Nie dzwoń do mnie - ebook

PODZIĘKOWANIA

Histo­ria Si­mo­na i Ca­ro­li­ne się­ga 2009 roku. By­łam wte­dy czę­ścią Twi­li­ght Fan Fic­tion, wy­jąt­ko­wej spo­łecz­no­ści, któ­ra sku­pia­ła pi­sa­rzy, czy­tel­ni­ków, kry­ty­ków i naj­bar­dziej zwa­rio­wa­ne in­dy­wi­dua w mie­ście. Nie­któ­rzy z Was, dro­dzy czy­tel­ni­cy, byli jej człon­ka­mi już wte­dy, choć wie­lu wsia­dło na ten po­kład po moim odej­ściu. Wspo­mi­nam o tym, po­nie­waż gdy sie­dzę przy biur­ku, ro­biąc ostat­nie po­praw­ki, mam do­brze w pa­mię­ci, że to wła­śnie dzię­ki niej je­stem w tym miej­scu.

W jed­nym z wy­wia­dów, któ­rych udzie­la­łam, zo­sta­łam za­py­ta­na o książ­kę, któ­ra zmie­ni­ła moje ży­cie. Pa­mię­tam taki od­ci­nek Przy­ja­ciół, w któ­rym był kon­kurs na to, kto kogo zna le­piej: dziew­czy­ny chło­pa­ków czy na od­wrót. Pa­dły wów­czas dwa py­ta­nia: „Co od­po­wia­da Ra­chel, gdy się ją za­py­ta o ulu­bio­ny film?”. „Nie­bez­piecz­ne związ­ki”. „A jaki na­praw­dę jest jej ulu­bio­ny film?” „Week­end u Ber­nie­go”.

„A ty, Ali­ce Clay­ton? Któ­ra książ­ka zmie­ni­ła two­je ży­cie?” Czu­łam, że po­win­nam po­wie­dzieć o czymś bar­dzo zna­czą­cym i mą­drym. Czymś, co bę­dzie od­zwier­cie­dla­ło moje we­wnętrz­ne pięk­no i uka­że mnie jako eru­dyt­kę. Ale praw­da jest taka, że… Zmierzch to cho­ler­nie do­bra książ­ka, któ­ra na­praw­dę od­mie­ni­ła moje ży­cie. Gdy­by py­ta­nie brzmia­ło: „Jaka jest two­ja ulu­bio­na książ­ka?”, po­wie­dzia­ła­bym, że Ba­stion Ste­phe­na Kin­ga. Ko­cham ją. Co roku czy­tam ją od nowa. Ale to nie ona od­mie­ni­ła moje ży­cie. Dziw­nym tra­fem zro­bił to wła­śnie Zmierzch.

Gdy tra­fi­łam do spo­łecz­no­ści fa­now­skiej, mo­głam się do woli cie­szyć Edwar­dem, ale by­cie tam otwo­rzy­ło mi oczy rów­nież na to, że i ja mo­gła­bym opo­wie­dzieć ja­kąś hi­sto­rię. Zbu­do­wać swój wła­sny świat, a przy oka­zji do­go­dzić swo­je­mu we­wnętrz­ne­mu świn­tusz­ko­wi. I ba­wi­łam się świet­nie, ro­biąc to. Przy oka­zji po­zna­łam lu­dzi, któ­rzy póź­niej zo­sta­li mo­imi naj­lep­szy­mi przy­ja­ciół­mi, a pa­trząc z szer­szej per­spek­ty­wy, po­zwo­li­ło mi to obu­dzić kre­atyw­ną część mo­jej oso­bo­wo­ści, któ­ra przez lata po­zo­sta­wa­ła uśpio­na. Po­zwo­li­łam za­ist­nieć swo­je­mu głup­ko­wa­te­mu ja, po­zwo­li­łam so­bie być zwa­rio­wa­na i od­kryć na nowo Sza­lo­ną Ali­ce. I były to naj­lep­sze chwi­le w moim ży­ciu.

Książ­ka Nie da­jesz mi spać zo­sta­ła wy­da­na w wie­lu kra­jach. Za kil­ka ty­go­dni wy­bie­ram się za oce­an, żeby pod­pi­sy­wać książ­ki w Pra­dze – w cho­ler­nej Pra­dze! – mie­ście, któ­re chcia­łam zo­ba­czyć od za­wsze. Poza tym za­czę­łam pra­cę nad zu­peł­nie nową se­rią in­fan­tyl­nych/na­mięt­nych, śmiesz­nych/go­rą­cych hi­sto­rii, któ­re są już go­to­we w mo­jej gło­wie. Bądź­cie czuj­ni, ko­cha­ni, bo wkrót­ce uda­my się w zu­peł­nie nowe i cał­kiem na­gie re­jo­ny. Już się nie mogę do­cze­kać!

Sie­dzę te­raz, za­pi­na­jąc na ostat­ni gu­zik hi­sto­rię, któ­ra za­czę­ła się bar­dzo daw­no temu w chat­ro­omach i na blo­gach. Je­stem trosz­kę smut­na, ale i bar­dzo wdzięcz­na. I nie­zmier­nie pod­eks­cy­to­wa­na, że otwie­ra się ko­lej­ny roz­dział tego nie­sa­mo­wi­te­go ży­cia, któ­rym te­raz żyję.

A wszyst­ko za­czę­ło się od na­sto­lat­ki w blu­zie z kap­tu­rem i stu­sied­mio­let­nie­go wam­pi­ra pra­wicz­ka.

Dzię­ki.

Ali­ce

XOXOPROLOG

Noc od gwiazd ja­śnie­je.

Nad­cho­dzi ko­bie­ta w bie­li.

W jej trze­wiach strach się czai.

Oto po­czą­tek koń­ca tej hi­sto­rii mi­ło­snej. Tej, w któ­rej dziew­czy­ny są pięk­ne, chłop­cy przy­stoj­ni, a koty za­cho­wu­ją się jak gwiaz­dy roc­ka. W któ­rej przy­jaź­nie trwa­ją wiecz­nie, a re­la­cje doj­rze­wa­ją. Spód­ni­ce uno­szą się na wie­trze, emo­cje sza­le­ją, a wszyst­ko koń­czy się do­brze… Praw­da?

Zbli­że­nie na szczę­śli­we pary. Zbli­że­nie na mi­łość do gro­bo­wej de­ski. Zbli­że­nie na ka­pli­cę.

