Łza - ebook

Prolog Prehistoria

A było to tak…

Przydymiony bursztynowy zachód słońca. Wilgoć leniwie zbierająca się na niebie. Samotny samochód wspinający się po moście Seven Mile Bridge w stronę lotniska w Miami. Niespodziewana fala wzbierająca na wodach na wschód od Florida Keys, której ogrom miał zaskoczyć oceanografów wypowiadających się potem podczas wieczornych wiadomości. Ruch przy wjeździe na most zatrzymany przez mężczyzn w strojach budowlańców, którzy ustawili tymczasową blokadę.

I on – chłopiec w ukradzionej rybackiej łódce sto metrów na zachód od mostu. Rzucił kotwicę. Wzrokiem śledził ostatni samochód, któremu pozwolono przejechać. Czekał tam od godziny; miał pozostać jeszcze tylko kilka chwil, by obserwować – nie, by nadzorować nadchodzącą tragedię, upewnić się, że tym razem wszystko pójdzie tak jak trzeba.

Mężczyźni udający robotników budowlanych mówili o sobie Tragarze Ziarna. Chłopiec w łódce również był Tragarzem Ziarna, najmłodszym z rodziny. Przez most jechał chrysler K-car w kolorze słomkowym, rocznik 1988, z ponad trzystoma tysiącami kilometrów na liczniku i lusterkiem wstecznym przymocowanym taśmą. Kierowała nim rudowłosa archeolog. Pasażerką była jej córka, siedemnastolatka z miasta New Iberia w stanie Luizjana, sedno planów Tragarzy Ziarna. Dziewczyna i jej matka za kilka minut zginą… o ile chłopak nie popełni błędu.

Miał na imię Ander. Pocił się.

Zakochał się w dziewczynie w samochodzie. I tak oto tutaj, w łagodnym upale późnej wiosny na Florydzie, kiedy czaple modre ścigały się z białymi na tle nieba o barwie czarnego opalu, w otoczeniu nieruchomej wody, Ander miał wybór: wypełnić zobowiązania wobec rodziny albo…

Nie.

Wybór był prostszy.

Uratować świat albo uratować dziewczynę.

Samochód minął słupek oznaczający pierwszą milę z siedmiu na długim moście prowadzącym do miasta Marathon w centrum Florida Keys. Fala Tragarzy Ziarna kierowała się na czwartą milę, tuż za połową mostu. Cokolwiek, od niewielkiego spadku temperatury przez prędkość wiatru aż po fakturę dna, mogło zmienić dynamikę fali. Tragarze Ziarna musieli się dostosować. Umieli tego dokonać – stworzyć falę z oceanu przy wykorzystaniu przedpotopowego tchnienia, a później opuścić potwora na starannie wybrane miejsce, niczym igłę gramofonu na płytę, uwalniając piekielną muzykę. I mogło im to nawet ujść na sucho. Nie da się przecież wnieść oskarżenia, jeśli nikt nie wie, że popełniono zbrodnię.

Tworzenie fal było częścią mocy Tragarzy Ziarna, zwanej Zefirem. Nie chodziło o panowanie nad falami, lecz raczej umiejętność manipulowania wiatrem, którego prądy miały potężną władzę nad oceanem. Andera wychowano, by oddawał Zefirowi cześć jako bóstwu, choć jego pochodzenie było niejasne – zrodził się w miejscu i czasie, o którym starsi Tragarze Ziarna woleli nie wspominać.

Przez miesiące mówili jedynie o swojej pewności, że właściwy wiatr ponad właściwą wodą będzie dość potężny, by zabić właściwą dziewczynę.

Ograniczenie prędkości wynosiło pięćdziesiąt kilometrów na godzinę. Chrysler jechał prawie sto. Ander otarł pot z czoła.

Z wnętrza samochodu emanował słaby błękitny blask. Stojąc w łódce, Ander nie widział ich twarzy, jedynie dwie czupryny, ciemne kule oparte o zagłówki. Wyobrażał sobie dziewczynę z komórką w ręku, piszącą do koleżanki wiadomość o wakacjach z matką, planującą spotkanie z piegowatą sąsiadką albo z tym chłopcem, z którym spędzała dużo czasu, a którego Ander nie znosił.

Przez cały tydzień patrzył, jak czyta na plaży tę samą wypłowiałą książkę w miękkiej okładce: Stary człowiek i morze. Patrzył, jak przewraca kartki z powolną agresją kogoś przeraźliwie znudzonego. Tej jesieni miała pójść do ostatniej klasy. Wiedział, że wybrała trzy przedmioty główne – pewnego razu stał w alejce w sklepie spożywczym i przez płatki śniadaniowe przysłuchiwał się, jak rozmawia z ojcem. Wiedział, jak bardzo boi się rachunku różniczkowego.

Ander nie chodził do szkoły. Studiował dziewczynę. Tragarze Ziarna zmusili go, by ją śledził. W tej chwili był już ekspertem.

Uwielbiała orzeszki pekanowe i bezchmurne noce, kiedy mogła widzieć gwiazdy. Przy stole siedziała bardzo niezgrabnie, ale kiedy biegała, zdawała się unosić w powietrzu. Regulowała brwi pęsetą zdobioną kamykami, co roku w Halloween zakładała stary kostium Kleopatry, który należał do jej matki. Wszystko, co jadła, zalewała sosem tabasco, przebiegała tysiąc pięćset metrów w niecałe sześć minut, na starej gitarze Gibsona należącej do dziadka grała kiepsko, ale z wielkim oddaniem. Malowała groszki na paznokciach i ścianach sypialni. Marzyła o opuszczeniu rodzinnych okolic i udaniu się do dużego miasta, na przykład Dallas czy Memphis, gdzie mogłaby grać w zaciemnionych klubach. Kochała matkę z ogromnym, niezłomnym oddaniem, którego Ander jej zazdrościł i które starał się zrozumieć. Zimą nosiła koszulki bez rękawów, a latem na plaży bluzy sportowe, miała lęk wysokości, ale uwielbiała kolejki górskie, i planowała nie wyjść za mąż. Nie płakała. Kiedy się śmiała, przymykała oczy.

