Królowa Malroncja - ebook

Prolog

Wielka sala o kamiennych ścianach tkwiła w połowie pod ziemią. Wąskie okna dachowe nie przepuszczały dziennego światła, latarenki dawały zaś ciepły drżący blask, wydzielając zarazem nieco zjełczały zapach, który pochodził od zasilającego je zwierzęcego tłuszczu.

Na każdym okrągłym stole stała duża świeca osadzona w kopcu stopionego wosku. Kopiec nieustannie się powiększał, przypominając wulkan pośrodku zastygłej lawy.

W głębi, wokół zardzewiałych puszek, w których walczyły ze sobą czarne skorpiony, tłoczyły się grupki mężczyzn. Wszyscy wrzeszczeli, zagrzewali pajęczaki do boju, robili zakłady.

Nieco na uboczu trzy postacie, otulone w ciemnozielone płaszcze, rozmawiały sobie spokojnie przy kuflu piwa.

– Simon niedawno odkupił j e d n ą! – oświadczył człowiek z ciemną brodą.

– Naprawdę? Ile za nią dał? – zapytał jego kolega.

Policzek szpeciła mu pokaźna torbiel, zupełnie jakby w kąciku ust przykleił mu się kawałek chleba.

– Nie mam pojęcia, ale chyba sporo monet i niemało usług. Ale z tego co słyszałem, jest tego warta!

Trzeci z kompanów, bardziej dyskretny, pochylił się ku nim, a wówczas płomień świecy oświetlił mu od dołu twarz pokrytą kilkoma świeżymi bliznami.

– Ile ma lat?

– Mniej niż dziesięć. Simon wszedł w jej posiadanie, jak tylko oblała test.

– Dobrze znosi pępkowy pierścień?

– Wygląda na to, że tak.

– Mówi? – zapytał mężczyzna z torbielą.

Ciemnobrody opróżnił gliniany kufel z drewnianym obrzeżem.

– A skąd mam wiedzieć? – westchnął, kończąc wypowiedź głośnym beknięciem.

– Podobno Niedźwiemaki ściągają z północy coraz więcej tych dzieciaków – mówił dalej mężczyzna z bliznami. – W tym tempie Poszukiwanie niedługo się zakończy.

– Podobno dzieciarnia pozakładała wspólnoty i stawia opór naszym patrolom! – zdradził ciemnobrody.

– Są zorganizowani? – zdumiał się mężczyzna z torbielą.

– Nawet w kupie to są nadal tylko maluchy! Popatrz, my wszyscy potrzebowaliśmy zaledwie dwóch miesięcy, żeby się odnaleźć!

– Bo królowa wyłoniła się od razu! – przypomniał mężczyzna z torbielą. – Bo kazała zapalić Ognie Zjednoczenia, żeby dym wskazał nam drogę!

– Już po trzech miesiącach wprowadziliśmy handel wymienny i walutę! Wśród kamieniołomów i lasów wyrosły nowe miasta! Przeszliśmy ewolucję! Nie tak jak te małe dzikusy!

– Tylko że nikt nie jest w stanie sobie przypomnieć, co się działo przed Kataklizmem! – rozzłościł się mężczyzna z torbielą. – Banda dorosłych z amnezją! Ty to nazywasz ewolucją, tak? A jeśli dzieciaki się dowiedzą? Jeśli sobie przypomną, kim jesteśmy? Skąd się wzięliśmy?

Dwaj kompani od piwa nie zdążyli odpowiedzieć, przysunął się bowiem ku nim człowiek siedzący przy sąsiednim stole. Był odziany w szeroką pelerynę z dużym kapturem uszytą z mięsistego aksamitu w kolorze szkarłatnym.

– Przyszłość może nam zapewnić nie kto inny jak właśnie te dzieci – odezwał się spod kaptura oschły stanowczy głos. – Ale nie dzięki temu, co wiedzą, tylko kim są.

– Kim?...

