Małżeńska gra - ebook

Rozdział 1

TERAŹNIEJSZOŚĆ

Ten ranek, kiedy moje życie się zmieniło, niczym się nie różnił od innych. Wstałem. Wziąłem prysznic. Krawat, który wybrałem, nie odznaczał się specjalnie na tle pozostałych w szufladzie, a garnitur nie był bardziej niebieski od reszty moich niebieskich garniturów. Nie należał do moich ulubionych ani najbardziej znienawidzonych. Pasował na mnie tak samo, jak każdy, który kazałem dla siebie uszyć po ślubie. Szerszy w ramionach. Węższy w pasie. Rękawy luźniejsze w bicepsie. Lubiła, kiedy ćwiczyłem, więc tak robiłem.

Rankiem, kiedy wszystko się odmieniło, czułem się tak samo jak zawsze, przynajmniej mniej więcej. Miałem sporo do zrobienia, ale nie za wiele. Ona zapewne była już na spotkaniu z naszym drugim dyrektorem wydawniczym. Ja udawałem się w drogę, żeby zajrzeć śmierci prosto w oczy, pędząc sto mil na godzinę, a jednocześnie podziwiając chmury.

Tego ranka, kiedy moje życie uległo zmianie, zacząłem spisywać listę zakupów dla gosposi.

Loft był skąpany w świetle, trapezy słońca padały na twarde drewno. Dwadzieścia pięter pode mną w naczyniach włosowatych Crosby Street krążyła stalowa krew, drogę do arterii Lafayette wypełniał hałas.

Moje życie zmieniło się w ciągu tygodnia, dzbanek do kawy bulgotał, marynarka wisiała zarzucona na stołek barowy, mleko na blacie kwaśniało.

Odłożyłem je na miejsce, bo ona nigdy tego nie robiła.

Nie miałem najmniejszego przeczucia nadchodzącej klęski. Żadnej intuicji, że ten dzień będzie się różnił od pozostałych. Nierozsądnie byłoby oczekiwać, że to wyczuję. Czemu miałbym przeczuwać katastrofę, zanim nastąpiła, i to w wieku nauki i rozumu?

Niczego się nie spodziewałem.

Jej pismo – kwieciste, pełne zawijasów, wylewny wyraz wymogów szkoły katolickiej – znajdowało się na dole napisanej na maszynie wiadomości. Nalałem sobie kawy, zakładając, że to umowa wstępna czekająca na mój podpis, który miał się znaleźć obok jej parafki.

Myliłem się.

Po raz pierwszy, ale nie ostatni myliłem się co do jej zamiarów.

Kochany Adamie,

nie wiem, jak mam to wyrazić.Rozdział 2

PRZESZŁOŚĆ

Pierwsze razy.

Pierwszy raz, kiedy ją ujrzałem.

Miałem władzę. To ja rozdawałem karty. Imperium wydawnicze, które zbudowali jej rodzice, waliło się wraz z całą branżą. Mieli jednego chętnego kupca. Mnie. Wkroczyła do sali konferencyjnej tuż za swoim ojcem, Johnem Barnesem, który zostawił przed wejściem butlę tlenową oraz ego.

Pierwszy raz, gdy ją zobaczyłem, musiałem wstrzymać oddech.

Pierwszy raz, kiedy się odezwała, wypuściłem powietrze.

– Panie Steinbeck – powiedziała, zajmując miejsce między prawnikami a menedżerami. Moje nazwisko zostało wypowiedziane z większym szacunkiem, niż mi się należał. Była dzieckiem literatury. Wymawianie „Steinbeck” z szacunkiem weszło jej w krew.

– Nie jesteśmy spokrewnieni – odparłem. – W życiu nie widziałem folwarku na oczy.

– Najwyraźniej.

Jej włosy były proste, brązowe, do ramion, a oczy miały jasnoniebieski kolor.

Usiedliśmy. Otworzyliśmy teczki. Zaczęliśmy rzucać cyframi. Oddech jej ojca zrobił się mozolniejszy. Rozedma płuc. Trzy paczki fajek dziennie, nałóg rzucony za późno. Wciąż na niego spoglądała, spotkanie trwało, a ona coraz bardziej się denerwowała.

Co by dla niego zrobiła? Gdybym udawał, że nie dostrzegam udręki jej ojca, czy wtrąciłaby się, żeby mu pomóc? Czy podjęłaby pochopną decyzję, byle wyciągnąć go z tego pomieszczenia?

Pierwszy raz, gdy poddałem moją przyszłą żonę sprawdzianowi, nie zdała go. Albo zdała – zależy, jak na to spojrzeć.

– Proponujecie mi – zacząłem – czterdzieści dziewięć procent udziałów w firmie, choć nikt w tym biznesie nie wierzy, że przyniesie jakiekolwiek pieniądze przez następne pięć lat. Wyczerpaliście kredyt i chcecie, żeby przedsiębiorstwo R + D wkroczyło do akcji, wsparło was finansowo i pozwoliło zatrzymać klucze do królestwa.

– Nikt z R + D nie zna się na przemyśle wydawniczym, mamy parę pomysłów…

– Nikt z siedzących przy tym stole nie zna się na przemyśle wydawniczym. Tylko połowa ma jakieś pojęcie o biznesie. I pani nie siedzi po ich stronie.

