Małżeńska próba - ebook

Prolog

Londyn, 1838 rok

Lady Kathleen Carhart miała pewien sekret.

Ściślej mówiąc, nie był to jej jedyny sekret, ale ten, o którym myślała, siedząc naprzeciw męża przy śniadaniu, był najnowszy. Przysłana dziś rano paczuszka starannie owinięta papierem leżała na komodzie w jej pokoju. Gdyby mąż wiedział, co to jest…

Stłumiła lekki uśmieszek.

Siedzący po drugiej stronie stołu mężczyzna opuścił gazetę i utkwił wilgotne, brązowe oczy w twarzy żony. Były o trzy tony ciemniejsze od czekolady w jej filiżance i bardzo silnie kontrastowały z ciemnoblond włosami. Nie zdawał sobie sprawy, co się z nią działo, gdy patrzył na nią tak jak w tej chwili. Wystarczyło jedno jego spojrzenie, a już chciała… pragnęła… nie, płonęła z pożądania! I to stanowiło jej największy problem.

– Parę dni temu rozmawiałem z kuzynem – odezwał się.

Zapewne w tej samej chwili w Londynie kilka tysięcy par prowadziło podobną rozmowę. Matka przestrzegała ją, by podchodziła do małżeństwa w sposób realistyczny i zaakceptowała fakt, że podstawą jej stosunków z mężem będzie kulturalna, życzliwa uprzejmość.

Kate nie poślubiła jednak przeciętnego londyńskiego dżentelmena. Edward Carhart nie stosował się do ogólnie przyjętych szablonów postępowania i był jak najdalszy od wszelkiej kurtuazji, z wyjątkiem, oczywiście, stosunku do świeżo poślubionej żony.

– I co powiedział Blakely? – zainteresowała się.

– Wiesz, że część naszego majątku jest ulokowana w Kompanii Wschodnioindyjskiej?

– Podobnie jak wszystkich. To dobra inwestycja. Prowadzą handel herbatą, jedwabiem i saletrą potasową… – Głos Kate zamarł.

Gdyby Ned wiedział, co przemknęło jej przez myśl, gdy wypowiedziała słowo: jedwab, nie siedziałby tu tak spokojnie. Wczoraj nabyła na Bond Street niemal przezroczystą nocną koszulkę z importowanego jedwabiu. Lawendowe wstążeczki, którymi była wiązana z przodu, stanowiły jedyny nieprześwitujący element tej kreacji. Właśnie ta koszulka leżała teraz w paczce na komodzie i czekała, aż Kate odważy się którejś nocy w niej wystąpić.

– Tak, jedwabiem – potwierdził Ned. – I innymi produktami. Na przykład opium.

– Opium nie znajdowało się nigdy na mojej liście zakupów.

Jej uwaga go nie rozbawiła. Wydawał się raczej zakłopotany.

– Tak czy owak, rozmawialiśmy z Blakelym o ostatnich wydarzeniach w Chinach. – Wskazał żonie czytaną przed chwilą gazetę. – I postanowiliśmy wysłać kogoś, żeby sprawdził na miejscu, co się tam dzieje.

Tym razem głos Neda zabrzmiał bardzo poważnie. Kate zmarszczyła brwi.

– Ten „ktoś” to zapewne pan White, a „tam” to biuro w…

– Ten „ktoś” to ja – przerwał jej Ned – a „tam” to Chiny.

Odłożył gazetę na stół i przygryzł wargę. Siedział plecami do okna. Mocne poranne słońce sprawiało, że jego twarz była ukryta w cieniu i Kate nie widziała wyrazu jego oczu. Z pewnością jednak żartował! Lada chwila uśmiechnie się do niej.

– Miłej podróży życzę – rzuciła z lekkim uśmiechem. – Wrócisz do domu na herbatę?

– Nie. „Peerless” wypływa z St. Katharine w południe. Będę na jego pokładzie.

Kate nie odrywała oczu od męża. Powoli zaczęła do niej docierać prawda.

– O Boże! Ty mówisz poważnie! Wyjeżdżasz? A ja myślałam…

Myślała o jedwabnej kreacji, która czekała na odpowiednią chwilę. I nie doczekała się.

Ned potrząsnął głową.

– Kate, jesteśmy małżeństwem od trzech miesięcy. Oboje wiemy, że pobraliśmy się tylko dlatego, iż zostaliśmy przyłapani w sytuacji, która wyglądała bardzo podejrzanie, choć nic podejrzanego się nie stało. Wzięliśmy ślub, żeby nie dopuścić do skandalu towarzyskiego.

Po tym stwierdzeniu głupie nadzieje Kate wydały się jej jeszcze głupsze.

– I prawdę mówiąc, żadne z nas nie dojrzało jeszcze do małżeństwa – kontynuował.

Żadne z nich? Czyżby?

Ned wstał i odsunął krzesło.

– Nie miałem dotąd szansy udowodnienia swojej wartości. – Urwał i niecierpliwie przeczesał palcami włosy. – A bardzo mi na tym zależy.

Rzucił serwetkę na talerz i odwrócił się do wyjścia. Cały świat zawirował jej przed oczami. Zerwała się gwałtownie.

– Ned! – To słowo miało taką samą szansę powstrzymania rozpadu jej małżeństwa jak delikatna jedwabna koszulka, która czekała w pokoju na górze.

Ramiona Neda zesztywniały, pod wełnianym surdutem ostro zarysowały się łopatki. Zatrzymał się w progu. Jeszcze chwila, a zdołałby umknąć.

– Nie chcę, żebyś wyjeżdżał. Zostań.

Obejrzał się przez ramię. Przez sekundę patrzył na nią takim wzrokiem, o jakim zawsze marzyła. Malował się w nim dojmujący głód, niemal jawna tęsknota, jakby Kate nie była dla niego wyłącznie imieniem, które figurowało pod jego podpisem na akcie ślubu. Odetchnął głęboko i potrząsnął głową.

