było wrócić do domu.

Czasem mama się uśmiechała. Gdy była w odpowiednim humorze, gdy miała „dobry dzień”, och, tamten uśmiech. Tarmosiła mi włosy. Nazywała swoim małym mężczyzną. Mówiła, że jest ze mnie dumna. I przytulała mnie. Mocnym, ciasnym uściskiem, a wokół roztaczał się zapach dymu papierosowego i tanich perfum. Uwielbiałem ten zapach. Uwielbiałem dni, kiedy moja matka się uśmiechała.

Czasami, gdy było naprawdę dobrze, szykowała obiad. Spaghetti z keczupem – będzie plama, wołała wesoło, wciągając długie wąskie pasmo. Chiński makaron z jajkiem – obiad za piętnaście centów, spełnienie marzeń, oznajmiała. Albo mój ulubiony makaron z serem – jest taki wspaniały przez ten pomarańczowożółty kolor, szeptała.

Moja siostrzyczka chichotała. Lubiła, gdy matka miała taki nastrój. Kto by nie lubił?

Tata zwykle był w pracy. Zarabiał na chleb. Jeśli miał robotę. Obsługa stacji benzynowej. Nocny dozorca. Magazynier.

– Uczcie się – mówił po południu, o ile zdążyliśmy wrócić, by popatrzeć, jak zakłada kolejny utytłany kombinezon. – Pieprzony świat. Pieprzeni szefowie – dodawał.

I wychodził. A matka wyłaniała się z mgiełki dymu w sypialni, by zabrać się za obiad. Albo drzwi się nie otwierały, a wtedy ja wyciągałem otwieracz do puszek. Klopsiki. Zupa Campbella. Pieczona fasolka.

W takie wieczory nie rozmawialiśmy z siostrą. Jedliśmy w milczeniu. A później czytałem jej znowu o psie Cliffordzie albo graliśmy w karty. W ciche gry dla cichych dzieci. Moja siostra zasypiała na kanapie. Brałem ją na ręce i odnosiłem do łóżka.

– Przepraszam – mówiła przez sen, choć żadne z nas nie wiedziało, za co przeprasza.

Miałem kiedyś rodzinę.

Ojca. Matkę. Siostrę.

Ale potem ojciec pracował coraz mniej, a pił coraz więcej. A matka… Sam nie wiem. Narkotyki, alkohol, jej zamglony umysł? Rodzice coraz rzadziej gotowali, sprzątali czy pracowali. Coraz częściej bili się, krzyczeli, wrzeszczeli. Mama rzucała plastikowymi talerzami po kuchni. Ojciec wybił dziurę w cienkiej ścianie. A później oboje znów chlali wódkę i wszystko zaczynało się od nowa.

Siostra spała teraz w moim pokoju, a ja siedziałem przy drzwiach. Bo czasami do rodziców przychodzili goście. Inni pijacy, narkomani, wykolejeńcy. Można się było spodziewać wszystkiego. O trzeciej, czwartej, piątej nad ranem. Grzechotanie gałki zamkniętych drzwi, obce głosy nucące:

– Hej, dzieciaczki, wyjdźcie i chodźcie się z nami pobawić…

Moja siostra już nie chichotała. Spała z włączonym światłem, ściskając w rączkach pomiętą książeczkę z psem Cliffordem.

A ja trzymałem straż z kijem bejsbolowym na kolanach.

Tamten ranek. W domu wreszcie panuje cisza. Nieznajomi ludzie zalegają na podłodze. A my zakradamy się pośród nich, przemykamy do kuchni po pudełko z płatkami, a potem chwytamy plecaki i na paluszkach wymykamy się przez drzwi.

Płukanie, wirowanie i jeszcze raz.

Jeszcze raz. Jeszcze raz. Jeszcze raz.

Miałem kiedyś rodzinę.

Ale potem ojciec zaczął za dużo pić, za dużo wąchać, za dużo sobie wstrzykiwać. A mama zaczęła wrzeszczeć, ciągle wrzeszczała. Siostra i ja patrzyliśmy szeroko otwartymi oczami z kanapy.

– Stul pysk, stul pysk, stul pysk! – krzyczał ojciec.

Wrzask. Wrzask. Wrzask.

– Pieprzona suka! Co jest z tobą nie tak?

Wrzask. Wrzask. Wrzask.

– Powiedziałem: STUL PYSK!

Kuchenny nóż. Ten duży. Rzeźnicki, jak z horroru. Czy to ona go chwyciła? Czy on? Nie pamiętam, kto trzymał go pierwszy. Mogę tylko powiedzieć, kto go trzymał ostatni.

Mój ojciec. Unosi nóż. Opuszcza go. I wtedy matka przestaje krzyczeć.

– Kurwa!

Ojciec odwraca się do mnie i do siostry; nóż jest cały we krwi, kap, kap, kap. A ja już wiem, co on teraz zrobi.

– Biegnij – mówię do siostry, ściągając ją z kanapy i popychając w stronę korytarza.

Włochaty dywan go spowolnił. Ale my potknęliśmy się o odłażące linoleum. Gdy pędziliśmy przez dwumodułowy dom, w pełnej przerażenia ciszy, dogoniłem siostrę i podniosłem ją. Jej krótkie nóżki nadal śmigały w powietrzu.

Słyszałem go tuż za sobą. Czułem jego oddech na karku, już wyobrażałem sobie, jak ostrze wbija się pomiędzy moje kościste łopatki. Wrzuciłem siostrę do łazienki.

– Zamknij drzwi!

A potem popędziłem korytarzem, mając ojca i jego zakrwawiony nóż tuż za plecami.

Wpadłem do sypialni rodziców. Wskoczyłem na łóżko.

– Cholerny dzieciak. Stój spokojnie, no stój.

Nóż unosi się i opada. Rozpruwa pościel. Wbija się w materac.

Zeskoczyłem z drugiej strony. Łapałem wszystko, co stało na biurku. Puste butelki po winie, puszki po piwie, perfumy. Rzucałem nimi prosto w purpurową twarz ojca.

– Kurwa. Kurwa. Kurwa.

Kiedy się zachwiał, przeskoczyłem z powrotem przez łóżko i minąłem go. Usłyszałem świst ostrza. Poczułem palący ból w ramieniu. Ale byłem wolny, pędziłem korytarzem. Gdyby udało mi się wybiec na zewnątrz, na podwórko, zawołać sąsiadów…

I zostawić siostrę samą?

Lecz ona tam była. Stała w drzwiach mojego pokoju. I trzymała kij bejsbolowy.

Nie wahałem się. Chwyciłem drewniany kij. Popędziłem do sypialni rodziców, obróciłem się w ostatniej chwili, przyjąłem właściwą pozycję.

Mój ojciec. Dziki wzrok. Czerwona twarz. Światła się palą, pomyślałem, ale nikogo nie ma w domu.

Uniósł zakrwawiony nóż.