Podsunąłem jej teczkę. W środku znajdowała się prognoza zysków na kolejne pięć lat. Zapowiadało się paskudnie. Nawet najprzychylniejszy scenariusz przewidywał plajtę.

– Już za późno na wszczęcie zwykłego postępowania upadłościowego – oznajmiłem. – Zdążyliście zredukować zatrudnienie do tego stopnia, że nie możecie wykłócać się o ocalałe etaty. I choć negatywnie odbije się to na amerykańskiej literaturze, wszyscy mają was w dupie.

John Barnes wziął głęboki oddech i zarzęził. Nie patrzył na teczkę, patrzył na mnie.

– Czego chcesz? – wyszeptał.

– Wszystkiego. Nie mniej. Oferowana przeze mnie kwota wykupu jest na dole strony.

Pierwszy raz, kiedy zszokowałem moją przyszłą żonę, nie dała tego po sobie poznać. Nie bardzo. Jednak jej dolna warga opadła, a powieki jednocześnie zamrugały. Zamknęła teczkę.

– Interesuje pana budynek.

Oparłem się.

– To niezła nieruchomość. – Spuściłem wzrok na jej piersi. Mogłem domyślić się ich kształtu po delikatnym cieniu na obojczyku. Zastanawiałem się, jak smakują.

– To przebudowany magazyn SoHo.

Miała zamiar zrobić uwagę, ale jej ojciec znów zarzęził. Zgubiła wątek. Zrobiło mi się jej żal. Kochała go. Jej oddanie mnie wzruszyło. Bardziej niż smaku jej cycków pragnąłem smaku jej oddania.

Zamknęła długopis zatyczką i wróciła do tematu.

– Ten budynek? To gratka dla deweloperów. Za tę sumę moglibyśmy sprzedać tylko jego i zatrzymać firmę.

– Ale prawo zastawu wam tego zabrania.

Pierwszy raz, gdy przyparłem moją przyszłą żonę do muru, sądziłem, że wygrałem decydującą bitwę w wojnie, którą – jak mi się wydawało – rozumiałem. Pięć lat później wraz z synkopowanym wyciem karetki dwadzieścia pięter niżej naszego loftu oraz napisaną na maszynie wiadomością leżącą na kuchennym blacie zdałem sobie sprawę, że ani jedno, ani drugie nie było prawdą.Rozdział 3

TERAŹNIEJSZOŚĆ

Kochany Adamie,

nie wiem, jak mam to wyrazić. Ale muszę.

Nie mogę być dłużej twoją żoną.

List miał dwie strony. Nie mogłem go przeczytać. Kawa, którą trzymałem w ręku, wystygła.

Krew – do ostatniej kropli – momentalnie napłynęła mi do twarzy, zostawiając mnie z pustą dziurą w klatce piersiowej i zdrętwiałymi, zbielałymi palcami, które najpierw mrowiły, a potem straciły czucie.

Zmiąłem kartkę, aż stała się ciasno zbitą kulą zdrady, i wsunąłem ją do kieszeni. Musiałem się wysikać. Akurat teraz. Musiałem pójść do łazienki, otworzyć drzwi i wyjąć fiuta. Zrobić te wszystkie rzeczy, jednocześnie pędząc bez hamulców ku urwisku.

Zadzwoniłem do niej. Żadnej odpowiedzi. Poczta głosowa pełna. Raz jeszcze wybrałem numer. To samo. Napisałem.

Gdzie jesteś?

Musimy porozmawiać.

Zero odpowiedzi. Nie mogłem dłużej wpatrywać się w telefon. Pomyślałem, że mnie zostawia, ale wciąż musiałem się wysikać. Nie miałem czasu myśleć, a co dopiero zaprzątać sobie głowę absurdalnymi funkcjami życiowymi.

Kiedy stanąłem nad muszlą klozetową, myśli mnie opuściły, stukocząc jak karty do gry o rowerowe szprychy, z górki, szybciej i szybciej.

To inny mężczyzna.

Zabiję go.

Sprawdzę wszystko.

Zamknę konta w banku.

Wtorek po gali UNICEF-u.

Pieprzyłem ją we wtorek.

Doszła.

Czy doszła?

Zdecydowanie doszła.

Co źle zrobiłem?

To moja wina.

Jak on się nazywa? Zabiję…

Za nic nie przepraszaj.

Zdobądź hasło do jej maila.

Gdzie ona jest?

Przeproś za wszystko.

Nie chciała.

Zrób coś.

Zrób coś.

Zrób.

Coś.

Trzasnąłem deską klozetową. Pieprzyć sikanie. Pieprzyć zamykanie drzwi. Pieprzyć spacer pieprzoną ulicą. Była zima. Przeciąłem chłód jak tępy nóż. McNeill-Barnes znajdowało się parę budynków obok, a ja nie potrafiłem zachować zimnej krwi. Pieprzyć ten cały syf, który miałem na głowie; musiałem coś zrobić.Rozdział 4

PRZESZŁOŚĆ

Diana. Diana McNeill-Barnes. Do czego bym się posunął, żeby ją posiąść? Czy zmieniłbym moją strukturę komórkową? Odwrócił się od własnej tożsamości? Zostawiłbym to za sobą, nigdy o tym nie wspominał, spalił to do szczętu, aż przemilczenie tematu nie byłoby kłamstwem?

Czy zgodziłbym się na kiepski interes dla jej szczęścia?

– Zamierzam to zrobić – powiedziałem.

