Krzyk - ebook

1

Sarah zatrzasnęła za sobą drzwi. Zdyszana własnymi krzykami stała nieruchomo, łapiąc oddech.

Ciszę korytarza zakłócał jedynie stłumiony szum telewizora, wciąż jeszcze włączonego mimo późnej nocnej pory.

Z walącym sercem powoli ruszyła w stronę klatki schodowej, przekonana, że on lada chwila ponownie otworzy drzwi, wyzna, że ją kocha i że zawsze kochał tylko ją, że ta zdrada była pomyłką, chwilą słabości, która już nigdy więcej się nie powtórzy.

Światło zgasło i korytarz pogrążył się w ciemnościach. Sarah znieruchomiała. Musi poczekać jeszcze kilka chwil, on w końcu wyjdzie i wybełkocze przeprosiny, ona uda, że przyjmuje je tylko połowicznie, i wszystko znów będzie jak dawniej.

Lecz niepokój ustąpił miejsca trwodze. Drzwi mieszkania pozostawały zamknięte, korytarz zaś równie ciemny, co cichy. Sarah, której twarz muskała drżąca poświata padająca z przełącznika, oparła się o ścianę.

Jeszcze kilka minut temu odmalowywała ścianę pomieszczenia, które pewnego dnia miało stać się pokojem dziecka; starała się w ten sposób wpłynąć na przeznaczenie. Nie mogła teraz stać tutaj, oszołomiona niczym ofiara wypadku drogowego.

Ukryta w półmroku czekała, wyobrażając sobie, że on obawia się jej złości, woli poczekać, aż ona się uspokoi. Ale promień światła, który do tej pory sączył się spod drzwi ich mieszkania, zniknął. On już nie wyjdzie.

Zakręciło jej się w głowie, ale po chwili znalazła w sobie siłę, aby wykonać po omacku kilka kroków w stronę schodów.

Na parterze gwałtowny podmuch wiatru uderzył o szyby drzwi wejściowych do budynku. Na zewnątrz śnieg zacinał z ukosa w świetle bladych aureoli latarni ulicznych.

Sarah wzięła głęboki wdech, postawiła kołnierz parki i otarła łzy spływające po piegowatych policzkach.

Następnie przekroczyła próg. Chłód pobudził jej krew, a kosmyki płowych włosów wirowały przed twarzą.

Chodnik pokryty był grubą warstwą śniegu, na końcu ulicy pojawił się pług, odpychając na boki białą masę i tworząc sypki mur. W Oslo zaczęła się zima.

Przez wilgotną zasłonę, która ograniczała widoczność, Sarah rozglądała się za swoim samochodem i odkryła go kilka metrów dalej. Obłok pary wydobył jej się z ust, po czym kobieta zaczęła torować sobie drogę do SUV-a. Szła niezdarnie, zapadając się w świeżym śniegu, dopóki płatki nie ubiły się pod podeszwą buta i nie zaskrzypiały.

Pomyślała, że nie biegnąc za nią, aby ją przeprosić, Erik nie martwił się też, dokąd pójdzie w środku nocy. Jak gdyby w jego mniemaniu już stali się sobie obcy i każde zaczęło żyć na własną rękę. Jak gdyby to, co wydarzyło się dzisiejszego wieczoru, przyspieszyło jedynie rozstanie, które dojrzewało w nim od dawna. Jak to możliwe? Po tym wszystkim, co razem przeszli.

Wspomnienia dławiły ją, podcinały jej nogi. W głowie przewijały się ostatnie lata ich życia. Dzień, kiedy w gabinecie o białych ścianach, w którym unosiła się woń eteru, oznajmiono jej, że jest bezpłodna, załamanie, następnie słowa Erika, jej męża, pełne nadziei i otuchy, pierwsze dawki clomidu stymulujące owulację, które pociągnęły za sobą wstydliwe nietrzymanie moczu, powtarzające się stosunki seksualne, zaprogramowane i pozbawione pożądania, aż do odrazy, dotkliwie bolesne i rodzące panikę spotkania rodzinne: „No więc, na jakim etapie jesteście z dzieckiem?”. Po roku wciąż nic. Ani śladu nadziei. Pierwsze wątpliwości Erika, które dało się wyczuć w jego głosie, bolesne zastrzyki z hormonem Gonal-f, pojawienie się drugiego dziecka jej siostry, decyzja o zapłodnieniu in vitro, coraz trudniejsze do zniesienia naruszanie intymności, zimny, ciasny gabinet, ósma rano, rozchylone uda, oczekiwanie, aż jej mąż skończy się masturbować w przyległej klitce i przyjdą wstrzyknąć jej jego wyselekcjonowane nasienie strzykawką. Nowa nadzieja, strach i znów rozczarowanie. Łzy. Wyczerpanie nerwowe. Utrata sensu życia. Absurdalne rady wtłaczające do głowy, że stres i zamartwianie się mają negatywny wpływ na zapłodnienie, jak powtarza się przerażonemu na widok psa dziecku, że zwierzęta wyczuwają strach i wykorzystują okazję, żeby zaatakować.

Wreszcie owa nieodparta chęć rozpakowania uroczych body, maleńkich bucików i pluszaków, które pokrywają się kurzem w pustym, pozbawionym życia pokoju. I – ponad wszystko – strach przed niemożnością znalezienia w sobie sił, żeby zacząć wszystko od nowa, gdyby pech chciał, że próba się nie powiedzie.

Brnąc skulona wśród śniegu, z rękami skrzyżowanymi na brzuchu, Sarah pozwalała ciału drętwieć, jak gdyby gryzący ból wywołany przez zimno mógł znieczulić jej cierpienie.

Wtedy właśnie elektroniczna melodyjka przerwała nocną ciszę.

Sarah gwałtownie podniosła poczerwieniałą od mroźnego powietrza twarz. W ciągu jednej chwili uwierzyła, że dzwoni do niej Erik. Jej szaleńcza nadzieja rozwiała się jednak, gdy rozpoznała dzwonek służbowego telefonu.

Przyjrzała się aparatowi i nie odebrała połączenia, po raz pierwszy w ciągu całej kariery.

Dotarła do samochodu i wsiadła do niego, gotowa ruszyć w drogę do siostry, zanim nie zawiedzie jej wola i pozwoli, aby chłód otępił ją i pogrążył we śnie.

Zdążyła jednak tylko przekręcić kluczyk w stacyjce, gdy telefon zadzwonił ponownie. Skoro nalegali, musiało wydarzyć się coś poważnego. Ale co mogło być poważniejszego od jej własnej sytuacji?

