Krwawe żniwa - ebook

– _Ona nas obserwuje. Już od jakiegoś czasu._

_– Mów dalej, Tom._

_– Czasami wydaje się, że jest tam zawsze, za stertą kamieni, w cieniu wieży, za jednym z tych starych grobów. Umie się ukrywać._

_– Na pewno._

_– Czasami podchodzi bardzo blisko, zanim się zorientujesz. Myślisz o czymś, a tu nagle słychać jeden z tych jej głosów. Zaskakuje cię. I naprawdę brzmi to tak, jakby to mówili twój brat albo mama, schowani gdzieś za rogiem._

_– A potem się okazuje, że tak nie było?_

_– Tak. To nie oni. Tylko ona. Ta dziewczynka z głosami. Ale jak tylko odwrócisz głowę, jej już nie ma. Jak jesteś naprawdę szybki, możesz zobaczyć, jak ucieka. Ale najczęściej nie ma tam nic, wszystko jest tak, jak było, tylko że…_

_– Tylko że co?_

_– Tylko że teraz to jest tak, jakby świat miał jakąś tajemnicę. I ten ucisk w dole brzucha, ten, co mówi, że ona znowu tu jest. I patrzy._PROLOG

3 listopada

A więc stało się; stało się to, czego patrząc na to teraz, bał się, bo wiedział, że się stanie. Właściwie w pewnym sensie poczuł ulgę na myśl, że najgorsze już minęło, że nie musi dłużej udawać. Może teraz będzie mógł przestać zachowywać się tak, jakby uważał, że to zwyczajne miasteczko, że to normalni ludzie. Harry wziął głęboki oddech i przekonał się, że śmierć ma zapach ścieków, mokrej ziemi i grubego plastiku.

Czaszka, leżąca dwa metry od niego, wyglądała na małą. Gdyby wziął ją w dłoń, mógłby ją w niej zamknąć. Chyba jeszcze gorsza niż czaszka była ręka. Leżała w błocie, kości ledwie połączone resztkami tkanki; jakby próbowała się wygrzebać z ziemi. Mocne sztuczne światło zamigotało jak stroboskop i przez sekundę wydawało się, że ręka się rusza.

Nad jego głową deszcz bębnił jak kanonada w plastikową płachtę. Gdzieś na wrzosowiskach wiatr zaczynał zamieniać się w wichurę, prowizoryczne osłony policyjnego namiotu nie były w stanie oprzeć się tej sile. Kiedy parkował samochód, jakieś trzy minuty temu, była trzecia siedemnaście. O żadnej porze noc nie jest ciemniejsza. Zorientował się, że zamknął oczy.

Dłoń detektywa nadinspektora Rushtona nadal spoczywała na jego ramieniu, chociaż obaj dotarli już do wewnętrznego kordonu. Dalej by ich nie przepuścili. W namiocie poza nimi było jeszcze sześć innych osób, wszystkie w takich samych białych kombinezonach z kapturami i w kaloszach, które Harry i Rushton właśnie włożyli.

Harry czuł, że się trzęsie. Z nadal zamkniętymi oczami słyszał równomierne natarczywe bębnienie deszczu w dach namiotu. Wciąż widział tę rękę. Czując, że się chwieje, otworzył oczy. O mało się nie przewrócił.

– Proszę się trochę cofnąć – rzucił Rushton. – Niech pan nie schodzi z maty, pastorze. – Harry wykonał polecenie. Miał wrażenie, jakby jego ciało nagle się powiększyło; pożyczone kalosze straszliwie cisnęły, ubranie kleiło się do skóry, kości w głowie wydawały się za cienkie. Szum wiatru i deszczu trwał dalej, jak ścieżka dźwiękowa kiepskiego filmu. Za dużo światła, za głośno jak na środek nocy.

Czaszka odturlała się od tułowia. Harry dostrzegł żebra klatki piersiowej, takiej małej, wciąż okrytej ubraniem, maleńkie guziczki połyskiwały w świetle reflektorów.

– Gdzie są inne? – spytał.

Detektyw Rushton przechylił głowę, potem poprowadził go po szachownicy aluminiowych płyt rozłożonych na błocie jak schodki. Podążały za linią kościelnego muru.

– Patrz pod nogi, chłopcze – przestrzegł Rushton. – Ten cały teren to jedna wielka krwawa jatka. Tam, widzi pan?

Zatrzymali się w odległym krańcu wewnętrznego kordonu. Drugie zwłoki były całe, ale nie wyglądały na większe od pierwszych. Leżały twarzą do ziemi, w błocie. Na lewej nodze połyskiwał mały kalosz.

– Trzecie są pod murem – oznajmił Rushton. – Trudno je zobaczyć, bo do połowy są zasypane kamieniami.

– Kolejne dziecko? – spytał Harry. Luźno wiszące klapy namiotu łopotały na wietrze i żeby było go słychać, musiał prawie krzyczeć.

– Na to wygląda – przytaknął Rushton. Okulary miał całe w kroplach deszczu. Nie wycierał ich od chwili wejścia do namiotu. Może wolał nie widzieć wszystkiego wyraźnie. – Widać, w którym miejscu mur się osunął.

Harry skinął głową. Mniej więcej trzymetrowy odcinek kamiennego muru, który oddzielał działkę Fletcherów od cmentarza, zapadł się, a ziemia, którą zatrzymywał, osunęła się do ogrodu. Razem z murem przewrócił się stary cis. W ostrym sztucznym świetle kojarzył się Harry’emu ze zwisającymi długimi kobiecymi włosami.

– Kiedy mur się rozpadł, groby zostały naruszone – tłumaczył Rushton. – Zwłaszcza jeden, grób dziecka. Dziewczynki, nazywała się Lucy Pickup. Nasz problem polega na tym, że z planów, które mamy, wynika, że to dziecko było w tym grobie samo. Został dla niej wykopany dziesięć lat temu.

– Wiem – przytaknął Harry. – Ale z drugiej strony… – Znów popatrzył na scenę przed sobą.

– Cóż, teraz rozumie pastor, o co nam chodzi – mówił Rushton. – Jeśli mała Lucy została pogrzebana sama, do kogo należą te dwa inne ciała?

– Mógłbym na chwilę zostać z nimi sam? – spytał Harry.

Rushton przymrużył oczy. Przeniósł wzrok od małych postaci na Harry’ego i z powrotem.

– To święta ziemia – mruknął Harry, prawie jakby mówił tylko do siebie.

Rushton odsunął się.

– Panie i panowie! – zawołał. – Proszę o minutę ciszy dla pastora! – Policjanci popatrzyli w górę. Jeden otworzył usta, chyba żeby się sprzeciwić, ale zrezygnował na widok wyrazu twarzy Briana Rushtona. Mamrocząc podziękowania, Harry wysunął się naprzód, bliżej zagrodzonej przestrzeni, aż czyjaś dłoń na jego ramieniu kazała mu się zatrzymać. Czaszka zwłok leżących najbliżej niego była bardzo uszkodzona. Wyglądało na to, że brakuje prawie jednej trzeciej. Pamiętał, że słyszał, jak mówiono, w jaki sposób zginęła Lucy Pickup. Wziął głęboki oddech, świadomy tego, że wszyscy dokoła stoją nieruchomo. Kilka osób przyglądało mu się, inni pochylili głowy. Podniósł prawą rękę i zaczął wykonywać znak krzyża. W górę, w dół, w lewo. Zatrzymał się. Bliżej miejsca wypadku, tuż pod lampami, miał lepszy widok na trzecie zwłoki. Maleńkie ciałko było ubrane w coś z haftowanym wzorem przy szyi: mały jeżyk, królik i kaczka w kapeluszu. Postaci z opowiastek Beatrix Potter.