Wraz z Charliem byliśmy w Loft Housie – niewielkim, modnym prywatnym klubie z oryginalnymi dziełami sztuki wokół i listą oczekujących na członkostwo tak długą, jak moja noga. Restauracja na dachu spoglądała z góry na miasto z czterech stron. Siedzieliśmy na południowym jej skraju, skąd widzieliśmy kawałek Manhattanu wcinający się w ocean.

– Złamać ją?

– Zamierzam ją poślubić.

Potrząsnął głową, postukując swoją oryginalną, tubylczą laską. Był weteranem wojennym pod pięćdziesiątkę. Gdybyście znali historię i usłyszeli jego akcent, ciekawość mogłaby sprawić, że spytalibyście go, w jakich to wojnach ostatnio walczyła Australia. Odparłby wam: „W tych, które można kupić, i tych, za które można zapłacić”, a potem zapytałby, czy chcecie zobaczyć jego rany wojenne.

Lepiej odmówić.

Charlie był pierwszym, który usłyszał o niej jedenaście miesięcy temu. Pierwszym, który podał w wątpliwość moje instynkty.

– Jak to możliwe, że jest waniliowa? – zapytał dzień po tym, jak po raz pierwszy zabrałem ją do łóżka. Wybraliśmy się pojeździć rowerami po sześciomilowej ścieżce Central Parku; turkotanie i takt przerzutek przerywały nasze ciężkie oddechy. Jechał wolno z powodu nogi. – Nie możesz posuwać wanilii. To nienaturalne.

– Czemu to takie wielkie halo?

– To jakby spali ze sobą pies z kotem. Ona musi być subem. Może o tym nie wiedzieć, ale powinna taka być.

– Namierzyłem jej byłego narzeczonego w jakimś barze dla palantów przy Wall Street. Spiłem go i zadałem mu parę dosadnych pytań.

– Jak ty to robisz?

– „O, cześć, nieznajomy z baru, właśnie dostałem kosza, o nie, dostałeś kiedyś kosza, och, prawdziwa suka. Moja chciała w łóżku tego i tego, i tak dalej, i tak dalej, a ty, związałeś ją kiedykolwiek albo coś takiego?”. Na co on mówi: „Nie, nie pozwalała mi nawet pociągnąć się za włosy, kiedy robiliśmy to na pieska”. Zrobione. Potwierdzone. Zajęło mi to siedemdziesiąt cztery minuty.

– To tylko dowodzi, że czuje pociąg do skrytego Dominującego, nawet jeżeli złamas nie wiedział, co robi. Pytałeś ją? Wprost? Zamiast owijać w bawełnę?

– Miała dziewczynę w college’u. Parę miesięcy lekkiego wiązania, ale swojemu chłopakowi nie pozwalała na nic.

Puścił kierownicę i usiadł prosto, wyciągając ręce.

– I rzuciłeś Serenę dla tego?

Tego? Dla Diany. Serena była dzieckiem i nasz czas już minął. Kiedy ostatniego dnia ją złamałem, skończyłem z nią. Diana była kobietą i była wieczna. Kochałem ją. Spędziłem z nią jedną noc i godziny przy stole negocjacyjnym, walcząc z nią, i kochałem ją.

Pomiędzy przejażdżką rowerową w Central Parku a siedzeniem z Charliem w klubie, kiedy popijając whiskey, opowiadałem mu, że zamierzam się z nią ożenić, minął prawie rok. Diana była moim niebem i błyszczała jak gwiazdy.

– Człowieku, nigdy nie będziesz się czuł dobrze we własnej skórze – powiedział Charlie, opierając się z powrotem o cypel Lower Manhattanu, przynajmniej tak to wyglądało.

– To kit, który sobie wciskamy – odparłem. – Usprawiedliwienie. Nie potrzebuję wymówki i nie potrzebuję stylu życia, żeby mieć życie.

– Płać składki członkowskie w Lochu – poradził, po czym łyknął drinka.

– Nie ma takiej potrzeby.

– Zapłacę za ciebie. Przyjdzie dzień, kiedy nie dasz rady dzielić się władzą kolejnej nocy.

– Dam radę.

Uśmiechnął się. Nawiasy wokół jego ust pociemniały, nie golił się od paru dni.

– Dasz radę? Przyjacielu, nigdy nie kwestionowałem twojego męstwa.

– Dobry pomysł. – Zamieszałem whiskey na dnie szklanki. – Mógłbym ją złamać, jasne.

Myśl o tym skręciła mi wnętrzności razem z drinkiem. To było zbyt piękne. Wyobrażenie sobie, jak klęczy z rękoma za plecami. Jaja zawiązały mi się w supeł.

Pozbyłem się tej myśli. Kochałem ją. Chciałem ją kochać. Potrzebowałem ją kochać, a z chwilą, kiedy uklęknie, będzie dla mnie zerem.

Odstawiłem szklankę.

– To nie byłoby w porządku. Ona nie jest stworzona do uległości.

– Nie możesz postanowić, że będziesz waniliowy do końca życia. To nie jest kwestia wyboru.

– Wszystko jest wyborem. I wybieram ją.

Podniósł drinka do ust.

– Niezła musi być z niej dupa.Rozdział 5

TERAŹNIEJSZOŚĆ

Nie mogę być dłużej twoją żoną. Jesteś dobrym człowiekiem. Jesteś dobry dla mnie i mojej rodziny. Nigdy nie odpłacę ci się za to, że nam pomogłeś. Ale zaczęłam czuć się zobowiązana i myślę, że obowiązek i wdzięczność zmąciły mój osąd sytuacji.