– Ale ja chcę – odparł cicho. – I pojadę.

Odwrócił się i wyszedł.

Chciała za nim pobiec, powiedzieć mu… Ale stała jak wrośnięta w ziemię, bo nagle uderzyła ją pewna myśl. Neda dręczył taki sam wewnętrzny niepokój, jakiego sama kiedyś doświadczała. Zrozumiała, że dojmującej pustki nie da się zapełnić jedwabnymi szatkami. Odchodząc teraz, mógł przynajmniej żywić złudzenia, że jego wyjazd nie zrani rozsądnej, praktycznej żony. Widocznie zbyt dobrze ukrywała przed nim swoją namiętność.

Zachowała dla siebie wszystkie tajemnice, a teraz było już za późno, by je ujawnić.

Rozdział pierwszy

Berkshire, trzy lata później

Kate szła pod górę zakurzoną wiejską drogą. Po obu stronach ciągnął się wysoki kamienny mur, sięgający jej do ramion. Ostatniej nocy, kiedy przemykała się tędy wraz z niańką, ciemne kamienie przypominały groźne, przyczajone potwory. Wydawało jej się, że za każdym z nich czai się Eustace Paxton, lord Harcroft, który lada chwila wyskoczy z ukrycia i obrzuci je obelgami.

Lecz w świetle dnia wszystko wyglądało inaczej. Pomimo porannej mgiełki widziała wyrastające spomiędzy kamieni żółte, polne kwiatki, a i sam wiekowy mur robił wrażenie jasnego i przyjaznego. Harcroft zaś był w oddalonym o trzydzieści mil Londynie i nie zdawał sobie sprawy z jej udziału w jego ostatnich niepowodzeniach. Po raz pierwszy od dwóch tygodni mogła odetchnąć pełną piersią.

Spokój trwał jednak krótko, bo wraz z powiewem wiatru jej uszu dobiegł daleki stukot końskich kopyt. Odwróciła się z mocno bijącym sercem i szczelniej owinęła się grubym płaszczem. A jednak się dowiedział… Był tutaj…

Choć wytężała wzrok, widziała wokół jedynie skłębione tumany. Jak to możliwe, że Harcroft tak szybko odkrył jej tajemnicę? Odetchnęła głęboko, gdy usłyszała turkot kół. Teraz już nie ulegało wątpliwości, że dźwięk dochodził z góry. Spojrzała przed siebie i dostrzegła zarys wozu wyłaniającego się z porannej mgły.

Ten znajomy widok ją uspokoił. Opary zniekształcały dźwięki, dlatego wydawało jej się, że słyszy tętent kopyt wierzchowca, a nie człapanie konia pociągowego. Wóz posuwał się naprzód bardzo powoli, ciągnięty przez jedno tylko zwierzę. Kate znowu ruszyła pod górę, choć nogi bolały ją z wysiłku. Powoli zaczynała rozróżniać szczegóły. Wóz załadowany był kłodami drewna oznakowanymi pieczęcią, której z tej odległości nie mogła rozpoznać, podobnie jak maści konia, który w zwodniczej mgle wydawał się równocześnie łaciaty i w jasnoszare paski. Zwierzę mozolnie wspinało się na wzgórze, napinając mięśnie i ścięgna.

Kate odetchnęła z ulgą. Woźnica okazał się zwyczajnym robotnikiem, a nie Harcroftem. Nie stanowił dla niej zagrożenia, nawet gdyby odkrył rolę, jaką odegrała minionej nocy. A jednak naciągnęła na głowę kaptur, żeby ukryć twarz.

Świst bata przypomniał jej o koszmarze, przed którym uciekła Louisa. Zagryzła wargi i z determinacją ruszyła pod górę. Po chwili znów usłyszała świst bata. Ugryzła się w język. Bądź rozsądna, przykazała sobie.

Lady Kathleen Carhart mogła ostro zbesztać człowieka znęcającego się nad zwierzęciem. Dziś jednak była przebrana za służącą, dlatego miała na sobie gruby płaszcz z szorstkiej wełny. Nie powinna więc podnosić oczu, nie powinna reagować. Żadna służąca nie ośmieliłaby się krzyknąć na mężczyznę z koniem i batem. A nikt, kto zobaczyłby ją w tym stroju, nie uwierzyłby, że ma przed sobą wielką damę.

Zresztą jeśli chciała zachować swój sekret, to nie mogła dopuścić, by w towarzystwie rozeszły się pogłoski, że lady Kathleen paradowała o świcie w przebraniu służącej. Wspinała się więc na wzniesienie ze spuszczoną głową. Może dlatego początkowo nie słyszała rytmicznego kłusu wierzchowca, niemal całkowicie zagłuszanego przez turkot kół.

W końcu jednak obejrzała się za siebie i spostrzegła zbliżającego się jeźdźca.

Woźnica mógł widzieć lady Kathleen Carhart podczas dożynek, jeśli podniósł na chwilę wzrok znad kufla piwa, aby chwalić się potem, że na własne oczy widział córkę księcia. Ale z pewnością nie rozpoznałby jej w wędrującej pieszo kobiecie, odzianej w ciężki płaszcz i czepek służącej.

Natomiast mężczyzna jadący wierzchem mógł być dżentelmenem. Niewykluczone nawet, że samym lordem Harcroftem poszukującym zaginionej żony. Gdyby zobaczył ją w tym stroju i rozpoznał, mógł domyślić się, jaką rolę odegrała w zniknięciu Louisy.

Wystarczyłoby, żeby pojechał ścieżką parę mil dalej. Szałas pasterski nie był zbyt daleko.

Kate naciągnęła kaptur głębiej na twarz i skulona przysunęła się do muru. Nie zamierzała ustąpić i oddać Louisy mężowi. Za nic w świecie!

