Misja do Monte Carlo - Ponadczasowe historie miłosne Barbary Cartland - ebook

OD AUTORKI

W końcu XIX wieku Monte Carlo było najpiękniejszym zakątkiem Europy. Listę gości maleńkiego księstewka czytało się z zapartym tchem, niczym fragment herbarza.

W owym czasie granica między klasami społecznymi była absolutnie nieprzekraczalna. Podczas miesiąca miodowego w Monte Carlo po poślubieniu dziewiątego księcia Marlborough księżna z domu Consuelo Vanderbilt, często zwracała mężowi uwagę na elegancję i urodę kobiet spotykanych w kasynie.

Ku jej zdumieniu książę zakazał jej mówić o tych kobietach i udawać, że nie poznaje towarzyszących im mężczyzn, nawet jeśli poprzedniej nocy uczestniczyła w tym samym co oni przyjęciu. Dopiero po jakimś czasie zrozumiała, że te piękne kobiety to najsławniejsze kurtyzany Europy.

Do pozostałych gości, często odwiedzających Monte Carlo, zaliczali się: ogromnie fascynujący i ekstrawagancki wielki książę Rosji Sergiusz, wielki książę Nicolas, Aga Khan, niezwykle piękna i urzekająca Lily Langtry, książę Montrose, książę Danii oraz oczywiście książę Walii.

Monte Carlo zostało opisane w niezliczonych romansach, sztukach teatralnych i powieściach sensacyjnych. Nigdzie na świecie nie ma drugiego takiego miejsca, które tak bardzo kojarzyłoby się zarówno z królami, książętami, jak i z oszustami, kokotami, kokainą i samobójstwami.ROZDZIAŁ 1

1900

_Z_ powozu, który zatrzymał się tuż przed gmachem Ministerstwa Spraw Zagranicznych, wysiadł wysoki, przystojny mężczyzna i wszedł do środka przez masywne, wsparte na kolumnach drzwi. Gdy tylko pojawił się w hallu, na jego spotkanie wybiegł młody człowiek ubrany w surdut.

— Pan Vandervelt? — zapytał.

Przybysz skinął głową.

— Pan minister czeka na pana, _sir._

— Dziękuję — odpowiedział Craig Vandervelt.

Młody człowiek poprowadził go długimi, dosyć ponurymi korytarzami i po chwili otworzył przed nim drzwi prowadzące do imponującego gabinetu. Przy biurku stojącym na tle okna wychodzącego na niewielki ogródek w tyle domu, siedział markiz Lansdowne.

Kiedy Craig Vandervelt został zaanonsowany, bardzo przystojny, z lekka już siwiejący mężczyzna podniósł się, wyciągając rękę w stronę przybysza.

— Craig, dopiero wczoraj usłyszałem, że jesteś w Londynie. Ogromnie się cieszę, mój drogi, że cię widzę.

— Jak się pan ma, milordzie? Jestem właśnie w drodze do Monte Carlo — rzucił mimochodem Craig Vandervelt, ale zabrzmiało to tak, jakby chciał się zastrzec, że znalazł się tu wyłącznie przejazdem.

Jakby rozumiejąc intencje przybysza, minister odezwał się:

— Siadaj, Craig, muszę z tobą pomówić.

Vandervelt roześmiał się.

— Tego się właśnie obawiałem! — Rozsiadł się jednak w fotelu i założył nogę na nogę, robiąc wrażenie bardzo z siebie zadowolonego.

Markiz siadając naprzeciw niego pomyślał, iż wiele kobiet musiałoby mu przyznać rację, że tak przystojnego i zarazem atrakcyjnego młodego mężczyzny ze świecą by szukać. I nie było w tym nic dziwnego. Ojciec Craiga Vandervelta pochodził z Teksasu i dzięki nadzwyczajnym zaletom swego umysłu pokonał prześladującego Vanderveltów pecha, tworząc jedną z największych fortun w Ameryce. Jego matka, córka księcia Newcastle, należała do najpiękniejszych kobiet swojego pokolenia. Nic więc dziwnego, że ich jedyny syn był nie tylko wyjątkowo przystojnym i atrakcyjnym mężczyzną, ale — chociaż wielu trudno było w to uwierzyć — inteligencją i rozumem dorównywał swemu ojcu. Nie mając jednak skłonności do pomnażania i tak już ogromnego majątku rodziny, stał się tym, kogo świat zwykł nazywać playboyem.