Zaczęliśmy naprawiać szkody w Wydawnictwie McNeill-Barnes od wynajęcia części budynku na umowy krótkoterminowe, każąc personelowi pracować na najmniejszym kawałku przestrzeni, na którym dali się upchnąć. Pięć lat później odzyskaliśmy dwa piętra.

Przechadzałem się po apartamencie na poddaszu z bólem ssącym moje wnętrzności i sercem zaplątanym w drut. Zbudowaliśmy to razem. Jej ojciec wycofał się z codziennych obowiązków i odszedł do zarządu, podczas gdy my, ona i ja, nadaliśmy interesowi nowy kształt.

– Panie Steinbeck. – Asystentka Diany, Kayti, biegła za mną. Matka wychowująca dziecko w pojedynkę, z kolczykiem w nosie i słodkim uśmiechem, organizowała mojej żonie życie. – Mam wiadomość od…

– Gdzie ona jest?

– Kto? – Kayti pospieszyła za mną.

– Moja żona. – Nie przestawałem iść w kierunku jej biura. Dostrzegałem cień postaci stojącej pomiędzy drzwiami z matową szybą a oknami.

– Zostawiła wiadomość…

Otworzyłem drzwi.

– Steinbeck!

Postać okazała się Zackiem Abramsonem, redaktorem naczelnym działu faktów, który sprawił, że z powrotem staliśmy się liczącym graczem. Zamknął książkę z hukiem i odłożył ją na prosty stolik kawowy w stylu misyjnym.

Diana lubiła ciepłe rzeczy. Ciepłe kolory. Ciepłe światło. Ciepły seks.

– Nie będzie jej – dokończyła Kayti.

Zack był próżnym kutasem, który powinien zostać w teatrze. Cwany i niegodzien zaufania. Miał w zwyczaju patrzeć na ludzi tak, jakby znał ich sekrety, ale tak nie było. Posiadał jednak wspaniały talent edytorski i pomimo wszystko lubiłem tego dupka.

– Powiedziała dlaczego? – zapytałem Kayti.

– Ech, nie, ale…

– Nie powinieneś sam tego wiedzieć? – spytał Zack, najwyraźniej z siebie zadowolony.

– Małżeństwo nie robi z ciebie wróżki. – Położyłem torbę na biurowym krześle mojej żony, bo nikt nie mógł mi tego zabronić.

– Naprawdę ładny garnitur, Adamie.

– Czego chciałeś, Zack, przypomnij mi.

– Yyy, mogę dokończyć? – spytała Kayti.

– Nie – odparował Zack.

– Tak – powiedziałem jednocześnie.

Kayti zatkało tylko na chwilę.

– Diana powiedziała, że nikt nie wie. To były jej jedyne trzy słowa, które miałam ci przekazać. Nikt nie wie. Ale nie chciała zdradzić nic więcej. Nie wiem, o co w tym wszystkim chodzi. Mam zadzwonić do niej i się dowiedzieć?

– Ja do niej zadzwonię – zapewniłem. – Dziękuję, Kayti.

Skinęła głową i wyszła, zamykając za sobą drzwi.

– Chciałeś czegoś? – spytałem ponownie.

Zack wyjął kopertę z kieszeni marynarki.

– Chciałem doręczyć ci to do rąk własnych. Dziękuję za możliwość pracy dla McNeill-Barnes. Biorąc udział w restrukturyzacji, sporo się nauczyłem. Wręczam ci swoje wypowiedzenie.

Nie otworzyłem koperty. Tego ranka i tak dostałem już o jedną pożegnalną wiadomość za dużo.

– Przykro mi, że odchodzisz, ale nie będę próbował cię zatrzymać.

– Dzięki. – Poklepał mnie po ramieniu.

– Masz jakiś powód? Nowa praca? Wyjeżdżasz i zaczynasz prawdziwe życie?

– Moja babcia. W domu rodzinnym w Dayton. Jest chora. Demencja.

– I ty masz się nią zająć? – Zmierzyłem go wzrokiem od jego szykownych butów po ciut za długie włosy. Nie wyglądał na troskliwego opiekuna, ale przestałem oceniać ludzi po wyglądzie dawno temu.

– Razem z moją matką.

– Rób notatki. To będzie świetna rzecz. Aktor zamienił się w dziennikarza, który zamienił się w redaktora, który zamienił się w pielęgniarza.

Uśmiechnął się złośliwie.

– Tobie pierwszemu to pokażę.

Ruszył do wyjścia, ale zatrzymałem go.

– Przykro mi z powodu twojej babci. Ale nie zahaczaj już o swoje biuro. Twój laptop zostaje tutaj. Z umowy wynika, że zgłosisz nam wszystkie hasła. Nie każ mi ściągać ci na głowę prawnika. To nudziarz. Poza tym nie chcesz odbierać wezwania do sądu na oczach swojej rodziny.

– Nie martw się, przyjacielu. Nie mam nic do ukrycia. Przekaż Dianie moje uszanowanie.

