Księżniczka dinozaurów - ebook

Prolog

El Mundo Debajo, Świat na Dole – baśniowa kraina, według legend znajdująca się pod powierzchnią Raju. Ponoć mieszkają w niej słudzy Stwórców, siedem Szarych Aniołów. Śmiertelnicy nie mogą do niej dotrzeć. Jest dostępna wyłącznie dla nadprzyrodzonych istot. Według niektórych opowieści mieszkają w niej również hada, Fae. To jednak zapewne tylko bajania służące straszeniu niegrzecznych dzieci, nie takich jak wy czy ja.

Opisanie Raju dla doskonalenia umysłów młodzieży

SEN SZAREGO ANIOŁA RAGUELA, ŚWIAT NA DOLE

– Pogódź się z faktami – rzekł swemu gospodarzowi Uriel. – Miałeś swoją szansę i ją zaprzepaściłeś.

Raguel westchnął teatralnie. Siedział ze skrzyżowanymi nogami na małej wyniosłości przypominającej grzbiet zwałów lodu, oplatając dłonie wokół wyżej uniesionego kolana. Zbroja, którą nosił we Śnie, była lodową płytą. Uriel wiedział, że drugi Anioł jest szczególnie dumny z pięknego żłobkowania, jakie udało mu się tym razem uzyskać na napierśniku oraz osłonach kończyn.

– Dlaczego tu musi być tak diabelnie zimno? – zapytał.

– Ty jesteś Ogniem, a ja Lodem – odparł Raguel. – Czego się spodziewałeś? Wiesz, że dla mnie w twoim Śnie jest upiornie gorąco. Zresztą czemu się skarżysz? Będziesz teraz mógł radzić sobie z plagą ludzi swą miękką, fundamentalistyczną rączką, podczas gdy ja będę gnił na wygnaniu.

– Możesz wyruszyć na walkę z Niestworzonymi.

– A co by to dało? Toczymy z nimi bój już od bilionów cykli i nie widzę, byśmy zbliżali się do zwycięstwa.

Uriel był szczupły, choć nie tak wychudzony jak Instrumentalność jego albo Raguela. Jego płytowa zbroja była zielona, a udająca tkaninę peleryna opadająca mu z naramienników – czerwona jak płomień. Obecnie wolał się prezentować jako gładko ogolony, miał bladą skórę kontrastującą z czarną czupryną, oczy zaś zielone – pierwszy kolor jego patronki, Stwórczyni Telar, Najstarszej Córki.

– Defetyzm? – zapytał cicho. – Uważaj, przy kim mówisz takie rzeczy, przyjacielu.

Raguel przeszył go wściekłym spojrzeniem. Jeśli któryś z nich tego zapragnął, podobne spojrzenia mogły ranić. Nawet drugiego Szarego Anioła. Zwłaszcza tutaj, we Śnie, który Raguel sam stworzył dla siebie na Dole.

Uriel jednak się nie bał. Podobne czyny miały konsekwencje. Żaden Anioł nigdy nie położył Kresu drugiemu. Wszyscy jednak bali się tego, zwłaszcza biorąc pod uwagę fakt, że było ich niewielu, a Fae, z którymi toczyli niekończącą się wojnę, byli niezliczeni. Poza tym był przyjacielem Raguela.

– Pozwól mi wrócić do walki na Górze, a pokażę ci, jaki ze mnie defetysta – zapewnił jego gospodarz.

– Zasady są zasadami, Lodzie – zauważył Uriel. – Poniosłeś porażkę i teraz musisz czekać na swoją kolej. Chyba że chcesz przedyskutować tę sprawę z Michałem?

– Nie ma sensu zawracać mu głowy – odparł Raguel. – Któż jest jak on? Ale to zakończenie było niesprawiedliwe. To zniewaga dla wszystkich Aniołów! Ten cholerny, przerośnięty zwierzak przegryzł wpół moją Instrumentalność.

– Być może powinieneś być ostrożniejszy i nie obnosić się z nią, by zaimponować małpom – stwierdził Uriel. – Tak czy inaczej…

Jego głos ucichł. Anioł uświadomił sobie, że Raguel gapi się na niego. Nagle jego gospodarz odwrócił się, kierując spojrzenie ku swemu osobistemu horyzontowi.

Po lodowej tafli zmierzała ku nim naga kobieta. Wichry, które szalały tu wszędzie, pomijając tylko bliskie otoczenie Raguela i zaproszonego przez niego gościa, targały jej długimi blond włosami. To symulowane wrażenie wyraźnie sprawiało jej przyjemność, choć lodowate podmuchy z pewnością cięły jej bladą skórę z siłą rzeźnickich noży.

– Popatrz, kto idzie – wyszeptał Uriel.

– Cholera – warknął Raguel i zerwał się na nogi. – To piekielnie mnie wkurza. Co ty wyprawiasz, Afrodyto? Kto ci pozwolił wtarg­nąć do mojej przestrzeni?

– Jestem światem, Aniele Lodu – oznajmiła, podchodząc bliżej. – Chodzę tam, dokąd mi się podoba.

– Wolałbym, żebyś nie robiła tego pod taką postacią – poskarżył się Uriel. – To wydaje mi się… krępujące.

Uniosła brwi.

– Ludzka postać wprawia cię w zakłopotanie? Popatrz na siebie. A może chodzi o coś innego?

– Nie znoszę tej postaci – odparł Raguel. – Zwłaszcza gdy pojawia się na moich oczach nieproszona. Kochasz ludzi tak bardzo, że naprawdę lubisz przybierać ich kształt?

Podobnie jak jego przyjaciel, Uriel dostrzegał irytującą ironię w fakcie, że przypomina kształtem i zachowaniem ludzi, rozrastających się na Górze niczym trująca grzybnia. Taka jednak była jego natura. Natura wszystkich Szarych Aniołów. Stwórcy powołali je do istnienia jako swe wybrane sługi i nadali im taką formę, jaką uznali za stosowną. To samo dotyczyło samego Raju i wszystkiego, co na nim bytowało.

– To prawda – zgodziła się Afrodyta. – Kocham Raj i wszystko, co na nim żyje. Nawet ciebie, Raguelu, mimo że zachowujesz się jak ludzkie dziecko, które ma fochy.