Wiedział o niej wszystko. Zdobyłby maksimum punktów na każdym egzaminie na jej temat. Obserwował ją od 29 lutego, kiedy się urodziła. Robili to wszyscy Tragarze Ziarna. Obserwował ją, zanim jeszcze oboje nauczyli się mówić. Nigdy ze sobą nie rozmawiali.

Była jego życiem. Musiał ją zabić.

Dziewczyna i jej matka opuściły szyby. Tragarzom Ziarna się to nie spodoba. Był pewien, że jeden z jego wujów miał zablokować ich okna, kiedy grały w remika w kawiarni z niebieskimi markizami.

Ale Ander widział kiedyś, jak matka dziewczyny wpycha kij w regulator napięcia samochodu z wyczerpanym akumulatorem i go uruchamia. Widział, jak dziewczyna zmienia na poboczu oponę przy trzydziestostopniowym upale i nawet się nie poci. Te kobiety umiały sobie poradzić. „To kolejny powód, by ją zabić” – powiedzieliby jego wujowie, którzy zawsze oczekiwali, że będzie bronił zdania Tragarzy Ziarna. Jednak nic, co Ander widział w dziewczynie, nie przerażało go, wszystko jedynie pogłębiało jego fascynację.

Opalone ręce wystawały z obu okien, kiedy samochód minął znacznik drugiej mili. Jaka matka, taka córka – nadgarstki poruszające się w rytm muzyki z radia, którą Ander chciałby usłyszeć.

Zastanawiał się, jak by pachniała sól na jej skórze. Pomysł, by znaleźć się tak blisko, żeby poczuć jej zapach, wypełnił go oszałamiającą przyjemnością, która zmieniła się w mdłości.

Jednego był pewien: nigdy nie będzie jej miał.

Opadł na kolana na ławeczce. Łódka zakołysała się pod jego ciężarem, niszcząc odbicie wschodzącego księżyca. I raz jeszcze, mocniej, sugerując poruszenie gdzieś w głębi wody.

Fala się wznosiła.

Musiał tylko patrzeć. Rodzina postawiła sprawę jasno. Fala uderzy, a samochód popłynie razem z nią niczym kwiat spadający poza krawędź misy fontanny. Zostaną pogrzebane w głębi morza. I tyle.

Kiedy jego rodzina spiskowała w nędznym wynajętym domku z „widokiem na zieleń” w postaci zarośniętej chwastami bocznej uliczki, nikt nie mówił o kolejnych falach, które pociągną matkę i córkę w nieistnienie. Nikt nie wspominał, jak wolno rozkładają się ciała w zimnej wodzie. Ale Ander przez cały tydzień miał koszmary związane z pośmiertnym losem ciała dziewczyny.

Rodzina powiedziała, że po fali wszystko się skończy i Ander będzie mógł żyć normalnie. Przecież sam mówił, że tego pragnie.

Musiał jedynie upewnić się, że samochód pozostanie pod wodą dość długo, by dziewczyna umarła. Jeśli jakimś sposobem – tu wujowie zaczynali się sprzeczać – matka i córka wydostaną się i wypłyną na powierzchnię, wówczas Ander będzie musiał…

„Nie” – powiedziała ciotka Chora dość głośno, by uciszyć pokój pełen mężczyzn. Była dla Andera jak matka. Kochał ją, ale jej nie lubił. „Do tego nie dojdzie” – powiedziała. Fala, którą wzbudzi Chora, będzie dość silna. Ander nie będzie musiał własnymi rękami utopić dziewczyny. Tragarze Ziarna nie byli mordercami. Byli opiekunami ludzkości, chronili przed apokalipsą. Tworzyli „boże dzieło”.

Ale to było morderstwo. W tej chwili dziewczyna żyła. Miała przyjaciół i rodzinę, która ją kochała. Miała przed sobą życie, możliwości rozpościerające się niczym konary dębu w nieskończone niebo. Sprawiała, że wszystko wokół niej wydawało się spektakularne.

Ander wolał nie myśleć, czy pewnego dnia mogłaby zrobić to, czego obawiali się Tragarze Ziarna. Przepełniały go wątpliwości. Kiedy fala się zbliżyła, kusiło go, żeby dać się jej porwać.

Gdyby chciał umrzeć, musiałby zejść z łódki. Musiałby puścić uchwyty na końcu długiego łańcucha złączonego z kotwicą. Bez względu na siłę fali łańcuch Andera nie pęknie, a jego kotwica nie zostanie wyrwana z dna morza. Wykuto je z orichalcum, starożytnego metalu przez współczesnych archeologów uważanego za mit. Kotwica na łańcuchu była jednym z pięciu przedmiotów wykonanych z tej substancji, które przechowali Tragarze Ziarna. Matka dziewczyny – rzadki przykład naukowca wierzącego w rzeczy, których istnienia nie może udowodnić – poświęciłaby całą karierę, żeby odkryć choć jeden.