Jej imię ubodło mnie prosto w serce.Rozdział 6

PRZESZŁOŚĆ

Mężczyzna dobiera strój do miejsca i okazji. Kobieta ubiera się, by czegoś dowieść. Kiedy zaprosiłem Dianę na kolację, żeby omówić warunki wykupu Wydawnictwa McNeill-Barnes, by stracić firmę lub ją ocalić, ubrała się, aby coś mi powiedzieć.

Nie chodziło tylko o interesy.

Wałkowaliśmy temat od paru tygodni. Twardo walczyła. Była oddana i lojalna wizji swoich rodziców. Wyglądało na to, że szybciej zatopi okręt, niż zmieni kurs prowadzący wprost na górę lodową.

Ubrała się w nowojorską małą czarną z dekoltem, by raz jeszcze kazać mi wyobrażać sobie jej cycki. Była za młoda na swoje stanowisko i pewność siebie. Mając dwadzieścia trzy lata, zachowywała się tak, jakby jej krągłości pasowały do układanki tego świata.

Widzicie? Nie miała w sobie za grosz uległości.

– Pięćdziesiąt jeden procent dogorywającej firmy nie jest wiele warte, Diano.

Nie byłem szorstki ani kąśliwy, tylko szczery. Zasługiwała na nagą prawdę rzuconą prosto z mostu. Zapracowała sobie na mój szacunek. Chciałem bardziej pomóc jej niż kupić firmę i sprzedać ją na części. Dochodziliśmy do tego etapu negocjacji, kiedy albo mieliśmy dobić targu, albo sobie odpuścić. Gdy w końcu ja powiem „nie” albo ona wreszcie powie „tak”, co wtedy?

– Żyjąca firma jest więcej warta niż kawał cegły.

– A cała backlista Cynthii Wilt? I Nortona Edge’a? Możecie podtrzymywać je sztucznie przy życiu z waszym IP.

Na jej twarzy odmalowało się zarówno zaskoczenie, jak i rozczarowanie. Wiele razy napomykałem o aktywach firmy, lecz nigdy o backliście. Domyśliłem się, że zakładała, iż nie znam wartości backlisty i zależy mi jedynie na aktywach rzeczowych. Teraz, kiedy z jej postawy uleciała pewność siebie, wiedziałem, że miała nadzieję użyć tej karty przetargowej w ostatniej chwili. Właśnie jej to udaremniłem.

– Dobijmy targu – powiedziałem.

Od wielu dni przygotowywałem plan. Nie wpadłem na niego świadomie ani nie kazałem go opracować żadnemu mojemu pracownikowi. Obracałem tę pieczeń na wolnym ogniu, żeby zobaczyć, jak się wypiecze. Kiedy zjawiła się w tej czarnej sukience, mój szach-mat nie wypalił. Zakup firmy i wyrzucenie jej z pracy nie wchodziły w grę. Musiałem ją zobaczyć raz jeszcze. I jeszcze. I jeszcze.

– Targu? Lubię to słowo. Miałam je na końcu języka. – Przechyliła kieliszek z winem i przypatrywała się kroplom na stole. – Dobijmy go.

– Wykupię pięćdziesiąt jeden procent i obiecam procentujące w przyszłości zastrzyki gotówki, kiedy będą potrzebne. Dam wam pięć lat, żebyście byli na plusie.

Uśmiechnęła się, tak jakby gładko poszło. Nie była głupia ani naiwna, tylko podekscytowana perspektywą szansy, nieważne, jak wątła ona była. Wtedy nie wiedziałem, że wyprowadzenie firmy na prostą nie jest tak istotne, jak utrzymanie jej na powierzchni.

– Ale… – Pozwoliłem, by moje słowo zawisło w powietrzu, żeby zobaczyć, czy uśmiech zniknie z jej ust. Nie zniknął. – Ale biorę udział w podejmowaniu codziennych decyzji.

– Mając pięćdziesiąt jeden procent głosów? – Oparła się, stukając palcem w dno kieliszka.

– Nie zamierzam wybulić takiej forsy, jakiej potrzebujecie, i zostawić ją bez nadzoru.

Nie przyznałem się przed sobą, dlaczego tak naprawdę warunki umowy włączały mnie do firmy. Nie mogłem się jej narzucać. Nie przyjęłaby tego, co chciałem jej dać. Nigdy by do mnie nie przypełzła. Nigdy by całkowicie nie uległa. Miałem dość kobiet, które to zrobiły. Mogłem mieć Serenę z powrotem w każdej chwili. Ale Diana… Diana była niekończącą się fascynacją. Chciałem tylko patrzeć, jak istnieje.

Uśmiechnęła się do siebie i zakryła oczy.

– Co? – spytałem.

Przesunęła dłoń do ust i spojrzała na mnie tak jak nigdy wcześniej.

– Wypiłam za dużo wina.

– Dwa kieliszki? Daj spokój. – Dolałem jej. – Napij się jeszcze i powiedz, co ci chodzi po głowie.

– Przestań! – nakazała ze śmiechem.

– Zaraz zgodzisz się na moje warunki. – Odstawiłem butelkę. – Myślę, że zasługujesz na to, żeby się napić i to uczcić.

Stuknęliśmy się szkłem. Zamoczyła usta, odstawiła kieliszek, napiła się jeszcze, wzięła głęboki oddech.

– Skoro będziemy ze sobą pracować codziennie, chcę ci powiedzieć o czymś, co nie daje mi spokoju.

– Będzie wspaniale. Mów. – Odsunąłem talerz na bok i pochyliłem się. – Kontynuuj, proszę.

