Melodia dalej brzmi - ebook

1

Trzydziestoletnia Elaine Marsha Harmon maszerowała żwawo ze swojego mieszkania przy Wschodniej Trzydziestej Drugiej na Manhattanie do biura firmy, znajdującego się piętnaście kwartałów dalej, w Flatiron Building, na rogu ulicy Dwudziestej Trzeciej i Piątej Alei. Pracowała tam jako asystentka sławnej projektantki wnętrz. Elaine miała na sobie ciepły płaszcz, ale nie zabrała rękawiczek, a listopadowy poranek należał do zdecydowanie chłodnych.

Zwinęła kasztanowe włosy w węzeł i spięła je z tyłu głowy, tak że tylko pojedyncze pasma okalały jej twarz. Wysoka po ojcu i smukła po matce, tuż po ukończeniu college’u zrozumiała, że nie nadaje się na nauczycielkę. Zapisała się więc na kolejne studia w Fashion Institute of Technology i po uzyskaniu dyplomu została zatrudniona przez Glady Harper, nestorkę branży dekoratorskiej, rozchwytywaną przez bogatych i ambitnych.

Elaine zawsze żartowała, że nadano jej imię po ciotecznej babce ze strony matki, bezdzietnej wdowie, uważanej za niezwykle zamożną. Sęk w tym, że ciocia Elaine Marsha, wielbicielka zwierząt, zostawiła większość pieniędzy różnym schroniskom i azylom, a bardzo niewiele krewnym.

– Elaine to bardzo ładne imię, podobnie jak Marsha, ale nigdy się nie czułam jak Elaine Marsha – tłumaczyła.

Jako dziecko mimowolnie rozwiązała ten problem, wymawiając swoje imię po prostu jako „Lane” i tak już zostało.

Z jakiegoś powodu rozmyślała o tym, przechodząc z Drugiej Alei na Piątą i idąc dalej ulicą Dwudziestą Trzecią. Dobrze się tutaj czuję, myślała. Uwielbiam tu być, właśnie teraz, w tym momencie, w tym miejscu. Kocham Nowy Jork. Nie sądzę, żebym mogła żyć gdziekolwiek indziej. W każdym razie na pewno bym nie chciała. Wiedziała jednak, że prawdopodobnie niedługo przeprowadzi się na obrzeża miasta. We wrześniu następnego roku Katie szła do klasy zerowej, a prywatne szkoły na Manhattanie były zbyt kosztowne na kieszeń Lane.

Poczuła znajome ukłucie żalu. Och, gdyby żył Ken... Otrząsając się z bolesnego wspomnienia, otworzyła drzwi Flatiron Building i wjechała windą na trzecie piętro.

Tak jak się spodziewała, choć do dziewiątej pozostało jeszcze dwadzieścia minut, szefowa była już na miejscu. Pozostałe pracownice, recepcjonistka i księgowa, zwykle przychodziły za dwie dziewiąta. Glady Harper nie wybaczała spóźnień.

Lane stanęła w otwartych drzwiach prywatnego gabinetu pracodawczyni.

– Cześć, Glady.

Szefowa podniosła wzrok. Jak zwykle jej stalowosiwe włosy wyglądały, jakby nie zadała sobie trudu, by je uczesać. Sprężystą sylwetkę okrywał czarny sweter i spodnie. Lane wiedziała, że Glady ma szafę pełną identycznych ubrań, a jej namiętne umiłowanie koloru, faktury i formy odnosi się wyłącznie do wnętrz domów i biur. Sześćdziesięcioletnia projektantka, od dwudziestu lat rozwiedziona, pozwalała się nazywać po imieniu nie tylko przyjaciołom, ale też pracownikom. Kiedy jeden z dostawców tkanin pozwolił sobie zgryźliwie zażartować na ten temat, musiał się pożegnać z lukratywnym zamówieniem.

Glady nie traciła czasu na powitania.

– Wejdź, Lane – poprosiła. – Chcę z tobą coś omówić.

Co zrobiłam źle, zadała sobie pytanie Lane. Posłusznie weszła do gabinetu i usiadła na jednym z antycznych windsorskich krzeseł, stojących przed biurkiem szefowej.