A ja wziąłem potężny zamach. Uderzyłem, rozległo się głośne plaśnięcie, gdy trafiłem. Ojciec runął na podłogę, a nóż upadł na dywan.

Nadal wymachiwałem kijem. Bam. Bam. Bam.

Jeszcze raz. Jeszcze raz. Jeszcze raz.

Moja mała siostra nagle zjawiła się tuż obok mnie.

– Telly, Telly, Telly.

Spojrzałem. Dziki wzrok. Czerwona twarz. Światła się palą, ale nikogo nie ma w domu.

– Telly! – zawołała po raz ostatni. A ja uniosłem kij.

Miałem rodzinę.

Kiedyś.Rozdział 1

Szeryf Shelly Atkins miała już nie pracować w policji. Dziesięć lat po tym, jak ogień pokrył jej tułów i ramię plątaniną blizn, nie wspominając o uszkodzonym biodrze, odwiesiła służbowy kapelusz. Skorzystawszy z oferty podróży życia do Paryża, zafundowanej przez anonimowego dobroczyńcę (była pewna, że stał za tym emerytowany agent FBI Pierce Quincy), leczyła rany francuskimi naleśnikami, francuskim winem i wizytami we francuskich muzeach.

A potem wróciła do domu. Ustaliła sobie stały harmonogram spacerów po plaży, wędrówek po lesie i innych zajęć. Sztuczne biodro najlepiej się sprawdzało w ruchu, a ból mięśni po aktywnym dniu był o wiele lepszy niż kłująca udręka bezczynności. Pokonując sporą przestrzeń, łatwiej było nie pamiętać. Kobiecie z taką ilością blizn wspominki po prostu nie mogą służyć.

Ale później, dwa lata temu, urzędujący szeryf hrabstwa – ktoś przysłany z zewnątrz, kogo miejscowi nigdy nie polubili – złożył nagle rezygnację. Szeptano o jakichś nadużyciach, lecz prokuratura okręgowa niczego nie była w stanie udowodnić. W każdym razie hrabstwo zostało bez szeryfa. A Shelly…

Nie była piękną kobietą. Nie była nawet ładna, i to jeszcze zanim ogień zmienił połowę jej ciała w obraz Picassa. Miała figurę konia pociągowego, a twarz o tak zdroworozsądkowym wyrazie, że mężczyźni zagadywali ją w barze, cały czas wpatrując się w ładniejszą dziewczynę trzy miejsca dalej.

Nie miała rodziny, nie miała dzieci, nie miała nawet złotej rybki, bo nigdy nie była do końca pewna, czy znowu nie wyjedzie.

Podsumowując, osiem lat po poparzeniu, przez które omal nie umarła, w jej życiu nie pojawiło się nic nowego. Ani nikt nowy. Przede wszystkim cholernie tęskniła za robotą. Nie wspominając o ludziach, z którymi kiedyś pracowała.

Więc natychmiast zgłosiła się na wakat. A ponieważ wciąż pamiętano ją jako lokalną bohaterkę, która uratowała z pożaru agenta federalnego, miejscowi z entuzjazmem zagłosowali za jej kandydaturą. Wiadomo: sztuczne biodro, pokryte bliznami ciało i tak dalej.

A to znaczy, przypomniała sobie Shelly, włączywszy światła radiowozu, że może obwiniać wyłącznie siebie. Zgłoszenie o strzałach o tej porze roku? Niedobrze i dla lokalnego szeryfa, i dla lokalnego biznesu, dla którego bardzo istotna była reputacja uroczego i spokojnego nadmorskiego miasteczka. Przede wszystkim spokojnego.

Było wcześnie, tuż po ósmej, więc albo to starzy dobrzy znajomi, którzy nie wytrzeźwieli jeszcze po wczorajszych ekscesach, albo jacyś rozczarowani turyści, którzy w końcu się zorientowali, że biwakowanie w najgorszym upale wcale nie jest takie przyjemne. Zwykle w sierpniu nie było tutaj aż tak gorąco, zwłaszcza że morska bryza utrzymywała temperatury w rozsądnych granicach. Jednak od pięciu dni słupek rtęci wskazywał niemal trzydzieści osiem stopni, co było trudne do wytrzymania.

W prowincjonalnym miasteczku z pięcioma tysiącami mieszkańców, w którym liczba sztuk broni prawdopodobnie przekraczała wielkość populacji, takie zgłoszenie musiało się wreszcie zdarzyć. Dyspozytor podał adres, była to stacja benzynowa ze sklepem na skraju miasteczka, a Shelly osobiście zajęła się sprawą. Obaj jej zastępcy już wyrabiali nadgodziny, pracując nad typowymi wakacyjnymi zgłoszeniami o naruszeniu porządku publicznego, więc pomyślała, że chociaż w ten sposób im pomoże. I choć nie cieszyły jej strzały z broni palnej w jej miasteczku, nie była szczególnie przejęta. Bakersville w Oregonie słynęło tak naprawdę z lokalnego sera, lasów i morskiej bryzy. Oczywiście był coraz poważniejszy problem z amfetaminą, ale policjanci tutaj nie mieli tak stresującej pracy jak ci w dużych miastach.

Kierując się na północ i minąwszy niepozorne centrum, Shelly zbliżała się do najważniejszego obiektu w mieście: fabryki sera. Pomimo migających świateł musiała włączyć syrenę, żeby przecisnąć się jakoś przez korek złożony z samochodów z przyczepami turystycznymi i kamperów, które utknęły na wjeździe na parking. Biorąc pod uwagę, że od samego rana było gorąco jak w piekle, większość turystów prawdopodobnie planowała dziś na śniadanie lody. Shelly miała zamiar do nich dołączyć po załatwieniu zgłoszenia. Przyjazna policja. Lody, bratanie się z miejscowymi. Tak, to był dobry plan.

Na północ od fabryki ruch zmalał, a Shelly dodała gazu. Droga się tutaj zwężała i wiła ostrymi zakrętami, wiodąc wzdłuż skalistego wybrzeża. Po jakimś czasie, minąwszy po ośmiu kilometrach kolejny zjazd na kemping, dotarła do celu: stacji benzynowej EZ Gas.

Zaparkowała i zgasiła światła, rozglądając się uważnie. Dostrzegła jednego pick-upa stojącego przy dwóch identycznych dystrybutorach paliwa. Był to zdezelowany ford, który pamiętał lepsze czasy. Poza tym panował spokój. Shelly powiadomiła dyspozytora przez radio, że dotarła na miejsce zgłoszenia. A potem z siedzenia pasażera wzięła kapelusz z szerokim rondem, wsunęła go na głowę i wysiadła z białego policyjnego SUV-a.

Od razu uderzyła ją absolutna cisza. To zdecydowanie ją zaniepokoiło. W upalny sierpniowy dzień, gdy w okolicy panował tak duży ruch, ta cisza… Nie zwiastowała niczego dobrego. Dłoń Shelly przesunęła się w stronę kabury. Automatycznie przyjęła boczną pozycję, by stanowić jak najmniejszy cel, gdy podchodziła do drzwi frontowych dawno nieodnawianego sklepu.

