Ładny gips - ebook

Ładny gips

Ko­niec ro­ku aka­de­mic­kie­go pra­cow­ni­cy Ka­te­dry Ge­ne­ty­ki przy­ję­li z ogrom­ną ulgą. Z ko­ry­ta­rzy zni­kli ostat­ni stu­den­ci, na dwo­rze świe­ci­ło słoń­ce, a wi­zja bli­skich urlo­pów zna­ko­mi­cie po­pra­wia­ła na­strój. W ta­kich wa­run­kach aż się chcia­ło pra­co­wać. Te­raz, uwol­nie­ni od gra­fi­ku za­jęć, mo­gli po­świę­cić się wy­łącz­nie ba­da­niom na­uko­wym, a na­wet, co ostat­nio zda­rza­ło się rzad­ko, zna­leźć chwil­kę na po­ga­dusz­ki przy ka­wie. At­mos­fe­ra zro­bi­ła się pra­wie wa­ka­cyj­na. Bło­gą ci­szę od cza­su do cza­su prze­ry­wał prze­raź­li­wy wrzask pa­pu­gi Li­li, ale do te­go zdą­ży­li się już przy­zwy­cza­ić i na­wet po­lu­bić.

– Ta pa­pu­ga spa­dła nam jak man­na z nie­ba – po­wie­dzia­ła Agat­ka Cy­ryl, a po­zo­sta­li na­tych­miast przy­zna­li jej ra­cję.

Od­kąd Li­li sta­ła się oczkiem w gło­wie sze­fo­wej, sto­sun­ki po­mię­dzy per­so­ne­lem a kie­row­nicz­ką ka­te­dry ule­gły znacz­ne­mu ocie­ple­niu. Pro­fe­sor Pod­gór­ska in­te­re­so­wa­ła się te­raz wy­łącz­nie swo­ją ulu­bie­ni­cą i nie mia­ła gło­wy do wpro­wa­dza­nia w ży­cie ko­lej­nych po­my­słów ra­cjo­na­li­za­tor­skich, któ­re jesz­cze do nie­daw­na sku­tecz­nie pa­ra­li­żo­wa­ły pra­cę ka­te­dry. Te­raz każ­dy ro­bił to, co po­tra­fi naj­le­piej, i ka­te­dral­na ma­chi­na to­czy­ła się do przo­du bez więk­szych zgrzy­tów, po­wo­li i sta­tecz­nie. Ge­ne­ty­cy na wła­sny uży­tek wpro­wa­dzi­li no­wą jed­nost­kę mia­ry cza­su. Mó­wi­li, że coś mia­ło miej­sce przed przy­by­ciem pa­pu­gi lub po. I to „po pa­pu­dze” by­ło sy­no­ni­mem lep­szych cza­sów.

– Aż się bo­ję po­my­śleć, co by by­ło, gdy­by Li­li na­gle zde­chła – gło­śno za­sta­na­wiał się dok­to­rant Emil. – Przy­kła­do­wo, wcho­dzi­my do ga­bi­ne­tu, a ona le­ży na grzbie­cie z łap­ka­mi do gó­ry. Brrr, nie chciał­bym być po­słań­cem, któ­ry przy­nie­sie sta­rej złą no­wi­nę.

– Ty, wy­pluj te sło­wa! – za­wo­ła­ła Jo­la Ka­płan, od­ru­cho­wo ła­piąc się za gło­wę. – To by­ła­by rze­czy­wi­ście to­tal­na ka­ta­stro­fa. No i mój do­bry hu­mor dia­bli wzię­li. Te­raz się nie uspo­ko­ję, do­pu­ki się nie do­wiem, ile lat ży­ją pa­pu­gi. – Ob­rzu­ci­ła groź­nym spoj­rze­niem mło­de­go dok­to­ran­ta. – A ty nie ro­zu­miesz, jak się do cie­bie mó­wi po pol­sku? Sia­daj do kom­pu­te­ra i spraw­dzaj.

– Dla­cze­go aku­rat ja?! – zbun­to­wał się Emil.

– Bo się zgło­si­łeś na ochot­ni­ka – do­bi­ła go Ha­lin­ka Mi­ku­ła. – Mnie się wy­da­je, że one są dłu­go­wiecz­ne, ale nie za­szko­dzi się upew­nić. Od tej in­for­ma­cji za­le­ży na­sza przy­szłość za­wo­do­wa i zdro­wie psy­chicz­ne.

– Spo­koj­nie – ostu­dził emo­cje Emil. – Ogła­szam ofi­cjal­nie, że nic nam nie gro­zi. Śred­nia dłu­gość ży­cia pa­pug to kil­ka­dzie­siąt lat, a re­kor­dzist­ki do­cią­gnę­ły po­noć do set­ki. Oby na­sza Li­li do­ży­ła te­go sę­dzi­we­go wie­ku.

– Tak dłu­go nie trze­ba – ucie­szy­ła się Jo­la. – Wy­star­czy, że­by do­trwa­ła do eme­ry­tu­ry sta­rej. Oczy­wi­ście w jak naj­lep­szym zdro­wiu i w peł­ni sił wi­tal­nych.

– A ja za­uwa­ży­łam, że ona na­wet za­czę­ła się opie­rzać – wtrą­ci­ła się Agat­ka. – Pa­mię­ta­cie, jak ją przy­wio­złam? Wy­glą­da­ła jak osku­ba­ny kur­czak, a te­raz po­wo­li ro­bi się po­dob­na do pa­pu­gi. Coś w tym jest, że one na­wza­jem tak do­brze na sie­bie dzia­ła­ją. To by­ła mi­łość od pierw­sze­go wej­rze­nia.

– Zwie­rzę­ta ła­go­dzą oby­cza­je.

– À pro­pos zwie­rząt – przy­po­mnia­ło się Ha­lin­ce. – Mo­ja są­siad­ka ma szcze­nia­ka na zby­ciu. Jo­la, nie weź­miesz?

– A dla­cze­go ja? Ja je­stem ła­god­na jak ba­ra­nek.

– Chy­ba kie­dy śpisz.

– Emil, bo jak cię strze­lę w ucho! – za­gro­zi­ła Jo­la.

– Ale ja mó­wi­łam cał­kiem po­waż­nie – prze­rwa­ła utarcz­kę słow­ną Ha­lin­ka. – Ten pie­sek jest bar­dzo ład­ny…

– Jak ład­ny, to daj go Izie – nie po­pu­ścił Emil. – Cha­rak­ter Jo­li mo­że zła­go­dzić je­dy­nie ty­grys.

•

Od urlo­pu dzie­lił Agat­kę za­le­d­wie ty­dzień, ale ja­koś nie wy­glą­da­ła na szcze­gól­nie tym fak­tem uszczę­śli­wio­ną. A po­win­na. Kie­dyś, na­wet cał­kiem nie­daw­no, ma­rzy­ła o wy­jeź­dzie do Egip­tu, a te­raz, kie­dy by­ło już tak bli­sko, na­gle za­czę­ła mieć wąt­pli­wo­ści.

– Bo wi­dzisz – zwie­rzy­ła się swo­jej naj­lep­szej przy­ja­ciół­ce – mam wra­że­nie, że oni – mia­ła na my­śli mę­ża i sy­nów – zno­wu mnie prze­chy­trzy­li. Ma­rzy­ły mi się ro­dzin­ne wa­ka­cje, a wy­glą­da na to, że ow­szem, po­je­dzie­my ra­zem, tyl­ko wy­po­czy­wać bę­dzie­my osob­no.

– Nie ob­raź się, ale mo­im zda­niem za­czy­nasz bre­dzić – prze­rwa­ła mo­no­log przy­ja­ciół­ki Jo­la. – Jesz­cze kil­ka dni te­mu by­łaś wnie­bo­wzię­ta…

– Ale te­raz wy­szły na jaw no­we oko­licz­no­ści i do te­go moc­no ob­cią­ża­ją­ce. Oka­zu­je się, że mój Egipt i ich Egipt to dwa róż­ne świa­ty. Co z te­go, że obie­cu­ją, że bę­dzie ina­czej niż w ubie­głym ro­ku, jak ja­kimś dziw­nym tra­fem za­wsze lą­du­je­my nad ja­kąś wo­dą. A wiesz, jak ja nie cier­pię wo­dy!