Po raz kolejny zignorowała dzwonek. Ktoś nie dawał jednak za wygraną.

Sarah oparła przedramiona na kierownicy. Przez głowę przewinął jej się ciąg sprzecznych decyzji, po czym drżącymi rękoma, ze ściśniętym gardłem, odebrała.

– Słucham.

Wysiłek, jaki włożyła w to, żeby sprawić wrażenie normalnej, był tak intensywny, że poczuła falę nudności i ścisk w żołądku.

– Pani inspektor Geringën?

Mężczyzna mówił prędko, niespokojnym głosem.

– Tak.

– Tu oficer Dorn z okręgu Sagene. Przepraszam, że tak uporczywie niepokoję panią o tej porze, ale… wezwano nas do zgonu, z pozoru banalnego, jednak biorąc pod uwagę to, co znaleźliśmy na miejscu zdarzenia, chyba będziemy potrzebowali pani ekspertyzy.

Z początku Sarah słuchała inspektora wciąż rozkojarzona. Zrozumienie, o co chodzi, przychodziło jej z tym większą trudnością, że oficer sprawiał wrażenie zakłopotanego, niemal zmieszanego.

– Gdzie to się wydarzyło?

Słysząc odpowiedź, Sarah zamknęła oczy. Ostatnie miejsce, w jakie miała ochotę dzisiaj pojechać.

– W porządku, proszę się uspokoić i sprecyzować różnice między tym, co nocny strażnik powiedział panu przez telefon, a tym, co zastał pan na miejscu.

Zanotowała informacje w przegródce umysłu, myśląc tylko o jednym: jak znaleźć wymówkę, która pozwoli jej odłożyć przyjazd na później.

– Dobrze, a dlaczego te ślady wydają się panu podejrzane?

Kiedy oficer opisał naprędce „dziwny” znak i niejasne zeznania pracowników, w Sarah zbudził się instynkt policjantki.

Wsunęła aparat między uda i przesunęła dłońmi po twarzy. Kiedy sięgnęła ponownie po telefon, jej głos drżał nieco mniej.

– Proszę posłuchać. Niech pan zabezpieczy miejsce i wezwie policję kryminalną. Ja uprzedzę lekarza sądowego.

Dopiero rozłączywszy się, opadła na fotel i westchnęła. Czy na pewno miała siłę, żeby wypełniać obowiązki? Nie bała się oporu fizycznego. Czy jednak wytrzyma udrękę moralną? Nie miała takiej pewności. Szczególnie biorąc pod uwagę miejsce, gdzie na nią czekano.

*

Sarah rzuciła okiem na kokpit samochodu terenowego: minus cztery stopnie, piąta pięćdziesiąt sześć rano, trzydzieści sześć kilometrów na godzinę. Pokryte śniegiem ulice przypominały białe kaniony, z których wystawały jedynie boczne lusterka samochodów zaparkowanych wzdłuż chodników. Żaden przechodzień nie odważył się jeszcze wypuścić na zewnątrz, nieliczne światła zaczynały rozjaśniać okna mieszkań. W blasku reflektorów Sarah zauważyła tablicę wskazującą kierunek na Sentralstasjon. Dojeżdżała już na miejsce spotkania umówionego z lekarzem sądowym.

Uświadomiła sobie, że nie ma pojęcia, jak ten wygląda. Nie żeby była kokietką, przeciwnie, nie miała w zwyczaju stosowania jakichkolwiek forteli, szczególnie na polu zawodowym. Żadnego różu, szminki, pierścionków, tylko obrączka. Nie życzyła sobie natomiast, żeby dało się wyczytać silne emocje z jej twarzy. Korzystając z postoju na czerwonym świetle, przyjrzała się sobie we wstecznym lusterku.

Miała wrażenie, że postarzała się o dziesięć lat. Zaczerwienione od łez oczy były napuchnięte, a kurze łapki wydawały się wyraźniejsze. Mlecznobiała cera nabrała bladego, nieomal chorobliwego odcienia. Dlatego wyjątkowo Sarah pozwoliła sobie na małe oszustwo. Podniosła podłokietnik fotela i znalazła gumkę, błyszczyk i kredkę do makijażu, które na wszelki wypadek tam przechowywała.

Pociągnęła kreskę eyelinerem podkreślającym niebieski kolor jej oczu, następnie precyzyjnym ruchem nałożyła delikatną warstwę różowego błyszczyka na wargi, wreszcie ściągnęła włosy gumką, w chwili kiedy światło zmieniało się na zielone.

Gdy okrążała ostatnie rondo przed dworcem, pomarańczowe aureole latarni ulicznych ustąpiły miejsca słabemu światłu. Szybko dostrzegła wyróżniającego się na tle otoczenia lekarza sądowego.

Wewnętrzna esplanada dworca słynęła jako miejsce spotkań podejrzanie zachowujących się narkomanów i pijaków. Postać mężczyzny nie była więc trudna do zidentyfikowania. Jako jedyny utrzymywał pozycję pionową. Średniego wzrostu, w kurtce z kapturem, podnosił na zmianę to jedną, to drugą nogę, w ręce trzymał niewielką walizkę i wypatrywał nielicznych aut. Z tyłu zbliżała się do niego grupa hałaśliwych osobników.

Sarah zwolniła na jego wysokości i pochyliła się w stronę fotela pasażera, żeby otworzyć drzwi samochodu. Prostując się, zobaczyła, że jeden z włóczęgów odłącza się od grupy i popycha lekarza sądowego. Mężczyzna potknął się, rozległy się kpiące śmiechy. Sarah wystukała kod na klawiaturze numerycznej schowka, wyciągnęła służbową broń i wysiadła z auta. Lekarz wyprostował się i zmierzał w jej stronę spokojnym krokiem, jak gdyby nigdy nic. Wyzwiska stały się gwałtowniejsze, tuż obok niego na ziemi rozbiła się butelka. Dlaczego się nie pospieszy? – zastanawiała się Sarah, obchodząc samochód z bronią ukrytą za udem. Wiedziała lepiej niż ktokolwiek inny, jak daleko potrafią się ci ludzie posunąć.

Zachrypnięty i agresywny głos krzyknął do „starego”, żeby rzucił im torbę, bo inaczej zaszlachtują go jak świnię. W tej samej chwili Sarah dostrzegła twarz lekarza w świetle latarni. Mężczyzna po pięćdziesiątce o zaczerwienionej od zimna skórze, którego krągłości pozwalały sądzić, że jest człowiekiem ceniącym sobie rozkosze życia. Spokojnym gestem dał jej znać, że już idzie, i wciąż kroczył niespiesznie przez plac. Czy zdawał sobie sprawę z zagrożenia?