Bez przerwy podróżował, używając życia nie tylko w wielkich i znanych stolicach światowej rozrywki, ale również w różnych zakazanych miejscach w odległych zakątkach świata, gdzie mężczyźnie częściej potrzebna była odwaga niż pełny portfel.

— Wyobraź sobie, że parę dni temu myślałem o tobie — odezwał się markiz. — I oto, jakby na zawołanie, zjawiłeś się. Wiedziałem, że przyjechałeś, ale zupełnie nie miałem pojęcia, jak się z tobą skontaktować.

— Zatrzymałem się u mojego kuzyna na Park Lane.

— Teraz już o tym wiem — wtrącił markiz — ale odnalezienie ciebie zajęło mi wiele czasu.

— Czuję się jak tropiony lis — zaprotestował Craig. — Nie zapominaj, milordzie, że w moich planach jest Monte Carlo.

— Tego się właśnie spodziewałem — z uśmiechem zauważył markiz. — Doskonale wiem, że o tej porze jest tam znacznie weselej niż gdziekolwiek indziej i że od widoku najpiękniejszych kobiet świata i półświatka, okrytych piórami i klejnotami, można dostać zawrotu głowy.

Craig wybuchnął śmiechem.

— W twoim głosie, milordzie, wyczuwam nutę zazdrości. Powinieneś się tam wybrać razem ze mną.

— Nic nie mogłoby sprawić mi większej przyjemności — zauważył markiz. —Niestety, w tej chwili nie jest to możliwe. Muszę tu pozostać, ale przy zielonym stoliku wśród innych znamienitych bywalców z pewnością spotkasz księcia Walii.

Craig uśmiechnął się, jakby chciał powiedzieć, że na to właśnie liczy, i wtedy markiz dodał:

— Nawet gdyby się okazało, że nie masz zamiaru jechać do Monte Carlo, sam bym cię o to poprosił.

Zapadła cisza. Po chwili Craig patrząc na niego uważnie, zapytał:

— Mówisz tak, jakby stało się coś ważnego.

— To jest bardzo ważne — z naciskiem powiedział markiz. — I wierzę, że tylko ty możesz mi pomóc.

Craig nie odpowiadał. Doskonale wiedział, że markiz nie mówiłby do niego w ten sposób, gdyby to, z czym miał zamiar się do niego zwrócić, nie było sprawą najwyższej wagi państwowej.

W przeszłości markiz Lansdowne, zanim jeszcze został ministrem, często korzystał z pomocy Craiga, i to w sprawach, o które ci, co go znali jako amerykańskiego milionera szukającego jedynie przyjemności, nigdy by go nie posądzali.

To markiz pierwszy wyczuł, że Craig ma już dosyć ciągnącej się za nim opinii utracjusza i że znudziły go sukcesy odnoszone wśród kobiet, które otaczały go niczym pszczoły unoszące się nad dzbanem miodu. Namówił go więc do przyjęcia pewnej bardzo delikatnej misji, związanej z dążeniami Niemiec do uzyskania przewagi w Europie. Craig odegrał swoją rolę w tak imponującym stylu, że nie tylko premier, ale i królowa złożyli mu za to wyrazy najwyższego uznania. Od tej pory markiz często korzystał z pomocy młodego Amerykanina.

To wszystko Craiga bawiło, a nawet fascynowało, chociaż niekiedy była to dosyć niebezpieczna rozrywka. Dwukrotnie cudem uniknął śmiertelnego strzału, a raz, w ostatniej chwili, odparował niebezpieczne pchnięcie nożem. Dreszcz emocji oraz wszystkie przeżycia związane z czymś, co Craig nazywał „igraniem ze śmiercią”, stały się do tego stopnia częścią jego życia, iż wiedział, że czegokolwiek by teraz markiz od niego nie zażądał, on z pewnością mu nie odmówi.

Markiz wciąż szukał właściwych słów, jakby nie bardzo wiedział, jak wyjaśnić Craigowi, czego tym razem od niego oczekuje. W końcu, widząc malujące się na jego twarzy zniecierpliwienie, odezwał się:

— Przepraszam, jeśli odniosłeś wrażenie, że się waham. Nie myśl, że nie mam do ciebie zaufania. Po prostu zdałem sobie nagle sprawę, jak skąpymi informacjami dysponuję.