– Nie nad ja­kąś wo­dą, tyl­ko nad Mo­rzem Czer­wo­nym – uści­śli­ła Jo­la. – I na­praw­dę nie ro­zu­miem, dla­cze­go uwa­żasz, że nie bę­dzie faj­nie…

– Bo znam mo­je­go mę­ża i mo­ich sy­nów. I wiem, że kie­dy szep­czą po ką­tach i są słod­cy aż do obrzy­dli­wo­ści, to naj­wyż­szy czas, że­bym za­czę­ła się za­sta­na­wiać, ja­ką nie­spo­dzian­kę szy­ku­ją dla mnie tym ra­zem. Do wczo­raj to by­ły tyl­ko nie­ja­sne po­dej­rze­nia, ale za­uwa­ży­łam u Ol­ka pod łóż­kiem ma­skę do nur­ko­wa­nia i...

– Jed­na ma­ska jesz­cze o ni­czym nie świad­czy – ba­ga­te­li­zo­wa­ła Jo­la.

– I o to wła­śnie cho­dzi, że mu­si ich być wię­cej! Ty nie wiesz, ja­ki krzyk pod­nio­sły­by bliź­nia­ki, gdy­by Olek do­stał sprzęt do nur­ko­wa­nia, a oni nie! Gło­wa by mi spu­chła od ję­ków, próśb i za­klęć. A tu nic – ci­sza w ete­rze. Wnio­sek jest pro­sty, każ­dy do­stał po­dob­ny ze­staw! Idź­my da­lej tym tro­pem – każ­de nor­mal­ne dziec­ko, kie­dy do­sta­je od oj­ca no­wą za­baw­kę, na­tych­miast le­ci po­chwa­lić się ma­mie. A je­śli nie le­ci, to zna­czy, że zo­sta­ło od­po­wied­nio po­in­stru­owa­ne. A to już jest spi­sek! Oni chcą mnie po­sta­wić przed fak­tem do­ko­na­nym! Im się ma­rzy cie­płe mo­rze, a jak wle­zą do wo­dy, to wo­ła­mi ich stam­tąd nie wy­cią­gnę.

Aga­ta wes­tchnę­ła po raz ko­lej­ny i usia­dła na opar­ciu ław­ki, ty­łem do słoń­ca. Na opa­la­nie się mia­ła jesz­cze czas.

Jo­la wo­la­ła roz­ma­wiać na sto­ją­co. Od­ru­cho­wo ze­rwa­ła li­stek klo­nu ja­poń­skie­go i zmiaż­dży­ła go w dło­ni. Z ca­łych sił sta­ra­ła się ukryć przed ko­le­żan­ką, jak bar­dzo za­zdro­ści jej te­go wy­jaz­du. Chłod­ny Bał­tyk, nad któ­ry się wy­bie­ra­ła, ani się umy­wał do Mo­rza Czer­wo­ne­go. Gdy­by to ktoś in­ny na­rze­kał w jej obec­no­ści na da­ry lo­su, bez za­sta­no­wie­nia przy­bi­ła­by go strza­łą iro­nii do opar­cia ław­ki. Ale Agat­ka by­ła jej naj­lep­szą przy­ja­ciół­ką i na­le­ża­ło ją pod­trzy­mać na du­chu i ja­koś po­cie­szyć, naj­le­piej do­wo­dząc, że in­ni ma­ją go­rzej. Choć­by i ona.

– Ty to masz pro­ble­my, sło­wo da­ję. Za­mie­ni­ła­bym się z to­bą w ciem­no, ale źle byś na tym wy­szła, bo też ja­dę nad mo­rze, tyl­ko pol­skie. Na do­da­tek tyl­ko z Mać­kiem, bo Pa­weł mu­si do­pil­no­wać ja­kichś kon­trak­tów. I za­miast opa­lać się na brąz, bę­dę się ba­wić w niań­kę al­bo ra­czej po­li­cjant­kę, bo z mo­je­go sy­na oka nie moż­na spu­ścić. Ostat­nio zro­bił się prze­ra­ża­ją­co sa­mo­dziel­ny.

– Ale przy­naj­mniej bę­dziesz mia­ła to­wa­rzy­stwo, a ja zo­sta­nę sa­ma na brze­gu i bę­dę pa­trzeć, jak moi chłop­cy od­pły­wa­ją w si­ną dal. A naj­gor­sze, że Szy­mon im na wszyst­ko po­zwa­la. W tej wo­dzie mo­gą być re­ki­ny al­bo me­du­zy, a oni za­mie­rza­ją tam nur­ko­wać! Prze­cież ja umrę z nie­po­ko­ju na tej pla­ży...

– Ale się za­ga­lo­po­wa­łaś, nic, tyl­ko wy­ła­zi z cie­bie prze­wraż­li­wio­na ma­muś­ka! – prze­rwa­ła jej Jo­la. – Mu­sisz się po­go­dzić z fak­tem, że twoi sy­no­wie wda­li się w oj­ca. A Szy­mon wie, co ro­bi. Po­myśl le­piej o so­bie. Prze­le­cisz się sa­mo­lo­tem, po­zbie­rasz mu­szel­ki na pla­ży, po­sta­wisz sto­pę na go­rą­cym pia­sku pu­sty­ni i wy­by­czysz się w ho­te­lu. Jesz­cze ci ma­ło? Ża­łu­ję że mnie nie stać na ta­ką eska­pa­dę, bo­bym ci po­ka­za­ła, jak na­le­ży ko­rzy­stać z ży­cia.

– Nas też nie stać – spro­sto­wa­ła Agat­ka. – Już ci mó­wi­łam, te­ścio­wa nam fun­du­je. Ze spad­ku.

– Ale nie wy­bie­ra się tam z wa­mi? – za­py­ta­ła. – Tym ewen­tu­al­nie mo­gła­byś się mar­twić.

– Gdy­by je­cha­ła, to­bym się na­wet ucie­szy­ła. Ostat­nio bar­dzo do­brze się ze so­bą do­ga­du­je­my. Przy­naj­mniej mia­ła­bym do ko­go usta otwo­rzyć – za­czę­ła od no­wa na­rze­kać. – Ja wiem, jak to bę­dzie wy­glą­da­ło. Prze­ra­bia­my ten sce­na­riusz co ro­ku. Czy­li to sa­mo co zwy­kle, tyl­ko w bar­dziej luk­su­so­wych wa­run­kach.

– Do­bre i to. Ostat­nio na­rze­ka­łaś na wil­goć, cia­sno­tę i ro­bac­two w na­mio­cie. Te­raz ci nic po­dob­ne­go nie gro­zi. Go­to­wa­nie i sprzą­ta­nie też od­pa­da, więc bę­dziesz mia­ła du­żo cza­su wy­łącz­nie dla sie­bie. No i za­wsze mo­żesz na­uczyć się pły­wać.

– W ty­dzień? Chy­ba osza­la­łaś! No­gi to jesz­cze mo­gę po­mo­czyć, ale za nic nie wy­pły­nę na głę­bo­kie.

– Nie te­raz, tyl­ko w ho­te­lo­wym ba­se­nie. Pod tro­skli­wą opie­ką mło­de­go, opa­lo­ne­go na brąz ra­tow­ni­ka. W je­go to­wa­rzy­stwie za­po­mnisz o ca­łym świ­cie. A już na pew­no nie bę­dziesz na­rze­kać na sa­mot­ność. A jak Szy­mon zo­ba­czy, z kim spę­dzasz czas, dla wła­sne­go do­bra nie bę­dzie cię spusz­czał z oczu.

– A kto wte­dy bę­dzie miał oko na dzie­ci? – lo­gicz­nie za­uwa­ży­ła Agat­ka.

•

Ha­lin­ka Mi­ku­ła od­cze­ka­ła, aż do­pi­ją po­ran­ną ka­wę, i do­pie­ro wte­dy po­dzie­li­ła się ze współ­pra­cow­ni­ka­mi zły­mi wia­do­mo­ścia­mi.