Kotwica, oszczep i atlalt¹, unguentarium² i niewielka rzeźbiona skrzynka, która emanowała nienaturalnym zielonym blaskiem – tylko to pozostało z jego dziedzictwa, ze świata, o którym nikt nie mówił, z przeszłości, którą Tragarze Ziarna za wszelką cenę próbowali stłumić.

Dziewczyna nie miała pojęcia o Tragarzach Ziarna. Ale czy wiedziała, skąd pochodzi? Czy mogła równie szybko jak on wymienić swoich przodków, aż do świata utraconego w potopie, do tajemnicy, z którą oboje byli nierozerwalnie połączeni?

Nadszedł czas. Samochód zbliżył się do słupka czwartej mili. Ander patrzył, jak fala wzbiera na tle ciemniejącego nieba, aż jej białego grzbietu nie dało się już pomylić z chmurą. Patrzył, jak wznosi się powoli – siedem metrów, dziesięć metrów, ściana wody kierująca się w ich stronę, czarna jak noc.

Jej ryk niemal zagłuszył wrzask, który rozległ się z samochodu. Krzyk nie brzmiał jak głos dziewczyny, raczej jej matki. Ander zadrżał. Odgłosy sugerowały, że w końcu zobaczyły falę. Zabłysły światła stopu. Później samochód przyśpieszył. Za późno.

Ciotka Chora dotrzymała słowa, stworzyła doskonałą falę. Niosła ze sobą nutę geranium – Chora maskowała w ten sposób odór palonego metalu, który towarzyszył czarom z udziałem Zefira. Fala była wąska u podstawy, lecz wyższa niż dwupiętrowy budynek, ze skupionym wirem w głębi i spienioną krawędzią; roztrzaska się na środku mostu, ale pozostawi ląd po obu jego stronach nietknięty. Wykona swoje zadanie czysto i, co ważniejsze, szybko. Turyści zatrzymani przy wjeździe na most nawet nie zdążą wyciągnąć komórek i włączyć nagrywania.

Kiedy fala opadła, przykryła szerokość mostu, po czym odbiła się od betonowej barierki trzy metry od samochodu, dokładnie tak jak zaplanowano. Most zajęczał. Droga zakołysała się. Samochód wpadł w wir pośrodku. Podwozie zostało zalane. Auto wzniosło się na fali i zsunęło z mostu po pochylni ze wzburzonej wody.

Ander patrzył, jak chrysler koziołkuje na fali. Przeraził go widok, który zobaczył przez przednią szybę. Oto była – ciemnoblond włosy rozwiane na boki i do góry. Miękki profil, jak cień w blasku świecy. Ręce wyciągnięte do matki, która uderzyła głową w kierownicę. Jej krzyk ciął Andera jak szkło.

Gdyby to się nie wydarzyło, wszystko mogłoby potoczyć się inaczej. Ale tak się stało…

Po raz pierwszy w życiu spojrzała na niego.

Jego dłonie zsunęły się z uchwytów kotwicy z orichalcum. Jego stopy uniosły się nad dno łódki. Nim samochód zdążył wpaść do wody, Ander już płynął w stronę jej otwartego okna, walcząc z falą, wykorzystując każdą odrobinę starożytnej mocy, która płynęła w jego krwi.

To była wojna: Ander przeciwko fali. Uderzała w niego, rzucała go o dno Zatoki Meksykańskiej, waliła w jego żebra, siniaczyła ciało. Zacisnął zęby i płynął mimo bólu przez rafy koralowe, które cięły jego skórę, przez odłamki szkła i zmiażdżonego zderzaka, przez gęste zasłony wodorostów.

Uniósł głowę nad powierzchnię i zaczerpnął powietrza. Widział wykręconą sylwetkę samochodu, która jednak zaraz zniknęła w pianie. Prawie się rozpłakał na myśl o tym, że nie zdążył na czas.

Wszystko ucichło. Fala wycofała się, zbierając odpadki i ciągnąc za sobą samochód. Ander został z tyłu.

Miał jedną szansę. Okna znajdowały się ponad poziomem morza. Kiedy fala powróci, samochód zostanie przez nią zmiażdżony. Ander nie umiał wyjaśnić, jak jego ciało wzniosło się ponad wodę i prześlizgnęło przez powietrze. Wskoczył w falę i wyciągnął ręce.

Jej ciało było sztywne. Ciemne oczy miała otwarte, pełne wzburzonego błękitu. Krew spływała po jej szyi, kiedy odwróciła się w jego stronę. Co widziała? Kim był?

To pytanie i jej spojrzenie sparaliżowały Andera. W tej chwili oszołomienia otoczyła ich fala i utracili szansę – będzie miał czas uratować tylko jedną z nich. Wiedział, jakie to okrutne. Ale samolubnie nie był w stanie jej puścić.

Tuż przed tym jak roztrzaskała się nad nimi fala, Ander chwycił ją za rękę.

Eureka.1 Eureka

W ciszy niewielkiej beżowej poczekalni Eureka słyszała dzwonienie w uszkodzonym uchu. Pomasowała je, co miała w zwyczaju od wypadku, który częściowo pozbawił ją słuchu. Nic to nie dało. Gałka w drzwiach po drugiej stronie pomieszczenia się przekręciła. Następnie w blasku lampy pojawiła się kobieta w cienkiej białej bluzce i oliwkowej spódnicy, z zaczesanymi do góry bardzo cienkimi jasnymi włosami.

– Eureka?

Jej cichy głos nakładał się na bulgotanie akwarium, w którym znajdował się nurek z jaskrawego plastiku zanurzony po kolana w piasku, lecz nie było widać żadnych śladów ryb.