– Otrzymałam prośbę od pewnej nowej klientki... czy może raczej należałoby powiedzieć starej klientki, a nie jestem pewna, czy chcę się w to angażować.

Lane pytająco uniosła brwi.

– Glady, zawsze mówisz, że nie warto brać roboty, jeśli wyczuwasz, że klient będzie sprawiał kłopoty.

Co nie znaczy, że sama ich nie sprawiasz, dodała w duchu. Pierwszą czynnością Glady po przyjęciu zlecenia był przejazd przez dom z wózkiem i bezwzględne wyrzucenie wszystkiego, co uznała za bezwartościowe.

– Tu chodzi o co innego – powiedziała szefowa, wyraźnie zakłopotana. – Dziesięć lat temu urządzałam wnętrza rezydencji w Greenwich kupionej przez Parkera Bennetta.

– Parker Bennett!

Lane przypomniała sobie nagłówki prasowe, informujące, że ów zarządca funduszu inwestycyjnego oszukał klientów na miliardy dolarów. Zniknął ze swojej łodzi tuż przed tym, nim kradzież została odkryta. Uznano, że popełnił samobójstwo, mimo że nigdy nie znaleziono ciała.

– Właściwie to nie o nim mówię – powiedziała Glady. – Zadzwonił do mnie syn Bennetta, Eric. Rząd próbuje wyrwać, ile się da, z tego, co zostało po Parkerze Bennetcie. Dom wystawiono na sprzedaż. Rzeczy, których nie zabrano, nie mają większej wartości, ale pozwolono żonie Bennetta, Anne, wziąć tyle sprzętów, ile potrzeba na wyposażenie małego domu szeregowego. Eric twierdzi, że matki kompletnie nic nie obchodzi i prosił mnie, żebym ja to dla niego zrobiła.

– Stać go, żeby zapłacić za usługę?

– Był bardzo bezpośredni. Przeczytał, że największe zamówienie, jakie dostałam w całej karierze, pochodziło od jego ojca, który życzył sobie, by na niczym nie oszczędzać. Chce, żebym pracowała za darmo.

– Zgodzisz się?

– A co ty byś zrobiła, Lane?

Lane zawahała się, a potem zdecydowanie wyraziła swoją opinię.

– Widziałam zdjęcia tej biednej kobiety, Anne Bennett. Wygląda dwadzieścia lat starzej niż na fotkach z kolumny towarzyskiej z czasów przed wybuchem tej paskudnej afery. Na twoim miejscu bym się zgodziła.

Harper ściągnęła usta i spojrzała na sufit. Zawsze tak się zachowywała w momentach skupienia, niezależnie od tego, czy chodziło o odcień frędzli przy draperiach, czy ważną zawodową decyzję.

– Chyba masz rację – odezwała się w końcu. – Zresztą, wybranie mebli do szeregówki z pewnością nie zabierze wiele czasu. Rozumiem, że ten segment znajduje się na nowo wybudowanym osiedlu w Montclair w New Jersey. To niedaleko od mostu Jerzego Waszyngtona, może jakieś czterdzieści minut. Przynajmniej nie stracimy zbyt wiele czasu na dojazdy.

Wyrwała kartkę z notatnika i przesunęła ją po biurku w stronę Lane.

– To jest numer telefonu Erica Bennetta. Domyślam się, że któryś ze znajomych doradców finansowych dał mu jakąś mało eksponowaną posadę. Świetnie sobie radził w Morgan Stanley, ale zwolnili go, kiedy się dowiedzieli o przekrętach tatusia. Umów spotkanie.

Lane wzięła kartkę, usiadła przy swoim biurku i wybrała zapisany numer.

– Eric Bennett. – Stanowczy, modulowany głos odezwał się w słuchawce już po pierwszym sygnale.2

Tydzień później Lane i Glady podążały Merritt Parkway w stronę zjazdu na Round Hill Road, do najbardziej ekskluzywnej części ekskluzywnego Greenwich w stanie Connecticut. Autostradą numer dziewięćdziesiąt pięć byłoby szybciej, ale Glady lubiła patrzeć na mijane posiadłości. Lane prowadziła mercedesa swojej pracodawczyni, Glady uznała bowiem minicoopera Lane za zbyt niepozorny pojazd, by mógł parkować przed rezydencją Bennettów.

