Lustereczko, powiedz przecie - ebook

OŚWIADCZENIE

Jak zwykle z całą Jasną Stroną Mocy (ostatnio wybrałem się na maraton „Gwiezdnych Wojen” i po dwunastu godzinach przebywania na innych planetach troszku teraz słabuję na umyśle…) stwierdzam, że wszystko to, co napisałem w niniejszej książce, nie ma żadnego związku z rzeczywistością. Wszystkie postacie są wymyślone – poza Rafałem Maślakiem, który żyje i nieustannie powoduje u mnie chęć zajrzenia choćby na chwilę na siłownię, Tomkiem, który jest znajomym nie tylko Róży Krull, ale i moim, oraz Anią Misztak, której kiedyś obiecałem, że wystąpi w jednej z moich powieści. A obietnic zawsze trzeba dotrzymywać, pamiętajcie! Aha, oczywiście wiem, że nie ma takiej imprezy jak Mister Polonia. Powstała ona w mojej głowie – podobnie jak opisane w książce morderstwa. I mam tylko nadzieję, że nie okażę się prorokiem i uczestnicy konkursów piękności nie zaczną się nigdy wzajemnie mordować w celu zdobycia tytułu. Bo gdyby tak się stało, to chybabym sobie tego nie darował…POSTACI

Róża Krull – znana autorka kryminałów, która postanowiła, że nic nie zmąci jej uciechy z nowego mieszkania, i szło jej to całkiem dobrze, póki w sprawę nie wmieszał się trup

Paweł „Pepe” Kwiatek – agent Róży, próbujący, z różnym efektem, nie dać się jej zwariować

Beata „Betty” Jankowska – menadżerka Róży obarczona przez nią zadaniem uwiedzenia w niecnych celach swojego własnego narzeczonego, co w sumie nie było zbyt trudnym zadaniem

Cecylia Jodełka – wpadająca powoli w dewocję pomoc domowa Róży

Rafał Maślak – pomagający w śledztwie były Mister Polski, w którym Róża za wszelką cenę starała się nie zakochać

Sergiusz Prokop – depresyjny młodzieniec, którego największym przekleństwem była uroda amanta filmowego i źle ulokowane uczucia

Martyna Mroziak – internetowa sympatia Sergiusza, której niedorzeczny upór doprowadził do licznych komplikacji natury kryminalnej

Jakub Perchuć – narcyz gotowy nagiąć każdą zasadę (i przy okazji swój charakter) dla zdobycia tytułu najprzystojniejszego Polaka

Sebastian Orłow – ofiara niecnych intryg swojej mamy, która uparła się, że nie spocznie, póki głowy jej jedynaka nie ozdobi korona Mistera Polonia

Manuela Orłow – mama Sebastiana, skrycie marząca o wizycie w „Dzień Dobry TVN” wraz z synem i o poznaniu Kingi Rusin, której była (psycho)fanką

Wasyl Miruk – zakochany w sobie Ukrainiec, który po zdobyciu polskiego obywatelstwa, postanowił za wszelką cenę udowodnić, że jest o wiele bardziej atrakcyjny niż jego nowi rodacy

Roland Zdunek – wiejski casanova, uważający poradnik Biomechaniczne aspekty ćwiczeń doskonalących technikę sportową za najważniejszą książkę w historii ludzkości

Mariusz „Mario” Kosek – popularny bloger i youtuber, przed którym puder, bronzer, mascara oraz jego koledzy nie mieli tajemnic

Dariusz Nowicki – typ spod ciemniej gwiazdy, była gwiazda wybiegów, obecnie szef agencji modeli „Herkulesi i Apolla”, organizator wyborów Mister Polonia

Adrian Mędrzycki – psychoterapeuta, któremu trudno było uwierzyć, że po seansach u niego ktoś mógł wpaść na tak niedorzeczny pomysł jak popełnienie samobójstwa

Magdalena „Lala” Jasłoń – dziennikarka stacji TelePol, a przy okazji była dziewczyna Sergiusza, niemogąca się zdecydować, czy dać ich związkowi kolejną szansę

Barbara Pająk – szefowa firmy, w której zatrudniony był Sergiusz, specjalizująca się w kreatywnej księgowości i mogąca swoimi umiejętnościami wywołać rumieniec wstydu wszystkich ministrów finansów, którzy – jak wiadomo – robią to samo, tyle że na większą skalę

Maria Tycjan – restauratorka, która koniecznie chciała stać się sławniejsza od Magdy Gessler i nawet jej się to na chwilę udało

Ania Misztak – redaktor naczelna Największego Portalu Czytelniczego, która „przez przypadek” znała na pamięć życiorysy kandydatów na Mistera Polonia, choć oczywiście ta impreza „w ogóle jej nie interesowała”

Marek Krawczyk – ochroniarz, który licząc na łatwy zarobek, mocno się przeliczył

Klaudia Hutniak – diwa polskiej piosenki, która nie mogła się zdecydować, czy swoim występem na gali Mistera Polonia chce słuchaczy uśpić czy ogłuszyć

Tomek – przyjaciel Róży, który wpadł na pomysł, że Rafał Maślak mógłby jej pomóc, nie przewidując, jakie wywoła to komplikacje

Krzysztof Darski – komisarz policji i narzeczony Betty, mający ochotę profilaktycznie zamknąć w mamrze wszystkich zamieszanych w sprawę, łącznie ze swoją ukochanąPROLOG