I wtedy poczuła zapach. Gęsty, metaliczny. Zapach, który nawet szeryfowie z małych miasteczek znali lepiej, niżby chcieli.

Wyblakłego czerwonego pick-upa z połowy lat dziewięćdziesiątych miała po lewej, a otwarte szklane drzwi do małego sklepu po prawej. Zatrzymała się i zastanowiła. Samochód wydawał się pusty, czyli powinna zająć się sklepem. Podeszła bliżej ściany, której dół zastawiono sklepowymi lodówkami, a górne okna zaklejono plakatami reklamującymi tanie piwo. Z dłonią na kaburze schowała się za jedną z zamrażarek i zajrzała do środka.

Nic nie było widać. Ani słychać. Żadnego brzęku kasy. Żadnych głosów, gdy sprzedawca podaje kierowcy pick-upa kwotę do zapłaty. Tylko ten zapach. Gęsty i gryzący w prażącym sierpniowym słońcu.

I wtedy jakiś dźwięk dotarł do jej uszu: cichy i jednostajny.

Brzęczenie much. Mnóstwa, mnóstwa much.

Shelly już wiedziała, co znajdzie w środku.

Krótka chwila na wysłanie do dyspozytora prośby o wsparcie. A potem wyprostowała się, rozpięła kaburę i wyjęła glocka 22.

Weszła do sklepu.

Pierwsza ofiara upadła trzy metry od wejścia. Ciało leżało na plecach, z rozrzuconymi kończynami i z paczką chipsów tuż obok wyciągniętej ręki. Dwudziestoparolatek. Miejscowy, pomyślała od razu Shelly, gdy zobaczyła znoszone dżinsy, niezawiązane buty i utłuszczony podkoszulek. Pewnie chłopak z farmy, stwierdziła, ale potem poczuła lekki zapaszek zgnilizny i szybko zmieniła zdanie. Rybak. Zdecydowanie praca na łódce albo jakaś równie cuchnąca. Może wrócił właśnie z porannego połowu i wpadł tylko po przekąskę. A teraz miał w czole pojedynczą dziurę i kolejne na klatce piersiowej. Sądząc po rozluźnionym wyrazie twarzy, niczego się nie spodziewał.

Kolejne ciało znajdowało się za ladą. Tym razem kobieta. Osiemnaście, dziewiętnaście lat. Druga ofiara. I z pewnością zastrzelona już po miłośniku słonych przekąsek, bo ona zdążyła się zorientować. Ciało upadło zgarbione i wykręcone, jakby dziewczyna się obróciła, próbując uciekać, i zorientowała się, że jest zablokowana, uwięziona przez ladę z przodu i ścianę z wyrobami tytoniowymi z tyłu. Uniosła rękę. Shelly dostrzegła dziurę po kuli idealnie pośrodku dłoni.

Nie musiała oglądać reszty obrażeń, żeby wiedzieć, że były śmiertelne.

W środku brzęczenie much było głośniejsze. Cholerne owady przyciągnął zapach krwi, a teraz skupiły się na dwóch bliźniaczych celach.

Zabawne, co może poruszyć kobietę. Shelly widziała okropne kolizje samochodowe, tragedie na polowaniach, a nawet kilka wypadków z kombajnami. Widziała jatki, rozczłonkowane ciała. Małe miasteczka wcale nie przypominają idyllicznych miejsc, jak przedstawia to telewizja. Ale te muchy.

Te cholerne muchy…

Starała się oddychać przez usta. Powoli i głęboko. Procedury. W tej chwili zgodność z literą prawa liczyła się bardziej niż kiedykolwiek. Musiała zawiadomić detektywów, biuro prokuratora i koronera. Trzeba ich wezwać i wziąć się do roboty.

Ruch po jej lewej.

Shelly obróciła się, trzymając dłonie razem, prostując ręce i unosząc glocka. Zauważyła, że metalowy stojak na końcu alejki ze słodyczami, tuż przed lodówkami pełnymi zimnych napojów, drży. Przylgnęła do ściany, żeby było ją jak najmniej widać.

Ruszyła zewnętrzną alejką, by zajść cel z boku. Mocno się pociła, strużki potu zalewały jej oczy. Muchy. Brzęczenie much, przerywane jedynie szuraniem jej ciężkich butów po pokrytej linoleum podłodze. Mimo najlepszych chęci oddychała zbyt głośno, gwałtownie zaczerpywała nienaturalnie nieruchomego powietrza.

Nie miała na sobie kamizelki. Było na to za gorąco, byłoby jej zbyt niewygodnie. Nawet jadąc do zgłoszenia o strzelaninie… Bakersville nie było tego rodzaju miejscem. Ani tego rodzaju społecznością.

A przecież to właśnie ona powinna wiedzieć lepiej.

Na końcu alejki zwolniła. Stojak już się nie ruszał. Nasłuchiwała dźwięków – powiedzmy napastnika z bronią, który zakrada się po drugiej stronie alejki albo czai tuż za nią.

Nic.

Głęboki wdech. Powolny wydech.

Raz, dwa, trzy.

Szeryf Shelly Atkins gwałtownie skręciła, z glockiem tuż przed sobą, szukając celu.

Lecz alejka była pusta, a metalowy stojak z przekąskami ani drgnął. Żadnego ruchu przy ścianie z lodówkami wypełnionymi zimnymi napojami.

Shelly powoli się wyprostowała. Sprawdziła alejkę za alejką, krok po kroku.

Ale cokolwiek spowodowało zamieszanie, zniknęło. Może to tylko przypadkowy przeciąg albo napięte jak postronki nerwy Shelly.

W każdym razie była w sklepie sama. Z dwoma ciałami. I nieustannym brzęczeniem much. I odorem świeżej krwi.

Shelly odpięła krótkofalówkę z ramienia, przygotowując się do wykonania kolejnych czynności. Unosząc wzrok, spostrzegła trzecią ofiarę.Rozdział 2

– Truskawki czy kiwi?

– Jabłko?

– Ale jabłko to nie truskawki ani kiwi.

– Truskawki i kiwi są za miękkie. Do pory lunchu zostanie z nich ciapa.

– W takim razie jabłko.

Rainie puszcza do mnie oko i grzebie w lodówce. Ja tymczasem przesuwam ostatni kęs jajecznicy po talerzu. To kolejny poranek, gdy mam zjeść zdrowe śniadanie, żeby mieć energię. Wcale jej nie mam i Rainie dobrze o tym wie.

Pod stołem Luka wciska swój mokry nos we wnętrze mojej dłoni. Pies na swój sposób próbuje mnie pocieszyć.