Zaczął mówić, ledwie wiedząc co. Krótka modlitwa za dusze zmarłych, mogło to być cokolwiek. Chyba musiał skończyć, bo policjanci powracali do pracy. Rushton poklepał go po ramieniu i wyprowadził z namiotu. Harry nie opierał się, wiedział, że jest w szoku.

Trzy maleńkie ciała wypadły z grobu, w którym powinno być tylko jedno. Nieznane dzieci dzieliły miejsce ostatecznego spoczynku z Lucy Pickup. Tyle że jedno z nich nie było nieznane, przynajmniej nie dla niego. To dziecko w piżamie z postaciami Beatrix Potter. Wiedział, kto to jest.CZĘŚĆ 1
TRZECIA KWADRA KSIĘŻYCA

1

4 września (dziewięć tygodni wcześniej)

Rodzina Fletcherów zbudowała swój duży nowiutki dom na skraju wrzosowisk, w miasteczku, o którym czas i świat zdawały się zapomnieć. Fletcherowie pobudowali się na niewielkiej działce, której diecezja, desperacko złakniona dodatkowych dochodów, chciała się pozbyć. Postawili dom tak blisko dwóch kościołów – jednego starego, drugiego bardzo starego – że wychyliwszy się z okien sypialni, mogli prawie dotknąć skorupy pradawnej wieży. A po trzech stronach ogrodu mieli najspokojniejsze sąsiedztwo, na jakie tylko mogli liczyć, co było ulubionym żartem dziesięcioletniego Toma Fletchera; a to dlatego, że swój nowy dom wybudowali pośrodku cmentarza. Niezbyt mądrze, doprawdy.

Ale Tom i jego młodszy brat Joe na początku byli tym wszystkim ogromnie podekscytowani. W nowym domu mieli duże sypialnie, wciąż jeszcze pachnące świeżą farbą, a na zewnątrz porośnięty jeżynami, pokryty kruszącymi się kamieniami teren kościoła, gdzie zdawały się czekać na nich przygody jak z bajek. Wewnątrz domu mieli też salon mieniący się nieskończonymi odcieniami żółci, w zależności od tego, gdzie na niebie stało słońce. A na zewnątrz strzelające w górę starodawne krużganki gęsto porośnięte bluszczem, tak starym i sztywnym, że mógłby rosnąć bez podpór. Mieli trawę tak wysoką, że Joe prawie w niej tonął. Wewnątrz dom zaczął nabierać charakteru ich rodziców, gdy w każdym pokoju zaczęły się pojawiać świeże kolory, obrazy i rzeźbione zwierzęta. Ale na zewnątrz Tom i Joe wzięli cmentarz i teren przykościelny w posiadanie.

Ostatniego dnia wakacji Tom leżał na grobie Jacksona Reynoldsa (1875–1945) i wchłaniał ciepło starego kamienia. Niebo miało kolor ulubionej chabrowej farby matki, słońce, którego nie przysłaniała nawet jedna chmurka, robiło swoje od wczesnego poranka. To był błyszczący dzień, jak lubił mówić Joe.

Tom nie potrafił powiedzieć, co się zmieniło. Jak od uczucia, że wszystko jest w idealnym porządku, że jest mu ciepło i jest szczęśliwy, od zastanawiania się, ile trzeba mieć lat, żeby móc próbować zapisać się do Bluckburn Rovers, mógł przejść do uczucia, że… no cóż… już nie jest mu tak dobrze. Nagle, w ułamku sekundy, futbol nie wydawał mu się już aż tak istotny. Nie działo się nic złego, po prostu chciał usiąść. Sprawdzić, co jest w pobliżu. Czy ktoś…

Głupie. Ale mimo wszystko siedział, rozglądając się i zastanawiając, jakim cudem Joemu znowu udało się zniknąć. Cmentarz przed nim ciągnął się w dół wzgórza na długość boiska futbolowego, wzniesienie robiło się tym bardziej strome, im niżej schodziło. W dole stał rząd szeregowych domów, a potem kolejne pola. A za nimi, u stóp doliny, rozciągało się sąsiednie miasteczko, Goodshaw Bridge, w którym Tom i Joe mieli w poniedziałkowy poranek wznowić naukę w szkole. W dolinie i za nią prawie z każdej strony były wrzosowiska. Dużo, dużo wrzosowisk.

Ojciec Toma lubił powtarzać, że kocha wrzosowiska, dzikość, dostojeństwo i czystą nieprzewidywalność północnej Anglii. Tom zgadzał się z ojcem, naturalnie, że się zgadzał, miał w końcu tylko dziesięć lat, ale jednak czasami w skrytości ducha zastanawiał się, czy tereny wiejskie bardziej przewidywalne (sprawdził to słowo i wiedział, co ono znaczy) to byłoby coś aż tak złego. Czasami odnosił wrażenie – chociaż nie lubił o tym mówić głośno – że wrzosowiska otaczające jego nowy dom są jednak trochę zbyt nieprzewidywalne.

Oczywiście był idiotą, to się rozumiało samo przez się.

No, ale z drugiej strony było jakoś tak, że Tom zdawał się zawsze dostrzegać niewidzianą dotąd nową grupkę skałek, maleńką dolinę, której wcześniej tam nie było, skarpę wrzosów czy zagajnik drzew, które pojawiły się przez noc. Czasami, kiedy chmury szybko przesuwały się po niebie i ich cień na ziemi gonił za nimi, Tomowi wydawało się, że wrzosowiska falują, tak jak woda, kiedy coś się w niej czai pod powierzchnią; albo wiercą, jak śpiący potwór, który ma się zaraz obudzić. I czasami, kiedy słońce zachodziło za dolinę i nadciągała ciemność, Tom nie potrafił oprzeć się myśli, że wrzosowiska wokół przysunęły się bliżej.

– Tom! – zawołał Joe z drugiej strony cmentarza i Tom po raz pierwszy w życiu naprawdę nie żałował, że usłyszał głos brata. Kamień pod nim zrobił się zimny, na niebie pojawiły się chmury.

– Tom! – krzyknął znowu Joe, prosto do ucha Toma. Jezu, Joe, to było takie niespodziewane. Tom podskoczył i odwrócił się. Joego nie było za nim.

Drzewa na obrzeżach cmentarza zaczęły się kołysać. Znowu zerwał się wiatr, a kiedy wiatr na wrzosowiskach naprawdę zabierał się do roboty, potrafił dotrzeć wszędzie, nawet do osłoniętych miejsc. W krzakach, tych najbliżej Toma, coś się poruszyło.