Mężczyzna patrzył na ekran laptopa, bujając się w obrotowym krześle. Na jego twarzy widać było lekkie zaskoczenie. Palcami lewej dłoni wybijał miarowy rytm, uderzając w krawędź stojącego przed nim biurka. Prawą rękę miał zaciśniętą w pięść i trzymał ją tak, aby podtrzymywała jego przechyloną na bok głowę. Obserwując go, można było odnieść wrażenie, że niecierpliwie czeka na coś, co powinno się pojawić w komputerze. Nie była to jednak prawda. Mężczyzna raz po raz przebiegał wzrokiem wiadomość, którą otrzymał kilka minut wcześniej. W końcu oderwał spojrzenie od laptopa i z namysłem popatrzył na leżącą obok niego na biurku otwartą i przewróconą fiolkę z pastylkami, których część wysypała się na blat. Przestał stukać palcami. Przez chwilę zastygł w bezruchu, po czym, najwyraźniej podjąwszy w duchu jakąś decyzję, stanowczym gestem chwycił fiolkę, zgarnął rozsypane pastylki, wrzucił je do środka, zakręcił pojemnik i cisnął nim w kąt pokoju. Westchnął z ulgą, uśmiechnął się i położył prawą dłoń na touchpadzie. Najechał myszką na napis „odpowiedz”, kliknął w niego i zaczął pisać wiadomość, która mogła zmienić w jego życiu prawie wszystko. Ale, niestety, nie zmieniła…

Tydzień później mężczyzna już nie żył.ROZDZIAŁ I

Zaproszenie na kolację

– Masz być na osiemnastą, to pomożesz mi jeszcze doprawić sałatkę jarzynową. – Róża przyciskała telefon ramieniem do ucha, w tym samym czasie próbując rękami opanować kataklizm, który zrobił jej się na głowie w wyniku użycia cudownej odżywki, mającej według etykiety zamienić jej uczesanie w „ultramodną miejską fryzurę dla świadomych swojego seksapilu fashionistek”, i dochodząc do wniosku, że jej włosy przypominają mocno zaniedbany klomb. – Reszta potraw będzie już wtedy gotowa…

Po drugiej stronie panowała grobowa cisza.

– Pepe? Umarłeś tam czy co? – zirytowała się Róża, niepewna, czy aby w wyniku ekwilibrystyki, którą uprawiała z telefonem, przez przypadek nie rozłączyła się ze swoim przyjacielem. – Pamiętaj, żebyś koniecznie przywiózł mi tę przyprawę, co to jest dobra do wszystkiego i na wszystko, a ja nigdy nie pamiętam, jak się nazywa. Tę, co ma nazwę jak kura…

– Kurkuma. – W słuchawce rozległ się nieco przestraszony głos. – Róża… powiedz mi, że sama zrobiłaś tylko sałatkę, a resztę zamówiłaś w cateringu…

– No wiesz! – prychnęła Róża z oburzeniem. – Oczywiście, że wszystko przygotowałam samodzielnie. To w końcu moja parapetówka i chcę wreszcie błysnąć jako perfekcyjna pani domu…

– Raphacholin, espumisan, helicid… – Do ucha Róży dobiegło nieco niewyraźnie mamrotanie Pepe.

– Co tam pleciesz? – zdziwiła się pisarka.

– Patrzę, co mam pod ręką w domowej apteczce – wyjaśnił uprzejmie Pepe. – Bo skoro sama gotujesz, to coś z tego mi się przyda. Przy twoim talencie kucharskim pewnie wszystko…

– Prosiak – powiedziała zimnym tonem Róża, dodatkowo zirytowana faktem, że palce lewej ręki uwięzły jej w splątanym na amen z powodu upiornej odżywki kołtunie i nie za bardzo wiedziała, jak je uwolnić bez wycięcia znacznej części niesfornych kłaków, jakie rosły jej w miejscu, gdzie inni ludzie mieli normalne, miękkie i puszyste włosy. – Zobaczysz, doigrasz się! Wszyscy będą zdychali z zachwytu nad moimi potrawami…

– Zdychali – mruknął Pepe. – W to akurat wierzę.

– A ty dostaniesz miseczkę z solonymi orzeszkami, kubeczek z paluszkami i szklankę wody z kranu.

– A potem zarobię fortunę, opowiadając „Faktowi”, jakim cudem jestem jedynym człowiekiem, który uszedł z życiem z twojego przyjęcia. – Pepe słynął z tego, że lubi zawsze mieć ostatnie słowo. – Myślę, że nawet krewnych Popiela czekała bardziej miła niespodzianka, bo przynajmniej zanim się potruli, to zjedli coś smacznego.

– Chyba zaraz w ogóle cofnę ci zaproszenie – zagroziła Róża. – A jak się pokażesz w okolicy mojego bloku, to poproszę ochronę, żeby cię poszczuła psami.

– Już dobrze, dobrze. Po co się tak unosić? Na pewno przygotowałaś coś jedynego w swoim rodzaju – powiedział pojednawczo Pepe. – Pytanie tylko, czy świat jest gotowy, żeby to docenić? Acz z drugiej strony, tyle lat podglądałaś mnie w akcji, że już od samego patrzenia musiałaś się czegoś nauczyć…

– Poczekaj no, inaczej będziesz śpiewał z zębami husky’ego wbitymi w zadek! – mruknęła gniewnie Róża.

– Zawsze mówisz, że tam, gdzie inni mają tyłek, ja mam wklęsłe – przypomniał Pepe, faktycznie obdarzony posturą skoczka narciarskiego. – Akurat mi się przyda. A poza tym, odkąd to masz w swoim bloku ochroniarzy z psami? Wynajęłaś prywatnych?

– Psy wyprowadzają staruszki z bloku, a ochroniarze są w biurowcu, który mam vis-à-vis – wyjaśniła pisarka. – I zapewniam cię, że gdybym miała już komuś podpaść, to wolałabym ochroniarzom. Wyglądają na ciapy, w przeciwieństwie do tych bab, które chyba trenują, żeby się zaciągnąć do obrony terytorialnej. Na sam ich widok wróg pierzchnie, gdzie pieprz rośnie. Znasz ten typ? To te, które na manifestacjach walą po łbach parasolkami. Niby chrome, umierające, cierpiące na wszystkie dolegliwości świata i pół kroku niepotrafiące zrobić, żeby się nie zasapać, a jak przyjdzie do walki o ostatnie wolne miejsce w autobusie, to po drodze stratują watahę kiboli…

Choć Róża nie mogła tego zobaczyć, Pepe kiwnął głową ze zrozumieniem. Doskonale pamiętał, jak swego czasu Zarząd Transportu Miejskiego w ramach oszczędzania na składkach i podatkach wpadł na rewolucyjny pomysł zatrudniania takich bojowych emerytek w roli kanarów. Nikt w całej powojennej historii autobusów i tramwajów nie był od nich bardziej skuteczny! Staruszki robiły naloty na pasażerów stadnie, siejąc wszędzie grozę i panikę. Wynikała ona, przynajmniej w przypadku Pepe, nie tyle ze strachu przed wysokością kary, ile raczej z niepokoju, że staruszki na wieść, że nie ma ważnego biletu, padną trupem na zawał, udar albo trafi je apopleksja.