Mężczyzna wysunął spod peleryny dwie drobne żylaste dłonie i opuścił kaptur. Miał około pięćdziesiątki, zapadnięte policzki, usta tak wąskie, że prawie niewidoczne, i ostry nos. Siwe krzaczaste brwi nadawały spojrzeniu twardość, zamiast włosów zaś głowę okrywał mu idealnie przylegający stalowy czepiec, który sięgał aż do karku.

– Dzieci są przyczyną tego, co się z nami dzieje – ciągnął. – Są dowodem popełnionych przez nas kiedyś błędów, źródłem krzywd! I właśnie dlatego zasługują jedynie na nasz gniew!

– Co ty o tym wiesz, starcze? – wtrącił człowiek z bliznami.

Mówca rozchylił pelerynę, odsłaniając na skórzanym plastronie czerwono-czarny herb z jabłkiem pośrodku. Herb królowej.

Trzej przyjaciele natychmiast zesztywnieli i spuścili wzrok.

– Wybacz nam, panie – przemówił mężczyzna z torbielą. – Nie wiedzieliśmy, że jesteś żołnierzem królowej.

– Jestem duchowym doradcą jej wysokości Malroncji, panowie, nauczcie się rozpoznawać to nakrycie głowy, które sprawia, że nie można odczytać naszych myśli. Słyszałem waszą rozmowę i uważam, że zbyt pochopnie dopatrujecie się w tych dzieciakach inteligencji i wiedzy, których one nie posiadają. Nie wolno wam zapominać, że to tylko robactwo! Anarchia! Ledwie zdążyliśmy odzyskać jaką taką równowagę, a te dzieci mogłyby wszystko zepsuć. Nie miejcie więc dla nich żadnej litości!

W głębi sali ustały zakłady, rozbrzmiały za to okrzyki radości i gniewu. Doradca odczekał chwilę, aż hałas ucichnie, po czym dodał:

– Gdyby to ode mnie zależało, na ulicach nie byłoby ani jednego dziecka niewolnika! Niech te, które nie mogą służyć Poszukiwaniu, też zginą!

– Tak! – zapalił się mężczyzna z bliznami. – Niech wszystkim im poderżną gardła!

– Żadnej litości dla małego robactwa – stwierdził na koniec doradca. – Oszczędzić jednego z nich, choćby ujarzmionego, to oszczędzić ich nadzieję.

Wszyscy przytaknęli, ulegając niepokojącej charyzmie osobnika.

Kiedy wyszli na ciepłe wieczorne powietrze, ciemnobrody i mężczyzna z bliznami postanowili się udać do wojskowego namiotu u wylotu miasta, gdzie natychmiast wstąpili do armii królowej Malroncji.

Tak właśnie było w królestwie ludzi. Wystarczyło podsunąć kilka pewnych stwierdzeń i wskazać wroga, by uspokoić puste albo zmącone niewiedzą umysły. Wówczas wszelkie lęki skupiały się na celu, który należało pokonać.

Na razie schwytać tyle dzieci, ile się da.

Żeby służyć Poszukiwaniu.

Dla królowej.1 Zbyt długa droga

Świat bardzo się zmienił w ciągu zaledwie sześciu miesięcy.

Matt Carter spędził czternaście lat swego życia w olbrzymim mieście, jakim jest Nowy Jork. Wśród asfaltu i budowli ze stali i szkła, w kokonie cywilizacji, komforcie elektryczności, regularnych gorących posiłków, pod opieką dorosłych.

D o r o s ł y c h.

Co się teraz działo z tymi, którzy przetrwali Burzę? Jedni stali się krwiożerczymi prymitywnymi stworami, drudzy... Cynikami. Łowcami dzieci.

Już od dziesięciu dni wędrował na południe w towarzystwie Amber i Tobiasa. Matt był wysoki jak na swój wiek. Zbyt długie brązowe włosy smagały mu twarz przy każdym powiewie wiatru, przesłaniając ponure zdeterminowane spojrzenie. Amber miała skórę równie białą jak Tobias czarną, zaś jasne loki o rudych refleksach okalały uroczą twarzyczkę, w której tkwiły wielkie zielone oczy. W przeciwieństwie do przyjaciela Tobias, któremu delikatny puszek pod nosem tworzył zaczątek wąsów, uważał, że jest za niski.