– Joe! – zawołał, ciszej niż zamierzał, bo naprawdę nie podobała mu się myśl, że ktoś, nawet Joe, ukrywa się w tych krzakach i go obserwuje. Usiadł, i przyglądając się dużym błyszczącym zielonym liściom, czekał, aż znowu się poruszą. To były wawrzyny, wysokie, stare i gęste. Wiatr zdecydowanie się wzmagał, teraz Tom słyszał go już w koronach drzew. Wawrzyny przed nim były nieruchome.

To było pewnie tylko jakieś dziwne echo, przez które pomyślał, że Joe jest blisko. Ale Tom miał to dziwne uczucie, to mrowienie, które pojawiało się u niego, kiedy ktoś przyłapał go na robieniu czegoś, czego nie powinien robić. A poza tym, czy nie poczuł właśnie oddechu brata na karku?

– Joe? – spróbował znowu.

– Joe? – przypłynął do niego w odpowiedzi jego własny głos. Tom cofnął się dwa kroki i uderzył mocno plecami w nagrobek. Rozejrzał się dokoła, upewnił, że w pobliżu nie ma nikogo, i przykucnął.

Na tym poziomie wawrzyny były rzadziej ulistnione. Między kępami pokrzyw Tom zobaczył kilka nagich gałęzi. Zobaczył też coś jeszcze, jakiś kształt, ledwie widoczny, chociaż wiedział na pewno, że to nie roślina. Wyglądało to trochę jak… – gdyby się poruszyło, mógłby to lepiej zobaczyć – jak duża i bardzo brudna ludzka stopa.

– Tom, Tom, chodź i zobacz! – zawołał Joe i tym razem brzmiało to tak, jakby był bardzo daleko. Tom nie czekał na kolejne przywołanie. Poderwał się na nogi i pognał w stronę, z której dobiegał głos brata.

Joe kucał przy murze, oddzielającym cmentarz od ich ogrodu. Patrzył na grób, który wyglądał na nowszy od reszty. Przed nim, zwrócona twarzą do nagrobka, stała kamienna rzeźba.

– Patrz, Tom – rzucił Joe, zanim starszy brat zdążył się przy nim zatrzymać. – To jakaś mała dziewczynka. Z lalką.

Tom nachylił się. Rzeźba była wysoka na jakieś trzydzieści centymetrów i przedstawiała małą pyzatą dziewczynkę z kręconymi włoskami, ubraną w strojną sukienkę. Tom sięgnął i zdarł z rzeźby część porastającego ją mchu. Rzeźbiarz wyposażył dziewczynkę w idealnie uformowane buciki i w trzymaną w objęciach małą lalkę.

– Małe dziewczynki – mruknął Joe. – To grób małych dziewczynek.

Tom podniósł wzrok i przekonał się, że Joe ma rację – no prawie. Na nagrobku było wyryte jedno słowo. „Lucy”_._ Napis mógł być dłuższy, ale wszystko poniżej zasłaniał bluszcz.

– Tylko jednej małej dziewczynki – stwierdził Tom. – Lucy.

Odciągnął porastający nagrobek bluszcz, żeby zobaczyć daty. Lucy zmarła dziesięć lat temu. Miała tylko dwa lata. „Ukochane dziecko Jennifer i Michaela Pickupów”, brzmiała inskrypcja. I nic więcej.

– Tylko Lucy – powtórzył Tom. – Chodź, idziemy stąd.

Ruszył w drogę powrotną. Ostrożnie przedzierał się przez wysoką trawę, obchodził pokrzywy, odsuwał jeżyny. Za sobą słyszał szelest trawy, wiedział więc, że Joe idzie za nim. Kiedy wspiął się na wzgórze, pojawiły się ruiny starego kościoła.

– Tom! – zawołał Joe głosem, który nie brzmiał tak jak trzeba.

Tom zatrzymał się. Słyszał, że trawa za nim się porusza, ale się nie odwrócił. Tylko stał, wpatrując się w zniszczoną wieżę kościoła, ale tak naprawdę jej nie widział, zamiast tego zastanawiał się, dlaczego nagle tak się boi odwrócić i spojrzeć na brata.

Odwrócił się. Otaczały go wysokie nagrobki. Nic więcej. Tom uświadomił sobie, że jego pięści są mocno zaciśnięte. To naprawdę nie było śmieszne. Potem krzaki kilka metrów dalej znowu się poruszyły i zobaczył Joego. Biegł czerwony na twarzy i zdyszany, jakby trudno mu było nadążyć. Wreszcie dobiegł do brata i zatrzymał się.

– Co? – spytał.

– Chyba ktoś za nami idzie – powiedział szeptem Tom.

Joe nie zapytał kto ani gdzie, ani skąd Tom to wie, tylko się w niego wpatrywał. Tom złapał go za rękę. Wracają do domu, i to już teraz, od razu.

Tyle że nie, może jednak nie wracają. Na murze oddzielającym starszą część kościelnych terenów od ciągnącego się w dół zbocza cmentarza, w rzędzie jak kręgle stało sześciu chłopców. Przyglądali się braciom. Tom poczuł szybsze bicie serca. Sześciu chłopaków na murze; i być może gdzieś blisko kolejni.

Największy trzymał gruby rozwidlony patyk. Tom nie widział pocisku, który nadleciał w jego stronę, ale poczuł świst powietrza obok twarzy. Inny chłopak, w bordowo-niebieskiej futbolowej koszulce przymierzał się do strzału. Joe, z szybszym refleksem niż starszy brat, rzucił się za duży nagrobek. Tom, gdy przemknął obok niego kolejny pocisk, szybko podążył w ślady brata.

– Co to za chłopaki? – spytał szeptem Joe, gdy nad głową jego i Toma przeleciał następny kamień.

– Ze szkoły – odparł Tom. – Dwóch z nich jest z mojej klasy.

– A czego oni chcą? – Zwykle blada twarz Joego zrobiła się jeszcze bledsza.

– Nie wiem – burknął Tom, chociaż wiedział. Jeden z chłopaków chciał się odegrać. Reszta tylko pomagała. Nadleciał nowy pocisk, trafiając w róg nagrobka, i Tom zobaczył odrywające się od niego małe kawałki kamienia. – Ten w koszulce Burnley to Jake Knowles – dodał.

– Ten, z którym się biłeś? – upewnił się Joe. – Co cię potem wysłali do dyrektora? Ten, którego ojciec chciał, żeby cię wyrzucili ze szkoły?

Tom przykucnął i nachylił się do przodu z nadzieją, że zza wysokich traw nie będzie widać jego głowy, kiedy wyjrzy. Inny chłopak z jego klasy, Billy Aspin, pokazywał na kępę jeżyn obok znalezionego przed chwilą przez Joego grobu tamtej małej dziewczynki. Tom odwrócił się do brata.

– Nie patrzą w naszą stronę – rzucił. – Musimy się pospieszyć. Idź za mną.

Joe był tuż za Tomem, gdy ten wystrzelił do przodu w kierunku dużego prostokąta grobowca, jednego z największych na wzgórzu. Udało im się. Kamienie ze świstem przecinały powietrze, ale Tom i Joe byli bezpieczni za dużą kamienną budowlą, która na zewnątrz miała żelazne poręcze. Była tam też żelazna furtka, a za nią drewniane drzwi prowadzące do środka. Rodzinne mauzoleum, jak powiedział im ich ojciec, prawdopodobnie całkiem spore w środku, wchodzące we wzgórze, z mnóstwem półek na wiele pokoleń trumien.