– A ci ochroniarze są kompletnie do bani – kontynuowała pisarka. – Wczoraj obserwowałam z balkonu, jak tuż pod moją klatką usiłują sobie poradzić z jakimś pijaczkiem. Najpierw próbowali go przepędzić, ale pijaczek stawiał opór i coś im wytłumaczył, więc zostawili go w spokoju. Na co on zdjął gatki i chciał sikać na środku chodnika. Więc znowu usiłowali go przepędzić, ale zrobił kilka kroków i przewrócił się na plecy, prosto w klomb. Tam są takie dopiero co obsadzone kwieciem rabatki. Właśnie w nich się umościł. Zaczęli się z nim szarpać, ale co go ustawili do pionu, to znowu leciał prosto w zieleń miejską. Widać było, że mu tam wygodnie. Najgorsze, że co i rusz spadały mu spodnie, a pod spodem miał czerwone majtasy. Poza ochroniarzami stała tam jeszcze jakaś dziewczyna, ale zamiast wezwać straż miejską albo policję, to tylko się gapiła. Ludzie to teraz są tacy jacyś nieużyci. I jak w końcu litościwie postanowiłam wyręczyć tę całą zgraję i zadzwonić po odpowiednie służy, to nie potraktowano mnie poważnie…

– Czemu? – zdziwił się Pepe.

– Jak już po stu sygnałach dodzwoniłam się do straży miejskiej i podałam adres, to zanim zastanowiłam się nad treścią komunikatu, powiedziałam, żeby przyjechali, bo tu w rabatkach leży żul w czerwonych gatkach. I ten pan, co przyjmował zgłoszenie, zrobił się od razu niemiły i powiedział, że oni mają od zarąbania roboty z prawdziwymi bandziorami i nie mają czasu na takie świruski jak ja.

– Czyli rozgryzł cię w kilkanaście sekund – podsumował Paweł, kiedy przestał rechotać. – A chippendale nadal roztacza swoje wdzięki w okienku?

– Żebyś wiedział – potwierdziła Róża, mimowolnie przybierając rozmarzony ton. – Wczoraj znów siedział w rozpiętej koszuli. Jakie on ma ciało…

– I ty to widzisz z takiej odległości? – zdziwił się Pepe. – Czy tylko sobie wyobrażasz? Przecież dzieli was kilkadziesiąt metrów, o ile nie więcej. Chyba że specjalnie na tę okazję kupiłaś lornetkę, ale wtedy nie tylko straż miejska, ale i ja zacznę cię podejrzewać o zaburzenia psychiczne…

– Jeszcze nie zwariowałam – fuknęła Róża. – Pewnie to kompilacja tego, co widzę, i tego, co podsuwa mi wyobraźnia, ale i tak lubię na niego patrzeć. Tym bardziej, że wciąż nie dowieźli mi telewizora i nie mam co robić!

– Myślę, że twój wydawca nie podzieliłby tej opinii. Przypomnij mi łaskawie, na kiedy obiecałaś mu oddać nową książkę?

– Na koniec przyszłego miesiąca. To jeszcze sporo czasu!

– I będzie tak jak zawsze – zawyrokował Pepe. – Panika, histeria, depresja, rozpacz, pisanie po kilkanaście godzin dziennie, wyciskanie siódmych potów, a potem lament i jęki, że popsuł ci się kręgosłup szyjny. Klasyka.

– On musi mieć wredną żonę… – Róża wolała nie wdawać się w dyskusję o swoim, faktycznie wołającym o pomstę do nieba sposobie pracy twórczej, i skierować rozmowę na o wiele wygodniejsze dla niej tory.

– Kto? Chippendale? – upewnił się Pepe. – Dlaczego?!

– Bo przesiaduje do późna w pracy – wyjaśniła pisarka. – Z reguły w całym budynku nie ma już żywego ducha. Wszystko pogaszone i tylko on siedzi nad komputerem.

– Może jest samotny? – podsunął Pepe.

– Nie sądzę… – zaprzeczyła niepewnie Róża. – Samotni chadzają do kina, umawiają się z przyjaciółmi, bawią się w klubach, a on tylko siedzi, stuka w klawiaturę i co jakiś czas odbiera telefon. Pewnie ta małpa go kontroluje…

– Jaka małpa? – pogubił się Pepe.

– Jego żona! – fuknęła Róża. – Mówię ci, to zimna, wredna, despotyczna zołza! Zatruwa mu życie. On na pewno tyra po godzinach, żeby jak najmniej z nią przebywać. Założę się, że w dodatku ona jest rozbestwiona i ma kosmiczne życzenia. Więc on tyra też po to, żeby je spełnić. Poza tym lubi przebywać w pracy, bo jak wraca do domu, to czekają go tylko wyrzuty, awantury i wiecznie nadęta baba z pretensjami i muchami w nosie…

– Widzę, że już dorobiłaś mu cały entourage – skomentował Pepe z przekąsem. – A jak znam życie, to facet pewnie dostał jakąś ekstrafuchę, którą w pocie czoła stara się zrobić jak najszybciej, żeby wrócić do stęsknionej żony i dwójki dzieci…

– W mojej głowie tak to nie wygląda – zaoponowała pisarka, przechodząc do łazienki, nabierając wody w wolną dłoń i próbując sprawdzić, czy zmoczone kudły przestaną przypominać wnyki tudzież czy uda jej się odzyskać powoli już drętwiejącą drugą rękę, która w nich ugrzęzła. – Będę się upierała przy wrednym babsku…

– A on faktycznie jest taki przystojny? – zapytał niewinnym głosem Pepe.