Ona odsunęła swój talerz i też się pochyliła.

– Kiedy po raz pierwszy się u nas zjawiłeś, sprawdziłam cię.

– Mam taką nadzieję.

– Marine Park na Brooklynie. Rodzina elektryków. Rodzice zginęli w wypadku samochodowym, kiedy miałeś pięć lat. Przykro mi.

– Dziękuję.

– Pierwszy z rodziny, który poszedł do college’u. Od zera do milionera. Nigdzie nie doszukałam się pieniędzy. A spójrz tylko na siebie. – Pokręciła głową z niedowierzaniem, jak wiertło drążące bardzo powoli w głąb mnie. Może wiercić, ile dusza zapragnie.

– Teraz się zdradzę i rzucę cień na moją świetlaną historię… Nie zaczynałem od zera. Dziadkowie pożyczyli mi pieniądze na moją pierwszą zaliczkę.

– Masz trzydzieści jeden lat i jesteś singlem. Nie jesteś widywany w damskim towarzystwie.

– Jestem tu z tobą.

– Chodzi o interesy.

– Doprawdy?

Palcem musnęła perły, paznokciem stuk, stuk, stukając o nie. Obrus przesunął się, kiedy kołysała prawym kolanem tam i z powrotem. Każda kobieta dawała określone znaki, kiedy chciała się pieprzyć. Diana miała ich dziesięć, a ja odkryłem je wszystkie.

– Myślisz, że jestem za stary, żeby być sam? – zapytałem.

– Nie. Jesteś zbyt przystojny, żeby być sam. Zbyt czarujący. Zbyt wytworny.

– Nie przestawaj. Idź na całość.

Uśmiechnęła się, wpatrując w odmęt wina, jej policzki zabarwiły się na różowo. Przygryzła górną wargę i unikała mojego spojrzenia.

„Ona tylko spuściła wzrok. To nie robi z niej uległej”.

– Po prostu nie mogę uwierzyć, że nikt cię jeszcze nie usidlił.

– Pytasz, czy jestem gejem?

– To byłaby wielka niesprawiedliwość dla wszystkich kobiet.

– Nigdy w życiu. Jestem hetero.

– Bóg istnieje. – Rzuciła mi przelotne spojrzenie, po czym podniosła trunek do ust, tak jakby się za nim chowała.

– Czy pani próbuje mnie uwieść, zanim dobijemy targu, pani McNeill-Barnes?

– Właśnie go dobiliśmy. – Odstawiła kieliszek, stukając w jego dno, jak gdyby miała coś do ukrycia. – Możesz mnie pieprzyć na biurku codziennie, od poniedziałku do piątku.

Potraktowała słowo „pieprzyć” jak kawałek ciemnej, gorzkiej czekolady, połknęła go, zanim zdążyła się w nim rozsmakować.

– Tylko na biurku?

– Jeśli tego chcesz.

„Tego chcesz”.

„Ona chce cię zadowolić”.

„Zamknij się, do kurwy nędzy”.

Dotknąłem jej łydki grzbietem stopy i rozsunąłem jej kolana. Położyła dłonie płasko na stole, otwierając usta w stłumionym okrzyku. Łatwo się podnieciła. Wiedząc to, mogłem wziąć ją na starą, dobrą modłę i polubić to. Nie trzeba robić z tego wielkiego wydarzenia. Nie oznacza to całego życia waniliowego seksu, chociaż już pragnąłem tego najbardziej na świecie.

– Jest sobota – powiedziałem, przebiegając kciukiem przez jej dłoń i w górę ramienia.

Rozpłynęła się i ugięła.

– Udawajmy, że jest poniedziałek – odparła, na wpół przymykając powieki.

– Ja też cię sprawdziłem. Uczennica Niepokalanego Serca. Siatkarka. Pracowałaś dotąd tylko w McNeill-Barnes. Poznałaś narzeczonego, rzucając Vassar College. Potem rzuciłaś jego. Czemu?

– Nie mogłam znieść myśli, że mam się z nim pieprzyć co wieczór.

– Zbyt nudno?

– Zbyt brutalnie. Traktował mnie jak szmacianą lalkę. Ale dosyć o nim.

Pogładziłem jej ramię. Nie czułem się ani zadowolony, ani rozczarowany tym, że miał rację, jakiego seksu potrzebowała. Zdążyłem dojść do wniosku, że jest idealna. Już wiedziałem, że wezmę wszystko, co zgodzi się mi dać.

– Zabiorę cię ze sobą do domu, ponieważ miałem na to ochotę, od kiedy cię poznałem. Ale od teraz jesteśmy wspólnikami. Nie będę pieprzył cię co dzień na biurku, choć to bardzo kuszące. Mamy ten weekend, a potem zajmiemy się interesami. Zgoda?

Potarła krawędź kieliszka serdecznym palcem, udając, że się namyśla. Chwyciła szklaną kulę z winem i podniosła ją.

– Gdzie mam podpisać?

Poprosiłem o rachunek.Rozdział 7

TERAŹNIEJSZOŚĆ

Wydaje mi się, że to przesłoniło mi jasność myślenia.

Przepraszam. Muszę tu przerwać. Wiem, co od razu pomyślisz.

Nie ma nikogo innego.

Nie zdradzam cię i nigdy tego nie robiłam.

Nie chodzi o innego mężczyznę. Chodzi o nas. O mnie. O Ciebie. O nas.

