Misja Ambasadora - ebook

PODZIĘKOWANIA

Pi­sa­nie tej książ­ki było cu­dow­nie wol­ne od stre­sów i spraw roz­pra­sza­ją­cych uwa­gę, któ­re tak bar­dzo utrud­nia­ły ukoń­cze­nie po­przed­niej, to­też po­dzię­ko­wa­nia będą krót­kie.

Dzię­ku­ję Pau­lo­wi.

Wiel­kie bra­wa dla ze­spo­łu z Or­bit, zwłasz­cza Dar­re­na Na­sha i Jo­an­ny Kra­mer – za­wsze byli cier­pli­wi i świet­nie się z nimi pra­co­wa­ło, na­wet w okre­sie fru­stru­ją­cych kło­po­tów tech­nicz­nych. Szcze­gól­ne ukło­ny na­le­żą się miej­sco­wej dru­ży­nie wy­daw­nic­twa Or­bit, zwłasz­cza Ade­le, Amy, Lin­dzie i Tod­do­wi, któ­rzy wo­zi­li mnie na spo­tka­nia au­tor­skie w księ­gar­niach w swo­ich au­stra­lij­skich mia­stach i byli świet­ny­mi kom­pa­na­mi.

Dzię­ku­ję szcze­gól­nie Ma­rian­ne de Pier­res za sty­lo­wą pre­mie­rę Uczen­ni­cy Maga i sta­ty­sty­ki, któ­re zdu­mia­ły na­wet mnie.

Dzię­ku­ję, jak za­wsze, Fran i Liz, i wszyst­kim agen­tom na ca­łym świe­cie, któ­rzy za­ła­twia­ją za mnie roz­ma­ite trud­ne spra­wy.

A tak­że pierw­szym czy­tel­ni­kom: Don­nie, Ni­co­le, Jen­ny, Ma­mie i Ta­cie.

A na ko­niec, jak za­wsze, czy­tel­ni­kom. Niech nig­dy nie za­brak­nie wam do­brych ksią­żek do czy­ta­nia.

ROZDZIAŁ 1 DAWNI I NOWI

Naj­słyn­niej­szym i naj­czę­ściej cy­to­wa­nym wier­szem po­ety Re­wi­na, naj­lep­sze­go z ca­łej zgrai, któ­ra po­ja­wi­ła się w No­wym Mie­ście, jest Pieśń mia­sta. Opo­wia­da on o tym, co moż­na usły­szeć nocą w Imar­di­nie, je­śli tyl­ko za­trzy­mać się i po­słu­chać: o nie­koń­czą­cym się, stłu­mio­nym i od­le­głym szu­mie dźwię­ków. Gło­sów. Pio­se­nek. Śmie­chu. Jęku. Krzy­ku. Wrza­sku.

W ciem­no­ści pa­nu­ją­cej w no­wej dziel­ni­cy Imar­di­nu pe­wien czło­wiek przy­po­mniał so­bie ten wiersz. Za­trzy­mał się, by na­słu­chi­wać, ale za­miast dać się po­nieść pie­śni mia­sta, sku­pił się na jed­nym zgrzy­tli­wie brzmią­cym po­gło­sie. Dźwię­ku, któ­ry tu nie pa­so­wał. Dźwię­ku, któ­ry się nie po­wta­rzał. Par­sk­nął ci­cho i ru­szył przed sie­bie.

Kil­ka kro­ków da­lej z mro­ku tuż przed nim wy­nu­rzył się ja­kiś kształt. Był to męż­czy­zna, któ­ry na­chy­lał się groź­nie. W ostrzu noża od­bi­ło się świa­tło.

– Da­waj kasę – ode­zwał się szorst­ki, zde­cy­do­wa­ny głos.

Na­pad­nię­ty nie od­po­wie­dział, tyl­ko stał bez ru­chu. Wy­glą­dał, jak­by za­marł z prze­ra­że­nia. Albo jak­by był po­grą­żo­ny w my­ślach.

Kie­dy wresz­cie się po­ru­szył, zro­bił to nie­zwy­kle szyb­ko. Trzask, szarp­nię­cie rę­ka­wa – i ban­dy­ta krzyk­nął, pa­da­jąc na ko­la­na. Nóż za­brzę­czał o bruk. Czło­wiek po­kle­pał go po ra­mie­niu.

– Wy­bacz. Wy­bra­łeś nie­wła­ści­wą noc i nie­wła­ści­wy cel, a ja nie mam cza­su, żeby ci to tłu­ma­czyć.

Kie­dy ban­dy­ta upadł twa­rzą na bruk, prze­kro­czył jego cia­ło i ru­szył da­lej. Chwi­lę póź­niej za­trzy­mał się i spoj­rzał przez ra­mię na dru­gą stro­nę uli­cy.

– Eja! Gol. Mia­łeś być moim ochro­nia­rzem.

Z cie­nia wy­nu­rzył się ko­lej­ny po­tęż­ny kształt – i pod­szedł na­tych­miast.

– Mam wra­że­nie, że wca­le mnie nie po­trze­bu­jesz, Cery. A ja ro­bię się na sta­rość po­wol­ny. To ja po­wi­nie­nem ci pła­cić za ochro­nę.

Cery skrzy­wił się.

– Wzrok i słuch masz wciąż do­bre, praw­da?

Gol za­mru­gał po­wie­ka­mi.

– Rów­nie do­bre jak ty – od­po­wie­dział po­nu­ro.

– Wła­śnie – wes­tchnął Cery. – Po­wi­nie­nem się wy­co­fać. Ale Zło­dzie­je nie prze­cho­dzą w stan spo­czyn­ku.

– Chy­ba że prze­sta­ją być Zło­dzie­ja­mi.

– Chy­ba że zo­sta­ją tru­pa­mi – po­pra­wił go Cery.

– Ty nie je­steś ja­kimś tam Zło­dzie­jem. Cie­bie chy­ba nie do­ty­czą zwy­kłe za­sa­dy. Nie za­czy­na­łeś w zwy­czaj­ny spo­sób, to dla­cze­go miał­byś zwy­czaj­nie skoń­czyć?

– Chciał­bym, żeby wszy­scy inni tak my­śle­li.

– Ja też. Mia­sto by­ło­by lep­szym miej­scem.

– Gdy­by wszy­scy my­śle­li tak jak ty? Ha!

– Dla mnie na pew­no.

Cery ro­ze­śmiał się i ru­szył przed sie­bie. Gol trzy­mał się kil­ka kro­ków za nim. Nie­źle ukry­wa strach, po­my­ślał Cery. Za­wsze tak było. Ale z pew­no­ścią my­śli o tym, że obaj mo­że­my nie prze­żyć tej nocy. Zbyt wie­lu już zgi­nę­ło.