Eureka rozejrzała się po pustej poczekalni, pragnąc przywołać inną, niewidzialną Eurekę, która zajęłaby jej miejsce podczas tej godziny.

– Jestem doktor Landry. Wejdź, proszę.

Od czasu kiedy tato przed czterema laty powtórnie się ożenił, Eureka przetrwała całe armie terapeutów. Życie zarządzane przez trójkę dorosłych, którzy nie mogli się dogadać w żadnej kwestii, okazało się o wiele trudniejsze niż z dwójką. Tato zwątpił w pierwszego terapeutę, staromodnego wyznawcę Freuda, z kolei mama nie cierpiała drugiego, psychiatry o opadających powiekach, który wydzielał otępienie w pigułkach. Później na scenie pojawiła się Rhoda, druga żona taty, gotowa skorzystać z pomocy szkolnego psychologa, akupunkturzysty i specjalisty od kontrolowania agresji. Sama Eureka zaś kategorycznie sprzeciwiła się wizytom u protekcjonalnego terapeuty rodzinnego, w którego gabinecie tato przestawał być dla niej rodziną. Właściwie całkiem podobał jej się ostatni psychiatra, który namawiał ich na szkołę z internatem w dalekiej Szwajcarii – aż wszystko dotarło do jej matki, która zagroziła, że pozwie tatę.

Eureka zauważyła, że nowa terapeutka nosi mokasyny z szarobrązowej skóry. Siedziała na kanapach naprzeciwko wielu par takich butów. Terapeutki stosowały następującą sztuczkę: na początku sesji zsuwały buty, a nakładały je ponownie, by zasugerować koniec. Wszystkie musiały przeczytać ten sam nudny artykuł, według którego „metoda obuwnicza” jest łagodniejsza dla pacjenta niż otwarte oznajmienie, że czas minął.

Gabinet był celowo uspokajający: długa kanapa pokryta kasztanową skórą pod zasłoniętym oknem, dwa tapicerowane fotele naprzeciwko stolika z misą kawowych cukierków w złotych papierkach, dywan wyszywany w kolorowe odciski stóp. Włączony do kontaktu odświeżacz powietrza sprawiał, że pachniało cynamonem. Eurece to nie przeszkadzało. Landry siedziała na jednym z foteli. Dziewczyna z głośnym hukiem rzuciła torbę na podłogę – podręczniki w ostatniej klasie były wielkimi cegłami – i opadła na kanapę.

– Ładnie tu – powiedziała. – Powinna pani kupić jedno z tych wahadełek ze srebrnymi kulami. Mój ostatni lekarz takie miał. Może dystrybutor ciepłej i zimnej wody.

– Jeśli chciałabyś napić się wody, przy zlewie stoi dzbanek. Z przyjemnością…

– Nieważne.

Eureka już pozwoliła sobie wypowiedzieć więcej słów, niż zamierzała przez całą godzinę. Denerwowała się. Odetchnęła i ponownie wzniosła mury. Przypomniała sobie, że jest stoikiem.

Landry wysunęła jedną stopę z szarobrązowego mokasyna i za jej pomocą zdjęła drugi, ukazując paznokcie pomalowane czerwonobrązowym lakierem. Wsunęła obie stopy pod fotel i oparła brodę na dłoni.

– Co cię tu dziś sprowadza?

Kiedy Eureka nie mogła się wyrwać z trudnej sytuacji, jej umysł wypełniały najdziwniejsze obrazy, których nie próbowała się pozbyć. Wyobraziła sobie kawalkadę motocyklistów, która eskortowała ją na terapię, jadąc serpentynami przez centrum miasteczka New Iberia.

Ale Landry wydawała się praktyczna i zainteresowana rzeczywistością, od której Eureka pragnęła uciec. Dziewczynę sprowadził tu jej czerwony jeep. Sprowadziło ją trzydzieści kilometrów drogi między tym gabinetem a jej szkołą – i każda sekunda przechodziła w minutę, w trakcie której nie była z powrotem w szkole, rozgrzewając się przed popołudniowym biegiem przełajowym. Sprowadził ją pech.

A może list ze szpitala Acadia Vermilion, według którego ze względu na niedawną próbę samobójstwa terapia stała się obowiązkowa?

Samobójstwo. Słowo wydawało się bardziej gwałtowne niż jej próba. Wieczorem przed rozpoczęciem ostatniego roku szkoły Eureka po prostu otworzyła okno, a cienkie białe firanki wydęły się w jej stronę, kiedy leżała na łóżku. Próbowała pomyśleć o choć jednej radosnej rzeczy w przyszłości, lecz jej umysł wciąż cofał się do utraconych momentów szczęścia, które nie mogły powrócić. Nie mogła żyć w przeszłości, więc uznała, że nie może żyć w ogóle. Włączyła iPoda. Połknęła resztę tabletek oksykodonu, które tato dostał po operacji kręgosłupa i trzymał w apteczce.

Osiem, może dziewięć tabletek, nie liczyła ich, kiedy je łykała. Myślała o matce. Myślała o Maryi, matce Boga, która zgodnie z tym, czego nauczono ją w dzieciństwie, modliła się za każdego w godzinie jego śmierci. Eureka znała nauki Kościoła katolickiego na temat samobójstwa, ale wierzyła w Maryję, której miłosierdzie było ogromne i która mogła zrozumieć, że dziewczyna utraciła zbyt wiele i mogła już tylko się poddać.