Raguel usiadł z powrotem na lodowej wyniosłości i skrzyżował ręce.

– Skąd wiesz, jak się zachowują ludzkie dzieci? – zapytał z zasępioną miną.

– Obserwuję ludzi – wyjaśniła. – Też mógłbyś tego spróbować, zamiast przekraczać uprawnienia przyznane ci przez Stwórców.

Wkroczyła w zaklęty krąg ciszy, którym Raguel dla własnej wygody otoczył siebie i Uriela. Jej włosy stanęły dęba z trzaskiem elektrycznych ładunków, a w niebieskich oczach pojawił się ogień.

– Chwileczkę – sprzeciwił się Uriel. – To nie ja pragnę eksterminować wszystkich ludzi.

Zwróciła się błyskawicznie w jego stronę.

– To prawda. Chcesz zabić tylko większość.

– I kto to mówi? Sama wtrącasz się w ich sprawy, próbując im pomóc. Być może nie tylko my naruszamy granice tego, na co pozwolili nam Stwórcy.

– Nie robię nic w tym rodzaju. Stworzono mnie po to, bym broniła Raju, który jest dziełem Stwórców. Wam natomiast nakazano dbać o zachowanie w nim świętej Równowagi. Nie „pomagam” ludziom. Staram się powstrzymać wasze szalone pragnienie zniszczenia tego, co powołali do życia Stwórcy!

– To tylko piękne słowa – mruknął z goryczą ich gospodarz. – Pomogłaś swej ludzkiej zabaweczce, Karylowi, położyć haniebny kres mojej Krucjacie. Nawet jeśli nie przekroczyłaś w ten sposób ograniczeń, które na ciebie nałożono, w stopniu wystarczającym, by doprowadzić do własnego zniszczenia, i tak nadużyłaś swoich prerogatyw. Nie władasz Aniołami, Duchu Świata!

W odpowiedzi rozpostarła ramiona. Wokół Uriela i jego przyjaciela pojawił się Raj. Skute lodem pustkowie – widok bardzo rzadki na Górze – ustąpiło miejsca gęstej, bujnej zieleni, tu i ówdzie upstrzonej czerwienią, fioletem, bielą albo złotem kwiatów poras­tających polanę. Raguel krzyknął, poczuwszy dotyk ciepłego i wilgotnego tropikalnego powietrza – Uriel nie wiedział, czy z zaskoczenia, czy z bólu.

– Co ty wyprawiasz?! – krzyknął Anioł Lodu, zrywając się z miejsca i machając rękami. – Mój Sen!

– To prawda, że wami nie władam – przyznała Afrodyta. – Jestem jednak Opiekunką Świata. Od zewnętrznych warstw powietrza aż do samego jądra. I mam moc potrzebną, by wykonywać swą misję.

Raguel uniósł ręce nad głowę. Uriel pomyślał, że jego przyjaciel wyraźnie cierpi. Miał wrażenie, że to rozumie. Sam poczuł się zagrożony, co nie zdarzyło się żadnemu z Siedmiu od… no cóż, od czasu zakończenia wielkiej powierzchniowej wojny z Fae i ich bluźnierczymi ludzkimi sprzymierzeńcami. A także przerażających wydarzeń, do których doprowadziła.

– Opiekunko, proszę… – zaczął Raguel. – Proszę, ulecz mój Sen. Wyraziłaś już swoją opinię.

– Ale za słabo, by skłonić któregokolwiek z was do zmiany zdania.

Raguel zwiesił symulowaną głowę.

– Ja na pewno go nie zmienię – stwierdził Uriel. – Ale poprę prośbę przyjaciela. Jeśli zniszczysz jego lodowy zamek, nic przez to nie osiągniesz.

– Proszę bardzo.

Ponownie rozpostarła ręce. Lód, śnieg i wiatr wróciły, zastępując bujną zieleń, i po chwili wszystko wyglądało tak jak przedtem.

– Przykro mi, że nasze cele są sprzeczne – podjął Uriel, starając się grać rolę rozjemcy. Nawet on nie był pewien, co by się stało, gdyby Afrodyta z jakichś powodów postanowiła skasować Sen jego przyjaciela, gdy obaj nadal znajdowali się w jego środku. – Wiemy, że bez ciebie nie mielibyśmy świata, o którego Równowagę moglibyśmy dbać. Ale też zdajemy sobie sprawę, że obowiązują nas takie same ograniczenia jak ciebie. Ponieważ nikt z nas, ani Fundamentaliści, ani nawet Czyściciele, nie doprowadził mimo woli do własnego zniszczenia, musimy uznać, że nasze poczynania pozostają zgodne z wolą Stwórców.

– To długie i pokrętne rozumowanie – zauważyła Afrodyta.

– Ale przekonujące.

Nieboskłon nad nimi roztrzaskał przerażający, dźwięczny hałas.

Roztrzaskał go dosłownie. Uriel zauważył, że twarz Raguela wykrzywiła się w grymasie gniewu. Jego przyjaciel uniósł wzrok z wyraźnym niepokojem.

„Czyżby Fae znaleźli drogę wejścia? – pomyślał bliski paniki Uriel. – Nie tylko przedarli się przez nasze bariery, lecz również wtargnęli do osobistego azylu Raguela?” To by oznaczało, że jakiś indywidualny Faerie albo bezprecedensowa koalicja demonów stała się tak potężna, że mogłaby doprowadzić do eksterminacji Aniołów. A co za tym idzie – zagrozić zagładą całego Raju. To był najstraszliwszy koszmar każdego z Siedmiu.

Jednakże to, co przedarło się przez gęstą pokrywę chmur, jaką gospodarz Uriela nieustannie utrzymywał nad swoim Snem, tworząc symulację ciągłego dziennego zachmurzenia Świata na Górze, było lśniącym cudownym, złocistym blaskiem obiektem, podejrzanie przypominającym Urielowi waginę. Owo wrażenie wzmocnił jeszcze widok skrzydlatej postaci opadającej na ziemię przez świet­listy tunel.

Kobieta ponownie zadęła w swą złotą trąbkę pocztową. Uriel skrzywił się na ten dźwięk, a także na myśl o arogancji, która była jego jedynym źródłem, z uwagi na brak fizycznego oddechu.