Pogniotłem kartkę tak mocno, że tusz się rozmazał. Nie umiałem strawić tej całej sprawy za jednym zamachem. Mówiła do mnie, a ja nie mogłem się odezwać. Nie pozostawiła mi przestrzeni na niezgodę czy pytania. Zdołałem tylko przystanąć, przeczytać wiadomość ponownie, poddać analizie i wpaść w panikę na przednim fotelu jaguara, patrząc, jak Meatpacking District budzi się do życia i zapełnia gośćmi restauracji oraz spacerowiczami z psami. Dwudziesta druga przy Gansevoort była jak pieprzony karnawał na kocich łbach. Czego chcieli ci wszyscy ludzie?

Zadzwoniłem do jedynego mężczyzny, któremu mówiła wszystko. Do jej ojca.

– Lloyd? – spytałem, kiedy usłyszałem świszczenie.

– Adam, jak się masz? – Poznałem po głosie, że nie ma o niczym zielonego pojęcia. Przywitał mnie jak najlepszego zięcia pod słońcem, jak zawsze.

– W porządku. Widziałeś Dianę?

– Od wczoraj nie. Wszystko dobrze?

Skoro nic mu nie powiedziała, może nie mówiła poważnie.

– Tak, wszystko gra. Po prostu nie odbiera wiadomości.

– Pewnie jest w siłowni.

– Racja. Okej. Dzięki.

Rozłączyliśmy się.

Czy coś umknęło mojej uwadze? Wskazówka? Zachowanie, które powinno wzbudzić moje podejrzenia? Czy byłem aż tak ślepy na jej nieszczęście? Przestałem wściekać się na nią i zacząłem na siebie. Potem przestałem jej wierzyć. To było wołanie o pomoc. W takim razie pieprzyć ją, jeżeli prosi się o moje zainteresowanie w taki sposób. Czy nie zwracałem na nią uwagi? Czy chciała więcej kwiatów? Dlaczego nie poprosiła? Czemu nie powiedziała mi nic wcześniej, zanim musiała uciec się do takiego gównianego posunięcia? Kiedy to się zaczęło? Co mi umknęło?

Wysłałem setną wiadomość.

Chodzi o dziecko?Rozdział 8

PRZESZŁOŚĆ

Znów była u ojca. Mieszkał w apartamencie składającym się z trzech pokoi i kwater służby. Na piętnastym piętrze górującym nad Avenue. Walczył, żeby zatrzymać spółdzielnię, kiedy Wydawnictwo McNeill-Barnes prawie zbankrutowało, ale to właśnie tutaj razem z żoną ułożyli sobie życie i uparł się, by umrzeć w miejscu, gdzie żył.

Jakie to romantyczne.

Portier przywitał się, pamiętając, jak się nazywam. Skorzystałem z windy. Apartament zajmował całe piętro, więc w korytarzu mieściło się dwoje drzwi. Jedne z powitalną wycieraczką, bogatą sztukaterią, usytuowanym obok stolikiem, na którym stała doniczka z bluszczem, oraz małą mosiężną skrzynką na listy. Drugie były zwykłymi białymi drzwiami z plastykową wycieraczką. Kwatery służby. Zapukałem w białe drewno i czekałem. Szmery. Głosy.

Otworzył Gilbert, ubrany w swój codzienny garnitur z krawatem.

– Panie Steinbeck – powiedział, usuwając się na bok. – Są w kuchni.

Do kuchni przechodziło się przez krótkie półpiętro na tyłach schodów i przez kolejne drzwi. Spacer bliższy niż do drzwi wejściowych. Wiedziałem, że tam będzie, i rzeczywiście była.

Na kuchennym stole stał serwis do herbaty. Diana wyłożyła gołe stopy na krzesło, tak jakby chciała ułożyć się w embrionalne origami. Ojciec siedział naprzeciwko niej. Nie miał przy sobie maski ani butli z tlenem. Jego zdrowie polepszyło się wraz z uzdrowieniem interesów.

– Cześć – rzuciłem.

Miała spuchnięte i zaczerwienione oczy, nadal barwy najjaśniejszego błękitu, przez co podrażnienie i lśniące policzki odcinały się jeszcze wyraźniej. Odłożyła swój czerwony dziennik. Zapisywała w nim pytania. Całe listy pytań.

Kto decyduje, jaka jest prędkość światła?

Czemu niektórzy ludzie nie potrafią śpiewać?

Z czego składa się klej?

Jakich potrzeba witamin, żeby zrobić witaminy?

Byłem pewien, że zapełnia strony pytaniami o to, dlaczego musieliśmy przerwać ciążę. Czasami czytała mi swoje wypociny, ale kiedy siedziała zwinięta w kłębek na krześle w kuchni ojca, nie poprosiłem jej o to.

Wyciągnęła do mnie ramiona jak dziecko. W takich chwilach czułem, że moje małżeństwo z nią jest prawdziwą rozkoszą. Wtedy, kiedy mogłem się nią zająć, brać ją na ręce i zanosić na kanapę, podczas gdy ona trzymała głowę na moim ramieniu.

Położyłem ją na sobie na kanapie i przytuliłem.

– To nie twoja wina – powiedziałem, wyjmując chustkę do nosa z kieszeni. – Niczyja wina. To się zdarza.

– Nie znoszę tego – wydusiła z siebie i pociągnęła nosem. – Nie znoszę faktu, że to się zdarza.