Tak koń­czy się ta hi­sto­ria.

Tak koń­czy się ta hi­sto­ria.

Tak koń­czy się ta hi­sto­ria.

Nie skom­le­niem, ale hu­kiem.ROZDZIAŁ PIERWSZY

Nie jest do­brze. Nie jest do­brze!

– Po­cze­kaj, mo­że­my prze­cież… O rany, są na­praw­dę wszę­dzie, co nie? – po­wie­dzia­łam.

– Nie jest do­brze – po­wta­rza­ła So­phia.

– Po­daj mi pa­pie­ro­we ręcz­ni­ki, spró­bu­ję to ja­koś zmyć… Jezu, obrzy­dli­we.

– No, nie jest do­brze!

Tup­nę­łam nogą na znak pro­te­stu.

– Mo­żesz prze­stać się po­wta­rzać? Pró­bu­je­my coś zro­bić, za­nim… Cho­le­ra!

Wła­śnie przy­je­cha­ła Mimi.

– Co, do dia­bła, leży na mo­jej suk­ni ślub­nej?!

Naj­szyb­szym spo­so­bem na to, żeby zo­stać zde­gra­do­wa­ną z roli druh­ny do zwy­czaj­ne­go go­ścia we­sel­ne­go, jest zwy­mio­to­wać na suk­nię pan­ny mło­dej. Ale za­nim zwy­mio­tu­je­cie na suk­nię, upew­nij­cie się, że pan­na mło­da jest ide­al­ną kom­bi­na­cją pe­dant­ki, mi­strzy­ni pla­no­wa­nia i hu­mo­rza­stej księż­nicz­ki.

Mimi ma oso­bo­wość typu A, ale z ele­men­ta­mi di­sne­jow­ski­mi. Ozna­cza to mniej wię­cej tyle, że do tego stop­nia nie jest w sta­nie się zde­cy­do­wać, któ­rą suk­nię ślub­ną wy­brać, że ku­pu­je dwie. Obie szy­te na mia­rę. Jed­ną na ce­re­mo­nię za­ślu­bin, dru­gą na we­se­le. Tak, że gdy pierw­sza zo­sta­ła spro­fa­no­wa­na – i to w każ­dym calu – w po­ło­wie prze­tra­wio­ny­mi płat­ka­mi śnia­da­nio­wy­mi, Mimi włą­czy­ła tryb awa­ryj­ny i na­tych­miast mia­no­wa­ła się mi­strzy­nią prze­zor­no­ści za to, że ku­pi­ła dwie. Suk­nia na we­se­le sta­ła się suk­nią na całą im­pre­zę i świat znów mógł spo­koj­nie dać nura w tiul oraz ko­ron­ki.

Nie­ste­ty tyl­ko do mo­men­tu, w któ­rym uzmy­sło­wi­ły­śmy so­bie, że kil­ka w po­ło­wie prze­tra­wio­nych płat­ków śnia­da­nio­wych wy­lą­do­wa­ło tak­że na jej no­wiut­kich szpil­kach od Jim­my’ego Choo. A je­den, czy na­wet dwa, w środ­ku.

Tym, co oca­li­ło So­phię od wy­rzu­ce­nia z ko­ścio­ła, był jej gi­gan­tycz­ny brzuch. Trzy­ma­łam Mimi moc­no, ale nie było to ła­twe. Była bar­dzo sil­na, jak na swo­je czter­dzie­ści pięć ki­lo­gra­mów.

– Znisz­czy­łaś moje cho­osy!

– Na­praw­dę nie chcia­łam! Wiesz, że nic nie mogę na to po­ra­dzić. Je­stem jak fon­tan­na, któ­ra try­ska na lewo i pra­wo. Za go­rą­co mi – wy­mio­tu­ję. Za zim­no – wy­mio­tu­ję. Wą­cham per­fu­my, któ­re pach­ną prze­pięk­nie, na­praw­dę świet­nie wy­bra­łaś – wy­mio­tu­ję. Gdy­byś wie­dzia­ła, ile kra­wa­tów Ne­ila bez­pow­rot­nie znisz­czy­łam… Tak, to obrzy­dli­we! – Zła­pa­ła się za wiel­ki brzuch. – No ale je­stem w cią­ży. Chy­ba nie uży­jesz cudu ży­cia prze­ciw­ko mnie?

– Rety – wes­tchnę­ła po­wo­li Mimi, prze­wra­ca­jąc ocza­mi.

So­phia była naj­bar­dziej zja­wi­sko­wą ko­bie­tą w cią­ży na świe­cie. Wszyst­kie się co do tego zga­dza­ły­śmy. Jej skó­ra i wło­sy lśni­ły, w oczach mia­ła blask, nie mó­wiąc o cyc­kach. Po­wa­la­ją­ca. No, może wy­łą­cza­jąc te pięć czy sześć razy, kie­dy jej skó­ra na­gle sta­wa­ła się zie­lo­na, czo­ło zle­wa­ło się po­tem, a ona sama strze­la­ła za­war­to­ścią żo­łąd­ka na lewo i pra­wo, je­że­li nie uda­ło jej się na czas do­biec do ła­zien­ki. Albo do ko­sza na śmie­ci. Albo ja­kiejś ro­śli­ny do­nicz­ko­wej. Ewen­tu­al­nie ryn­ny – to aku­rat wi­dzia­łam na wła­sne oczy. Ale za­raz po tym wszyst­kim znów sta­wa­ła się tym ide­al­nym, peł­nym bla­sku przy­kła­dem bło­go­sła­wio­ne­go sta­nu, z każ­dym jego ele­men­tem, łącz­nie z rę­ko­ma sple­cio­ny­mi na pły­wa­ją­cym w brzu­chu dziec­ku, przy czym pra­wą rękę za­wsze kła­dła na le­wej, bo ko­rzy­sta­ła z każ­dej moż­li­wej oka­zji, żeby się po­chwa­lić pier­ścion­kiem za­rę­czy­no­wym. Oczy­wi­ście, ro­bi­ła to cał­kiem słusz­nie: był obłęd­ny. Plot­ki gło­szą, że Neil po­trze­bo­wał dźwi­gu, żeby go pod­nieść i umie­ścić na jej pal­cu…

Tak więc So­phia przy­ję­ła po­sta­wę de­fen­syw­ną, któ­rą do­peł­nia­ły sze­ro­ko otwar­te oczy, wy­raz twa­rzy nie­wi­niąt­ka i świe­ci­deł­ko, pod­czas gdy ja si­ło­wa­łam się z pan­ną mło­dą, któ­ra wi­zu­ali­zo­wa­ła so­bie, jak do­pra­co­wa­ne w każ­dym de­ta­lu we­se­le le­gnie w gru­zach na jej oczach. Była na­praw­dę wście­kła.