– Mówcie o niej, co chcecie – odezwał się Uriel – ale Gabriel zawsze ma wspaniałe wejścia.

– Mówisz tak dlatego, że to jedna z waszych – oskarżył go Raguel. – Suka.

– Wiesz, że cię słyszę, Przyjacielu Bogów! – zawołała nowo przybyła, odsuwając trąbkę od ust. Śmiała się, ale Uriel wiedział, że to z pewnością nie musi być uspokajający znak.

Szczelina na firmamencie zamknęła się, pozostawiając po sobie morze skłębionych chmur, wyglądające tak samo jak przedtem. Uriel wiedział, że nie jest to efekt działania woli jego przyjaciela. Raguel sprawiał wrażenie równie rozgniewanego i zaniepokojonego aktem naprawy zasłony, jak i poprzednim afrontem, jakim było jej rozerwanie.

– Nie powinno cię tu być, Gabriel – oznajmił, gdy Anielica wylądowała przy nim na skrzydłach o rozpiętości jak u smoka długogrzebieniowego. Które natychmiast zniknęły. – Niech to szlag.

Uriel zdawał sobie sprawę, że nie chodziło tylko o etykietę. Sen Anioła powinien być nienaruszalny, nie tylko jako wyraz uprzejmości między równymi sobie, lecz również de facto. Wtargnięcie Afrodyty było irytujące, lecz można się go było spodziewać, bo w końcu to z jej substancji budowali swe sny.

Jednakże sama natura indywidualnego królestwa Raguela, będącego częścią wspólnego Snu, jakim był Świat na Dole, powinna czynić je niedostępnym dla innych duchów – czy to Fae, czy Szarych Aniołów.

– Chyba nie sądziłeś, że uda ci się zabronić mi wstępu, mój drogi Raggy? – zapytała Gabriel. Widziana z bliska miała piękną, kremową cerę, prosty nos, niebieskie oczy oraz lekko kręcone, rudoblond włosy opadające na ramiona kirysu, który włożyła na żółtą koszulę i brązowe nogawice. Brązowy był kolorem jej patronki, Mai, Królowej Stwórców. Uriel uważał, że jest uderzająco piękna. To był kolejny powód resentymentów Siedmiu, niezadowolonych z tego, że ich standardy piękna są odbiciem upodobań małp mieszkających na Górze.

Podejrzewał też, że w obecnej chwili Raguela dręczy szczególny ból półboskiej dupy z powodu tego, że Gabriel jako jedyna z Szarych Aniołów mogła bez końca zachowywać piękny wygląd, wędrując po powierzchni. Gdy sam zwołał swą nieudaną Krucjatę Szarych Aniołów i stanął na jej czele, piękne ciało, w którym zamknął swoją Instrumentalność, musiało się szybko rozłożyć do swej podstawowej formy, która była… czymś zupełnie innym, choć z pewnością robiła wrażenie na śmiertelnikach.

– Nie tylko Afrodyta może chodzić, dokąd tylko zechce – oznajmiła Anielica.

– Nawet do Dysonansu? – zapytał Raguel.

Uriel skrzywił się, zniesmaczony gafą przyjaciela. Oczy Gabriel dosłownie zapłonęły białoniebieską furią. Wyglądały jak bramy prowadzące do wnętrza gwiazdy superolbrzyma.

Rzecz jasna wszyscy oni potrafili dokonać tej sztuczki, ale Szarych Aniołów nie stworzono równymi. Gabriel ustępowała mocą tylko ich królowi, Michałowi. To jednak było zanim – o czym tak nietaktownie wspomniał Raguel – doszło do jej uwięzienia w Venusbergu, znienawidzonym królestwie Fae. A także po tym, co wtedy uczyniła, ponoć zaczarowana przez nich.

– Nie… nie… – zaczął Raguel, ale umilkł i rozejrzał się wkoło niczym szaleniec, jakby jakiś nałożony przez Stwórców przymus przykleił jego język do tyłu zębów. Aniołom trudno było przepraszać.

Wtem między nimi pojawiła się mniejsza postać.

– Spokojnie, dzieci – rzekła Afrodyta z pogodą i stanowczością godnymi matki.

– Zejdź mi z drogi, boska dozorczyni – warknęła Gabriel. W jej kręconych włosach, które zaczęły się unosić nad ramiona kirysu, zamigotały niebieskie błyskawice.

– Proszę bardzo, uderz we mnie piorunem, moja droga Gabi, jeśli poczujesz się od tego lepiej – rzekła z uśmiechem Afrodyta.

Gabriel odsłoniła zęby w groźnym grymasie, ale łuna przygasła, błyskawice umarły, a włosy wróciły na swoje miejsce.

Uriel zerknął na Raguela, który potrząsnął z ulgą głową. Żadne z nich, być może nawet sama Czarownica Świata, nie wiedziało, co by się wydarzyło, gdyby któryś z Aniołów skierował swą pełną niszczycielską moc przeciwko Afrodycie. Zapewne nic, ale to był również najlepszy możliwy scenariusz. Wszystkie pozostałe były niewyobrażalne, przynajmniej dla niego.

– Spróbujmy się wszyscy uspokoić – zaproponowała Afrodyta, po czym odwróciła się i spojrzała prosto na Gabriel.

– Przyjaciółko Bogów, czemu wtargnęłaś tu tak gwałtownie? Dla Szarych Aniołów procedury mają wielką wartość. Z pewnością nie potraktowałaś swego biednego brata tak nieuprzejmie tylko dla efektownego wejścia?

– Nie lekceważ jej próżności – wyszeptał Uriel.

Gabriel się roześmiała. Jej śmiech zaniepokoił Uriela. On również był znakiem niebezpieczeństwa. Jak prawie wszystko, co robiła po powrocie do owczarni. Zważywszy na wszystko razem, wolał jednak śmiech od błyskawic i upiornej poświaty.

– Procedury są w porządku – zgodziła się Anielica. – Dają chłopakom coś, co wypełnia im kolejne cykle. Chciałam jednak zwrócić uwagę na fakt, że nawet jeśli sławetny plan Raguela się nie powiódł, to jeszcze nie znaczy, że ja i Zerachiel również przegraliśmy. Wiemy, co musimy uczynić dla dobra Raju i świętej Równowagi. I zrobimy to bez względu na twoje ingerencje oraz sentymentalne sprzeciwy Uriela, Remiela i Rafała.