– Rozdzielili się! – przypłynął okrzyk z muru. – Wy dwaj, chodźcie ze mną!

Tom i Joe popatrzyli po sobie. Skoro się rozdzielili, to dlaczego wciąż byli tak blisko siebie, że Tom czuł na twarzy oddech Joego?

– To debile – mruknął Joe.

Tom wychylił się zza grobowca. Trzech chłopców szło wzdłuż muru w stronę grobu Lucy Pickup. Pozostali trzej nadal gapili się tam, gdzie ukrywali się bracia.

– Co to za dźwięk? – spytał Joe.

– Wiatr? – zasugerował Tom, nie próbując się nawet wsłuchać. Mógł mieć raczej pewność, że jego domysł jest trafny.

– To nie wiatr. To jakaś muzyka.

Joe miał rację. Zdecydowanie muzyka, cicha, stały rytm, niski głos śpiewającego mężczyzny. Tamci debile też to usłyszeli. Jeden zeskoczył z muru i pobiegł w stronę drogi. Reszta poszła w jego ślady. Muzyka stawała się coraz głośniejsza, Tom usłyszał silnik samochodu.

To John Lee Hooker. Ojciec miał z nim kilka płyt CD i często je puszczał – bardzo głośno – kiedy matki nie było w domu. Ktoś nadjeżdżał, słuchając na samochodowym odtwarzaczu Johna Lee Hookera. Najwyższy czas się ruszyć. Tom przesunął się w bok, opuszczając kryjówkę za grobowcem.

W zasięgu wzroku widoczny był już tylko Jake Knowles. Chłopak rozejrzał się i dostrzegł Toma, który tym razem już się nie schował. Obaj chłopcy wiedzieli, że zabawa się skończyła. Tylko że…

– On ma twój kij od bejsbola – zauważył Joe, który wyszedł z kryjówki za Tomem. – Co on z nim robi?

Jake miał kij Toma i jego piłkę też – dużą, bardzo ciężką czerwoną piłkę, którą Tom pod groźbą bolesnej, długiej śmierci z torturami (tak mówiła jego matka, kiedy mówiła naprawdę na serio) miał się nie bawić nigdzie w pobliżu zabudowań, zwłaszcza takich z oknami, i czy to jest dla niego jasne? Tom i Joe trenowali wcześniej przy kościele łapanie piłek. Zarówno kij, jak i piłkę zostawili pod murem i teraz miał je Knowles.

– On je chce ukraść – dodał Joe. – Możemy zawiadomić policję.

– Nie wydaje mi się – odburknął Tom, widząc, że Jake odwraca się w stronę kościoła. Podrzucił lekko piłkę w górę, a potem mocno zamachnął się kijem. Piłka poszybowała w powietrzu i przeleciała przez duże witrażowe okno z boku kościoła. Niebieska szyba rozprysła się akurat w chwili, gdy silnik samochodu ucichł, a wraz z tym muzyka. Jake uciekł w ślad za kolegami.

– Dlaczego to zrobił? – zdumiał się Joe. – Wybił szybę. Zamordują go.

– Nie, nie zamordują – mruknął Tom. – Zamordują nas.

Joe przez chwilę patrzył na brata, potem zrozumiał. Miał tylko sześć lat i był irytujący jak diabli, ale nie był debilem.

– To nie fair. – Małą twarz Joego wykrzywiło oburzenie. – Powiemy prawdę.

– Nie uwierzą nam – stwierdził Tom. Sześć tygodni w nowej szkole: trzy zawieszenia, dwie wyprawy na dywanik u dyrektora, mnóstwo reprymend od wychowawcy klasy i nikt nigdy mu nie uwierzył. Dlaczego mieliby to zrobić, skoro Jake Knowles miał po swojej stronie połowę klasy, podskakującej na swoich miejscach w ławkach; aż tak się im paliło, żeby poprzeć Jake’a. Nawet ci, którzy się z nim nie przyjaźnili, zbyt się bali jego i jego kumpli z gangu, żeby cokolwiek powiedzieć. Sześć tygodni zbierania ochrzanu za wszystko, co rozpoczynał Jake Knowles. Może to Tom jest debilem?

Tom złapał brata za rękę i razem pobiegli przez wysokie trawy tak szybko, jak tylko mogli. Tom wdrapał się na mur, rozejrzał po dziedzińcu kościoła, potem pochylił, żeby wciągnąć Joego. Jake’a i pozostałych chłopaków nie było nigdzie widać, ale w otoczeniu ruin starego kościoła znajdowało się mnóstwo kryjówek.

Przy kościelnej furtce stał stary sportowy samochód, jasnoniebieski z mnóstwem srebrnych dodatków. Miękki dach był złożony i leżał na bagażniku. Jakiś mężczyzna przechylał się nad siedzeniem pasażera i grzebał w schowku na rękawiczki. Znalazł to, czego szukał, i wyprostował się. Wyglądał na kogoś w wieku ojca Toma, około trzydziestu czterech, trzydziestu pięciu lat, wyższy od ojca Toma, ale szczuplejszy.

Tom przywołał brata, żeby za nim poszedł, podniósł kij bejsbolowy (nie było sensu zostawiać dowodów na widoku) i pobiegli razem tam, gdzie mogli się wgramolić do swojej ulubionej kryjówki. Odkryli ją krótko po przeprowadzce: duża prostokątna kamienna płyta nagrobna, wsparta na czterech kamiennych filarach. Trawa dokoła urosła bardzo wysoko i kiedy chłopcy wczołgiwali się pod płytę, byli zupełnie niewidoczni.

Kierowca sportowego wozu otworzył drzwiczki i wysiadł. Kiedy się odwrócił w stronę kościoła, chłopcy zobaczyli, że jego włosy są takiego samego koloru co ich matki (blond truskawkowy, nie imbirowy) i kręcone, też jak matki, tylko że jego były krótko ostrzyżone. Ubrany był w sięgające do kolan spodenki, biały T-shirt i czerwone crocsy. Przeszedł przez ulicę i wszedł na dziedziniec. Kiedy już na nim stał, zatrzymał się i obejrzał za siebie, potem wolno obrócił się w miejscu, oglądając wyłożone kocimi łbami uliczki, szeregowe domki, oba kościoły i wrzosowiska za nimi.

– Wcześniej go tu nie było – szepnął Joe.

Tom kiwnął głową. Obcy przeszedł obok chłopców i dotarł do głównego wejścia do kościoła. Z kieszeni wyciągnął klucz. Sekundę później drzwi się otworzyły i mężczyzna wszedł do środka. W tym samym momencie w wejściu na dziedziniec pojawił się Jake Knowles. Tom wstał i rozejrzał się. Za plecami jego i Joego stał Billy Aspin. Zaraz potem na oczach braci zza nagrobków wyłonili się pozostali członkowie gangu i wdrapali się na mur. Bracia zostali otoczeni.2

Zanim zdołali ugasić pożar, paliło się przez trzy godziny. I mówili, że temperatura w środku, w miejscu, gdzie był… nie pamiętam, jak to nazwali…

– Zalążek? – podpowiedziała Evi.

