Migawka - ebook

Wstęp

Pociąg wjechał na kolejną stację. Drzwi w wagonie otworzyły się. Wraz z kilkoma osobami na peron wysiadała też nieznajoma blondynka. Cały czas spoglądał w jej kierunku. Widział, jak opuszcza pociąg, porwana przez tłum zmierza w stronę schodów ruchomych. Jego głowa musiała przetrawić tysiące myśli i pytań. Jakby komputer starego typu musiał dokonać miliona operacji w ciągu sekundy.

„Czy jeszcze się zobaczymy, czy będę mógł poznać imię ślicznej nieznajomej?” – pomyślał.

„A jeśli już nigdy się nie spotkamy? To wszystko nie może być przypadkiem. Jak w filmach, gdy główny bohater poznaje kobietę swojego życia, w niecodziennej sytuacji.”

Zawsze intrygowało mnie, jak jedna rzecz potrafi skomplikować bądź ułatwić nasze życie. Wstajesz rano i nie spodziewasz się niczego, co mogłoby zmienić twój los. O tym właśnie jest Migawka. Migawka, która w mojej głowie trwa przeszło 10 lat. Od 10 lat przetwarzałem ją, by ubrać w słowa. Od inspiracji, jaką zaczerpnąłem w 2007 roku, do teraz, gdy oddaję mój tekst w wasze ręce. Zabrzmi to banalnie, ale chciałbym, byście czuli tyle samo emocji i radości z czytania tego, ile ja przy tworzeniu. Przy niezliczonych poprawkach, przeróbkach, dopisywaniu wątków, rozdziałów.

Ostatni akapit poświęcę na podziękowania. Choć może wydawać się to nieistotne, dla mnie jest ważne, by wspomnieć o tych, dzięki którym ta książka jest. Na wstępie, choć to nieoczywiste, chciałbym podziękować producentom i scenarzystom Przyjaciół. To oni zainspirowali mnie do tej Migawki, to oni podsunęli pomysł, który skrupulatnie rozwijałem. Jeśli kiedykolwiek książka wpadnie im w ręce i przeczytają wstęp, chciałbym powiedzieć: Dziękuję! Thank you so much! Zaraz po tym chcę podziękować osobom, które mnie wspierały i trzymały kciuki, gdy książka powstawała, raczyli dobrym słowem, dzielili się opiniami – tak bardzo ważnymi. Nie będę wymieniał was z imienia i nazwiska, ale wiedzcie, że jesteście w pewnym sensie współtwórcami tej książki. Dziękuję również osobom, które wsparły tę książkę finansowo, by jej wydanie mogło znaleźć się w ogólnokrajowej dystrybucji. Dziękuję też wydawnictwu Psychoskok, które pieczołowicie przygotowało materiał mojego debiutu. Miłego czytania i do zobaczenia za ponad 200 stron!:)

Książka… – to dla wielu czytelników dowiedzenie się prawdy o sobie, znalezienie wyrazu dla własnych tęsknot, pragnień, ideałów.

Migawka (ang. shutter) Pojawić się, „mignąć” na chwilę w polu czyjegoś widzenia i szybko z niego zniknąć, pozostawiając jednocześnie wrażenie swojej obecności. Odbiorca nie jest pewien, czy sytuacja wydarzyła się naprawdę, czy była tylko wyobrażeniem w jego umyśle.

Rozdział 1

W środowy wieczór cały klub był szczelnie wypełniony przez bawiących się w rytm muzyki ludzi. W największej sali lokalu, gdzie znajdował się parkiet, głośna dudniąca muzyka niosła się po całym pomieszczeniu, wywołując nieznośny ból bębenków w uszach.

Na barowym stołku, przy ladzie, siedział dwudziestoośmioletni Tomek. Był dobrze zbudowany, miał około metr osiemdziesiąt wzrostu, jego włosy były kruczoczarne, po bokach krótko przystrzyżone, na górze delikatnie dłuższe, zaczesane. Miał charakterystyczne rysy twarzy, jakby wyrzeźbione, idealnie podkreślały jego młodzieńczy wygląd. Ubrany był w granatową koszulę, która opinała mięśnie i eksponowała jego sylwetkę. Bacznie przyglądał się osobom na parkiecie, popijając ostatni łyk drinka.

– Co podać? – spytał podchodzący do niego barman.

Spojrzał na pustą szklankę.

