Księga człowieka - ebook

Słowo wstępne.

"Od człowieka dotrzeć musimy do Boga, jeśli „Bóg" nie ma pozo­stać dla nas obcym na wieki".

Tak pisałem niegdyś przed laty w innej pracy.

Nie znam lepszego słowa, któreby mogło poprzedzić tę „Księgę człowieka".

Wraz z „Księgą Boga żywego" oraz „Księgą zaświata" tworzyć ma „Księga człowieka“ trylogję, tak jednak, że każda z tych książek działać winna jako zamknięta w sobie całość, lecz jedna drugą pogłębiać ma w jej oddziaływaniu na duszę.

Oby i „Księga człowieka" znalazła serca, które na nią czekają!

I tę książkę piszę z polecenia i w porozumieniu z wysokimi zwierz­chnikam i Społeczności ducha, których jestem obranym bratem.

Nauka, którą tu daję, jest odwie­cznem dziedzictwem tych, których ciągłej pieczy polecony został na tej planecie święty płomień, zapalony nie­gdyś od słońca czystszego, aniżeli to, które ziemskie poznanie widzi w zewnętrzności —

Oddajemy innym to, cośmy nie­gdyś sami otrzymali, i nie podajemy się za twórców tej nauki, która jest raczej darem praktycznego do­świadczenia w świecie czystego ducha, aniżeli „nauką".

W książce tej będzie mowa tylko o człowieku , lecz mimo to wieść ona będzie w świat czystego ducha...

Kto chce się nauczyć rozumieć czło­wieka, a przez to poznać siebie samego , iść musi do ojczyzny czło­wieka, musi na drodze swego poszuki­wania dotrzeć do owych wyższych regjonów, z których pochodzi wieczny organizm człowieka. —

Póki zajmujemy się tylko formą zjawiskową człowieka na tej ziemi, stoimy jedynie wobec dysharmonijnie ukształtowanego zwierzęcia, — dys­harmonijnie, gdyż nie uważa się tylko za zwierzę, ale chce jeszcze oddzia­ływać innemi siłami, które nie należą do sił zwierzęcia.

Trzeba przedewszystkiem zerwać z tym fatalnym błędem , jakoby poję­cie człowieka obejmowało tylko stwór, który tu, na tern drobnem ciele niebieskiem określamy nazwą: — „człowiek“. —

Nie można brać za złe nikomu, kto „zna człowieka", jeśli dla słów, które nazywają człowieka „obrazem Boskości", ma tylko uśmiech ironji. —

Istotnie, słowo o „obrazie Bożym" byłoby śmieszną głupotą, gdyby ten, kto je pierwszy wypowiedział, miał na myśli tylko człowieka ziemi!

Słowo to mogło być powiedziane jedynie przez głupca, albo też — przez mędrca, któremu objawiła się wiedza o wszechobejmującej istocie czło­wieka.

Co zawierać winno pojęcie czło­wieka, jeśli ma się ono istotnie roz­ciągać na człowieka , a nie na jedną tylko z jego niezliczonych form zjawi­skowych we wszechświecie duchowym oraz fizycznie zmysłowo dostrzegal­nym, — to powie ci ta „Księga czło­wieka", a wówczas, sądzę, nie będziesz się śmiał ze słów mędrca: „na obraz i podobieństwo Boże stworzył go Elohim“. —

Nie będziesz już szukał „prac człowieka" na tej planecie , zrozumiesz, iż to, co dotąd tak nazywałeś, raczej się powinno nazywać prazwierzęciem, z którego rozwinęło się zwierzę doskonałe , a to służy dziś człowiekowi na ziemi jako dźwignia do przenoszenia jego sił w działanie dostrzegalne fizycznie-zmysłowo. —

Nie będziesz też więcej „wątpił w człowieka", gdyż wszystko, co ci się dotąd wydawało „niegodnem“, „małem“ i „żałosnem“ w owem stworzeniu, które się na ziemi nazywa człowiekiem, stanie się w świetle mej nauki zrozumiałem, jako naturalny i konie­czny wpływ zwierzęcia ziemi , z którego tu „ człowiek" korzysta, — jako objaw tarcia, które jest nie uniknione przy wzajemnem oddziały­waniu tak różnorakich sił. —

Nie będziesz także marzyć więcej o „niebie na ziemi“, gdyż zobaczysz, że nawet zwierzę człowiecze nie mogłoby tu swego „nieba“ znaleźć, prawdziwy zaś „człowiek“ dawno już swe niebo posiadał , zanim postawił sobie zadania, do których wypełnienia wydało mu się zdatnem „zwierzę czło­wiecze" ziemi.-----------

Błogo ci, jeśli przy końcu mych rozważań dojdziesz do własnego we­ wnętrznego przekonania, że i ty jesteś człowiekiem z wieczystej ojczyzny ludzi, a nietylko wyższem zwierzęciem, co większość Europejczyków uważa za treść pojęcia człowieka.

Koniec wersji demonstracyjnej