Jeździec wyłonił się z mgły, gdy Kate dotarła na szczyt wzniesienia. Odetchnęła z ulgą. Zwierzę było niewątpliwie wierzchowcem dżentelmena, smukłym i siwym jak opary, w których tonęły jego kopyta. Ale nie był to gniadosz Harcrofta. Uspokojona, zerknęła na nieznajomego.

Dostrzegła wysoki cylinder i długi płaszcz, którego poły łopotały w rytm końskich kroków. I zdecydowanie zbyt szerokie bary jak na Harcrofta. Oraz ciemnoblond brodę. To nie Harcroft. Ani nikt znajomy.

Kate powoli wypuściła powietrze z płuc i odwróciła wzrok. Patrzyła wprost przed siebie w przekonaniu, że mężczyzna nie zwróci na nią uwagi. Wyglądała na służącą, więc dla człowieka z jego klasy była niewidzialna.

Wierzchowiec bez wysiłku pokonał wzniesienie, w przeciwieństwie do nieszczęsnego zwierzęcia, które ciągnęło ciężar ponad siły. Kate zobaczyła kątem oka, że dżentelmen zrównał się z wozem. Poły jego płaszcza zatrzepotały na wietrze i przestraszyły konia pociągowego, który stanął jak wryty i stulił uszy. Wóz załadowany ciężkimi kłodami zatrzeszczał złowieszczo. Kate przylgnęła do muru i skrzywiła się, bo znowu usłyszała świst bata i kwik bitego zwierzęcia. Koń szarpnął się i wspiął na tylne nogi. Wóz zachybotał się niebezpiecznie. Kopyta z łomotem uderzyły w ziemię, rozległ się trzask drewna i dyszel wozu złamał się na pół. Kate odwróciła się błyskawicznie i stanęła twarzą w twarz z oszalałym ze strachu zwierzęciem.

Przerażony koń rzuca się do ucieczki. A ten zdecydowanie był przerażony. Zaplątał się jednak w sznury, którymi był przywiązany do wozu, i nie miał szansy uciec. Kate zobaczyła wytrzeszczone oczy i stulone uszy zwierzęcia, usłyszała znowu trzask bicza i przeraźliwy kwik. Żelazne podkowy młóciły powietrze tuż nad jej głową. Zamarła w bezruchu, jak królik sparaliżowany wzrokiem jastrzębia. Jej dłonie zlodowaciały, a mózg pracował dziwnie leniwie. Widziała żebra zwierzęcia rysujące się wyraźnie pod skórą, każde z osobna. Potężne kopyta były coraz bliżej jej głowy.

Paraliżujący strach trwał tylko ułamek sekundy. Potem wróciła jej zdolność myślenia. Zdążyła rzucić się na ziemię w momencie, gdy żelazne podkowy uderzyły w mur – tam, gdzie przed chwilą była jej twarz. Posypały się na nią odłamki skał i zaprawy murarskiej. Kopyta uderzyły w mur po raz drugi i ostry kamień rozciął jej policzek. Zwierzę znowu zarżało rozpaczliwie.

Zanim kopyta opadły po raz trzeci, ktoś poderwał ją z ziemi, przyciągnął mocno do siebie i osłonił własnym ciałem przed uderzeniami podkutych kopyt. Dżentelmen, który minął ją przed chwilą na siwku, musiał zeskoczyć z siodła i ruszył jej na ratunek.

Mocno złapał ją w talii i uniósł do góry. Kate podciągnęła się na mur i z bijącym sercem spojrzała w dół. Jeździec patrzył na nią. Z zarośniętej twarzy spoglądały na nią wilgotne, brązowe oczy… z takim błyskiem, jakby od dawna nie widziały niczego równie fascynującego. Rozpoznała ten wzrok i zrobiło jej się słabo.

Lecz w tej samej chwili mężczyzna odwrócił się i wrażenie, że go zna, prysło jak bańka mydlana.

Kimkolwiek był, nie znał strachu. Zwrócił się ku szarżującemu zwierzęciu. Kate podziwiała jego oszczędne, pełne gracji ruchy. Uskoczył przed kolejnym uderzeniem kopyt, jakby tańczył walca.

– No, Champion, chodź tu. – Jego głos był łagodny, ale stanowczy. – Pozwól mi przeciąć uprząż, bo inaczej nigdy się nie uspokoisz.

– Przeciąć uprząż! – zaprotestował woźnica, ściskając w ręku bat. – Jak to: przeciąć uprząż?

Dżentelmen nie zwrócił na niego uwagi. Zrobił półobrót i znalazł się za zwierzęciem.

Woźnica gniewnie zacisnął usta i uniósł bat.

– Co pan wyprawia?

Nieznajomy odwrócił się do niego tyłem i zaczął przemawiać, a właściwie mruczeć coś do zwierzęcia. Kate nie słyszała słów, tylko spokojny, kojący ton głosu. Koń jeszcze raz wspiął się w górę, a potem przestępował tylko nerwowo z nogi na nogę. Odwrócił łeb, starając się dojrzeć stojącego za nim człowieka. Wystarczyły trzy cięcia nożem, by uwolnić konia ze sznurów, którymi był przywiązany do wozu.

– Co pan wyczynia, do diabła?! To moje zwierzę!

Spłoszony koń skoczył gwałtownie do przodu. Nie zdołał jednak uciec zbyt daleko, bo woźnica nie wypuszczał z rąk lejców. Szarpnął się, uderzył parę razy nerwowo kopytami w ziemię, łypiąc niepewnie na otaczających go ludzi, po czym ucichł i znieruchomiał.

– No, tak lepiej – stwierdził dżentelmen.

Zdecydowanie lepiej, pomyślała kurczowo uczepiona kamiennego muru Kate. Jej serce nadal waliło z całych sił.

– Wy, wielcy panowie, wszyscy jesteście tacy sami. Rozpuszczacie tylko żywinę! – narzekał niezadowolony woźnica. – Głupi bydlak!