– Za­pa­so­wa su­kien­ka? Mam. Za­pa­so­we cho­osy? Nie mam! W czym ja mam, do cho­le­ry, iść?

– Nie mo­że­my ich ja­koś… umyć? – spy­ta­łam, za­cie­śnia­jąc uścisk na jej ra­mio­nach, kie­dy przy­pu­ści­ła ko­lej­ny atak na So­phię, któ­ra aku­rat od­gry­wa­ła chy­ba scen­kę z Ma­ry­ją i Jó­ze­fem, za­nim do­tar­li do go­spo­dy.

– Nie zdą­ży­my ich umyć! Poza tym nie za­mie­rzam w dniu swo­je­go ślu­bu pa­ra­do­wać w bu­tach cuch­ną­cych so­kiem żo­łąd­ko­wym! – roz­pa­cza­ła Mimi.

– No do­bra, te­raz to mnie się robi nie­do­brze. Czy mo­że­my w koń­cu prze­stać roz­ma­wiać o wy­mio­ci­nach? – za­py­ta­łam, z tru­dem prze­ły­ka­jąc śli­nę. – Mo­żesz za­ło­żyć moje buty. Pój­dę na bo­sa­ka.

– Prze­cież ty masz ol­brzy­mie sto­py! Wy­glą­da­ła­bym jak klaun w tych two­ich ka­ja­kach! – krzyk­nę­ła Mimi.

Żeby było ja­sne: no­szę trzy­dzie­ści osiem.

– Nie za­ło­żę cu­dzych bu­tów, o ile w cią­gu dwu­dzie­stu mi­nut nie znaj­dziesz ko­goś, kto nosi trzy­dzie­ści sześć i ma do­sko­na­ły gust.

Jej dol­na war­ga drża­ła ze zło­ści.

Rzu­ci­łam So­phii, któ­ra mu­sia­ła czuć się z tym wszyst­kim okrop­nie, roz­pacz­li­we spoj­rze­nie. Za­czę­łam już kal­ku­lo­wać, ile cza­su za­ję­ła­by mi wy­ciecz­ka do naj­bliż­sze­go eks­klu­zyw­ne­go skle­pu z bu­ta­mi, kie­dy usły­sza­łam pu­ka­nie do drzwi.

– Mimi? – To był Ryan. – Mimi, je­steś tam?

– Ryan? Nie mo­żesz tu wcho­dzić, nie mo­żesz mnie zo­ba­czyć! – Mimi wy­swo­bo­dzi­ła się z mo­je­go uści­sku i scho­wa­ła się za drzwia­mi, ubra­na je­dy­nie w sa­ty­no­we majt­ki, sznu­ro­wa­ny gor­set i błę­kit­ne pod­wiąz­ki. – Nie moż­na oglą­dać pan­ny mło­dej przed ślu­bem, to przy­no­si…

– Spo­koj­nie, głup­ta­sku. Nie ośmie­lił­bym się igrać z tra­dy­cją. Chcia­łem tyl­ko coś ci po­wie­dzieć, za­nim się za­cznie ten cały, wiesz, spa­cer do oł­ta­rza.

– Co ta­kie­go? – za­py­ta­ła i przy­ło­ży­ła ucho do drzwi.

– Ja… Chcę, że­byś wie­dzia­ła… jaki je­stem szczę­śli­wy. Je­stem naj­szczę­śliw­szym czło­wie­kiem na świe­cie, bo za chwi­lę oże­nię się z dziew­czy­ną mo­ich ma­rzeń.

– Och… – wy­szep­ta­ła Mimi, ła­piąc się fra­mu­gi.

Zła­pa­łam So­phię pod rękę i słu­cha­ły­śmy da­lej ra­zem.

– I nie mogę się do­cze­kać, aż się z tobą oże­nię. Do­słow­nie nie mogę się do­cze­kać. Wiem, że to już za go­dzi­nę, ale wy­da­je mi się, że to strasz­nie dłu­go, wiesz?

– Wiem – wes­tchnę­ła Mimi i roz­ma­rzo­na opar­ła się o drzwi. Ktoś coś mó­wił o suk­ni ślub­nej? O szpil­kach od Choo? Wszyst­ko to na­gle po­szło w nie­pa­mięć. – Tak bar­dzo cię ko­cham.

– Ja cie­bie też ko­cham, naj­słod­sza – wy­szep­tał, a my z So­phią wes­tchnę­ły­śmy. – Nie mogę się do­cze­kać na­sze­go mie­sią­ca mio­do­we­go. Rzu­cę cię od razu na łóż­ko i ze­drę z cie­bie suk­nię jed­nym ru­chem. Nie mogę się już do­cze­kać, jak prze­le­cę moją żonę…

– Eee… Ko­cha­nie? Dziew­czy­ny tu są.

– Cho­le­ra.

– Cześć, Ryan – po­wie­dzia­ły­śmy z So­phią jed­no­gło­śnym chó­rem.

– Cho­le­ra.

– Ale, wiesz, to brzmi na­praw­dę nie­źle… – po­wie­dzia­ła ła­god­nie Mimi, a Ryan za­chi­cho­tał.

– No do­bra, nie będę wam prze­szka­dzał w tych wa­szych ślub­nych spra­wach. Chcia­łem ci to tyl­ko po­wie­dzieć.

– Do zo­ba­cze­nia. – Mimi uśmiech­nę­ła się, a my słu­cha­ły­śmy, jak Ryan od­cho­dzi. Po chwi­li od­wró­ci­ła się do nas, a jej oczy znów pro­mie­nia­ły. – Wyj­dę za nie­go na bo­sa­ka. W koń­cu raz się żyje!

Pod­bie­gła do nas ni­czym try­ska­ją­cy ra­do­ścią wul­kan ener­gii i moc­no nas przy­tu­li­ła. I tym spo­so­bem So­phia z po­wro­tem tra­fi­ła na li­stę we­sel­nych go­ści.