Dziewczyna siedząca naprzeciwko skinęła głową.

– Tak, zgadza się – potwierdziła. – Miejsce zalążka. Powiedzieli, że było tam jak w piecu hutniczym. A jej sypialnia była bezpośrednio nad nim. Nie byli w stanie podejść do domu, co dopiero wejść na górę, a potem sufit się zapadł. Kiedy już wreszcie ostudzili zgliszcza, nie znaleźli jej.

– Nic nie znaleźli?

Gillian pokręciła głową.

– Nic – odpowiedziała. – Ona była maleńka. Miała takie maleńkie miękkie kości.

Oddech Gillian znowu przyspieszał.

– Gdzieś czytałam, że to niezwykłe, ale nie niespotykane – ciągnęła – że ludzie… że ludzie znikają całkowicie. Ogień po prostu spala ich całych. – Dziewczyna zaczynała się dławić i gwałtownie łykać powietrze.

Evi wyprostowała się na fotelu; ból w lewej nodze odezwał się natychmiast.

– Gillian, już dobrze – rzuciła. – Unormuj oddech. Nie spiesz się. Spokojnie.

Gillian położyła dłonie na kolanach i spuściła głowę. Evi też w tym czasie skoncentrowała się na odzyskaniu panowania nad własnym oddechem, na skupieniu się na czymś innym niż ból w nodze. Zegar na ścianie powiedział jej, że konsultacje trwają już kwadrans.

Jej nowa pacjentka, Gillian Royle, była bezrobotna, rozwiedziona i uzależniona od alkoholu. Miała zaledwie dwadzieścia sześć lat. Notatka referencyjna od lekarza rodzinnego mówiła o „przedłużającym się, niepokojąco głębokim smutku”, dręczącym kobietę od trzech lat, od chwili utraty dwudziestosiedmiomiesięcznej córki, która zginęła w pożarze w domu rodzinnym. Zdaniem lekarza, Gillian miała depresję, myśli samobójcze i dokonywała częstych aktów samookaleczenia. Lekarz tłumaczył się, że przysłałby pacjentkę wcześniej, ale dopiero niedawno został powiadomiony o niej przez lokalnego pracownika opieki społecznej. To było pierwsze spotkanie Gillian z Evi.

Włosy dziewczyny spływały prawie do ziemi. Kiedyś były w pasemkach, ale teraz nad starymi jasnymi pasmami widniał nieumyty myszowaty brąz. Stopniowo podnoszenie się i opadanie ramion dziewczyny zaczęło zwalniać. Po chwili podniosła rękę, żeby zgarnąć włosy do tyłu. Pokazała się jej twarz.

– Przepraszam – szepnęła, jak dziecko przyłapane na złym zachowaniu.

Evi pokręciła głową.

– Nie masz za co – zapewniła. – To, co czujesz, to coś zupełnie normalnego. Często miewasz problemy z oddychaniem?

Gillian przytaknęła kiwnięciem głowy.

– To zupełnie normalne – powtórzyła Evi. – Osoby doświadczające głębokiego smutku często doznają bezdechu. Zaczynają odczuwać nagły niepokój, nawet lęk, bez żadnej oczywistej przyczyny, a potem walczą o oddech. Tak masz?

Gillian znowu kiwnęła głową. Wciąż ciężko dyszała, jakby przebiegła trasę wyścigu i przegrała zaledwie o sekundy.

– Zostały ci jakieś pamiątki po córce? – zapytała Evi.

Gillian sięgnęła do niedużego stolika i z pudełka wyciągnęła kolejną papierową chusteczkę. Do tej pory jeszcze nie płakała, ale za to bez przerwy przykładała chusteczki do twarzy i mięła je w wychudzonych palcach. Dywan zaśmiecały maleńkie gruzełki cienkiego papieru.

– Ten strażak znalazł zabawkę – wyjaśniła. – Różowego królika. Powinien być w jej łóżeczku, ale wpadł za kanapę. Pewnie powinnam się cieszyć, że tak się stało, ale nie mogę przestać myśleć o tym, że musiała przejść przez to wszystko i nie miała nawet swojego różowego króliczka przy so… – Głowa Gillian znowu opadła w dół, a jej ciało zaczęło dygotać. Obie dłonie, nadal mnące cienki brzoskwiniowy papier, były mocno przyciśnięte do ust.

– Czy to było dla ciebie trudniejsze? – sondowała Evi. – Że nie znaleźli ciała Hayley?

Gillian podniosła głowę i Evi dostrzegła mroczniejszy błysk w oczach pacjentki, ostrzejsze krawędzie wokół linii twarzy. Było tam też wiele gniewu, walczącego o pierwszeństwo ze smutkiem.

– Pete mówił, że to dobrze, że nie mogli jej znaleźć – wymamrotała.

– A ty jak uważasz? – dociskała Evi.

– Ja myślę, że byłoby lepiej, gdyby ją znaleźli – odburknęła ostro Gillian. – Bo miałabym pewność. Musiałabym to zaakceptować.

– Zaakceptować, że to się stało naprawdę? – upewniła się Evi.

– Tak – potwierdziła dziewczyna. – Bo nie mogłam. Nie potrafiłam tego pojąć, nie mogłam uwierzyć, że ona naprawdę nie żyje. Wie pani, co zrobiłam?

Evi pozwoliła sobie na lekkie pokręcenie głową z boku na bok.

– Nie – odpowiedziała. – Opowiedz mi, co zrobiłaś.

– Poszłam jej szukać, na wrzosowiska – odparła Gillian. – Pomyślałam, że skoro jej nie znaleźli, to musiało dojść do jakiejś pomyłki. Że w jakiś sposób wydostała się z domu. Pomyślałam, że może Barry, opiekun do dziecka, zdążył ją wynieść i zostawić w ogrodzie, zanim dym zrobił się zbyt gęsty, i że ona po prostu gdzieś się oddaliła.

Oczy Gillian błagały Evi, żeby się zgodziła, powiedziała „tak”, że to całkiem prawdopodobne, że być może córeczka wciąż gdzieś tam jest, wałęsa się po okolicy, żywi jagodami, a Gillian musi jej po prostu nadal szukać.

– Na pewno była przerażona tym ogniem – ciągnęła. – Więc pewnie próbowała uciec. Mogła jakoś przejść przez furtkę i odejść ulicą. Więc poszliśmy jej szukać, Pete i ja, i jeszcze kilka innych osób. Całą noc chodziliśmy po wrzosowiskach, wołaliśmy ją. Byłam przekonana, widzi pani, że ona nie może naprawdę nie żyć.

– To też jest zupełnie normalna reakcja – zapewniła Evi. – Nazywa się zaprzeczeniem. Kiedy ludzie doświadczają dużej straty, często z początku nie potrafią tego do siebie dopuścić. Niektórzy lekarze uważają, że to sposób organizmu na obronienie się przed zbyt dużym bólem. Nawet jeśli ludzie rozumieją, że ich ukochana osoba odeszła, serce mówi im co innego. To wcale nierzadkie zjawisko, że pogrążeni w żałobie nawet widują tych, których utracili, słyszą ich głos.

Na chwilę zamilkła. Gillian znów się wyprostowała.