Ostatnie słowa skierowane były do konia, który drżał i kładł uszy po sobie, pomimo rzekomego rozpuszczenia przez dżentelmena. Brodacz bez wątpienia był dżentelmenem – świadczyła o tym zarówno wytworna wymowa, jak i elegancki krój płaszcza. Podszedł spokojnie do woźnicy i wyjął mu z ręki lejce. Tamten gapił się przed siebie z osłupiałą miną.

– Rozpuszczamy? – zapytał łagodnie mężczyzna. – Champion to zwierzę, nie masło. Zresztą jestem zdania, że należy dobrze traktować stworzenia, szczególnie te duże, które mogą rozszarpać mnie na strzępy. Zwłaszcza gdy są tak przerażone, że naprawdę mogą to uczynić. Zawsze uważałem za głupotę przestrzeganie zasad, które mogą doprowadzić do mojej śmierci.

Dziwne poczucie bliskości, którego Kate przed chwilą doświadczyła, wróciło znowu, jak przyniesiony przez wiatr znajomy zapach. Ten ton jej coś przypominał… Kogoś…

Nie, gdyby kiedykolwiek słyszała ten głos pełen spokojnego autorytetu, z pewnością by go nie zapomniała!

Jeszcze raz odetchnęła głęboko i – zdrętwiała. Dotychczas nie miała okazji przyjrzeć się zwierzęciu. We mgle skóra konia wydawała się pręgowana. Teraz, ze szczytu muru, miała doskonały widok. Nie ulegało wątpliwości, że te jasne pręgi były w rzeczywistości bliznami. Bliznami po uderzeniach bata, który całymi latami przecinał skórę nieszczęsnego konia.

Nic dziwnego, że biedak wreszcie się zbuntował.

Woźnica rozłożył ręce.

– Nie robię mu przecież żadnej krzywdy – tłumaczył się. – Mama zawsze powiadała, że cierpienie dodaje sił. Tak jest chyba w Biblii. – Zamilkł i wzruszył ramionami.

– Dziwne. – Dżentelmen uśmiechnął się rozbrajająco. Jego uśmiech był tak zaraźliwy, że woź nica mimowolnie odpowiedział mu tym samym, ujawniając braki w uzębieniu. – Jakoś nie mogę sobie przypomnieć przykazania nakazującego bić zwierzęta. I absolutnie nie zgadzam się z teorią, że cierpienie wzmacnia. Raczej osłabia, jak przewlekłe zapalenie oskrzeli.

– Że co?

Dżentelmen zbył pytanie machnięciem ręki i odwrócił się do konia.

– Pamiętaj, nie ufaj aforyzmom. Każde twierdzenie na tyle lapidarne, by łatwo je było zapamiętać, musi być fałszywe.

Kate stłumiła uśmiech. Mężczyzna uśmiechnął się jednak, jakby spostrzegł wyraz jej twarzy. A przecież najprawdopodobniej zapomniał nawet o jej istnieniu, skoncentrowany bez reszty na drżącym ze strachu zwierzęciu. Powoli zsunęła się z muru na ziemię.

Nieznajomy wyjął z kieszeni jabłko. Chrapy konia rozdęły się, uszy powoli przesunęły się do przodu. Kate widziała żebra zwierzęcia pod skórą pokrytą białawymi bliznami. Kasztanowata sierść była pozbawiona połysku i pokryta grubą warstwą kurzu i błota.

– Niech go pan nie karmi – warknął woźnica. – Nie warto. Jest bezużyteczny. Mam go od trzech miesięcy i ciągle płoszy się przy każdym hałasie, choć leję go codziennie.

– Płoszy się z powodu bicia, a nie pomimo bicia. Prawda, Championie? – Rzucił jabłko na ziemię pod nogi konia i odwrócił wzrok.

Umiał postępować ze zwierzętami. Był łagodny i dobry. Ale jakie to miało znaczenie, skoro Kate nie powinna z nim nawet rozmawiać? Jeśli jej tajemnice miały pozostać tajemnicami, to nie powinien się dowiedzieć, co robiła tutaj lady Kathleen. Powoli zaczęła się wycofywać.

– Champion? Kogo pan nazywa Championem?

– A jak on ma na imię? – Mężczyzna nie zbliżył się do zwierzęcia. Trzymał w ręku lejce i wpatrywał się w głąb doliny. Tam, za następnym wzniesieniem i kępą drzew, stał dom Kate.

– Imię? – Woźnica spojrzał na niego ze zdziwieniem, jakby sam pomysł wydał mu się nad wyraz dziwaczny. – Wołam na niego Ochłap.

– Ochłap? – Brodacz zmarszczył brwi.

– No, ochłap. Normalne mięso, na przykład konina. Rzeźnik dałby mi pół pensa za funt żywej wagi.

Palce dżentelmena zacisnęły się kurczowo na lejcach.

– Dam ci za niego dziesięć funtów.

– Dziesięć funtów? To zaledwie tyle, ile w jatce…

– Jeśli ten Ochłap spłoszy ci się znowu w drodze do jatki, to znacznie więcej zapłacisz za zniszczenia. – Mężczyzna spojrzał na Kate, która próbowała się wymknąć pod osłoną rozbitego wozu.

Po raz pierwszy popatrzył wprost na nią i ten wzrok znowu wydał jej się znajomy. Przycisnęła się do muru.

Dżentelmen potrząsnął głową i odwrócił oczy.

– Powinieneś zostać oskarżony o spowodowanie zagrożenia na drodze. – Wyjął z kieszeni sakiewkę i zaczął powoli odliczać monety.

– Zaraz! Jeszcze się nie zgodziłem! A jak stąd zabiorę swój wóz?

– Ze złamanym dyszlem i tak żaden koń go nie pociągnie – odparł brodacz, wzruszając ramionami, ale dorzucił jeszcze parę monet. Wysypał pieniądze na ławkę wozu. – W pobliżu jest wioska.