— Przede wszystkim — wtrącił z uśmiechem Craig — tym razem powiedz mi, kto tak naprawdę będzie moim przeciwnikiem.

To właśnie uważał za najważniejsze, od czasu gdy wykonując pewne zlecenie dla markiza, został wprowadzony w błąd lub raczej niezbyt dokładnie poinformowany, kogo powinien się strzec. Tylko wrodzona intuicja i tak zwany szósty zmysł uchroniły go przed zasadzką, z której praktycznie nie było wyjścia.

— Rzecz w tym — odezwał się markiz — że jak do tej pory dysponuję raczej podejrzeniami niż dowodami, które usprawiedliwiłyby moje przekonanie, iż twoja obecność w Monte Carlo jest właśnie teraz wprost niezbędna.

— A więc pomówmy o tych podejrzeniach — zaproponował Craig. — Jestem pewny, milordzie, że kiedy przyjdzie na to czas, usprawiedliwię je czymś bardziej konkretnym.

Markiz zaśmiał się, ale ten śmiech wcale nie był wesoły.

— Całe zmartwienie w tym, Craig — powiedział — iż zaczynam mieć skrupuły, wiedząc, w co cię wciągam. Nasi agenci niewiele dotąd osiągnęli, a szczerze mówiąc, ci którzy są aktualnie w Monte Carlo, nie są w stanie dotrzeć do odpowiednich sfer towarzyskich.

— Z tym akurat nie powinno być żadnego problemu — zauważył Craig.

Nikt lepiej od niego nie wiedział, że fortuna otwierała mu drzwi do każdego domu. A jednak, pomimo swoich dwudziestu dziewięciu lat, kiedy królowie szli z nim pod rękę, a królowe wyciągały ku niemu dłonie na powitanie, wciąż nie mógł się pozbyć wątpliwości, czy ich entuzjazm budził jego osobisty urok czy też raczej jego nieograniczone konto w banku.

Po chwili, jakby w reakcji na słowa Craiga, markiz powiedział:

— Jesteś bardzo popularny wszędzie, gdziekolwiek się zjawisz, i to właśnie, moim zdaniem, jest twoim ogromnym atutem. — Odruchowo zniżył głos dodając: —Mam nadzieję, że nikt poza tymi czterema ścianami nie ma najmniejszych wątpliwości, iż tylko pogoń za rozrywką każe ci włóczyć się po różnych dziwnych miejscach.

— Mam nadzieję, że ma pan rację, milordzie — wtrącił Craig. — Gdyby było inaczej, z wielu sytuacji nie udałoby mi się wyjść cało.

Markiz nagle sposępniał.

— Być może zbyt wiele od ciebie żądam — zauważył — ale chciałbym, abyś wiedział, że wiele dla nas uczyniłeś i że jesteśmy ci za to ogromnie wdzięczni. — Po chwili z naciskiem dodał: —Nikt inny, powtarzam, nikt nie byłby w stanie uzyskać tych wszystkich informacji i uchronić nas przed uwikłaniami w sprawy, które dla pokoju światowego mogłyby mieć nieobliczalne skutki.

— Miło mi to słyszeć — spokojnie powiedział Craig. — Mam nadzieję, że teraz powie mi pan dokładnie, czego tym razem chcecie ode mnie.

— To nie jest takie proste — rzekł markiz — ale zacznijmy od początku.

Craig zamienił się w słuch.

— Jak się orientujesz, nasza pozycja w Indiach staje się coraz bardziej zagrożona na skutek nasilającej się ostatnio rosyjskiej ekspansji w Azji Centralnej. — Craig skinął głową, z uwagą przysłuchując się słowom markiza. — Ponieważ Rosja objęła swoim zwierzchnictwem Afganistan, my przesunęliśmy granice Indii na zachód i północny zachód.

Te sprawy były Craigowi doskonale znane. W milczeniu więc słuchał dalej.

— Chociaż Tybet dawno temu został opanowany przez Chińczyków, potrafił jednak zachować autonomię. Są jednak sprawy, które nas niepokoją.

— Taak?

Markiz zniżył głos, jakby się obawiał, że ściany mają uszy.

— Otrzymaliśmy zaszyfrowaną depeszę od wicekróla, w której donosi o istnieniu tajnego porozumienia między Rosją a Chinami, na mocy którego Rosjanie otrzymali specjalne prawa w Tybecie.

