Księga M - ebook

ORLANDO ZHANG

Dla Ory’ego początkiem końca świata okazał się jeleń.

O świcie Ory wyszedł na zewnątrz, aby sprawdzić zastawioną przy linii drzew pułapkę na zwierzynę. Odnalazł ją po rozciągniętej tam żyłce, a potem odsunął liście i zajrzał do ukrytej metalowej klatki. Pusta.

Było tak zimno, że poczerwieniały mu ręce, nim końcówką strzelby zdążył z powrotem przykryć ją wysuszonymi gałązkami. Ostatnim razem udało mu się złapać coś w sidła co najmniej dwa tygodnie temu. Blady pomarańcz nad linią horyzontu przeszedł w siną szarość; nastał zgniły świt. Teraz, gdy było za zimno, by cokolwiek schwytać, Ory i jego żona, Max, jedli już tylko jeden posiłek dziennie – sos do spaghetti, którego zapas znalazł, gdy ostatnim razem włamał się do opuszczonego domu w zachodnim Arlington. Nie mógł dłużej odwlekać tego momentu. Będzie musiał wyruszyć do miasta w poszukiwaniu żywności. Albo głodować.

Dostrzegł zwierzę w drodze powrotnej: zamarło w pół kroku w chaszczach niedaleko linii lasu. Jeleń. Jego ogromne, ciemne źrenice połyskiwały, gdy patrzył na Ory’ego nieufnie, oceniając sytuację. Powinien był zrzucić już poroże na zimę, lecz wciąż sterczało dumnie między strzygącymi uszami. Jesteśmy ocaleni, pomyślał Ory. Bezszelestnie uniósł dwururkę Remingtona i wycelował. I wtedy zobaczył.

Wokół jeleniego pyska kłębiła się biała para. Obsydianowe oczy mrugnęły. Zwierzę wyglądało jak jeleń, a jednak jeleniem nie było. Przynajmniej niezupełnie. W miejscu rozgałęzionego poroża wyrastała mu z czoła para małych brązowych skrzydeł, których nakrapiane pióra były rozpięte w podobny sposób, w jaki wyginają się rogi.

Max.

Ory popędził pod dach. W rozpaczliwym pośpiechu pozamykał wszystkie zamki i podparł obracaną klamkę drewnianą deską. Kiedy wychodził, Max jeszcze spała – leżała na brzuchu i lekko pochrapywała, a włosy przesłaniały jej twarz. Ory udał się prosto do sypialni, prosto do żony.

– Niebieski – powiedział, gdy tylko jej zaspane i ciężkie od snu powieki uniosły się i spojrzała mu w oczy. Z zapartym tchem czekał, aż Max się odezwie. To był test: w ten sposób sprawdzali, czy wciąż wiedziała, kim był.

– Pięćdziesiąt dwa – wyszeptała w odpowiedzi.

Poznali się podczas meczu futbolowego.ORLANDO ZHANG

Jakiś czas później stał w łazience, ostrząc nóż. Lepiej by zrobił, gdyby się nie ogolił – broda ochroniłaby go przed chłodem i zasłoniła wychudłą twarz, przez co jego wymizerowane z głodu ciało mogłoby sprawiać wrażenie nieco groźniejszego – trudno jednak było zrezygnować z tego rytuału. Zostało mu już tak niewiele czynności, dzięki którym pamiętał o całej reszcie. O elektryczności. Telefonach komórkowych. Pracy w biurze. Ory przyglądał się, jak jego dłoń prześlizguje się przed widoczną w lustrze twarzą. Jak przesłania światło i jej ciemny zarys pojawia się na jego kościach policzkowych, a potem na piersi.

– Jeszcze jest – powiedział do siebie. Na chwilę zamknął oczy i czekał, aż tłukące się w piersi serce nieco zwolni. Jeszcze jest.

Dwa lata temu, gdy Zapomnienie dotarło do USA, Ory i Max mieli okazję zobaczyć jego skutki. Widzieli, jak pewien bezcienisty, posługujący się idealną angielszczyzną, wchodzi prosto w ogień, jakby zapomniał, co to jest. Słyszeli, jak dzieci pozbawione zarysu sylwetki pytają kwiaty, gdzie w pobliżu płynie woda, zupełnie jakby kwiaty były w stanie je zrozumieć, a potem z niewyjaśnionych przyczyn ruszają w odpowiednim kierunku. Pewnego dnia kobieta, która straciła swą ciemną bliźniaczkę, wymieniała nazwy wszystkich monet w ich walucie, lecz kiedy otworzyła dłonie, znalazła w nich kawałki metalu o kształtach, jakich nigdy nie widzieli, i wzorach, których nie bito w żadnym kraju.

Jakim cudem to właśnie w cieniach zachowywały się wspomnienia? I dlaczego takie rzeczy przytrafiały się tylko niektórym? A kiedy już tak się działo, dlaczego jedni zapominali o różnych rzeczach po dwóch tygodniach, a inni po znacznie dłuższym czasie? A gdy w końcu zapomnieli, to dlaczego sama ziemia także zapominała? Przed oczami ponownie stanął mu obraz dziwnego stworzenia w lesie. Dlaczego, gdy bezcienisty zapominał, że jelenie nie mają skrzydeł na głowach, nagle się to urzeczywistniało?

O takich przemyśleniach nie rozmawiał z Max. Już nie. Przestał, gdy siedem dni temu ona także straciła cień.

– Pan Gładziutki – odezwała się Max, zaglądając do łazienki. Jej brązowe afro jakby swobodnie unosiło się nad głową i żyło własnym życiem. Uwielbiał te włosy. Były miękkie i nieposkromione, zupełnie jak ona. To jedna z rzeczy, które zachwycały go w niej najbardziej.

– Chciałaś chyba powiedzieć: Pan Seksowny – odparł Ory.

Puściła do niego oczko. Patrzył na jej odbicie w lustrze: oparła się o framugę, a jej brązowa skóra o ciepłej barwie w skąpym świetle przybrała szarawy odcień. Spojrzał na podłogę u jej stóp. Oraz na miejsca, w których stawiała kroki. Lecz tam, gdzie stąpała, nie pojawiały się ciemne kształty.

Amnezja u każdej osoby postępowała w innym tempie, lecz Max nawet po tygodniu radziła sobie bardzo dobrze. Wciąż była w stanie wyrecytować z pamięci adresy, numery telefonów, pamiętała, jak Ory jej się oświadczył i co robili w ostatnią rocznicę ślubu. Niebieski, pięćdziesiąt dwa. Miał przeogromną nadzieję, że jeszcze niczego nie zapomniała – że może istnieje choćby cień szansy, że nie zapomni nigdy – choć wiedział, że to niemożliwe. Dostrzegł już pewne oznaki. Drobiazgi. Tak niewielkie, że łatwiej było je zignorować, niż przyjąć do wiadomości. Gdy się ogolił, obrócił nóż i obejrzał ostrze. Kiedy znalazł go obok przewróconej kasy w zdemolowanym sklepie sportowym, jego rękojeść była czarna. Z przerażeniem zdał sobie sprawę, że teraz jest zielona. Ulubiony kolor Max.

I jeszcze ten jeleń.

– Nie chcę iść – rzekł Ory. Po raz pierwszy od kiedy straciła cień, miał zostawić ją samą i wyruszyć do Arlington w poszukiwaniu czegoś do jedzenia. – Może jeszcze pogłodujmy.

