Maciuś Skowronek - ebook
Maciuś Skowronek - ebook
Zastanawiasz się, jak kiedyś wyglądało dzieciństwo na wsi? Poznaj Maciusia Skowronka! Chłopiec przyszedł na świat pewnego zimowego dnia, gdy w powietrzu czuć było pierwsze oznaki wiosny. Już kolejnego dnia po narodzinach odbyły się chrzciny z uroczystym przyjęciem. A potem przyszedł czas na kolejne przygody! Maciuś, jak każde dziecko, stara się zrozumieć świat, choć nie zawsze mu się to udaje. Pierwsza kąpiel, zabawy z psiakiem i liczne tarapaty, w które wpada w pierwszych latach swojego życia, rozbawią czytelników w każdym wieku. To fascynująca podróż w przeszłość, do czasów, kiedy człowiek żył w całkowitej zgodzie z naturą.
Janina Porazińska (1882/1888 – 1971) – polska pisarka, redaktorka, tłumaczka literatury skandynawskiej oraz szwedzkojęzycznej. W 1903 roku na łamach „Wędrowca” ukazał się jej debiut poetycki. W 1917 roku założyła pismo „Płomyk”. Podczas okupacji była działaczką podziemia oświatowego i kulturalnego. Jest znana szczególnie jako autorka literatury dla dzieci. W swoich utworach często odwoływała się do polskiego folkloru. Jej twórczość tłumaczono na wiele języków. W 1955 roku została odznaczona Krzyżem Oficerskim, a w 1966 Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. Była również Kawalerem Orderu Uśmiechu.
Kategoria: | Dla dzieci |
Zabezpieczenie: |
Watermark
|
ISBN: | 978-87-26-62349-9 |
Rozmiar pliku: | 221 KB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Chłopak urodził się w końcu lutego, na świętego Macieja. A że to mówią:
„Na święty Maciej lody
wróżą długie chłody,
a gdy płyną już strugą,
to i zimy niedługo”
— więc dość było tego dnia wyjść przed chatę a popatrzeć dookoła, aby zmiarkować, czy prędko wiosna nadciągnie.
Ano, chyba już niedługo, bo niebo miało w sobie modrzystość ciemną, a słonko dogrzewało tęgo.
Po polach śniegi sczerniały. Tu, tam czarne płaty roli, tu, tam ruń oziminy wyzierała już ku słonku. A po bruzdach, po ścieżkach, po koleinach przemykały migotliwe smużki wody.
Popatrzył na niebo Wojciech Skowronek, popatrzył na pola, a potem wcisnął na głowę baranicę i poszedł prosić w kumy — na chrzestnych dla swego chłopaka — kowala i Grosikową, wdowę po sołtysie.
Na drugi dzień Wojciech wytoczył z szopy półkoszek, wymościł go nieskąpo grochowinami, nakrył pasiastym kilimkiem, założył kasztany i pojechali do parafii dzieciaka ochrzcić.
Chłopak darł się przy chrzcie jak opętaniec, z czego Grosikowa nieomylnie wywróżyła, że będzie z niego parobek na schwał.
Ochrzczono go na Macieja, skoro już sobie takie imię przyniósł.
Zaraz też z kościoła zajechano do gospody, a to według Grosikowej dlatego, aby chłopak przez całe życie był wesół.
W gospodzie było rojno i gwarno.
Wojciech Skowronek wszystkich ugaszczał, częstował, zapraszał, że to za zdrowie syna.
Mijały chwile.
Kasztany niecierpliwie biły kopytami w ziemię, pilno im było do stajni, ale rozochocona Grosikowa przyśpiewywała, aż przez otwarte okno niosło się szeroko, daleko!...
„Oj, rozum woła, kumeczku,
oj, jedźmy już do domeczku!
A woreczek nam szeleszcze:
zabawmy się, kumciu, jeszcze.
Hej — ha!”
Tymczasem w chacie Skowronków szykowano poczęstunek.
Upieczono kukiełkę chrzestną — piękną struclę z białej mąki. Wyniesiono z komory wianki kiełbasy. Rozłożono na stole bochny razowca. Postawiono jedną miskę twarogu. drugą miodu, a w trzeciej kopę jaj na twardo. Na kominie bulgotała w ogromniastym garnku kawa.
Jakoż mało przed zachodem już od końca wsi posłyszano kumów. Kompania chrzestna wracała wesoło. Kowal grubym głosem huczał na swoją nutę:
„Idzie woda
od ogroda
około Zwierzyńca.