– To się ludziom zdarza, tak? – spytała, nachylając się w stronę Evi. – Widzą i słyszą martwą osobę?

– Tak – potwierdziła Evi. – To dość częste. Tobie też się coś takiego zdarzyło? Czy ty… czy ty widujesz Hayley?

Gillian wolno pokręciła głową.

– Nigdy jej nie widziałam – odparła. Przez sekundę wpatrywała się w Evi. A potem jej twarz się zapadła, wyglądała jak balon, z którego powoli uchodzi powietrze. – Nigdy jej nie widuję – powtórzyła. Znowu sięgnęła po chusteczkę. Pudełko spadło na podłogę, ale zanim to się stało, Gillian zdążyła jeszcze wyciągnąć z niego garść papierowych listków. Przytknęła je do twarzy. Łzy nadal się nie pojawiały. Możliwe, że już wszystkie wylała.

– Nie spiesz się – rzuciła spokojnie Evi. – Potrzebujesz płaczu. Możesz płakać tak długo, jak zechcesz.

Gillian nie rozpłakała się, nie tak naprawdę, ale trzymała chusteczki przy twarzy i pozwalała swojemu wyschniętemu ciału łkać. Evi patrzyła, jak sekundnik zegara okrąża tarczę trzykrotnie.

– Gillian – odezwała się, gdy oceniła, że dała dziewczynie wystarczająco dużo czasu. – Doktor Warrington mówił mi, że wciąż przez kilka godzin dziennie chodzisz po wrzosowiskach. Czy ty nadal szukasz tam Hayley?

Gillian, nie podnosząc wzroku, pokręciła głową.

– Nie wiem, dlaczego to robię – wymamrotała w chusteczkę. – Coś po prostu dzieje mi się nagle w głowie i potem już nie mogę wysiedzieć w domu. Muszę wyjść. Muszę szukać. – Gillian podniosła głowę i jej bladoszare oczy popatrzyły na Evi. – Pomoże mi pani? – spytała, nagle wyglądając na o wiele młodszą, niż była.

– Tak, oczywiście – zapewniła szybko Evi. – Przepiszę ci leki. Antydepresanty, żebyś poczuła się lepiej, i coś, żebyś lepiej spała w nocy. To środki tymczasowe, pomogą ci przełamać ten cykl złego samopoczucia. Rozumiesz, Gillian?

Gillian wpatrywała się w nią jak dziecko, któremu ulżyło, że ktoś dorosły w końcu podjął jakieś kroki zaradcze.

– Widzisz, ból, który czujesz, sprawił, że zachorowało twoje ciało – kontynuowała Evi. – Od trzech lat nie śpisz i nie jesz, tak jak powinnaś. Zbyt dużo pijesz i przemęczasz organizm długimi spacerami po wrzosowiskach.

Gillian dwukrotnie zamrugała. Jej oczy były czerwone i opuchnięte.

– Kiedy już będziesz czuła się trochę lepiej za dnia i normalnie spała w nocy, będziemy mogły zająć się twoim piciem – tłumaczyła Evi. – Skieruję cię do grupy wsparcia. Pomogą ci przejść przez pierwsze tygodnie. Podoba ci się taki plan?

Gillian kiwała głową.

– Będziemy się widywały raz w tygodniu tak długo, jak długo będzie trzeba – dodała Evi. – Kiedy zaczniesz odczuwać poprawę, kiedy poczujesz, że panujesz nad bólem, wtedy będziemy musiały popracować nad tym, byś mogła przystosować swoje życie do tego, co jest teraz.

Oczy Gillian zmętniały. Zmarszczyła brwi na znak niezrozumienia.

– Zanim to wszystko się wydarzyło – wyjaśniała Evi – byłaś żoną i matką. Teraz twoja sytuacja wygląda zupełnie inaczej. Wiem, że to brzmi okrutnie, ale taka jest rzeczywistość, z którą musimy się razem zmierzyć. Hayley na zawsze pozostanie częścią twojego życia. Ale w tym momencie ona – jej utrata – to jedyne, o czym myślisz. Musisz odbudować swoje życie, znajdując w nim jednocześnie miejsce dla Hayley.

Cisza. Chusteczki opadły na podłogę, Gillian skrzyżowała ramiona na piersiach. To nie była do końca reakcja, jakiej oczekiwała Evi.

– Gillian?

– Znienawidzi mnie pani za to, co powiem – odezwała się dziewczyna, kręcąc głową. – Ale czasami chciałabym…

– Czego byś chciała, Gillian? – spytała Evi zachęcającym tonem, zarazem uzmysławiając sobie, że po raz pierwszy od chwili rozpoczęcia spotkania naprawdę nie wie, jak będzie brzmiała odpowiedź dziewczyny.

– Żeby po prostu zostawiła mnie w spokoju.3

_Śpiące dziecko miało miękkie jasne włosy koloru waty cukrowej. Dziewczynka leżała w wózku, spała w pełnym słońcu. Spacerówka była od góry do dołu osłonięta mocno naciągniętą siatką, chroniącą dziecko przed owadami i wszystkim innym, co mogło łazić po ogrodzie. Do pyzatego policzka kleił się wilgotny loczek. Piąstka była przyciśnięta do ust, kciuk sterczał pod kątem prostym, jakby dziewczynka zasnęła, ssąc palec, a potem jakaś myśl we śnie kazała jej go wypluć. Jej brzuszek podnosił się i opadał, podnosił się i opadał._

_Miała gdzieś około dwóch latek. Nóżki wciąż na tyle pulchne, że pewnie chodziła niezdarnie, usta dopiero uczące się formować słowa. Jej oczy, gdyby były otwarte, wyrażałyby ufną niewinność świeżo narodzonego maleństwa. Dziewczynka nie zdążyła się jeszcze nauczyć, że ludzie potrafią krzywdzić._

_W szczelinie między maleńkimi różowymi wargami uformował się bąbelek ze śliny. Zniknął i znowu się ukształtował. Dziecko westchnęło i bąbelek rozprysł się w powietrzu. A towarzyszący temu odgłos zdawał się płynąć przez nieruchomy wrześniowy poranek._

_– A, da da da – wymamrotała dziewczynka przez sen._

_Była wprost prześliczna. Dokładnie taka jak tamte._4

Joe poderwał się na i pobiegł, bez zastanowienia, Tom za nim. Obaj chłopcy popędzili po schodach i wbiegli przez otwarte drzwi do kościoła. Tom dostrzegł, że jasnowłosy mężczyzna zbliża się do ołtarza, a potem Joe dał nura za ławkę z tyłu. Tom zrobił to samo.

Kafle posadzki były zakurzone. Pod ławkami Tom widział pajęczyny, jedne pełne, idealnie uformowane, inne rozdarte, obwieszone truchłami dawno zdechłych much. Tapicerowane klęczniki wisiały równo na hakach.

– On się modli – szepnął Joe, który wyjrzał znad skraju ławki. Tom podciągnął się w górę. Mężczyzna w krótkich spodenkach klęczał na stopniach przed ołtarzem, łokcie miał wsparte na poręczy, patrzył w górę na duże witrażowe okno we frontowej ścianie kościoła. Faktycznie wyglądał tak, jakby się modlił.

