Lista Jonqueta - ebook

Prolog

„Chcę wrócić do Domu” – rozmyślał tęsknie Yvon Pierre Jonquet, kiedy nagle ją zobaczył.

Wyjeżdżając z terenu należącego do firmy, dostrzegł dziewczynę. Stała na chodniku dwa budynki dalej. Niewysoka brunetka o cudownych rysach twarzy z wielkimi, ciemnymi oczami. Próbowała złapać taksówkę, jednak wszystkie, które ją wymijały, były już zajęte. W pierwszej chwili Yvon nie rozpoznał jej, choć powinien. Wydawała mu się tajemnicza, a jednak, na swój sposób, dziwnie znajoma. Był pewien, że gdzieś już się spotkali; może nawet (milion lat temu) dobrze się znali. Postanowił pomóc dziewczynie również dlatego, że i tak nie miał nic lepszego do roboty: wracał z pracy, wskazówka poziomu paliwa sterczała w połowie skali (gotów był przysiąc, że jeszcze w czwartek miał pełny zbiornik), a na dodatek nie czuł się zmęczony. W końcu ten dzień, jak zresztą każda sobota, był dla niego wyjątkowo relaksujący, bo ślęczał nad papierami tylko dwie godziny.

– Cześć, podwieźć cię? – zapytał, uśmiechając się szeroko.

– Dzięki. – Odwzajemniła uśmiech i bez wahania wsiadła do auta. W jej zachowaniu nie doszukał się skrępowania, toteż uznał, że muszą się dobrze znać. A przynajmniej powinni. Pytanie tylko skąd… Zdecydował się nie pytać o to wprost, mając na uwadze, że tym samym mógłby ją urazić. Zamiast tego postawił na klasyczne rozwiązanie: czekał, aż ona podejmie rozmowę, być może przy okazji przywracając mu pamięć.

– Dokąd? – zapytał ostrożnie.

– Na Rue Brune.

„To dość blisko, dlaczego chciała jechać taksówką?”

Wrzucił bieg i dwudziestoletni peugeot z korodującym podwoziem zaczął się powoli toczyć wzdłuż drogi. Wtedy Yvon zorientował się, że dziewczyna coś do niego mówi. Nie słyszał jej wystarczająco dobrze, bo zapomniał ściszyć radio, w którym Metallica grała kawałek „The Unforgiven”. Sięgnął do pokrętła.

– Przepraszam, co mówiłaś?

– Zmieniłeś się nieco, Yvon.

– W jakim sensie?

– Wyładniałeś od czasów szkoły.

Spojrzał na nią z ukosa.

„To Madelaine Tireurton, w liceum chodziliśmy do tej samej klasy”.

– Ty również wyładniałaś, Madelaine – palnął bez zastanowienia. – Choć już wtedy byłaś piękna.

Minęli Pizza Hut, przejechali kilkadziesiąt metrów prostą drogą i skręcili w prawo w Avenue Garibaldi.

– Czy wiesz, Yvon, że wtedy się w tobie podkochiwałam?

Zaskoczyła go tym pytaniem. Zacisnął mocniej palce na kierownicy, czując, że lada moment zacznie się rumienić.

– Nie wiedziałem… To trochę tak, jakbyś mi powiedziała, że milion euro przeszło mi koło nosa.

Zachichotała.

– Pod paroma względami nie zmieniłeś się ani trochę.

– W kwestii usposobienia jestem taki sam.

– I to mi się podoba. – Oblizała wargi. – Czy nie zechciałbyś przyjść na moje urodziny?

Zastanowił się, po czym oznajmił stanowczo:

– Nie.

– Dlaczego?

– Jestem zajęty – skłamał. Poniekąd. Tego dnia miał niewiele pracy w RAF Cabinet. Przyszedł o szesnastej tylko na dwie godziny, bo jego pracodawca, Luc Lange, w soboty przejmował od niego pałeczkę rachmistrza. Robił to chyba z nudów, choć równie dobrze mógł mieć inny powód.

– Rozumiem – rzuciła ze zrezygnowaniem. – W szkole też nie miałeś czasu na zabawę, byłeś taki… dojrzały. Każdy pił i szalał, a ciebie rzadko kiedy udało się wyrwać z domu.

– Ludzie są różni, Madelaine. – Jego głos nabrał rygorystycznego zabarwienia. – Żałuję tego, kim byłem i kim nadal jestem.

Zamrugała szybko powiekami w kompletnym zaskoczeniu.

– Yvon, przepraszam, jeżeli to źle zabrzmiało.

– W porządku.

Nie było w porządku. Przez kilka minut oboje milczeli, aż wreszcie przerwał ciszę słowami:

– Jesteśmy na miejscu.

Zatrzymał samochód w wąskiej uliczce. Nie zgasił silnika.

– Może wpadniesz do mnie? – zapytała z nadzieją.

– Nie, Madelaine… Mam żonę.

– Aha. To wspaniale. Jak ma na imię?

– Justine – wymyślił naprędce. – Który dom?

– Tamten. – Wskazała palcem biały dwupiętrowy budynek na rogu uliczki. Wyglądał na nowy. – Nie musisz mnie podwozić, przejdę się parę metrów… Zobaczymy się jeszcze?

– Wątpię.

Wysiadła z ponurą miną, a gdy zatrzasnęła drzwi, Yvon Pierre Jonquet natychmiast odjechał. W mdłym świetle latarni jej twarz zaszła ciężkim cieniem, przez który widział tylko blask jej oczu oraz skąpanych w błyszczyku ust – przyglądał się jej w lusterku wstecznym. Stała w bezruchu, nie odrywając wzroku od oddalającego się tyłu jego samochodu. Zapewne chciała z nim porozmawiać nieco dłużej, powspominać dawne czasy… Mogła pragnąć czegoś więcej i on również nabrał na to ochoty. W obcisłych dżinsach i kusej czarnej bluzeczce wyglądała bardzo atrakcyjnie. Przypomniał sobie, że w liceum nosiła się inaczej, a już na pewno mniej wyzywająco. W głębi duszy zaczął żałować, że ją tam zostawił.

Emocje szybko jednak ustąpiły miejsca obojętności, gdy samotność w jego sercu przywołała wspomnienie ciągłych kłótni rodziców. Głównie to matka szukała dziury w całym, wszczynając konflikty o byle co. Choć Yvon tęsknił za ludźmi, z czasem pokochał alienację, która uwolniła go od bezustannej krytyki.

Przez myśl przebiegł mu obraz jego matki wrzeszczącej: – Nigdy jej nie skończysz. Już trzeci rok mija, a tylko oceny w szkole masz coraz słabsze. Weź się do nauki, leserze, a nie ciągle chodzisz z głową w chmurach. Zdobądź prawdziwy zawód.

Pewnej zimy Yvon porzucił świat imaginacji. Poprzysiągłszy wierność Samotni, cisnął do kominka jeden ze swych maszynopisów i zapatrzony w płomienie z lubością pochłaniające kolejne kartki szepnął po raz pierwszy w swoim życiu:

– Brak ludzi to brak bólu serca.