Czarne buty
do roboty,
czerwone do tańca!”
Grosikowa ciągnęła na swoją nutkę cieniutko a piskliwie:
„Idzie woda
od ogroda,
od samego Śląska.
Chciał tańcować
pan starosta,
nie miał ni selązka!”
Zaturkotał półkoszek na mostku, stanął przed chatą Skowronków.
Wysiedli. Kowal wziął lekuchno poduszkę z Maciusiem, poszedł pierwszy, a przestąpiwszy próg chaty, przed Skowronkową się pokłonił:
— Powieźliśmy poganina, przywozimy wam chrześcijanina.
Skowronkowa zapłakała z rozrzewnienia.
Zaraz też Grosikowa rozścieliła na ziemi płachtę, położyła na niej poduszkę z Maciusiem, rozwiązała ją i przewróciła chłopaka nosem do ziemi. A chrzestny naszykowaną już na stole rózeczką po trzykroć lekuchno Maciusia chłostnął.
— Żebyś był karny!
Żebyś słuchał ojca!
Żebyś słuchał matki!
Po czym wrzeszczącego chłopaka podjęli z ziemi i oddali matce.
Wnetki też poczęli się schodzić zaproszeni sąsiedzi. Gdy się już izba wypełniła po brzegi, zastukały kubki, zapachniała kiełbasa, zaskrzypiały łyżki o wręby misek.
Skowronkowa zaprasza do jadła. Wojciech z pełnego serca i z pełnych misek gości częstuje.
A Teofilka Skowronczanka nalewa kawę, roznosi kubki, podsyca ogień, wynosi jadło z komory, uprząta puste miski, nakłada, zmywa, wyciera, a wszystko prędko, bo wszystko pilne.
Laboga rety! Aż jej się w głowie mąci, a koszula na grzbiecie spotniała do ostatniej nitki!
Dobrze już tak z godzinę się raczyli, kiedy kum kowal podniósł się z ławy, przepchnął przez ciżbę na środek izby, a popatrując ku kominowi, gdzie na stołku siedział Jantolek muzykant i kiełbasę z chlebem pogryzał, huknął:
„A cóż to za wesołuch,
co go tu nie słychać?
Wczoraj nie jadł, dzisiaj nie jadł,
nie może oddychać.
Dać mu jeść, dać mu pić
i skibeczkę chleba,
bo nam tego wesołucha
do tańca potrzeba!
Hu — ha!”
— Hu — ha! podchwyciła gromada.
Jantolek nie dojedzoną kiełbasę pobok na ławie położył, skrzypeczki porwał i cieniuteńko a ochoczo przygrywkę po strunach rozprowadził.
Tak też zaraz Grosikowa wytoczyła się zza stołu, ujęła się pod boki, stuknęła obcasikiem o podłogę i grajkowi nutę do tańca podała:
„W stawie ryby, w boru grzyby,
w lesie orzechy, orzechy.
Oj, będzie z tego Maciusia
wiele uciechy, uciechy!”
Jantolek nutę na smyk porwał, a kowal chwycił Grosikową do „chodzonego” i drobniutko stąpając wyznaczał tanecznikom koło.
„Jantoleczku, zagraj lepiej,
zasieję ci zagon rzepy.
Zasieję ci i półtora,
tylko graj mi do wieczora!
Hu — ha!”
Poszła... ochota!
Ano, na gospodarskich chrzcinach musi być suto, gościnnie i wesoło. Inaczej nie pasuje.
Wpośród tego tańca a gwaru, a muzyki, a śpiewu — w lipowej kolebusi, nakarmiony, obetkany różową pierzynką spał sobie najspokojniej, o nic się nie frasując, bohater tego dnia — Maciuś Skowronek.KĄPIEL
Skowronkowa co dzień Maciusia kąpie.
W dużym garnku na kominie gotuje wodę, a do wody sypie i macierzankę, i bylicę, i zielę krzepień, aby chłopak od kąpieli w tym odwarze w krzyżu był mocny, a i w nogach krzepki.
Potem wodę do niecki wylewa i łokciem próbuje, czy nie za gorąca.
Ano łokciem, bo ręka od pracy stwardniała, to i gorąca woda jej nie parzy.
Pod głowinę uwija wiechetek ze szmat.
Maciuś rad, że go z powijaka zluzowano, nóżkami kopie i spokojnie patrzy na te szykowania. Dopiero jak go matka w wodę włoży, jak nie zacznie wrzeszczeć!