– Jak Apollo Belwederski! – potwierdziła z ogniem w głosie Róża. – Albo Hugh Jackman!

– Zdecyduj się – poprosił Paweł, skonfundowany nieco rozbieżnością porównań. – Albo wygląda jak młody bóg, albo jak stary drwal…

– Żaden drwal! – zaprotestowała Róża. – Jest zawsze elegancko ubrany i w ogóle sprawia wrażenie bardzo zadbanego. Wysoki, smukły, postawny, a do tego blondyn. Wiesz przecież, że mam słabość do blondynów…

Dopóki nie trafi ci się przystojny brunet… – pomyślał Paweł.

– Po prostu ciacho! – zakończyła entuzjastycznie Róża.

– Przypominam ci, że ostatni facet, w stosunku do którego użyłaś tego słowa okazał się psychopatycznym mordercą, który usiłował wykończyć wszystkie polskie pisarki…

Róża wydała z siebie okrzyk. Jego przyczyną nie były jednak słowa Pepe, ale ból, jaki poczuła, wyszarpując rękę z „miejskiej fryzury” i przy okazji wyrywając sobie kilkanaście włosów.

– Tam zaraz wszystkie… – mruknęła. – Poza tym niektóre same się o to prosiły.

– Sama więc widzisz, że twoja intuicja co do facetów jest marna – dokończył Pepe. – Poza tym pamiętasz, jak utyskiwałaś, gdy jedna z recenzentek nazwała cię podstarzałą erotomanką? Zdaje się, że wystając na balkonie w oczekiwaniu na striptizy jakiegoś nieznanego faceta, dobitnie potwierdzasz, że miała rację…

Róża słuchała go jednym uchem. Była zajęta rozmyślaniami, czy jej włosy kiedykolwiek dadzą się doprowadzić do normalności i czy powinna je umyć, czy też raczej od razu iść do fryzjera, kazać się ogolić na zero, a potem ogłosić, że została polską przedstawicielką chińskiej firmy Ningbo Zhenhai Jingcheng Power Engineering, w której kobiety mają obowiązek każdego pierwszego dnia miesiąca upodabniać się do detektywa Kojaka.

– Stripiz robił tylko raz – sprecyzowała z żalem.

– Striptiz? Po prostu zmieniał koszulę! – prychnął Pepe. – A ty od tego czasu wystajesz na balkonie jak głodny pies przed witryną sklepu mięsnego. Naprawdę, weź się lepiej za pisanie i stwórz wreszcie coś, czego twój wydawca nie nazwie nowelką!

– Jak każesz! – powiedziała Róża i rozłączyła się, patrząc z niesmakiem w lustro. Jej włosy z jednej strony wyglądały tak, jakby polizała je krowa, a z drugiej tworzyły coś w rodzaju połączenia snopka siana z mopem. W całości zaś nadawały jej wygląd osoby chorej psychicznie, tuż po leczniczych elektrowstrząsach. Pisarka przez chwilę kontemplowała ten straszliwy widok, po czym nagle spłynęło na nią olśnienie.

– Pani Cecylio! – zawołała. – Niech pani tu na chwilę pozwoli!

Z kuchni, znajdującej się na drugim końcu kupionego niedawno przez Różę mieszkania, wyszła drobna, siwiutka starsza kobieta. Na jej mocno pomarszczonej twarzy widać było niepokój. Cecylia Jodełka, zanim została pomocą domową pisarki, naczytała się o niej tyle, że idąc na pierwszą rozmowę, była pewna, że stanie przed obliczem nieobliczalnej wariatki, a przy okazji rozwydrzonej rozpustnicy. I choć Róża, z którą umówiła ją jej poprzednia pracodawczyni, zrobiła na niej doskonałe wrażenie, a przez tych kilka dni, które spędziły razem, zdołała rozwiać znaczną część jej wątpliwości, starsza pani wciąż spodziewała się po pisarce jakichś szaleństw. W końcu prasa nie mogła sobie wszystkiego wymyślić! A w co jak w co, ale w słowo pisane, zwłaszcza w „Super Expressie” i „Fakcie”, starsza pani wierzyła prawie tak, jak we wszystkich świętych, których znała na pamięć łącznie z datami urodzenia, dziedzinami, którym patronowali, oraz rodzajami śmierci, w większości dość makabrycznymi, z powodu których opuszczali ten padół i przenosili się do zastępów niebieskich.

– Co się stało, pani Różyczko? – odkrzyknęła. – Jakiś kłopot?

– Niech pani przyjdzie i zobaczy, co mi się zrobiło z włosami! – poprosiła Róża. – Kompletnie nie wiem, co z nimi zrobić!

Cecylia wytarła ręce w fartuch i szybkim krokiem przemierzyła dzielący ją od pisarki korytarz, po czym popatrzyła na nią ze zgrozą.

– Święta Mario Magdaleno! – wykrzyknęła – Coże pani zrobiła?!

– Użyłam jakiegoś badziewia z Rossmanna i teraz nie wiem, jak sobie poradzić z tym siańskiem – powiedziała z rozpaczą Róża. – Niech pani popatrzy, kępkę już wyrwałam, a reszta zaraz mi wyleci z rozpaczy. Może zna pani jakiś sposób na rozczesanie włosów?

– A po co to chodzić do Niemców?! – zgorszyła się Cecylia, która dzień wcześniej wysłuchała w radiu, że jej ojczyzna jest prawie w całości wykupiona przez sąsiadów z Zachodu, co wcześniej czy później musi przynieść Polakom klęskę jak w czasie zaborów i nową niewolę. Teraz ową klęskę widziała na własne oczy w postaci zniewolonych niemiecką odżywką włosów swojej pracodawczyni. – Toż to ja znam o wiele lepsze sposoby! Nasze, polskie! Na mojej wsi nigdy nie używało się chemicznych środków i wszystkie miałyśmy piękne, grube, zdrowe włosy. Pani popatrzy na moje! Siedemdziesiąt lat już skończyłam, a wciąż mogę wiązać warkocz jak nastolatka!