Szefowa przez większą część podróży zachowywała milczenie, które Lane nauczyła się doceniać. Kiedy pracodawczyni była gotowa rozpocząć konwersację, robiła to w wybranym przez siebie momencie. Nie należało jej zagadywać, to ona pierwsza się odzywała; ten zwyczaj sprawiał, że Lane porównywała ją w myślach do królowej Elżbiety, którą zawsze podziwiała.

Dopiero gdy opuszczały autostradę, Glady powiedziała:

– Pamiętam, jak przyjechałam tu po raz pierwszy. Parker Bennett właśnie kupił ten wielki dom. Człowiek, który kazał go wybudować, zbankrutował, zanim zdążył się wprowadzić. Projekt stanowił kwintesencję złego smaku. Sprowadziłam architekta i razem przebudowaliśmy wnętrze. Mój Boże, zrobili w kuchni blat w kształcie sarkofagu, a w jadalni kazali wymalować własną wersję Kaplicy Sykstyńskiej. Michał Anioł pewnie przewracał się w grobie.

– Skoro zakres prac obejmował też zmiany architektoniczne, a nie tylko urządzanie wnętrz, musiało to kosztować fortunę – wyraziła przypuszczenie Lane.

– Kosztowało krocie, ale Parker Bennett nie protestował. Bo i czemuż miałby się przejmować? Wydawał cudze pieniądze.

Posiadłość Bennettów znajdowała się nad zatoką Long Island. Masywną budowlę z czerwonej cegły z białymi wykończeniami widać było już z drogi. Kiedy skręciły na podjazd, Lane zauważyła, że krzewy od frontu nie są przycięte, a trawnik zaścielają suche liście.

Najwyraźniej Glady zwróciła na to samo uwagę.

– Przypuszczam, że ogrodnik zwinął się jako jeden z pierwszych – skomentowała zgryźliwie.

Lane zaparkowała na biegnącym łukiem podjeździe. Razem weszły na schody prowadzące do ciężkich dębowych drzwi. Otworzyły się, gdy tylko Lane dotknęła dzwonka.

– Dziękuję, że przyjechałyście – powitał je Eric Bennett. Na żywo jego głos brzmiał równie interesująco jak przez telefon.

Podczas gdy Glady odpowiadała na powitanie, Lane przyjrzała się uważnie ich klientowi. Był średniego wzrostu i budowy; dzięki swoim dziesięciocentymetrowym obcasom dorównywała mu wzrostem. Miał mnóstwo siwiejących blond włosów i brązowe oczy. Przed spotkaniem przeczytała wszystko, co tylko zdołała znaleźć na temat sprawy Bennetta, i teraz doszła do wniosku, że Eric Bennett jest młodszą wersją swojego ojca, szarmanckiego, przystojnego mężczyzny, który okradał ludzi z oszczędności całego życia.

Glady dokonała prezentacji.

– Moja asystentka, Lane Harmon.

– Jestem Eric Bennett, ale zapewne sama się pani tego domyśliła. – W jego głosie pobrzmiewała nuta ironii, na ustach pojawił się przelotny uśmiech.

Glady swoim zwyczajem od razu przeszła do rzeczy.

– Zastałyśmy pańską matkę, Ericu?

– Owszem. Zaraz zejdzie na dół. Jest u niej fryzjer.

Lane przypomniała sobie, że Anne Bennett nie jest już mile widziana w salonie, z którego usług korzystała od lat. Zbyt wiele innych klientek czuło do niej niechęć, ponieważ ich rodziny padły ofiarą chciwości Parkera Bennetta.

Wielki hol sprawiał wrażenie opustoszałego. Symetrycznie usytuowane kręcone schody prowadziły na galerię, która z łatwością mogłaby pomieścić całą orkiestrę. W ścianach widać było dziury.

– Widzę, że gobeliny zniknęły – stwierdziła Glady.