Kry­zys zo­stał za­że­gna­ny i ślub od­był się bez prze­szkód. Żad­nych wię­cej wy­mio­cin, za to mnó­stwo śmie­chu i łez. I jed­na para bo­sych stóp z per­fek­cyj­nym pe­di­kiu­rem w dro­dze do oł­ta­rza. Mimi mia­ła su­kien­kę trzy czwar­te z marsz­czo­nej sa­ty­ny, o kro­ju à la lata pięć­dzie­sią­te. Jej bose sto­py? Uro­cze. Uśmiech? Nie z tego świa­ta. Pa­so­wał tyl­ko do tego, któ­ry zdo­bił twarz jej przy­szłe­go męża pa­trzą­ce­go, jak się zbli­ża do oł­ta­rza.

Ce­re­mo­nia była krót­ka, w ob­rząd­ku rzym­sko­ka­to­lic­kim, i bar­dzo pięk­na. A sko­ro już je­ste­śmy przy pięk­nych rze­czach…

Za­wsze było mi mało Si­mo­na Par­ke­ra w gar­ni­tu­rze. Szcze­gól­nie kie­dy tak stał na koń­cu alej­ki. Nie będę kła­mać, dało mi to tro­chę do my­śle­nia, tym bar­dziej że pod­czas ce­re­mo­nii parę razy spoj­rzał mi pro­sto w oczy. Cza­sa­mi po pro­stu uśmie­cha­li­śmy się do sie­bie, cie­sząc się ze szczę­ścia na­szych przy­ja­ciół. In­nym ra­zem wy­glą­dał na za­my­ślo­ne­go, jak to zwy­kle lu­dzie na ślu­bach. A raz spoj­rzał mi głę­bo­ko w oczy, su­ge­ru­jąc, że wo­lał­by za­jąć się czymś in­nym niż sta­nie w ko­ście­le. Tym czymś by­łam ja.

Tak tyl­ko tłu­ma­czę, na wy­pa­dek gdy­by to nie było ja­sne.

Kie­dy szczę­śli­wi no­wo­żeń­cy wy­cho­dzi­li z ko­ścio­ła do cze­ka­ją­cych na nich z ży­cze­nia­mi go­ści, Neil i So­phia, jego cię­żar­na dziew­czy­na, ru­szy­li za nimi. Si­mon zszedł do mnie po schod­kach pre­zbi­te­rium, wziął mnie pod rękę i ra­zem po­szli­śmy nawą w kie­run­ku wyj­ścia.

– Pięk­ne – po­wie­dział.

– Rze­czy­wi­ście, ce­re­mo­nia była pięk­na.

– Nie o tym mó­wi­łem – wy­szep­tał i zmie­rzył mnie wzro­kiem, pa­trząc naj­pierw w dół, wzdłuż li­nii suk­ni z szan­tun­gu w bla­dym od­cie­niu her­ba­ty, aż po ide­al­nie do­pa­so­wa­ne szpil­ki z od­kry­ty­mi pal­ca­mi, a po­tem z po­wro­tem w górę, aż po de­kolt. Do­brze wy­eks­po­no­wa­ny. Mimi za­ży­czy­ła so­bie, żeby jej druh­ny mia­ły po­rząd­ne de­kol­ty.

– Bar­dzo mi miło.

– To one są bar­dzo miłe – po­wie­dział, pa­trząc na moje dziew­czyn­ki.

– Pa­nie Par­ker, przy­wo­łu­ję pana do po­rząd­ku – po­in­stru­owa­łam go i moc­no uszczyp­nę­łam w ra­mię.

Mój fa­cet: wy­so­ki i smu­kły, nie­sa­mo­wi­cie przy­stoj­ny, o ciem­nych wło­sach, nie­bie­skich oczach i po­tęż­nych dło­niach, któ­re unie­ru­cha­mia­ją mnie, kie­dy na­pie­ra… Za­raz, co ja wy­ga­du­ję?

– A do­kąd ty się wła­ści­wie wy­bie­ra­łaś? – za­py­tał za­cie­ka­wio­ny.

– W jed­no ta­kie nie­przy­zwo­ite miej­sce – rzu­ci­łam i po­czu­łam, że za­pło­nę­ły mi po­licz­ki.

Na­chy­lił się w moją stro­nę, żeby za­ło­żyć mi za ucho nie­sfor­ny ko­smyk blond wło­sów i przy oka­zji po­ca­ło­wał mnie w szy­ję.

– Wie­dzia­łem, że za­miast na­zy­wać cię Dziew­czyn­ką w Ró­żo­wej Pi­żam­ce, po­wi­nie­nem był cię na­zwać Nie­grzecz­ną Dziew­czyn­ką.

– Ci­cho, Wal­l­ban­ger. Przed nami jesz­cze dłu­ga ko­lej­ka do ży­czeń. Po­tem zdję­cia. Po­tem kok­taj­le. Po­tem obiad. Bę­dzie­my szczę­ścia­rza­mi, je­że­li uda nam się zna­leźć choć chwil­kę na spro­śno­ści przed ju­trem.

– Szyb­ki nu­me­rek w szat­ni?

– Nie, oni zdą­ży­li mi już wy­bić z gło­wy ten po­mysł – za­śmia­łam się i wska­za­łam na So­phię i Ne­ila.

Trzy­mał rękę na jej tył­ku, co tam ko­ściół! Od dnia, w któ­rym ob­wie­ści­ła, że jest w cią­ży, przy­ty­ła ja­kieś trzy­na­ście ki­lo­gra­mów i wszyst­ko po­szło jej w pier­si i pupę. Neil nie mógł się tym na­cie­szyć.

– Na pie­ska. Przez cały dzień. Przez całą noc. Chce tego w kół­ko. Nie może prze­stać na nią pa­trzeć, do­ty­kać jej, ca­ło­wać i ma­so­wać. Zu­peł­nie jak­bym się za­mie­ni­ła w je­den wiel­ki ty­łek, stwo­rzo­ny tyl­ko po to, by da­wać mu przy­jem­ność – po­wie­dzia­ła So­phia do Mimi pod­czas lun­chu, ku wiel­kiej ucie­sze kel­ne­ra, któ­ry tego dnia ob­słu­gi­wał nas za­ska­ku­ją­co gor­li­wie. Nie pa­mię­tam, żeby po­ziom wody w mo­jej szklan­ce choć raz opadł po­ni­żej trzech czwar­tych.

Gdy by­li­śmy przy ostat­niej ław­ce, Si­mon jesz­cze raz na­chy­lił się w moją stro­nę.