– Czy nie powinniście omówić tej sprawy z Michałem? – zapytał Uriel. – On się zgadza, że teraz moja kolej.

Gabriel roześmiała się znowu. Następnie spojrzała na Afrodytę, która odsunęła się, by odtworzyć krąg dyskusji.

– Co zaś do ciebie, moja droga, odpowiedź brzmi prosto. Jeśli Stwórcy nie chcą, żebyśmy eksterminowali ludzi, będą musieli sami nam to powiedzieć.

– Jak śmiesz grozić zniszczeniem dzieła Stwórców?

Afrodyta również zasępiła się groźnie, choć bez pirotechniki, jaką prezentowała Gabriel.

Anielica potrząsnęła włosami barwy ognia.

– Kto cię uczynił naszą władczynią? Jesteś tylko techniczką. Twoim zadaniem jest nie dopuścić, by słońce spaliło ziemię i zagotowało morze. My jesteśmy wybranymi sługami Stwórców. Być może pora już, by ktoś ci pokazał, gdzie twoje miejsce.

Głęboko zaniepokojony Uriel stanął między nimi.

– Chwileczkę – rzekł, mając nadzieję, że jego głos zabrzmiał uspokajająco. – Wiesz, że nie odważymy się skrzywdzić Afrodyty z obawy przed zakłóceniem świętej Równowagi, a może nawet przywróceniem światu postaci Piekła.

Rzecz jasna mógłby powiedzieć więcej. Czuł na koniuszku wirtualnego języka kolejne słowa. Bestie, które zrodziły się z chaosu i żyły tylko po to, by go szerzyć, nie znając miłości ani nie poczuwając się do lojalności wobec siebie nawzajem czy wobec innych stworzeń, Fae, którzy nadal niemal bez wyjątku mieli ten sam wspólny cel: przywrócenie światu postaci, jaką miał, nim przebudowali go Stwórcy.

„Podobno to ja jestem tutaj dyplomatą – pomyślał Uriel. – Nie powtórzę błędu Raguela, wspominając o oprawcach Gabriel”.

– Jak nam uprzejmie przypomniałaś – rzekła do Anielicy Afrodyta – wszyscy mamy zadania, do których nas stworzono. Moim zadaniem jest obrona Raju i wszystkich żyjących na nim stworzeń, a także opieka nad nimi. Nie chcę, by kiedykolwiek go zniszczono.

Przez moment dwie pary oczu wpatrywały się w siebie – zieleń morza i bezlitosny błękit nieba odsłoniętego na moment przez rozdarcie w stroju dnia, jakim były chmury.

– Czy zatem płaczesz nad mrówką rozdeptaną przez tytana gromu? – zapytała z drwiną w głosie Gabriel. Jednakże Afrodyta mówiła teraz znacznie ciszej, choć niekoniecznie łagodniej.

– Tak.

– No cóż – ciągnęła Anielica. – Uczyniłam już to, po co tu przybyłam. Zawiadomiłam was, że nie zamierzam spokojnie czekać na swoją kolej, by przywrócić porządek w świecie, którego strzeżemy.

– A ja zawiadomiłam cię, że ci na to nie pozwolę – odparła miłym tonem Afrodyta.

– Chwileczkę – odezwał się żałośnie Uriel. – A co ze mną? Wszyscy uzgodniliśmy to przedtem. Czyściciele mieli swoją szansę. Teraz my, Fundamentaliści, spróbujemy to zrobić po swojemu. Przygotowywałem się do tego przez miliardy cykli. Nie możecie po prostu tego zdeptać.

Gabriel znowu się uśmiechnęła.

– Przekonasz się, Ogniu Bogów.

– Wasza Wysokość, czy mogę zamienić z tobą słówko? – odezwał się mężczyzna w czarnym cylindrze głosem gładkim jak oliwa z oliwek. Mówił z silnym greczyńskim akcentem.

Montserrat Angelina Proserpina Telar de los Ángeles Delgao Llobregat zatrzymała się pośrodku korytarza. Panował tu półmrok, jedynym źródłem światła były palące się w ulokowanych w równych odstępach niszach lampki wypełnione palmowym olejem.

„Mówisz do mnie?” – zadała w myśli pytanie. Choć, formalnie rzecz biorąc, była księżniczką, nazywano ją infantką imperialną, co znaczyło, że nie była dziedziczką ojca. Tytuł „alteza” rezerwowano z reguły dla jej starszej siostry Melodíi. Tak przynajmniej postępowali szlachetnie urodzeni, a Montse była przekonana, że troje emisariuszy bazyleusa Nikephorosa z Trebizonu z pewnością się do takich zalicza.

Srebrna Mistral, ulubiona fretka dziewczynki, odskoczyła w bok, jakby chciała zagrodzić drogę trojgu cudzoziemców, którzy nagle pojawili się w drzwiach prowadzących z korytarza do pomniejszej jadalni w ogromnym gmachu Pałacu Świetlików. Zwierzątko nastroszyło srebrzystą sierść i uniosło czarny ogon, ostrzegając ich, by nie podchodzili bliżej. Zignorowali stworzenie, choć kobieta obrzuciła je spojrzeniem czarnych od kohlu oczu.

– W czym mogę wam pomóc, señoras y señores? – zapytała Claudia. Wysoka kobieta z nitkami siwizny w długich, ciemnych włosach była przełożoną pałacowej służby i przyjaciółką Montse.

Infantka wymknęła się swym strażnikom, by towarzyszyć Claudii w porannych obowiązkach. To często się jej zdarzało.

– Jesteśmy w korytarzach dla służby. To nie miejsce dla szlachetnie urodzonych, takich jak ty.

Niższy z mężczyzn odezwał się pierwszy. W przeciwieństwie do większości trebskich mężczyzn miał gładko ogoloną twarz. Jego wydatna żuchwa była kanciasta jak drzwi. Zdaniem Montse wyglądał na kogoś, kto często zgrzyta zębami.