– To samo – odpowiedział.

– Już się robi – przytaknął barman.

Tomek, siedząc przy drewnianej ladzie, uważnie przyglądał się rękom barmana. Lata doświadczenia sprawiły, że sprawnie i widowiskowo przygotował jego zamówienie. Gdy otrzymał szklankę z whisky i colą, przyłożył ją do ust i wziął niewielki łyk. Poczuł, jak zimny drink w drodze przez przełyk ląduje w żołądku. Wpatrując się przed siebie, dokładnie przyglądał się stojącymi za barem butelkom. Nagle na swoich plecach poczuł ocierający się czyjś bark. Odwrócił się, ale dostrzegł tylko odchodzącą i znikającą w tłumie dziewczynę w białej zwiewnej bluzce.

– To co zamawiamy? – zagaił dosiadający do niego kolega.

Ponownie odwrócił się w stronę baru i spojrzał na ścianę za barmanem.

– Czystą – odpowiedział po chwili namysłu.

– Na pewno chcesz zamówić czystą? Pijesz przecież drinka… – zauważył kolega.

– Nie widzę problemu, by wypić z tobą kolejkę – odpowiedział z uśmiechem na twarzy. – A co chcesz innego zamówić?

– zapytał i po chwili odparł: – Zresztą, zdaję się na Ciebie.

– Może być czysta. Ale dobrze wiesz, jak to się skończy.

Ponownie barman podszedł do nich.

– Czystą – zaczął kolega. – Cztery razy – dodał.

Barman kiwnął głową, przyjął zamówienie. Spod lady wyciągnął zmrożone kieliszki i sięgnął do lodówki po półlitrową butelkę wódki. Szybkim ruchem rozlał ją do stojących kieliszków.

– Zobaczysz, kilka takich kursów i rano obudzimy się z kacem – stwierdził z pewnością w głosie kolega.

– Ważne, by w swoich mieszkaniach – dodał żartem Tomek.

Kolega uśmiechnął się. Od razu przypomniały mu się dawne nocne wojaże z Tomkiem.

– Nie gadaj tyle, tylko pij – powiedział Tomek, rozstawiając pierwszą kolejkę przed nimi.

Obaj szybkim ruchem opróżnili 50mililitrowe, szklane kieliszki i zagryźli kawałkiem soczystej cytryny. Na ich twarzach momentalnie pojawił się grymas wywołany gorzkim smakiem wódki, a po chwili kwaśnego cytrusa.

– Spokojnie, jutro czwartek, do piątku jeszcze daleko – stwierdził przekonująco Tomek, uśmiechając się.

– Wiesz, że zawsze tak się mówi… A później… dramat – skończył uśmiechem.

– Dramat – zaśmiał się pod nosem Tomek. – Byle w piątek go nie było – dodał.

– Nie ma szans – odpowiedział kolega, rozstawiając kolejną kolejkę.

Po raz kolejny wypili zawartość kieliszków. Nie zauważyli, gdy przy barze pojawiła się młoda dziewczyna. Wyczuwając za sobą obecność kobiety, Tomek odwrócił się w jej stronę.

Ocenił ją dyskretnym spojrzeniem.

– Witaj – powiedział z uśmiechem.

Dziewczyna z początku wydawała się zaskoczona.

– Cześć – odpowiedziała oschle, nie spoglądając na niego.

– Jestem Tomek – zaczął, wyczuwając, że w pierwszym momencie nie zrobił na niej dobrego wrażenia.

– A ja Karolina – powiedziała, spoglądając mu pierwszy raz w oczy.

– Ślicznie. Miło mi Cię poznać, Karolino – odrzekł odwzajemniając wejrzenie.

Karolina poczuła przeszywający wzrok jego zielonych oczu.

Ona sama zaczęła mu się przyglądać.

– Mi Ciebie również – podkreśliła to delikatnym przygryzieniem wargi, co nie umknęło jego uwadze.

– Gdzie zgubiłaś chłopaka? – spytał, a na jej twarzy pojawił się uśmiech.

– Dziś jestem tutaj z koleżanką – odpowiedziała.

– Czyli twój chłopak został w domu? – trzymając w ręku swojego drinka, kontynuował zadawanie pytań.

– Przesłuchanie? – spytała.

– Nie. Zbieram tylko najpotrzebniejsze informacje – odpowiedział.