– By­ła u nas Kaś­ka Szer­szeń i pro­si­ła, że­by­śmy za­bra­li na­sze rze­czy z ich ga­ra­żu.

– Od kie­dy to trzy­ma­my coś w ga­ra­żu ży­wie­niow­ców? – zdzi­wi­ła się Iza Te­tlak. – Kie­dyś zaj­rza­łam tam przez przy­pa­dek i mó­wię wam, ten ich ga­raż to je­den wiel­ki śmiet­nik, ty­le że z nie­wia­do­mych po­wo­dów za­mknię­ty na klucz. Wszyst­ko za­ła­do­wa­ne, od pod­ło­gi po su­fit, szpil­ki nie da się we­pchać.

– Mło­da je­steś, to nie pa­mię­tasz tych cza­sów. Kie­dyś, bar­dzo daw­no te­mu, na­sze ka­te­dry ży­ły w naj­lep­szej przy­jaź­ni. Z cza­sem re­la­cje się ochło­dzi­ły, a po mor­der­stwie Kar­piń­skiej cał­kiem ozię­bły – przy­po­mnia­ła Jo­la. – A co im tak na­gle za­chcia­ło się po­rząd­ków? – py­ta­ją­co spoj­rza­ła na Ha­lin­kę, ale ta za­miast od­po­wie­dzi wzru­szy­ła tyl­ko ra­mio­na­mi. – I to te­raz, kie­dy brak ta­niej si­ły ro­bo­czej w po­sta­ci stu­den­tów. Po­wiedz im, niech się wy­pcha­ją sia­nem al­bo cho­ciaż po­cze­ka­ją do je­sie­ni.

– Sa­ma im po­wiedz – szorst­ko oświad­czy­ła Ha­lin­ka. – Chy­ba spo­dzie­wa­li się po­dob­nej re­ak­cji, bo da­li nam to na pi­śmie. Ofi­cjal­nym.

– Chy­ba żar­tu­jesz?! – zdzi­wi­ła się Jo­la.

– Ja­koś nie je­stem w na­stro­ju do żar­tów. Masz tu wszyst­ko, czar­no na bia­łym. Da­li nam ter­min do dwu­na­ste­go, a po­tem bez py­ta­nia wy­wa­lą na­sze fan­ty na śmiet­nik.

– To już prze­cho­dzi ludz­kie po­ję­cie – obu­rzy­ła się Iza. – A co na to Ma­ry­cha?

– Jesz­cze nic nie wie...

– I niech tak zo­sta­nie – ode­zwa­ła się Agat­ka. Dzię­ki po­dziel­nej uwa­dze mo­gła jed­no­cze­śnie wpro­wa­dzać da­ne do ta­be­li, przy­słu­chi­wać się roz­mo­wie i za­re­ago­wać w po­rę. – Ma­ry­cha nam nie po­mo­że ta­skać gra­tów, a bez nad­zor­cy mo­że­my się chy­ba obejść, praw­da?

– Bo ja wiem? – Jo­la za­baw­nie wy­dę­ła war­gi, na­śla­du­jąc na­dą­sa­ną sze­fo­wą ka­te­dry. – Za­mknij­cie oczy i wy­obraź­cie so­bie Ma­ry­chę sto­ją­cą w za­bój­czym słoń­cu, z pa­pu­gą na ra­mie­niu, wo­ła­ją­ce na zmia­nę: „Raz, dwa, raz, dwa...”. Naj­le­piej po nie­miec­ku.

Za­chi­cho­ta­li zbio­ro­wo.

– Faj­nie by­ło się po­śmiać, a te­raz chodź­my oce­nić cze­ka­ją­cy nas ogrom pra­cy – rzu­ci­ła ha­sło Agat­ka. – Nie wi­dzę ochot­ni­ków, no to idzie­my wszy­scy. Ty też, Grześ – po­go­ni­ła ocią­ga­ją­ce­go się ko­le­gę. – Raz, dwa, raz, dwa – na­rzu­ci­ła rytm, któ­ry ocho­czo pod­ję­ła po­zo­sta­ła czwór­ka.

Nie­mi­ło­sier­nie tu­piąc, zbie­gli po scho­dach i za­trzy­ma­li się do­pie­ro przed bu­dyn­kiem por­tier­ni. Jo­la opu­ści­ła dru­gie miej­sce w sze­re­gu i raź­no po­bie­gła po klucz. Za­mie­ni­ła z por­tie­rem kil­ka słów i su­mien­nie za­pi­sa­ła się w ze­szy­cie.

– Se­za­mie, otwórz się, do cho­le­ry! – za­wo­ła­ła Jo­la, mo­cu­jąc się z zam­kiem.

Wresz­cie w me­cha­ni­zmie coś drgnę­ło, drzwi ustą­pi­ły i oczom ge­ne­ty­ków uka­zał się prze­ra­ża­ją­cy wi­dok. Iza mia­ła ra­cję, daw­no nie wi­dzie­li tak za­gra­co­ne­go po­miesz­cze­nia.

– Ist­na staj­nia Au­gia­sza – traf­nie za­uwa­żył Grześ.

– Och, ty nasz Her­ku­le­sie – za­wo­ła­ła Iza.

– O nie, dro­gie pa­nie – za­pro­te­sto­wał mę­ski ro­dzy­nek. – Na­wet nie pró­buj­cie mnie brać pod włos. Ja je­stem de­li­kat­ny z na­tu­ry, do te­go ma­ło am­bit­ny i nie­zwy­kle wraż­li­wy na wszel­kie ob­ja­wy nie­spra­wie­dli­wo­ści. Nie że­bym chciał zwa­lać ro­bo­tę na was, ale cze­mu ja mam ha­ro­wać jak wół, kie­dy Emil z An­drze­jem by­czą się na urlo­pach? Mo­że cho­ciaż po­cze­ka­my, aż wró­cą?

– An­drzej rze­czy­wi­ście ma ja­kiś szó­sty zmysł. Za­wsze zni­ka, kie­dy szy­ku­je nam się ja­kaś brud­na ro­bo­ta – za­uwa­ży­ła Iza. – Sy­tu­acja jest ma­ło kom­for­to­wa, cze­kać nie mo­że­my, jed­nym Grześ­kiem to my te­go wszyst­kie­go nie prze­ora­my.

– Za­cznij­my od spraw­dze­nia, czy tu w ogó­le są ja­kieś na­sze rze­czy – za­pro­po­no­wa­ła Agat­ka. – Coś tam na pew­no się znaj­dzie, ale mo­że nie ma o co ro­bić ty­le ha­ła­su?

Przez mo­ment po­wia­ło opty­mi­zmem.

– Nie­ste­ty są – ode­zwa­ła się Jo­la, któ­ra zdą­ży­ła się już tro­chę ro­zej­rzeć po ką­tach. – I to du­że­go ka­li­bru: sza­fa, pa­mię­ta­cie, ta z ko­ry­ta­rza, de­sty­la­tor i ten boj­ler jak­by zna­jo­my. Wszyst­ko ma nu­me­ry, więc trud­no bę­dzie się wy­przeć… Niech dia­bli we­zmą tych ży­wie­niow­ców! – zde­ner­wo­wa­ła się nie na żar­ty. – Kil­ka po­ko­leń skła­da­ło tu te gra­ty, dla­cze­go aku­rat my ma­my po­no­sić ca­łą od­po­wie­dzial­ność?

– Do­brze mó­wisz – przy­łą­czył się do pro­te­stu Grześ. – Mnie oso­bi­ście ten baj­zel nie prze­szka­dza. A jak na­szym ko­le­gom prze­szka­dza, to niech przy­naj­mniej da­dzą do­bry przy­kład. Niech ro­bią te swo­je po­rząd­ki, a my sta­nie­my so­bie z bo­ku i bę­dzie­my suk­ce­syw­nie za­bie­rać co na­sze.