– Jej Wysokość jest tutaj – zauważył rozsądnie. Dobrze mówił po spaniolsku, pomimo akcentu.

– Infantka mieszka w pałacu, panie. Chodzi tam, dokąd zechce.

Jakby przypadkiem Claudia przesunęła się, stając między Montse a intruzami. Choć dziewczynka raczej zdziwiła się, niż przestraszyła ich widokiem, cofnęła się, uniosła Mistral i przytuliła ją do płóciennej koszuli. Rankiem ubiór był biały, ale już zdążył się pobrudzić. Rzecz jasna pamiętała, by oprzeć długą tylną część ciała przyjaciółki na złożonej w miseczkę dłoni. Nie chciała zrobić krzywdy fretce.

– Jesteśmy tu już od wielu miesięcy, czekając, aż cesarz udzieli odpowiedzi na naszą prośbę – oznajmiła szlachetnie urodzona kobieta z wyniosłością niezwykłą nawet u grandezy. Montse zdecydowała, że jej nie lubi. – To znaczy, że my również tu mieszkamy. A jako szlachetnie urodzeni kapłani z Trebizonu oraz posłowie bazyleusa, my także chodzimy, dokąd chcemy.

– Nie w El Palacio de las Luciérnagas – sprzeciwiła się Claudia, nadając swemu głosowi twardszy ton. – Pozwólcie, że wezwę książęcą straż, żeby odprowadziła was do… bardziej odpowiednich pokojów.

– Proszę – nie ustępował gładko ogolony mężczyzna. – Musimy porozmawiać z tym dzieckiem.

– Nie – odpowiedziała Claudia.

Wtedy właśnie zaczęły się dziać okropne rzeczy, tak szybko, że Montserrat omal się nie udławiła na ten widok.

Trebizońska dama spoliczkowała Claudię. Niemalże dorównywała jej wzrostem, nawet pomijając cylinder, i – o ile Montse potrafiła to ocenić – pod wieloma warstwami zdobnych szat była równie szczupła jak ona. Głowa służącej odskoczyła do tyłu po nieoczekiwanym ciosie.

Claudia odwróciła się bez wahania i zdzieliła szlachciankę w twarz. Ciężko pracowała przez całe życie i była silna. Co więcej, wychowywała się w nadmorskiej dzielnicy La Merced, wielkiego portu nad La Canal, zbudowanego u stóp wzgórza, na którym stał pałac, umiała więc się bić. Trebizonka zatoczyła się na ścianę.

Ale natychmiast odzyskała równowagę. Spod grubych warstw swego dziwacznego stroju wyciągnęła sztylet i pchnęła Claudię pod prawą piersią, przebijając cienką bawełnianą bluzkę. Służąca znieruchomiała na moment, a potem się cofnęła. Jednakże zamiast zgiąć się wpół, jęczeć z bólu albo wręcz osunąć się na posadzkę, czego spodziewała się przerażona Montse, Claudia spróbowała zadać kapłance kolejny cios.

Brodacz złapał ją od tyłu za ramię, powstrzymując uderzenie. Drugą dłoń zacisnął na jej lewym ramieniu.

Claudia sięgnęła pod pas ze skóry nosoroga, podtrzymujący jej długą, brązową spódnicę. Zwykła nosić za nim wszelkie przedmioty, jakich mogła potrzebować przy pracy. Nadal swobodną lewą dłonią wyciągnęła stamtąd długi rzeźnicki nóż i uderzyła nim za siebie, opuszczając rękę. Brodaty mężczyzna wciągnął powietrze, a potem pisnął, gdy nóż zagłębił się w jego brzuchu po rękojeść.

Zgiął się z jękiem wpół, ale nie puścił nadgarstka Claudii. Trebizonka podeszła do niej i zaczęła uderzać ją nożem raz po raz, szybko jak dziobiący ptak. Montse straciła rachubę uderzeń.

Uświadomiła sobie, że krzyczy na nich, żeby przestali krzywdzić jej przyjaciółkę. Cofnęła się pod ścianę naprzeciwko wylotu bocznego korytarza, z którego wyłoniło się troje intruzów.

Bluzka Claudii zmieniła się w wilgotną czerwoną masę. Służąca spojrzała w oczy Montse.

– Uciekaj! – powiedziała bezgłośnie. Wszystkie jej zęby miały czerwone otoczki. Montse wiedziała, że ten widok nie przestanie się jej śnić, dopóki zdoła pozostać przy życiu.

Zobaczyła, że z oczu jej przyjaciółki ucieka życie. Głowa Claudii opadła w bok. Jej ciało oklapło. Brodaty, nadal jęczący z bólu, puścił jej rękę i Claudia padła na podłogę w kałuży krwi i smutku.

Gładko ogolony mężczyzna podszedł do Montse.

– Chodź z nami, dziecko. Nie skrzywdzimy cię.

– Tak samo jak nie skrzywdziliście mojej przyjaciółki?! – zawołała Montse, raczej z gniewem niż z żalem. Zwróciła się w stronę tajnego przejścia po lewej stronie. W całym pałacu było ich mnóstwo.

I wpadła prosto na wysokiego mężczyznę odzianego w aksamitny wams z rozcięciem oraz pantalony włożone na nogawice. Wszystko to było czarne. Nieznajomy złapał ją, odwrócił i przycisnął do swych szczupłych, muskularnych nóg.

Kątem oka zauważyła, że wejście do tajnego tunelu, zamaskowane jako nisza, w której stoi lampa, jest otwarte. „Jakiś sługa nas zdradził! – pomyślała z przerażeniem. – Jeden z moich przyjaciół”.

Otworzyła usta, by krzyknąć o pomoc. To nie było dla niej naturalne zachowanie. W przeciwnym razie zrobiłaby to już dawno. Napastnik zasłonił je ręką.

– Co wyście zrobili, idioci? – zapytał. – Wszystko zależy od tego, czy uda się nam uniknąć przemocy.

Kobieta, której ciemne szaty nasiąkły krwią w niemal takim samym stopniu jak bluzka Claudii, tyle że na nich było to mniej widoczne, machnęła wąskim sztyletem i warknęła coś w swym ojczystym języku.