— To brzmi wręcz nieprawdopodobnie.

— Zgadzam się z tobą— powiedział markiz. —Ale lord Curzon utrzymuje, iż Rosja wysłała broń do Tybetu i że już wkrótce na granicy indyjsko-tybetańskiej dojdzie do sprowokowanych przez Rosję incydentów zbrojnych.

Markiz umilkł i po chwili Craig odezwał się:

— Myślałem, że pańskim życzeniem jest, abym udał się do Monte Carlo.

— To prawda — przyznał markiz. — Zależy mi na tym, ponieważ trzy tygodnie temu zjawił się tam bez naszej wiedzy Randall Sare.

Craig spojrzał na niego ze zdumieniem.

— Randall Sare? Nie mogę w to uwierzyć! Nigdy nie sądziłem, że może tu wrócić. Kiedy widziałem go ostatnio w Indiach, oświadczył, że resztę życia ma zamiar spędzić w Tybecie.

— Widocznie zmienił zdanie, a ponieważ od przyjazdu do Monte Carlo nawet nie próbował skontaktować się z nami, jedynym sensownym wyjaśnieniem jest, że ukrywa się z powodu jakichś posiadanych przez siebie informacji.

— Ale dlaczego wybrał Monte Carlo? — zapytał Craig. — Dlaczego nie przyjechał prosto do Anglii?

— Nie mam pojęcia — odpowiedział markiz. — Zgadzam się z tobą, że to zastanawiające. Nigdy by mi nie przyszło do głowy, że Sare może mieć skłonności do hazardu.

— Ja też w to nie wierzę — przyznał Craig. Usiadł w fotelu i marszcząc brwi zaczął się głęboko nad czymś zastanawiać. — Mogę tylko przypuszczać — odezwał się po chwili — że istniały jakieś szczególne powody, dla których Sare zdecydował się wysiąść na ląd w Villefranche, gdzie zatrzymują się wszystkie statki, którymi prawdopodobnie podróżował. Ale jeśli tak było naprawdę, czy udałby się w dalszą podróż do Monte Carlo?

— Trudno mi znaleźć na to odpowiedź — rzekł markiz — i właśnie dlatego proszę cię, Craig, a właściwie błagam, jedź jak najszybciej do Monte Carlo i odszukaj Randalla Sareʼa.

— Chce pan powiedzieć, że pańskim ludziom nie udało się z nim skontaktować?

— Niestety, tak to właśnie wygląda. Zobaczyli go, zdaje się na ulicy, ale zniknął im z oczu, zanim zdołali do niego dotrzeć.

— Spartaczyli robotę — mruknął Craig.

— Nie osądzaj naszych ludzi zbyt surowo — odezwał się markiz. — Jeden z nich tłumaczył się później, że zakazano im przecież nawiązywania kontaktu z kimś tak ważnym jak Randall Sare bez pewności, że jest to absolutnie konieczne, bądź że sam Sare tego właśnie sobie życzy.

— Mogę to zrozumieć — przyznał Craig. —Ale jeśli on rzeczywiście jest w posiadaniu jakichś ważnych informacji, to być może będzie się ukrywał dotąd, aż pozbędzie się swoich prześladowców.

— I mnie to przyszło do głowy — zauważył markiz. — To by wyjaśniało, dlaczego Sare opuścił statek w Villefranche. — Po chwili milczenia dodał: — Morze stwarza wspaniałą okazję, aby pozbyć się kogoś niepożądanego.

— Zgadzam się z tym — odezwał się Craig. — Ale nie mogę uwierzyć, aby Randall Sare, jeśli nawet widziano go trzy tygodnie temu w Monte Carlo, wciąż jeszcze tam był.

— Powiedziałem, że przybył trzy tygodnie temu — poprawił go markiz — ale widziano go tydzień później. Jeden z naszych ludzi właśnie przybył, aby mnie o tym powiadomić. Dwaj inni pozostali w Monte Carlo i kontynuują poszukiwania. Oczywiście, mogli go już do tej pory odnaleźć, ale gdyby się tak nie stało, będę się modlił, aby tobie się to udało.

— Obawiam się, że jest pan zbyt dużym optymistą. Znając Sareʼa, miejsca, w których mógłby się ukrywać, z pewnością nie należą do tych, które ja mam zamiar odwiedzić — z odrobiną cynizmu zauważył Craig.