– Tak, rzeczywiście. Przez te wszystkie lata, kiedy do nas należały, zyskały na wartości dwadzieścia procent. Rzeczoznawca był nimi zachwycony, podobnie jak obrazami, na których kupno namówiła pani mojego ojca. Ma pani dobre oko, Glady.

– Pewnie, że mam. Odbyłam wirtualną przechadzkę po domu, który nabył pan dla matki w New Jersey, Ericu. Całkiem niezły. Możemy z niego zrobić prawdziwe cacko.

Dla Lane nie ulegało wątpliwości, że pracując mniej więcej rok nad wystrojem rezydencji, Glady zdążyła dobrze poznać Erica Bennetta. Teraz ruszyła na obchód domu typowym dla siebie szybkim krokiem.

Wysokie pomieszczenie po lewej stronie holu, które większość ludzi uznałaby za pokój dzienny, nazwała głównym salonem. Zakończone wdzięcznymi łukami okna wychodziły na rozległy teren na tyłach posesji. W oddali Lane dostrzegła niewielki budynek, stanowiący miniaturę głównej siedziby, oraz kryty basen. Mogła się założyć, iż miał olimpijskie wymiary, a jeszcze więcej postawić na to, że wypełniała go słona woda.

– Widzę, że zabrali wszystkie antyki i sprzęty robione na zamówienie – stwierdziła cierpko dekoratorka.

– Kolejny wyraz uznania dla pani dobrego gustu, Glady.

Tym razem Lane odniosła wrażenie, że słyszy w głosie Erica Bennetta gorycz.

Glady nie odpowiedziała na komplement.

– Tak czy inaczej, meble z małego saloniku bardziej się nadadzą do tego nowego domu. Zajrzyjmy tam.

Minęli królewskich rozmiarów jadalnię, podobnie jak salon ogołoconą z wyposażenia. Kiedy przechodzili do tylnej części rezydencji, Lane ujrzała pomieszczenie, które musiało służyć za bibliotekę. Zostały w nim jedynie mahoniowe półki.

– Pamiętam kolekcję rzadkich książek pańskiego ojca – odezwała się Glady.

– Tak, zaczął je zbierać na długo przed otwarciem swojego funduszu inwestycyjnego, ale najwidoczniej nie miało to żadnego znaczenia dla władz – odrzekł Bennett. – Szczerze mówiąc, kiedy czytam książkę, chcę ją swobodnie trzymać, nie martwiąc się, że mogę zniszczyć pozłacane brzegi stron czy ilustracje w środku. – Spojrzał na Lane. – Zgadza się pani ze mną?

– Całkowicie – zapewniła go z przekonaniem.

Glady pokazywała jej zdjęcia rezydencji po zakończeniu prowadzonych przez siebie prac nad wystrojem. Każde wnętrze zostało urządzone w odrębnej kolorystyce, co dało efekt jednocześnie elegancji i przytulności.

Obecnie biblioteka nie prezentowała się ani elegancko, ani przytulnie. Wyglądała na opuszczoną i zaniedbaną. Półki opróżnione z książek pokrywała cienka warstwa kurzu.

Przeszli dalej w głąb domu. Po lewej stronie znajdował się pokój nadal umeblowany wygodną sofą i fotelami, okrągłym stolikiem ze szkłem na wierzchu oraz stanowiącymi z nim komplet mniejszymi stolikami o składanych blatach. Kwieciste draperie idealnie pasowały do tapicerki. Całości dopełniały oprawione reprodukcje Moneta na ścianach i dywan w delikatnym odcieniu zieleni.

– To było miejsce odpoczynku dla domowego personelu, Lane – wyjaśnił Eric Bennett. – Pokój ma bezpośrednie wejście do kuchni. Do zeszłego roku zatrudnialiśmy sześć osób do prowadzenia domu.

– Zabierzemy te meble do New Jersey – oznajmiła Glady. – Są nawet ładniejsze, niż zapamiętałam. Nadadzą się do gabinetu na parterze. A sprzęty z saloniku na piętrze, należącego do pańskiej matki, posłużą do umeblowania pokoju dziennego. Zabierzemy też wielkie łóżko z jednej z sypialni gościnnych. To z głównej sypialni jest za duże. W pozostałych dwóch zrobimy tak samo. Według moich notatek stół, krzesła i kredens z pokoju śniadaniowego wystarczą do urządzenia jadalni. To jak, pani Bennett zejdzie do nas, czy my mamy wejść na górę?