Po­nad po­ło­wa Zło­dziei – przy­wód­ców grup prze­stęp­czych pół­świat­ka Imar­di­nu – zgi­nę­ła w cią­gu ostat­nich kil­ku lat. Każ­dy w inny spo­sób, ale więk­szość z przy­czyn nie­na­tu­ral­nych. Za­szty­le­to­wa­ni, otru­ci, ze­pchnię­ci z wy­so­kich bu­dyn­ków, w po­ża­rze, uto­pie­ni albo za­sy­pa­ni w pod­ziem­nym tu­ne­lu. Nie­któ­rzy twier­dzi­li, że od­po­wia­da za to jed­na oso­ba – czło­wiek na­zy­wa­ny Łow­cą Zło­dziei. Inni twier­dzi­li, że to po­ra­chun­ki mię­dzy sa­my­mi Zło­dzie­ja­mi.

Gol ma­wiał, że za­kła­dy nie do­ty­czą tego, kto zgi­nie na­stęp­ny, ale – w jaki spo­sób.

Oczy­wi­ście sta­rych Zło­dziei za­stę­po­wa­li mło­dzi, cza­sa­mi w po­ko­jo­wy spo­sób, cza­sa­mi po krót­kiej, krwa­wej wal­ce. Moż­na się było tego spo­dzie­wać. Ale ci zu­chwa­li nowi też nie byli od­por­ni na śmierć. Ko­lej­ną ofia­rą mógł zo­stać rów­nie do­brze nowy, jak i star­szy Zło­dziej.

Mię­dzy za­bój­stwa­mi nie było wi­docz­nych po­wią­zań. Zło­dzie­je ży­wi­li do sie­bie licz­ne ura­zy, ale żad­na z nich nie by­ła­by wy­star­cza­ją­cym po­wo­dem do tylu mor­derstw. A mimo że za­ma­chy na ży­cie Zło­dziei nie były ni­czym nie­zwy­czaj­nym – w su­mie sta­no­wi­ły ele­ment ka­rie­ry – za­dzi­wia­ło, że się uda­wa­ły. Za­dzi­wia­ło rów­nież to, że za­bój­ca czy też za­bój­cy nie prze­chwa­la­li się swo­imi suk­ce­sa­mi i nig­dy nikt ich nie wi­dział.

W daw­nych cza­sach zwo­ła­li­by­śmy spo­tka­nie. Prze­dys­ku­to­wa­li­by­śmy stra­te­gię. Stwo­rzy­li wspól­ny front. Mi­nę­ło jed­nak tyle cza­su, od­kąd Zło­dzie­je ze sobą współ­pra­co­wa­li, że za­pew­ne nie wie­dzie­li­by­śmy te­raz, jak się do tego za­brać.

Cery do­strzegł nad­cho­dzą­ce zmia­ny za­raz po tym, jak po­ko­na­ni zo­sta­li na­jeźdź­cy icha­ni, ale nie przy­pusz­czał, że na­stą­pią one tak szyb­ko. Kie­dy tyl­ko za­prze­sta­no Czy­stek – co­rocz­ne­go wy­pę­dza­nia bez­dom­nych z mia­sta do slum­sów – slum­sy uzna­no za część mia­sta, a do­tych­cza­so­we gra­ni­ce prze­sta­ły obo­wią­zy­wać. Za­chwia­ły się przy­mie­rza mię­dzy Zło­dzie­ja­mi, po­ja­wi­li się nowi ry­wa­le. Zło­dzie­je, któ­rzy pod­czas na­jaz­du współ­pra­co­wa­li, by oca­lić mia­sto, zwró­ci­li się prze­ciw­ko so­bie, pra­gnąc utrzy­mać stan po­sia­da­nia, od­zy­skać utra­co­ne te­ry­to­ria i wy­ko­rzy­stać nowe moż­li­wo­ści.

Cery mi­nął czte­rech mło­dych męż­czyzn opar­tych o ścia­nę na rogu za­uł­ka i szer­szej uli­cy. Zmie­rzy­li go wzro­kiem i utkwi­li oczy w nie­wiel­kiej od­zna­ce przy­pię­tej do płasz­cza, ozna­cza­ją­cej, że wła­ści­ciel jest czło­wie­kiem Zło­dzie­ja. Na­tych­miast ukło­ni­li się z sza­cun­kiem. Cery ski­nął im gło­wą, po czym za­trzy­mał się w wej­ściu do za­uł­ka, cze­ka­jąc, aż Gol mi­nie tam­tych i do nie­go do­łą­czy. Lata temu ochro­niarz uznał, że le­piej mu idzie wy­ła­py­wa­nie po­ten­cjal­nych za­gro­żeń, je­śli trzy­ma się nie­co da­lej – a Cery był w sta­nie po­ra­dzić so­bie z więk­szo­ścią na­pa­ści sam.

Cery cze­kał. Wpa­tru­jąc się w czer­wo­ną li­nię wy­ma­lo­wa­ną w po­przek wej­ścia do za­uł­ka, uśmiech­nął się roz­ba­wio­ny. Król, uznaw­szy slum­sy za część mia­sta, ze zmien­nym szczę­ściem usi­ło­wał prze­jąć nad nimi kon­tro­lę. Ulep­sze­nia w nie­któ­rych czę­ściach pro­wa­dzi­ły do pod­wyż­sze­nia czyn­szów, co wraz z wy­bu­rze­niem nie­bez­piecz­nych bu­dyn­ków zmu­sza­ło naj­bied­niej­szych do gro­ma­dze­nia się w co­raz to mniej­szych czę­ściach mia­sta. Oko­py­wa­li się tam i za­własz­cza­li te miej­sca, bro­niąc ich z dzi­ką de­ter­mi­na­cją, ni­czym osa­czo­ne zwie­rzę­ta, i na­da­jąc tym dziel­ni­com na­zwy ta­kie jak Czar­ne Uli­ce czy Twier­dza Byl­ców. Po­wsta­ły nowe gra­ni­ce, nie­któ­re ma­lo­wa­ne, inne tyl­ko sym­bo­licz­ne. Ża­den straż­nik miej­ski nie od­wa­żył­by się ich prze­kro­czyć bez to­wa­rzy­stwa kil­ku ko­le­gów – a na­wet w ta­kiej sy­tu­acji mógł się spo­dzie­wać wal­ki. Je­dy­nie obec­ność maga za­pew­nia­ła bez­pie­czeń­stwo.