– Okej – odparła Max z uśmiechem. Jej niezwiązane z podłożem stopy ruszyły z miejsca. – Przyniosę ci menażkę.

Jeszcze jeden dzień, chciał zacząć błagać. Ale miała rację. Jakie było prawdopodobieństwo, że pod jego nieobecność, gdy nie będzie mógł jej chronić, ona zapomni o czymś niesamowicie istotnym? Na to pytanie istniała tylko jedna odpowiedź. Każdy z siedmiu dni, w czasie których odwlekał moment wyjścia z domu, oznaczał gorsze jutro. Jak w wiadomościach, kiedy jeszcze był prąd i mogli je oglądać, jednego dnia siedemdziesiąt procent ofiar nie pamiętało swoich krewnych pierwszego stopnia. Następnego matki miały zapomnieć swoje dzieci. Wczoraj było lepiej niż dziś, a przedwczoraj lepiej niż wczoraj. Teraz jednak było już za późno. Pozostało mu wyjść dziś zamiast jutro, nim Max zapomni kolejną rzecz. Nim zmieni się coś więcej niż rękojeść noża albo wygląd jelenia.

Przeglądając plecak, Ory słyszał, jak Max krząta się po salonie. Zmienił płaszcz na grubszy zarówno ze względu na temperaturę, jak i odrobinę lepszą ochronę, jaką dawała dodatkowa warstwa ocieplenia. Miał nadzieję, że Max nie zauważy.

Kiedy pozamykano sklepy, z początku kradli. Rozbijali szklane witryny, wchodzili do ciemnych pomieszczeń i brali, co chcieli. Podobnie jak wszyscy, którzy jeszcze nie stracili cieni. Każdy zdawał sobie sprawę, że to ostatnia szansa. W ciągu kilku dni półki opustoszały, a ludzie w mieszkaniach czy na strychach przechowywali po dwieście pięćdziesiąt butelek szamponów albo po dwadzieścia kilo paczkowanej suszonej wołowiny.

Potem wszystko zaczęło się rozprzestrzeniać. Ci, którzy zostali, także zaczęli zapominać i znikali. Wychodzili z domów i nie pamiętali, jak wrócić, albo umierali z głodu w którymś pokoju, bo nie potrafili otworzyć drzwi lub zapominali, że mają jeszcze jedno piętro – w pewnym momencie te drzwi znikały, a schody zamieniały się w płaskie korytarze, w ten sposób zamykając ich w pułapkach. Zapominali, jak wrócić pod dach, jak posługiwać się otwieraczem i że istnieje deszcz. Kto by pomyślał, że człowiek potrzebuje cienia, by użyć klucza lub przypomnieć sobie imię matki? Pewnego dnia Ory zobaczył skupisko niemal identycznych domów rozpaczliwie stłoczonych na niewielkim trawniku, jakby żerowały na sobie nawzajem. Niektóre bez okien, inne z setkami dzwonków do drzwi, jeszcze inne z dachami na podłogach i podłogami na dachach. Pośrodku tkwił wynędzniały szkielet. Dwie ulice dalej Ory trafił na dom mogący być ich pierwowzorem – tym, do którego tak desperacko usiłował wrócić tamten zmarły, lecz nie pamiętał, gdzie stoi oryginalny budynek. W środku Ory znalazł tyle jedzenia, że dla nich dwojga wystarczyło na miesiąc.

Przeczesał Arlington w poszukiwaniu domów mogących skrywać zapasy, których ktoś nie zdołał z powrotem odnaleźć. Lecz od tamtego czasu cały świat został ze wszystkiego do cna ograbiony. Już tylko w jednym miejscu można było cokolwiek znaleźć.

– Ręce ci się trzęsą – rzekła Max, gdy wszedł do salonu.

– Nieprawda.

– Prawda – oznajmiła i dalej szukała menażki.

Ory wziął głęboki wdech, zacisnął dłonie w pięści i rozluźnił je. Nie pomogło.

Wszystko będzie dobrze. Robił to już setki razy. Pójść, odszukać, wziąć, wrócić. To zupełnie nieistotne, że teraz Max nie ma cienia ani że on zamierza wybrać się na Broad Street. Jak zawsze wróci tuż przed zachodem słońca.

– Nic mi nie jest – powiedział w końcu.

– Wiem – odparła Max. Odwróciła się z powrotem do stołu. Znalazła menażkę. – Nie zapomnę niczego, póki nie wrócisz do domu. Obiecuję.

Ale jej słowa nic nie znaczyły. Nie mogła obiecać, bo nie miała na to żadnego wpływu. Mimo wszystko oboje się uśmiechnęli. Stary pojemnik ze stali nierdzewnej szczęknął, gdy Max napełniała go wodą z wiadra, którą zagotowali, by nadawała się do picia. Zakręciła wieczko i podała menażkę Ory’emu.

Wziął ją od niej nieśpiesznym ruchem.

– No dobrze, może trochę się trzęsą – przyznał.

Max roześmiała się, gdy wkładał pojemnik do plecaka. Odrzuciła głowę, rozciągając usta w uśmiechu. Na chwilę wręcz zastygła, jakby ktoś namalował jej portret z profilu. Postać stojąca przy stole – tyle że za nią ani na ścianę, ani na podłogę nic nie padało.

Nie sądził, że obserwowanie kogoś, kto poruszając się, nie rzuca cienia, może okazać się tak przerażające. W tym wrażeniu była jakaś nieważkość. Jakby tych ludzi w rzeczywistości tu nie było.

– Niebieski – odezwał się w końcu.

– Pięćdziesiąt dwa – odpowiedziała Max.

Spojrzał z powrotem na plecak, żeby nie zdążyła dostrzec ulgi, jaka odmalowała się na jego twarzy. Była zła czy zadowolona, że tak często ją sprawdzał? Uważała, że robi to, bo ją kocha, czy dlatego, że już jej nie ufa? Nie można było wierzyć w żadną z tych odpowiedzi. Sięgnął do plecaka, aż poczuł pod palcami to, czego szukał.

– Zanim wyjdę, chciałbym o czymś porozmawiać.

Odwróciła się do niego, a jej wzrok spoczął na przedmiocie, który trzymał w dłoni. Stary dyktafon.

– Ory – zaczęła ze znużeniem. – Znowu?

– Proszę, Max – rzekł błagalnym tonem. Wcisnął urządzenie w jej ręce. Trzymała je sztywno w długich, ciemnych palcach niczym martwego ptaka.

– Już o tym rozmawialiśmy – powiedziała w końcu. – I chyba coś uzgodniliśmy.

– Spróbujmy chociaż. Musimy przynajmniej spróbować. – Popatrzyli na siebie. – Jeleń – rzekł Ory. Co oznaczało: sytuacja się pogarsza. Wiedzieli bowiem, że Max zacznie zapominać coraz to ważniejsze rzeczy.

Róg dyktafonu w jej dłoni błysnął przyćmionym blaskiem. Ory ledwie był w stanie dostrzec czerwony przycisk nagrywania na boku. Z początku sądził, że zapominane przez nią szczegóły zbliżą ich do siebie, nim ostatecznie ich od siebie oddalą. Lecz każdy kolejny dzień był coraz dziwniejszy. Każda sprzeczka wymagała paskudnej kalkulacji: czy naprawdę warto? Ile godzin stracą, milcząc w jej efekcie?

– Dobrze – odpowiedziała po chwili ciszy. – Dobra. Kto wie? Może to się sprawdzi.