Woźnica zebrał pieniądze i podążył do wsi. Nieznajomy patrzył w ślad za nim. Kate, korzystając z tego, że jego uwaga była zwrócona w inną stronę, zaczęła się oddalać. Koń został ocalony, a jeśli ona zdoła szybko stąd zniknąć, to uratowana będzie również jej tajemnica. Tajemnica Louisy. Ten mężczyzna bez wątpienia wziął ją za służącą, wysłaną przez panią z jakimś poleceniem. Za istotę równie niepozorną i pozbawioną znaczenia jak zwierzę, które właśnie uratował.

Spojrzał na nią, dotknął ronda cylindra i ruszył w stronę swego wierzchowca, który spokojnie czekał na drodze dziesięć jardów dalej.

Kate przypuszczała, że świeżo nabyty koń potulnie pójdzie za nowym panem. Ale katowane zwierzę nie zwiesiło głowy. Wręcz przeciwnie, kiedy człowiek próbował zaprowadzić je do miejsca, gdzie stał jego wypielęgnowany wierzchowiec, koń zwany Ochłapem potrząsnął grzywą, gniewnie uniósł wargi i zaparł się w ziemię chudymi jak patyki, pokancerowanymi nogami.

Siwa klacz czujnie uniosła łeb i cofnęła się o krok.

– Myślisz, że mogą spokojnie pójść obok siebie? – odezwał się dżentelmen.

Po odejściu woźnicy w pobliżu nie było nikogo, musiał więc zwracać się do niej. Zatrzymała się, ale nie śmiała odpowiedzieć. Zdawała sobie sprawę, że głos musi zdradzić jej pochodzenie, ukrywane dotąd skutecznie przez strój. Pokręciła więc tylko głową.

Ochłap pokazał klaczy zęby. Nie mógł jaśniej wyrazić przesłania: Trzymaj się z dala ode mnie. Jestem groźnym ogierem!

Dżentelmen wodził wzrokiem od jednego zwierzęcia do drugiego.

– Chyba nie. – Przez jego wargi przemknął lekki uśmiech rozbawienia. Znowu zwrócił spojrzenie na Kate, zmuszając ją do przerwania odwrotu.

Te błyszczące ożywieniem oczy, głos i niewymuszona, spokojna pewność siebie wydały jej się tak znajome, że mrówki przebiegły jej po skórze. Znała go! A może tylko pragnęła go poznać i dlatego wymyśliła sobie to poczucie bliskości? Przecież nie mogłaby zapomnieć takiego mężczyzny.

W odróżnieniu od innych dżentelmenów miał złocistą, opaloną skórę. A jego szerokie bary nie powstały dzięki wszytym na ramionach płaszcza poduszkom. Zostawił swoją klacz i podszedł do Kate.

– No to mamy problem, milady – powiedział.

Milady?! Przecież damy nie chodzą w szorstkich płaszczach z szarej, drapiącej wełny. Nie wkładają na głowę bezkształtnych czepków. Może podnosząc ją do góry, dostrzegł pod płaszczem elegancką suknię spacerową? A może wiedział, kim jest?

– To mi przypomina jedną z tych przeklętych łamigłówek, którymi raczył mnie kolega z Cambridge – powiedział, wskazując ręką, w której trzymał lejce, nabyte przed chwilą zwierzę. – Pasterz, trzy owce i wilk muszą przepłynąć przez rzekę w łodzi, która może pomieścić wyłącznie dwoje z nich…

Kate zaczęła się domyślać, że mężczyzna należał zapewne do tych dżentelmenów, którzy zakładali się, że ją uwiodą. Zwracał się do niej z naturalną bezpośredniością, nielicującą zupełnie z formalnym tytułem „milady”. Przypomniała sobie jego dłonie obejmujące jej talię i oblewającą ją falę gorąca, gdy poczuła jego twarde mięśnie. To był tylko przelotny kontakt fizyczny, a jednak do tej pory czuła mrowienie skóry w miejscach, których dotykał. Jakby samo jego spojrzenie obudziło jej ciało do życia.

Jeżeli znał ją na tyle dobrze, by próbować wygrać ten przeklęty zakład, to mógł również rozpowszechniać plotki. A plotki wyjątkowo szybko rozchodziły się po mieście i prędzej czy później musiały dotrzeć do Harcrofta. Pytanie brzmiało nie czy Harcroft dowie się o tym epizodzie, ale co i kiedy usłyszy.

Kate nie mogła jednak pozwolić sobie na panikę, szczególnie w tej chwili. Odetchnęła głęboko.

– To nie czas na łamigłówki – powiedziała. – Pan wie, kim jestem, prawda?

Popatrzył na nią z niekłamanym zaskoczeniem.

– Oczywiście, że wiem, kim jesteś. Rozpoznałem cię w chwili, gdy objąłem rękami twoją talię.

Żaden prawdziwy dżentelmen nie pozwoliłby sobie na tak niestosowny dotyk. Ale też żaden prawdziwy dżentelmen nie potrafiłby wzbudzić w niej pragnienia przykrycia rękami miejsc, których dotykał.

Uśmiechnęła się do niego olśniewająco. Po krótkim wahaniu odpowiedział jej uśmiechem. Kiwnęła na niego zagiętym palcem, a on posłusznie się zbliżył.

– Chodzi o zakład, prawda?

Zatrzymał się w pół kroku i pokręcił głową, ale Kate nie dała się zwieść tej demonstracji fałszywego zdumienia. W ostatnich latach widziała aż nazbyt wiele jej wariantów.

– Figuruje w księdze zakładów już od dwóch lat. Naturalnie, że o to chodzi. – Wycelowała palec w sam środek jego piersi. – I wierzy pan, że uda mu się zgarnąć te pięć tysięcy funtów.

Opuścił uniesione brwi.