– Po­mysł wart No­bla, tyl­ko nie wi­dzę spo­so­bu, że­by ich prze­ko­nać do na­szych ra­cji. Ja­koś nie wie­rzę w two­je zdol­no­ści ne­go­cja­cyj­ne, chy­ba że Agat­ka…

– Co Agat­ka? – chcia­ła wie­dzieć za­in­te­re­so­wa­na.

– Pój­dziesz i na­mie­szasz – do­koń­czy­ła myśl Iza. – Po­wiesz im, że bia­łe jest czar­ne al­bo na od­wrót. Wy­star­czy, że pchniesz spra­wę w od­po­wied­nim kie­run­ku, a da­lej po­to­czy się już sa­mo.

– Oby nie la­wi­no­wo – wtrą­ci­ła swo­je trzy gro­sze Ha­li­na.

– Sa­ma nie wiem… – gło­śno za­sta­na­wia­ła się Agat­ka.

– Od­ma­wiasz po­mo­cy bliź­nim w po­trze­bie?

– Sa­ma nie wiem, od cze­go za­cząć – do­koń­czy­ła zda­nie Agat­ka. – Mo­że przez noc coś wy­my­ślę. To co, koń­czy­my na dzi­siaj te po­rząd­ki?!

Tuż za la­sem nóg przy­wa­ro­wa­ła ci­chut­ko kot­ka Mop­ka. Za­cho­wy­wa­ła się jak na po­lo­wa­niu, skra­da­ła się bez­sze­lest­nie, łap­ka za łap­ką po­ko­nu­jąc prze­strzeń dzie­lą­cą ją od no­we­go, nie­zna­ne­go do­tąd miej­sca. Ja­ko sta­ła re­zy­dent­ka uczel­ni ro­ści­ła so­bie pra­wa do wszyst­kich obiek­tów w oko­li­cy oraz spo­rej po­ła­ci po­bli­skie­go par­ku. Ga­raż ape­tycz­nie pach­niał my­sza­mi i jesz­cze czymś, cze­go nie po­tra­fi­ła zi­den­ty­fi­ko­wać. Mu­sia­ła się te­mu przyj­rzeć z bli­ska, że­by nie wiem co. Wsu­nę­ła się nie­po­strze­że­nie do wnę­trza i przy­cup­nę­ła za sto­sem ma­ku­la­tu­ry. Wie­dzia­ła z do­świad­cze­nia, że kil­ka naj­bliż­szych mi­nut za­de­cy­du­je o suk­ce­sie lub po­raż­ce. Mop­ka, kie­dy jej na czymś bar­dzo za­le­ża­ło, po­tra­fi­ła się wznieść na wy­ży­ny kon­spi­ra­cji. Tym ra­zem po­szło jak z płat­ka. Lu­dzie po­krę­ci­li się tro­chę, po­krzy­cze­li, aż w koń­cu da­li za wy­gra­ną. Drzwi se­za­mu za­trza­snę­ły się z hu­kiem. Ru­da kot­ka od­cze­ka­ła jesz­cze kil­ka mi­nut i kie­dy upew­ni­ła się, że nic jej już nie gro­zi, śmia­ło ru­szy­ła na pod­bój no­we­go te­ry­to­rium.

•

Jo­la przez roz­tar­gnie­nie za­po­mnia­ła zwró­cić klucz od ga­ra­żu i to nie­do­pa­trze­nie kosz­to­wa­ło ją trzy go­dzi­ny ży­cio­daj­ne­go snu.

Kil­ka mi­nut przed wscho­dem słoń­ca w przed­po­ko­ju roz­brzę­czał się te­le­fon. Jo­la szturch­nę­ła mę­ża łok­ciem i ob­ró­ci­ła się na pra­wy bok. Pa­weł wstał nie­chęt­nie i przez dwie mi­nu­ty kon­fe­ro­wał z kimś przy­ci­szo­nym gło­sem, kon­se­kwent­nie po­wta­rza­jąc zwrot: „nic z te­go nie ro­zu­miem”. Wresz­cie coś jed­nak do nie­go do­tar­ło, bo wró­cił do sy­pial­ni i prze­ka­zał słu­chaw­kę żo­nie.

– Ja­kiś kre­tyn do cie­bie – po­wie­dział po­iry­to­wa­ny i na­cią­gnął koł­drę na czu­bek gło­wy.

– Ha­lo?! – po­wie­dzia­ła Jo­la nie­pew­nym gło­sem. Usia­dła na łóż­ku i otrzą­snę­ła z sie­bie reszt­ki snu. Mia­ła po­wo­dy do nie­po­ko­ju, bo sko­ro ktoś dzwo­ni w środ­ku no­cy, to mu­sia­ło się wy­da­rzyć coś na­praw­dę waż­ne­go. Tyl­ko co? By zy­skać od­po­wiedź na to py­ta­nie, mu­sia­ła się uzbro­ić w cier­pli­wość. Roz­mo­wa to­czy­ła się wpraw­dzie po pol­sku, ale Jo­li, po­mi­mo ogrom­ne­go wy­sił­ku umy­sło­we­go, nie uda­ło się do­ciec przy­czy­ny noc­ne­go alar­mu.

– Nic z te­go nie ro­zu­miem. Ja­ki klucz do ko­ta?! I z kim ja wła­ści­wie roz­ma­wiam? – za­da­ła wresz­cie nur­tu­ją­ce ją od po­cząt­ku py­ta­nie.

– No, jak to z kim?! – zde­ner­wo­wał się głos. – Ze mną.

– A ja­kieś na­zwi­sko pan ma? – za­py­ta­ła pod­stęp­nie.

– No, prze­cież już mó­wi­łem – Ma­rian Kan­dy­da, por­tier.

– Dok­tor Jo­lan­ta Ka­płan – przed­sta­wi­ła się Jo­la, tak na wszel­ki wy­pa­dek. Po­dej­rze­wa­ła, że pan Ma­rian wy­pił za du­żo i po­my­lił nu­me­ry.

– No, prze­cież wiem, jak do pa­ni dzwo­nię. Je­zu, pi­ła pa­ni coś? – za­in­te­re­so­wał się por­tier, czym do resz­ty zi­ry­to­wał Jo­lę.

– Al­bo mó­wi pan, o co cho­dzi, al­bo od­kła­dam słu­chaw­kę! – za­gro­zi­ła.

– Cho­dzi o to, że za­mknę­ła pa­ni ko­ta w ga­ra­żu i jesz­cze za­bra­ła klu­cze do do­mu. Zwie­rzę się mę­czy, wzy­wa po­mo­cy, a ja już nie mam si­ły słu­chać tych wrza­sków. To już trze­ba ser­ca nie mieć, że­by...

– Do­brze, do­brze, już ja­dę – ska­pi­tu­lo­wa­ła Jo­la. Los cier­pią­cych zwie­rząt nie był jej obo­jęt­ny. Na­wet w środ­ku no­cy. I w ja­kimś sen­sie czu­ła się od­po­wie­dzial­na, przez te klu­cze i w ogó­le.

Mop­ka czu­ła się w ga­ra­żu ni­czym ry­ba w wo­dzie. Roz­go­ni­ła po ką­tach pa­no­szą­ce się wszę­dzie my­szy, ucię­ła so­bie re­lak­su­ją­cą drzem­kę w ko­szu z tro­ci­na­mi i tuż przed pół­no­cą za­bra­ła się do zwie­dza­nia swo­je­go no­we­go kró­le­stwa. Za­czę­ła od naj­dal­sze­go za­kąt­ka, kie­ru­jąc się w stro­nę drzwi. Na­ostrzy­ła pa­zu­ry o trzo­nek ło­pa­ty i za­nur­ko­wa­ła we wnę­trzu drew­nia­nej skrzy­ni do po­ło­wy wy­peł­nio­nej szkla­ny­mi rur­ka­mi. Nie zna­la­zła tam ni­cze­go cie­ka­we­go i kie­dy za­bie­ra­ła się do wyj­ścia, coś z hu­kiem ru­nę­ło z gó­ry, od­ci­na­jąc kot­ce dro­gę od­wro­tu. Po­cząt­ko­wo nie prze­ję­ła się tym spe­cjal­nie. W skrzy­ni by­ło prze­stron­nie i od bie­dy mo­gła so­bie tu uciąć ko­lej­ną drzem­kę. Wsu­nę­ła pysz­czek w szpa­rę i pró­bo­wa­ła unieść po­kry­wę, ale nie da­ła ra­dy. Zre­zy­gno­wa­na zwi­nę­ła się w kłę­bek i przy­mknę­ła po­wie­ki. I wte­dy nie­spo­dzie­wa­nie za­ata­ko­wa­ły ją wszyst­kie stra­chy na­raz. Strach przed za­mknię­ciem, gło­dem, sa­mot­no­ścią, śmier­cią... Prze­ra­żo­na Mop­ka przy­lgnę­ła pyszcz­kiem do szcze­li­ny i wy­krzy­cza­ła swój strach ca­łe­mu świa­tu.