Oboje w milczeniu spojrzeli na niewielkie urządzenie. Wreszcie z trudem zaczęła upychać je do zbyt małej kieszeni swojego płaszcza.

– Aha, jeszcze jedno – dodał Ory. Sięgnął do kieszonki na przodzie, z której wyjął zwój czegoś długiego i cienkiego. Była to linka ze stali nierdzewnej z Bóg wie którego zrujnowanego sklepu z narzędziami. Do dyktafonu przytwierdzone było solidne oczko, do którego można było przyczepić smycz – przeciągnął przez nie linkę i zabezpieczył ją zaciskiem. Kiedy skończył, mały dyktafon zawisł niczym naszyjnik tuż pod jej piersią – idealnie, by w każdej chwili można go było unieść i coś nagrać lub bezpiecznie schować pod koszulę.

Max objęła Ory’ego i oparła czoło o jego pierś. Zakołysali się.

– Czekaj, włączę go… – Uśmiechała się. Kciukiem wcisnęła czerwony przycisk i uniosła urządzenie do jego ust. – Teraz powiedz – wyszeptała.

– Niebieski – odezwał się nieco zawstydzony, że go nagrywa, lecz wypowiedział to słowo z uczuciem.

– Pięćdziesiąt dwa – odpowiedziała Max, przysunąwszy sobie dyktafon do ust. Wyłączyła go i pozwoliła opaść na lince, wciąż obejmując Ory’ego. Odwzajemnił jej uścisk.

Z początku sądził, że jest jej zimno i chce się ogrzać od jego ciała jak każdego ranka, lecz tym razem nie o to jej chodziło.

– Nie zajdę daleko, jeśli nie… – zaczął.

– A jakie to ma znaczenie? – przerwała mu, odpinając pasek jego spodni. W jej ruchach pojawiła się nieznana mu dotąd desperacja. Zanim jednak skończyła go rozbierać, wiedział, że jemu też jest już wszystko jedno.

Jeleń. Czy ten dyktafon w ogóle coś zmieni? Kolor rękojeści noża. Dał Max urządzenie bardziej ze względu na siebie czy na nią?

Szarpnęła, a on poczuł, że coś się urwało: szlufka. Ten odgłos wyrył się głęboko w jego pamięci. Ory raz jeszcze przywołał go w myślach, by zapamiętać, jak rozdziera się nić, jaki wydaje dźwięk, gdy Max wciąż wie, że to on, i gdy to właśnie jego pragnie.

– Niebieski – powtórzył szeptem.

– Och, przeleć mnie wreszcie – wycedziła. Zdjęła dyktafon przez głowę i cisnęła go na stos zrzuconych ubrań.

Wszystko było w porządku. Mogli mieć przed sobą tajemnice jeszcze przez ten krótki czas, który na tajemnice pozostał. Zgodziła się na dyktafon. Ory nie musiał przed nią przyznawać, że determinacja, z jaką dbał o jej stan, była ważniejsza dla niego niż dla niej, że boi się, iż Max przestanie się różnić od pozostałych bezcienistych – że pokocha tę osobliwą magię swej amnezji bardziej niż jego, a potem przestanie walczyć o to, by pamiętać. Nie musiała mówić, czy podziela te obawy.ORLANDO ZHANG

Ich hotel, którego nie nazywali już hotelem, ponieważ pełnił raczej funkcję schronienia, zbudowano na wysokim wzniesieniu w sercu parku narodowego Great Falls. Jego okna wychodziły na Arlington i inne peryferie północnej Wirginii. Za każdym razem, gdy Ory wybierał się do miasta, czekała go wędrówka w dół. Zarazem jednak każdego, kto z miasta chciałby się dostać do ich schronienia, czekała wspinaczka. Minął drewniany drogowskaz, z którego już dawno usunął tabliczkę z napisem: „OŚRODEK ELK CLIFFS – 300 m”.

Kiedy ucichły ostatnie sygnały radiowe, Ory dokonał w schronieniu pewnych modyfikacji, aby z zewnątrz nie dało się rozpoznać, że ktoś tam mieszka. Wszystkie okna prócz jednego w ich pokojach wykleił kartonem, by nie było widać ich ruchów, a potem zrobił to samo w kilku innych pustych pokojach, żeby ich okna nie rzucały się w oczy, gdyby ktoś podszedł na tyle blisko, by zobaczyć kartony. Połamane meble wywlókł na podwórko, powyginał ogrodzenie, a zewnętrzne ściany opalił, tak aby zostały na nich ślady ognia. Wszelką zdobytą żywność przechowywali na parterze, w opuszczonej sali balowej, gdzie całe wieki temu zachwycali się barwną wrzawą wesela Imanuela i Paula. Straciliby wszystkie te zapasy, gdyby ktoś ich tu znalazł, z drugiej jednak strony tłumaczył sobie, że być może byłoby to jedyne, co mogliby stracić. Zabił złapanego w piwnicy szczura i ubrudził jego krwią drewnianą podłogę w holu – ta krew była niczym słowo z najstarszego i zawsze zrozumiałego języka.

Podziałało. Na jakiś czas. Przetrwali w ten sposób dwa lata. Bywały dni, gdy Ory nawet czuł się bezpieczny. Wszystko jednak skończyło się w zeszłym tygodniu, kiedy Max straciła swój cień.

Gdy w końcu przestali płakać, dokonali ostatniej zmiany. Stworzyli listę zasad dotyczących wszystkiego, co mogłoby stanowić dla Max zagrożenie, gdy będzie zapominała o kolejnych rzeczach. „Gdyby”, upierał się Ory, nie „gdy”. Max jednak kręciła głową.

– Gdy – powtórzyła. Poszła po ostatni skrawek makulatury, bo Ory nie chciał się ruszyć.

Max jeszcze nie potrzebowała tych zasad, twierdziła jednak, że lepiej od razu zacząć się przyzwyczajać. Tak, aby wiedzieli już, co robić, gdy – gdyby – przyjdzie czas. Kiedy już wszystko spisali, starannie złożyła papier i podarła go na paski, a potem kazała Ory’emu przykleić je taśmą w odpowiednich miejscach: na drzwiach frontowych, w aneksie kuchennym i tak dalej. W ten sposób, gdyby zapomniała, że w ogóle wprowadzili takie zasady, zauważyłaby je, gdyby chciała zrobić coś, czego nie powinna.

Mieli świadomość, że to nie było idealne rozwiązanie, na lepsze jednak nie wpadli. Nie wiedzieli, co jeszcze mogliby zrobić.

ZASADY MAX I ORY’EGO

1 – Max nie opuszcza schronienia bez Ory’ego.

2 – Max może samodzielnie posługiwać się małymi nożami podczas przyrządzania posiłków, nie wolno jej jednak korzystać z ognia.

3 – Max pod żadnym pozorem nie może nikomu otwierać.

Max wciąż go rozpoznawała, znała jego głos, lecz Ory nie wychodził bez klucza, schował też zapasowy na podwórku pod sztucznym kamieniem, który przyniósł z opuszczonego sklepu z wyposażeniem domowym. Nie chciał pukać i prosić, by go wpuściła, choćby nie wiadomo jak był zmęczony lub ranny i nie wiadomo ile by niósł. Choć na razie nie miało to znaczenia, później mogłoby okazać się istotne. Bo później mogłaby pamiętać, że Ory z nią mieszka, lecz zapomnieć, że nie mieszka z nimi nikt inny. Że wszyscy już dawno temu opuścili to wzgórze i ten hotel. Później, gdy on będzie szukał żywności, a Max zostanie sama, być może zbyt niebezpiecznie będzie ją prosić, by pamiętała, że wieczorem ma wpuszczać tylko jedną jedyną osobę: Ory’ego.