— Zdaję sobie z tego sprawę — powiedział markiz — ale twoja misja na tym się nie kończy.

— Zaciekawia mnie pan, milordzie.

— Mój agent, który zjawił się, aby przekazać informację o Randallu Sare, powiedział mi, że coś niedobrego dzieje się z lordem Neasdonem.

— Czy ja go znam? — zapytał Craig.

— Nie sądzę, abyś go kiedykolwiek spotkał. Odkąd pracuje w Ministerstwie, uważam, że nie powinien wiedzieć, co naprawdę nas łączy, poza tym—oczywiście — że jesteśmy dalekimi krewnymi.

— To zrozumiałe — mruknął Craig.

— Jest dość atrakcyjnym mężczyzną, starszym od ciebie o jakieś dziesięć lat. Na swoją obecną pozycję długo pracował w służbie dyplomatycznej w wielu europejskich ambasadach. Mój poprzednik w uznaniu jego zasług zdecydował przyjąć go w skład stałego personelu Ministerstwa.

— Rozumiem.

— Neasdon jest kawalerem, chociaż nie muszę ci mówić, że miał niezliczone romanse z wieloma pięknościami, których nigdy nie brakuje w Marlborough House. — Markiz przerwał na chwilę, po czym widząc, iż Craig milczy również, mówił dalej: — Teraz w jego życiu pojawiła się nowa kobieta, która z tego, co wiem, może być dla nas niebezpieczna.

— Kim ona jest? — zapytał Craig.

— To hrabina Aloya Zladamir — dodał markiz.

— Rosjanka, jak sądzę.

— Tak myślę, chociaż nie ma stuprocentowej pewności. W rozmowach z tutejszymi Rosjanami wymieniałem jej nazwisko, nikt jednak o niej nie słyszał.

— To jeszcze o niczym nie świadczy — wtrącił Craig. — W Rosji są tysiące hrabiów. W tej sytuacji to niemożliwe, aby wszyscy się znali.

Markiz zachmurzył się.

— To tylko utrudni twoje zadanie.

— A więc mam się zająć nie tylko odszukaniem Sareʼa, ale również hrabiny Zladamir? Rosjanki, jak wnoszę?

— Właśnie! — przyznał markiz. — Oczywiście zdaję sobie sprawę, że za tą znajomością wcale nie musi się kryć coś podejrzanego, ale ostrożności nigdy nie za dużo. Rosyjscy szpiedzy robią wszystko, aby dotrzeć do tego, co my staramy się przed nimi ukryć. Dotyczy to szczególnie spraw związanych z Tybetem.

— Czy istnieje jakikolwiek związek między Sarem a tą hrabiną?

— Z tego co wiem, to nie. Ale ustalenie, jak jest naprawdę, należy również do ciebie — wyjaśnił markiz. — Poza tym uważam, że nie byłoby to zbyt rozsądne, abym ci dawał list polecający do Neasdona. To mogłoby nas zdradzić.

— Nie sądzę, abym mógł mieć jakiekolwiek kłopoty z dotarciem do niego — oświadczył Craig.

— Też tak myślę. Neasdon ma wielu przyjaciół w Monte Carlo, z którymi i ty z pewnością się zaprzyjaźnisz. Ale błagam cię, Craig, jeżeli dojdziesz do wniosku, że Neasdon zaczyna być niedyskretny, zrób wszystko, aby go powstrzymać.

Craig ze zdziwieniem uniósł brwi. Kiedy się odezwał, w jego oczach pojawiły się wesołe iskierki, a usta wykrzywił złośliwy grymas.

— Czyżby pan coś sugerował...?

— Chcę po prostu powiedzieć, że każda kobieta, jeśli ma dokonać wyboru między młodym amerykańskim milionerem a raczej nudnym i niezbyt bogatym angielskim parem, zawsze wybierze tego pierwszego.

Craig roześmiał się.

— Tym razem, milordzie, jest pan autorem melodramatu, który bardziej pasuje do Drury Lane niż do „Casino in Monte Carlo”.

— Nie byłbym tego taki pewny — rzekł markiz. — Prawdę mówiąc, jestem po prostu zaniepokojony.

— Dlaczego?