– Sam tego chciałeś, dupku! – wrzasnął ten sam osobnik, który rozkazał mu rzucić torbę.

Runął na lekarza z wściekłym krzykiem. Sarah wydawało się, że dostrzega w jego dłoni błysk ostrza. Instynktownie ułożyła broń wzdłuż uda. Lekarz wciąż szedł krokiem spacerowicza. Sarah złożyła broń do strzału, wstrzymała oddech i wycelowała włóczędze w nogi. Już miała wystrzelić, kiedy mężczyzna z nożem poślizgnął się i przewrócił na wznak na zamarzniętych płytach esplanady.

Lekarz sądowy bez pośpiechu wsunął się do samochodu. Sarah również wsiadła i ruszyła.

– Dzień dobry, pani inspektor Geringën – rzucił mężczyzna, ściągając rękawiczki. – Doktor Thobias Lovsturd.

Nie zwracając uwagi na jego wyciągniętą dłoń, Sarah ledwo skinęła głową, zerknęła w boczne lusterka i zawróciła. Lekarz wzruszył ramionami, zdjął kaptur i poszukał wzrokiem jej spojrzenia, gdy tymczasem obelgi rzucane przez włóczęgów rozbijały się o szyby samochodu.

– Przepraszam za tę nerwową chwilę. Ale gdybym zaczął biec, wyłożyłbym się jak długi, a te typki zagrałyby w piłkę moją głową. Szedłem więc, licząc, że działanie alkoholu uratuje mi skórę. I tak jak przewidziałem, te pijane głąby nie pomyślały o gołoledzi i zaczęły biec. Zresztą gdybym miał umrzeć, to dlatego, że tak mi było pisane!

Lekarz skończył wywód, zerkając kątem oka na milczącą inspektorkę.

– A więc to prawda, co się mówi na pani temat… Jest pani milczkiem. Nie szkodzi, często prowadzę rozmowę za dwoje. Proszę jednak bez obawy dać mi znać, jeśli to pani przeszkadza, w towarzystwie zmarłych nabrałem złych nawyków.

Zadowolony z żartu pokręcił głową.

– Tak czy owak, dziękuję, że nadłożyła pani drogi, żeby mnie zabrać. Zyskałem na czasie, tym bardziej że, aby wypożyczyć samochód służbowy, trzeba wypełnić całą tonę papierów!

Potarł dłonią tył łysej czaszki. Następnie otworzył walizeczkę i wyciągnął z niej chustkę. Sarah rozpoznała charakterystyczną woń kamfory: balsamu, którym lekarze sądowi smarują się pod nosem, żeby stłumić odór rozkładających się zwłok.

Uchyliła okno i włączyła kierunkowskaz, skręcając na Ring 3, drogę szybkiego ruchu prowadzącą na północ Oslo.

– Cieszę się, że wreszcie mogę panią poznać. Dużo o pani słyszałem! I przyznam, że wygląda pani zupełnie inaczej, niż to sobie wyobrażałem.

Na koniec zaśmiał się znacząco. Nazwisko Sarah Geringën po raz pierwszy pojawiło się w jego życiu zawodowym, kiedy przejęła sprawę seryjnego mordercy Ernesta Jangera, przezywanego później Sanitariuszem. Śledczy dreptali w miejscu od dwóch lat, a liczba ofiar – zaginionych kobiet – wzrosła do sześciu. Sprawa przynosiła wstyd policji. Sarah dokonała właśnie błyskotliwego zatrzymania innego wyjątkowo trudnego do namierzenia zabójcy, dlatego też jej przełożeni wpadli na pomysł, aby wykorzystać jej zmysł analityczny i upór w sprawie niepokojącej całe Oslo.

Zaczęła od wydania polecenia, aby wszystkie sekcje zwłok przeprowadzić ponownie, zgodnie z precyzyjniejszym i bardziej dociekliwym protokołem niż te, którym podlegały czynności wykonane za pierwszym razem. Lovsturd, wówczas świeżo nominowany na kierownika Instytutu Medycyny Sądowej, pamiętał, jak bardzo jego koledzy narzekali na tę dodatkową pracę.

Lecz czytając raporty, musiał przyznać, że dopuszczono się pewnych uogólnień, zwłaszcza jeśli chodzi o nazwy chemiczne substancji znalezionych na ofiarach. Szczególnie jednej, która okazała się przełomowa dla rozwiązania śledztwa.

Tak czy owak, inspektor Geringën, której nigdy jeszcze nie widział, jawiła mu się jako kobieta oschła, o odpychającej fizjonomii. Ostatecznie musiał przyznać, że bardzo się mylił.

Chcąc dowiedzieć się na jej temat czegoś więcej, postanowił skłonić ją do reakcji. Choćby po to, żeby usłyszeć jej głos.

– Czy dobrze mi się wydaje, że Janger siedzi w Gaustad? Zdziwi się, gdy panią zobaczy.

Był to jeden z powodów, dla których Sarah nie miała najmniejszej ochoty tam jechać. Ale jeszcze mniej bawiła ją myśl o rozmowie na ten temat.

Lekarz sądowy przyglądał się jej, niezdolny ocenić po niebieskich jak lód oczach, czy kobieta jest myślami gdzie indziej, czy też go ignoruje. Ale Thobias nie zniechęcał się łatwo.

– W każdym razie nigdy nie miałem okazji tego powiedzieć, ale gratuluję sposobu, w jaki złapała pani tego wariata w zeszłym roku. Wykazała się pani sprytem, łącząc ślady detergentów znalezionych na ciałach ofiar z powtarzającą się obecnością karetki na miejscu zdarzenia na kilka chwil przed każdym porwaniem. Musiała się pani naczytać zeznań, żeby to wyłapać. Bo podejrzewam, że nie była to pierwsza rzecz, o której opowiadali świadkowie.

„Zdecydowanie nie”, miała ochotę odpowiedzieć mu Sarah. Karetka pojawiła się w raportach, dopiero kiedy sama ponownie przesłuchała wszystkich świadków i spędziła wiele godzin na wyszukiwaniu podobieństw w zeznaniach, nawet tych najbłahszych. Jak karetka, o której świadkowie wspominali, opisując dalsze tło, nigdy jednak nie podkreślając tego szczegółu.