– Och, ja wiem – westchnęła Kate z udawanym współczuciem. – Damy nie powinny wypowiadać się na temat zakładów dżentelmenów. Pan jednak nie zasługuje na miano dżentelmena, skoro podjął wyzwanie uwiedzenia mnie.

Mężczyzna wyprostował się gwałtownie, a jego twarz stała się nagle nieprzenikniona.

– Uwieść cię? Ale…

– Wprawiłam pana w zakłopotanie? – zapytała Kate z fałszywą troską. – Może moje pytanie boleśnie naruszyło pańską prywatność? W takim razie łatwiej będzie panu zrozumieć, co czuję, gdy kwestia mojej cnoty jest szeroko omawiana w Londynie.

– Właściwie…

– Proszę sobie darować zaprzeczenia i powiedzieć prawdę. Czy kręcił się pan w tej okolicy z myślą o zaciągnięciu mnie do łóżka?

– Nie! – zawołał urażony. Zacisnął usta, jakby poczuł gorzki smak. – Jeśli mam być całkiem szczery… – wyznał po chwili – to muszę przyznać, że tak, ale…

– Moja odpowiedź brzmi: „nie, dziękuję”. Mam wszystko, czego dama potrzebuje do szczęścia.

– Naprawdę?

Wpatrywał się w nią z natężeniem. Wyobraziła sobie, jak relacjonuje ich rozmowę przyjaciołom, i doszła do wniosku, że zainteresowanie powinno zogniskować się na jej słowach, a nie stroju. Harcroft niewiele mógł z takiej opowieści wywnioskować. Ot, po prostu kolejna historia mężczyzny, który nadaremnie próbował z nią szczęścia.

– Mam satysfakcjonujące życie wypełnione pracą charytatywną – wyliczała na palcach Kate. – Troskliwego ojca. Praktycznie nieograniczone zasoby finansowe. A w dodatku… – obdarzyła go kolejnym rozbrajającym uśmiechem – mój mąż przebywa sześć tysięcy mil stąd. Dlaczego, na litość boską, ci idioci żywią przekonanie, że chciałabym skomplikować sobie życie jakimś brudnym, zakazanym romansem?

Brodacz dosłownie zamarł na moment, ale po chwili otrząsnął się nieco i przeciągnął ręką po zarośniętym podbródku.

– Adwokat miał rację – powiedział cicho. – Powinienem najpierw się ogolić.

– Zapewniam, że pański niechlujny wygląd nie ma dla mnie najmniejszego znaczenia.

Na widok jego zmieszania Kate poczuła ponurą satysfakcję. Nie powinna obarczać wszystkich mężczyzn winami swego nieudanego męża, ten jednak próbował ją uwieść, a ona nie była akurat w miłosiernym nastroju.

– Pan jest w ogóle jakiś niewydarzony – stwierdziła z fałszywym współczuciem. – Niezbyt mądry. I gada pan od rzeczy. Czy aby na pewno nie jest pan moim zaginionym mężem?

– Strzał w dziesiątkę. – Spojrzał na nią niemal przepraszająco. I zrobił kolejny krok w jej stronę.

Odetchnął głęboko i sięgnął po jej rękę. Miała czas, żeby ją cofnąć. Powinna ją cofnąć. Objął jej nadgarstek dwoma palcami, delikatnie i ostrożnie, jakby to był kruchy, uschnięty liść. Trafił na wąski pas gołej skóry pomiędzy rękawem a rękawiczką.

Desperacko zapragnęła uciec i odbudować w sobie poczucie sukcesu, tak brutalnie jej odebrane. Mężczyzna uśmiechnął się do niej, choć w jego oczach malował się żal. I nagle Kate uświadomiła sobie ze zgrozą, że wie, co zaraz od niego usłyszy. Zrozumiała, dlaczego jego oczy wydały jej się tak znajome.

Znała tego człowieka. W ostatnich latach tysiące razy wyobrażała sobie ich ponowne spotkanie. Czasami nie odzywała się do niego ani słowem. Czasami zaś wygłaszała miażdżące przemowy. Nieodmiennie zaś doprowadzała do tego, że na klęczkach błagał ją o wybaczenie, a ona patrzyła na niego wyniośle, jak królowa.

W tej chwili nie miała w sobie nic z królowej. W marzeniach nigdy nie spotykała go ubrana jak służąca i ze smugami ziemi na twarzy.

Wyrwała mu rękę, bo miejsca, których dotykał, paliły ją żywym ogniem.

– Nie mam najmniejszych wątpliwości, że jestem twoim mężem – stwierdził sucho. – I że już nie dzieli nas sześć tysięcy mil.

Rozdział drugi

Sześć tysięcy mil. Trzy lata. Ned Carhart wmawiał sobie, że kiedy wróci, wszystko będzie inaczej.

Ale nie. Nic się nie zmieniło, a już najmniej jego żona.

Wpatrywała się w niego wstrząśnięta, z rozchylonymi wargami, jakby ją właśnie poinformował, że grał w oczko z ludożercami. Mocniej owinęła się płaszczem. Bez wątpienia chciała osłonić się przed jego spojrzeniem. I nagle wszystko wróciło z dawną intensywnością.

Płaszcz był okropnie zakurzony i tak obszerny, że dokładnie ukrywał jej figurę, maskował nawet wypukłość piersi. A jednak wystarczyło dziesięć minut, by sama obecność żony przyprawiła go o zawrót głowy.

– Naprawdę mnie nie poznałaś – stwierdził.

Wpatrywała się w niego jak oniemiała. Nie, oczywiście, że go nie poznała. Cała ta swoboda w rozmowie… Dlatego uznała go za obcego. Obcego, który – jak podejrzewała – zamierzał ją uwieść.

– Już dwa lata temu stanął zakład, żeby cię uwieść? – Ned przesunął dłonią po włosach.

– A czego się spodziewałeś? Porzuciłeś mnie w trzy miesiące po ślubie.