– Była tutaj cenioną służką i przyjaciółką małej księżniczki – odpowiedział mężczyzna po spaniolsku. – Jej pracodawca, książę Heriberto, będzie wściekły, kiedy się dowie, że została zamordowana w jego własnym pałacu.

– I tak się wściekną, kiedy usłyszą o porwaniu księżniczki – odparł bezbrody. – Poza tym zachowała się zuchwale wobec lady Paraskeve.

Montse bywała już świadkiem przemocy. Chodziła na turnieje, choć nigdy z własnego wyboru. Widziała, jak mężczyźni i kobiety odnosili rany, a ostatnio ujrzała nawet przypadkową śmierć starszego wiekiem rycerza. Ale nigdy dotąd nie widziała śmierci kogoś, kto był jej bliski. I nigdy nie spotkała się z przemocą skierowaną bezpośrednio przeciwko niej.

Gdy nieznajomy ją pochwycił, była wstrząśnięta. To było jak gwałt. Na moment znieruchomiała w panice.

Ale szybko wzięła się w garść i ugryzła zamykającą jej usta rękę. Mocno.

– Au – mruknął napastnik, ale cicho. – Zasłużyłem na to, bo dałem się zaskoczyć.

Przesunął rękę, tak że nadal zatykała jej usta, ale Montse nie miała szans znowu go ugryźć. Następnie odwrócił się i popchnął księżniczkę ku jednemu z dwóch wielkich jak nosorogi mężczyzn – sądząc po wyglądzie i stroju miejscowych – którzy właśnie wyszli z nieszczególnie tajnego przejścia.

– Uważaj na jej zęby, Diego. Są ostre. A ona jest szybka i wojownicza.

Łapsko Diega było tak wielkie, że zęby Montse nie mogły znaleźć punktu zaczepienia. Kopnęła go z pasją bosą piętą.

– Au! Moja łydka!

Krwiożercza lady Paraskeve schowała sztylet i wskazała na Mistral, która nastroszyła sierść, syczała wściekle i szarpała się w objęciach księżniczki.

– Zabierzcie jej to wstrętne zwierzę i zabijcie je.

– Nie! – spróbowała krzyknąć Montse, ale oczywiście wydała z siebie tylko stłumiony pisk oburzenia.

Przekonała się, że bezsilność zwiększa tylko jej furię. To jednak w niczym jej nie pomogło w starciu z siłą oraz odpornymi łydkami Diega.

– Nie – sprzeciwił się mężczyzna, który ją złapał. Był wysoki – być może dorównywał wzrostem biednej Claudii – i smukły jak taliański rapier, który nosił u pasa modnego stroju. Miał też krótko przystrzyżone siwe włosy i brodę. Montse widziała go w zeszłym tygodniu na dworze. Kilka kobiet, a także paru mężczyzn zauważyło, że jest bardzo przystojny. Co więcej, nie wszyscy z nich byli służącymi.

Zaczął mówić coś po greczyńsku. Montse nie rozumiała ani słowa.

– Śmiesz mi się sprzeciwiać? – warknęła po spaniolsku Paraskeve. – Za kogo się uważasz, Dragosie?

– Za wynajętego przez waszych mocodawców specjalistę, który ma nie pozwolić wam wszystkiego zepsuć – odpowiedział Dragos nadal spokojnym głosem. – Niestety, to mi się nie udało, co oznacza, że potrzebujecie mnie jeszcze bardziej, jeśli chcecie się wydostać z tego pałacu, nie wspominając już o Cesarstwie, nie tracąc głów. A także za kogoś, kto przedsięwziął środki mające go zabezpieczyć przed zdradą z waszej strony. Mam na myśli między innymi odpowiednie umowy z waszymi mocodawcami.

– Zostaw to, Paraskeve – odezwał się gładko ogolony mężczyzna. – Możesz chodzić, mój drogi Stamatiosie?

– Nic mi nie jest. – Płaczliwy ton zapytanego zadawał kłam jego słowom. Stamatios przyciskał dłoń do krwawiącego brzucha. – Dam radę iść.

Kiedy mówił, krew wypływała mu z ust, plamiąc jego brodę. Montse nie czuła przerażenia. Chciała, żeby umarł.

Postąpił krok naprzód i kolana natychmiast ugięły się pod nim. Nie runął na podłogę tylko dzięki temu, że osunął się na wilgotną kamienną ścianę.

– Musimy go zostawić – stwierdził Dragos. – Zabij się – rozkazał. – Spowalniałbyś nas, a na to nie możemy sobie pozwolić. Jeśli nas złapią, książę Heri łatwo może zapomnieć o Prawie Stwórców zabraniającym tortur, a co gorsze, nasi mocodawcy mogą być z nas bardzo niezadowoleni, a oni w ogóle rzadko przejmują się Prawem.

– Nie możesz… – zaczął brodaty Stamatios. Ujrzawszy wyraz twarzy Dragosa, spojrzał na swego towarzysza. – Błagam, Akakiosie. Powiedz mu, że nie może…

Dragos podszedł stanowczym krokiem do rannego, który tymczasem zdołał stanąć mniej więcej prosto. Mężczyzna walnął go brutalnie wierzchem prawej dłoni w dół brodatej żuchwy. Szczęki Stamatiosa uderzyły o siebie z głośnym trzaskiem. Montse wzdrygnęła się mimo woli.

Kapłan szarpnął się gwałtownie. Jego czarne oczy otworzyły się szeroko. Dragos przycisnął go obiema rękami do ściany. Usta Stamatiosa poruszały się gorączkowo, jakby próbował odgryźć kawałek powietrza, a jego ciało ogarnęło drżenie, jakby miał się rozpaść na kawałeczki.

Twarz rannego przybrała czerwoną barwę rozżarzonego w kuźni żelaza. Montse nigdy dotąd nie widziała takiego koloru u człowieka. Kapłanem targnął spazm tak gwałtowny, że księżniczka pomyślała, iż kości mu popękają. Potem zrobił się bezwładny, tak samo jak Claudia.

Dragos puścił jego ręce i się odsunął. Stamatios zwalił się twarzą na kamienną posadzkę.

„On nie żyje” – pomyślała Montse. Z jakiegoś powodu wstrząs­nęło to nią bardziej niż śmierć przyjaciółki. „Chciałam, by to się stało. Cieszę się z tego. Dlaczego czuję się tak paskudnie?”