– No i ta siłowa interwencja, którą przeprowadziła pani u niego w dniu aresztowania. Wiem, że wielu agentów wciąż nie może dojść do siebie po tym, jak postanowiła pani wejść do środka jako pierwsza i zdołała tak szybko obezwładnić Jangera. Wyobrażam sobie, że pani przeszłość w FSK² nie była tu bez znaczenia.

– Dzisiaj interesuje mnie to, co rano zastaniemy na miejscu.

Głos Sarah zadźwięczał w kabinie samochodu po raz pierwszy. Thobias Lovsturd, który przestał już na to liczyć, drgnął i onieśmielony zdecydował się na jakiś czas zamilknąć.

Sarah źle znosiła rozmowy na temat okresu, gdy należała do sił specjalnych. Ich oddział był z pewnością doskonale wyszkolony, ale niewystarczająco wyposażony, żeby sprawnie zwalczać ataki terrorystyczne. Rzeź Andersa Breivika stanowiła jej zdaniem tragiczną tego ilustrację. Trzydziestominutowe spóźnienie na wyspę Utøya z powodu kłopotów z silnikiem było według Sarah i jej ówczesnych kolegów bezpośrednią przyczyną śmierci trzydzieściorga nastolatków spośród siedemdziesięciu siedmiu ofiar. W następstwie tego, co kwalifikowała jako haniebną klęskę, opuściła jednostkę i weszła w szeregi policji jako inspektor, mając nadzieję, że analiza i dociekliwość pozwolą jej ratować więcej istnień niż źle zorganizowane akcje na ostatnią chwilę.

Kiedy zjechali z czteropasmówki Ring 3 i zapuścili się w wiejską drogę biegnącą wśród uginających się pod śniegiem sosen, Sarah uruchomiła napęd na cztery koła i włączyła światła przeciwmgielne. Tutaj płatki przestały padać, ustępując miejsca gęstej warstwie mgły.

Droga wiła się niepewnie, termometr wskazywał minus trzy stopnie Celsjusza, a szadź osadzała się kryształkami na przedniej szybie. Lekarz sądowy wyjrzał przez okno.

– Sprawa w takim miejscu nie będzie banalna.

Sarah założyła kosmyk włosów za ucho wśród sztywnego szelestu parki. Thobias rozmasowywał sobie kark, uważnie obserwując krajobraz.

Przemierzali zalesiony i niemal niezamieszkany teren, nie licząc kilku domków letniskowych, które prześwitywały od czasu do czasu między drzewami. Droga się rozwidlała i Sarah wybrała pnącą się przez las odnogę. Reflektory z trudem przenikały mgłę i zatrzymywały się na zaspach wznoszących się do wysokości połowy samochodu. Od czasu do czasu pojawiał się zarys drzewa, którego gałęzie przypominały kościste palce upudrowane śniegiem.

Słychać było jedynie odgłos kół skrzypiących na zlodowaconym śniegu, aż nagle ogromny budynek pojawił się przed nimi w świetle reflektorów, jego przytłaczający kształt odcinał się na tle mgły. Najpierw zobaczyli gotycką ceglaną wieżę i metalową kopułę zwieńczoną strzałką dzwonnicy. Potem, niczym wartownicy, zza mglistej zasłony wyłoniły się zwieńczone blankami mury skrzydeł budynku, których ośnieżone szczyty niknęły w ciemności. Miejsce mogłoby wydawać się opuszczone, gdyby włączone koguty na dwóch radiowozach i furgonetce policyjnej nie oblewały ścian budynku niebieską poświatą.

Sarah zatrzymała pojazd. Silnik samochodu terenowego mruczał pod maską, rura wydechowa wykasływała kółka spalin.

– No to jesteśmy – oznajmił lekarz sądowy głosem, w którym Sarah dosłyszała wahanie.

Uruchomiła ponownie auto i przejechali pod łukiem bramy wejściowej z kutego żelaza. Sarah zauważyła częściowo zasypany śniegiem napis: „Szpital Psychiatryczny w Gaustad”.2

Sarah wyłączyła silnik. Na zewnątrz lodowate powietrze otaczało samochód niczym sfora gotowa rzucić się na ofiarę.

– Dobrze, chodźmy.

Thobias Lovsturd opuścił ciepłe wnętrze pojazdu i ruszył w stronę wejścia do zakładu, złorzecząc na przenikliwy ziąb.

Z rękami na kierownicy Sarah starała się uspokoić łomotanie serca, kontrolując oddech. Ćwiczenie przyniosło jednak przeciwny do oczekiwanego skutek. Pętla lęku zaciskała się jej na szyi, jak gdyby niewidzialny kat odczuwał przyjemność, dusząc ją powoli. Dlaczego? Dlaczego musiała przyjechać tutaj właśnie dzisiaj?

Otworzyła schowek, wybierając tajny kod na klawiaturze numerycznej. Wewnątrz znajdowały się kajdanki, które wsunęła do tylnej kieszeni. Za pistoletem HK P30 leżał kogut, paczka zielonych gum i fiolka tabletek uspokajających. Przyjrzała się paczce gum i pistoletowi, po czym zdecydowała się na tabletkę i zamknęła schowek.

Poprawiła kołnierz swetra, zapięła parkę pod samą szyję i wysiadła z auta. Kilka kroków przed nią lekarz sądowy z trudem brnął wśród nocy przez śnieg, wypuszczając z każdym oddechem białą parę z ust.

Sarah zrównała się z nim, oświetlana stroboskopowym blaskiem kogutów i kilku świateł sączących się przez okna szpitala.

Podeszwy jej kozaków rozgniatały ostrożnie biały puch, kiedy z jednego z wygaszonych okien na pierwszym piętrze rozległ się lament.

– No i proszę… – westchnął lekarz, kiedy Sarah do niego dołączyła. – Spędzam życie wśród zmarłych, ale szczerze mówiąc, nie wiem, czy miałbym odwagę pracować w zakładzie psychiatrycznym. Szczególnie w tym…

Podczas zajęć z psychologii kryminalnej Sarah istotnie dowiedziała się, że zakład w Gaustad pobił ponury rekord liczby zabiegów lobotomii w Europie. W latach czterdziestych poddano jej trzystu pacjentów. W tamtym okresie uważano, że można przynieść ulgę osobom cierpiącym na schizofrenię, padaczkę lub depresję, usuwając im część włókien nerwowych z mózgu.