Stanowili zgrany zespół.

Przymierze Trojga.

Juki dźwigała Kudłata, pies tak duży jak kucyk. Brakowało pożywienia. Pragnienie gasili w napotkanych rzekach, ale suszonego mięsa i liofilizowanych potraw zostało im już tylko tyle co na dnie plecaka.

Minęło dziesięć dni, odkąd opuścili Wyspę Zamków, ich sanktuarium, kryjówkę przyjaciół, pozostałych nastolatków, którzy zwali się Piotrusiami.

Dziesięć dni torowania sobie drogi wśród wysokich traw, przedzierania się przez lasy, wspinania się na wzgórza, żeby zaraz zejść z powrotem na dół.

Matt spodziewał się ujrzeć zadziwiającą faunę, zwierzęta wokół nich zachowywały jednak dystans: dobiegały ich nieliczne tajemnicze krzyki o zmierzchu, zauważali jakieś uciekające kształty pod osłoną paproci, nic szczególnego jak na krainę, która uległa przemianie aż do tego stopnia.

Przyroda odzyskała swoje prawa z żywotnością, jakiej nigdy dotąd nie przejawiała. Wszystko porastała roślinność, zniknęły najdrobniejsze pozostałości po społeczeństwie ludzi. Zwierzęta uległy transformacji, stały się silniejsze, groźniejsze, po Burzy wyłoniły się nowe gatunki, istoty ludzkie odkrywały na nowo strach, że będą łatwą zdobyczą.

Dzień dobiegał końca, gdy trójka wędrowców postanowiła rozbić obóz w szczelinie na zboczu pagórka. Tobias, były skaut, pełnił funkcję strażnika ognia, Amber przygotowała posiłek, a Matt posłania.

– Nie mamy więcej herbatników – ostrzegła dziewczyna. – Nawet nadal racjonując żywność, wytrzymamy najwyżej dzień, może dwa.

– Powtarzam to, co proponowałem wczoraj: zróbmy całodniowy postój, żeby zastawić sidła i zapolować – odrzekł Tobias, który układał właśnie zebrane przed chwilą drewno.

– Nie ma czasu – sprzeciwił się Matt.

– Właściwie co ci każe narzucać takie tempo? – chciała wiedzieć Amber.

– Instynkt. Musimy się spieszyć. Ktoś idzie tuż za nami.

Amber i Tobias wymienili niespokojne spojrzenia.

– Boisz się tego czegoś... – przemówiła, ściszając głos. – Tego całego Rauperodena, jak go nazywasz?

– Właśnie tak ma na imię. Dowiedziałem się tego ze snów.

– Sam powiedziałeś, że ze snów, więc może to tylko wytwór twoich lęków i...

– Nic z tych rzeczy! – zaprzeczył natychmiast. – On istnieje. Przypomnij sobie, to on napadł na wioskę Piotrusiów na północy, on mnie szuka. To nie jest żywa istota jak ty czy ja, on panuje nad naszym światem i... nad innym, bardziej mrocznym. W każdym razie potrafi tworzyć i przesyłać obrazy, a nawet komunikować się przez sny. Nie wiem dlaczego, ale przeżyłem coś takiego. I c z u j ę, że teraz depcze nam po piętach.

– A skąd weźmiemy jedzenie? – zapytał Tobias. – Przecież musimy jeść!

– Zdobędziemy.

Co powiedziawszy, Matt rzucił płaszcz na śpiwory, które właśnie rozłożył, i opuścił kryjówkę.

Amber i Tobias spojrzeli po sobie.

– Najwyraźniej ta wyprawa mu nie służy, nie uważasz? – odezwał się Tobias.

– Źle sypia. Słyszę, jak jęczy w nocy.

Tobias dał wyraz zdziwieniu. Skąd Amber tyle wie o jego przyjacielu? Przecież wszyscy troje śpią obok siebie!

„Zdecydowanie ci dwoje dobrali się w korcu maku...”