W jej żołądku wezbrały mdłości. Spróbowała się zmusić do wymiotów. „To by pokazało temu głąbowi. Ośmielił się zatkać mi usta swoją brudną łapą!” Niestety, jej wysiłki zakończyły się niepowodzeniem.

Dragos odsunął się od trupa i poprawił wyposażone w dyskretne falbanki mankiety czarnej, jedwabnej bluzy.

– Te zatrute zęby, w które uparli się was zaopatrzyć wasi mocodawcy, czasami się przydają – wymruczał do dwojga ocalałych emisariuszy. – Chodźcie. Nie traćmy więcej czasu.

Skinął głową do Diega i jego towarzysza. Montse nie mogła go zobaczyć, ale wyczuwała w pobliżu jego obecność.

– Nie bój się bardziej niż to konieczne, mała księżniczko – rzekł jej Dragos, gdy Diego zdjął rękę z jej ust. Zaczerpnęła głęboko powietrza, żeby krzyknąć, lecz nagle jej oczy przesłoniła ciemność.

Serce Montse omal nie wyskoczyło z piersi z przerażenia. „Oślep­łam! Nie mogę oddychać!” Nagle jednak poczuła na nosie dotknięcie szorstkiej tkaniny i uświadomiła sobie, że naciągnięto jej na głowę gruby worek.

– Musimy cię dostarczyć całą i zdrową, jeśli sami chcemy tacy pozostać – usłyszała gładki baryton Dragosa. – Pamiętaj o tym, gdy zioła zawarte w worku pomogą ci spokojnie zasnąć.

„Zioła?” – pomyślała. Trudno jej było sobie przypomnieć, co znaczy to słowo. Zakręciło jej się w głowie.

I ciemność pochłonęła ją całą.

– Młoda kobieto, twój ojciec jest potępiony!

Powietrze, szum kołyszącego się na wietrze lasu, blask wieczoru i silne emocje – wszystko to jednocześnie wypełniło świat Montse, gdy zerwano kaptur z jej głowy. Targały nią na przemian gniew, żal, strach, dezorientacja i znowu gniew. Wszystkie te uczucia walczyły ze sobą zażarcie o przywilej uformowania pierwszego słowa, które wydobędzie się z jej ust, gdy Montse znowu ujrzy porywaczy.

– Słucham? – powiedziała jednak tylko.

– Cesarz jest potępiony! – krzyknęła kobieta, która zamordowała Claudię. Jej oblicze dzieliło od twarzy księżniczki tylko kilka centymetrów. Twarz miała pomalowaną niemal na biało, z różowymi plamami na policzkach. Pory jej skóry wydawały się ogromne na ich tle. – Sam się potępił! Nie dosyć, że znieważył w skandaliczny sposób bazyleusa, nawet nie racząc odpowiedzieć na jego prośbę o rękę twojej siostry dla naszego następcy tronu, to jeszcze sprzeciwił się woli samych Stwórców!

– Co chcesz przez to powiedzieć?

Montse odpowiedziała po spaniolsku, ponieważ w tym języku mówiła kobieta, posłużyła się jednak angleskim idiomem, który kiedyś wyczytała. Przetłumaczyła go od ręki i pomimo sytuacji poczuła się dumna z siebie. Przeczytała bardzo wiele ksiąg i traktatów po anglesku. Kochała wszystko, co wiązało się z wyspiarskim królestwem, niemal równie mocno jak książę Heriberto, władca Księstwa Paszczy Tyrana i pan Pałacu Świetlików.

– Ma na myśli to, że właśnie dotarła do nas wiadomość, że armia twojego ojca rozbiła Krucjatę Szarych Aniołów w bitwie stoczonej w zachodniej Francii, nieopodal granic hrabstwa Providence – odpowiedział mężczyzna zwany Dragosem. – Najwyraźniej zdołał sprytnie załatwić Raguela, a po utracie Szarego Anioła horda rozpadła się jak melon, który spadł na bruk.

Morderczyni zwróciła ku niemu białą twarz wykrzywioną w grymasie gniewu.

– Bluźnierco! Jak śmiesz żartować ze śmierci jednego ze sług Stwórców?

– Które z nas dopuszcza się bluźnierstwa, Paraskeve? – wyszeptał z całkowitym spokojem Dragos. – Ja czy ty, która wyobrażasz sobie, że Szarego Anioła można zabić tak łatwo?

Wyjął z rękawa jedwabną chusteczkę i otarł ślinę kobiety z siwej brody oraz ogorzałej od słońca skóry policzka.

Montse zdążyła już odzyskać orientację. Zawleczono ją na polanę w lesie porastającym wzgórza ciągnące się w głąb lądu od Pałacu Świetlików i wielkiego portu La Merced. Owady brzęczały i grały pośród drzew, między ich gałęziami na górze, a także w wonnych paprociach u jej stóp. Nad prawym ramieniem szalonej kobiety księżniczka zauważyła latającą wiewiórkę, która przeskoczyła z gałęzi na gałąź, łapiąc w locie nosorogowego gza wielkości kciuka dorosłego mężczyzny.

„To ta sama polana, na którą zabrałyśmy Melodíę i Pilar, kiedy Claudia pomogła mi wydostać siostrę z pałacu – pomyślała Montse. – Albo bardzo do niej podobna”. Dwie karety o zasłoniętych oknach oraz grupka koni czekały już na nich u podstawy gaju wyniosłych sosen o żółtych pniach. Pierwsze konary odchodziły od nich dopiero na wysokości około dziesięciu metrów.

Nagle powróciło do niej wspomnienie Claudii, brutalnie zamordowanej na jej oczach. Poczuła ucisk w żołądku. Oczy zaszły jej łzami.

– Potwory! – wrzasnęła. – Książę Harry każe was wszystkich ściąć! Zabiliście moją przyjaciółkę!

– Naprawdę? – zainteresowała się kobieta o rozczochranych włosach i udręczonym spojrzeniu. Montse widziała ją raz czy dwa w pałacu, razem z innymi. Najwyraźniej porywacze spotkali się po drodze z resztą trebizońskiego poselstwa.