Sarah pamiętała opis barbarzyńskiego procederu, polegającego na wsunięciu czegoś w rodzaju szpikulca do lodu między gałkę oczną i powiekę aż do miejsca, w którym trafiał on na tkankę kostną. Uderzeniem młotka lekarz przebijał czaszkę, sięgając do czołowego płata mózgu. Chwytał wówczas za uchwyty, w które wyposażony był szpikulec, i wykonywał szerokie ruchy, rozcinając część zakończeń nerwowych. W większości przypadków choremu zapewniano jedynie znieczulenie miejscowe, tracił więc przytomność z bólu lub w następstwie konwulsji spowodowanych przecięciem włókien nerwowych.

Część pacjentów umierała podczas operacji, a ci, którzy się wybudzali, byli skazani na stan wegetatywny, pozbawieni wyobraźni, ciekawości lub jakiejkolwiek chęci. Ale według lekarzy byli wyleczeni. Agresja i ataki, z powodu których tak cierpieli, istotnie znikały. Odsyłano do domów osobników niestanowiących już żadnego ryzyka dla społeczeństwa.

Sarah dowiedziała się później, że ówczesny rząd amerykański widział w tej operacji sposób na skrócenie czasu pobytu chorych psychicznie w szpitalach, a przez to źródło oszczędności. Oficjalnie więc popierał lobotomię.

Chcąc jak najszybciej wejść do szpitala, aby również jak najszybciej z niego wyjść, Sarah przyspieszyła kroku i wyprzedziła lekarza sądowego, mniej od niej zwinnego. Kiedy przechodziła pod rzeźbionym sklepieniem bramy wejściowej, odniosła wrażenie, że pokonuje próg kościoła.

Tłumiąc w sobie – na tyle, na ile było to możliwe – narastający lęk, pchnęła energicznie podwójne zdobione skrzydła drzwi i weszła do wysokiego niczym katedra holu. Naprzeciw niej, w odległości około dwudziestu kroków, znajdował się monumentalny mahoniowy kontuar recepcji, po którego lewej stronie zaczynały się kręcone schody. W głębi holu, za recepcją, były przeszklone drzwi, za którymi widać było postacie w białych kitlach. W powietrzu unosił się odurzający zapach środków dezynfekcyjnych.

Recepcjonistka wstała na widok gości. Mogła mieć najwyżej dwadzieścia lat, a jej niepasujący do okoliczności uśmiech zdradzał oczywisty brak doświadczenia.

Sarah przemierzyła hol, stukając obcasami kozaków po wysłużonej szachownicy czarno-białej posadzki. W równie chłodny sposób, w jaki szła, okazała legitymację inspektora służb śledczych policji kryminalnej.

– Dzień dobry, pani… Geran… przepraszam, Geringën. Profesor Hans Grund jest w swoim gabinecie, czeka na panią – oznajmiła młoda kobieta, po czym gestem zachęciła ją do wejścia po schodach.

– Proszę mu powiedzieć, żeby tu zszedł.

Lekarz sądowy, który znalazł się za Sarah, uśmiechnął się do recepcjonistki ze skrępowaniem.

– Dobrze… zadzwonię do niego – odparła dziewczyna, siadając, żeby wybrać numer w telefonie.

Sarah skupiła się na obserwacji holu i zrozumiała, że silny zapach środków czyszczących nie był jedyną rzeczą odpowiedzialną za jej dyskomfort. Szpital sprawiał wrażenie zastygłego w czasie, do tego stopnia, że gdyby nie ekran komputera wystającego ponad ladę recepcji, można by pomyśleć, że to koniec dziewiętnastego wieku. Stopnie schodów, również z mahoniu, były wyślizgane, sklepienie wznosiło się niczym kopuła kaplicy, a posadzka we wzór szachownicy dopełniała wrażenie, że to miejsce sprzed ponad stu lat.

Sarah zauważyła ruch za przeszklonymi drzwiami w głębi holu. Personel sadzał przy stołach osobników w jasnozielonych strojach. Wśród nich przebywał zapewne ten, którego rozdzierający krzyk usłyszała Sarah, wchodząc do szpitala. Czy był nim niski, zgarbiony mężczyzna o żwawych ruchach i rozbieganym spojrzeniu, wysoki młodzieniec o niezdarnych i sennych ruchach, a może tamta kobieta? Mogła mieć około czterdziestki. Siedziała na uboczu, przy pustym stole, z ponurą miną, miała splątane włosy i zapadnięte policzki. Sarah napotkała jej spojrzenie i nie zauważyła w niej żadnego szaleństwa, tylko samotność i rozpacz.

Sarah poczuła w oczach tłumione piekące łzy i odwróciła spojrzenie tuż przed tym, jak rozległ się czyjś głos.

– Inspektor Geringën!

Pancerne drzwi do holu otworzyły się i stanął w nich mężczyzna około czterdziestki, o podbródku okolonym rudą brodą. Miał na sobie jasnoniebieską koszulę z czarnymi policyjnymi epoletami i kroczył energicznie w stronę Sarah.

– Oficer Dorn. To ja do pani dzwoniłem – oświadczył mężczyzna, a Sarah zauważyła cienie pod jego oczyma i zaniepokojoną minę.

Rozpoznała go, odbierając połączenie. Kiedyś przyprowadził swoje rude bliźniaczki na zwiedzanie komisariatu. Doceniła jego starania, aby wyjaśnić odpowiednimi słowami obowiązki każdego z pracowników.

Sarah przywitała go ruchem głowy i czekała na dalsze wskazówki. Oficer znał reputację inspektorki i nie zdziwiło go jej milczenie. Wiedział też, że nie przejmuje się uprzejmościami i spodziewa się przejścia do sedna sprawy.

Rzucił okiem w stronę recepcjonistki za kontuarem i przemówił ściszonym głosem. Stojący obok nich lekarz sądowy nadstawił uszu.

– A więc nad ranem, o piątej dwadzieścia trzy, otrzymaliśmy telefon od Aymerica Grosta, nocnego strażnika w szpitalu. Sprawiał wrażenie zdenerwowanego i mówił nieskładnie. Wyjaśnił, że jeden z pacjentów zakładu popełnił samobójstwo. Nie sposób było skontaktować się z dyrektorem, postanowił więc powiadomić nas. Kiedy przybyliśmy na miejsce, wydawał się zakłopotany. Powiedział, że z całą pewnością przyjechaliśmy niepotrzebnie. Pacjent miał umrzeć na zwykły atak serca.

Sarah zmarszczyła brwi.

– Dlaczego więc wspomniał o samobójstwie?

