Marnisz - ebook

Za siedmioma górami, za siedmioma rzekami była jeszcze jedna góra. I chociaż była największa na świecie, nikt jej nie mógł zobaczyć, bo urosła w ludzkich sercach i głowach. Była niewidzialną górą strachu i niepewności i okryła swoim cieniem dwie wioski. Cień ten sprawił, że mieszkańcy niegdyś tak otwarci na świat, wyczekujący podróżników opowiadających o nieznanych krainach, z czasem niepostrzeżenie stali się niedostępni i stroniący od przybyszów. Powiadano, że stali się tacy za sprawą wielkiej wody, przed którą mogli się uchronić, ale zasłuchani w opowieści o królewnach, rycerzach i czarodziejach zapomnieli nawet o sobie i miast budować tamy, kanały i przepusty, pogrążali się w marzeniach zaniedbując obowiązki. Wielka woda zabrała im cały dobytek a wraz z nim spłynęły kolorowe baśnie. Zostało tylko szare błoto i brodzący w nim po kolana ludzie obwiniający za wszystko siebie.

Tragedia ta skłoniła ich do budowy wielkiego muru oddzielającego wioski od gór i lasu skąd przyszła wielka woda. Każda wioska miała więc swój mur z bramą umieszczoną tuż przy moście, który umożliwiał przeprawę przez rzekę oddzielającą osady. Była to jedyna droga, którą wymieniano towary, dlatego most był wyjątkowo solidny i okazały. Ciężkie, ogromne bramy wykute przez kowala były niegdyś zamykane na noc, ale porzucono ten zwyczaj kiedy okazało się, że nikt w te strony nie zachodzi.

Porzucono marzenia o nieznanych krainach a zamiast tego ich życie wypełniła praca. Bajki opowiadane dzieciom, niegdyś ubarwione czarodziejami i smokami, teraz mówiły o dziewczynkach gospodyniach i chłopcach żniwiarzach i rzemieślnikach. Powiadano, że urody księżniczki nie można włożyć do garnka a żaden rycerz, choćby najszlachetniejszy, mieczem zboża nie skosi. Stroje kazano nosić proste, bo nie one zdobią człowieka a patrzeć trzeba tam, skąd chleb idzie a nie wypatrywać jakiegoś bałamuta, który za swe powiastki żąda strawy i noclegu. „Praca jest najważniejsza a kiedy człowiek pracuje nie ma ani czasu ani ochoty na psujące serce opowieści obłudników” — mawiano.

Z biegiem lat obie wsie stały się samowystarczalne. Jedna, która niegdyś nazywała się Radość dziś była zwana Kuźnicami a to z tego powodu, że mieszkali tam sami rzemieślnicy a kowal był z nich najważniejszy. Potrafił jak nikt inny podkuć konia, kawałek żelaza przekuć na lemiesz a nawet na łyżkę albo nóż. Wszyscy cenili i podziwiali umiejętności tego człowieka nie pojmując jak potrafi ujarzmić ogień tak, by ten posłusznie pomagał mu w pracy. Uchodził zatem kowal za człowieka panującego nad niepojętym i dlatego radzono się u niego w wielu sprawach a i powierzono mu nawet udzielanie ślubów wierząc, że ślub udzielony przez niego uczyni nowożeńców szczęśliwymi. Myślano o nim jak o wielkim magu, ale nikt nie ośmielił się powiedzieć tego głośno bowiem uważano, że gdzie jest praca tam niema miejsca na magię.

Drugą wieś, zwaną niegdyś Zabawą, przemianowano na Łany z tej racji, że mieszkańcy stali się rolnikami i uprawiali wszystko czego potrzebowali by przeżyć. Zboże przez nich siane było złote jak królewski skarbiec a jabłka z sadów nawet w najmroźniejszą zimę smakowały jak przed chwilą zerwane.

Darmowy fragment