W koń­cu, po bar­dzo dłu­gim cza­sie, na­de­szła upra­gnio­na po­moc i o go­dzi­nie szó­stej dwa­dzie­ścia cza­su ludz­kie­go ru­da kot­ka od­zy­ska­ła wol­ność.

•

Jo­li nie opła­ca­ło się już wra­cać do do­mu. Zro­bi­ła so­bie moc­ną ka­wę, po­szpe­ra­ła po szaf­kach w po­szu­ki­wa­niu cze­goś do je­dze­nia i po­go­dzo­na z lo­sem za­bra­ła się do pra­cy. Służ­bo­we ciast­ka i dwa su­char­ki nie za­spo­ko­iły jej wil­cze­go ape­ty­tu, ale li­czy­ła, że po­ży­wi się przy lu­dziach. Cał­kiem za­po­mnia­ła, że w ka­te­drze pa­nu­je obec­nie mo­da na od­chu­dza­nie.

Pierw­sza jak zwy­kle po­ja­wi­ła się Ha­lin­ka. We­tknę­ła gło­wę do pra­cow­ni, prze­tar­ła oczy ze zdu­mie­nia i dla pew­no­ści spraw­dzi­ła czas na ze­ga­rze ścien­nym.

– Cier­pisz na bez­sen­ność czy sta­ło się coś, o czym jesz­cze nie wiem i co mi się na pew­no nie spodo­ba? – za­py­ta­ła po­dejrz­li­wie.

– Mia­łam dzi­siaj noc­ną zmia­nę – od­po­wie­dzia­ła Jo­la, prze­cią­ga­jąc się, aż za­trzesz­cza­ło jej w sta­wach. – Mop­ka za­kli­no­wa­ła się w ga­ra­żu, a ja, nie­ste­ty, mia­łam ten cho­ler­ny klucz. Po­win­ni mi za­li­czyć nad­go­dzi­ny. – Od te­go opo­wia­da­nia zro­bi­ła się jesz­cze bar­dziej głod­na. – Masz ja­kieś ka­nap­ki? – za­py­ta­ła.

Wi­dok su­char­ka prze­ło­żo­ne­go list­kiem sa­ła­ty ode­brał jej na­dzie­ję na so­lid­ny po­si­łek. Zre­zy­gno­wa­na mach­nę­ła rę­ką i ro­zej­rza­ła się za to­reb­ką.

– Ja­dę do skle­pu, ku­pić ci coś?

– Wo­dę mi­ne­ral­ną, ga­zo­wa­ną. Mo­żesz ku­pić wię­cej, za­po­wia­da­ją strasz­ne upa­ły.

– Nie ma spra­wy. Mam dzi­siaj dzień do­bro­ci dla lu­dzi i zwie­rząt… I nie­ste­ty skle­ro­zę chy­ba, zo­sta­wi­łam to­reb­kę w ga­ra­żu – wes­tchnę­ła. – Ja to się dzi­siaj na­bie­gam za wszyst­kie cza­sy.

– Kto nie ma w gło­wie, ten ma w no­gach – mruk­nę­ła Ha­lin­ka pod no­sem.

Tym ra­zem Jo­la wy­ka­za­ła się do­sta­tecz­ną czuj­no­ścią. Ką­tem oka doj­rza­ła ru­dy cień zni­ka­ją­cy za ster­tą ma­ku­la­tu­ry. Wczo­raj też jej się wy­da­wa­ło, że wi­dzia­ła kot­kę, i dru­gi raz nie za­mie­rza­ła po­peł­nić te­go sa­me­go błę­du.

Ru­dy ogon wła­śnie zni­kał za pi­ra­mi­dą ni­ko­mu już nie­po­trzeb­nych po­mo­cy na­uko­wych.

– Mop­ka! Wy­łaź na­tych­miast! Wy­łaź, bo ci no­gi z du­py po­wy­ry­wam – wrza­snę­ła. – Li­czę do trzech. Raz… dwa…

– Ko­mu no­gi po­wy­ry­wasz? – za­in­te­re­so­wa­ła się Agat­ka, któ­ra krzy­ki przy­ja­ciół­ki sły­sza­ła aż na par­kin­gu.

– Mop­ce. To zwie­rzę nie ma za grosz wy­obraź­ni. Le­d­wo wczo­raj do­sta­ła na­ucz­kę, a już szu­ka no­we­go gu­za. Ale na pew­no nie mo­im kosz­tem.

– Jak­bym sły­sza­ła wła­sne­go mę­ża – za­chi­cho­ta­ła Agat­ka. – Po­wie­dział do­kład­nie to sa­mo, kie­dy po raz ko­lej­ny wplą­ta­ły­śmy się w afe­rę kry­mi­nal­ną. Mop­ka, jak­by nie by­ło, też ma za­cię­cie de­tek­ty­wi­stycz­ne, zna­la­zła na­rzę­dzie zbrod­ni...

– Ty nie fi­lo­zo­fuj, tyl­ko po­móż mi ją ła­pać – znie­cier­pli­wi­ła się Jo­la. – Głod­na je­stem jak wilk i nie mam ocho­ty się ba­wić w kot­ka i mysz­kę.

– A kto tu jest kot­kiem? Do­brze, do­brze, żar­to­wa­łam. To co mam ro­bić?

– Już pra­wie mia­łam tę ru­dą mał­pę – sap­nę­ła Jo­la, wy­czoł­gu­jąc się spod sto­li­ka. – Ona so­bie z nas zwy­czaj­nie kpi, ale zo­ba­czy­my, kto się bę­dzie śmiał ostat­ni. Ko­niec z do­ży­wia­niem. Mop­ka, sły­szysz, za­ra­zo jed­na, mo­żesz się po­że­gnać z sal­ce­so­nem. Aga­ta, prze­suń się w le­wo i za­mknij jej dro­gę od­wro­tu. Weź­mie­my ją w klesz­cze…

Mop­ka jak­by prze­wi­dzia­ła ten ma­newr oskrzy­dla­ją­cy. Zmie­ni­ła kie­ru­nek uciecz­ki, a kie­dy zy­ska­ła pew­ność, że zni­kła z oczu prze­śla­dow­com, wdra­pa­ła się aż pod sam su­fit i ci­chut­ko przy­sia­dła na za­ku­rzo­nej pó­łecz­ce. Te­raz to ona pa­no­wa­ła nad sy­tu­acją. Z bez­piecz­nej od­le­gło­ści mo­gła ob­ser­wo­wać ludz­kie ma­new­ry i prze­rwać za­ba­wę w do­god­nym dla sie­bie mo­men­cie.

Agat­ka wy­ko­na­ła po­le­ce­nie Jo­li. Usta­wi­ła się na­prze­ciw me­ta­lo­wej sza­fy i za­sta­na­wia­ła się mi­mo­cho­dem, kto jest pra­wo­wi­tym wła­ści­cie­lem tej ku­py zło­mu. Mia­ła na­dzie­ję, że jed­nak ży­wie­niow­cy. Omio­tła wzro­kiem sze­reg drew­nia­nych pó­łek za­wie­szo­nych pod su­fi­tem i na trze­ciej, li­cząc od wej­ścia, od­kry­ła śla­dy ży­cia. Wzdry­gnę­ła się lek­ko, bo wy­obraź­nia pod­su­nę­ła jej ob­raz wiel­kie­go ru­de­go szczu­ra. Pa­ra zie­lo­nych oczu wpa­try­wa­ła się w nią z wy­raź­ną kpi­ną, a ich wła­ści­ciel­ka mru­cza­ła z za­do­wo­le­nia.