– A co by było, gdy­bym ci po­wie­dział, że znam ta­kie jed­no miej­sce stwo­rzo­ne do szyb­kich nu­mer­ków… Ab­so­lut­nie taj­ne.

Jego cie­pły od­dech ogrze­wał moją skó­rę i kil­ka in­nych czę­ści cia­ła.

– Ty dia­ble – szep­nę­łam, drżąc de­li­kat­nie.

– Ca­ro­li­ne, opa­nuj się. Je­ste­śmy w ko­ście­le – zbesz­tał mnie z bły­skiem w oku.

Ko­cha­łam tego fa­ce­ta.

Do­szli­śmy do scho­dów, a gdy wy­cho­dzi­li­śmy, zo­ba­czy­li­śmy Ry­ana, któ­ry trzy­mał na rę­kach na­rze­czo­ną. Jej sto­py maj­ta­ły w po­wie­trzu, a ona obej­mo­wa­ła go moc­no i śmia­ła się jak dziec­ko. Ze­wsząd było sły­chać ochy i achy, a ja i moi przy­ja­cie­le sta­li­śmy obok sie­bie, uśmie­cha­jąc się i ob­ser­wu­jąc, jak pierw­sza dziew­czy­na z na­szej pacz­ki za­kła­da ro­dzi­nę.

– Ile cza­su Neil po­trze­bu­je, żeby cie­bie tak no­sić na rę­kach? – za­py­ta­łam So­phię, któ­ra sta­ła opar­ta ple­ca­mi o ojca swo­je­go dziec­ka.

– Sześć mie­się­cy od po­ro­du. Tyle chy­ba wy­star­czy, żeby zrzu­cić do­dat­ko­we ki­lo­gra­my. Prze­cież mu­szę wy­glą­dać za­bój­czo w ślub­nej suk­ni – od­po­wie­dzia­ła i nie­zbyt sub­tel­nie za­czę­ła ocie­rać się pupą o Ne­ila, któ­ry wy­dał z sie­bie ci­chy po­mruk i od­wza­jem­nił jej ru­chy.

– Nic nie wi­dzę. Nic nie sły­szę – rzu­ci­łam i za­sło­ni­łam oczy rę­ka­mi.

– Nie mogę się po­wstrzy­mać… Wi­dzie­li­ście jej ty­łe­czek? Ko­cha­nie, od­wróć się i po­każ im…

Si­mon za­śmiał się i lek­ko kle­piąc Ne­ila po ple­cach, za­czął od­cią­gać go na bok.

– Za­bie­ram Pana Ty­łecz­ka i idzie­my po­gra­tu­lo­wać świe­żo upie­czo­ne­mu Panu Mimi. Uwa­żaj­cie na sie­bie – rzu­cił.

Gdy od­cho­dzi­li, przy­glą­da­ły­śmy się im z So­phią roz­ma­rzo­ne.

– A sko­ro już mowa o nie­złych ty­łecz­kach…

– No wła­śnie. Boże, nie wiem, czy to ze mną jest coś nie tak, czy oni po pro­stu wy­glą­da­ją w tych gar­ni­tu­rach obłęd­nie?

– Moż­na za­cząć się nad tym za­sta­na­wiać, co nie?

So­phia za­my­śli­ła się, pa­trząc, jak jej ide­al­ny Pan Ty­łe­czek za­czął wy­wi­jać Ry­anem, tak jak ten wcześ­­niej wy­wi­jał Mimi.

– Za­sta­na­wiać nad czym? Kie­dy wyjść za mąż? Kie­dy po­win­ni­śmy za­ło­żyć ro­dzi­ny? – za­py­ta­łam i ser­ce mi sta­nę­ło na myśl o tym, że mo­gła­bym zo­stać pa­nią Par­ker.

– Nie. Za­sta­na­wiać się nad tym, czy Neil za­ło­żył bok­ser­ki. Nie wi­dzę, żeby pod tymi ob­ci­sły­mi spodnia­mi od­zna­cza­ła się ja­kaś li­nia.

– No tak. To zu­peł­nie inna baj­ka – od­po­wie­dzia­łam i za­śmia­łam się ci­chut­ko.

Ob­ję­ła mnie ra­mie­niem i przy­ci­snę­ła do sie­bie.

– Ca­ro­li­ne Rey­nolds, po­patrz tyl­ko, jak się czer­wie­nisz…

– Ci­cho bądź!

– Tak cię eks­cy­tu­je myśl, że mo­gła­byś wyjść za mąż i zo­stać ko­bie­tą swo­je­go męż­czy­zny?

– My­ślisz, że sko­ro je­steś w cią­ży, nie od­wa­żę się kop­nąć cię w kost­kę?

– Le­piej chodź­my po­gra­tu­lo­wać na­sze­mu Sho­eless Joe * – po­wie­dzia­ła z uśmie­chem i wska­za­ła na oto­czo­ną przez ro­dzi­nę Mimi.

------------------------------------------------------------------------

* Sho­eless Joe (Joe Bez Bu­tów) – przy­do­mek ame­ry­kań­skie­go ba­se­bal­li­sty, Jo­se­pha Jef­fer­so­na Jack­so­na, któ­ry je­den mecz za­grał w sa­mych skar­pe­tach (wszyst­kie przy­pi­sy po­cho­dzą od tłu­macz­ki).

Dzie­więć­dzie­siąt mi­nut póź­niej pi­ły­śmy szam­pa­na przy Pa­ła­cu Sztuk Pięk­nych, jed­nym z naj­bar­dziej iko­nicz­nych miejsc w San Fran­ci­sco. Mimi do­kład­nie spraw­dzi­ła po­go­dę, ale nie cho­dzi­ło jej tyl­ko o dane me­te­oro­lo­gicz­ne. Tak za­pla­no­wa­ła ślub, żeby świa­tło wpa­da­ją­ce przez okna ko­ścio­ła ide­al­nie pod­kre­śla­ło jej kar­na­cję, a we­se­le od­by­ło się o za­cho­dzie słoń­ca. Kie­dy w koń­cu za­pa­lo­no lam­py i świe­ce, cały ten za­pie­ra­ją­cy dech w pier­siach kra­jo­braz za­czął się od­bi­jać w ta­fli je­zio­ra. Po­le­ro­wa­ne zło­to mu­rów bu­dow­li, głę­bo­ki błę­kit wody, bu­dy­nio­wy blask świec, a do tego ma­gen­ta, po­ma­rańcz i fuk­sja w ka­lej­do­sko­pie ob­raz­ków za­cho­dzą­ce­go słoń­ca two­rzy­ły wy­jąt­ko­wo ma­low­ni­cze tło tego uro­cze­go po­po­łu­dnia.