Gdy Rainie jest odwrócona do mnie plecami, chowam w dłoni resztki zimnej, grudkowatej jajecznicy i kładę rękę na kolanach. Tym razem, kiedy Luka trąca mnie nosem, rozchylam palce i udostępniam smakołyk. Teraz przynajmniej jedno z nas jest szczęśliwe.

Nie powinnam dawać Luce jedzenia dla ludzi. To były policjant, lubi mi przypominać Quincy. Wyszkolony członek służb porządkowych. Musiał przejść na emeryturę w wieku pięciu lat, bo dwa razy w ciągu jednego roku zerwał sobie więzadło w łapie. Zasadniczo ma rozwalone kolano. To nie przeszkadza mu w życiu cywila, ale wyklucza aktywną służbę.

Teraz Luka jest moim partnerem. Quincy dostał go od kumpla z policji rok po tym, jak zjawiłam się w domu Rainie i Quincy’ego. Opiekowanie się Luką to mój obowiązek. Karmię go, trenuję i codziennie daję mu lekarstwo na stawy. Nauczyłam się też niderlandzkiego. Nie miałam o tym pojęcia, ale owczarki niemieckie, które pracują w policji i w wojsku, zwykle pochodzą z Europy, bo tamtejsze są bardziej rasowe. Luka przyjechał z Holandii, więc początkowe szkolenie miał po niderlandzku. Jego trener tutaj też wydawał mu komendy w tym języku, a ja przejęłam je po nim.

Czy poprawnie je wymawiam?

Nie mam pojęcia. Ale Luce to nie przeszkadza. Słucha mnie bardzo uważnie. To mi się w nim podoba. Potrafi słuchać.

I lepiej też sypiam, gdy Luka wyciąga się obok mnie. To oczywiście też jest zakazane. Policyjne psy powinny być w swoim kojcu, jeśli nie pracują. Bo gdy się je z niego wypuszcza, to wiedzą, że to czas pracy. Psy lubią swoje kojce, wyjaśniał mi Quincy. Wiele razy. To, że Luka jest już na emeryturze, to nie powód, żeby zapominać o pięciu latach szkolenia. I tak dalej, i tak dalej, i tak dalej. Bla, bla, bla.

Quincy jest świetnym wykładowcą. A ja jestem bardzo pojętną córką pod jego zastępczą pieczą. Posłusznie kiwam głową w odpowiednich momentach.

Ale i tak wypuszczam Lukę z kojca, żeby mógł ze mną spać.

Decydujący głos miała Rainie. Usłyszałam, jak mówiła Quincy’emu, żeby odpuścił. Luce nic się nie działo, a ja spałam lepiej. Po co to psuć?

Lecz rozumiałam, co ma na myśli, bo czasem w nocy Luka zostawia mnie i szuka Rainie.

Teraz już wiem, że Quincy ceni sobie logikę i rutynę. Ale ja i Rainie… Nasze życie jest trochę bardziej skomplikowane.

Nie nazywam moich rodziców zastępczych – a wkrótce być może rodziców adopcyjnych – mamą i tatą. Niektórzy przysposabiający rodzice nalegają na to. Ale ja miałam dziesięć lat, gdy zjawiłam się w tym domu, i mieszkałam już w zbyt wielu domach, żeby wierzyć w tak błyskawicznie powstające więzi. Quincy ma na imię Pierce, ale wszyscy mówią na niego Quincy, nawet Rainie, więc ja też. Jest starszy niż większość ojców, którzy decydują się przyjąć dziecko pod swoją opiekę. Po sześćdziesiątce. Ale świetnie się trzyma. On i Rainie codziennie chodzą biegać. No i Quincy nadal pracuje. Kiedyś był psychologiem kryminalnym w FBI. Tak poznał Rainie – ona była zastępcą szeryfa tutaj, w Bakersville, gdy wydarzyła się strzelanina w szkole. On pomógł jej w tej sprawie i od tej pory są razem.

Quincy odszedł z FBI na emeryturę, a Rainie zrezygnowała z pracy w policji. Teraz pracują jako konsultanci przy starych nierozwiązanych sprawach albo dziwnych morderstwach, które wykraczają poza kompetencje komisariatu. Zasadniczo są ekspertami od potworów.

Może dlatego trafiłam im się właśnie ja?

Rainie nie lubi, gdy mówię takie rzeczy. Jestem tylko dzieckiem, często mi powtarza. Nie muszę być idealna, ale mam się uczyć na błędach. A to jest czasem trudniejsze, niż się wydaje.

Moi rodzice nie żyją. Nie mam żadnych ciotek, wujków ani dziadków. Tylko brata, cztery lata starszego ode mnie. Nikt o nim nie wspomina, a ja jestem taka, że nie dopytuję. Bo musiałabym się otworzyć.

Jak powiedziałby ze swoim zabawnym uśmieszkiem Quincy: „Nie dajmy się zwariować”.

U dzieci wymagających opieki zastępczej brak biologicznej rodziny wcale nie jest zły. Bo oznacza, że można mnie adoptować. Co, gdy miałam pięć lat i pojawiłam się w pierwszym domu zastępczym z czarnym workiem na śmieci z ubraniami i przetartymi pluszakami, czyniło mnie dzieckiem łatwym do znalezienia opieki. Tamten dom nie był zły. Tamci rodzice zastępczy wydawali się całkiem mili.

Mam traumę. Znaczy się zespół stresu pourazowego. Na początku miałam chodzić na terapię dwa razy w tygodniu. Rodzice zastępczy mieli mnie na nią zabierać, to był element „planu” opracowanego przez psychologa rodzinnego.

Ale ja nie lubię terapii. Nie lubię rozmawiać. Lubię kolorować. Gdy miałam pięć lat, pani terapeutka zachęcała mnie do rysowania. Zwłaszcza portretów mojej rodziny. Z tym że ja nigdy nie rysowałam czterech osób. Tylko dwie. Większe dziecko i mniejsze. Mojego starszego brata i mnie. „A gdzie wasi rodzice?” – pytała pani terapeutka.

Nie umiałam odpowiedzieć.

Nie sypiam dobrze. Też z powodu traumy. I czasami, choć wcale tego nie chcę, robię złe rzeczy. Po prostu je robię. Nie panuję nad impulsami. Najwyraźniej nie potrafię. A tamci pierwsi rodzice zastępczy… Im bardziej byli mili, tym trudniej mi było ich znieść.

Nie sądzę, żeby tak było z powodu traumy. Myślę, że taka po prostu jestem. Trochę popsuta w środku. Są powody, to na pewno, ale spędziwszy trzynaście lat jako ja, nie jestem już tak przekonana jak terapeuci, że te powody są istotne. Bo gdy urwie ci się ucho od kubka do kawy, to czy zastanawiasz się, dlaczego się odłamało? Czy po prostu je przyklejasz?

Rainie też wyznaje taką filozofię, a mnie się to podoba. Wszyscy jesteśmy trochę popsuci, tak mówi (może dlatego sama nie może spać w nocy?), ale wszyscy staramy się siebie naprawić.