4 – Max nie wolno dotykać broni.

Na wszelki wypadek.

Mdliło go na samą myśl o tym. Nie chciał tego pisać. Czuł się, jakby ją zdradzał, jakby jego wiara w to, że mogłaby zapomnieć, kim on jest, w jakiś sposób mogłaby do tego doprowadzić.

Max i tak kazała mu to napisać. Na wszelki wypadek.

Wszystko to nie miało już teraz aż takiego znaczenia. Okna, krew czy fakt, że Ory nigdy nie pukał i zawsze używał klucza. Z początku mogło im jednak ocalić życie. Wtedy ulice wciąż się zmieniały pod wpływem najróżniejszych zdeformowanych wspomnień. Ory rozglądał się przez lornetkę na wszystkie strony, nim gdziekolwiek się ruszył, by nie paść ofiarą zasadzki cienistych lub nie dać się napaść bezcienistym. Teraz jednak nie było już cienistych, stali się bowiem bezcienistymi, tych zaś również było niewielu, nie pamiętali bowiem, że powinni tu zostać. Teraz wszędzie panował bezruch. Nic się nie poruszało, nic nie hałasowało, nic się nie zmieniało. Nie było już nikogo, kto mógłby coś zmienić. Sklepy stały się opuszczonymi cmentarzyskami, domy grobowcami.

Zostało już tylko kilka miejsc, w których mógłby spotkać żywą duszę. Broad Street – bo właśnie na tę ulicę zmierzał – wciąż do takich miejsc należała.

Gdy Ory dotarł do dzielnicy Falls Church, przyśpieszył do truchtu. Nie trzymał się ulic. Przecinał opuszczone podwórka w linii prostej między schronieniem a Broad Street, by nadrobić czas, który stracił, ociągając się przed wyjściem. Większość domów nie miała ogrodzeń, a nawet jeśli, drewno już dawno zbutwiało. Ory tłumaczył sobie, że choć spędził w łóżku z Max jeszcze pół godziny po tym, jak się kochali, wciąż miał dość czasu na poszukiwania. Rozsunął dwie nadwyrężone deski i przecisnął się między nimi, wchodząc w wysoką, wyniszczoną trawę. Wciąż miał mnóstwo czasu. A nawet jeśli nie miał, i tak było warto. Muszę częściej dawać Max prezenty, pomyślał. Albo – być może to seks wprawił go w tak dobry humor, że żart, który przyszedł mu do głowy, uznał za zabawny, nie za paskudny – mógłby dawać jej wciąż ten sam prezent, a ona za każdym razem na nowo by się cieszyła.

Nie śmiej się z tego, upomniał samego siebie. To okropne. Ty jesteś okropny. A jednak się zaśmiał. W duchu.

Dwadzieścia minut później od Broad Street dzieliła go już tylko ślepa uliczka.

Max wprowadziła zakaz powrotu na Broad Street po tym, jak ponad rok wcześniej udali się tam na poszukiwania. To właśnie wówczas po raz ostatni trafili na innego człowieka.

Ory siedział w kucki w chaszczach i przyglądał się wyniszczonemu rzędowi mieszkań przy tej niesławnej ulicy. Za pasem pustego trawnika i asfaltową jezdnią nie dało się dostrzec żadnych oznak aktywności.

Osoba, którą tamtego dnia spotkali, była bezcienistym zaledwie od kilku tygodni. Mężczyzna pamiętał dostatecznie wiele, by mieć świadomość, że brak cienia to nic dobrego, nie pamiętał jednak dlaczego. Próbował odebrać cień Ory’emu.

Ory zadrżał pod wpływem nieoczekiwanego wspomnienia ostrej, brudnej stali na skórze. Nim świat się skończył, bezcienisty był strażakiem; kiedy go zobaczyli, wciąż miał na sobie potężny płaszcz chroniący przed płomieniami. Prócz płaszcza miał także kask, wysokie buty… i metalowy topór strażacki, który mocno ściskał w prawej dłoni.

Ani Ory, ani Max nie byli lekarzami – w czasach, gdy ludzie jeszcze pracowali. Ory cudem nie stracił wtedy ręki i życia.

O te wyprawy spierali się już wcześniej, lecz tamtego dnia Max ostatecznie wygrała. Choć na Broad Street można było znaleźć bardzo wiele, Ory przyrzekł, że już tam nie pójdzie. Choćby byli zupełnie zdesperowani i przymierali głodem.

Nie ustalili jednak, co by się stało, gdyby Max zapomniała o tej obietnicy.

Ory położył dłoń na rękojeści noża w futerale i przemknął na drugą stronę ulicy ku wejściu do kompleksu apartamentów. Wzmógł się wiatr i z szelestem przeleciały obok niego zeschnięte liście. Pośpiesznie przeskoczył trawnik, kierując się wprost ku pierwszym drzwiom. Zatrzymał się dopiero przy frontowej ścianie, gdzie przykucnął, a potem szedł dalej, trąc ramieniem o ceglaną fasadę. Przyłożył ucho do drewna i zaczął nasłuchiwać: odgłosu kroków na butwiejących podłogach, poleceń wydawanych szeptem przez członków rodziny albo niezbyt gorliwych sprzymierzeńców, dźwięku zasuwanego zamka w plecaku, pochrapywania. Cisza.

Ory wyjął nóż, starając się opanować. Tej części nie lubił najbardziej.

– Zrób to, Ory – mruknął dla odwagi. Zawsze starał się wyobrazić sobie, że w takich chwilach słyszy głos Max. – Nikogo tam nie ma. Od dawna. – Naparł na drzwi.

Przegniłe drewno ustąpiło i z nożem w wyciągniętej ręce Ory wpadł do holu.

Pomieszczenie było puste.

Zamknął za sobą resztki drzwi, żeby nie było go widać z ulicy. Zaczekał, aż jego oczy przywykną do wątłego słonecznego światła, pod wpływem którego połyskiwały unoszące się w powietrzu drobinki kurzu, a dudnienie w klatce piersiowej złagodnieje. Nóż wsunął się powoli z powrotem do skórzanej pochwy.

Na drewnianej podłodze widać było rysy. Głębokie bruzdy będące tu od tak dawna, że nieco zaleczyły je sporadyczne deszcze, których krople wpadły do środka przez rozbite okna. Ory przemknął przez korytarz i biuro wynajmu, a potem rozpoczął poszukiwania, lecz wszystkie mieszkania na parterze były ogołocone. Ktoś zajął się już wszelkimi meblami, jakie kiedyś tu były. Kuchnie także były rozgrabione, brakowało szuflad i drzwi do szafek. Ory wpatrywał się w puste regały w jednym z mieszkań, starając się wyobrazić sobie, jak wyglądały zastawione pudełkami z żywnością. Srebrne krany znad zlewu także zniknęły.