Montse przyjrzała się twarzy nieznajomej. Jej makijaż był nieco mniej błazeński niż u Paraskeve. „Powinnam zapamiętywać każdy szczegół – powiedziała sobie. – To pomoże mi uciec. Nie wiem, gdzie i kiedy to się zdarzy, ale muszę być gotowa”.

– To nie był nikt ważny, Tasoulo – odparła Paraskeve. – Tylko służąca.

– Zabiła Stamatiosa – dodał dźwięcznym, niskim głosem przywódca. Montse przypomniała sobie, że ma na imię Akakios.

– Nieprawda. To był ten siwobrody! I słusznie mu się należało!

– Doprawdy – sprzeciwił się Dragos – mówisz, jakbym był starcem. Miej wzgląd na moją próżność.

– Gdzie jest Misti? – pisnęła księżniczka, przypominając sobie drugą przyjaciółkę, która jej towarzyszyła.

– Jest bezpieczna – zapewnił Dragos, unosząc worek, w którym coś szamotało się gwałtownie. – Gryzie. Dlatego ją również musieliśmy wsadzić do worka. Podobnie jak ty ma bardzo ostre zęby.

Montse wyciągnęła rękę, z zaskoczeniem zauważając, że nie jest związana. Ujęła ostrożnie worek tuż przy jego szczycie. Słyszała stłumione skrzeczenie rozwścieczonej Srebrnej Mistral. Rozwiązała sznurek i ostrożnie wsadziła rękę do środka. Szczęście jej sprzyjało. Znalazła miękki, futrzasty kark Misti, nim fretka zdążyła zatopić zęby w jej dłoni. Księżniczka ścisnęła luźną skórę, delikatnie, lecz stanowczo, i wyjęła zwierzątko na zewnątrz. Misti natychmiast przestała się wyrywać. Rozluźniła się, jak zwykle robią fretki, jeśli je ująć w ten sposób.

– Jestem z tobą, kochanie – uspokoiła ją Montse. – Nie pozwolę złym ludziom cię skrzywdzić.

– Jeśli już o tym mowa – odezwał się Dragos – muszę przypomnieć pozostałym, że zgodziliśmy się zachować ją dla ciebie bez szkody, księżniczko. Mam nadzieję, że kiedy książę Paszczy Tyrana każe uciąć mi głowę, nie zapomnisz poprosić go, by katowski topór był dobrze naostrzony.

Gdy tylko Mistral ujrzała swego ukochanego człowieka, szybko się uspokoiła. Montse oparła jej porośnięty futrem tyłek na złożonej w miseczkę dłoni i wsparła na piersi długie, wąskie ciało stworzenia.

Potem łypnęła ze złością na porywaczy. Byli tu wszyscy, których widywała w pałacu, pomijając zabitego, rzecz jasna. Do dwojga ocalałych – trojga, jeśli liczyć Dragosa, który nie wyglądał na Trebizończyka, albo pięciorga, razem z dwoma miejscowymi zbirami – dołączyło trzech innych mężczyzn oraz rozczochrana kobieta. Wszyscy trebizońscy emisariusze mieli smagłą cerę – jeśli chodzi o Paraskeve, Montse mogła to rozpoznać po dłoniach – a także czarne oczy i włosy. Nic z tego nie było w Spanii czymś niezwykłym, ale księżniczka miała wrażenie, że wszyscy różnią się nieco wyglądem od jej paisanos, nawet szlachetnie urodzonych.

– Jesteście źli – oznajmiła z największą pogardą, na jaką mogła się zdobyć. Szczerze mówiąc, nie była zbytnio przyzwyczajona do jej wyrażania. Wiedziała, że otaczający ją dorośli – zwłaszcza ci, którym ojciec powierzył zadanie opieki nad nią i powściągania jej wybryków w choć niewielkim stopniu – są z reguły od niej głupsi. Nie uważała jednak, by to był powód, żeby nimi gardzić. Jeśli się nad tym zastanowić, bardziej wskazana byłaby litość. Teraz jednak spróbowała spojrzeć na sprawę z innej perspektywy, jak pisano w jej ukochanych angleskich romansach. – Co więcej, wszyscy jesteście szaleni, jeśli myślicie, że będę się smuciła, bo mój ojciec wygrał bitwę!

– Nie wszyscy z nas tak sądzą – zapewnił Dragos. – Może poczujesz się lepiej, jeśli ci powiem, że dowiedzieliśmy się również, że twoja siostra Melodía żyje i pogodziła się z ojcem.

To powstrzymało Montse. Rzeczywiście poczuła się lepiej. No jasne! Okropnie niepokoiła się o siostrę, odkąd aresztowano ją pod fałszywym zarzutem spiskowania przeciwko ojcu. Ten niepokój zwiększył się jeszcze, gdy nadeszły wieści, że w Providence, dokąd udała się Melodía, rzeczywiście zaczęła się Krucjata Szarych Aniołów. Obawiano się jej, ale uważano ją za mało prawdopodobną. To była cudowna wiadomość.

Ale Montse nadal była wściekła bardziej niż kiedykolwiek w życiu.

Zamyśliła się. Rzadko posługiwała się brzydkimi słowami, uważając je za przejaw lenistwa i niechlujności. A obu tych rzeczy szczerze nie znosiła.

„Ale czasami…” – powiedziała sobie. Zaczerpnęła głęboki oddech.

– Pierdolę was! – zawołała, a potem odwróciła się i pobiegła w stronę lasu ile sił w nogach.

Rzecz jasna jeden ze spaniolskich zbirów złapał ją już po kilkunastu krokach. Wsadził ją sobie pod pachę i zaniósł księżniczkę – wierzgającą, piszczącą, machającą trzymaną w ręce Mistral i rozpaczliwie próbującą gryźć – do jednej z oczekujących karet.

Niemniej Montse cieszyła się, że podjęła próbę. „Tym razem się nie udało – pomyślała. – Ale nie dam za wygraną”.

Doszła do wniosku, że najlepiej będzie, jeśli porywacze będą ją lekceważyli jako rozhisteryzowanego bachora. Zalała się łzami.

Zaniepokoiło ją jednak, że przyszło to jej tak łatwo.

A po kilku spazmatycznych oddechach nie musiała już udawać.