– Znajdował się w sali monitoringu, obserwując ekrany. Nagle zobaczył, że jeden z pacjentów łapie się za szyję i wije w tę i we w tę, aż wreszcie nieruchomieje. Usiłował bezskutecznie skontaktować się z dwoma dyżurnymi pielęgniarzami, następnie z dyrektorem, do którego również się nie dodzwonił. Ostatecznie zatelefonował na komisariat i opisał to, co zobaczył, mówiąc, że jeden z pacjentów popełnił samobójstwo na jego oczach.

– Czy dwaj pielęgniarze potwierdzili tę wersję wydarzeń? – spytała Sarah.

– Tak, powiedzieli mi, że byli zajęci nocnymi obowiązkami, gdy usłyszeli krzyki. Znajdowali się wówczas na drugim końcu budynku. Jeden z pielęgniarzy robił zastrzyk i nie mógł się od razu pojawić. Kiedy drugi dotarł do pomieszczenia, z którego dochodził hałas, pacjent już nie żył.

– Nie usłyszeli wezwania strażnika z sali monitoringu? – zdziwiła się Sarah.

– Owszem, ale w sytuacji kryzysowej priorytet miał pacjent właśnie poddawany zabiegowi. Przybiegli jak najszybciej się dało, to jednak nie wystarczyło, facet był już martwy.

– Ale to nie ma przecież żadnego sensu! – zawołał lekarz sądowy. – Nie można się zabić, dusząc samego siebie. Utrata przytomności pociąga za sobą rozluźnienie uścisku. Co to za historia?

Lekarz poszukał poparcia u inspektorki. Ona jednak dała znak oficerowi Dornowi, żeby mówił dalej.

– Pielęgniarze wyjaśnili mi to, kiedy tylko się pojawiłem – ciągnął. – Szybko się domyślili, że pacjent uległ atakowi lęku, po którym nastąpił zawał serca. Ale ich kolega z monitoringu, zatrudniony zaledwie kilka dni wcześniej, spanikował i nie poczekał na ich opinię przed skontaktowaniem się z policją i zgłoszeniem zdarzenia, które wziął za samobójstwo. Oto skąd się tutaj wziąłem.

– W każdym razie, jeśli ich zdaniem chodzi o atak lęku, musiał być niezwykle gwałtowny. Wyobrażacie sobie, żeby facet miał ochotę udusić się własnymi rękoma? – zdziwił się Thobias.

Dorn słabo ukrywał niezadowolenie. Ale Sarah przyszła do głowy ta sama refleksja co lekarzowi sądowemu, więc czekała na odpowiedź oficera.

– Zwróciłem na to uwagę pielęgniarzom, którzy przypomnieli mi, że znajdujemy się w zakładzie psychiatrycznym i napady obłędu nie należą tu do rzadkości.

Oficer Dorn zakończył swoją wypowiedź z zakłopotaną miną. Lekarz sądowy westchnął, jak gdyby podkreślając, że został niepotrzebnie wezwany.

– OK, być może ja też dałem się ponieść – ciągnął Dorn – ale szczerze mówiąc, zadzwoniłem do pani, ponieważ wszyscy wydali mi się bardzo nerwowi i pełni wahania, więc uznałem, że ostrożność nie zawadzi. Poza tym sam nie wiem, chociaż teraz wydaje mi się to logiczne, nie spodobało mi się, że zmienili wersję wydarzeń między telefonem do nas a momentem, w którym się pojawiliśmy. No i jest jeszcze ten ślad na czole… Dziwny.

Sarah musiała przyznać, że sytuacja nie jest jasna. Chociaż nie mogła dostrzec w niej niczego podejrzanego.

– Gdzie znajdują się trzej nocni pracownicy?

– Dwaj dyżurni, Elias Lunde i Leonard Sandvik, zostali rozdzieleni i czekają, aż zdecyduje pani, czy chce ich przesłuchać. Nocny strażnik, Aymeric Grost, znajduje się w jednym z pokoi szpitalnych. Zobaczy pani, jest młody i pracuje w Gaustad zaledwie od dwóch tygodni. Policja kryminalna z kolei już zbiera odciski, tak jak pani prosiła. Dyrektor chyba właśnie przyjechał, nie zdążyłem się z nim jeszcze zobaczyć. Przykro mi, prawdopodobnie nie powinienem był alarmować pani telefonicznie.

Sarah nie miała mu tego za złe. Nigdy nie miała za złe tym, którzy na przewodnika wybierali wątpliwość. Poza tym, jeśli się dobrze zastanowić, być może wolała być tutaj, niż zamartwiać się w ramionach siostry. W każdym razie próbowała się do tego przekonać.

Miała już poprosić oficera, żeby zaprowadził ją do zwłok, kiedy na mahoniowych schodach pojawił się wysoki, ubrany w szary garnitur mężczyzna.

Schodził po stopniach dynamicznym krokiem, wkrótce ukazała się pociągła twarz o siwiejących skroniach, co nadawało mężczyźnie elegancki wygląd. Szczere spojrzenie podkreślone krzaczastymi brwiami należało do człowieka przyzwyczajonego do rozkazywania. Przyjrzał się Sarah i lekarzowi z powagą.

– Profesor Hans Grund, jestem dyrektorem zakładu. Przykro mi, że w rezultacie fatygowaliście się państwo bez powodu, ale w gruncie rzeczy moim pracownikom chwali się, że działali w dobrej wierze.

Dyrektor, który wyciągnął rękę na powitanie, speszył się, stwierdziwszy, że Sarah wciąż trzyma dłonie wciśnięte w kieszenie parki. Była to jedna z jej zasad. Nigdy nie dopuszczać do kontaktu fizycznego z osobami związanymi mniej lub bardziej ze sprawą. Wiele badań psychologicznych udowodniło, że zwykłe muśnięcie może wpłynąć na ocenę jednej osoby przez drugą. Będąc profesjonalistką, była też jednak człowiekiem. Skinęła dyrektorowi na powitanie głową.

Przez krótką chwilę, gdy jego dłoń zawisła w powietrzu, Sarah zauważyła, że skóra pod paznokciem prawego kciuka mężczyzny jest odsłonięta do żywego mięsa. Zerknęła na jego ręce i nie zauważyła żadnego innego obgryzionego paznokcia. Nie miał w zwyczaju gryźć skórek. Śmierć tego pacjenta musiała wywołać u niego silne emocje.

– Thobias Lovsturd, lekarz sądowy – wtrącił się niski mężczyzna, zauważywszy zakłopotanie dyrektora w obliczu milczenia inspektorki.