Kie­dy ochro­niarz zrów­nał się z nim, Cery od­wró­cił się i ra­mię w ra­mię ru­szy­li przez szer­szą uli­cę. Mi­nął ich po­wóz oświe­tlo­ny dwie­ma ko­ły­szą­cy­mi się la­tar­nia­mi. Wszech­obec­ni straż­ni­cy prze­cha­dza­li się dwój­ka­mi – nig­dy nie tra­cąc z oczu są­sied­nich par i obo­wiąz­ko­wo no­sząc la­tar­nie.

Była to nowa uli­ca prze­lo­to­wa, bie­gną­ca przez nie­bez­piecz­ną dziel­ni­cę mia­sta zna­ną jako Dzi­ka Dro­ga. Cery za­sta­na­wiał się z po­cząt­ku, dla­cze­go Król w ogó­le za­wra­cał so­bie gło­wę tą czę­ścią mia­sta. Prze­chod­nie ry­zy­ko­wa­li na­paść ra­bu­siów gra­su­ją­cych po obu stro­nach uli­cy, a może na­wet dźgnię­cie no­żem. Sama uli­ca była jed­nak sze­ro­ka, nie da­wa­ła na­past­ni­kom do­bre­go schro­nie­nia, a bie­gną­ce pod nią tu­ne­le, sta­no­wią­ce nie­gdyś część pod­ziem­nej sie­ci pod na­zwą Zło­dziej­skiej Ścież­ki, zo­sta­ły za­sy­pa­ne pod­czas bu­do­wy. Wie­le ze sta­rych, prze­lud­nio­nych bu­dyn­ków po obu stro­nach zbu­rzo­no i za­stą­pio­no więk­szy­mi, bez­piecz­niej­szy­mi do­ma­mi, na­le­żą­cy­mi do kup­ców.

Roz­dzie­lo­ne w ten spo­sób po­łą­cze­nia w ob­rę­bie Dzi­kiej Dro­gi zo­sta­ły wy­łą­czo­ne z użyt­ku. Jak­kol­wiek Cery był prze­ko­na­ny, że roz­po­czę­to już pra­ce nad no­wy­mi tu­ne­la­mi, po­ło­wę lo­kal­nej lud­no­ści zmu­szo­no do prze­nie­sie­nia się w inne nie­cie­ka­we re­jo­ny, pod­czas gdy resz­ta zo­sta­ła roz­dzie­lo­na przez uli­cę. Dzi­ka Dro­ga, gdzie nie­gdyś przy­by­sze po­szu­ki­wa­li do­mów gry albo ta­nich la­dacz­nic, nie ba­cząc na ry­zy­ko na­pa­ści i śmier­ci, prze­sta­ła ist­nieć.

Cery jak zwy­kle czuł się nie­pew­nie na otwar­tej prze­strze­ni. Spo­tka­nie z na­past­ni­kiem nie­po­ko­iło go.

– My­ślisz, że wy­sła­no go, żeby mnie spraw­dził? – spy­tał.

Gol nie od­po­wie­dział od razu, a jego dłu­gie mil­cze­nie upew­ni­ło Cery’ego, że na­my­ślał się nad od­po­wie­dzią.

– Wąt­pię. Chy­ba ra­czej po pro­stu miał wiel­kie­go pe­cha.

Cery po­ki­wał gło­wą. Też tak my­ślę. Ale cza­sy się zmie­ni­ły. Mia­sto się zmie­ni­ło. Cza­sem czu­ję się tak, jak­bym miesz­kał w ob­cym kra­ju. Albo tak, jak so­bie wy­obra­żam miesz­ka­nie w ja­kimś in­nym miej­scu, bo prze­cież nig­dy nie wy­jeż­dża­łem z Imar­di­nu. Dzi­wacz­nie. Inne za­sa­dy. Nie­bez­pie­czeń­stwa czy­ha­ją­ce w nie­spo­dzie­wa­nych miej­scach. Nig­dy dość ostroż­no­ści. A na do­da­tek idę prze­cież na spo­tka­nie z naj­bar­dziej prze­ra­ża­ją­cym Zło­dzie­jem w Imar­di­nie.

– Hej, ty! – ktoś za­wo­łał.

W kie­run­ku Cery’ego zmie­rza­li dwaj gwar­dzi­ści. Je­den z nich trzy­mał wy­so­ko unie­sio­ną la­tar­nię. Cery osza­co­wał od­le­głość dzie­lą­cą go od dru­giej stro­ny uli­cy, po czym za­trzy­mał się z wes­tchnie­niem.

– Ja? – spy­tał, od­wra­ca­jąc się w kie­run­ku straż­ni­ków. Gol mil­czał.

Wyż­szy z gwar­dzi­stów za­trzy­mał się o krok bli­żej niż jego krę­py to­wa­rzysz. Nie od­po­wia­dał, ale kil­ka­krot­nie prze­no­sił wzrok z Cery’ego na Gola i z po­wro­tem, aż w koń­cu utkwił go w Ce­rym.

– Imię i ad­res – rzu­cił.

– Cery z uli­cy Rzecz­nej, Pół­noc­na Stro­na – od­rzekł Cery.

– Obaj?

– Tak. Gol jest moim słu­gą. I ochro­nia­rzem.

Straż­nik ski­nął gło­wą, le­d­wie za­szczy­ca­jąc Gola spoj­rze­niem.

– Do­kąd się uda­je­cie?

– Na spo­tka­nie z Kró­lem.

Mil­czą­cy do­tych­czas straż­nik gło­śno wcią­gnął po­wie­trze – i za­ro­bił kar­cą­ce spoj­rze­nie zwierzch­ni­ka. Cery przy­glą­dał im się, roz­ba­wio­ny da­rem­ny­mi pró­ba­mi ukry­cia kon­ster­na­cji i lęku. Po­wie­dzia­no mu, że ma udzie­lać gwar­dzi­stom ta­kiej od­po­wie­dzi, a jak­kol­wiek brzmia­ła ona ko­micz­nie, oni naj­wy­raź­niej uwie­rzy­li. Albo, co bar­dziej praw­do­po­dob­ne, wie­dzie­li, że to kod.

Wyż­szy ze straż­ni­ków wy­pro­sto­wał się.

– Ru­szaj­cie za­tem. I… bez­piecz­nej dro­gi.

Cery ru­szył więc. Ra­zem z Go­lem, któ­ry trzy­mał się o krok za nim, prze­mie­rzył uli­cę. Za­sta­na­wiał się, czy ta in­for­ma­cja po­wie­dzia­ła straż­ni­kom, z kim do­kład­nie za­mie­rzał się spo­tkać, czy też tyl­ko tyle, że oso­ba, któ­ra tak od­po­wie­dzia­ła, ma zo­stać pusz­czo­na wol­no, bez opóź­nień.