Ściśle rzecz ujmując, Cecylia nosiła perukę, ale dla obrony ojczyzny przed Niemcem gotowa była nawet na kłamstwo. Ponieważ jednak Róża rzuciła podejrzliwe spojrzenie na jej głowę i królującą na niej burzę siwych włosów, starsza pani postanowiła uciąć autoreklamę i czym prędzej wróciła do meritum ich rozmowy.

– Zaraz temu zaradzimy – zapewniła przekonującym tonem. – Potrzeba tylko trochę oliwy z oliwek, ze dwa żółtka, odrobinę musztardy i jedną cytrynkę. Już idę do kuchni…

Róża, której podany sposób na rozczesanie włosów niepokojąco kojarzył się z przepisem na domowy majonez, poczuła się lekko zbita z tropu.

– Jest pani pewna? – zapytała zaskoczona. – To pomaga?

– A juści! – potwierdziła Cecylia. – A jak nie, to spróbujemy soku z rzepy i spirytusu. To zawsze działa!

Chyba na poprawę nastroju, zwłaszcza to drugie… – przemknęło przez myśl Róży. Pisarka postanowiła jednak zdławić swoje wątpliwości, bo na dobrą sprawę nie widziała innego wyjścia niż zaufanie doświadczeniu swojej gosposi. Tym bardziej, że przez kilka dni nauczyła się od niej wielu magicznych sztuczek, jak choćby tej, że srebro idealnie doczyszcza pasta do zębów, firanki, aby były śnieżnobiałe, należy wyprać w proszku do pieczenia, a na ból głowy trzeba wypić mocną kawę z dodatkiem soku wyciśniętego z połówki cytryny. Nie zaprotestowała więc ani słowem, gdy jej pomoc domowa najpierw przyrządziła, a następnie wylała jej na głowę dziwnie pachnącą, mazistą ciecz.

– No, po wszystkim – powiedziała szalenie zadowolona z siebie Cecylia, sięgając po ręcznik. – A teraz zrobię kochanieńkiej turbanik, bo to trzeba potrzymać na głowie w cieple co najmniej z pół godzinki, jak nie dłużej…

Pisarka popatrzyła na nią z mordem w oczach.

– I teraz mi to pani mówi? – krzyknęła prawie. – Za pół godziny to ja powinnam wyjechać na spotkanie w sprawie scenariusza do serialu na podstawie mojej książki.

– Oj, to niedobrze… – powiedziała z troską Cecylia. – Wcześniej ta mikstura nie zadziała. To może niech pani jedzie tak, tylko założy na głowę jakąś chustę. Tyle ma pani takich ładnych, w kolorowe wzorki, dopiero co wczoraj je porządkowałam…

Róża z miejsca wyobraziła sobie, jak przekracza progi Polsatu, woniejąc niczym bar przekąskowy w Pizza Hut, a w dodatku z narzuconą na turban marokańską chustą, prezentując się jak chora na wodogłowie, i aż się wzdrygnęła.

– Spróbuję odwołać spotkanie – powiedziała niepewnie, sięgając po telefon. – Albo chociaż je przełożyć. To sobie narobiłam kłopotu! Oni tam wiecznie nie mają czasu i ten termin ustalaliśmy przez kilka tygodni. Cholera by to wzięła…

Gosposia sprawiała wrażenie średnio zainteresowanej jej problemem i pochłoniętej czymś innym.

– A może przy okazji kochanieńka zrobi sobie maseczkę z tego białka, co zostało po jajkach? – zaproponowała. – Dodamy do tego łyżeczkę buraczków, na których robiłam barszcz. To się trzyma na twarzy tylko przez kwadrans…

Cecylia słynęła z gospodarności i bardzo nie lubiła wyrzucać jakichkolwiek artykułów spożywczych. Starą wędlinę zużywała do jajecznicy, lekko wyschnięty ser „odświeżała” za pomocą moczenia w zimnym mleku, a ze sklapciałych owoców gotowała kompoty. Róża była pewna, że kiedyś za pomocą jednego z takich kulinarnych eksperymentów Cecylia obie je wyśle na tamten świat.

– Taka maseczka świetnie działa na nieczystości na twarzy – zareklamowała swój wynalazek gosposia. – A kochanieńka ma ostatnio sporo takich czerwonawych dzióbków, zwłaszcza przy nosie…

Róża posłała jej oburzone spojrzenie, ale Cecylia nawet tego nie zauważyła. Zanim pisarka zdążyła zaprotestować, pobiegła do kuchni, przyniosła stamtąd miseczkę z przecierem buraczanym, zmieszała go z białkiem, po czym rozsmarowała jej owo paskudztwo na twarzy i, najwyraźniej bardzo z siebie zadowolona, cmoknęła z zachwytu. Róża westchnęła z rezygnacją, czując jak maź błyskawicznie zasycha jej na skórze, i przestraszyła się, że za chwilę będzie miała w związku z tym problem z poruszaniem ustami. Próbując w duchu wymyślić przekonujące kłamstwo usprawiedliwiające jej spóźnienie, i nie chcąc go wygłaszać przy swojej gospodyni, przeszła na balkon, uprzednio zapaliwszy tam światło. Oparta o balustradę przez chwilę rozkoszowała się tym, co przed sobą widziała. Osoba postronna, widząc rozanielony wzrok pisarki, mogłaby uznać ją za dziwaczkę, bo też i widok przed oczami Róży nijak nie tłumaczył jej cielęcego zachwytu. Poza dwoma ciemnymi i niezamieszkałymi jeszcze przeszklonymi drapaczami chmur składał się on z niewysokiego biurowca, przed którym stały, zasłaniając jego dolną część, baraki dla robotników, zatrudnionych przy wznoszeniu jednego w wieżowców. Krajobrazu dopełniał zapchany po ostatnie miejsca parking oraz oddzielający go od baraków płot, ozdobiony graffiti z ogromnym napisem: „Tylu masz przyjaciół, ile unieść umiesz piw”. Dla Róży cały ten widok paradoksalnie był jednak spełnieniem marzeń. Wychowana na wsi pod Warszawą, przez całe dzieciństwo śniła o tym, że mieszka w centrum stolicy. Kiedy więc po latach udało jej się owo marzenie zrealizować i kupić trzypokojowe mieszkanie naprzeciwko Pałacu Kultury i Nauki, oślepła na wszelkie wiążące się z tym mankamenty. Nie przeszkadzały jej ani obskurne baraki, ani paskudne wieżowce, ani nawet to, że wracając wieczorem do domu, codziennie mijała tabuny lumpów, przepędzanych przez straż miejską z Dworca Centralnego. Róża po prostu kochała to miejsce i tyle! A teraz od kilku dni miała ku temu dodatkowy powód w postaci wypatrzonego w biurowcu Adonisa.