– Informacje, mówisz.

Tomek podniósł szklankę, wziął łyk i uśmiechnął się.

– Nie mam chłopaka, jeśli tak bardzo Cię to interesuje – powiedziała Karolina.

– Dziwne… – zaczął, czekając na jej reakcję.

– Czemu dziwne? – zapytała.

– Taka dziewczyna, jak Ty, nie ma chłopaka? – spytał retorycznie.

– Taka? Co masz na myśli?

– Hmmm. – wyraził zamyślenie. – Taka piękna, o niesamowitym spojrzeniu – wyliczył, patrząc jej w oczy.

Karolina uśmiechnęła się i delikatnie zawstydziła.

– Dziękuję, to miłe, co mówisz – skwitowała kolejnym uśmiechem.

– Skoro nie masz chłopaka i jesteś tylko z koleżanką. – zatrzymał się na chwilę. – To w takim razie, czy miałabyś ochotę potańczyć? – zaproponował.

Dziewczyna nie odpowiedziała od razu.

– Z chęcią, ale najpierw zamówię coś do picia – odpowiedziała po krótkim namyśle.

– Na co masz ochotę?

– A Ty co pijesz?

– Standardowo, whisky z colą – odpowiedział.

– W takim razie napije się tego, co ty.

– Jeszcze raz to samo – zamówił, odwracając się do barmana.

Barman przytaknął. Po chwili podał drinka w szklance, po którym spływały krople zimnej wody. Dziewczyna wzięła do ręki szklankę, przyłożyła do ust i spróbowała napoju.

– Dobry – skwitowała.

Tomek uśmiechnął się, po czym dopił do końca swój. Nie chcąc przedłużać oczekiwania na taniec, Karolina szybko wypiła resztkę zawartości szklanki. Odstawiła ją na ladę, złapała Tomka za rękę i szybkim ruchem porwała go na parkiet, który był za nimi. Momentalnie kontrolę nad ich ciałami całkowicie przejęła muzyka. DJ za konsoletą zmienił muzykę na bardziej spokojną, ale jednocześnie zmysłową. Ich ciała zbliżyły się tak, że oboje ocierali się o siebie. Czuli chemię, jaka panowała wokół nich. Wykorzystując nadarzającą się okazję, Tomek ośmielił się skosztować ponętnych ust nowo poznanej dziewczyny. Zaskoczona tym, odchyliła głowę do tyłu, za wszelką cenę unikając kontaktu. Jednak gdy spojrzała głęboko w jego oczy, poczuła jak mocno pragnie, by ich usta spotkały się w pocałunku. Niewiele myśląc, pocałowała go namiętnie, oddając się szaleństwu tej sytuacji. W objęciu namiętnego pocałunku, stali pośród innych osób na parkiecie.

– Jak się bawisz? – spytała, przerywając pocałunek.

Spojrzał na nią. Czuł, jak działają na niego jej feromony.

– Cudownie – odpowiedział, po czym uśmiechnął się i ponownie ją pocałował.

Przekładka w zamku przekręciła się dwukrotnie. Drzwi wejściowe otworzyły się z impetem. Przez próg do mieszkania, w namiętnym uścisku, weszli Karolina i Tomek. Gdy znaleźli się w środku, chłopak jednym ruchem ręki zatrzasnął drzwi. Nie zapalając światła, wciągnął dziewczynę w głąb ciemnego mieszkania i zaprowadził do sypialni. Gdy znaleźli się blisko łóżka, bez wahania zaczęli się wzajemnie rozbierać. Karolina rozpięła granatową, wygniecioną koszulę Tomka. Mimo panującej wokół ciemności, dostrzegła umięśnione i dobrze zbudowane ciało chłopaka. Nie przerywając namiętnych pocałunków, jej ręce od razu powędrowały na wyrzeźbioną klatkę piersiową i bardzo delikatnie, opuszkami palców, zaczęła ją muskać. Po chwili rzuciła chłopaka na łóżko, na które bezwładnie i bez żadnych oporów opadł. Swoje ręce skierowała na plecy, gdzie powoli i delikatnie zaczęła rozpinać suwak swojej sukienki. Po chwili pozwoliła na to, by i ona bezwładnie opadła na ziemię, ukazując przed nim swoje młode ciało. Na jej biodrze dostrzegł wytatuowaną kokardkę.