Lubię Rainie i Quincy’ego. Mieszkam w tym domu już trzy lata. Wystarczająco długo, by mogli zdecydować, czy mnie chcą, znają wszystkie moje wady. Mam Lukę i swój własny pokój, a gdzieś w Georgii – przyszywaną siostrę, Kimberly, która ma męża i dwoje dzieci. W listopadzie, jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, jej córki staną się moimi siostrzenicami. To trochę śmieszne, bo są w moim wieku. Ale lubię je. Przynajmniej tak, jak potrafię lubić kogokolwiek.

Jestem szczęściarą. Wiem o tym. I naprawdę bardzo się staram, żeby się posklejać, naprawić, panować nad impulsami.

Ale w niektóre dni nadal trudno jest być mną.

Nie widziałam dziś rano Quincy’ego. Ostatnio dużo siedzi w biurze, pracując nad „projektem”. Nie mówi o nim, ale Rainie i ja podejrzewamy, że pisze książkę. Spisuje swoje wspomnienia? Techniki profilerskie? Podczas kolacji zabawiałyśmy się (a może i jego), wymyślając tytuły dla tego tajemniczego wielkiego dzieła. Ulubiona propozycja Rainie: Bujdy i bajania federalnego. Moja: Stary człowiek i jego nudne opowieści.

Jeszcze się nie przyznał. Quincy zdecydowanie należy do tych ludzi, którzy do mistrzostwa opanowali sztukę milczenia.

Natomiast Rainie… Jeśli Quincy to spokój i opanowanie, to Rainie to same emocje. A przynajmniej o wiele łatwiej odczytywać je z jej twarzy. I jest ładna. Ma długie, gęste czerwonobrązowe włosy. I szaroniebieskie oczy. Ubiera się swobodnie, zimą w dżinsy i swetry, a latem w podkoszulki na ramiączkach i rybaczki. Ale jakoś zawsze wygląda na ogarniętą. I wyluzowaną.

Na letnim obozie byłaby tą dziewczyną, którą wszyscy chcieliby poznać.

Ja z kolei, cóż… Wystarczy jedno spojrzenie, by wiedzieć, że nie jestem rodzonym dzieckiem Rainie i Quincy’ego. Nie mam jej rudawych włosów ani jego jasnobłękitnych oczu. Nic z tych rzeczy. Moje popielatobrązowe włosy sterczą na wszystkie strony. I mam odstające uszy. Jasnobrązowe oczy. A do tego kościste kolana i łokcie i bardzo wąską twarz.

Rainie twierdzi, że z czasem poczuję się ze sobą dobrze. Tylko trzeba poczekać.

Chcecie poznać sekret? Kocham Rainie i Quincy’ego. I naprawdę, naprawdę chcę, żeby zostali moimi rodzicami na całe życie. Chcę zostać w tym domu. Chcę każdego dnia mieć Lukę u swojego boku.

Ale nigdy nie powiedziałam tego na głos. Nawet w dniu, gdy Rainie i Quincy kazali mi usiąść i oznajmili, że rozpoczęli procedurę adopcyjną.

Nie jestem zbyt gadatliwa, pamiętacie?

Lubię myśleć, że oni wiedzą, co czuję. W końcu są ekspertami od potworów.

Rainie podchodzi do wyspy pośrodku kuchni. Wkłada jabłko do niebieskiej torebki śniadaniowej, a potem ją szczelnie zamyka. Gotowe. Nie mogę się powstrzymać. Ciężko wzdycham. Nie chcę dzisiaj iść. Nie chcę zrobić tego, co według nich powinnam. Zdaniem Quincy’ego trzeba być twardym, również gdy się kogoś kocha. Rainie z kolei nie ustąpi, ale przynajmniej ma wyrzuty sumienia.

– Będzie fajnie – próbuje.

Przewracam oczami. Jajecznicy już nie ma. Przesuwam widelcem po kałużach syropu klonowego, rysując skomplikowane wzory wokół okruchów naleśnika.

– Lubisz pływać.

Nie reaguję nawet przewróceniem oczu.

Rainie podchodzi do stołu, siada obok mnie.

– Jakbyś mogła dzisiaj robić, co tylko chcesz, to co by to było?

– Zostałabym w domu. Pobawiłabym się z Luką.

– Sharlah, robiłaś to codziennie przez całe lato.

– Ty i Quincy też biegaliście prawie co rano. A dzisiaj znowu wstaliście i pobiegliście.

– To obóz pływacki. Tylko cztery godziny w centrum YMCA. Dasz radę.

Rzucam Rainie spojrzenie. Ma być surowe albo sarkastyczne, albo coś w tym stylu. Ale w tym momencie…

Nie dam rady. Jestem beznadziejna. I dlatego mnie tam wysyłają. Nie po to, żebym lepiej pływała – komu na tym zależy? – tylko żebym popracowała nad współdziałaniem z innymi. Pod tym względem też jestem popsuta. Nie chcę przyjaźnić się z innymi dziećmi. Nie ufam im, nie lubię ich, i z tego co wiem, z wzajemnością.

Więc tak. Zostawcie mnie z Luką. Kocham Lukę. Właśnie znowu liże mi dłoń i popiskuje ze współczuciem pod stołem.

– Sharlah…

– Jeśli pozwolicie mi zostać w domu, to będę grzeczna – szepczę. – Posprzątam w pokoju, w całym domu. Będę się uczyć odpowiedzialności. Quincy uwielbia odpowiedzialność.

– To tylko tydzień. Cztery godziny dziennie. Kto wie, może znajdziesz przyjaciół.

Błąd. Takie stwierdzenie tylko podkreśla, jaka jestem żałosna i beznadziejna. Rainie chyba się orientuje. Wzdycha i ściska moją dłoń.

– Spróbuj przez dwa dni, skarbie. Jeśli w środę nadal nie będziesz chciała… – Rainie odsuwa krzesło. – No dalej. Łap torbę na basen. Ruszamy.

Wstaję. Idę jak zombie.

Luka natychmiast do mnie dołącza.

– Gdzie Quincy? – pytam, gdy zmierzamy do drzwi.

– Rozmawia przez telefon.

– Nowa sprawa? – Wydaję się bardziej zainteresowana ewentualnym morderstwem niż obozem pływackim.

– Nie. To ktoś od nas. Tu raczej nie dzieje się nic ekscytującego. – Rainie otwiera drzwi. – Uśmiechnij się – radzi. – Na dobry początek.

Przyklejam do twarzy uśmiech, a potem wychodzę na lejący się z nieba żar. Luka siada na ganku. Będzie tam czekać, aż wrócę.

Tylko że nie patrzy na mnie i na Rainie, gdy idziemy do samochodu. Skupia uwagę po lewej stronie. Wpatruje się w coś w lesie. Wiewiórkę, sarnę, atrakcyjny patyk?

Śledzę wzrok Luki.