Obudziła się na zimnym oddziale ratunkowym, przywiązana do noszy, krztusząca się rurą do płukania żołądka. Słyszała, jak tato i Rhoda kłócą się w korytarzu, a pielęgniarka zmusiła ją do wypicia paskudnego płynnego węgla, który miał zneutralizować te trucizny, których nie udało się usunąć z jej organizmu.

Ponieważ Eureka nie znała języka, dzięki któremu mogłaby wyjść wcześniej – „Chcę żyć”, „Już nigdy więcej tego nie zrobię” – spędziła dwa tygodnie na oddziale psychiatrycznym.

Wiedziała, że nigdy nie zapomni absurdu skakania na skakance obok potężnej schizofreniczki podczas zajęć rytmiki albo jedzenia owsianki z chłopakiem z koledżu, który zbyt płytko przeciął nadgarstki i pluł w twarz pielęgniarzom, kiedy próbowali podać mu tabletki. Jakimś sposobem szesnaście dni później Eureka wlokła się na poranną mszę przed pierwszymi zajęciami w katolickiej szkole średniej Evangeline, kiedy Belle Pogue, uczennica drugiej klasy z Opelousas, zatrzymała ją w wejściu do kaplicy.

– Musisz czuć się pobłogosławiona, że żyjesz – powiedziała. Eureka wpatrzyła się z taką złością w blade oczy Belle, że dziewczyna jęknęła, przeżegnała się i pośpiesznie ukryła w najdalszej ławce. W ciągu sześciu tygodni od powrotu do Evangeline Eureka przestała już liczyć, ilu przyjaciół straciła.

Doktor Landry odchrząknęła.

Eureka wbiła wzrok w podwieszany sufit.

– Wie pani, dlaczego tu jestem.

– Chciałabym, żebyś ubrała to w słowa.

– Żona mojego ojca.

– Masz problemy z macochą?

– Rhoda umówiła mnie na spotkanie. Dlatego tu jestem.

Terapia Eureki stała się jedną z misji żony taty. Najpierw chodziło o poradzenie sobie z rozwodem, później o żałobę po śmierci matki, teraz o rozpracowanie próby samobójczej. Kiedy zabrakło Diany, nikt nie interweniował w imieniu Eureki, nie dzwonił i nie pozbywał się szarlatana. Eureka wyobraziła sobie, że będzie miała sesje z doktor Landry nawet w wieku osiemdziesięciu pięciu lat i wcale nie będzie mniej porąbana niż obecnie.

– Wiem, że rozdzielenie z matką było dla ciebie trudne – powiedziała Landry. – Jak się czujesz?

Eureka skupiła się na słowie „rozdzielenie” – jakby ona i Diana zostały oderwane od siebie przez tłum, lecz wkrótce znów się połączą, wezmą za ręce i pomaszerują w stronę najbliższej portowej restauracji na smażone małże, i będą się zachowywać, jakby nigdy się nie rozdzieliły.

Tego ranka, przy śniadaniu, Rhoda przysłała Eurece SMS:

„Doktor Landry, 15.00”. W wiadomości był link, by Eureka mogła dodać spotkanie do kalendarza w swoim telefonie. Kiedy kliknęła na adres gabinetu, symbol na mapie wskazał lokalizację przy głównej ulicy New Iberia.

– New Iberia? – Jej głos się załamał.

Rhoda przełknęła łyk paskudnego z wyglądu zielonego soku.

– Pomyślałam, że to ci się spodoba.

Eureka urodziła się i dorastała w miasteczku New Iberia. To miejsce wciąż nazywała swoim domem, tam przeżyła z rodzicami niczym niezakłóconą część swojego życia, aż się rozstali i mama się wyprowadziła, a pewny krok taty zaczął przypominać powłóczenie nogami, jak u tych krabów z restauracji Victor’s, gdzie kiedyś był szefem kuchni.

To było mniej więcej w czasie huraganu Katrina, za którym zaraz przyszła Rita. Stary dom Eureki wciąż istniał – podobno zamieszkała w nim inna rodzina – ale po huraganach tato nie chciał poświęcać czasu i emocji na naprawy. I dlatego wyprowadzili się do Lafayette, dwadzieścia kilometrów i trzydzieści lat świetlnych od domu. Tato dostał pracę jako asystent szefa kuchni w restauracji Prejean’s, która była większa i o wiele mniej romantyczna niż Victor’s. Eureka poszła do innej szkoły, co było niefajne. Nim zdążyła się zorientować, że tato przebolał rozstanie z mamą, oboje wprowadzili się do domu przy Shady Circle. Należał do apodyktycznej kobiety imieniem Rhoda. Była w ciąży. Nowy pokój Eureki znajdował się obok przyszłego pokoju dziecinnego.

I nie, Rhodo, Eurece nie podobało się, że ta nowa terapeutka mieszkała aż w New Iberia. Jak mogła pojechać tak daleko na wizytę, a później zdążyć na wyścig?

Bieg był bardzo ważny, nie tylko dlatego że Evangeline ścigała się ze swoją rywalką, szkołą Manor High. Tego dnia Eureka obiecała trenerce, że zadecyduje, czy zostanie w drużynie.

Przed śmiercią Diany Eureka została kapitanem drużyny. Po wypadku, kiedy była wystarczająco silna fizycznie, przyjaciele namawiali ją, żeby wzięła udział w kilku letnich biegach treningowych. Ale ten jeden, w którym uczestniczyła, sprawił, że miała ochotę krzyczeć. Uczniowie młodszych klas podawali jej kubki wody pełne litości. Trenerka uznała, że przyczyną słabego wyniku Eureki był gips na nadgarstkach. Ale to było kłamstwo. Nie miała serca do wyścigów. Nie było z drużyną. Jej serce znalazło się na dnie oceanu z Dianą.