Rozdział 2

Po ostatnich obfitych ulewach, leśna droga zmieniała się w błotnisty i bardzo grząski trakt. Droga ciągnęła się w dal po horyzont, a nocna aura i deszczowy klimat potęgowały to uczucie. W całej gęstwinie lasu czuć było rześkie i wilgotne powietrze, jak gdyby po nieustającym deszczu środowisko wymyło się ze wszystkich nienaturalnych zanieczyszczeń. Po obu stronach rozjechanej, błotnistej drogi ciągnęły się szpalery równo zasadzonych, wysokich na kilkanaście metrów drzew. Spokojną noc przerywał co jakiś czas lekki podmuch wiatru, który poruszał delikatnie gałęzie, wprawiając je w taniec i opadanie pozostałych, pojedynczych kropli wody, które osiadły na liściach drzew.

Błoga stagnacja nie trwała długo. W oddali słychać było zbliżający się, nieznośny dźwięk głośnej muzyki oraz mechaniczny warkot cylindrów silnika, który jak ostrze przecinał panującą dookoła ciszę. Z ciemności wyłoniło się sportowe auto, którego przednie reflektory rzucały zimne, żółtawe światło na drzewa i zarośla znajdujące się najbliżej drogi. Kierowca jechał ostrożnie, uważając, by nie uszkodzić zawieszenia.

We wnętrzu auta znajdowały się cztery osoby. Troje z nich to byli mężczyźni. Dwóch z przodu – Szybki i Olo, byli raczej przeciętnej, cherlawej budowy, nie wyróżniali się niczym szczególnym. Wyglądali na typowych kolesi z dobrego liceum, włosy mieli lekko roztargane, ale w miarę ułożone. Ich stroje pasowały bardziej do klubu niż na nocną przejażdżkę do lasu. Ich kolega z tyłu – Kozioł, z kolei był dobrze zbudowany i umięśniony, ogolony na łyso, miał na sobie białą opinającą koszulę. Obok niego, na tylnej kanapie, siedziała drobna, roztrzęsiona blondynka. Usta i ręce miała mocno skrępowane brązową taśmą, podobną do tych, jakich używa się do pakowania paczek. Była mocno wystraszona, na policzkach miała rozmazane ślady tuszu do rzęs i łez. Nie odzywała się, starała się siedzieć cicho, nawet jej szlochanie było ledwie słyszalne. Miała zniszczone i ubrudzone ubranie. Wyglądała bardziej na ofiarę niż na towarzyszkę podróży.

– Wiesz w ogóle dokąd jedziesz? – spytał Olo, odrywając się od grania na telefonie.

– Co? – odpowiedział Szybki.

Olo spojrzał na niego z irytacją.

– Kurwa, ścisz tę cholerną muzykę, łeb mi pęka.

– Nie podoba się? – spytał kierowca, przyciszając muzykę.

– Nie!

– W klubie ci nie przeszkadzało – skomentował.

– Bo w klubie nie miałem potrzeby, żeby z tobą gadać.

– O co pytałeś?

– Pytałem, czy wiesz, gdzie jedziemy? – powtórzył z irytacją w głosie.

– Spokojnie, wiem… Kiedyś już tutaj byłem ze starym. Mimo, że wszystkie te drogi wyglądają tak samo, wiem, gdzie jechać – Szybki starał się go uspokoić.

Olo rzucił spojrzenie na niego i za wszelką cenę próbował uwierzyć w jego słowa.

– Jak tam nasza ślicznotka z tyłu? – spytał z ironią w głosie, rozbawiony Szybki. Spojrzał w lusterko, w którym odbijała się tylko przerażona twarz dziewczyny.

– Nie podoba się przejażdżka z nami? – spytał szyderczo, powodując głośne rozbawienie kolegów.

Po tym wszystkim, co przeżyła dzisiejszego wieczoru, ich głośny śmiech wywoływał u niej atak paniki. Nie zdawała sobie sprawy gdzie i w jakim celu ją wiozą.

– Nie szarp się, to nie będzie boleć – powiedział Kozioł, doskonale wyczuwając jej strach. Cały czas próbował ją jeszcze bardziej zdominować. Podniecał go sposób, w jaki dziewczyna na niego patrzyła. Nagle szybko jadący samochód wpadł w nierówność na drodze.

– Uważaj, bo zaraz naprawdę tutaj utkniemy – powiedział Olo, kierując wzrok na kierowcę.