I czuję, jak włoski stają mi dęba na karku.

– Chodź! – woła Rainie. – Wskakuj.

Ale ja nadal wpatruję się w las i drżę z trudnych do wyjaśnienia powodów.

– Jedziemy – powtarza Rainie.

Niechętnie wsiadam do auta. Zostawiam za sobą czujnego psa.Rozdział 3

Pierwszy na miejsce zbrodni dotarł zajmujący się sprawami zabójstw podwładny Shelly sierżant Roy Peterson, zaraz potem dołączył do niego jego zespół, a później zjawił się zastępca szeryf Dan Mitchell. Roy wysłał swoich detektywów do pracy, a sam odbył naradę z Shelly i Danem na zewnątrz stacji benzynowej. W piekącym sierpniowym upale ich mundury zdołały już pociemnieć od potu, ale i tak łatwiej było znieść żar niż coraz intensywniejszy odór krwi z jatki wewnątrz sklepiku.

Na razie media się nie pojawiły, a więc jednak są jakieś korzyści z życia w prowincjonalnym miasteczku. Lecz biorąc pod uwagę, że Bakersville leżało w jednakowej odległości między tętniącą życiem metropolią, czyli Portland, a rozpolitykowaną stolicą stanu, czyli Salem, Shelly zakładała, że ta sytuacja nie potrwa długo. Półtoragodzinna jazda to żaden problem dla zawziętego reportera, który pała żądzą przedstawienia najnowszej zbrodni. Choć to smutne, strzelanina w sklepie spożywczym w dzisiejszych czasach to żadna nowina. Tylko lokalizacja – zwykłe małe prowincjonalne miasteczko – może sprawić, że będzie warto o tym wspomnieć.

– Dyspozytor otrzymał zawiadomienie o ósmej zero cztery – przekazywała rzeczowo Shelly sierżantowi. – Zgłoszenie strzałów. Dotarłam na miejsce mniej więcej o ósmej szesnaście, w środku znajdowały się dwa ciała. Młody mężczyzna, około dwudziestu pięciu lat. I młoda kobieta, osiemnaście, dziewiętnaście lat. Każde z kilkoma ranami postrzałowymi.

– Właściciel sklepu? – zapytał Roy.

– Don Juarez – odpowiedziała Shelly, bo zadała już to samo pytanie dyspozytorowi. – Rozmawiałam z nim krótko przez telefon. Był w drodze do Salem, ale zawrócił i jedzie do nas. Wstępnie zidentyfikował sprzedawczynię jako Erin Hill… Przynajmniej to ona właśnie miała zmianę dzisiaj rano, a poza tym odpowiada rysopisowi. To miejscowa dziewczyna. Skontaktowałam się już z posterunkową Estevan, poprosiłam, żeby zajrzała do jej rodziców.

– A zwłoki mężczyzny? – zapytał Roy.

– Brak dokumentów, brak portfela. Może zabójca je zgarnął. Pick-up na zewnątrz jest zarejestrowany na firmę czarterującą łodzie rybackie. Trzeba przesłać numery rejestracyjne policji w Nehalem. Może będą w stanie podać nazwisko.

– Rebecca i Hal robią zdjęcia, zbierają i oznaczają dowody – zaraportował Roy. – Koroner wkrótce powinien tu być. Na razie znaleźliśmy dziewięć łusek i jedną kulę.

– Dziewięć strzałów na dwie ofiary? – Shelly pokręciła głową. – Trochę dużo.

– Mężczyzna został trafiony trzy razy w klatkę piersiową i raz w głowę. Sprzedawczyni tak samo: pojedynczy strzał w głowę, trzy w tułów, w tym ta jedna kula, która przebiła jej dłoń.

– Broń? – zapytała Shelly.

– Kula wskazuje na dziewiątkę.

Shelly westchnęła. Broń kalibru dziewięć milimetrów była dość popularna, zwłaszcza w okolicy. To z pewnością nie zawęzi poszukiwań.

– To osiem naboi – odezwał się Dan.

Roy i Shelly spojrzeli na niego.

– Cztery strzały na każdą ofiarę – wyjaśnił Dan. – To razem osiem. Ale wspomnieliście o dziewięciu łuskach. Więc gdzie ten ostatni strzał?

– Och, do tej części jeszcze nie dotarłam – uśmiechnęła się kwaśno Shelly. – Okazuje się, że mamy trzecią ofiarę: kamerę monitoringu w sklepie, która może się okazać naszym jedynym świadkiem.

Problem polegał na tym, że kamery bezpieczeństwa to kwestia technologiczna. A komenda policji w niewielkim Bakersville nie miała specjalisty od nowoczesnych technologii czy eksperta kryminalistycznego od informatyki. Musieli więc czekać na pomoc policji stanowej. Tylko że Shelly nie lubiła czekać.

Miała podwójne zabójstwo w miasteczku, w którym w ogóle rzadko dochodziło do morderstw. Miejskie władze będą się domagać szybkich odpowiedzi. Do diabła, ona sama chciała szybkich odpowiedzi.

Z drugiej strony, jeśli nie odzyskają nagrań z kamery lub coś spaprzą, zniszczą jeden z nielicznych tropów.

– Mały sklep w takim miejscu jak to – powiedział Roy. – Jak bardzo skomplikowany może to być system? Można założyć, że kupili go w supermarkecie, więc nie jest chyba na tyle wymyślny, żeby troje dobrze wyszkolonych funkcjonariuszy służb porządkowych nie dało rady.

Oboje z Shelly odwrócili się do Dana, ich lokalnego speca od technologii. Był najmłodszym członkiem zespołu i to on zajmował się komunikacją policji ze społeczeństwem przez internet.

– Widziałaś tę kamerę? – zwrócił się do Shelly.

– Zamontowana za kasą, pod samym sufitem – odparła.

– Duża, mała, nowa, stara?

– Mała. To znaczy to, co z niej zostało. Czarny plastik – dodała z nadzieją.

– Czyli elektroniczne oko. – Dan pokiwał głową. – W takim razie nagranie najprawdopodobniej zapisane jest na cyfrowym rejestratorze DVR. Jest tam jakieś biuro?

– Tak, o tam.

Shelly wskazała otwarte drzwi stacji. Błyski fleszy świadczyły o tym, że detektywi wciąż robią zdjęcia. Kolejny minus próby odzyskania nagrania z kamery w tym momencie: mogli jeszcze bardziej zanieczyścić miejsce zbrodni.

– Co chcesz zrobić? – zapytał Roy Shelly.

– Nie zamierzam czekać godziny na policję stanową – odpowiedziała.

Roy się skrzywił.

– Godziny? Raczej pół dnia.

– To prawda. Okej. Dan, idziesz ze mną. Jeśli system monitoringu okaże się zbyt skomplikowany, zawsze będziemy mogli poprosić o pomoc właściciela. Ale przecież gdzieś w okolicy grasuje podwójny morderca. Chcę zobaczyć jego twarz.