Tak czy siak, wąt­pił, że na­tknę­li się na je­dy­nych sko­rum­po­wa­nych straż­ni­ków na uli­cy. Za­wsze znaj­do­wa­li się gwar­dzi­ści go­to­wi współ­pra­co­wać ze Zło­dzie­ja­mi, ale obec­nie pro­blem ko­rup­cji był po­waż­niej­szy niż kie­dy­kol­wiek wcze­śniej. W Gwar­dii byli uczci­wi, mo­ral­ni lu­dzie, któ­rzy sta­ra­li się wy­kry­wać prze­stęp­ców we wła­snych sze­re­gach, ale od pew­ne­go cza­su prze­gry­wa­li tę wal­kę.

Wszy­scy są wplą­ta­ni w ja­kiś ro­dzaj woj­ny. Gwar­dia zwal­cza ko­rup­cję, Domy to­czą wal­ki mię­dzy sobą, bo­ga­ci i bied­ni no­wi­cju­sze w Gil­dii kłó­cą się nie­ustan­nie, Kra­iny Sprzy­mie­rzo­ne nie mogą dojść do po­ro­zu­mie­nia, co zro­bić z Sa­cha­ką, a Zło­dzie­je wal­czą mię­dzy sobą. Fa­ren uwa­żał­by, że to wszyst­ko bar­dzo za­baw­ne.

Ale Fa­ren nie żył. W prze­ci­wień­stwie do in­nych Zło­dziei zmarł cał­ko­wi­cie zwy­czaj­nie na cho­ro­bę płuc zimą pięć lat temu. Cery już wte­dy od bar­dzo daw­na z nim nie roz­ma­wiał. Czło­wiek, któ­re­go Fa­ren przy­go­to­wy­wał na swo­je­go na­stęp­cę, prze­jął ste­ry jego prze­stęp­cze­go im­pe­rium bez wal­ki czy prze­le­wu krwi. Ten czło­wiek miał na imię Skel­lin.

To z nim miał się dziś spo­tkać Cery.

Idąc przez krót­ki od­ci­nek Dzi­kiej Dro­gi, któ­ry za­cho­wał swój daw­ny cha­rak­ter, Cery nie zwra­cał uwa­gi na za­czep­ki la­dacz­nic i na­ga­nia­czy z do­mów gry, ale za­sta­na­wiał się, co wie o Skel­li­nie. Fa­ren przy­jął do swej świ­ty mat­kę na­stęp­cy, kie­dy ten był jesz­cze dziec­kiem, ale czy zo­sta­ła ona żoną lub ko­chan­ką Fa­re­na, czy też tyl­ko dla nie­go pra­co­wa­ła, po­zo­sta­wa­ło ta­jem­ni­cą. Sta­ry Zło­dziej trzy­mał tę dwój­kę bli­sko sie­bie i w ukry­ciu, jak za­zwy­czaj po­stę­pu­ją Zło­dzie­je z tymi, któ­rych ko­cha­ją. Skel­lin oka­zał się uta­len­to­wa­nym mło­dzień­cem. Zaj­mo­wał się wie­lo­ma spra­wa­mi w pół­świat­ku i sam przed­się­wziął nie­jed­ną, po­peł­nia­jąc przy tym nie­wie­le błę­dów. Miał opi­nię spryt­ne­go i nie­ustę­pli­we­go. Cery są­dził, że Fa­re­no­wi nie spodo­ba­ło­by się cał­ko­wi­cie bez­li­to­sne po­stę­po­wa­nie na­stęp­cy. Ale po­nie­waż opo­wie­ści z pew­no­ścią ubar­wia­no w ko­lej­nych wer­sjach, trud­no było zgad­nąć, czy Skel­lin za­słu­żył na swo­ją re­pu­ta­cję.

Cery nie znał żad­ne­go zwie­rzę­cia, któ­re na­zy­wa­no by „skel­li­nem”. A za­tem na­stęp­ca Fa­re­na był­by pierw­szym z no­wych Zło­dziei, któ­ry ze­rwał z tra­dy­cją po­słu­gi­wa­nia się zwie­rzę­cy­mi przy­dom­ka­mi. Nie zna­czy­ło to, oczy­wi­ście, że tak wła­śnie na­praw­dę się na­zy­wał. Ci, któ­rzy tak uwa­ża­li, po­dzi­wia­li od­wa­gę ujaw­nia­nia imie­nia. Po­zo­sta­łych nie­zbyt to ob­cho­dzi­ło.

Za­kręt ko­lej­nej ulicz­ki za­pro­wa­dził ich w nie­co czyst­szą część dziel­ni­cy. Czyst­szą z po­zo­ru. Za drzwia­mi tych po­rząd­nych, do­brze utrzy­ma­nych do­mów miesz­ka­li lu­dzie za­moż­ni: pro­sty­tut­ki, pa­se­rzy, prze­myt­ni­cy, płat­ni mor­der­cy. Zło­dzie­je na­uczy­li się, że Gwar­dia – nie­zbyt w koń­cu licz­na – nie za­glą­da do środ­ka, je­śli fa­sa­da pre­zen­tu­je się przy­zwo­icie. Po­nad­to Gwar­dia, po­dob­nie jak nie­któ­rzy za­moż­ni lu­dzie z Do­mów po­sia­da­ją­cy wąt­pli­we po­wią­za­nia, na­uczy­ła się rów­nież, że od­po­wied­nio ulo­ko­wa­ne do­ta­cje na cele cha­ry­ta­tyw­ne uspo­ka­ja­ją miej­skich do­bro­czyń­ców, któ­rzy mo­gli­by się nie­po­ko­ić nie­po­wo­dze­nia­mi w roz­wią­zy­wa­niu tego pro­ble­mu.

Obej­mo­wa­ło to rów­nież lecz­ni­ce pro­wa­dzo­ne przez So­neę, któ­ra wciąż po­zo­sta­wa­ła bo­ha­ter­ką bie­do­ty, mimo że bo­ga­ci mó­wi­li tyl­ko o wy­sił­kach i po­świę­ce­niu Ak­ka­ri­na w wal­ce z na­jaz­dem icha­nich. Cery czę­sto za­sta­na­wiał się, czy ona zda­je so­bie spra­wę, ile pie­nię­dzy ofia­ro­wy­wa­nych na jej dzia­łal­ność po­cho­dzi ze źró­deł o wąt­pli­wej re­pu­ta­cji. A je­śli wie, to czy ją to ob­cho­dzi?