– Spokojnie, nie takie rzeczy widział ten samochód – po raz kolejny próbował uspokoić kolegów Szybki.

– Oby, nie mam ochoty spędzić tutaj nocy – odwrócił się w kierunku drogi chłopak.

– Jak utkniemy, na pewno będziemy mieli co robić – powiedział osiłek z tyłu, znowu kierując swój przeraźliwy wzrok na trzęsącą się ze strachu dziewczynę, czym po raz kolejny wywołał rozbawienie kolegów.

– Olo, a jak tam z Dominiką? – spytał Szybki.

– Z kim? – odpowiedział z uśmiechem.

Z ust kierowcy wydobył się głośny śmiech.

– Rozumiem. Męczyła gitarę?

– Cały czas gadała, morda jej się nie zamykała, więc rzuciłem ją… Ale dobrze się… no wiesz. – Olo uśmiechnął się.

– Coś jak nasza koleżanka – dodał odwracając się do tyłu i spoglądając na skuloną ze strachu dziewczynę.

Głośna muzyka wydobywająca się z głośników powodowała, że w środku auta panowała imprezowa atmosfera. Koledzy byli mocno rozbawieni całą sytuacją, tylko młoda dziewczyna nie miała ochoty się do niej przyłączyć. Skrępowane ręce i wycieńczenie organizmu powoli powodowały, że traciła chęć na cokolwiek. Mimo uchylonych okien we wnętrzu cały czas unosił się nieprzyjemny zapach wypalonych wcześniej papierosów. Olo czując, że stan upojenia alkoholowego zaczął mijać, wyjął ze schowka napoczęta butelkę półlitrowej wódki. W szklanej butelce było jeszcze około trzy czwarte zawartości. Odkręcił nakrętkę i wprost z butelki, bez zastanowienia, napił się. Alkohol nie wywołał żadnego grymasu na jego twarzy.

– Ktoś ma ochotę? – spytał.

– Daj, napiję się z tobą – odpowiedział Kozioł.

Podał butelkę koledze z tyłu. Nie zastanawiając się zbyt długo, również wziął łyk. Po przełknięciu alkoholu przetarł usta.

– Ale wchodzi… – skwitował Kozioł.

– Daj mi, też napiję się z wami… Bo chyba zaczynam trzeźwieć – wtrącił Szybki.

– Jesteś pewien? – spytał kolega obok.

Kierowca spojrzał na niego.

– Myślisz, że gdybym nie był pewien, to bym prosił? – odpowiedział. – To jak? Dasz się napić?

Gdy alkohol znalazł się w jego rękach, bez chwili zastanowienia przechylił butelkę. Jego twarz delikatnie się skrzywiła przez gorzki posmak wódki.

– Dobra… – powiedział Szybki.

Auto wpadło w kolejną nierówność. Metalowe podwozie zahaczyło o podłoże, wydając charakterystyczny dźwięk tarcia. Brązowa taśma przyklejona do ust dziewczyny delikatnie się odkleiła. Poczuła ulgę, wreszcie mogła złapać głęboki wdech powietrza. Kozioł zauważył to, szybko doskoczył do niej i zakleił jej usta.

– Kurwa – przeklął głośno.

– Co się stało? – spytał kierowca, patrząc w lusterko.

– Ta mała dziwka mnie ugryzła – powiedział Kozioł, łapiąc za ramiona dziewczynę.

– Proszę, taka cichutka, a jakie lubi ostre zabawy – stwierdził kierowca.

– Mogę ją uderzyć? – spytał, spoglądając na dziewczynę, która przygotowywała się na atak z jego strony.

– Zostaw ją – odpowiedział stanowczo Szybki.

– Ale kurwa, ugryzła mnie.

– Na drugi raz uważaj, gdzie wkładasz paluchy – odpowiedział żartem Olo, odwracając się do tyłu i z uśmiechem na niego patrząc.

– Zabawny jesteś, naprawdę – skwitował Kozioł.