Po tabletkach trenerka przyniosła baloniki, które wyglądały absurdalnie na sterylnym oddziale psychiatrycznym. Eurece nawet nie pozwolili ich zatrzymać, kiedy skończyły się godziny odwiedzin.

– Odchodzę – oznajmiła jej. Była zażenowana, że ktoś widzi ją z nadgarstkami i kostkami przywiązanymi do łóżka. – Proszę powiedzieć Cat, że może sobie wziąć moją szafkę.

Smutny uśmiech trenerki sugerował, że po próbie samobójczej decyzje dziewcząt ważą mniej niż ciała na Księżycu.

– Przeżyłam dwa rozwody i walkę siostry z rakiem – powiedziała trenerka. – Nie mówię tego tylko dlatego, że jesteś najszybszą dziewczyną w mojej drużynie. Mówię to, bo być może bieganie jest terapią, której potrzebujesz. Kiedy poczujesz się lepiej, przyjdź do mnie. Porozmawiamy o tej szafce.

Eureka nie wiedziała, dlaczego się zgodziła. Może nie chciała zawieść kolejnej osoby. Obiecała, że spróbuje odzyskać kondycję do czasu wyścigu przeciwko Manor, spróbuje raz jeszcze. Kiedyś kochała biegać. Kochała drużynę. Ale to wszystko było wcześniej.

– Eureko – odezwała się doktor Landry. – Czy możesz opowiedzieć mi coś o wypadku?

Eureka wpatrywała się w ciemne płótno sufitu, jakby mogło jej coś podpowiedzieć. Z wypadku pamiętała tak niewiele, że nie widziała sensu w otwieraniu ust. Na przeciwległej ścianie gabinetu wisiało lustro. Dziewczyna wstała i stanęła przed nim.

– Co widzisz? – spytała Landry.

Ślady dziewczyny, którą była wcześniej: te same nieduże, odstające uszy, za które zakładała włosy, te same ciemnoniebieskie oczy jak u taty, te same brwi, które rosły krzaczaste, jeśli codziennie rano ich nie regulowała – to wciąż było na miejscu. A jednak tuż przed wizytą na parkingu minęły ją dwie kobiety w wieku Diany i jedna szepnęła do drugiej:

– Własna matka by jej nie poznała.

To było stwierdzenie, jakich wiele mówiono na temat Eureki w New Iberia: „Mogłaby zwyciężyć w dyskusji z murem chińskim”, „Fałszuje tak, że uszy odpadają”, „Biegnie szybciej niż nadepnięta mrówka podczas olimpiady”. Z takimi wyrażeniami był jeden problem: zbyt łatwo opuszczały usta. Te kobiety nie mówiły o prawdziwej Dianie, która rozpoznałaby swoją córkę zawsze i wszędzie, niezależnie od okoliczności.

Trzynaście lat w katolickiej szkole nauczyło Eurekę, że Diana patrzyła na nią teraz z nieba i rozpoznawała ją. Nie przeszkadzałyby jej podarta koszulka Joshua Tree pod szkolnym sweterkiem, obgryzione paznokcie albo dziura na lewym dużym palcu płóciennych butów w kurzą stopkę. Ale włosy mogłyby ją wkurzyć.

W ciągu czterech miesięcy od wypadku włosy Eureki przeszły od naturalnego ciemnego blondu przez ostry rudy (naturalny odcień włosów jej matki), utlenioną biel (pomysł ciotki Maureen, która prowadziła salon piękności) aż po kruczą czerń (która w końcu zdawała się pasować), a teraz zaczynały odrastać w interesującym rozczochranym ombre. Eureka próbowała się uśmiechnąć do swojego odbicia, ale jej twarz wyglądała dziwnie, jak komediowa maska, którą w poprzednim roku widziała na ścianie podczas zajęć teatralnych.

– Opowiedz mi o swoim ostatnim pozytywnym wspomnieniu.

Eureka znów opadła na kanapę. To musiał być ten dzień. To musiała być płyta Jelly Roll Mortona w odtwarzaczu i koszmarne fałszowanie jej matki w harmonii z jej koszmarnym fałszowaniem, kiedy jechały z opuszczonymi szybami przez most, do którego końca miały nie dotrzeć. Pamiętała śmiech z głupiego tekstu, gdy zbliżały się do połowy mostu. Pamiętała, jak szybko minęły pordzewiały biały znak: CZWARTA MILA.

Później – nicość. Ziejąca czarna dziura, aż obudziła się w szpitalu w Miami z pokaleczoną czaszką, pękniętym lewym bębenkiem, który nigdy nie zagoił się do końca, skręconą kostką, dwoma połamanymi nadgarstkami, tysiącem sińców…

I bez matki.

Tato siedział na brzegu jej łóżka. Płakał, kiedy się ocknęła, przez co jego oczy zrobiły się jeszcze bardziej niebieskie. Rhoda podawała mu chusteczki. Przyrodnie rodzeństwo Eureki, czteroletnie bliźnięta William i Claire, zaciskało małe, miękkie paluszki wokół tych części jej rąk, które nie były w gipsie. Wyczuła zapach bliźniąt, jeszcze zanim otworzyła oczy, zanim wiedziała, że ktokolwiek tam jest i że w ogóle żyje. Pachniały tak jak zawsze mydłem Ivory i gwieździstymi nocami.

Głos Rhody był spokojny, kiedy pochyliła się nad łóżkiem i przesunęła czerwone okulary na czubek głowy.