Niespodziewany hałas na zewnątrz sprawił, że Tom obejrzał się. Drzwi kościoła były otwarte, dlatego mógł zauważyć zarys przebiegającej przed wejściem postaci. Jake i jego gang wciąż tam byli, czekali. Nagłe szarpnięcie ściągnęło go w dół, poniżej obrzeża ławki.

– On coś usłyszał – ostrzegł szeptem Joe.

Tomowi nie wydawało się, żeby on i brat narobili jakiegoś hałasu, ale mimo wszystko poczuł ukłucie niepokoju. Gdyby tamten mężczyzna ich nakrył, mógłby ich wyrzucić na zewnątrz, a tam czaili się Jake i reszta. Joe zaryzykował i jeszcze raz wystawił głowę ponad oparcie ławki. Tom zrobił to samo. Facet w szortach nie zmienił pozycji, ale już się nie modlił, to było oczywiste. Głowę miał podniesioną, a ciało usztywnione. Nasłuchiwał. Potem wstał i się odwrócił. Tom i Joe tak szybko przykucnęli, że zderzyli się głowami. No, teraz im się dostanie. Weszli do kościoła bez pozwolenia i praktycznie rzecz biorąc, stłukli szybę w oknie.

– Kto tam jest?! – zawołał mężczyzna, z zaskoczeniem, ale bez gniewu. – Halo! – Jego głos niósł się na koniec kościoła.

Tom chciał wstać.

– Nie! – syknął jego brat, przywierając do niego. – Jemu nie chodzi o nas.

– Oczywiście, że o nas – odsyknął Tom. – Nikogo innego tu nie ma.

Joe nie odpowiedział, tylko ostrożnie wysunął głowę, jak żołnierz wyglądający z okopów. Spojrzał w dół i dał znać Tomowi, żeby zrobił to samo co on. Mężczyzna w krótkich spodniach szedł wolno ku drzwiom po prawej stronie ołtarza. Złapał za klamkę, otworzył drzwi, a potem stanął w progu, zaglądając do wewnątrz pomieszczenia.

– Wiem, że tu jesteś! – zawołał, jak rodzic bawiący się z dzieckiem w chowanego. Pochodził z północy, ale nie z Lancashire czy Yorkshire. Gdzieś z dalszej północy, zgadywał Tom, może z Newcastle.

Tom podniósł ręce i zrobił do Joego tę swoją minę mówiącą: „No co?”. W kościele znajdowały się trzy osoby, a oni byli dwiema z nich.

– Zamierzasz się pokazać i przywitać? – pytał mężczyzna głosem, którego ton, jak Tom się domyślał, miał sugerować, że mężczyźnie nie zależy, jak będzie, jednak nie wyszło mu to za dobrze. Był zdenerwowany. – Za minutę będę zamykał – ciągnął. – A naprawdę nie mogę tego zrobić, skoro gdzieś się tu ukrywasz. – Potem spojrzał na przeciwną stronę budynku. – To już nie jest zabawne, ludzie – mamrotał, przechodząc szybko na drugą część kościoła i znikając za organami. Była to szansa dla chłopców. Tom pociągnął Joego za rękę. Wyszli do nawy i w tej samej chwili w głównym wejściu pojawił się Billy Aspin z szerokim uśmiechem. Tom złapał Joego i zaciągnął z powrotem za ławkę.

– Witam – rozległ się nad ich głowami głos z charakterystycznym akcentem z Newcastle. Mężczyzna w krótkich spodenkach stał przed ławką i patrzył na nich z góry.

– Cześć – odpowiedział Joe. – Znalazł ją pan?

Mężczyzna w spodenkach zmarszczył czoło.

– W jaki sposób udało wam się przejść z zakrystii za organy i z powrotem tak, że was nie widziałem? – spytał.

– Myśmy tu byli cały czas – odpowiedział Tom.

– Widzieliśmy, jak się pan modlił – dodał Joe, trochę takim tonem, jakiego mógłby użyć, gdyby zobaczył kogoś sikającego za ołtarzem.

– No proszę, proszę – wymamrotał kpiąco mężczyzna. – A gdzie wy, chłopcy, mieszkacie?

Tom chwilę się zastanawiał, czy jest jakaś szansa, żeby mogli uniknąć odpowiedzi na pytanie. Mężczyzna stał między nimi a drzwiami, ale gdyby tak dać nura w bok…

– Zaraz obok – odparł Joe. – W tym nowym domu – dodał, jakby już i tak nie wyraził się dostatecznie jasno.

Mężczyzna pokiwał głową.

– Muszę zamknąć kościół – oznajmił. – Chodźcie ze mną.

– Ale jak to możliwe, że pan ma klucz? – zaciekawił się Joe, który odsunął się zbyt daleko, żeby Tom mógł go szturchnąć. – Tylko pastor może mieć klucz. Dostał go pan od niego?

– Dostałem od arcydiakona. No dobra, zanim zamknę, jest tu was więcej, nie tylko wy?

– Niemożliwe – odparł Tom. – Weszliśmy zaraz za panem. Bawiliśmy się w eee… w chowanego z kolegami na zewnątrz. Za nami nikt więcej już tu nie wchodził.

Nieznajomy mężczyzna kiwnął głową.

– W porządku – rzucił. – W takim razie wychodzimy.

Pomachał rękoma w stronę drzwi, dając znać, żeby Tom i Joe poszli pierwsi. Tom ruszył przed siebie. Na razie było dobrze. Jake i reszta nie będą mieli odwagi nic zrobić, jeśli on i Joe pokażą się z dorosłym. A ten nieznajomy nie zauważył stłuczonej…

– Tom, twoja piłka! – zawołał Joe i odbiegł na bok. Tom zamknął oczy i przeprowadził z Bogiem prywatną rozmowę o tym, czy młodsi bracia naprawdę są konieczni.

Kiedy znowu otworzył oczy, Joe wydostał piłkę spomiędzy potłuczonego szkła, zaś brwi mężczyzny w szortach zniknęły we włosach na czole. Wyciągnął rękę, domagając się oddania mu piłki. Tom otworzył usta i znowu je zamknął. No bo czy był sens cokolwiek mówić?

– Kim był tamten chłopak z ogoloną głową? – spytał mężczyzna w szortach. – Ten, który, kiedy podjeżdżałem, stał na murze?

– Jake Knowles – odpowiedział Joe. – Chodzi z Tomem do jednej klasy i Tom ma ciągle przez niego problemy. Oni strzelali w nas kamieniami z procy, a potem Jake zwędził kij Toma.

– No, proszę bardzo.

– I teraz oni na nas czekają na zewnątrz.

– Och, tak?

– Pobiją nas, kiedy wyjdziemy. To debile.

– Jak się nazywasz, chłopcze? – spytał mężczyzna, a Tom nawet nie próbował dać znać Joemu, że naprawdę lepiej byłoby, gdyby nie…

– Joe Fletcher – odparł Joe. – A on to Tom. Ja mam sześć lat, on dziesięć, Millie dwa, tata trzydzieści sześć, a mama…

– Już dobrze, dobrze, kolego. – Mężczyzna w szortach miał minę, jakby uważał Joego za niesamowicie zabawnego. Powinien trochę z nim pomieszkać, wtedy by zobaczył. – Chodźmy, zamkniemy kościół.5

Evi stała przy oknie i ciężko oddychając, czekała, aż kombinacja paracetamolu i ibuprofenu zadziała. Jej gabinet mieścił się na drugim piętrze, okna wychodziły bezpośrednio na oddział ratunkowy szpitala. Na jej oczach w zatoczce zatrzymała się karetka, z której wyskoczyli sanitariusze, a następnie kierowca. Otworzyli drzwi z tyłu i zaczęli wyciągać nosze.