– Bardzo mi miło. I proszę mi wybaczyć, jeśli wydam się nie tak uprzejmy, jak powinienem, ale śmierć pacjenta, choćby najbardziej naturalna, zawsze mnie smuci.

– Gdzie jest ciało? – spytała Sarah.

Zmarszczki dyrektora ściągnęły się w wyrazie urazy.

– Cóż, rozumiem, że skoro państwo już tu jesteście, możemy dokończyć procedurę. Wydaje mi się, że sprawa nie zajmie państwu dużo czasu. Tędy, proszę.

Dzięki identyfikatorowi zawieszonemu na szyi dyrektor otworzył metalowe drzwi, które Sarah, wchodząc, zauważyła po lewej stronie. Zrównała się z nim, za nimi ruszyli lekarz sądowy i oficer Dorn. Do zapachu środków odkażających dołączyła woń eteru. Hans Grund odwrócił się do Sarah, nie zatrzymując się.

– Rozumiem, że podobne miejsce może budzić niepokój, pani inspektor. Sam pamiętam, jak podczas jednego z pierwszych staży w szpitalu psychiatrycznym zastanawiałem się, czy jestem naprawdę stworzony do tego zawodu. Zrozumiałem później, że po prostu miałem trudności ze zrozumieniem tych ludzi. Po szczegółowej analizie ich patologii i funkcjonowania poczucie dziwności ustąpiło miejsca zainteresowaniu i chęci niesienia pomocy.

„Gdybyś wiedział, dlaczego naprawdę czuję się tutaj nieswojo”, miała ochotę odpowiedzieć Sarah. Lecz nie zrezygnowała z typowej dla siebie powściągliwości w słowach. Cisza jedynie nasiliła zakłopotanie dyrektora.

Szli długim korytarzem o lśniącej podłodze, otwierającym się po obu stronach na liczne puste pomieszczenia. Z jednego z nich, położonego nieco dalej w głębi korytarza, dobiegły ich nagle ostre głosy. Dyrektor nie wyglądał na przejętego, ale Sarah musiała przyspieszyć kroku, żeby za nim nadążyć. Znalazłszy się przed drzwiami pomieszczenia, z którego dobiegał hałas, Hans Grund wszedł do środka, poprosiwszy uprzednio policjantów, żeby zechcieli chwilę poczekać.

W sali przypominającej świetlicę, jeśli sądzić po liczbie pacjentów grających w karty przy stołach, mężczyzna w zielonym kitlu wyrywał się dwóm pielęgniarzom, którzy z wielkim trudem starali się nad nim zapanować. Krzyczał, że nie zażyje pigułek, że nie chce zostać otruty, że po każdej dawce ma poczucie, że umiera. Dyrektor zbliżył się spokojnym krokiem, jak gdyby dokładnie wiedział, co należy zrobić, aby opanować sytuację. Sarah przyglądała mu się zaciekawiona, jak się do tego zabierze.

– Dzień dobry, Geralcie… – rzucił Hans Grund.

Mężczyzna szamotał się na wszystkie strony. Pielęgniarze byli czerwoni z wysiłku i z ich twarzy dało się już wyczytać złość. Dyrektor pokazał im, żeby puścili pacjenta, który jeszcze przez chwilę się wiercił, po czym się uspokoił. Hans Grund przyciągnął dwa krzesła. Zachęcił pacjenta, żeby usiedli obok siebie jak koledzy. Z miejsca, w którym się znajdowała, Sarah nie słyszała ich rozmowy, ale ze zdziwieniem stwierdziła, że po kilku chwilach Geralt i dyrektor uśmiechają się do siebie. Dyrektor podał w końcu pacjentowi szklankę z wodą, a ten połknął tabletkę. Dwaj mężczyźni uścisnęli sobie ręce i profesor wrócił na korytarz.

– Ciało znajduje się nieco dalej – powiedział tylko.

*

Po drodze Dorn wręczył Sarah elektroniczny identyfikator umożliwiający poruszanie się po całym zakładzie. Przekazał jej też walkie-talkie wyposażone w słuchawkę douszną. Szpital był ogromny, więc łatwiej im się będzie porozumiewać. Sarah nie zamierzała przedłużać pobytu w tym miejscu, ale z ostrożności zgodziła się przyjąć sprzęt.

Przechodząc obok zamkniętych drzwi, usłyszeli kogoś, kto łkał i głosem zdziwionym, że nie otrzymuje odpowiedzi, nawoływał: „Moje dziecko!”. Sarah poczuła się nieswojo i zagłuszyła skargę, odzywając się:

– Czy ofierze groził atak serca?

– Tak… Zresztą był leczony. Ale w jego wieku niestety niełatwo walczyć z losem.

– Ile miał lat?

– Siedemdziesiąt sześć.

Dorn wyprzedził ich i otworzył drzwi prowadzące na nowocześniejszy korytarz, wyposażony w neonowe lampy, których mleczny blask odbijał się w płytkach PCV. Na końcu bardzo długiego korytarza dwóch policjantów stało na straży.

– Dlaczego ten pacjent był tutaj zamknięty? – chciała wiedzieć Sarah, starając się jak najdokładniej określić profil ofiary, zanim widok zwłok wpłynie na jej rozumowanie.

– Z powodu nawracających zaburzeń osobowości. Delirium, paranoja… Ale nie był to tak zwany newralgiczny pacjent. To znaczy, w porównaniu z pozostałymi pensjonariuszami.

– Jeśli wierzyć strażnikowi, próbował się udusić. Mimo wszystko nie jest to chyba typowe zachowanie chorych – odparła Sarah.

Dyrektor poprawił węzeł krawata.

– Istotnie, ale jestem tym zdziwiony. Był raczej z tych spokojnych.

– Skutek uboczny jednej z kuracji?

– Nie można niczego wykluczyć, ale nie sądzę. Od lat zażywał te same leki, nie było w jego przypadku żadnych przeciwwskazań. Przykładamy do tego dużą wagę.

– Podano mu niewłaściwą dawkę?

Dyrektor pokręcił głową.

– Przede wszystkim jestem lekarzem, pani inspektor, leczenie pacjentów to moja pasja. I jestem w tej kwestii nieustępliwy w stosunku do pielęgniarzy. Odkąd tu jestem, podanie złej dawki się nie zdarzyło. Nie twierdzę, że to się nie mogło zdarzyć, ale jest to bardzo mało prawdopodobne.