Kolejne piętro również było puste, podobnie jak następne. Na piątym nie zdołał przekroczyć progu większości mieszkań, gdyż dochodził z nich paskudny fetor. Szczątki tych, którzy tu mieszkali, wciąż były w środku. Ory przeszedł do kolejnej części kompleksu. Zniszczenia od ognia i powodzi. Siłownia, gdzie wszystkie maszyny do ćwiczeń przypominały błyszczące metalowe konie w galopie. W automatach z przekąskami wciąż grała muzyka, choć od lat nie było prądu. Szyby wind ziały pustką, a ich rozsuwane drzwi zastygły w otwartej pozycji.

W trzecim budynku frontowe drzwi wciąż były na miejscu. Zachęcony Ory przeszukiwał go znacznie wolniej. Zostały tam meble, nie znalazł jednak ani jedzenia, ani ubrań. Jeden z lokali nieco przypominał mu ich mieszkanie w stolicy – o ile w ogóle jeszcze istniało. Było urządzone w charakterystycznym dla Max klasycznym, nowoczesnym stylu, który spodobał się jego rodzicom, gdy po raz pierwszy ich odwiedzili. Sprawdził, czy w ścianach nie ma zagłębień mogących służyć za skrytki. W sypialni dostrzegł imiona.

Widywał je już wcześniej, kiedy w Elk Cliffs wraz z nim i Max ukrywali się jeszcze inni goście weselni; wtedy częściej zapuszczali się grupkami do Arlington w poszukiwaniu zapasów lub informacji. Zapisywano je na ogołoconych półkach sklepowych albo sprayem na tyłach budynków. Ludzie, którzy ufali innym jeszcze na tyle, by z nimi rozmawiać, przekazywali je za pośrednictwem wąskich uliczek. Słyszałeś o Tym bez Pamięci? O Tym, który Gromadzi? Wymieniali się jedzeniem za informacje, zbierali tłumy zaciekawionych ludzi, z którymi masowo pielgrzymowali w nieznane, by przekonać się, czy zdołają zdobyć więcej informacji. Ktoś w tym mieszkaniu, nad miejscem, w którym powinno stać łóżko, napisał węglem: „Ten, Który Ma Środek, Lecz Nie Ma Początku”. Ory lekko dotknął jednej z rozmazanych liter, brudząc sobie palec. Pomyślał, że tych nielicznych, którzy wciąż mieli cienie, można było opisać wprost przeciwnie. Mają początek, lecz nie mają środka. Środek przyjął bowiem formę wciąż zmieniającej się i niekończącej się apokalipsy.

Ciszę przeszył lekki trzask. Ory drgnął i nim zdążył wziąć oddech, instynktownie przypadł do podłogi. Nóż znów znalazł się w jego dłoni.

Policzył do pięciu. Odgłos był głuchy, jakby dobiegł z pewnej odległości z zewnątrz. Zerknął ponad krawędzią wywróconej komody ku miejscu, w którym powinny znajdować się przesuwne szklane drzwi prowadzące na niewielki taras na tyłach. Dostrzegł resztki walczącego o przetrwanie trawnika, a za przechylonym drewnianym ogrodzeniem kolejny budynek mieszkalny.

– Drzewa – powiedział do siebie. – To tylko drzewa. – Okolica była mocno zarośnięta. W powietrzu unosił się odór gnijącej morwy. Spojrzał na ziemię pod drzewami i dostrzegł białe owoce, które spadły, nim zdążyły dojrzeć – niczym blade małe larwy. – Dalej, Ory. Sprawdź sypialnie na górze – nakazał sobie. Odsunął dłoń od noża myśliwskiego i ukradkiem przemknął korytarzem ku schodom.

Trzymał się z dala od okien, niemal klęczał. Serce podskoczyło mu w piersi, gdy odwinął brudny dywan w garderobie: w podłodze była maleńka klapa, lecz ktoś już ją wcześniej znalazł. Cokolwiek się pod nią kryło, zniknęło. Ory nie ułożył z powrotem dywanu i nie zaprzątał sobie głowy zamknięciem maleńkiej kryjówki. Oszczędzi komuś innemu rozczarowania. O ile w tym mieście ktoś jeszcze został. Minęło już tyle czasu, że Ory wręcz zaczął myśleć, że w Arlington, a może nawet na większym obszarze, zostali już tylko on i Max.

Wkrótce może zostać tylko on.

Cichy trzask rozległ się po raz kolejny, więc Ory padł na podłogę. Zwierzęca część jego umysłu, odpowiedzialna za planowanie, zaczęła szaleńczo szukać drogi ucieczki: zauważył ramę łóżka, lecz bez materaca, pod którym mógłby się schować. Szafę bez drzwi. Zbyt wysoko położone okno. Wejście na górę nie było dobrym pomysłem. Za daleko od wyjścia.

Potem rozległ się dźwięczny, wysoki i histeryczny pisk. Ory zamarł.

Znał ten odgłos.

Natychmiast rzucił się w dół po schodach, wypadł przez tylne drzwi na trawnik i popędził ku źródłu dźwięku.

To był królik, który bez wątpienia umierał.

Jeśli dopadł go lis lub kojot, spłoszyłby się i może nawet upuścił zdobycz, gdyby Ory podszedł dostatecznie blisko. W mieszkaniach nie było żywności, ale niech go szlag, jeśli wróci do domu z pustymi rękami. On i Max zjedzą dziś świeżego, soczystego królika, którego mięso nie zostało zasuszone, osolone i nie przeleżało trzech miesięcy w szafce. Teraz albo nigdy: być może możliwość podarowania Max wspomnienia pysznego, świeżo przygotowanego posiłku – póki jeszcze miała wspomnienia – była warta więcej niż pięć puszek niesmacznych konserw.

Ory popędził wzdłuż drugiego rzędu budynków na podwórze na tyłach, gdzie znajdował się wspólny basen, i wyciągnął ręce w gotowości, by wystraszyć zwierzę. Lecz tuż za rogiem zamarł w bezruchu.

– O cholera – wydusił z siebie. Jego głos zabrzmiał piskliwie.

Około dziesięciu metrów dalej w kręgu nad brzegiem pustego basenu stali ludzie przyglądający się komuś, kto właśnie wyjmował królika z prowizorycznej pułapki. Obrócili się kolejno, ze spokojem przenosząc wzrok ze swojej ofiary na Ory’ego kulącego się na środku trawnika.

– O cholera – powtórzył oniemiały.

Było ich całe mnóstwo. Od bardzo dawna nie widział tylu ludzi w jednym miejscu. Od co najmniej roku nie widział nikogo prócz Max.

W dodatku wszyscy byli uzbrojeni.

Zrób coś, myślał szaleńczo. Niektórzy byli zdziwieni, inni rozbawieni. Wszyscy zdrowi i czyści. Włosy mieli umyte, ubrania zacerowane. Nie mieli zapadniętych policzków, nie wystawały im kości. Byli dobrze odżywieni, bo ramiona mężczyzn były umięśnione. Bardziej umięśnione niż jego. Uciekaj, Ory. Uciekaj, kurwa. Lecz nie był w stanie się ruszyć. Stał tylko i się w nich wpatrywał.

Człowiek w środku w końcu się podniósł. Była to starsza kobieta o wyniszczonej twarzy i siwiejących włosach ostrzyżonych tuż przy skórze. Sparaliżowany Ory patrzył, jak łagodnie odłożyła wijącego się w jej żelaznym uścisku królika – jak gdyby nigdy nic, zupełnie jakby wciąż otwarte były po trzy sklepy spożywcze na każdym skrzyżowaniu – i nawet nie spojrzała na przerażone zwierzę, gdy wystrzeliło ku bezpiecznym zaroślom. W milczeniu stanęła na czele grupy. Jej spojrzenie było stanowcze, a usta zacięte. W dłoniach zaś trzymała naładowaną powtarzalną strzelbę. Powoli uniosła długą ciemną lufę i wycelowała w niego.