– Nie uwie­rzysz, co od­kry­łam! – za­pisz­cza­ła ra­do­śnie Agat­ka. – Na­sza zgu­ba się zna­la­zła, więc mo­żesz już wyjść z te­go ką­ta.

– Cie­ka­we jak – mruk­nę­ła pod no­sem Jo­la. – Chy­ba utknę­łam…

Agat­ka za­czę­ła chi­cho­tać.

– Do­brze ci się śmiać – po­wie­dzia­ła Jo­la ura­żo­nym gło­sem. – Cie­ka­we, jak byś się czu­ła, gdy­by to w two­ją su­kien­kę wplą­tał się kłąb dru­tu kol­cza­ste­go. Mo­gę tu stać do koń­ca świa­ta al­bo po­drzeć so­bie odzież w stra­te­gicz­nym miej­scu. Co mi ra­dzisz, mą­dra­lo?

– Żad­nych ner­wo­wych ru­chów, stój grzecz­nie, za­raz cię uwol­nię – za­de­kla­ro­wa­ła po­moc Agat­ka.

– Nie da ra­dy. Obie się nie zmie­ści­my, tu jest bar­dzo cia­sno. Trud­no – pod­ję­ła de­cy­zję i na­pię­ła mię­śnie – naj­wy­żej po­ja­dę do do­mu w far­tu­chu. I za­pła­cą mi za su­kien­kę – już ja te­go do­pil­nu­ję. Cho­le­ra, no i so­bie wy­kra­ka­łam!

– Zna­czy, że mam biec po far­tuch? – do­my­śli­ła się Agat­ka.

– Nie, daj spo­kój, szko­da mar­no­wać ener­gii. Nie spusz­czaj z oczu Mop­ki, bo zno­wu gdzieś wsiąk­nie. I le­piej że­by nie wpa­dła w mo­je rę­ce, za­nim nie wy­ła­du­ję się na ko­le­gach z dru­gie­go pię­tra – za­gro­zi­ła. – To jed­nak praw­da, że nie­szczę­ścia cho­dzą pa­ra­mi.

– Sły­sza­łaś, Mop­ka? Złaź, ale już, bo bę­dzie z to­bą źle! – Agat­ka pod­ję­ła ne­go­cja­cje z upar­tą kot­ką.

Zy­ska­ła ty­le, że mru­cze­nie uci­chło jak no­żem uciął, ale kot­ka nie wy­ka­za­ła na­wet odro­bi­ny do­brej wo­li. Nie za­mie­rza­ła zejść i nikt nie mógł jej do te­go zmu­sić. Sie­dzia­ła wci­śnię­ta po­mię­dzy pę­ka­ty wa­zon i ma­szy­nę do pi­sa­nia, uda­jąc, że jest czę­ścią mar­twej na­tu­ry.

– No to ja pój­dę do cie­bie – za­gro­zi­ła Agat­ka. Sta­nę­ła na pal­cach, ale nie się­gnę­ła na­wet do szczy­tu sza­fy. Wzię­ła pod uwa­gę kil­ka wa­rian­tów do­sta­nia się na gó­rę i po prze­ana­li­zo­wa­niu wszyst­kich za i prze­ciw wy­bra­ła tech­ni­kę wspi­nacz­ko­wą. Sza­fa za­opa­trzo­na w wy­su­wa­ne szu­fla­dy na ak­ta od bie­dy mo­gła za­stą­pić dra­bi­nę. Pół­ka, na któ­rej schro­ni­ła się Mop­ka, wi­sia­ła tuż nad sza­fą i Agat­ka ob­li­czy­ła, że kie­dy znaj­dzie się już na jej szczy­cie, wy­star­czy tyl­ko się­gnąć rę­ką i zła­pać nie­sfor­ne­go fu­trza­ka za kark.

Sko­ro plan zo­stał opra­co­wa­ny w naj­drob­niej­szych szcze­gó­łach, na­le­ża­ło nie­zwłocz­nie przy­stą­pić do je­go re­ali­za­cji. Agat­ka pod­wi­nę­ła spód­ni­cę po­wy­żej ko­lan, pra­wą sto­pę po­sta­wi­ła na kra­wę­dzi środ­ko­wej szu­fla­dy, le­wą na uchwy­cie drzwi­czek i wy­biw­szy się moc­no, uchwy­ci­ła dłoń­mi gór­ny kant sza­fy. Nie­spo­dzie­wa­nie kon­struk­cja drgnę­ła, a su­fit nad jej gło­wą za­czął się gwał­tow­nie od­da­lać. Le­cia­ła w dół i nic nie mo­gła na to po­ra­dzić.

Jo­la usły­sza­ła zdu­szo­ny okrzyk, a w uła­mek se­kun­dy póź­niej huk i to­wa­rzy­szą­cy mu jęk. Od ra­zu wie­dzia­ła, że sta­ło się coś okrop­ne­go. Nie by­ło cza­su do stra­ce­nia. Jed­nym po­tęż­nym szarp­nię­ciem wy­rwa­ła się z klesz­czy, tra­cąc nie tyl­ko pa­sek od su­kien­ki, ale i spo­ry ka­wa­łek ma­te­ria­łu, jed­nak na­wet nie zwró­ci­ła na to uwa­gi.

W cią­gu trzech se­kund by­ła na miej­scu ka­ta­stro­fy. Pró­bo­wa­ła dźwi­gnąć sza­fę, ale cię­żar prze­ra­stał jej si­ły.

Agat­ka jęk­nę­ła, da­jąc znak ży­cia.

– Trzy­maj się. – Pod­trzy­ma­ła ją na du­chu przy­ja­ciół­ka. – Bie­gnę po po­moc – za­wo­ła­ła już z po­dwó­rza.

– Ra­tun­ku, po­mo­cy! – wrza­snę­ła roz­dzie­ra­ją­co, na wi­dok grup­ki osób wsia­da­ją­cych wła­śnie do odra­pa­ne­go bu­sa. – Wy­pa­dek! Szyb­ko, Agat­ka! Po­mo­cy!

Od­zew był na­tych­mia­sto­wy. W piąt­kę bez tru­du wy­win­do­wa­li sza­fę do gó­ry, ktoś przy­trzy­mał me­bel, dwie in­ne oso­by chwy­ci­ły po­szko­do­wa­ną pod ra­mio­na, wy­nio­sły na ze­wnątrz i de­li­kat­nie uło­ży­ły na traw­ni­ku.

Jo­la uklę­kła obok wpół­przy­tom­nej przy­ja­ciół­ki, za – ta­mo­wa­ła krew ciek­ną­cą z roz­cię­te­go czo­ła i po­wta­rza­ła jak au­to­mat, że wszyst­ko bę­dzie do­brze.

•

Ka­ret­ka po­go­to­wia od­je­cha­ła już po­nad dwie go­dzi­ny te­mu, a stan zdro­wia Agat­ki sta­no­wił na­dal jed­ną wiel­ką nie­wia­do­mą. Ko­mór­ka Jo­li mil­cza­ła jak za­klę­ta, a ka­te­dral­ny te­le­fon dzwo­nił tyl­ko w ma­ło istot­nych spra­wach służ­bo­wych. Po każ­dym dzwon­ku zry­wa­li się na rów­ne no­gi, po­tem roz­cza­ro­wa­ni opa­da­li na krze­sła i snu­li przy­pusz­cze­nia co do na­stępstw wy­pad­ku. Agat­kę lu­bi­li wszy­scy bez wy­jąt­ku, by­ła du­szą ze­spo­łu i jed­no­cze­śnie kimś w ro­dza­ju ma­skot­ki. Na­wet pro­fe­sor Pod­gór­ska zaj­rza­ła dwa ra­zy, py­ta­jąc o wie­ści ze szpi­ta­la, czym nie­zwy­kle uję­ła pod­wład­nych. Oka­za­ło się, że ona też mia­ła ser­ce, tyl­ko wo­la­ła się do te­go nie przy­zna­wać.

