Liwia: opera w dwóch aktach według dramatu St. M. Rzętkowskiego - ebook

AKT PIERW­SZY.

Atrium bo­ga­te­go domu rzym­skie­go.

Po pra­wej stro­nie oł­tarz do­mo­wy z po­są­ga­mi przod­ków .

Sce­na pierw­sza.

LY­KON (z lut­nią w ręku) , SI­LVA,

NIE­WOL­NI­CY, NIE­WOL­NI­CE.

CHÓR.

Tar­cza słoń­ca już spły­nę­ła

Na nie­bio­sów ciem­ną toń!

Przyjdź, o pani, my ci w dani

Po­chy­lo­ną nie­siem skroń!

Już się prze­śnił sen ów zło­ty,

W któ­rym wład­nął ma­rzeń bóg.

W służ­bę to­bie słu­dzy kor­ni

Z róż­nych świa­ta spie­szym dróg!

Przyjdź, o pani, i roz­ka­zuj,

Bo­ską wła­dzę w ręku masz!

Z tar­czą słoń­ca w bla­sków peł­ni,

Niech nam świe­ci two­ja twarz!

LY­KON (wy­stę­pu­je na przód sce­ny) .

Oto ci nie­siem z wła­snych serc ofia­rę,

Pod sto­py two­je won­ne sy­piem róże, –

Na oł­tarz oj­ców wy­lej wina cza­rę

Przy mo­dłów na­szych chó­rze.

Wyjdź już, o Li­wio, po­rzuć sen uro­czy!

Zie­mi cię Jo­wisz dał ku jej ra­do­ści –

Daw­no po nie­bie zło­ty wóz się to­czy,

Daw­no Feb w mu­rach twych go­ści.

Pie­śni już pta­sząt biją z całą siłą,

Z kwia­tów się wo­nie pie­ści­we uno­szą.

Słoń­ce i kwia­ty, pie­śni i pta­szę­ta,

Wyjdź, Li­wio, daw­no pro­szą!

Słoń­cem tyś, kwia­tem, bla­skiem, bo­ską pie­śnią,

Per­łą, wy­dar­tą oce­anu toni, Li­wio, sny two­je nie­chaj już się prze­śnią!

Spiew po­wi­ta­nia ci dzwo­ni!

SI­LVA (pod­cho­dzi do Ly­ko­na, szy­der­czo) .

Cu­dow­nie śpie­wasz! Twa pieśń, jak kwia­tów deszcz

Na pierś ko­chan­ki spa­da.

LY­KON.

Ko­chan­ki?

SI­LVA.

Tak.

LY­KON.

Czyż mogę, przy­ku­ty wolą bo­gów, Pieśń inną wznieść dla pani?

SI­LVA.

O, gdy nie­wol­nik pieśń jej nie­sie w dani,

Po­wi­nien ze­mstą swe za­pra­wić dźwię­ki!

Ty pieśń wdzięcz­no­ści śpie­wasz u tych pro­gów?

A prze­cież sły­szę z to­nów twej pio­sen­ki,

Że albo kła­miesz, albo…

LY­KON.

Milcz!

SI­LVA.

Że ko­chasz!

LY­KON.

O milcz! Ni sło­wa wię­cej!

SI­LVA (szy­der­czo) .

Ty się gnie­wasz? Więc do­mysł płon­ny? Więc ty praw­dę spie­wasz?

Ha, łudź się da­lej! Ja, nie­wol­nik sta­ry, Nie tak­bym sen­ne spę­dził od niej mary, Lecz ry­kiem ze­msty!

Lecz za co?

LY­KON.

Ty ją nie­na­wi­dzisz?

SI­LVA.

Za co? A ty jesz­cze szy­dzisz? Wszak wiesz, że wczo­raj…

LY­KON.

Li­wia cię zgro­mi­ła –

SI­LVA.

Ka­za­ła chło­stać!

LY­KON.