– Za późno – powiedziała.ORLANDO ZHANG

Ory z przerażeniem wpatrywał się w kobietę. I w zniszczoną strzelbę myśliwską kołyszącą się lekko w jej spokojnym, pewnym uścisku. Wylot lufy skierowany był tuż poniżej jego mostka.

– Za późno – powtórzyła.

Za późno? Na co?

– Zniknął – powiedział ktoś inny i splunął.

– Nie zniknął, wciąż ma cień. Spójrz. – Kobieta wskazała na ziemię za Orym końcówką strzelby, zupełnie jakby broń od zawsze stanowiła część jej ręki. Jego cień kulił się na trawie niczym zwiędły zarys przerażenia.

– Za późno na co? – wydusił w końcu Ory. Minęło tyle czasu od jego ostatniej rozmowy z osobą inną niż Max, że czuł się dziwnie. Jakby zapomniał, czym jest język, i przypadkowo wydawał z siebie dźwięki niebędące słowami. W tej pozycji jego myśliwski nóż przy pasie sprawiał wrażenie żałośnie lekkiego.

Wszyscy patrzyli po sobie, jakby zastanawiali się, co znaczyły jego słowa.

– Żeby do nas dołączyć – odezwał się mężczyzna stojący obok kobiety z bronią. Z jego własnej roboty papierosa unosił się gryzący dym. – Nie ma już miejsc. Grupa dawno została zamknięta.

– Ja… – Ory zerkał nerwowo to na jedno, to na drugie, starając się z ich twarzy wyczytać znaczenie słów mężczyzny.

– Dwanaście to maksimum – kontynuował. – Mamy miejsce tylko dla dwunastki.

Ory nie wiedział, co robić. Uniósł ręce jeszcze wyżej nad głowę, starając się dać im do zrozumienia, że nie stanowi dla nich zagrożenia.

Kobieta w końcu lekko opuściła lufę.

– Chyba nie za często wychodzisz, prawda? – spytała.

Ory pokręcił głową.

Wszyscy znów zaczęli wymieniać spojrzenia. Ory zerknął na spękaną, zniszczoną posadzkę wokół basenu. Dwanaście ciał, cztery cienie. Cztery cienie. Nie mógł oderwać wzroku. Cztery. Cienie.

W końcu wszyscy po kolei z powrotem utkwili spojrzenia w kobiecie na przodzie, czekając na jej werdykt.

– Masz kogoś? – spytała kobieta. Była jedną z czworga.

– Tak – odparł Ory. – Ona, ech… – Wskazał niepewnie na zarys swojej sylwetki.

Ten gest jakby nieco ich zmiękczył. Zmarszczki na twarzy kobiety się pogłębiły. Dłonią potarła aksamitną szczecinę na głowie.

– Dawno?

– Siedem dni. – Nie chciał nawet myśleć, ile dni zostało. Ile jeszcze dni będzie mówiła do niego, zabawnie zmieniając głos, by go rozśmieszyć, kiedy jest zdenerwowany. Ile jeszcze dni będzie odważnie próbowała przygotowywać posiłki ze skąpych zapasów, choć oboje wiedzieli, że była najgorszym kucharzem na świecie. Ile jeszcze dni będzie w milczeniu spędzała z nim poranki, patrząc na wschód słońca przez maleńkie okienko w kuchni. Uwielbiał te wspólne wschody słońca.

– Przykro mi.

Ory pokręcił głową, nie chcąc dopuścić do siebie współczucia. Współczucie nadawało pewnym rzeczom prawdziwość.

– Jest bardzo silna. W zasadzie dopiero zaczęła zapominać – powiedział. Starał się nie wpatrywać w grupę bezcienistych w samym środku. Chciał ich spytać, co ma robić. Czy dawno zniknęli? Czy kierowali się jakimiś zasadami? Jak funkcjonowali? A przede wszystkim, dlaczego ci, którzy mieli cień, nie bali się tych, którzy go stracili? I tego, co w każdej chwili mogliby zrobić – pomyślał o jeleniu, a nawet o gorszych rzeczach – gdyby o czymś zapomnieli?

– Całkiem nieźle jak na siedem dni – odezwał się jeden z bezcienistych i zagwizdał. Jego niebieskie oczy były nienaturalnie wyraziste.

– On nawet nie pamięta, z kim z nas jest spokrewniony – zażartowała jedna z kobiet obok, a kilka osób się zaśmiało. Bezcienisty uśmiechnął się głupkowato. Kiedy się uciszyli, dwie kobiety o wręcz czarnej skórze mruknęły do tej ze strzelbą: – Powiedz mu wreszcie.

– Powinniście udać się na południe, do Nowego Orleanu – rzekła w końcu. – Coś się tam dzieje.

– Co się dzieje?

– Nie wiemy – przyznała. – Ale coś się dzieje. Wszyscy się tam kierują. Arlington już niemal opustoszało. Nasza grupa jest chyba ostatnia. Czekaliśmy na… – Nagle urwała, lecz Ory znał ten ton. Z początku często go słyszał. Takim tonem mówili ci niegodzący się na porzucenie nadziei, której nie powinni mieć. – Słyszeliśmy mnóstwo opowieści – w końcu podjęła dalej. – Wiele imion.

Ory pomyślał o tych, które sam poznał. Ten, Który Ma Środek, Lecz Nie Ma Początku. Ten, Który Nie Ma Oczu. Ten Bez Pamięci.

– To tylko plotki – powiedział. – Garść plotek.

– Ale wszystkie wiążą się z tym samym miejscem – odparła kobieta. – Wszystkie te imiona bez względu na to, czego dotyczą, wiążą się z kimś lub czymś, co znajduje się w Nowym Orleanie. To nie może nic nie znaczyć.

Rzeczywiście. Niemal za każdym razem, gdy trafiał na któreś z tych imion, pojawiała się również nazwa tego samego miasta. Dla Ory’ego istotne było jednak jego znaczenie, o ile rzeczywiście coś znaczyło.

Kobieta odchrząknęła.

– Słyszeliśmy też plotki o stolicy. Źle się tam dzieje. I wszystko się rozprzestrzenia. Czekaliśmy najdłużej, jak się dało.

– Źle?

– Nie wiem dokładnie, o co chodzi – powiedziała. – Lecz ci nieliczni, którzy stamtąd przyszli, mówili, że jest źle. Póki jeszcze przychodzili. Wymieniali też te same imiona i wszyscy kierowali się do Nowego Orleanu. Więc my też tak zrobimy.

Ory spoglądał na każdego po kolei. Nagle dojmująco uświadomił sobie, ilu z nich uważnie mu się przygląda – jego zegarkowi, nożowi, plecakowi. A może po prostu patrzyli na jego cień.

– Wierzycie im? – spytał.

– Od dawna przebywam w tym kompleksie – powiedziała. – Trzeba nauczyć się obserwować, nie słuchać. Ignorowałam ich słowa, lecz obserwowałam czyny. Jest tak, jak mówię: ludzie odchodzą. Przychodzą z Arlington, przychodzą z Waszyngtonu i wszyscy idą na południe do Luizjany. Coś się tam dzieje.