Obaj z Go­lem zwol­ni­li kro­ku, kie­dy do­tar­li do skrzy­żo­wa­nia ulic wy­mie­nio­nych we wska­zów­kach, któ­re otrzy­mał Cery. Na rogu po­wi­tał ich dzi­wacz­ny wi­dok.

Ja­sno­zie­lo­na pla­ma wy­peł­nia­ła miej­sce, gdzie nie­gdyś stał dom. Ro­śli­ny, małe i duże, ro­sły mię­dzy sta­ry­mi fun­da­men­ta­mi i roz­wa­lo­ny­mi ścia­na­mi. Wszyst­kie oświe­tlo­ne set­ka­mi wi­szą­cych lam­pek. Cery ro­ze­śmiał się pod no­sem, kie­dy przy­po­mniał so­bie, gdzie wcze­śniej sły­szał na­zwę „Sło­necz­ny Dom”. Bu­dy­nek zo­stał znisz­czo­ny pod­czas na­jaz­du icha­nich, a jego wła­ści­cie­la nie było stać na od­bu­do­wę. Za­miesz­kał więc w piw­ni­cach zruj­no­wa­ne­go domu i ro­bił wszyst­ko, żeby uko­cha­ny ogród za­rósł resz­tę – oko­licz­nych miesz­kań­ców za­chę­cał zaś do od­wie­dzin i za­baw w ogro­dzie.

Było to dzi­wacz­ne miej­sce na spo­tka­nia Zło­dziei, ale Cery do­strze­gał jego za­le­ty. Było sto­sun­ko­wo otwar­te – nikt nie zdo­łał­by się zbli­żyć ani pod­słu­chi­wać nie­zau­wa­żo­ny – a za­ra­zem na tyle pu­blicz­ne, że wszel­kie wal­ki czy ata­ki zo­sta­ły­by za­uwa­żo­ne, co po­win­no znie­chę­cać do zdra­dy i prze­mo­cy.

Wska­zów­ki mó­wi­ły, że ma za­cze­kać obok po­są­gu. Cery i Gol we­szli do ogro­du i do­strze­gli rzeź­bę na po­stu­men­cie w sa­mym środ­ku ruin. Była wy­ko­na­na z czar­ne­go ka­mie­nia, żył­ko­wa­ne­go sza­ro­ścią i bie­lą. Przed­sta­wia­ła męż­czy­znę w pe­le­ry­nie, zwró­co­ne­go ku wscho­do­wi, ale spo­glą­da­ją­ce­go na pół­noc. Pod­cho­dząc bli­żej, Cery uświa­do­mił so­bie, że jest w tym czło­wie­ku coś zna­jo­me­go.

To ma przed­sta­wiać Ak­ka­ri­na, zro­zu­miał nie bez zdu­mie­nia. Zwró­co­ny ku Gil­dii, spo­glą­da w stro­nę Sa­cha­ki. Pod­szedł bli­żej, żeby przyj­rzeć się ry­som twa­rzy. Nie­zbyt po­dob­ny.

Gol wy­dał stłu­mio­ny dźwięk ozna­cza­ją­cy ostrze­że­nie i Cery na­tych­miast sku­pił uwa­gę na oto­cze­niu. Zbli­żał się ku nim ja­kiś męż­czy­zna, dru­gi zaś szedł za nim.

Czy to jest Skel­lin? Musi być ob­co­kra­jow­cem. Na do­da­tek nie na­le­żał do żad­nej zna­nej Cery’emu na­cji. Jego twarz była szczu­pła, ko­ści po­licz­ko­we i pod­bró­dek zbie­ga­ły się w wą­ski klin. Za­ska­ku­ją­co wy­ra­zi­ste usta wy­da­wa­ły się za duże w sto­sun­ku do twa­rzy. Oczy na­to­miast, jak rów­nież łu­ko­wa­te brwi, były nie­zwy­kle har­mo­nij­ne – nie­mal pięk­ne. Skó­ra tego czło­wie­ka była ciem­niej­sza niż u Ely­nów i Sa­cha­kan, ale za­miast błę­kit­no­czar­nej, cha­rak­te­ry­stycz­nej dla Lon­mar­czy­ków, mia­ła czer­wo­na­wą bar­wę. Jego wło­sy lśni­ły czer­wie­nią, bar­dzo ciem­ną w po­rów­na­niu z ży­wy­mi ko­lo­ra­mi spo­ty­ka­ny­mi wśród Ely­nów.

Wy­glą­da, jak­by wpadł do ka­dzi z far­bą i nie zdo­łał jej zmyć, po­my­ślał Cery. Wiek? Dał­bym mu dwa­dzie­ścia pięć lat.

– Wi­taj w mo­jej sie­dzi­bie, Cery ze Stro­ny Pół­noc­nej – ode­zwał się męż­czy­zna bez cie­nia ob­ce­go ak­cen­tu. – Je­stem Skel­lin. Skel­lin Zło­dziej albo Skel­lin Brud­ny Cu­dzo­zie­miec… za­le­ży, z kim roz­ma­wiasz albo też jak bar­dzo wsta­wio­ny jest twój roz­mów­ca.

Cery nie był pew­ny, jak po­wi­nien za­re­ago­wać.

– To jak mam się do cie­bie zwra­cać?

Skel­lin uśmiech­nął się pro­mien­nie.

– Samo Skel­lin wy­star­czy. Nie lu­bię wy­szu­ka­nych ty­tu­łów. – Prze­niósł wzrok na Gola.

– Mój ochro­niarz – wy­ja­śnił Cery.

Skel­lin ski­nął nie­znacz­nie gło­wą w stro­nę Gola, po czym zwró­cił się po­now­nie do Cery’ego.

– Mo­że­my po­roz­ma­wiać na osob­no­ści?

– Oczy­wi­ście – od­parł Cery.

Dał znak Go­lo­wi, któ­ry od­su­nął się poza za­sięg słu­chu. To­wa­rzysz Skel­li­na uczy­nił po­dob­nie.

Zło­dziej pod­szedł do jed­ne­go z roz­wa­lo­nych mur­ków i usiadł.

– Bar­dzo nie­do­brze, że Zło­dzie­je tego mia­sta nie spo­ty­ka­ją się już i nie współ­pra­cu­ją ze sobą – po­wie­dział. – Jak za daw­nych cza­sów. – Zmie­rzył Cery’ego wzro­kiem. – Ty znasz daw­ne zwy­cza­je i kie­dyś ży­łeś we­dług nich. Tę­sk­nisz za nimi?