Muchy były wszędzie. Shelly skrzywiła się, widząc ich bzyczącą gęstwinę nad dziurami po kulach w klatce piersiowej i na czole mężczyzny. Miała ochotę odgonić owady, ale wiedziała z doświadczenia, że to bez sensu.

Hal spojrzał znad aparatu i przywitał ją i Dana skinieniem głowy. Odpowiedzieli tym samym, nie odzywając się. Powietrze w środku było jeszcze bardziej rozgrzane, odór krwi i śmierci zmuszał do oddychania przez usta.

Shelly trzymała się jak najbliżej prawej strony, a Dan szedł za nią krok w krok, żeby zostawić jak najmniej śladów. Ominęli zręcznie ciało, a potem na palcach przeszli zewnętrzną alejką ku ścianie z napojami. Przed działem z mrożonkami powietrze stało się trochę chłodniejsze, więc Shelly cicho westchnęła. Z tego miejsca widać było drzwi frontowe oraz niemal połowę małego samoobsługowego sklepu z sześcioma alejkami. Ladę, po prawej od drzwi, zasłaniały częściowo paczki chipsów. Ale spojrzawszy do góry, widać było kamerę. Małe czarne oko, które zwisało teraz bezwładnie z roztrzaskanym przez kulę obiektywem.

– Niezły strzał – mruknęła.

Dan wzruszył ramionami.

– Z tego co wiemy, stał w tym momencie tuż pod nią – stwierdził.

– Tym chętniej ci potowarzyszę – zgodziła się Shelly, prowadząc go obok zamrażarek aż do prostych drewnianych drzwi z napisem „Tylko dla personelu”.

Drzwi do biura były zamknięte. Dan skrzywił się, pewnie zastanawiając się, które z nich będzie musiało przeszukać martwą kasjerkę, żeby znaleźć klucz. Shelly miała jednak lepszy pomysł. Założyła rękawiczki, uniosła rękę, przesunęła ją wzdłuż framugi u góry i oczywiście…

Uśmiechnęła się. Dan cicho zachichotał. Ale potem oboje uświadomili sobie, jakie to niestosowne, i spoważnieli.

Shelly wsunęła zwykły mosiężny klucz do zamka i otworzyła drzwi.

W małym sklepie było gorąco, ale w pozbawionym okien biurze na tyłach panował kompletny zaduch. W nadmorskim miasteczku o zwykle łagodnych temperaturach w wielu lokalach nie było klimatyzacji, ten sklep nie był wyjątkiem. Gdy Shelly zapaliła górne światło, dostrzegła mały wentylator ustawiony na górnej półce, czyjś pomysł na walkę z upałem. Poza tym w maleńkim pomieszczeniu nie było nawet krzesła, jedynie deska ułożona na dwóch zniszczonych metalowych szafkach, zdezelowany laptop i oczywiście rejestrator DVR, matowoczarny, wyraźnie nowy, upchnięty w kącie razem z monitorem.

– Wygląda na świeży nabytek – rzucił Dan zza ramienia Shelly. W ciasnej przestrzeni musieli stać blisko siebie, a to sprawiało, że upał stawał się jeszcze trudniejszy do zniesienia.

– Niedawne kradzieże, podejrzenia? – mruknęła Shelly. Ten system monitoringu to był prawdziwy łut szczęścia. Nawet podstawowe modele kosztują ponad sto dolców, więc dla tak skromnego sklepu jak ten to musiał być niemały wydatek.

Przesunęła się w bok, wciągając brzuch, gdy Dan przeciskał się, przyglądając się rejestratorowi.

– Większość systemów umożliwia natychmiastowe odtworzenie – stwierdził, naciskając jakieś przyciski.

Czarował swoimi technicznymi umiejętnościami, aż na monitorze pojawiła się ikonka SuperSecurity. Kilka sekund później ekran wypełnił widok na tył kobiecej głowy.

Kasjerka, pomyślała Shelly, Erin Hill, która zaczęła pracę o czwartej nad ranem i pamiętała o włączeniu monitoringu.

Dan znowu coś pomajstrował i przesunął ich w czasie do przodu. Piąta rano. Szósta. Siódma. Siódma trzydzieści i wtedy…

Całkiem niezły obraz. Nieruchomy, co było nieco dezorientujące. Czarno-biały. Klienci pojawiali się i znikali na skraju ekranu, podczas gdy czubek głowy Erin pozostawał ciągle w centrum. Od czasu do czasu ona też znikała, może siadała, żeby poczytać książkę albo pograć na komórce, kiedy nie było klientów.

Siódma pięćdziesiąt trzy. Pojawia się zabity mężczyzna. Shelly rozpoznała jego profil, gdy wchodził do sklepu, a potem zniknął w alejce w poszukiwaniu chipsów. Trzydzieści sekund. Czterdzieści. Pięćdziesiąt. Mężczyzna znów się pojawił, teraz en face, bo stał przy ladzie i grzebał w kieszeni w poszukiwaniu drobnych.

Nie było dźwięku. Widzieli, ale nie słyszeli. Biorąc pod uwagę, że jego usta się poruszały, pewnie mówił coś do Erin. Najprawdopodobniej odpowiedziała, bo się roześmiał. A potem schował do kieszeni resztę. Złapał paczkę chipsów. Odwrócił się w stronę wyjścia.

Nagle wyrzucił ręce w powietrze. Szarpnęło nim, przechylił się do tyłu i znowu nim szarpnęło.

Osunął się, jego głowa zniknęła z ekranu i widać już było tylko jego rozrzucone nogi.

Erin odwróciła się, jej ciemne włosy, jedyny widoczny element, nagle zawirowały. Spojrzała w kamerę rozszerzonymi strachem oczami.

Shelly nie widziała jej ust. Tylko górną część twarzy. Czy krzyczała, czy chciała coś powiedzieć? Z boku ekranu ukazało się nagie przedramię. W dłoni była broń. Bach, bach, bach.

I Erin zniknęła z ekranu.

Jej życie się skończyło. Tak po prostu.

Shelly pochyliła się nad ramieniem Dana, intensywnie wpatrując się w nagranie, gdy ręka zabójcy zniknęła z ekranu. Nie, nie, on się musi pokazać. Przecież musi strzelić w kamerę. Nic się nie dzieje. Może zabójca wyszedł, żeby sprawdzić na zewnątrz, czy dźwięk strzałów nie wzbudził podejrzeń. A może poszedł obrabować pick-upa ofiary.

Ale potem, trzy, cztery, pięć minut później…

Pojawiła się pojedyncza postać. Nie mężczyzna. Chłopak. Młodszy od swojej pierwszej ofiary, a może i od Erin Hill. Miał na sobie za dużą czarną bluzę z kapturem z rękawami podwiniętymi powyżej łokci, ale i tak zupełnie nieodpowiednią na upalny sierpniowy poranek. Podszedł do lady. Nie obejrzał się na swoją pierwszą ofiarę ani nie spojrzał w dół na drugą. Popatrzył bezpośrednio w kamerę. Prosto w obiektyw.