– Słuchaj no, Amber, naprawdę wierzysz, że znajdziemy ten cały Ślepy Las?

– Nie martwię się o to, czy go znajdziemy, tylko czy się przez niego przedrzemy... Krążą słuchy, że to miejsce przerażające, nieprzebyte i zamieszkane przez jakieś ohydne stwory.

– A jeśli uda nam się przez niego przedostać, co zrobimy, jak już dotrzemy na południe?

– Poszukamy odpowiedzi na nasze pytania: Po co Cynicy porywają Piotrusiów? Dlaczego chcą za wszelką cenę dopaść Matta? Przypominam, że sam się zgłosiłeś, by iść z nami!

– Tak, wiem, tylko że... Teraz, kiedy siedzimy tutaj wyczerpani, zagubieni, zaczynam się zastanawiać. Czy dobrze robimy, sami się prosząc o kłopoty?

– Wcale się nie zgubiliśmy, zmierzamy na południe. Żałujesz, że poszedłeś?

Tobias namyślał się przez chwilę wpatrzony w czubki własnych butów, nim rzekł:

– Nie, to mój przyjaciel! Ale nadal twierdzę, że popełniamy błąd. Powinniśmy byli zostać pod osłoną Wyspy Zamków.

Godzinę później płomienie lizały trzaskające polana. Nad obozowiskiem powoli zapadała noc. Każdego dnia Tobias dostrzegał ze zdumieniem, jak bardzo Ziemia się zmieniła. Wieczorem znikąd pojawiały się gwiazdy, jakich nigdy wcześniej nie widział: liczne, intensywne, zaskakująco wyraziste. Na przestrzeni wieków ludzie zapomnieli, jak może wyglądać niebo pozbawione świateł miasta, bez zanieczyszczonego powietrza. Tobias przypomniał sobie, co mówił mu drużynowy: „Kiedy spoglądamy na gwiazdy, nawet płomień świecy odległy o dwadzieścia pięć kilometrów może zafałszować obraz”. Teraz Tobias mógł podziwiać to, czego jego dalecy przodkowie się obawiali i co zarazem czcili: czystą szkatułę ciemności nawiedzoną przez tysiące nieuchwytnych dusz.

„Bo niebo to właśnie to: nieskończone kulisy naszego ziemskiego życia, codzienne echo naszych ograniczeń”.

Wszyscy troje leżeli skuleni w śpiworach wokół czerwieniejącego ogniska, mając żołądki napełnione zaledwie w połowie, i czekali, aż sen weźmie ich w swe objęcia. Kudłata przeciągnęła się, warcząc, i opadła z westchnieniem na trawę.

Jak każdej nocy, odkąd wyruszyli w drogę, w ich umysłach lęgły się wątpliwości i obawy, nieustannie opóźniając chwilę pogrążenia się w nieświadomości.

Zanim wyczerpały się wszystkie zapasy, upłynęły jeszcze dwa dni.

Po drodze minęli krzewy porośnięte dużymi brązowymi i pomarańczowymi jagodami. Ilekroć pojawiła się podobna pokusa, Amber nie pozwalała swym towarzyszom ich zrywać, upierając się, że nie potrafią rozróżnić, które owoce są jadalne, a które trujące.

– Nie jesteśmy Długodystansowcami, tymi Piotrusiami, co to wędrują od osady do osady, przekazując wiadomości – powtarzała. – Nie mamy dostatecznej wiedzy, żeby podjąć takie ryzyko.

– Ach tak? – podchwycił kąśliwie Tobias z rozdrażnioną miną. – Mogę zapytać, co będziemy dzisiaj jeść?

– Trochę cierpliwości, zaraz się coś znajdzie.

– Kiedy? Jutro? Za trzy dni? Jak już umrzemy z głodu?

Wyczerpanie sprawiło, że łatwo wpadali w złość. Matt uciszył wszystkich, podnosząc ręce:

– Będziemy polować. Moim zdaniem nie mamy innego wyboru. Toby, czy możesz coś złapać w ciągu jednego poranka?