— Dwa dni temu dowiedziałem się, że mój podwładny przez zbytnią gorliwość poinformował Neasdona o naszych interesach w Tybecie i o tajnych agentach, którzy donoszą nam o każdym kroku Rosjan w tym odległym i mało znanym kraju. — Milczał przez chwilę, po czym ciągnął: — Może to i wygląda na melodramat, ale jeśli prawdą jest, że Randall Sare jest śledzony przez Rosjan, a Neasdon nieopatrznie wygadał się przed czarującą hrabiną to skutki mogą być takie, że lata naszej pracy pójdą na marne, a wielu ludzi znajdzie się w niebezpieczeństwie.

— Rozumiem — powiedział Craig, po czym z wesołym błyskiem w oczach dodał: — i z prawdziwą przyjemnością poznam panią hrabinę.

— Podobno jest bardzo piękna — zauważył markiz, uśmiechając się lekko.

— Tym przyjemniejsze będzie moje zadanie. Czy to wszystko, co miał mi pan do powiedzenia?

Markiz podniósł się zza biurka.

— Tu są nazwiska naszych ludzi w Monte Carlo, ale nie muszę ci przypominać, że kontaktować się z nimi należy tylko w wyjątkowych okolicznościach. Nie powinni wiedzieć, że pracujesz dla nas. Mam nadzieję, że żaden z nich nie ma o tym zielonego pojęcia.

— To mi nawet odpowiada — dodał Craig. — Jeżeli czegoś nie lubię, to z pewnością sytuacji, kiedy muszę pracować z innymi.

— Wiem o tym i być może właśnie dlatego odnosisz takie sukcesy. Mimo wszystko bądź ostrożny!

Craig uniósł brwi, odbierając z rąk markiza kartkę papieru.

— Nie pamiętam, abym kiedykolwiek słyszał od pana takie słowa.

— Ale tym razem są ku temu powody. Bardzo poważnie traktuję pogróżki Rosjan. Jestem przekonany, że zrobią wszystko, aby osiągnąć cel.

— Chodzi o Indie!

— Tak. Rosjanie już nam udowodnili w Afganistanie, jacy potrafią być bezwzględni. Poza tym nie ma obecnie żadnych wątpliwości, że pieniądze, uzbrojenie i podburzanie plemion na granicy północno-zachodniej to dzieło Petersburga.

— Tym razem dał mi pan rzeczywiście wyjątkowo intrygujące zadanie. Pozostaje mieć tylko nadzieję, że pana nie zawiodę.

— Jak dotychczas jeszcze nigdy się na tobie nie zawiodłem — odrzekł markiz. — A biorąc pod uwagę twoją pozycję wśród bogatych tego światy, nikt nie jest w stanie wywiązać się z tego zadania lepiej od ciebie. Jeśli będziesz się musiał ze mną skontaktować, korzystaj z dotychczasowych sposobów. Nasz szyfr jest wciąż aktualny.

— Doskonale! — Craig włożył do kieszeni kartkę papieru i wyciągnął dłoń w stronę markiza. — Dziękuję panu, milordzie. Tego mi właśnie było trzeba. Nuda to powód, dla którego wyjechałem z Nowego Jorku i dla którego nie mogę również pozostać w Londynie.

— Co ja słyszę! — zawołał markiz. — Czyżby twoje serce naprawdę było wolne?

Craig zaśmiał się.

— Nie jestem nawet pewien, czy mam serce. Ale moje oczy znużyło już oglądanie tego samego widoku. Z radością więc powitam każdą zmianę.

Dla markiza wszystko już było jasne. Wiedział, że Craig miał za sobą kolejny romans i tymczasem miejsce w jego sercu było wolne. Słyszał, iż wiele kobiet uważało Craiga za człowieka okrutnego, bezwzględnego i pozbawionego serca. Prawdą jest, że to on zawsze pierwszy znudzony odchodził, pozostawiając tonącą we łzach adorowaną do niedawna kobietę. Ale ponieważ wdawał się w romanse z kobietami doświadczonymi, które zwykle były już zamężne, nigdy nie groziło mu więc, że jakiś rozsierdzony ojciec zmusi go do małżeństwa. Chociaż zawsze mogło się zdarzyć, że zostanie wyzwany na pojedynek przez zazdrosnego małżonka. Tylko nadzwyczajnej zręczności Craiga przypisać należy, że jak do tej pory udało mu się uniknąć publicznego skandalu, mimo iż jego przygody nieustannie były tematem rozmów buduarowych.