Wdech i wydech. Środki przeciwbólowe pomogą, zawsze pomagają. Po prostu w niektóre dni trwało to nieco dłużej. Przed szpitalem po drugiej stronie ulicy znajdował się kompleks handlowy. Parking supermarketu był już prawie cały zajęty. Piątek rano. Ludzie robili zakupy na weekend. Evi na sekundę przymknęła oczy, potem podniosła głowę i ponad dachami i biurowcami popatrzyła w dal. Duże północne miasto, w którym pracowała przez większość dni, leżało w szerokiej dolinie. Po obu stronach ciągnęły się wrzosowiska. Jakiś ptak po poderwaniu się z parapetu okna mógłby w linii prostej dolecieć do najbliższego szczytu oddalonego od szpitala jakieś sześć, siedem kilometrów. Stamtąd ptak mógłby oglądać całe wrzosowiska, na których Gillian Royle spędzała większą część każdego ze swoich dni. Evi odwróciła się do biurka. Do przyjścia następnego pacjenta został kwadrans.

Notatkę z sesji z Gillian zdążyła spisać, jeszcze zanim wzięła proszki przeciwbólowe. Każdego dnia starała się rozciągnąć czas między ich zażyciem o kolejne pięć minut. Po powrocie do biurka wygooglowała w sieci stronę „Lancashire Telegraph”. Szybko udało jej się znaleźć artykuł, o który jej chodziło.

Miasteczko Heptonclough jest w szoku w następstwie pożaru domu przy Wite Lane sprzed trzech dni. Mieszkaniec miasteczka, Stanley Hargreaves, stwierdził, że jeszcze nigdy nie widział aż tak potężnego ognia. „Nie dało się tam podejść” – opowiadał reporterowi gazety. – „Gdybyśmy mogli, uratowalibyśmy tę małą dziewczynkę”.

W opisie zdarzenia można było przeczytać, że biorący udział w gaszeniu pożaru strażacy wciąż jeszcze badają miejsce wypadku, mówi się jednak o tym, że ogień mógł wywołać pozostawiony włączony palnik gazowy w kuchence. Butelki z olejem stojące przy kuchence zadziałały jak benzyna. Kamienny dom, jeden z najstarszych budynków w Heptonclough, stał w pewnym oddaleniu od głównej części miasteczka i nikt nie zauważył płomieni, aż było za późno na opanowanie ognia. Końcowy akapit artykułu w „Telegraph” brzmiał:

Barry Robinson, lat czternaście, który dorabiał u rodziny jako opiekun do dziecka, przebywa obecnie w szpitalu, do którego trafił po tym, jak strażacy znaleźli go nieprzytomnego w ogródku. Pomimo że chłopiec nawdychał się dymu, lekarze są zdania, że powróci do pełnego zdrowia. Jego rodzice powiedzieli, że syn nie pamięta ani chwili wybuchu pożaru, ani tego, że uciekł z domu.

Evi usłyszała dzwonek telefonu. Przyszedł kolejny pacjent.7

11 września

Evi skrzywiła się. Ktoś pożyczył jej fotel i zmienił wysokość. Przez to pochylała się nad biurkiem pod dziwnym kątem, co skutkowało nadmiernym uciskiem na uszkodzony nerw. Spojrzała na zegarek. Za pół godziny powinna stawić się w sądzie. Poprawi wysokość fotela, gdy wróci.

Zastanawiając się, czy czegoś w nim nie przeoczyła, otworzyła artykuł, który w zeszłym tygodniu skopiowała ze strony „Telegraphu”. Gillian Royle właśnie od niej wyszła, po drugim z kolei spotkaniu. Z pozoru wszystko wskazywało, że zaszła pewna poprawa. Gillian zażywała przepisane leki, zdążyła już zauważyć różnicę w jakości snu, który się polepszył, była na pierwszym spotkaniu Anonimowych Alkoholików. Twierdziła nawet, że próbuje jeść. Mnóstwo pozycji do odhaczenia. Ale Evi mimo wszystko miała wrażenie, że coś nie jest do końca w porządku.

Od momentu uzyskania dyplomu psychiatry Evi pracowała z wieloma pacjentami usiłującymi pogodzić się ze stratą. Prowadziła kilka par rodziców, którzy stracili dzieci. Gillian Royle jednak to było coś nowego. W głowie kobiety działo się coś więcej niż rozpacz po stracie córki. Po dwóch sesjach Evi była o tym przekonana. Ból Gillian był zbyt świeży, zbyt intensywny, jak stale podsycany ogień. Potworna alegoria w tych okolicznościach, ale coś wciąż stało Gillian na drodze do uzdrowienia i nie pozwalało jej ruszyć z miejsca i iść dalej.

Evi zbyt często bywała okłamywana; wiedziała, kiedy pacjent nie mówi prawdy; wiedziała również, kiedy ktoś nie mówi wszystkiego.

Jeszcze raz przeczytała artykuł z gazety.

Miasteczko Heptonclough jest w szoku_…_

Ten urywek czytała kilka razy, nic nowego jednak nie znalazła…

Ogień mógł wywołać włączony palnik gazowy w kuchence…

Jeśli to Gillian zostawiła włączony gaz, formalnie pożar wybuchł z jej winy. Czyżby torturowała się wyrzutami sumienia?

W trakcie ostatniej godziny z Gillian, stosując standardową procedurę, Evi pokierowała dziewczynę ku rozmowie o jej dzieciństwie. Nie wypadło to dobrze. Evi wyczuła, że istniało jakieś napięcie w relacji z matką, i zastanawiała się, czy brak rodzicielskiego wsparcia mógł się przyczynić do załamania się Gillian w następstwie śmierci Hayley. Gillian mówiła trochę o zmarłym ojcu, którego ledwie pamiętała, wspomniała również ojczyma, który pojawił się kilka lat później. Evi powróciła do artykułu na ekranie komputera.

Do tej ostatniej tragedii doszło zaledwie w trzy lata po zaginięciu innego dziecka z Heptonclough, Megan…

Relacja w gazecie przeszła do innego incydentu, więc Evi zamknęła stronę.

Im bardziej próbowała dowiedzieć się od Gillian czegoś o jej dzieciństwie, tym bardziej dziewczyna się denerwowała, aż ostatecznie stanowczo oznajmiła, że nie będzie więcej o tym mówiła. Co samo w sobie było interesujące. Evi była zdania, że tak ostry stan jak stan Gillian rzadko miewa pojedynczą przyczynę. To, co często jest postrzegane jako przyczyna pierwotna – w tym wypadku strata dziecka – niejednokrotnie jest tylko wyzwalaczem; ostatnią kroplą w łańcuchu zdarzeń i okoliczności. Evi przeczuwała, że jej pacjentka może mieć jeszcze wiele tajemnic.