Ten dzień był ide­al­ny i tyl­ko pro­fe­sjo­na­li­sta mógł tego do­ko­nać. Si­mon i ja wmie­sza­li­śmy się w tłum, po­pi­ja­li­śmy szam­pa­na i roz­ma­wia­li­śmy z ob­cy­mi, zna­jo­my­mi i przy­ja­ciół­mi. Na we­se­le przy­je­cha­ła na­wet Viv Fran­klin, któ­ra za­przy­jaź­ni­ła się z Mimi, kie­dy ro­bi­łam re­no­wa­cję jej domu w Men­do­ci­no. Był z nią Clark Bar­row, jej cza­ru­ją­cy na­rze­czo­ny.

– Nie wie­rzę, że zno­wu je­steś w cią­ży. Wil­liam nie ma jesz­cze pół roku! – po­wie­dzia­łam, gdy ogło­si­ła no­wi­nę.

– Wiem! Na­sie­nie Clar­ka ma chy­ba… jak­by to po­wie­dzieć… ja­kąś nad­na­tu­ral­ną moc. Nie po­tra­fię tego wy­tłu­ma­czyć. Po pro­stu się tym cie­szę.

– Vi­vian! – rzu­cił kar­cą­co Clark, po czym spło­nął ru­mień­cem i po­ki­wał gło­wą. – Moż­na wy­ja­wić ta­jem­ni­cę, nie zdra­dza­jąc jed­no­cze­śnie wszyst­kich szcze­gó­łów.

– Moż­na po­wie­dzieć do­kład­nie to, na co ma się ocho­tę, szcze­gól­nie je­śli jest się taką ślicz­ną do­nicz­ką dla ma­łej fa­sol­ki – za­żar­to­wa­ła Viv i po­kle­pa­ła się po le­d­wo co wi­docz­nym brzu­chu, osta­tecz­nie za­my­ka­jąc te­mat Clar­ka, któ­ry ro­bił się co­raz bar­dziej czer­wo­ny.

By­li­śmy u nich z Si­mo­nem tuż po na­ro­dzi­nach ich pierw­sze­go syna, uro­cze­go chłop­ca. Świe­żo upie­cze­ni ro­dzi­ce bar­dzo en­tu­zja­stycz­nie pod­cho­dzi­li do tego, co dał im los. Pla­no­wa­li ślub kil­ka mie­się­cy po na­ro­dzi­nach ma­łe­go, ale wy­glą­da­ło na to, że będą mu­sie­li jesz­cze tro­chę po­cze­kać.

– Chcia­ła­bym wyjść za mąż w ro­dzin­nych stro­nach, tam gdzie że­ni­li się moi bra­cia – po­wie­dzia­ła Viv. – Si­mon, pa­mię­tasz St. Ga­briel, praw­da?

– To ten ko­ściół przy Siód­mej Uli­cy? – za­py­tał.

Obo­je wy­cho­wa­li się na za­cho­dzie, w Pen­syl­wa­nii.

– Wła­śnie ten. W nim po­że­ni­li się chy­ba wszy­scy Fran­kli­no­wie. Moim zda­niem ka­to­li­cy mają dziw­ne po­dej­ście do grze­chu. Wy­ba­czą wszyst­ko, ale nie po­tra­fią roz­ma­wiać o tym twa­rzą w twarz… Wiesz, o co mi cho­dzi? Moja mat­ka umar­ła­by, gdy­by zo­ba­czy­ła swo­ją cór­kę idą­cą do oł­ta­rza z brzusz­kiem – po­wie­dzia­ła Viv ze śmie­chem.

– Dla­te­go po­cze­ka­my, aż ten się uro­dzi i weź­mie­my ślub w przy­szłym roku – do­koń­czył Clark, po czym ob­jął ją i moc­no do sie­bie przy­tu­lił. – Na­sze dzie­ci będą na na­szym ślu­bie. Czyż to nie wspa­nia­łe?

– Wspa­nia­łe. – Viv uśmiech­nę­ła się do nie­go cie­pło, a po­tem zwró­ci­ła się do mnie: – A sko­ro już mowa o faj­nych rze­czach, mu­sisz ko­niecz­nie obej­rzeć moje ostat­nie ob­ra­zy. To se­ria, któ­ra po­ka­zu­je, jak zmie­nia się świa­tło nad oce­anem w róż­nych po­rach dnia. Są cał­kiem nie­złe, przy­naj­mniej moim zda­niem.

– Bar­dzo chcia­ła­bym je zo­ba­czyć. Wiesz, że ni­g­dy nie mia­łam pro­ble­mów z tym, żeby zna­leźć kup­ców dla two­ich prac – po­wie­dzia­łam i za­czę­łam się za­sta­na­wiać, kie­dy w koń­cu będę mo­gła po­je­chać na wy­ciecz­kę na pół­noc. Mój biz­nes, Jil­lian De­si­gns, miał się co­raz le­piej i mia­łam ka­len­darz wy­peł­nio­ny po brze­gi, cho­ciaż pew­nie da­ło­by się zna­leźć w nim kil­ka luk. Ja­koś uda­ło mi się stwo­rzyć ide­al­ną rów­no­wa­gę po­mię­dzy pra­cą i cza­sem dla sie­bie.

Jil­lian za­trud­ni­ła mnie po tym, jak od­by­łam u niej staż pod­czas ostat­nie­go roku stu­diów i szyb­ko sta­ła się dla mnie kimś wię­cej niż tyl­ko sze­fo­wą, pra­wą ręką czy men­tor­ką. Jest przy­ja­ciół­ką. Mniej wię­cej w ze­szłym roku wszyst­ko się zmie­ni­ło. Kie­dy po raz pierw­szy po­wie­dzia­ła, że ona i Ben­ja­min będą wy­jeż­dżać do Am­ster­da­mu na sześć mie­się­cy każ­de­go roku, by­łam pew­na, że cha­rak­ter mo­jej pra­cy w fir­mie pro­jek­tu­ją­cej wnę­trza ule­gnie zmia­nie. Za­rzą­dza­łam nią już przez kil­ka mie­się­cy, kie­dy po­je­cha­li na mie­siąc mio­do­wy, więc by­łam za­szczy­co­na, gdy Jil­lian za­pro­po­no­wa­ła mi współ­pra­cę. Za­szczy­co­na i śmier­tel­nie prze­ra­żo­na. Prze­ra­żo­na na tyle, że nie by­łam na­wet w sta­nie jej od­mó­wić i mu­sia­łam pod­jąć się tego, cze­go boi się więk­szość po­cząt­ku­ją­cych pro­jek­tan­tów. Kre­atyw­na część mo­je­go ja pod­po­wia­da­ła mi, że ad­mi­ni­stra­cyj­na stro­na pro­wa­dze­nia fir­my to nie prze­lew­ki, ale kie­dy ktoś prze­ka­zu­je ci klucz do swo­je­go kró­le­stwa, nie mo­żesz tak po pro­stu odejść.