Jak zwykle o tej porze prawie wszystkie pomieszczenia biurowca pogrążone były w ciemnościach. Wyjątkiem był znajdujący się na ostatnim, czwartym piętrze gabinet, w którym przesiadywał obiekt jej zainteresowania. Róża spojrzała za siebie. Salon jej mieszkania był pusty i oświetlony jedynie smugą padającą od strony kuchni. To oznaczało, że Cecylia wróciła do przygotowywania posiłków na parapetówkę. Pisarka oczywiście nie zamierzała się przyznawać do tego, kto jest autorem frykasów, które zaserwuje jutro swoim gościom, i przez moment rozkoszowała się wizją twarzy swojego agenta ogłupiałego ze zdumienia na widok serwowanych mu dań. W końcu skoro on może od kilku lat wykłuwać jej oczy swoimi talentami przodownicy koła gospodyń wiejskich, to i ona raz może też zabłysnąć! A do posiadania gosposi przyzna się w jakimś bardziej dogodnym terminie, kiedy już wszyscy przyzwyczają się do myśli, że jest perfekcyjną kucharką. Zadowolona Róża w duchu uśmiechnęła się do swojej wizji, po czym z lekkim tylko poczuciem winy sięgnęła po lornetkę, którą – wbrew temu, co powiedziała Pepe – oczywiście miała pod ręką na balkonowym stoliku. Przyłożyła ją do oczu, starając się odpędzić natrętną myśl, że zamienia się powoli w psychopatyczną stalkerkę, i odnalazła odpowiednie okno. Obiekt jej niezdrowego zainteresowania wstawał właśnie od stołu. Róża, która już miała zacząć ustawiać ostrość w lornetce, postanowiła poczekać, aż przystojniak się ustabilizuje. Ten jednak przez chwilę postał nad biurkiem, po czym zaczął przechadzać się po pokoju, przeciągając się z rękami splecionymi nad głową. Pisarka widziała jego sylwetkę i lekko rozmazaną twarz, a na niej jedną jedyną rzecz, która jej się nie podobała, a mianowicie krótką brodę. Róża nigdy nie potrafiła zrozumieć, po co faceci je zapuszczają. Nie dość, że większość przypomina wtedy leśne dziady, to jeszcze przy całowaniu drapie albo łaskocze. W dodatku osobnik z nadmiernym zarostem na twarzy kojarzył jej się ze świętym Mikołajem, niebudzącym w niej żadnych erotycznych odczuć. Róża skierowała lornetkę nieco niżej. Broda brodą, zawsze można zgolić, ale jakie ten facet miał ciało! Zarazem smukłe, umięśnione i perfekcyjnie proporcjonalne. Ideał! Nie jak jakiś kwadrat z siłowni, tylko pływak. O, tak, toby nawet pasowało! Pisarka w duchu dopisała mężczyźnie, do i tak już licznego spisu zalet, także zamiłowanie do pływania. Zdolny biznesman, szarmancki gentleman, wychowany w szacunku do kobiet i osób starszych, udzielający się w fundacjach charytatywnych, zaangażowany w działalność Greenpeace’u, Czerwonego Krzyża, kochający zwierzęta, ponadprzeciętnie inteligentny, obdarzony rewelacyjnym poczuciem humoru, oczytany, a do tego genialny kochanek i idealny przyszły ojciec ich dzieci, pasjonujący się szermierką, jazdą konną, a teraz jeszcze i znakomity pływak. Ta jego żona to jakaś debilka, że go nie docenia… Róża przez chwilę podumała nad charakterem domniemanej partnerki obiektu swoich westchnień, dochodząc do wniosku, że przystojniak na pewno został w ten związek wmanewrowany jakimś podstępem. Udawaną ciążą, wypadkiem, licho wie czym… I że teraz jako gentlemanowi głupio jest mu się wycofać. Tkwi więc u boku kobiety, której nie kocha, każdego dnia coraz bardziej nieszczęśliwy. No, już ona znalazłaby sposób, żeby go pocieszyć…