Lane pomyślała, że czego jak czego, ale stanowczości nie można Glady odmówić. Ucieszyło ją, że wejdą na piętro. Zaczynała się obawiać, że będą pracowały na podstawie zdjęć, a bardzo chciała zobaczyć resztę pomieszczeń.

– Chyba słyszę matkę na schodach – powiedział Eric Bennett, zawracając gwałtownie. Glady i Lane podążyły za nim do frontowej części domu.

Lane znalazła zdjęcia Anne Nelson Bennett w Internecie, wpisując w wyszukiwarkę jej nazwisko. Jednak oszałamiająca blondynka z kronik towarzyskich, wielbicielka kreacji od Oscara de la Renty, zmieniła się nie do poznania. Przesadnie szczupła, z drżącymi rękami, zwróciła się do Glady z wahaniem w głosie.

– Pani Harper, jak miło, że pani przyjechała. Dziś wszystko wygląda trochę inaczej, niż kiedy pani była tu poprzednim razem.

– Pani Bennett, wiem, jak musi pani być trudno.

– Dziękuję. A kim jest ta urocza młoda dama?

– Moja asystentka, Lane Harmon.

Lane ujęła wyciągniętą dłoń gospodyni i natychmiast poczuła, jak niewiele jest w niej siły.

– Pani Bennett, zrobię, co w mojej mocy, żeby pani nowy dom był ładny i wygodny. Może wejdziemy na górę, to wskażę meble, które dla pani wybrałam? – powiedziała Glady.

– Tak, oczywiście. Zostawili mi to, co według nich mogło przynieść najwyżej kilka dolarów na domowej wyprzedaży. Czyż to nie wielkoduszne? Ktoś inny ukradł te pieniądze. Prawda, Ericu?

– Dowiedziemy jego niewinności, mamo – obiecał Eric Bennett. – A teraz chodźmy na górę.

Czterdzieści minut później Glady i Lane jechały z powrotem na Manhattan.

– Minęły prawie dwa lata od czasu, gdy wybuchł ten skandal z funduszem – powiedziała Glady. – A ta biedna kobieta nadal wygląda, jakby nie otrząsnęła się z szoku. Co sądzisz o portrecie wielkiego oszusta, uśmiechającego się tak dobrodusznie do świata? Domyślam się, że farba ledwie zdążyła wyschnąć, gdy zniknął.

– To bardzo dobre malarstwo.

– Powinno być dobre. Autorem portretu jest Stuart Cannon, a możesz mi wierzyć, że wysoko się ceni. Jednak na aukcji nikt nie zgłosił się do licytacji, wiec pozwolili jej zatrzymać ten obraz.

– Myślisz, że Parker Bennett został wrobiony?

– Nonsens.

– Ale nikt nie wie, co się stało z tymi pięcioma miliardami dolarów.

– Istotnie. Bóg jeden wie, gdzie Bennett zdołał je ukryć. Co nie znaczy, że będzie z nich miał jakiś pożytek. Zwłaszcza jeśli nie żyje.

– A jeśli żyje, myślisz, że jego żona albo syn wiedzą, gdzie jest?

– Nie mam pojęcia. Ale idę o zakład, że nawet gdyby mieli dostęp do tych pieniędzy, nigdy nie będą mogli z nich korzystać. Do końca ich życia władze nie odpuszczą, będą śledzić jak sępy każdego wydanego przez nich centa.

Lane nie odpowiedziała. Ruch na Merritt Parkway gęstniał. Chciała sprawiać wrażenie, że jest całkowicie skupiona na prowadzeniu samochodu.

Glady, żegnając się z Anną Bennett, nie zauważyła, że Eric Bennett poprosił Lane, by zjadła z nim kolację.

CIĄG DALSZY DOSTĘPNY W PEŁNEJ, PŁATNEJ WERSJI