Markiz uścisnął dłoń gościa i odprowadzając go do drzwi pomyślał, że chciałby być znowu młody. Towarzyszyło temu uczucie żalu, iż będąc w wieku Craiga, nie korzystał z życia tak jak on. Natychmiast jednak uznał, że szanującemu się żonatemu mężczyźnie nie przystoją takie myśli. Ale był pewien, że wielu mężczyzn na świecie podobnie jak on zazdrościło Craigowi nie tyle fortuny milionera, ile nieprawdopodobnego wręcz powodzenia u kobiet.

Drzwi gabinetu otworzyły się i Craig rozumiejąc, że temat ich rozmowy ma pozostać tajemnicą powiedział na tyle głośno, aby słychać go było na drugim końcu korytarza:

— A więc do widzenia, milordzie. Proszę pozdrowić ode mnie rodzinę i przeprosić, że nie mogę tego zrobić osobiście. Postaram się wpaść w drodze powrotnej do Nowego Jorku.

— Zrób to koniecznie — dodał uprzejmie markiz. — Baw się dobrze w Monte Carlo. Mam nadzieję, że również przy stoliku będzie ci dopisywało szczęście.

— Wątpię — śmiejąc się odparł Craig — ale nie tylko karty się liczą. W Monte Carlo jest tyle innych rozrywek — powiedział z rzucającą się w oczy beztroską przesyłając jednocześnie znaczący uśmiech w stronę tych, co byli dostatecznie blisko, aby go usłyszeć.

Następnie wyszedł i wsiadł do oczekującego go powozu.

Następnego dnia Craig Vandervelt wsiadł do pociągu na Victoria Station i udał się do Dover. Podróżował w specjalnie dla niego zarezerwowanym wagonie z gońcem, dwoma lokajami i sekretarzem.

Na statku odpływającym z Dover do jego dyspozycji przygotowano dwie kabiny, a w pociągu Calais-Mediterranean Express ponownie specjalny wagon. Jak zwykle sekretarz zaopatrywał go w najświeższą prasę, a w kabinie ustawiono kosz zawierający jego ulubione trunki i potrawy przygotowane dla niego przez mistrza sztuki kulinarnej z „Newcastle House”.

Craig siedział samotnie, rozmyślając o tym, czego dowiedział się od markiza, ogromnie podekscytowany sprawami, którymi wkrótce miał się zająć. Nie minął jeszcze rok od czasu, gdy również na prośbę markiza podjął się wykonania pewnej misji i chociaż wiedział, że wiele ryzykuje tak szybko ponownie włączając się w sprawy Ministerstwa i byłoby lepiej, gdyby ten świat mógł trochę o nim zapomnieć, znowu zaczynał tęsknić za mocniejszymi wrażeniami.

Stawał się coraz bardziej cyniczny w swoich sądach o wytwornym towarzystwie, które równie chętnie go przyjmowało w Londynie, Paryżu, jak i Nowym Jorku. Doskonale zdawał sobie sprawę, że to szczególne traktowanie zawdzięczał fortunie ojca. Jednocześnie, ponieważ otrzymał prawdziwe kosmopolityczne wychowanie, tak zwany wielki świat otwierał przed nim ramiona, traktując go jak swego, gdziekolwiek się pojawił.

Nawet tak pogardliwie traktująca obcych, francuska arystokracja zawsze chętnie ofiarowywała mu gościnę. I chociaż wypływało to z faktu, iż jego dziadek był księciem, niezaprzeczalny urok Craiga, jego prawie perfekcyjna znajomość francuskiego oraz wyjątkowa sprawność fizyczna zjednywały mu uznanie i przyjaźń Francuzów.

Młody Vandervelt zapraszany był nie tylko na wszystkie bardziej znaczące bale i przyjęcia w Paryżu, na których bywała wyłącznie francuska śmietanka towarzyska, ale również na polowania, turnieje strzeleckie i żagle organizowane przez młodą francuską arystokrację, która zazwyczaj nie dopuszczała obcych do swoich zabaw.

Jeśli chodzi o kobiety, Francuzki niczym się nie różniły od Angielek czy Amerykanek. Wystarczyło, aby tylko zobaczyły Craiga i już leciały za nim jak ćmy do ognia. Od czasu do czasu Craig powtarzał sobie, że to złoto sprawiało, iż w ich oczach był taki atrakcyjny, ale musiałby być skończonym osłem, aby nie dostrzec, że fascynował kobiety przede wszystkim jako mężczyzna i nadzwyczajny kochanek.