– Spróbuję.

Podczas gdy jego przyjaciele rozbijali prowizoryczny obóz, Tobias oddalił się w leśne zarośla, żeby pozakładać wnyki. Zapamiętawszy dokładnie ich położenie, przyczaił się, czekając na łup w postaci drobnej dziczyzny, jaką miał nadzieję schwytać.

Kiedy wrócił, Amber i Matt rozmawiali właśnie o przeobrażeniu.

Przeobrażenie. Owo subtelne postępujące przekształcenie, które odmieniło życie wielu Piotrusiów, wyposażając ich w niemal nadnaturalne zdolności.

– Myślisz, że w innych wioskach też nastąpiło przeobrażenie? – zapytał Matt.

– Na pewno to, co się wydarzyło u nas, miało miejsce gdzie indziej, tylko w innym tempie. Jestem więc przekonana, że sporo Piotrusiów potrafi dzisiaj zapanować nad swoimi nowymi zdolnościami.

– Zastawiłem pięć wnyków, teraz pozostaje nam już tylko trzymać kciuki – oznajmił Tobias.

Dyskutowali, wyciągnąwszy przed siebie utrudzone nogi. Postój przypadł na dobry moment: mając śmiertelnie zmęczone stopy i obolałe uda i łydki, już dłużej nie mogli. Chociaż Matt był zdenerwowany, starał się to ukryć. Każda minuta, która mijała, nie przenosząc ich dalej, była stracona. Bał się Rauperodena.

Odkąd wyruszyli w drogę, nie było nocy, żeby o nim nie śnił. Widział jego postać unoszącą się nad polaną, obracający się ku niemu cień jego kościstej przerażającej twarzy, słyszał jego lodowaty głos, który powtarzał: „Chodź do mnie, Matt. Jestem tutaj. Chodź. Chodź w e mnie”.

Mimo lęku Matt czuł, że ta przerwa jest potrzebna. Nie mogli posuwać się dalej w tym tempie. Tym bardziej że ciągle czekało ich najgorsze: przeprawa przez Ślepy Las.

Nagle Matt zorientował się, że brakuje psa.

– Widzieliście Kudłatą? Nie ma jej już od dobrej chwili! – zaniepokoił się.

– Nie… Rzeczywiście, zapomniałem o niej – przyznał Tobias.

Amber, która właśnie trenowała kontrolę nad swoim przeobrażeniem, jak to często robiła po posiłku, podniosła głowę, mówiąc:

– Przecież ją znasz, potrafi o siebie zadbać, nie martw się. Pewnie szuka czegoś do jedzenia.

Po kilku minutach przez ścianę paproci przedarł się włochaty pysk psa trzymającego w zębach królika. Kudłata złożyła go w ofierze u stóp Matta.

– Jesteś naprawdę wyjątkowym psem, wiesz? Dzięki, Kudłata!

Łowczyni otrząsnęła się i położyła w cieniu, najwyraźniej równie wyczerpana jak ludzcy członkowie załogi.

Na myśl o zjedzeniu świeżego mięsa Tobiasowi rozbłysły oczy.

– I co teraz robimy? Przypuszczam, że nie należy piec futra?

– Trzeba go oprawić – rzuciła Amber tonem pełnym niedomówień.

– To znaczy: obedrzeć ze skóry, wyjąć wnętrzności i obciąć mu głowę? – podsunął Tobias, krzywiąc się.

– Właśnie. – Widząc grymas obrzydzenia na twarzach obu chłopców, Amber westchnęła. – Świetnie, zrozumiałam. Ja się tym zajmę. Tobias, rozpal ogień.

Zrobili sobie sjestę, by przetrawić posiłek, i żadne z nich nie zaproponowało, żeby ruszyć w dalszą drogę. Nawet Matt, który spał wtulony w jedwabistą sierść psa.

Późnym popołudniem Tobias poszedł sprawdzić wnyki, lecz wrócił z pustymi rękami i zagniewaną miną.