Grupa minęła pokój, w którym pacjent nucił łagodną melodię zakończoną niewiarygodnie wulgarnym przekleństwem. Thobias powtórzył je półgłosem, jakby onieśmielony słowami. Ale Sarah zauważyła, że dyrektor się nie uśmiecha. Co gorsza, zdawał się zirytowany tym, co usłyszał. Wyciągnął z wewnętrznej kieszeni notes, zapisał godzinę i kilka słów, po czym schował notatnik.

– Być może pracownicy pełniący dziś dyżur mimo wszystko popełnili błąd, ale nie mają odwagi się do niego przyznać, obawiając się utraty pracy. Jak ci, którzy być może zapomnieli podać leki temu wyjątkowo… pomysłowemu pacjentowi.

Dyrektor rzucił Sarah zdziwione spojrzenie.

– Nie wiem, jak to wygląda z pani przełożonymi, ale ja nie jestem tutaj tyranem. Stanowimy ekipę, jestem ich trenerem, nie sędzią. Kiedy moi pracownicy mają problem, przychodzą mi o nim powiedzieć. Leonard i Elias zrobiliby to, gdyby popełnili błąd. Nie, ten mężczyzna odszedł w wyniku naturalnej śmierci. Nie ma sensu doszukiwać się czegokolwiek innego. Ale proszę przekonać się o tym osobiście.

– Ostatnie pytanie. Na ile sektorów podzielony jest zakład?

– Na trzy. Sektor A jest zarezerwowany dla pacjentów, którzy nie stanowią oczywistego zagrożenia dla siebie samych ani dla innych. Ci ze strefy B wymagają większej uwagi i nie mogą przebywać w zbyt licznej grupie. Pacjenci ze strefy C są więc logicznie zakwalifikowani jako niebezpieczni, chociaż nie podoba mi się to określenie. Wypadek zdarzył się dzisiejszej nocy w strefie A, dokąd właśnie dotarliśmy.

Dwaj policjanci zagradzali przejście i usunęli się dopiero, kiedy Sarah pokazała im swój identyfikator inspektora policji w Oslo.

– Może pani wejść, pani inspektor Geringën – oznajmił agent, kolos o krótko ściętych blond włosach, którego nazwisko, Nielsen, było wypisane na bluzie.

Sarah przyłożyła szpitalną kartę elektromagnetyczną do czytnika. Dał się słyszeć szczęk zamka i drzwi otworzyły się na pogrążony w półmroku korytarz. Nie świecił się żaden neon na suficie, a jedyne światło, osobliwie niebieskie, sączyło się przez otwór po lewej stronie.

– Są już przy oświetlaczu kryminalistycznym – wyjaśnił lekarz sądowy, wskazując podbródkiem w stronę niebieskawego blasku.

Dyrektor już miał ruszyć za Sarah i lekarzem, lecz olbrzymi blondyn o potężnych dłoniach zastąpił mu drogę.

– Przykro mi, proszę pana, to zabezpieczone miejsce.

Skrzydło drzwi zamknęło się z głuchym trzaskiem.

Sarah dostrzegła białą mumię w sterylnym obuwiu wychodzącą z pomieszczenia emanującego niebieską łuną. Nieskazitelna postać wstawiła plastikową fiolkę na wózek i przylepiła na niej etykietę, po czym wróciła do sali.

Sarah zrobiła kilka kroków i przyjrzała się zawartości wózka. Do dyspozycji mieli rękawiczki lateksowe i ochraniacze na buty. Zaopatrzyła się w nie, podczas gdy lekarz sądowy zakładał kombinezon, który wydobył z walizki.

Skończywszy dopasowywać rękawiczkę, Sarah weszła do pomieszczenia. Oświetlenie kryminalistyczne sprawiało, że czuła się jak w akwarium. W lazurowym półmroku dwóch techników w kombinezonach zajętych było pracą. Pierwszy, w głębi pomieszczenia, kucał przy łóżku. Podniósł coś pincetą z podłogi i umieścił w fiolce.

Drugi technik, wyposażony w okulary o pomarańczowych szkłach, miał przewieszone przez pierś urządzenie przypominające niewielki kaloryfer. Niebieskawe światło padało z podpiętej do skrzynki rury, którą policjant omiatał metodycznie ściany, podłogę i sufit.

Na podłodze żółtymi numerami oznaczono dowody. Jedna z tabliczek znajdowała się obok postaci opartej o nogi łóżka, z twarzą ukrytą w półmroku. Sarah podeszła bliżej. Pokój miał kształt kwadratu. Łóżko przysunięto do prawej ściany, a toaleta i umywalka znajdowały się po przeciwnej stronie. Nie było innego wyposażenia.

– Dla mnie wystarczy.

Stłumiony głos należał do kobiety, technika z oświetleniem kryminalistycznym. Wyłączyła urządzenie i kucnęła obok jednego z przewodów elektrycznych.

– Uwaga. Zapalam!

Światło czterech reflektorów ustawionych w kątach pomieszczenia rozproszyło ciemność. Wtedy Sarah je zobaczyła.

Zwłoki znajdowały się naprzeciw niej, oparte o nogi łóżka, ze stopami skierowanymi w stronę wejścia. Trupio blada głowa przechylona była na bok. Pomarszczona w wyniku upływu lat skóra, jasnozielony strój, bose stopy, oczy wytrzeszczone, jakby spoglądały na coś strasznego, otwarte usta zamarłe w wyrazie przerażenia. Rozchylone wargi odsłaniały zepsute zęby i już napuchnięty język. Strąki rzadkich włosów zakrywały czoło tłustą zasłoną.

Sarah potrzebowała kilku sekund, by oswoić się z tym ohydnym widokiem, następnie kucnęła, żeby z bliska przyjrzeć się fioletowym śladom po duszeniu na obrzmiałej i pomarszczonej szyi. Wyraźnie dostrzegła na niej odciśnięte palce. Mimo wyglądu starca nieszczęsny mężczyzna nie udawał.

Do pokoju wszedł ubrany w kombinezon Thobias Lovsturd.

– No więc co my tu mamy, pani inspektor?

Palcem w rękawiczce Sarah odgarnęła grzywkę przylepioną do czoła mężczyzny. Zrozumiała, dlaczego oficer Dorn wspomniał o osobliwym znamieniu.

Trzy blizny, każda długa na pół palca, przecinały pozbawione krwi czoło ofiary. Zlewały się niemal z kolorem skóry, ale biała wypukłość i chropawość pozwalały określić ich zarys. Połączone razem trzy ślady tworzyły napis „488”.