— _Jetʼadore!—_ omdlewającym głosem szeptały Francuzki.

Słowa te niczym refren powtarzane były prawie we wszystkich językach świata od bieguna północnego po południowy. Ale Craig nigdy jeszcze nie powiedział tego żadnej kobiecie. Nawet nie pamiętał, kiedy sobie przyrzekł, że nie wymówi tych słów, aż odezwie się jego serce, chociaż czasami miał wątpliwości, czy w ogóle takowe posiada.

To właśnie jego piękna matka, którą kochał nad życie, wpajała mu ideały rycerskości, powtarzając, że miłość między mężczyzną a kobietą w tym, co w niej najlepsze i najważniejsze, jest świętością.

Lady Elizabeth, starsza córka księcia Newcastle, zakochała się w Korneliuszu Vandervelcie, kiedy ten, jako ambitny, pewny siebie, dosyć agresywny młody Amerykanin, przybył do Anglii z silnym postanowieniem, że zostanie milionerem.

Korneliusz Vandervelt, jak na warunki europejskie, już wtedy był bogatym człowiekiem, ale uważał, że osiągnął dopiero pierwszy szczebel drabiny. Miał zamiar wspiąć się na sam jej szczyt i nikt nie był w stanie mu w tym przeszkodzić.

Lady Elizabeth młody Korneliusz ujrzał po raz pierwszy na przyjęciu w Londynie i z miejsca zakochał się w niej bez pamięci. I tak jak zawsze, gdy czegoś bardzo pragnął, zrobił wszystko, aby ją oczarować. Po czym dokonał tego, co zdawało się niemożliwe — przekonał ją aby wyszła za niego za mąż.

Nie było to wcale łatwe. Jej ojciec, książę Newcastle, bardzo długo sprzeciwiał się temu związkowi, ale Elizabeth kochała Korneliusza tak jak Julia Romea czy Beatricze Dantego. Ich małżeństwo było bardzo szczęśliwe. Niestety, śmierć zabrała Elizabeth, kiedy ich jedynak miał zaledwie szesnaście lat. Zdążyła mu jednak przekazać własne ideały i wieczną tęsknotę za doskonałością.

Craig obiecał sobie, że nigdy się nie zakocha, jeśli nie spotka na swojej drodze istoty tak pięknej, słodkiej i szlachetnej jak jego matka. A ponieważ żadna ze spotkanych dotychczas kobiet nie spełniała tych oczekiwań, pozostał w swoim postanowieniu niewzruszony, czym do rozpaczy doprowadzał interesujące się nim piękności. Wciąż się jednak łudziły, że w końcu w którejś się zakocha i nierozważnie rzucały swe serca do jego stóp.

Craig nie byłby mężczyzną gdyby nie korzystał z okazywanych mu względów, a zdarzało mu się to już wtedy, gdy był jeszcze zupełnie młodym chłopcem. Jednak z biegiem lat coraz bardziej go to nużyło. Kobiety, nawet te, które przez jakiś czas akceptował, z niepokojem pytały:

— Co się stało, Craig? W czym cię zawiodłam? Czy jest coś, czego pragniesz, a czego nie mogę ci dać?

Nie potrafił im tego wyjaśnić, nie znajdował słów, przy pomocy których mógłby wyrazić zawód, jaki mu sprawiały. Czasami, gdy jakieś rozkoszne stworzenie z wyrazem uwielbienia w oczach wyciągało do niego ramiona, sądził, że wreszcie znalazł to, czego szukał. Bardzo szybko jednak się rozczarowywał i znowu wracał do poszukiwań, wierząc, że jego szczęście jest gdzieś daleko za horyzontem i dlatego nie może do niego dotrzeć. Niekiedy wyobrażał sobie, że jego życie to wieczna pielgrzymka, której kres nastąpi dopiero w chwili śmierci.

Podążając teraz do Monte Carlo myślał nie tyle o hrabinie Zladamir, ile o Randallu Sare. Nikt lepiej od niego nie wiedział, jakie znaczenie przywiązuje brytyjski rząd do informacji zdobytych przez Sareʼa w Tybecie.