Jesienny powiew wiatru uświadomił Róży, że stoi na balkonie w szlafroku kąpielowym. Poza tym pisarka poczuła, że białko na jej twarzy zaczyna wżerać się w skórę. Możliwości były dwie – albo po jego zmyciu będzie cudownie gładka i piękna, albo zacznie przypominać ofiarę oblania kwasem solnym. Na myśl o tej drugiej możliwości, pisarka zapragnęła czym prędzej pozbyć się kurzego świństwa i już miała odłożyć lornetkę na miejsce, kiedy zaobserwowała coś dziwnego. Przystojniak zrobił coś niecodziennego. Zawsze ślęczał tylko nad komputerem, co najwyżej przechadzając się co jakiś czas po pokoju, po czym gasił światło i wychodził. Teraz jednak, po tym jak skończył się przeciągać, podszedł do okna i popatrzył na jej blok. Róża uświadomiła sobie, że nie dość, że dzieli ich niezbyt duża odległość, to jeszcze tuż nad jej głową znajduje się lampa, do której poprzedni właściciel mieszkania, najwyraźniej ekshibicjonista, ewentualnie niedowidzący, wkręcił jakąś cholerną, zapewne tysiącwatową żarówkę. Róża pomyślała, że w jej świetle musi być widoczna niczym Statua Wolności. Oczywiście było w tym sporo przesady, ale Róży w tej chwili nie stać było na logiczną ocenę sytuacji. Przez głowę przemknęła jej co prawda myśl, żeby kucnąć, chowając się za balustradą, ale nogi nagle odmówiły jej posłuszeństwa. Zamarła niczym słup soli, czując, że nie jest w stanie wykonać żadnego ruchu. Jedyne, co może, to obserwować przystojniaka przez lornetkę, która nagle przyrosła do jej rąk i oczu. Adonis wolno przesuwał wzrok po budynku. Róża wiedziała, że wkrótce jego spojrzenie dojdzie do jej balkonu, ale nadal tkwiła w bezruchu, czując się jak jakaś – zważywszy na upływ czasu w jej głowie – prehistoryczna skamielina. I wreszcie nastąpił ten przerażający moment, w którym zobaczyła w lornetce, jak spojrzenie mężczyzny kieruje się prosto w jej stronę! Nie widziała go na tyle wyraźnie, aby zobaczyć wyraz jego twarzy, ale oczyma duszy wyobraziła sobie, co właśnie pomyślał sobie na widok wariatki z lornetką w dłoniach. Ciekawe, czy za chwilę wezwie do niej policję? Mężczyzna przez chwilę patrzył w kierunku Róży, po czym otworzył szerokie i długie mniej więcej na trzy czwarte wysokości pokoju okno. Kiedy najpierw postawił lewą, a potem następnie prawą nogę na parapecie, Róża nagle uświadomiła sobie z przerażeniem, jaki może być ciąg dalszy jego poczynań. Mężczyzna przez chwilę stał w oknie. Nie patrzył już na pisarkę, ale gdzieś wysoko, ponad nią. Potem jednak na chwilę znów zwrócił głowę w jej stronę, wysunął rękę i wykonał taki gest, jakby chciał się jej ukłonić. Po czym nabrał głęboko powietrza, wypuścił je i… zrobił krok do przodu! To był ułamek sekundy, w czasie którego Róża poczuła, jak serce podchodzi jej do gardła. Na chwilę zamknęła oczy, mając nadzieję, że to tylko sen. A kiedy je otworzyła i uświadomiła sobie, że była świadkiem samobójstwa, wydała z siebie krzyk, którego nie powstydziłaby się żadna bohaterka filmu grozy.

– O święty Frydolinie!

Wydawane przez Różę wycie zwabiło na balkon jej gosposię.

– Co się pani stało?

Pisarka przestała krzyczeć i zaczęła chaotycznie wyjaśniać, jaka scena rozegrała się chwilę wcześniej przed jej oczami, w pełni świadoma, że Cecylia patrzy na nią jak na wariatkę.

– Jak to skoczył? – Gosposia spojrzała na budynek wskazywany przez Różę. – Niby gdzie?

– No przecież mówię, że za baraki – wyjaśniła Róża. – Tam w tę dziurę między nimi a biurowcem. Nie widać go, bo baraki zasłaniają. A nuż się nie zabił? Tam się zawsze walają jakieś materiały budowlane. Może na nie zleciał? Niechże pani tak nie stoi, tylko dzwoni na policję i na pogotowie! A ja pobiegnę sprawdzić…

– O, święty Judo Tadeuszu! – jęknęła Cecylia, jakby dopiero teraz uwierzyła, że pracodawczyni nie opowiada jej o pomyśle na swój nowy kryminał, a o czymś, co się naprawdę wydarzyło. – Już dzwonię, tylko telefon został w kuchni! Pędzę, lecę… O matko, jakie nieszczęście, jakie nieszczęście, o święta Genowefo!

Róża odprowadziła ją wzrokiem, po czym ruszyła za nią. Nie weszła jednak do kuchni, gdzie gosposia drżącymi rękami wystukiwała na telefonie numer na policję, tylko w przedpokoju sięgnęła po płaszcz. Zarzuciła go sobie na ramiona i wyszła z mieszkania. Nie chciało jej się czekać na windę, która była w jej bloku największym zabytkiem i jeździła w takim tempie, jakby na górę wciągały ją za sznury leniwe osiołki. Róża zbiegła po schodach. Wyszła z bloku i dopiero panujący na zewnątrz jesienny chłód nieco ją otrzeźwił i zastopował. Pisarka pomyślała, że jeśli za moment ma się natknąć na zwłoki, to zdecydowanie wolałaby tego nie przeżyć w pojedynkę. Jeszcze może od tego zemdleć albo też paść trupem, adonisowi-samobójcy do towarzystwa… Przez chwilę rozważała, czy nie wezwać Cecylii, ale uświadomiła sobie, że w pośpiechu zapomniała zabrać telefonu i nie ma jak się z nią skontaktować. Niepewna, co zrobić, Róża przez chwilę dreptała w miejscu, aż wreszcie jej wzrok padł na puste o tej porze robotnicze baraki, i w tej samej chwili spłynęło na nią natchnienie! Tyle razy rozmawiały z Cecylią, że ktoś powinien ich nocą pilnować, żeby na schodach nie pokładali się bezdomni, traktujący to miejsce jako noclegownię… No jasne! Ochrona! Róża przestała dreptać i zdecydowanym krokiem ruszyła w prawą stronę, gdzie znajdowało się wejście do biurowca. Kiedy przechodziła między barakami a biurowcem, które dzielił od siebie tylko wąski chodnik, zaczęła odwracać głowę w prawo. Nie chciała widzieć leżącego po lewej stronie, zapewne kilkanaście metrów dalej, ciała faceta, którego obserwowała przez ostatnie dwa tygodnie. Choć pisała kryminały i wymyśliła już wiele opisów morderstw i zwłok, a niedawno brała udział w dramatycznych wydarzeniach na zjeździe pisarek, kiedy to dwie jej koleżanki po piórze padły ofiarą bezlitosnego mordercy, teraz brakowało jej odwagi. Okazało się jednak, że niepotrzebnie idzie ze skrzywioną głową, bo na skraju chodnika stoi duży, ciemny van. Zaparkowany dokładnie między budynkami, zasłaniał jej, prawdopodobnie makabryczny, widok. Róża odetchnęła, minęła znajdujące się na parterze wieżowca i zamknięte o tej porze na głucho biuro pośrednictwa handlu nieruchomościami, i z ulgą odnotowała, że nowoczesne wejście do środka biurowca jest rozświetlone, a za znajdującym się zaraz za nim srebrzystoszklanym kontuarem siedzi, tyłem do niej, barczysty mężczyzna w mundurze ozdobionym z tyłu okrągłym logo z napisem „Big Hawk Security”. Pisarka podeszła do obrotowych drzwi wejściowych, przez chwilę bezskutecznie się z nimi siłowała, po czym energicznie zastukała. Mężczyzna odwrócił się, spojrzał na nią, nieco się wzdrygnął, a na jego twarzy pojawił się wyraz lekkiego przestrachu. W tym samym momencie do Róży dotarło, jak się prezentuje! Zapewne jak postać z horroru, skoro przyprawiła o nerwowy odruch chłopa i to w dodatku wyglądającego na mało strachliwego. Przez chwilę zastanowiła się, czy nie powinna czym prędzej uciec, ale wizja zwłok leżących za rogiem budynku kazała jej jednak zostać na miejscu.