– Jeżeli te imiona są prawdziwe, to nie wiem, czy chciałbym tam pójść.

Kobieta wzruszyła ramionami.

– To nie idź. Ja jednak wolę się do czegoś zbliżać, niż od czegoś oddalać. – Pozostali pokiwali głowami.

Ory starał się coś wyczytać z jej twarzy, lecz wyglądało na to, że kobieta mówiła szczerze. Była zmęczona i zbyt mądra, by liczyć na wiele, ale w jej słowach nie było kłamstwa. Bez względu na prawdziwość plotek przynajmniej ich istnienie i to, że ludzie zmierzali do Nowego Orleanu, były prawdą.

– To dlaczego wciąż tu jesteście? – zapytał.

– Już nas nie ma – odparła. Delikatnie oparła kolbę strzelby o ziemię. – Dziś wyruszamy. Gdy tylko ten tutaj wypali tego przeklętego papierosa.

Dym wylatywał smużką przez niewielkie szpary między zębami mężczyzny, który uśmiechnął się szeroko.

– Dzięki temu lepiej pamiętam – powiedział.

Wszyscy w milczeniu czekali, aż wypuści powietrze i ponownie przyłoży do ust żarzące się resztki. Maleńki cień papierosa odbijał się od posadzki, zupełnie jakby papieros unosił się w powietrzu. Mężczyzna po raz ostatni długo się zaciągnął, cisnął niedopałek na ziemię i powoli przycisnął butem, zadeptując resztki tlącego się w nim życia. Pora ruszać.

– Jak się tam dostaniecie? – spytał Ory, gdy wszyscy ponownie na niego spojrzeli.

– Nie możemy… – zaczęła kobieta.

– Tak, wiem. Nie chodziło mi o… Po prostu chciałbym wiedzieć, jak się tam dostaniecie?

Kobieta skrzyżowała ramiona.

– Oszczędzaliśmy. Wciąż można znaleźć działające auta. Zanim wszystko się spaprało, Victor był inżynierem. Zrobił pewne obliczenia. Ile potrzebujemy żywności, ile wody, ile benzyny. Chcemy przetrwać, ale nie możemy być za bardzo obciążeni. Przez rok organizowaliśmy grupę i zebraliśmy dość zapasów, by dotrzeć tam w dwanaście osób, ale nie więcej. Właśnie dlatego powiedziałam, że się spóźniłeś – rzekła jakby na usprawiedliwienie.

– Jest was tylko dwoje – rzekł niebieskooki bezcienisty. Wiatr na chwilę przesłonił jego zimne spojrzenie bladożółtymi włosami. – Dzięki temu możecie przemieszczać się szybciej. – Na jego twarzy malowała się ponura determinacja. – Znajdźcie samochód. Dacie radę.

– Ja tylko… – Ory pokręcił głową. Spojrzał na położoną najbliżej basenu parterową część budynku, która najwyraźniej do nich należała. O barierki oparte były rowery, do ściany przywiązano grill, obok suszyły się ubrania. A cała grupa siedziała wokół pustego basenu, wygrzewając się w ostatnich o tej porze roku promieniach słońca i paląc samodzielnie skręcone papierosy. Prawie jak normalne życie. – Zostawiacie to wszystko… i idziecie tam… tylko z powodu plotki?

– Musimy – powiedziała kobieta. Spojrzała na bezcienistego mężczyznę i przez chwilę oboje na siebie patrzyli. – W przeciwnym razie nic już nie zostanie.

Ory miał przed sobą długą drogę, lecz gdy tylko oddalił się od Broad Street i znów przemierzał podwórka, zrobiło się cicho.

Starsza kobieta przedstawiła się jako Ursula. Ursula. Pierwsza cienista, jaką spotkał, od kiedy do Arlington dotarło Zapomnienie. I prawdopodobnie ostatnia.

Ursula pozwoliła mu wziąć wszystko, co zostawili w budynku. Nie znalazł wiele, lecz i tak był to lepszy łup, niż przewidywał. Spakowali się kilka dni wcześniej, więc wszystko, co tam zostało, nie było im już potrzebne. „Jeżeli już ktoś miałby to zabrać, lepiej, żebyś to był ty”, powiedziała. Ory zajrzał w każdy kąt i każdą szczelinę. Nie znalazł jedzenia, wracał jednak z dwoma rowerami, czterema względnie ostrymi nożami, butelką octu, trzema szklanymi słoikami oraz zasłonami z każdego okna. Wiedział, że rowery będą stanowiły dla niego obciążenie, ale i tak je wziął – jeden przypominał stary rower szosowy Max, a on bardzo chciał zobaczyć, jak jej twarz rozpromienia się na jego widok. Może mogliby pojeździć czasem wokół domu jak za dawnych czasów. Kiedy się spakował i wrócił na zewnątrz, nikogo już nie zastał. Odeszli.

Z ciężką torbą i z rowerami powrót zajął mu więcej czasu. Było później niż zwykle – słońce już niemal skryło się za horyzontem, a jego ostatnie niknące promienie sprawiały, że na wszystko kładły się zielonkawoniebieskie cienie. Ory musiał się pośpieszyć, by wrócić do Max, tak jak się z nią umówił. Spojrzał pod nogi. Jego cień wciąż czaił się przy nim, prześlizgując się nierówno po zarośniętych trawnikach i rozdzierając pośród splątanych chwastów. Jeszcze jest.

Tak ogromnie pragnęli opuścić Arlington, pomyślał. Akurat gdy w końcu zaczynało się uspokajać. Akurat gdy w końcu zaczynało być na tyle bezpiecznie, by bez obaw mógł opuścić schronienie i sprawdzić sidła na tyłach, nie musząc podskakiwać ze strachu przy najmniejszym trzasku gałązki czy szeleście liści. W końcu byli niemal bezpieczni.

Szczerze mówiąc, skoro już wiedział, że każdy, kto miał cień lub go stracił, opuścił Arlington, a ostatnimi, z którymi przyszłoby mu walczyć, byli ociągający się bezcieniści i pojedyncze dzikie zwierzęta podchodzące do miasta z ogołoconych lasów, miał ochotę zupełnie zabunkrować się w swoim schronieniu i tym bardziej tam zostać. Może społeczność kiedyś była czymś dobrym, teraz jednak nie był co do tej koncepcji przekonany. Może gdy w Nowym Orleanie wszystko się poukłada i zapanuje jakaś kontrola. Może za parę lat rozważy możliwość wyprawy. Lecz biorąc pod uwagę, co czeka Max, na razie nie mogli stąd odejść. Gdy nadejdzie czas, musieli być w bezpiecznym miejscu. Max przyznałaby mu rację.

Ory już niemal przekonał do tego samego siebie, gdy jego wzrok przykuły dziwne zmarszczki na jego cieniu. Zdał sobie jednak sprawę, że ten cień nie należy do niego… a potem poczuł na potylicy uderzenie czegoś ciężkiego i metalowego.

Gwar z wolna cichł. Wokół padało połyskujące złote konfetti. Świece, zachód słońca. Nad głową łoś z kutego żelaza przeskakujący nad żelaznym urwiskiem. Goście unieśli do ust imprezowe gwizdki i dmuchnęli.

– Szampana? – Max wzięła Ory’ego pod ramię. Musiała podnieść głos wśród chóru okrzyków. Gdy się do niego przytuliła, jej miękkie brązowe loki rozlały się po rękawie jego garnituru. Rozgrzana w ciepłym letnim powietrzu lawenda. Bąbelki pękające w kryształowych kieliszkach.