– Wiem. Ja też.

– W kółko rozmyślam, kim by była, gdyby urosła.

– Niczym. Nie było jej dane być.

Szlochała jeszcze parę minut, a ja obejmowałem ją, mimo że bolały mnie ramiona i chciało mi się pić. Usłyszałem zza pleców, że ojciec podchodzi do łóżka, krok wciąż miał powolny, mimo że czuł się lepiej.

– Adamie? – odezwała się.

– Tak?

– Powiedz mi. Szczerze. Jesteś zły?

– Oczywiście.

– Nie wydajesz się zły.

Byłem nieszczęśliwy, że kręgosłup naszego dziecka wyrósł poza jego ciałem. Wyniki USG okazały się druzgocące, a decyzja, którą musieliśmy podjąć, złamała mojej żonie serce. Ale to było dobre wyjście. Nie mogliśmy sprowadzić na ten świat osoby, którą czekałoby tylko parę tygodni potwornego bólu, a potem śmierć. Urodzenie dziecka, żebyśmy mogli je poczuć i dotknąć, byłoby samolubne.

Kiedy dokonaliśmy wyboru, nie złościłem się, ponieważ postąpiliśmy słusznie. I ponieważ załamanie Diany otwarło przede mną możliwość, żebym zaopiekował się nią. Kąpałem ją po zabiegu. Głaskałem po głowie i karmiłem. To było na tyle bliskie dominacji nad nią, na ile to możliwe, i ten fakt mnie uspokajał. Szum niepokoju i niezgody, który mi towarzyszył, został zakręcony jak kran.

– Nie lubię widzieć cię w takim stanie – powiedziałem. – To dla mnie najgorsze.

Ułożyła głowę z powrotem na mojej piersi, jakby nie potrafiła na mnie spojrzeć.

– Zawsze będziesz się o mnie troszczył?

Mój Boże. Czemu nie spyta mnie, czy pozwolę słońcu wstawać i zachodzić?

– Zawsze – zapewniłem. – Dopóki tylko mi pozwolisz, zadbam o ciebie.Rozdział 9

TERAŹNIEJSZOŚĆ

Część mnie chce cię po prostu usprawiedliwić, ale to nieszczere. Nigdy mi się nie oddałeś. Albo może nie masz w sobie głębi. W każdym razie nie mogę tak żyć. Chcę więcej. Chcę kochać w pełni, a tak wiele mi brakuje. Nie czujesz tego? Przecież nie może chodzić tylko o mnie. Ty też jesteś w tym małżeństwie. Choć myślę, że nie, nigdy w nim nie byłeś.

Chodzi o dziecko?

Potem poszedłem znów się powłóczyć, ale tym razem spacer był krótszy. Miałem do przejścia tylko pół przecznicy, które dzieliło mnie od Lochu.

Kiedy zamierzasz ze mną porozmawiać?

Nie możesz tak po prostu mnie ignorować.

Robert dostrzegł mnie, zanim zdążyłem podejść do aksamitnej liny.

– Jasna, kurwa, cholera. – Wyciągnął swoją mięsistą dłoń. Miał na sobie ciemny garnitur, a na nim czarny trencz nakrapiany coraz to nowymi kroplami deszczu.

– Nie dostałeś jeszcze prawdziwej pracy? – spytałem.

– Miałbym to rzucić? Nie ma mowy. – Odpiął linę. – Człowieku, dziewczyny za tobą tęskniły. Ja też, muszę przyznać. Wszyscy ciągle pytali, gdzie się podziałeś.

– Kręciłem się po okolicy.

– Wróciłeś? Na dobre?

– Spotykam się ze starymi przyjaciółmi, nic więcej.

W windzie sprawdziłem wiadomości.

Kiedy zamierzasz ze mną porozmawiać?

Nie możesz tak po prostu mnie ignorować.

Oraz sto wcześniejszych o mniej więcej tej samej treści. Jezu Chryste. Brzmiałem jak chory psychicznie. To nie mogło zadziałać.

Diano. Jeżeli chcesz, żeby pieniądze wyszły na pierwszy plan, możemy tak postąpić. Możemy zrobić wszystko, co robią ludzie, kiedy gorzknieją. Ale nie mogę uwierzyć, że tego chcesz. Wiem, ponieważ przejrzałem skrzynki odbiorczą i nadawczą twojego maila. Całą twoją korespondencję. Żadnych prawników. Nie przelałaś żadnych pieniędzy i nie zmieniłaś żadnego hasła. Albo świetnie działasz w ukryciu, albo jesteś wciąż tą samą szczerą, bezpośrednią kobietą, którą znam. Najwyższa pora, żeby zarzucić te gierki. Dość…

Pomyślałem, żeby nie klikać „wyślij”. Właśnie przyznałem, że poświęciłem pół popołudnia na śledzenie jej. Stwierdziłem, że życie jest brutalne. Zobaczyłem, co chciałem zobaczyć, i zostawiłem jej życie takim, jakie było. Mogła zmienić hasła, jeśli to jej się nie podobało.

Winda stanęła. Kliknąłem „wyślij”, a drzwi otworzyły się, kiedy pod wiadomością wyświetlił się komunikat: „DOSTARCZONO”.

Koniec. Napisałem już wszystko, co chciałem dziś napisać.

Wyjrzałem przez próg windy. Wszystko wokół pomalowano na wściekłą czerwień.