Ha­lin­ka Mi­ku­ła prze­rwa­ła prze­dłu­ża­ją­cą się ci­szę:

– Nie mar­tw­my się na za­pas. Złe wia­do­mo­ści za­wsze przy­cho­dzą pierw­sze, a na do­bre war­to chy­ba tro­chę po­cze­kać?

– Pew­nie, że war­to, tyl­ko ta nie­pew­ność jest nie do wy­trzy­ma­nia. Ta Jol­ka mo­gła­by już za­dzwo­nić i cho­ciaż po­wie­dzieć, ja­kie są pro­gno­zy. Sie­dzi­my tu bez sen­su i w ni­czym nie mo­że­my po­móc. A ty też mógł­byś prze­stać – wark­nę­ła na Grześ­ka. – Tur­lasz ten ku­bek po sto­le jak ja­kiś au­to­mat. – Zi­ry­to­wa­na Iza ode­bra­ła chło­pa­ko­wi za­baw­kę i po­sta­wi­ła po­za za­się­giem je­go dłu­gich rąk.

– Od­daj, mnie to uspo­ka­ja – za­pro­te­sto­wał Grześ.

– Ale mnie de­ner­wu­je.

– Prze­cież też się mar­twię…

– Wiem, Grze­siu, prze­pra­szam. – Iza przy­tu­li­ła się do na­rze­czo­ne­go. – Wiem, że Jol­ka za­dzwo­ni, jak tyl­ko się cze­goś do­wie. Wiem, że le­ka­rze mu­szą zro­bić ba­da­nia, za­nim po­sta­wią dia­gno­zę, wszyst­ko wiem, ale czy to mu­si trwać tak dłu­go?

– A z gło­wą ni­g­dy do koń­ca nie wia­do­mo – wes­tchnę­ła Ha­lin­ka. – Oby tyl­ko oby­ło się bez ope­ra­cji…

– Agat­ka ma twar­dą czasz­kę – po­cie­szył ko­le­żan­ki Grześ. – Pa­mię­ta­cie, jak ostat­nio się mar­twi­li­śmy, że już z te­go nie wyj­dzie? I co, da­ła ra­dę. To twar­da ba­ba, mo­że nie wy­glą­da, ale tward­sza od każ­de­go z nas.

– Sza­fa też by­ła twar­da. I gło­wa już nie ta sa­ma co kie­dyś. Po tam­tym wy­pad­ku…

– Ha­li­na, na­tych­miast prze­stań! – pi­snę­ła Iza. – Ja nie chcę te­go słu­chać! – Za­kry­ła uszy dłoń­mi, ale na­tych­miast opu­ści­ła rę­ce, kie­dy uj­rza­ła, że Ha­lin­ka bie­gnie do apa­ra­tu te­le­fo­nicz­ne­go.

– Jol­ka – szep­nę­ła Ha­li­na. Po­tem słu­cha­ła uważ­nie te­go, co Jo­la ma im do prze­ka­za­nia, i po­zo­sta­ła dwój­ka na­dal po­zo­sta­wa­ła w nie­pew­no­ści. Na twa­rzy Ha­lin­ki po­ja­wił się naj­pierw wy­raz ulgi, po­tem zdzi­wie­nia po­mie­sza­ne­go z nie­do­wie­rza­niem.

– Jak to zła­ma­na? – od­zy­ska­ła wresz­cie głos. – W dwóch miej­scach? To nie­do­brze, ale swo­ją dro­gą mia­ła ku­pę szczę­ścia w nie­szczę­ściu...

– Co z nią? – Nie wy­trzy­mał na­pię­cia Grześ i nie do­cze­kaw­szy się od­po­wie­dzi, pró­bo­wał ode­brać ko­le­żan­ce słu­chaw­kę, ale bez po­wo­dze­nia.

– Do­brze, Jo­la – do­koń­czy­ła roz­mo­wę Ha­lin­ka. – Dzię­ki za in­for­ma­cję i dzwoń za­raz, gdy­by wy­da­rzy­ło się coś no­we­go. Nie uwie­rzy­cie, na­wet ja do koń­ca nie wie­rzę. Agat­ka ma zła­ma­ną rę­kę! – ogło­si­ła nie­mal ra­do­śnie.

– Rę­kę? Jak to rę­kę?

– Tyl­ko rę­kę, pra­wą, w dwóch miej­scach, ale bez prze­miesz­czeń. Z gło­wą wszyst­ko w po­rząd­ku, nie­wiel­kie roz­cię­cie na czo­le i ty­le. To chy­ba cud! Le­cę po­wie­dzieć Pod­gór­skiej.

– A ja sko­czę na dół – za­ofia­ro­wał się Grześ.

– Na­sza Agat­ka to na­praw­dę dziec­ko szczę­ścia.

•

Agat­ka od dwóch dni sie­dzia­ła w do­mu i wca­le nie uwa­ża­ła się za dziec­ko szczę­ścia, wręcz prze­ciw­nie – za okrop­ne­go pe­chow­ca. Przez jej miesz­ka­nie zdą­żył się już prze­wa­lić ta­bun go­ści i wszy­scy za­sta­na­wia­li się gło­śno, jak to moż­li­we, że ma zła­ma­ną rę­kę, sko­ro sza­fa spa­dła jej na gło­wę. Sa­ma za­da­wa­ła so­bie po­dob­ne py­ta­nie. Naj­pierw by­ła za­do­wo­lo­na, że skoń­czy­ło się je­dy­nie na gip­sie, ale po­wo­li za­czę­ła zmie­niać zda­nie. Opa­tru­nek na gło­wie był­by na pew­no mniej kło­po­tli­wy. Bez pra­wej rę­ki czu­ła się jak ka­le­ka. W le­wej dło­ni nie po­tra­fi­ła utrzy­mać choć­by głu­piej łyż­ki do zu­py. Na­wet mysz­ka od kom­pu­te­ra nie chcia­ła jej słu­chać i wy­pra­wia­ła na mo­ni­to­rze ja­kieś prze­dziw­ne har­ce. A naj­gor­sze by­ło to, że ko­cha­ją­ca ro­dzi­na od­sta­wi­ła ją na bocz­ny tor. Dla jej do­bra oczy­wi­ście. Szy­mon roz­dzie­lił obo­wiąz­ki do­mo­we po­mię­dzy sie­bie i sy­nów i z de­ter­mi­na­cją god­ną po­dzi­wu pró­bo­wał do­wieść, że czte­rech fa­ce­tów po­tra­fi za­stą­pić jed­ną ko­bie­tę. Ży­cie to­czy­ło się da­lej, a kie­dy się oka­za­ło, że wy­jaz­do­wi do Egip­tu nic nie za­gra­ża, na­bra­ło wręcz sza­leń­cze­go tem­pa.

I do te­go jesz­cze te wszyst­kie przy­go­to­wa­nia przed wy­jaz­dem, z któ­rych zo­sta­ła wy­łą­czo­na ze wzglę­du na stan zdro­wia. Po­rząd­na z na­tu­ry nie mo­gła pa­trzeć na na­ra­sta­ją­cy z każ­dą go­dzi­ną ba­ła­gan. Męż­czyź­ni jej ży­cia mie­li wspól­ną tech­ni­kę pa­ko­wa­nia: wy­rzu­ca­li na pod­ło­gę za­war­tość sza­fek, wy­bie­ra­li po­trzeb­ne rze­czy, a resz­tę bez­tro­sko upy­cha­li z po­wro­tem. Agat­ka wie­dzia­ła, że bę­dzie mu­sia­ła to wszyst­ko po­ukła­dać, kie­dy tyl­ko zdej­mą jej gips. Pró­bo­wa­ła prze­ciw­dzia­łać do­raź­nie. Pro­si­ła, na­po­mi­na­ła, szan­ta­żo­wa­ła emo­cjo­nal­nie. Przy­no­si­ło to pew­ne efek­ty, ale nie­ste­ty krót­ko­trwa­łe. Kie­dy tyl­ko zni­ka­ła z po­la wi­dze­nia, chłop­cy wra­ca­li do sta­rych na­wy­ków.