Kate odwróciła się i dwa razy odetchnęła głęboko. Nawet obszerny płaszcz nie zdołał ukryć napięcia jej sylwetki ani sztywno wyprostowanych ramion. Więc czekał na wybuch. Na pretensje. Na jakąkolwiek reakcję. Ale kiedy znowu zwróciła się do niego, tylko zaciśnięte palce zdradzały napięcie, a na jej ustach pojawił się czarujący uśmiech.

– Twoje zniknięcie było dla innych dżentelmenów sygnałem do rozpoczęcia polowania na lady Kathleen Carhart. Nie mogłeś dać im bardziej czytelnego znaku.

– Z pewnością nie miałem takiego zamiaru.

Kiedy wyjeżdżał do Chin, był młody i głupi, choć upierał się przy swej dorosłości. Nie pojmował, jak bardzo się mylił. Lata wczesnej młodości upłynęły mu na nieróbstwie i zabawie, a poczucie bezużyteczności wpędziło go w końcu w chorobę. Po ślubie postanowił za wszelką cenę udowodnić, że przestał być dzieckiem. Że może się podjąć wszelkich, nawet najtrudniejszych zadań i dowieść, iż stał się silnym, godnym zaufania mężczyzną.

I dokazał tego.

– Nie, mój wyjazd nie był żadnym sygnałem – zapewnił. – W ogóle nie miał z tobą nic wspólnego.

– Och. – Jej usta zbladły. – Cóż, dobrze wiedzieć.

Odwróciła się i ruszyła przed siebie. Ned wyczuł, że palnął coś głupiego, choć nie miał pojęcia co.

– Kate! – zawołał. Zatrzymała się. Nie spojrzała na niego, ale było w niej coś… może w jej profilu… co wskazywało na pewną czujność. – Czy komuś udało się wygrać ten zakład?

Zesztywniała, ale po chwili jej ramiona opadły w poczuciu klęski.

– Och, panie Carhart. – Po raz pierwszy zwróciła się do niego po nazwisku i w tym oficjalnym zwrocie było coś straszliwie smutnego. – Przecież ślubowałam, że raz na zawsze wyrzekam się innych mężczyzn.

– Nie kwestionuję twojego honoru.

– Chciałam ci tylko przypomnieć, że to nie ja zapomniałam o przysiędze małżeńskiej.

Spojrzała na siwą klacz Neda, która spokojnie skubała trawę na poboczu. Westchnęła głęboko i odwróciła się znowu. Ned wyobrażał sobie przez moment, że jeszcze raz obejmuje palcami jej nadgarstek i odwraca ją twarzą do siebie, a ona nie patrzy na niego ze smutkiem czy z niechętnym dystansem w oczach. Właśnie dystans był ostatnią rzeczą, jakiej pragnął…

– Rozwiązanie twojej łamigłówki brzmi: trzeba znaleźć drugą łódź – powiedziała i podeszła do klaczy. Owinęła wodze wokół ręki i nie czekając na jego odpowiedź, poprowadziła zwierzę w stronę domu.

Ned, z uwagi na agresywne zachowanie Championa wobec klaczy, powlókł się za nią w znacznej odległości, jak brzydkie kaczątko za wytwornym łabędziem.

Angielska wieś pachniała kurzem i jesiennym słońcem. Żona wyprzedzała go o dziesięć jardów i szła tak szybko, jakby chciała od niego uciec. Wydawało mu się, że wiatr przyniósł jej zapach – zapach dobrego mydła i bzu. Zastanawiał się, co mogło się w niej zmienić pod jego nieobecność.

Nie włosy, bo co prawda zasłaniał je niemal całkowicie ten paskudny, szary czepek, ale wymykały się spod niego pasemka tak jasne, że niemal platynowe. Jej oczy nadal szarzały, gdy była zagniewana. A jeśli chodzi o kibić… Nie kłamał, kiedy stwierdził, że poznał ją w chwili, gdy objął ją w pasie. Niezbyt często kiedyś jej dotykał, ale to wystarczyło.

Kate była bardzo delikatna i krucha. Miała cudowną, zgrabną figurę i jasnoszare oczy okolone długimi rzęsami. Kiedy się z nią żenił, przypominała nieziemską istotę, motyla o roztrzepotanych, połyskujących w blasku słońca skrzydełkach. A gdy uśmiechała się do niego, wydawało mu się, że przez cały rok będzie trwało lato, ciepły, bezchmurny czerwiec. Ale jak rozmawiać z motylem o nadchodzących śnieżycach?

Nie minęła jeszcze doba od jego powrotu do Anglii, a Ned już się przekonał, jak poważnym zagrożeniem dla jego równowagi była żona. Przecież opanowany mężczyzna nie mógł odczuwać pokusy przyparcia żony do tego cholernego kamiennego muru, i to w biały dzień! Opanowany mężczyzna korzystał z wdzięków swojej żony w kulturalny sposób, niewykraczający poza bezpieczne, przyjemne ramy życia małżeńskiego.

Ned odniósł sukces w konfrontacji z kapitanem Marynarki Wojennej Jej Królewskiej Mości. Wydawał polecenia oficerowi Kompanii Wschodnioindyjskiej. Nie był już tamtym głupim młodzieniaszkiem, który wyjechał z Anglii, żeby się sprawdzić. Nie dopuści, by idiotyczne pożądanie złamało jego wewnętrzną dyscyplinę.

Wreszcie skręcili z głównego traktu w szeroką, wysadzaną drzewami aleję. Ned dobrze znał tę drogę. Zbliżali się do Berkswift, wiejskiej rezydencji, w której spędził dzieciństwo. Poczuł zapach ziemi przygotowanej do siewu oziminy. Zanim jeszcze wyszedł spomiędzy drzew oddzielających dom od drogi, widział już oczami duszy dwór: fasadę ze złocisto-różowego kamienia, po obu jej stronach długie boczne skrzydła i półkolisty podjazd dla powozów przed głównym wejściem. O tak wczesnej porze dziedziniec będzie jeszcze pusty, dopiero później wypełni się codzienną krzątaniną.