Cery wzru­szył ra­mio­na­mi.

– Świat zmie­nia się cały czas. Coś tra­ci­my, coś zy­sku­je­my.

Skel­lin uniósł jed­ną ze swo­ich pięk­nych brwi.

– Czy to, co zy­sku­je­my, prze­wa­ża nad po­no­szo­ny­mi stra­ta­mi?

– Dla jed­nych tak, dla in­nych nie­ko­niecz­nie. Ja nie sko­rzy­sta­łem wie­le na tym roz­pa­dzie, ale nadal do­ga­du­ję się z in­ny­mi Zło­dzie­ja­mi.

– Do­brze sły­szeć. My­ślisz, że jest szan­sa na ja­kieś po­ro­zu­mie­nie?

– Szan­sa jest za­wsze. – Cery uśmiech­nął się. – Za­le­ży, cze­go ma do­ty­czyć to po­ro­zu­mie­nie.

Skel­lin po­tak­nął.

– Oczy­wi­ście. – Umilkł na chwi­lę, przy­bie­ra­jąc po­waż­ny wy­raz twa­rzy. – Chciał­bym zło­żyć ci dwie pro­po­zy­cje. Pierw­szą zło­ży­łem już kil­ku in­nym Zło­dzie­jom, a oni się zgo­dzi­li.

Cery po­czuł dreszcz za­in­te­re­so­wa­nia. Wszy­scy się zgo­dzi­li? Inna spra­wa, że nie wiem, ilu to jest tych „kil­ku”.

– Sły­sza­łeś o Łow­cy Zło­dziei? – spy­tał Skel­lin.

– Kto nie sły­szał?

– My­ślę, że on ist­nie­je.

– Jed­na oso­ba po­za­bi­ja­ła wszyst­kich Zło­dziei? – Cery uniósł brwi, nie kry­jąc nie­do­wie­rza­nia.

– Owszem – od­po­wie­dział z po­wa­gą Skel­lin, wy­trzy­mu­jąc spoj­rze­nie Cery’ego. – Po­py­taj do­oko­ła… po­py­taj lu­dzi, któ­rzy co­kol­wiek wi­dzie­li… w tych za­bój­stwach są pew­ne po­do­bień­stwa.

Mu­szę ka­zać Go­lo­wi przyj­rzeć się temu po­now­nie, po­my­ślał Cery. Po czym przy­szło mu coś do gło­wy. Mam na­dzie­ję, że Skel­lin nie uwa­ża, że moja po­moc w od­na­le­zie­niu sa­cha­kań­skich szpie­gów udzie­lo­na Wiel­kie­mu Mi­strzo­wi Ak­ka­ri­no­wi przed in­wa­zją icha­nich ozna­cza, iż zdo­łam te­raz zna­leźć dla nie­go tego Łow­cę Zło­dziei. Tam­tych było ła­two wy­pa­trzeć, gdy już się wie­dzia­ło, cze­go szu­kać. Łow­ca Zło­dziei to zu­peł­nie inna spra­wa.

– A więc… co chciał­byś w tej spra­wie zro­bić?

– Chciał­bym two­jej zgo­dy na to, że je­że­li do­wiesz się cze­go­kol­wiek o Łow­cy Zło­dziei, przyj­dziesz z tą in­for­ma­cją do mnie. Zda­ję so­bie spra­wę, że Zło­dzie­je rzad­ko ze sobą roz­ma­wia­ją, to­też chęt­nie oso­bi­ście wy­słu­cham wszel­kich wie­ści o Łow­cy. Może je­śli bę­dzie­my współ­pra­co­wać, uda nam się go po­zbyć z po­żyt­kiem dla wszyst­kich. Albo przy­najm­niej ostrze­gać lu­dzi o moż­li­wym ata­ku.

Cery uśmiech­nął się.

– To ostat­nie brzmi opty­mi­stycz­nie.

Skel­lin wzru­szył ra­mio­na­mi.

– Tak. Moż­li­we, że Zło­dziej nie prze­ka­że ostrze­że­nia, je­śli bę­dzie wie­dział, że Łow­ca Zło­dziei pla­nu­je za­bój­stwo ry­wa­la. Ale pa­mię­taj, że każ­dy za­bi­ty Zło­dziej to mniej­sze moż­li­wo­ści zdo­by­cia in­for­ma­cji, któ­re mogą nam po­móc po­zbyć się Łow­cy i za­pew­nić so­bie bez­pie­czeń­stwo.

– Szyb­ko znaj­dzie się na­stęp­ca.

Skel­lin zmarsz­czył czo­ło.

– Czy­li ktoś, kto może nie mieć ca­łej wie­dzy po­przed­ni­ka.

– Nie przej­muj się. – Cery po­krę­cił gło­wą. – Nie ma obec­nie ni­ko­go, kogo nie­na­wi­dził­bym do tego stop­nia, żeby mu coś ta­kie­go zro­bić.

Tam­ten ro­ze­śmiał się.

– A za­tem umo­wa stoi?

Cery za­sta­no­wił się. Nie prze­pa­dał za tym ro­dza­jem in­te­re­sów, któ­rym zaj­mo­wał się Skel­lin, ale od­rzu­ce­nie tej ofer­ty by­ło­by głu­po­tą. Ten czło­wiek chciał je­dy­nie in­for­ma­cji od­no­szą­cych się do Łow­cy Zło­dziei, nic wię­cej. Nie pro­po­no­wał żad­ne­go pak­tu, nie żą­dał przy­siąg – czy­li gdy­by Cery nie mógł prze­ka­zać mu in­for­ma­cji ze wzglę­du na wła­sne bez­pie­czeń­stwo czy in­te­re­sy, nikt nie po­wie­dział­by, że zła­mał sło­wo.

– Tak – od­rzekł. – Mogę na to przy­stać.

– A za­tem umo­wa stoi – po­wtó­rzył Skel­lin, uśmie­cha­jąc się sze­rzej. – Zo­bacz­my, czy z dru­gą też się po­wie­dzie.

– Za­tarł ręce. – Z pew­no­ścią znasz głów­ny przed­miot mo­ich in­te­re­sów.

Cery po­tak­nął, nie kry­jąc nie­sma­ku.

– Nil. Czy też, jak ma­wia­ją nie­któ­rzy, „gnil”. Nie in­te­re­su­je mnie to. Sły­sza­łem też, że kon­tro­lu­jesz cały han­del.

Skel­lin przy­tak­nął.