– Niech pan otworzy! – krzyknęła. – I idzie ze mną! Z czwartego piętra wyskoczył człowiek, pewnie się zabił!

Mężczyzna nadal miał zaskoczony wyraz twarzy, ale posłusznie wstał i wyszedł zza kontuaru. Nie odrywając wzroku od Róży, podszedł do ściany, przycisnął jakiś guzik, powodując, że obrotowe drzwi ruszyły z miejsca, otwierając się przed pisarką. Ta nie weszła, tylko dała znak, aby ochroniarz wyszedł do niej.

– Co pani mówi?! – zapytał, kiedy znalazł się już przy Róży. – Jak to wyskoczył?! Skąd i gdzie?!

– Z biura na ostatnim piętrze, od strony baraków – wyjaśniła Krull, odnotowując z ogromnym niezadowoleniem, że jej rozmówca jest nad wyraz atrakcyjny, choć powinien czym prędzej zgolić niepasujące mu kompletnie do twarzy obfite bokobrody. – Niech pan ze mną idzie…

– A skąd pani to wie? – zapytał ochroniarz, nadal patrząc na nią jak na istotę z innej planety.

– Bo to widziałam! – krzyknęła Róża, z trudem hamując się przed zdjęciem płaszcza i narzuceniem go sobie na głowę. Szlag by trafił te wszystkie odżywki, maseczki, turbany, kurze białka i buraki. – Stałam na balkonie! Otworzył okno, zobaczył mnie, wszedł na parapet i skoczył!

– Na pani widok?! – zapytał ochroniarz.

Różę nieco zatchnęło, głównie na myśl o tym, jak wielką popularność zyska wśród jej znajomych właśnie ta wersja zdarzeń. Oczyma duszy zobaczyła Pepe, który – aby zapobiec pladze samobójstw – każe jej na wszelki wypadek wychodzić z domu tylko w kominiarce, oraz swoją menadżerkę Betty, która wysyła ją na operację plastyczną do doktora Gojdzia, aby już nigdy więcej nie wywoływała u ludzi myśli o pozbawieniu się życia. Oboje będą mieli używanie i zatrują jej egzystencję na amen!

– Niech pan nie będzie niemądry! – zganiła ochroniarza. – I niech w razie czego pan mnie łapie, jakby zaraz zrobiło mi się słabo. Niby ostatnimi czasy przeżyłam dwa widoki zwłok i nawet nieźle to zniosłam, ale nigdy nic nie wiadomo…

– Prowadzi pani szalenie interesujący tryb życia – mruknął ochroniarz tonem, co do którego Róża nie mogła zdecydować, czy więcej w nim politowania czy podziwu. – Niech pani poczeka, zablokuję drzwi, żeby nikt się tu nie dostał. Pełno bezdomnych się tu kręci. Raz wyszedłem na obchód, zapomniałem o drzwiach i jak wróciłem, to jeden już spał w środku przy kaloryferze…

Mówiąc to, wyciągnął z kieszeni coś na kształt pilota telewizyjnego i nacisnął na nim jeden z przycisków. Sprawdził, czy drzwi są zamknięte i ruszył w stronę rogu budynku. Róża początkowo podążała za nim, ale potem przystanęła przy biurze nieruchomości i na wszelki wypadek zamknęła oczy. Gdzieś w oddali rozległ się sygnał karetki pogotowia ratunkowego.

– Miała pani rację, lepiej tam nie patrzeć. – Pisarka usłyszała przejęty głos ochroniarza. Mężczyzna położył jej rękę na ramieniu, odwrócił i poprowadził kilka kroków. Jedno spojrzenie na jego zaaferowaną twarz wystarczyło, aby zrozumiała, co zobaczył za rogiem.

– Będzie lepiej, żeby pani tego nie oglądała – powiedział łagodnie, prowadząc ją z powrotem pod wejście do biurowca. – Proszę tu odetchnąć, otworzę pani drzwi. Na półce przy monitorach stoi nietknięty jeszcze sok pomarańczowy i woda mineralna, a na prawo jest łazienka. I, proszę, niech pani spróbuje jakoś zmyć tę charakteryzację, którą ma pani na twarzy, bo jeszcze sanitariusze i policjanci na pani widok też tu padną trupem.

Ciąg dalszy w wersji pełnej