Nie ode­szłam, ale też nie przy­własz­czy­łam so­bie klu­czy. Jil­lian i ja wy­pra­co­wa­ły­śmy sys­tem, któ­ry po­zwo­lił mi kon­ty­nu­ować pra­cę z klien­ta­mi i wspól­nie nad­zo­ro­wać spra­wy, kie­dy ona była za gra­ni­cą. Usta­li­ły­śmy, że moja pra­ca bę­dzie mieć ra­czej cha­rak­ter kre­atyw­ny i za­trud­ni­ły­śmy me­ne­dże­ra. Miał pil­no­wać, żeby za­pa­lić świa­tło i żeby wy­pła­ty wy­cho­dzi­ły na czas.

Nie­wąt­pli­wie jed­nak na brak pra­cy nie na­rze­ka­łam. Po tym, jak po­mo­głam Viv z re­no­wa­cją jej wik­to­riań­skie­go domu w Men­do­ci­no, zle­co­no mi kil­ka in­nych pro­jek­tów w oko­li­cy, któ­re wy­szły poza do­tych­cza­so­wy za­kres dzia­ła­nia Jil­lian Des­igns i Bay Area. Pra­co­wa­łam w pół­noc­nej Ka­li­for­nii i oko­li­cach San­ta Bar­ba­ry. Oczy­wi­ście więk­szość zle­ceń wciąż mia­łam w San Fran­ci­sco, ale pra­ca w te­re­nie da­wa­ła mi ra­dość i dużo sa­tys­fak­cji. Poza tym po­ma­ga­łam zwięk­szyć roz­po­zna­wal­ność na­szej fir­my, choć trze­ba przy­znać, że już wcze­śniej była do­syć zna­na.

Nie­za­leż­nie od tego, jak bar­dzo by­łam za­pra­co­wa­na, za­wsze sta­ra­łam się wy­go­spo­da­ro­wać tro­chę cza­su, żeby pod­je­chać na noc do Men­do­ci­no, od­wie­dzić Viv i zo­ba­czyć, nad czym pra­cu­je. Cza­sa­mi je­cha­łam z Si­mo­nem, cza­sa­mi sama. Tra­sa była ła­twa, a miej­sce uro­cze. Viv prze­ro­bi­ła pod­da­sze na stu­dio, w któ­rym ma­lo­wa­ła re­we­la­cyj­ne ob­ra­zy, wszyst­kie za­in­spi­ro­wa­ne jej no­wym do­mem w Men­do­ci­no. Sprze­da­łam kil­ka z nich klien­tom i wie­ści się roz­nio­sły. Parę jej prac wi­sia­ło w skle­pach w jej oko­li­cy, ale na kon­cie mia­ła na­wet wy­sta­wę w San Fran­ci­sco. Nowe pra­ce? Moim zda­niem były war­te wy­ciecz­ki.

– Zer­k­nę w po­nie­dzia­łek do mo­je­go ka­len­da­rza i dam ci znać, kie­dy będę mo­gła się do cie­bie wy­brać, do­brze?

– Świet­nie! Si­mon, może tym ra­zem ty też przy­je­dziesz? Do­pie­ro co ku­pi­li­śmy dwa nowe ka­ja­ki – za­pro­po­no­wa­ła Viv, ma­jąc na­dzie­ję, że w ten spo­sób uda jej się go na­mó­wić.

– Zo­ba­czę. Nie­dłu­go jadę w po­dróż służ­bo­wą i mam spo­ro do za­pla­no­wa­nia – od­po­wie­dział, ale zo­ba­czy­łam w jego oczach błysk.

– Och, już prze­stań się mi­gać, przy­je­dziesz i ko­niec. A te­raz po­trze­bu­ję ko­lej­ne­go bez­al­ko­ho­lo­we­go piwa. Chodź­my dać cza­du, Clark – rzu­ci­ła Viv, po­dej­mu­jąc de­cy­zję za Si­mo­na.

– Nie­sa­mo­wi­ta ko­bie­ta – wy­mam­ro­tał Clark i uśmiech­nię­ty od ucha do ucha po­szedł za nią do baru.

– Ci dwo­je nie lu­bią chy­ba tra­cić cza­su?

– Zda­je się, że nie tyl­ko oni… – po­wie­dzia­łam, wska­zu­jąc sto­lik, przy któ­rym Mimi i Ryan za­czy­na­li grę wstęp­ną.

– Przed nami jesz­cze cały wie­czór…

– Nie bę­dziesz się nu­dził – szep­nę­łam i zje­cha­łam ręką w dół, by ukrad­kiem zła­pać go za po­ślad­ki.

– Nie­grzecz­na – po­wie­dział, po czym ob­jął moją twarz rę­ko­ma i przy­cią­gnął do sie­bie na dłu­gi po­ca­łu­nek.

Po­zwo­li­łam mu na to, raz się żyje. W koń­cu by­li­śmy na we­se­lu. Od­wza­jem­ni­łam jego czu­ło­ści, na co on roz­chy­lił swo­je słod­kie usta, bym mo­gła po­czuć jego jesz­cze słod­szy ję­zyk. Mój od­dech przy­spie­szył, do­sta­łam wy­pie­ków i na­gle uzna­łam, że szyb­ki nu­me­rek to nie taki głu­pi po­mysł. Wte­dy jed­nak usły­sza­łam, że za­czy­na­ją się to­a­sty, co było sy­gna­łem, że trze­ba wra­cać do sto­łów, by da­lej od­gry­wać role grzecz­nych i dys­tyn­go­wa­nych go­ści we­sel­nych.

– Póź­niej – wy­szep­tał.