– Owszem. Fa­ren umarł, po­zo­sta­wia­jąc mi kur­czą­cy się ob­szar dzia­łań. Mu­sia­łem ja­koś się usta­wić i wzmoc­nić moje wpły­wy. Pró­bo­wa­łem róż­nych to­wa­rów. Do­sta­wy nilu były nie­spraw­dzo­ną no­wo­ścią. By­łem zdu­mio­ny, jak szyb­ko Ky­ra­lia­nie to po­lu­bi­li. Oka­za­ło się cał­kiem do­cho­do­wym in­te­re­sem, i to nie tyl­ko dla mnie. Domy też nie­źle za­ra­bia­ją na wy­naj­mie pa­lar­ni. – Skel­lin urwał. – Ty też mógł­byś zy­skać na tym in­te­re­sie, Cery z Pół­noc­nej Stro­ny.

– Samo Cery wy­star­czy. – Uśmiech­nął się, ale szyb­ko spo­waż­niał. – Miło mi, ale Stro­nę Pół­noc­ną za­miesz­ku­ją lu­dzie zbyt bied­ni, żeby pła­cić za nil. To do­bre dla bo­ga­czy.

– Stro­na Pół­noc­na bo­ga­ci się dzię­ki two­im wy­sił­kom, a nil ta­nie­je, po­nie­waż jest co­raz ła­twiej do­stęp­ny.

Cery po­wstrzy­mał się od po­sęp­ne­go gry­ma­su, sły­sząc tę po­chwa­łę.

– Nie­do­sta­tecz­nie, jak do­tych­czas. I prze­sta­nie się bo­ga­cić, je­śli nil zo­sta­nie tam wpro­wa­dzo­ny zbyt wcze­śnie i zbyt szyb­ko. – A je­śli zdo­łam to po­wstrzy­mać, to w ogó­le nie bę­dzie­my mieć gni­lu. Wi­dział, co dzie­je się z ludź­mi ule­ga­ją­cy­mi przy­jem­no­ści, któ­rą daje nil: za­po­mi­na­ją o je­dze­niu i pi­ciu, za­po­mi­na­ją kar­mić dzie­ci, a za­miast tego dają im nar­ko­tyk, żeby prze­sta­ły skar­żyć się na głód. Nie je­stem jed­nak tak głu­pi, żeby wie­rzyć, że uda mi się za­blo­ko­wać to na za­wsze. Je­śli ja nie zaj­mę się sprze­da­żą, ktoś inny to zro­bi. Mu­szę zna­leźć spo­sób, któ­ry nie na­ro­bi zbyt wie­lu szkód. – Na­dej­dzie chwi­la, kie­dy bę­dzie moż­na wpro­wa­dzić nil do Stro­ny Pół­noc­nej – po­wie­dział w koń­cu. – A kie­dy to na­stą­pi, będę wie­dział, z kim roz­ma­wiać.

– Nie od­wle­kaj tego, Cery – ostrzegł go Skel­lin. – Nil jest po­pu­lar­ny, po­nie­waż jest nowy i mod­ny, ale w koń­cu sta­nie się jak spyl: ko­lej­ną sła­bo­ścią mia­sta, upra­wia­ną i przy­go­to­wy­wa­ną przez każ­de­go. Mam na­dzie­ję, że do tego cza­su będę miał inny to­war, któ­ry za­pew­ni mi byt.

– Urwał i po­pa­trzył w dal. – Ja­kiś sta­ry, po­rząd­ny zło­dziej­ski in­te­res. A może na­wet coś cał­ko­wi­cie uczci­we­go.

Od­wró­cił się znów ku Cery’emu z uśmie­chem, ale na jego twa­rzy był ślad smut­ki i nie­za­do­wo­le­nia. Może to jed­nak uczci­wy czło­wiek, po­my­ślał Cery. Je­śli nie spo­dzie­wał się, że nil roz­prze­strze­ni się tak szyb­ko, to może nie li­czył się z ta­ki­mi szko­da­mi… ale to nie prze­ko­na mnie do tego in­te­re­su.

Uśmiech na twa­rzy Skel­li­na za­stą­pi­ło za­my­śle­nie.

– Są tacy, któ­rzy chęt­nie za­ję­li­by two­je miej­sce, Cery. Nil może być two­ją naj­lep­szą obro­ną przed nimi, tak jak był nią dla mnie.

– Za­wsze znaj­dą się lu­dzie, któ­rzy by się mnie chęt­nie po­zby­li – od­parł Cery. – A ja odej­dę, kie­dy będę go­tów.

To naj­wy­raź­niej roz­ba­wi­ło dru­gie­go Zło­dzie­ja.

– Na­praw­dę wie­rzysz, że mo­żesz wy­brać miej­sce i czas?

– Tak.

– I na­stęp­cę?

– Tak.

Skel­lin za­śmiał się.

– Po­do­ba mi się two­ja pew­ność sie­bie. Fa­ren też taki był. Po czę­ści mu się uda­ło: wy­brał so­bie na­stęp­cę.

– Był spry­cia­rzem.

– Dużo mi o to­bie opo­wia­dał. – Na twa­rzy Skel­li­na ma­lo­wa­ła się te­raz cie­ka­wość. – O tym, że nie zo­sta­łeś Zło­dzie­jem w zwy­kły spo­sób. Że przy­czy­nił się do tego nie­sław­ny Wiel­ki Mistrz Ak­ka­rin.

Cery po­wstrzy­mał się od spoj­rze­nia w stro­nę po­są­gu.

– Wszy­scy Zło­dzie­je zy­sku­ją wła­dzę dzię­ki ła­skom po­tęż­nych tego świa­ta. Ja mia­łem szczę­ście, że od­da­łem kil­ka przy­sług naj­po­tęż­niej­sze­mu.

Skel­lin uniósł brwi.

– Czy on uczył cię ma­gii?

Cery wy­buch­nął śmie­chem.

– Chciał­bym, żeby tak było!

– Ale do­ra­sta­łeś ra­zem z ma­gicz­nie uzdol­nio­ną dziew­czy­ną i do­sze­dłeś do swo­jej po­zy­cji dzię­ki po­mo­cy by­łe­go Wiel­kie­go Mi­strza. Coś tam mu­sia­łeś pod­ła­pać.

– Ma­gia tak nie dzia­ła – wy­ja­śnił Cery. A on z pew­no­ścią o tym wie. – Trze­ba mieć ta­lent, a na­stęp­nie na­uczyć się kon­tro­li i po­słu­gi­wa­nia się nim. Nie da się tego na­uczyć, pod­pa­tru­jąc in­nych.

Skel­lin pod­parł pod­bró­dek na dło­ni, przy­pa­tru­jąc się Cery’emu uważ­nie.