Gdy jednak stanął przed dworem, stwierdził ze zdumieniem, że na podjeździe roi się od służby. Powód tej gorączkowej aktywności był oczywisty. Przed wejściem stały trzy ciężkie, czarne powozy. Na najbliższym dostrzegł niebiesko-srebrną tarczę herbową.

Kate zatrzymała się gwałtownie. Nawet z odległości trzydziestu kroków Ned zauważył, że zesztywniała. Zrównał się z nią. Wskazała ręką herb na drzwiczkach powozu.

– Zaprosiłeś go? – zapytała. Nie podniosła głosu, ale pojawiły się w nim jakieś piskliwe tony. – Ty go tutaj zaprosiłeś?

– Dopiero co przyjechałem do Anglii.

– To nie jest odpowiedź. Pytałam, czy zaprosiłeś lorda Harcrofta.

Chodziło jej niewątpliwie o Eustace'a Paxtona. Większość angielskiej arystokracji była w ten czy inny sposób ze sobą spokrewniona. Paxton i Carhart byli nie tylko kuzynami trzeciego stopnia po mieczu, ale dawniej również przyjaciółmi. Paxton ożenił się jeszcze wcześniej od Neda i oboje z małżonką wyświadczyli mu wielką grzeczność tuż przed jego wyjazdem do Chin.

Kate nie odrywała wzroku od twarzy męża, zaciskając usta z dziwną niechęcią.

– Nie, dotychczas rozmawiałem jedynie z adwokatem – odpowiedział Ned powoli. Nawet jeśli w Londynie zaczęły się już rozchodzić pogłoski o jego powrocie, co wydawało się nieuniknione, to trudno sobie wyobrazić, by Harcroft zdążył wyskoczyć z łóżka i dotrzeć do Berkswift przed przyjacielem, podróżując w dodatku ciężkim pojazdem.

Kate skrzywiła się, jakby mąż zachował się wyjątkowo niestosownie. Może i tak. Przez osiem miesięcy na pokładzie żaglowca człowiek może zapomnieć o wielu sprawach.

– Wydaje mi się, że pierwszy powóz należy do Garetha i Jenny. Może przyjechali z Harcroftem? – Gareth Carhart, markiz Blakely, był kuzynem Neda, a Jenny jego żoną.

– Lord i lady Blakely są tu zawsze mile widziani – oświadczyła Kate oficjalnym tonem. Nie wspomniała o Louisie i jej mężu. Przed wyjazdem do Chin Nedowi wydawało się, że Kate i Louisa były zaprzyjaźnione. Najwyraźniej pod jego nieobecność ich sympatia osłabła.

Kate odetchnęła głęboko, po czym wyprostowała się, uniosła głowę, z jej oczu zniknęło napięcie, ramiona również się rozluźniły. Gdyby nie to, że przed sekundą widział jej niepewność i zdenerwowanie, byłby gotów przysiąc, że jej obecny wygląd był całkowicie naturalny.

– Niezapowiedziani goście – powiedziała. – Co za miła niespodzianka.

Podała stajennemu wodze klaczy i weszła do dworu.

Rozdział trzeci

Kate była gotowa do walki. Zamiast ciężkiego płaszcza służącej miała na sobie najpiękniejszą suknię poranną z różowego muślinu, ozdobioną koronkowymi mankietami i drobnymi koralikami z macicy perłowej przy szyi. W tym stroju mogła stawić czoło każdemu.

Stojąc w wyłożonym drewnianą boazerią holu, nie słyszała konwersacji, prowadzonej w odległym o kilka jardów pokoju, do którego zostali zaproszeni goście. Docierał do niej jedynie cichy szmer ich głosów.

Dobrze, że miała na sobie perły matki. Z nimi czuła się na siłach zawojować cały świat. Gdyby Harcroft znał jej myśli, pewnie wykpiłby ją bezlitośnie. Gardził kobiecymi ozdóbkami i falbaneczkami, jedyną bronią słabej płci. Głupiec! Wizyta u krawcowej potrafiła rozwiązać bardzo wiele problemów. A dzisiejsze spotkanie zapowiadało się na bezpardonową walkę, choć prowadzoną w rękawiczkach, subtelnie, z uprzejmym uśmiechem na ustach.

Wzięła głęboki oddech i wyciągnęła rękę do klamki.

– Kate! – rozległ się za jej plecami głęboki, doskonale znany głos i balon jej pewności siebie prysł jak bańka mydlana. Odwróciła się błyskawicznie. Kosmyk włosów wysunął się przy tym z jej misternie upiętej fryzury i opadł na szyję.

– Ned. – Odruchowo zwróciła się do niego zdrobniałym imieniem. A przecież zamierzała posłużyć się nazwiskiem, by zachować chłodny dystans. Była na siebie wściekła. Jej serce waliło tak mocno, że mąż musiał chyba słyszeć, jak obijało się o żebra. To zdradzało emocje, które starała się przed nim ukryć. Prawdopodobnie spostrzegł również lekki rumieniec na jej policzkach i nieco obrzmiałe wargi. – Myślałam, że już dawno zszedłeś do gości. – W założeniu w jej głosie miał brzmieć delikatny wyrzut, a tymczasem był dziwnie zdyszany… – Byłam pewna, że pospieszysz się, aby należycie powitać markizę i markiza Blakelych, jeśli już nie Harcrofta.

– Ależ naprawdę się spieszyłem – zapewnił, choć jego głos był równy, bez śladu zadyszki. Ned najwyraźniej nie dostrzegał nic niewłaściwego w tym, że się tutaj spotkali. Uśmiechnął się nawet, jakby rozbawiony faktem, że ona widziała w tym pewną niestosowność. – Musiałem się ogolić.