Shelly nigdy dotąd nie widziała tak obojętnego wyrazu twarzy. Żadnych wyrzutów sumienia, żadnej satysfakcji, nawet jednej kropli potu na brwi.

Ciemnooki chłopak patrzył przez obiektyw kamery prosto na Shelly.

A potem uniósł ramię i strzelił.

Shelly potrzebowała chwili, żeby odzyskać oddech. Pochylający się nad monitorem Dan był w podobnym stanie.

– Rozpoznajesz go? – zapytała.

– Nie.

– Ja też nie. – Nie przypuszczała, by to miało jakieś znaczenie. Obraz był dobry, opis będzie solidny, więc powinni mieć jego nazwisko w ciągu paru godzin.

– Nie wziął pieniędzy – mruknął Dan.

– Nie.

– Nawet nie rozmawiał z tymi ludźmi. Po prostu… sobie wszedł. I ich zamordował.

– Wiem.

– Widziałaś jego oczy?

Shelly pokiwała głową. Rozumiała, co jej zastępca chce powiedzieć.

– Co się tutaj stało? – zapytał Dan, niemal błagalnym tonem.

– Nie wiem – odpowiedziała szczerze. – Ale wiem, kogo zapytać: Pierce’a Quincy’ego. Jeśli będziemy mieć tylko to nagranie, to będziemy potrzebować pomocy psychologa kryminalnego. Ale motywacja zabójcy nie jest w tej chwili naszym priorytetem.

– A co jest ważniejsze?

– Dzieciak, który zabija z taką łatwością. Myślisz, że skończył?Rozdział 5

– Mamy nazwisko i adres. – Sierżant Peterson wsunął głowę do gabinetu Shelly, gdzie wciąż siedziała razem z Quincym i Rainie. Wszyscy mieli przed sobą kubki z kawą, choć Quincy wiedział z doświadczenia, że w kubku szeryf Atkins kryje się herbatka z rumianku.

– Przecież jeszcze nie miałam konferencji prasowej – stwierdziła Shelly.

– I już nie musimy jej organizować. Wysłałem mailem zdjęcie do paru kuratorów sądowych zajmujących się młodocianymi. – Peterson zerknął na Quincy’ego. – Zasugerowałeś, że chłopak miał już doświadczenie. I nie pomyliłeś się. Aly Sanchez od razu się odezwała. To jeden z jej chłopców.

– Wezwie go do siebie? – zapytał Quincy, marszcząc brwi. Wstał już z miejsca, podobnie jak Shelly i Rainie.

– Nie. Powiedziałem jej, żeby na razie się z nim nie kontaktowała. Obawiam się, że jeśli znajdzie się w jej biurze i cokolwiek wyczuje, jakieś napięcie… Ten chłopak zastrzelił już dwoje ludzi, nie chciałem narażać Aly na taką sytuację.

– Kartoteka? – rzuciła Shelly.

– Głównie drobne przestępstwa, wykroczenia, niszczenie mienia. Ale sporo tego jak na siedemnastolatka. Widać, że chłopak się nie nudził. Według Aly podejrzany mieszka obecnie u Sandry i Franka Duvallów. Frank jest nauczycielem w liceum w Bakersville, a Sandra zajmuje się domem. Ich własny syn wyjechał na studia, więc w zeszłym roku zgodzili się przygarnąć chłopca. A teraz posłuchajcie: Frank Duvall ma zarejestrowane na swoje nazwisko sześć sztuk broni, w tym dziewiątkę.

– Kontaktowałeś się już z tą rodziną? – zapytała Shelly.

– Dzwoniłem. Nikt nie odbiera.

– Okej. Powiadomię SWAT. Jak dadzą zielone światło, wchodzimy.

– Dobrze byłoby, gdyby podejrzany nie poczuł się zapędzony w kozi róg – doradził Quincy.

– Będę pamiętać, że mają być dla niego mili. Jeszcze jakieś uwagi, panie profilerze?

– Dziennikarze czekają.

– Ach, cholera.

– Spokojnie – powiedziała Rainie. – Zawsze możesz po akcji u Duvallów posłać SWAT na nich.

Okazało się, że Duvallowie mieszkają w skromnym, jasnoszarym farmerskim domu położonym z dala od drogi. Z jednej strony otaczał go zagajnik wysokich jodeł, a z drugiej gęsty żywopłot z rododendronów. Ganek zastawiony był doniczkami z jaskrawoczerwonymi kwiatami, a obok drzwi wisiała tabliczka z napisem „Wszędzie dobrze, ale w domu najlepiej”.

Najwyraźniej rodzice zastępczy podejrzanego dbali o swoje włości. Czy chłopak to doceniał, czy też raczej cieszył się z tego, że trafił do domu z sześcioma spluwami?

Quincy i Rainie czekali razem z Shelly, podczas gdy pół tuzina funkcjonariuszy SWAT rozproszyło się wokół i zaczęło zbliżać do budynku. Shelly wyjęła komórkę i po raz kolejny wybrała numer Duvallów.

Wokół panowała cisza. Na podjeździe nie było samochodów. Przez okna nikogo nie było widać.

Mimo to Quincy wydawał się podenerwowany, spięty. To pewnie przez kofeinę, pomyślał. Zerknął na Rainie i zorientował się, że czuje to samo. Patrzyła na zegarek.

– Obóz pływacki – powiedziała bezgłośnie.

Jasne. Odebrać Sharlah. Nie powinien już o takich rzeczach zapominać. Ciekawe, że nawet po trzech latach rodzinnego życia nadal musiał nad tym intensywnie pracować. Natomiast to, co robił teraz, podchodzenie podejrzanego o morderstwo, było dla niego tak naturalne jak jazda na rowerze.

Trzaski w krótkofalówce.

– Tu baza, odbiór – rzuciła Shelly.

– Zespół Alfa na miejscach. Możemy ruszać.

– Zielone światło, Alfa. Ruszajcie.

Funkcjonariusze SWAT jakby wysypali się na scenę. Z przodu domu i z tyłu. Zaczęli walić w drzwi, a chwilę potem, gdy nie było żadnej reakcji, jeden z nich wziął zamach i uderzył w drzwi ręcznym taranem. I wtedy uzbrojeni po zęby i ciężko opancerzeni ludzie wpadli do małego domku.

Quincy zorientował się, że wstrzymuje oddech. Nasłuchiwał krzyków, wrzasków, wystrzałów.

Ale nic. Zupełnie nic.

Zerknął na Rainie, akurat gdy krótkofalówka Shelly znowu się odezwała.

– Dowódca do bazy.

– Odbiór.

– Zabezpieczyliśmy teren.

– Znaleźliście podejrzanego?

– Nie.

– Członków rodziny?