– Nie martw się, ko­cha­nie – po­cie­szał ją mąż. – Masz prze­cież nas. Od­pocz­nij so­bie, po­oglą­daj te­le­wi­zję, a ja się wszyst­kim zaj­mę. Za­raz bę­dzie film przy­rod­ni­czy. Usiądź so­bie wy­god­nie… Za­raz zro­bię ci tro­chę miej­sca. – Prze­rzu­cił rze­czy z fo­te­la na ka­na­pę i przy­su­nął bli­żej sto­lik. – O, pro­szę, go­to­we! Za­raz po­dam her­ba­tę.

Agat­ce opa­dła tyl­ko le­wa rę­ka, bo pra­wą no­si­ła na tem­bla­ku.

•

Wy­star­czy­ło pół go­dzi­ny w to­wa­rzy­stwie Be­aty, by Agat­ka po­czu­ła się na­praw­dę cho­ra. Do te­go jesz­cze za­ła­ma­na, nie­szczę­śli­wa i peł­na złych prze­czuć.

Be­ata wpa­dła jak zwy­kle bez za­po­wie­dzi, pod pre­tek­stem do­wie­dze­nia się o zdro­wie szwa­gier­ki, więc nie wy­pa­da­ło za­trza­snąć jej drzwi przed no­sem. A kie­dy już we­szła, by­ło za póź­no na prze­ciw­dzia­ła­nie. Mle­ko zo­sta­ło roz­la­ne…

– Ale tu u was go­rą­co. Nie mam po­ję­cia, jak wy wy­trzy­mu­je­cie w tym pie­kar­ni­ku. Masz przy­naj­mniej coś zim­ne­go do pi­cia? Siedź, siedź, sa­ma się ob­słu­żę – po­wstrzy­ma­ła Agat­kę przed je­dy­nym sa­ma­ry­tań­skim ge­stem, na ja­ki by­ło ją stać. Na­la­ła so­bie mi­ne­ral­nej i roz­sia­dła się wy­god­nie na ta­bo­re­cie w kuch­ni. Zwil­ży­ła usta i przez na­stęp­ne dwa­dzie­ścia mi­nut nie prze­sta­ła na­wi­jać na­wet przez se­kun­dę.

– A ten wasz Egipt to ja czar­no wi­dzę. Ty z tą rę­ką i w ogó­le. Kto to wi­dział pchać się tam w lip­cu. To na­praw­dę po­ro­nio­ny po­mysł – kon­ty­nu­owa­ła mo­no­log Be­ata. – Mo­że da się prze­su­nąć ter­min? Nie? Tak wła­śnie my­śla­łam. No cóż, mo­gli­ście mnie naj­pierw za­py­tać.

– A tak sa­ma z sie­bie nie mo­głaś po­wie­dzieć? – zi­ry­to­wa­ła się Agat­ka.

– No, prze­cież mó­wię! – Be­ata nie da­ła się zbić z tro­pu. – Ja by­łam tro­chę wcze­śniej, ale i tak by­ło kosz­mar­nie. Gdy­by nie kli­ma­ty­za­cja w ho­te­lu, to chy­ba bym osza­la­ła. Tem­pe­ra­tu­ry prze­kra­cza­ją czter­dzie­ści stop­ni, i to w cie­niu. Wy­obra­żasz so­bie? W cie­niu! Tyl­ko nie wiem, gdzie te­go cie­nia szu­kać. Czu­łam się, jak­bym spa­ce­ro­wa­ła po roz­pa­lo­nym pie­cu. Na­wet wo­da w ba­se­nie by­ła go­rą­ca jak zu­pa. Ze­ro ochło­dy. A już naj­gor­sza ze wszyst­kie­go by­ła wy­ciecz­ka po Ni­lu...

Agat­ka uzna­ła za sto­sow­ne się wtrą­cić.

– Nie prze­sa­dzaj, in­ni so­bie chwa­lą, ty też ja­koś prze­ży­łaś. – A szko­da – do­da­ła już w my­ślach.

– Ale tyl­ko dla­te­go, że prze­strze­ga­łam za­sad. To, co te­raz po­wiem, jest nie­zwy­kle waż­ne. Mo­żesz so­bie na­wet za­pi­sać…

– Dzię­ku­ję, za­pa­mię­tam.

– Naj­waż­niej­sze to unik­nąć „ze­msty fa­ra­ona”. A więc: nie jeść miej­sco­wych owo­ców i wa­rzyw, wo­dę pić tyl­ko bu­tel­ko­wa­ną i za żad­ne skar­by świa­ta nie po­si­lać się z ulicz­nych stra­ga­nów, choć­by­ście na­wet mie­li umrzeć z gło­du. Zresz­tą arab­skie żar­cie i tak jest kosz­mar­ne, więc oso­bi­ście po­le­cam re­stau­ra­cje ser­wu­ją­ce eu­ro­pej­skie me­nu. Mu­sisz szcze­gól­ną uwa­gę zwró­cić na dzie­ci, bo chłop­cy w tym wie­ku ma­ją skłon­no­ści do prze­ko­ry. Jak chcesz, to mo­gę z ni­mi po­roz­ma­wiać – za­pro­po­no­wa­ła spon­ta­nicz­nie. – W dzi­siej­szych cza­sach ro­dzi­ce prze­sta­li być dla dzie­ci wy­rocz­nią. Wo­lą czer­pać wie­dzę od ko­le­gów i z In­ter­ne­tu…

Agat­kę zde­ner­wo­wa­ło to, że oso­ba nie­ma­ją­ca po­ję­cia o dzie­ciach wtrą­ca się do jej me­tod wy­cho­waw­czych.

– Dzię­ku­ję, ja­koś so­bie po­ra­dzę – od­po­wie­dzia­ła nie­zbyt grzecz­nie, ale jej cier­pli­wość by­ła na wy­czer­pa­niu.

– Ja tyl­ko ostrze­gam. Tak to już jest, że ro­dzi­ce do­wia­du­ją się ostat­ni, a skut­ki po­tem są opła­ka­ne. Zresz­tą do­ro­śli też za­cho­wu­ją się jak dzie­ci. Nie uwie­rzysz, ale po­nad po­ło­wa na­sze­go tur­nu­su pierw­szy ty­dzień po­by­tu spę­dzi­ła w to­a­le­cie.

– Ty oczy­wi­ście by­łaś ta roz­sąd­na.

– Oczy­wi­ście, po­słu­cha­łam do­brych rad, a te­raz uczu­lam cie­bie. Tak cię swę­dzi? – Be­ata nie­spo­dzie­wa­nie zmie­ni­ła te­mat. – Od po­cząt­ku na­szej roz­mo­wy cią­gle się dra­piesz i dra­piesz. Nie że­bym su­ge­ro­wa­ła, że przy go­ściu nie wy­pa­da, ale jak się nie bę­dziesz kon­tro­lo­wać, to ci się po­ro­bią stru­py…

– A, nie – za­prze­czy­ła Agat­ka, od­kła­da­jąc na bok ły­żecz­kę, któ­rą od dłuż­szej chwi­li ma­ni­pu­lo­wa­ła pod gip­sem. – To tak od­ru­cho­wo. Wpa­dło mi tam tro­chę pa­pro­chów i dla­te­go. Przej­dzie...

Be­atę nie wia­do­mo cze­mu roz­ba­wi­ła ta uwa­ga.

– Po­wie­dzia­łam coś śmiesz­ne­go? – na­dą­sa­ła się Agat­ka.

– Ty nie, ale je­den mój ko­le­ga… Uba­wisz się, jak ci opo­wiem. Je­den mój zna­jo­my opo­wia­dał dow­cip z se­rii: „Przy­cho­dzi fa­cet do le­ka­rza”. Kie­dy miał już...

.

.

.

(fragment)