Dokończyli królika jeszcze tego samego wieczoru, po czym zasnęli wśród świergotu drapieżnych ptaków i zgiełku innych nowych stworzeń, podczas gdy liście szumiały miękko na wietrze.

Matt otworzył oczy, kiedy chłód zrobił się bardziej przenikliwy. Kudłata zniknęła gdzieś w ciemnościach, on zaś przywarł bezwiednie do Amber, przyciskając nos do jej karku, wtulony we włosy w kolorze weneckiego blondu, które zasłaniały mu część twarzy. Mimo dwunastu dni marszu jej skóra ładnie pachniała. „Całe szczęście, że namawiała nas do mycia w każdej napotkanej rzece – pomyślał zaspany. – Lubię jej zapach”.

A jeśli ona się teraz obudzi? Co sobie pomyśli?

Matt delikatnie się wycofał, odsunął się od jej ciepłych pleców.

Jeszcze była noc. Która mogła być godzina? Druga? Później?

Liście poruszały się mocniej niż poprzedniego dnia. Ptaki ucichły. „Jest dziwnie chłodno”.

Matt usiadł. Poczuł na czole coś mokrego. „Zaczyna padać! Tylko tego brakowało!” Rozejrzał się dokoła, przynajmniej na tyle, na ile pozwalał mrok. Nie dostrzegł żadnego schronienia.

Las przecięła biała błyskawica.

Tuż po niej rozległ się długi piwniczny pomruk.

Nadchodziła burza.

Matta natychmiast ogarnął niepokój, ściskając mu żołądek i przyspieszając bicie serca. „To on!”

Rzucił się na Amber i Tobiasa i brutalnie ich obudził:

– Wstawać! Szybko!

– Co? Co? Co się dzieje? – wyjąkał Tobias jeszcze półprzytomny mimo początków paniki.

– To Rauperoden, zbliża się!

– Matt, uspokój się – powiedziała Amber. – To tylko burza.

– Nie, nie rozumiesz, on j e s t burzą. Wiem to, czuję. Chodźcie, idziemy.

– A dokąd chcesz pójść w deszczu w środku nocy?

– Trzeba ruszać dalej, nie dać się złapać.

– Ty bredzisz, Matt, potrzebujemy tylko schronienia, nic więcej.

– Ona ma rację. – Tobias przyszedł Amber z pomocą. – O ile dobrze zapamiętałem jedną rzecz z lat spędzonych u skautów, nigdy nie da się prześcignąć burzy.

Matt patrzył, jak przyjaciele zbierają pospiesznie swoje rzeczy i wypatrują w ciemnościach jakiejś skały. Tobias przywołał ich gwizdnięciem. Trzymając nad głową kawałek świecącego grzyba, pokazał dwa olbrzymie przewrócone pnie drzewa leżące jeden na drugim. Całość stanowiła znakomite schronienie otoczone wysokimi paprociami. Kiedy się tam schowali, Matt położył dłoń na grzybie, który emanował tak nieskazitelnie białym, że aż upiornym światłem.

– Schowaj to, bo nas zobaczą.

Tobias niechętnie spełnił polecenie, po czym przytulili się jedno do drugiego oparci o Kudłatą.

Zaczęło lać, wierzchołki drzew rozświetlały błyskawice. Rozległ się tak potężny grzmot, że pod trójką przyjaciół zatrzęsła się ziemia.

– No, no! – wyrwało się Amber. – Można mieć cykora.

W nagłym silnym blasku szara kora drzew zalśniła niczym skóra węża. Zakrzywione gałęzie zamieniły się w szkieletowate ręce. Liście drżały, jakby to były skrzydła. W miarę zbliżania się burzy całe otoczenie zmieniało wygląd.

Piorun uderzył dziesięć metrów od Matta z ogłuszającym łoskotem, rozłupując jeden z kasztanowców na pół. Trójka przyjaciół przycupnęła przy drżącej Kudłatej. Wokół nich rozlał się prawdziwy potop. Po zboczu pędziły dziesiątki błotnistych strug deszczówki.

Troje nastolatków, którym woda jeszcze nie sięgnęła stóp, otuliło się kocem.