– Miałaś wypadek. Wyzdrowiejesz.

Powiedzieli jej o nagłej fali, która wzniosła się jak mit z dna oceanu i zrzuciła chryslera jej matki z mostu. Mówili o naukowcach szukających w wodzie meteorytu, który mógł wywołać taką falę. Wspomnieli o robotnikach budowlanych i spytali, jakim sposobem i dlaczego tylko im pozwolono przejechać przez most. Rhoda zasugerowała pozwanie władz hrabstwa, ale tato zrobił gest oznaczający: „Daj spokój”. Spytali Eurekę o cudowne ocalenie. Czekali, aż wypełni luki i opowie, jak sama znalazła się na brzegu.

Kiedy nie mogła tego zrobić, opowiedzieli jej o matce. Nie słuchała, nic z tego nie słyszała. Cieszyła się, że dzwonienie w uchu zagłuszało większość dźwięków. Czasami pasowało jej, że przez wypadek częściowo straciła słuch. Patrzyła na delikatną buzię Williama, a później Claire, sądząc, że to coś pomoże. Ale wydawało się, że się jej boją, co bolało bardziej niż połamane kości. Dlatego popatrzyła za nich, skierowała nieostre spojrzenie ku kremowej ścianie i tam je utrzymywała przez następnych dziewięć dni. Zawsze mówiła pielęgniarkom, że czuje ból na poziomie siódmym z dziesięciu w ich tabeli, dzięki czemu dostawała kolejne dawki morfiny.

– Może ci się wydawać, że świat nie jest sprawiedliwy – zasugerowała Landry.

Czyżby Eureka wciąż siedziała w jednym pokoju z tą protekcjonalną kobietą, której płacono, żeby jej nie rozumiała? T o było niesprawiedliwe. Wyobraziła sobie, że szarobrązowe buty Landry wzlatują magicznie z dywanu, unoszą się w powietrzu i obracają jak minutowa i godzinowa wskazówka na tarczy zegara, aż czas minie i Eureka będzie mogła pośpiesznie ruszyć z powrotem na bieg.

– Krzyk o pomoc taki jak twój często wynika z poczucia niezrozumienia.

„Krzyk o pomoc” to psychiatryczny eufemizm oznaczający „próbę samobójczą”. To nie był krzyk o pomoc. Przed śmiercią Diany Eureka sądziła, że świat jest niesamowicie ekscytującym miejscem. Jej matka była chodzącą przygodą. Podczas zwyczajnego spaceru zauważała rzeczy, które większość ludzi minęłaby tysiąc razy. Śmiała się głośniej i częściej niż którakolwiek ze znanych jej osób i czasem dziewczyna czuła się z tego powodu zażenowana; teraz jednak odkryła, że śmiechu matki brakuje jej bardziej niż czegokolwiek innego.

Razem pojechały do Egiptu, Turcji i Indii oraz opłynęły wyspy Galapagos – wszystko to w ramach badań archeologicznych matki. Pewnego razu kiedy Eureka odwiedziła matkę na wykopaliskach w północnej Grecji, spóźniły się na ostatni autobus z Trikali i myślały, że utknęły na noc – aż czternastoletnia Eureka zatrzymała ciężarówkę z oliwą i autostopem dotarły z powrotem do Aten. Pamiętała, jak matka obejmowała ją ramieniem, kiedy siedziały na pace ciężarówki między ostro pachnącymi, przeciekającymi beczkami z oliwą, i szeptała cicho: „Znalazłabyś drogę ucieczki z lisiej nory na Syberii, dziewczyno. Jesteś cholernie dobrą towarzyszką podróży”. To był ulubiony komplement Eureki. Myślała o nim często, kiedy znajdowała się w sytuacji, z której chciała się wydostać.

– Próbuję nawiązać z tobą kontakt, Eureko – powiedziała doktor Landry. – Twoi najbliżsi usiłują nawiązać z tobą kontakt. Poprosiłam twoją macochę i ojca, by zanotowali kilka słów opisujących zmiany, jakie w tobie zaszły. – Sięgnęła po notatnik w marmurkowych okładkach, który leżał na stoliku obok jej fotela. – Chciałabyś je usłyszeć?

– Jasne. – Eureka wzruszyła ramionami. – Proszę spróbować.

– Twoja macocha…

– Rhoda.

– Rhoda nazwała cię „chłodną”. Powiedziała, że reszta rodziny „obchodzi się z tobą jak z jajkiem”, że „izolujesz się” i jesteś „niecierpliwa” wobec przyrodniego rodzeństwa.

Eureka wzdrygnęła się.

– Nie jestem…

Izoluje się – a czy to ważne? Ale niecierpliwa wobec bliźniąt? Czy to prawda? A może kolejna sztuczka Rhody?

– A co z tatą? Niech zgadnę… „nieobecna”, „ponura”?

Landry przewróciła kartkę w notatniku.

– Ojciec opisuje cię jako, tak, „nieobecną”, „stoicką”, „twardy orzech do zgryzienia”.

– Bycie stoikiem nie jest niczym złym.

Od kiedy Eureka poznała idee greckiego stoicyzmu, starała się panować nad emocjami. Podobała jej się wizja wolności, jaką zyskiwała, przejmując kontrolę nad uczuciami, powstrzymując je tak, że tylko ona je widziała, jak karty w grze. We wszechświecie, w którym nie istniały takie Rhody i Landry, określenie przez tatę „stoicką” mogłoby być komplementem. On też był stoikiem.

Ale ten „twardy orzech” ją niepokoił.