– Wciąż jed­nak po­sia­dasz zna­jo­mo­ści w Gil­dii, praw­da?

Cery po­krę­cił prze­czą­co gło­wą.

– Nie wi­dzia­łem się z So­neą od lat.

– Tro­chę to dziw­ne, zwa­żyw­szy, cze­go do­ko­na­łeś – cze­go do­ko­na­li wszy­scy Zło­dzie­je – żeby im po­móc. – Skel­lin uśmiech­nął się krzy­wo. – Oba­wiam się, że two­ja re­pu­ta­cja przy­ja­cie­la ma­gów znacz­nie prze­wyż­sza rze­czy­wi­stość, Cery.

– Tak bywa z re­pu­ta­cją. Za­zwy­czaj.

Skel­lin po­tak­nął.

– Zga­dza się. Cóż, miło było po­roz­ma­wiać, cie­szę się, że przed­sta­wi­łem moje pro­po­zy­cje. Przy­najm­niej do­szli­śmy do ja­kie­goś po­ro­zu­mie­nia. Mam na­dzie­ję, że wkrót­ce zgo­dzi­my się i w in­nych spra­wach. – Pod­niósł się. – Dzię­ku­ję za spo­tka­nie, Cery z Pół­noc­nej Stro­ny.

– Dzię­ku­ję za za­pro­sze­nie. Po­wo­dze­nia w po­lo­wa­niu na Łow­cę Zło­dziei.

Skel­lin uśmiech­nął się, skło­nił uprzej­mie gło­wę, po czym od­wró­cił się i od­szedł w kie­run­ku, z któ­re­go przy­był. Cery pa­trzył za nim przez chwi­lę, a na­stęp­nie zer­k­nął po­now­nie na po­sąg. Na­praw­dę nie był zbyt po­dob­ny.

– Jak po­szło? – spy­tał ci­cho Gol, kie­dy Cery pod­szedł do nie­go.

– Zgod­nie z prze­wi­dy­wa­nia­mi – od­parł Cery. – Je­śli nie li­czyć.

– Je­śli nie li­czyć? – po­wtó­rzył Gol, po­nie­waż Cery nie do­koń­czył.

– Zgo­dzi­li­śmy się na wy­mia­nę in­for­ma­cji w spra­wie Łow­cy Zło­dziei.

– A więc on ist­nie­je?

– Skel­lin tak uwa­ża. – Cery wzru­szył ra­mio­na­mi. Prze­szli przez uli­cę i ru­szy­li z po­wro­tem w stro­nę Dzi­kiej Dro­gi. – Ale nie to było naj­dziw­niej­sze.

– Tak?

– Za­py­tał, czy Ak­ka­rin uczył mnie ma­gii.

Gol za­trzy­mał się.

– To wca­le nie jest aż ta­kie dziw­ne. Fa­ren ukry­wał So­neę, za­nim od­dał ją Gil­dii, w na­dziei że zo­sta­nie jego ma­giem. Skel­lin pew­nie o tym sły­szał.

– My­ślisz, że chciał­by mieć swo­je­go maga na usłu­gi?

– Na pew­no. Cho­ciaż ra­czej nie wy­na­jął­by cie­bie, po­nie­waż uwa­ża cię za Zło­dzie­ja. Może ma na­dzie­ję, że mógł­by do­ga­dać się z Gil­dią za two­im po­śred­nic­twem.

– Po­wie­dzia­łem mu, że od daw­na nie wi­dzia­łem się z So­neą. – Cery za­chi­cho­tał. – Na­stęp­nym ra­zem kie­dy się spo­tka­my, mogę za­py­tać, czy chcia­ła­by po­móc jed­ne­mu z mo­ich zło­dziej­skich przy­ja­ciół, choć­by po to, żeby zo­ba­czyć jej minę.

W za­uł­ku przed nimi po­ja­wił się ja­kiś czło­wiek, zbli­ża­jąc się pręd­ko. Cery szyb­ko roz­wa­żył moż­li­we dro­gi uciecz­ki i kry­jów­ki.

– Po­wi­nie­neś jej po­wie­dzieć, że Skel­lin za­da­wał te py­ta­nia – po­ra­dził Gol. – Może pró­bo­wać szu­kać gdzie in­dziej. I może mu się udać. Nie wszy­scy ma­go­wie są tak nie­prze­kup­ni jak So­nea. – Gol zwol­nił. – To. To Neg.

Ulgę, że to nie ko­lej­ny na­past­nik, szyb­ko za­stą­pił nie­po­kój. Neg pil­no­wał głów­nej kry­jów­ki Cery’ego. Wo­lał to od włó­cze­nia się po uli­cach, po­nie­waż otwar­te prze­strze­nie przy­pra­wia­ły go o za­wrót gło­wy.

Neg zo­ba­czył nad­cho­dzą­cych i pod­biegł zdy­sza­ny. Na jego twa­rzy coś po­ły­ski­wa­ło ja­sno i Cery po­czuł, że ser­ce mu za­mie­ra. Ban­daż.

– Co się sta­ło? – spy­tał gło­sem, któ­ry sam z tru­dem roz­po­znał­by jako wła­sny.

– Przy… przy­kro mi – dy­szał Neg. – Złe wie­ści. – Wziął głę­bo­ki od­dech, po czym wy­pu­ścił na­gle po­wie­trze z płuc i po­trzą­snął gło­wą. – Nie wiem, jak ci po­wie­dzieć.

– Po­wiedz – roz­ka­zał Cery.

– Oni nie żyją. Wszy­scy. Se­lia. Chłop­cy. Nie wi­dzia­łem, kto to zro­bił. Po­ko­nał wszyst­kie za­bez­pie­cze­nia. Nie wiem jak. Zam­ki są całe. Kie­dy przy­sze­dłem. – Neg beł­ko­tał, prze­pra­sza­jąc i tłu­ma­cząc się, szyb­kie sło­wa plą­ta­ły się, a Cery czuł, że w jego uszach wzbie­ra prze­raź­li­wy szum. Przez chwi­lę jego umysł szu­kał in­ne­go wy­ja­śnie­nia. To musi być po­mył­ka. Ude­rzył się w gło­wę i ma­ja­czy. Przy­śni­ło mu się.

Zmu­sił się jed­nak do sta­wie­nia czo­ła temu, co mu­sia­ło być praw­dą. To, cze­go się oba­wiał od lat – co wi­dział w kosz­mar­nych snach – sta­ło się. Ktoś przedarł się przez wszyst­kie za­bez­pie­cze­nia i stra­że i za­mor­do­wał jego ro­dzi­nę.