– Widzisz, to tylko burza – odezwała się Amber pod adresem Matta.

– W każdym razie jest piekielnie gwałtowna – wtrącił Tobias.

– Ciszej! – nakazał Matt ciągle niezbyt pewny siebie.

– A komu miałbym przeszkadzać przy tym harmiderze? – odparował Tobias jeszcze głośniej, aby udowodnić przyjacielowi, że nie ma się czego bać.

Wtem nad ich głowami rozbłysły dwa potężne reflektory, omiatając okoliczne zarośla. Tobias drgnął i rozdziawił usta zarówno z zaskoczenia, jak i ze strachu.

– Szczudlarz! – szepnął Matt, ściskając rękojeść miecza.

Dwa białe promienie prześliznęły się po zasłaniającym ich pniu, po czym jęły przeszukiwać ziemię.

– Nie namierzył nas! – syknął Matt, w którym tliła się iskierka nadziei.

– Co to takiego? – zapytała rozdygotana Amber.

– Straż przyboczna Rauperodena. To ich oczy dają takie światło. Nie mogą nas zobaczyć, bo inaczej otoczą nas w jednej chwili. Kiedyśmy się na nich natykali, nigdy nie byli sami. Zostańcie tutaj i pod żadnym pozorem się stąd nie ruszajcie!

W otworze ukazała się wysoka na trzy metry postać w długim czarnym płaszczu z kapturem. Postawiła na ziemi szczudło tuż pod nosem nastolatków. Było ono pokryte grubą mleczną skórą i zakończone trzema przypominającymi kciuki wyrostkami, które zagłębiły się w glebie, aby utrzymać równowagę.

Matt położył dłoń na ustach Amber w obawie, że dziewczyna wrzaśnie.

Reflektory oświetliły pozostałości po ognisku, które Tobias rozpalił za dnia.

Szczudlarz wydał jęk niczym wieloryb, po czym ktoś z daleka mu odpowiedział, przekrzykując łoskot burzy. Kolejny szczudlarz zjawił się, robiąc duże susy, szybszy niż człowiek w sprincie, i rzucił się na obozowisko. Spod płaszcza wynurzyła się dłoń o nieskończenie długich palcach, pomacała wygasłe polana. Opalizujące ramię wyciągało się bez końca poruszane osobliwym teleskopowym mechanizmem.

– Szszszszsz! Szszszszsz... Był tu! – zawołał stwór gardłowym głosem niemal niesłyszalnym z powodu burzy.

W wygasłe ognisko uderzyły po kolei trzy błyskawice, wyrzucając snopy iskier na wszystkie strony. Nagle deszcz stracił na sile i wiatr zelżał, w jednej chwili przestało padać. Nad lasem rozciągnął się dywan mgły, nieruchomiejąc metr nad trawą. Następnie między drzewami prześliznęła się długa czarna postać.

Z miejsca, w którym się znajdowali, żadne z trójki przyjaciół nie mogło jej wyraźnie dojrzeć, Matt jednak wiedział, że to Rauperoden.

Mgła otuliła szczudlarzy, postać zaś przepłynęła tuż obok kryjówki.

– Tutaj... panie! Szszszszsz, tutaj... był... tutaj! Szszszszsz...

– Chcę go dostać! – ryknął gardłowy głos. – Znajdźcie go! CHCĘ GO DOSTAĆ!

Jego krzyk rozległ się w ciemnościach, przyprawiając o drżenie nawet mgłę.

Dwaj szczudlarze zabrali się do dzieła, omiatając oślepiającym wzrokiem pobliskie zakamarki.

„Idą na południe”, zauważył Matt.

Wtem pojawiło się trzech kolejnych szczudlarzy, potem jeszcze dwóch.

Mgła jęła się przesuwać ich śladem, postać zaś zniknęła w mroku przy akompaniamencie łopotu jakby mokrego prześcieradła.

Natychmiast znów rozpadał się rzęsisty deszcz, wirując pod wpływem silnego wiatru.

Matt odetchnął z ulgą.

– Mało brakowało – stwierdził.