– Idą! – rozległ się czyjś głos. Instrumenty gruchnęły muzyką. Na początek Marsz weselny Mendelssohna. Ktoś poklepał Ory’ego po ramieniu. – Drużba! Twoja kolej! – Nad głowami wystrzeliły serpentyny.

– Ory? – odezwała się Max. Odwrócił się w jej stronę… i wszystko zamarło. Nagle jakby znalazł się pod wodą. Dźwięki pianina dobiegały z oddali, czas zwolnił. Wirujące złote drobinki zawisły w powietrzu. Tak bardzo ją kochał. – Ory?

Otworzył oczy. Wszystko zniknęło. Muzyka, dźwięki. Świat poczerniał. Ory był ślepy.

Właśnie wtedy poczuł pod sobą zimną, mokrą trawę. Nie. Nie był ślepy. Po prostu zapadła noc. Wiedział już, że nie ma plecaka.

Oczywiście. To dlatego został zaatakowany. Zadrżał, nie czując jego ciężaru na plecach. Poczuł się nagi, jakby ubrania też mu zabrano. Czerń rozmazała się i Ory zdał sobie sprawę, że płacze. Wszystko przepadło. Jego nóż, zegarek, menażka, apteczka, latarka. Jego plecak. Plecak. Wszystkie cenne rzeczy, które przez tak długi czas zdobywał. Wszystko, dzięki czemu mógł przetrwać swoje wyprawy. Wszystko przepadło. Objął się i odruchowo chwycił za paski na ramionach, lecz gdy uświadomił sobie, że już ich tam nie ma, rozpłakał się jeszcze intensywniej.

Gdy w końcu stłumił szloch, jak najostrożniej usiadł. Głowa mu pękała. Był odrętwiały. Nie potrafił stwierdzić, czy odniósł jakieś rany. Pomacał tył głowy – palce zrobiły się ciepłe i mokre. Nie widział, bo było ciemno, ale miał wrażenie, że to krew. Niedobrze, pomyślał mgliście. A potem przewrócił się i zwymiotował na trawę.

Kilka minut lub godzin później Ory znów stał na drżących nogach. Zupełnie nie był w stanie określić, która jest godzina. Było ciemno. Tak ciemno, że mimo świecącego księżyca ledwie widział własną dłoń, którą uniósł do twarzy. Teraz noce nie były już takie jak dawniej, kiedy to można było odnaleźć drogę w mdłym, mglistym blasku latarń. Teraz noce były zapomnieniem.

Zastanawiał się, czy to może jakiś bezcienisty powalił go, wydarł mu plecak i uciekł. Czy może jednak ocalały taki jak on, który śledził go, od kiedy Ory wkroczył na Broad Street? Po jego lepkim ciele przebiegł dreszcz. A może ktoś z grupy, którą właśnie spotkał? Mieli wyruszyć w niebezpieczną podróż. Widzieli przecież jego nóż myśliwski i plecak. Mieli mnóstwo zapasów, dlaczego jednak nie mieliby zebrać dodatkowych? Próbował sobie wyobrazić, jak Ursula zawraca – jej krótko przycięte włosy, poważną twarz – i spokojnie się za nim skrada, z determinacją trzymając broń w gotowości. Zrobiłaby to, wiedząc, że miał pod opieką bezcienistą?

Max, pomyślał wtedy. Zrobił kilka chwiejnych kroków naprzód. Nie było sensu się zastanawiać, kto zdołał go zaskoczyć. Teraz to nie miało znaczenia. Jego plecak zniknął, podobnie jak rower, który chciał jej podarować, ale Ory żył. Podobnie jak Max. Która zapewne już odchodziła od zmysłów z niepokoju. Ory nigdy dotąd nie zniknął na tak długo. Nawet wtedy, gdy wyszedł po raz pierwszy i niemal stracił życie, a potem zgubił się w drodze do domu. Miał ochotę usiąść i znów zamknąć oczy. A jednak szedł dalej.

Drogę powrotną pamiętał niezbyt dokładnie. Widocznie szedł na pamięć, nawet w ciemności będąc w stanie odnaleźć się w tej zrujnowanej okolicy. Raz czy dwa zdawało mu się, że słyszy szelest w krzakach, był jednak zbyt oszołomiony, żeby to sprawdzić, poza tym i tak nie byłby zdolny do walki. Utrata plecaka i wszystkiego, co w nim miał, była niemal równoznaczna ze śmiercią, lecz w obecnym stanie i z dodatkowym obciążeniem być może w ogóle nie zdołałby wrócić.

Nagle znalazł się na parterze schronienia. Udało mu się. Pochylił się i znów zwymiotował, a potem niemal wpadł w to, co zwrócił.

Już tylko dwa piętra i będzie w domu. Oby wciąż pamiętała, jak opatruje się rany, pomyślał. Oby wciąż wszystko pamiętała. Jutro mógłby stawić temu czoła, ale nie dziś. Gdyby otworzył drzwi i właśnie teraz okazałoby się, że Max już go nie pamięta, w tym stanie chyba w ogóle nie skleciłby składnego zdania, nie wspominając o przekonaniu jej, że od pięciu lat jest jego żoną i że co tydzień wychodził już w ten sposób, a teraz prawie stracił życie. Przynajmniej nie pamiętałaby, że miał plecak.

Ory powoli wchodził po schodach i opierał się o ścianę, by świat przestał wirować. Miał wrażenie, że tył jego głowy znów zrobił się mokry. Max będzie musiała sprawdzić, czy potrzebne są szwy. Skrzywił się na myśl o takim scenariuszu. O tym, jak Max goli to miejsce ostatnią tępą jednorazówką, jaką mieli, i raz za razem przekłuwa jego skórę igłą krawiecką – to uczucie znał aż za dobrze. Przez potylicę przeszedł mu dreszcz niechętnego wyczekiwania. Tylko nie zaśnij, pomyślał mgliście, gdy dotarł pod drzwi. Gdzieś kiedyś przeczytał, że człowiek, który przeszedł wstrząśnienie mózgu, nie powinien zasypiać. Mógłby się nigdy nie obudzić. Teraz jednak niczego nie pragnął bardziej. Chciał wtulić się w Max i zamknąć oczy, póki świat się nie rozmyje i nie przechyli na bok.

Lecz gdy tylko włożył klucz w zamek i zaczął przekręcać, wszystko nagle nabrało oszałamiającej, wręcz krystalicznej wyrazistości.

Drzwi nie były zamknięte na klucz.

Nie.

Nie, nie, nie.

Ory pchnął je i wpadł do środka bez chwili namysłu. Zanim paniczny strach przed tym, co mogło jej się przytrafić – bandyci, włamywacze, dzikie zwierzęta, jej wspomnienia – zdołałby nad nim zapanować. Proszę, oby nic jej się nie stało, kiedy mnie nie było, modlił się. Oby nie okazało się, że gdyby nie poszedł na Broad Street, gdyby tylko wrócił do domu na czas, złapałby ją, zanim zapomniała.

– Max! – krzyknął i przedarł się przez salon do kuchni, potem wpadł do sypialni, do łazienki, a później sprawdzał w innych korytarzach, innych pokojach, przeszukując każdy skrawek schronienia. – Max! Max! MAX!

Zniknęła.

Czekaj, włączę go… Teraz powiedz.

– Niebieski.

– Pięćdziesiąt dwa.