– Jaki orzech samobójca chciałby zostać zgryziony? – mruknęła.

Landry opuściła notatnik.

– Nadal masz myśli samobójcze?

– Odnosiłam się do orzechów – powiedziała z irytacją Eureka. – Stawiałam się w opozycji do orzecha, który… Nieważne.

Ale było już za późno. Pozwoliła, żeby wymknęło jej się słowo na „s”, co było odpowiednikiem powiedzenia „bomba” w samolocie. Landry już widziała migoczące ostrzegawcze światełka.

Oczywiście Eureka nadal myślała o samobójstwie. I tak, rozważała inne sposoby, wiedząc przy tym, że z pewnością nie spróbuje utopienia – nie po tym, co stało się z Dianą. Raz widziała program o tym, jak płuca wypełniają się krwią, zanim topielec umrze. Czasami rozmawiała o samobójstwie z przyjacielem Brooksem, któremu jako jedynemu mogła zaufać, że nie będzie jej oceniał i nie doniesie tacie albo i gorzej. Kilka razy cierpliwie jej wysłuchał, jak w telefonie zaufania. Zmusił ją, żeby mu obiecała, że do niego zadzwoni, kiedy tylko znów o tym pomyśli, więc dużo rozmawiali.

Ale wciąż tu była, prawda? Pragnienie, by opuścić ten świat, nie było tak obezwładniające jak wtedy, kiedy Eureka połknęła te pigułki. Letarg i apatia zastąpiły pragnienie śmierci.

– Czy tato wspomniał, że zawsze taka byłam? – spytała. Landry odłożyła notatnik na stolik.

– Zawsze?

Eureka odwróciła wzrok. Może nie zawsze. Oczywiście, że nie zawsze. Przez chwilę wszystko wyglądało pięknie. Ale kiedy miała dziesięć lat, jej rodzice się rozstali. Po czymś takim trudno znaleźć radość.

– Może mogłaby pani wypisać mi receptę na xanax? – Eureka znów słyszała dzwonienie w lewym uchu. – Inaczej to wydaje mi się stratą czasu.

– Nie potrzebujesz leków. Musisz się otworzyć, nie ukrywać tej tragedii. Twoja macocha twierdzi, że nie chcesz rozmawiać z nią ani z ojcem. Nie okazałaś żadnego zainteresowania rozmową ze mną. A co z twoimi przyjaciółmi w szkole?

– Cat – odpowiedziała odruchowo Eureka. – I Brooks.

Z nimi rozmawiała. Gdyby któreś z nich siedziało teraz na miejscu Landry, Eureka być może nawet by się śmiała.

– Dobrze. – „W końcu”, chciała powiedzieć doktor Landry. – Jak oni by cię opisali od czasu wypadku?

– Cat jest kapitanem szkolnej drużyny biegów przełajowych – odpowiedziała, myśląc o mieszanych uczuciach na twarzy przyjaciółki, kiedy Eureka oznajmiła, że odchodzi i zwalnia stanowisko kapitana. – Powiedziałaby, że stałam się powolna.

Cat była teraz na boisku razem z resztą drużyny. Świetnie prowadziła ćwiczenia, ale motywowanie było jej słabym punktem – a drużyna potrzebowała motywacji, żeby stawić czoła Manor. Eureka spojrzała na zegarek. Gdyby wybiegła stąd zaraz po zakończeniu spotkania, mogłaby zdążyć do szkoły. Tego chciała, prawda?

Kiedy podniosła wzrok, Landry zmarszczyła czoło.

– To dość ostre słowa do dziewczyny, która właśnie opłakuje śmierć matki, nie sądzisz?

Eureka wzruszyła ramionami. Gdyby Landry miała poczucie humoru, gdyby znała Cat, zrozumiałaby. Jej przyjaciółka zwykle żartowała. I w porządku. Znały się od wieków.

– A co z… Brooke?

– Brooksem – poprawiła Eureka.

Jego też znała od wieków. Umiał jej wysłuchać lepiej niż ci wszyscy psychiatrzy, na których tato i Rhoda marnowali pieniądze.

– To chłopak? – Notatnik wrócił, Landry coś zanotowała.

– I jesteście tylko przyjaciółmi?

– A jakie to ma znaczenie? – warknęła Eureka.

Zdarzyło się raz kiedyś, że ona i Brooks ze sobą chodzili – w piątej klasie. Ale byli dzieciakami. A ona była wstrząśnięta rozstaniem rodziców i…

– Rozwód często wywołuje w dzieciach zachowania, które utrudniają im nawiązanie własnych związków.

– Mieliśmy dziesięć lat. Nie wyszło nam, bo ja chciałam iść popływać, a on wolał jeździć na rowerze. Jak w ogóle zaczęłyśmy o tym rozmawiać?

– Sama mi to powiedz. Może porozmawiaj z Brooksem o swojej stracie. Wydaje się kimś, na kim mogłoby ci zależeć, gdybyś udzieliła sobie pozwolenia na uczucia.

Eureka przewróciła oczami.

– Proszę założyć buty, pani doktor. – Chwyciła torbę i wstała z kanapy. – Muszę lecieć.

Uciec z tej sesji. Popędzić do szkoły. Biec przez lasy, aż zmęczy się tak, że nic nie będzie jej boleć. Może nawet pobiec z powrotem do drużyny, którą kochała. Trenerka miała rację w jednej kwestii: kiedy Eureka była w dołku, bieganie pomagało.

– Do zobaczenia w przyszły wtorek?! – zawołała Landry.

Ale mówiła już do zamykających się drzwi.