Osiłek puścił dziewczynę, rzucając nią bezwładnie na oparcie. Dziewczyna spojrzała na niego z obrzydzeniem. Odwróciła wzrok, dostrzegła, że drzwi obok niej odblokowały się. Pomimo związanych rąk, spróbowała dosięgnąć klamkę, by je uchylić. Po raz ostatni, taką miała nadzieję, że spogląda na oprawców. Gdy tylko udało się jej otworzyć drzwi, niewiele myśląc, wyskoczyła z auta. Upadła w niewielkie zarośla przy drodze, przez co pokiereszowała się jeszcze bardziej. Z grymasem bólu, wstała na równe nogi i ruszyła przed Siebie w głąb ciemnego lasu.

– Gonić ją! – krzyknął kierowca, zatrzymując auto.

Jego dwóch kolegów czym prędzej ruszyło za dziewczyną.

– Pomocy! – krzyczała na całe gardło, przedzierając się przez zarośla.

Doskonale słyszała, że gonitwa za nią się zaczęła. Biegła przed siebie, nie zastanawiając się, czy gdzieś tam czeka na nią pomoc. Po kilkudziesięciu metrach trafiła na niewielkie zagłębienie, w które bez chwili namysłu wskoczyła i próbowała się ukryć.

– Wyjdź do nas to może nic ci się nie stanie – krzyknął z ironią w głosie do dziewczyny Olo. Ukryta wśród korzeni powalonego drzewa, czuła jeszcze większy strach niż w aucie. Z jej oczu cały czas płynęły łzy, które zostawiały na policzkach nowe ślady. Gdy oczy przyzwyczaiły się do ciemności, o wystającą gałąź spróbowała oswobodzić związane ręce. Kiedy jej się to udało, nie słyszała już goniących ją oprawców. Bardzo powoli wychyliła głowę z zagłębienia, rozejrzała się powoli dookoła. Wyglądało na to, że poza nią nie ma nikogo innego. Poczuła ulgę, jakiej nie czuła od kilkunastu godzin. Nagle, tuż przed jej twarzą, jakby z podziemi, wyrósł Kozioł. Przerażona zaczęła głośno krzyczeć. On wykorzystując swoją przewagę nad drobną dziewczyną, chwycił ją mocno, tak by nie uciekła i wyciągnął brutalnie z dołu. Przerzucił ją przez swoje ramię i ruszył w kierunku auta. Za wszelką cenę próbowała się uwolnić, rękoma zaciśniętymi w pięść uderzyła kilkukrotnie w plecy oprawcy.

Po chwili znaleźli się tuż obok zaparkowanego, oświetlającego leśną drogę, samochodu. Szybki stał oparty o auto i palił papierosa, poczuł ulgę, że udało się złapać dziewczynę.

– Dobra robota – stwierdził. – Chociaż gdybyś jej lepiej pilnował, to może by ci nie uciekła – dodał po chwili.

– Mamy ją, o co ci chodzi? – spytał zdenerwowany Kozioł.

– Mamy, ale ciekawe co byś zrobił, gdybyś jej nie znalazł – odrzekł.

Jego słowa pozostały już bez odpowiedzi. Osiłek zrzucił dziewczynę bezwładnie na ziemię. Chwycił ją mocno za nadgarstki, zacisnął na nich swoje dłonie i gwałtownie podniósł z ziemi. Szybki podszedł do dziewczyny i spojrzał na nią.

– Myślałaś że nam uciekniesz? – spytał ją.

Przerażona dziewczyna spojrzała na niego, bała się go jeszcze bardziej niż wcześniej. Wiedziała, że teraz na pewno już im nie ucieknie. Szybki wypuścił z ust papierosa na ziemię, przygasił go stopą. Na chwilę odwrócił się w stronę lasu, spojrzał w dal, tak, jakby szukał jakiegoś punktu zaczepienia. Nagle obrócił się w stronę dziewczyny i z perfidnym uśmiechem uderzył ją mocno w twarz.

– Do bagażnika z nią – powiedział po chwili.

Obaj jego koledzy spojrzeli na kolegę, upewniając się, że dobrze usłyszeli jego słowa.

– Nie rozumiesz? – spytał coraz bardziej podirytowany całą sytuacją kierowca.

Osiłek podniósł ledwo stojącą na nogach dziewczynę, zabrał ją na tył auta. Gdy doszedł, klapa bagażnika uniosła się. Kozioł wrzucił dziewczynę do środka.

Koniec Wersji Demonstracyjnej

Dziękujemy za skorzystanie z oferty naszego wydawnictwa i życzymy miło spędzonych chwil przy kolejnych naszych publikacjach.

Wydawnictwo Psychoskok