To było jak obiet­ni­ca.

We­se­le prze­bie­ga­ło bez prze­szkód. Tań­czy­li­śmy, pi­li­śmy, zno­wu tań­czy­li­śmy, a po­tem wy­pi­li­śmy jesz­cze wię­cej. So­phia i Viv wresz­cie mia­ły oka­zję się po­znać i mi­łość do piwa bez­al­ko­ho­lo­we­go po­łą­czy­ła je w oka­mgnie­niu. Opo­wia­da­ły so­bie hi­sto­rie po­ro­do­we i bez koń­ca roz­ma­wia­ły o ja­kichś spe­cjal­nych chu­s­tach, w któ­rych moż­na no­sić dzie­ci. Wy­glą­da­ło na to, że ni­g­dy nie skoń­czą ga­dać o tym czymś, jak­kol­wiek się to nie na­zy­wa, ale po­nie­waż So­phia była pierw­szą mamą w na­szej ma­łej pacz­ce, cie­szy­łam się, że wresz­cie zna­la­zła oso­bę, któ­ra była w sta­nie zro­zu­mieć, przez co prze­cho­dzi.

Kie­dy że­gna­li­śmy się z Mimi i Ry­anem, któ­rzy je­cha­li do ho­te­lu Pa­la­ce, gdzie chcie­li prze­no­co­wać przed ju­trzej­szym wy­lo­tem w wy­ma­rzo­ną po­dróż po­ślub­ną na Bora-Bora, by­łam już cał­kiem wsta­wio­na i zu­peł­nie na­pa­lo­na na swo­je­go fa­ce­ta, ale oczy­wi­ście zna­la­złam chwil­kę na po­że­gna­nie z przy­ja­ciół­ką.

– By­łaś naj­pięk­niej­szą pan­ną mło­dą, jaką kie­dy­kol­wiek wi­dzia­łam. Na­praw­dę, Mimi, to był wy­jąt­ko­wy dzień.

– Było eks­tra, praw­da? – za­śmia­ła się, uno­sząc jed­ną sto­pę, by rzu­cić okiem na po­de­szwy. – Mam sto­py czar­ne jak smo­ła…

– Wy­glą­da­ją dość pa­skud­nie – zgo­dzi­łam się. – Ale ty sama by­łaś świet­na.

– Wiem! – po­wie­dzia­ła, a po­tem przy­tu­li­ły­śmy się do sie­bie.

– A co to za les­bij­skie mig­da­le­nie się, co?

So­phia wy­ro­sła przed nami, nie wia­do­mo skąd.

– Och, nie ga­daj, tyl­ko chodź do nas! – krzyk­nę­ła Mimi. – Je­ste­ście mo­imi naj­lep­szy­mi przy­ja­ciół­ka­mi. Wie­cie o tym, dziew­czy­ny?

– Naj­lep­szy­mi przy­ja­ciół­ka­mi? Se­rio? To dlacze­go two­ja ku­zyn­ka była świad­ko­wą?

So­phia lu­bi­ła się z nią draż­nić.

– Do­brze wiesz, że to nie była moja de­cy­zja. Mat­ka ni­g­dy by mi tego nie wy­ba­czy­ła. To mu­sia­ła być ona i…

– Hej, mała, wstrzy­maj ko­nie. Żar­to­wa­łam. – So­phia po­ca­ło­wa­ła ją w czo­ło. – Wy­glą­dasz dziś nie­sa­mo­wi­cie. Zresz­tą, cho­le­ra, wszyst­kie wy­glą­da­my. Zor­ga­ni­zo­wa­łaś na­praw­dę świet­ne przy­ję­cie, gra­tu­lu­ję.

– Dzię­ku­ję! I Boże, dzię­ku­ję, że nie za­ko­cha­łaś się w Ry­anie. I dzię­ku­ję, że ja nie za­ko­cha­łam się w Ne­ilu. On jest uro­czy i na­praw­dę świet­nie ca­łu­je, ale…

– Dzię­ki Bogu wszyst­kie je­ste­śmy w ta­kim mo­men­cie, w ja­kim je­ste­śmy. I może na tym za­koń­czy­my? – wtrą­ci­łam ze śmie­chem, bo przy­po­mniał mi się week­end nad je­zio­rem Ta­hoe, kie­dy ich czwór­ka nie­spo­dzie­wa­nie na­pra­wi­ła swo­je błę­dy rand­ko­we. To, co mia­ło się skoń­czyć, skoń­czy­ło się wła­śnie tam. Dwój­ka wzię­ła ślub, a dru­ga dwój­ka bę­dzie mia­ła dziec­ko.

Pa­trzy­ły­śmy na na­szych chło­pa­ków. Po­lu­zo­wa­ne kra­wa­ty, zmierz­wio­ne wło­sy. Chry­ste, ależ oni byli przy­stoj­ni!

– Idę za­brać męża do apar­ta­men­tu dla no­wo­żeń­ców w ho­te­lu Pa­la­ce – po­wie­dzia­ła roz­ma­rzo­na Mimi, a w jej gło­sie było sły­chać nut­kę lu­bież­no­ści.

– A ja idę po Si­mo­na i za­mie­rzam ro­bić z nim róż­ne rze­czy w li­mu­zy­nie, któ­ra za­wie­zie nas z po­wro­tem do Sau­sa­li­to.

– No to ja idę po Ne­ila i kil­ka ka­wał­ków cia­sta, któ­re będę ja­dła, gdy on… bę­dzie jadł mnie.

– Och, na mi­łość…

– Do­bra­noc, sio­stro!

W taki spo­sób wła­śnie wy­sła­ły­śmy Mimi na mie­siąc mio­do­wy.

Pół­to­rej go­dzi­ny póź­niej…

– Si­mon, Si­mon… Jak do­brze, o Boże, jak do­brze, tak, tu­taj, tak, nie prze­sta­waj…

Pół­to­rej mi­nu­ty póź­niej…

– Nie mogę uwie­rzyć, że ja­dłaś cia­sto, kie­dy to ro­bi­łem.

– Ty też mo­żesz jeść cia­sto, kie­dy ja…

– Ca­ro­li­ne, ty Nie­grzecz­na Dziew­czyn­ko. Na tyl­nym sie­dze­niu li­mu­zy­ny… Ale mi do­brze. I to cia­sto jest ta­kie pysz­ne!

.

.

.

…(fragment)…

Całość dostępna w wersji pełnej