Facebook - konwersja
Czytaj fragment
Pobierz fragment

Nie mów przepraszam, nie mów kocham - ebook

Wydawnictwo:
Data wydania:
28 sierpnia 2013
Format ebooka:
EPUB
Format EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie. Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego, który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego, który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Produkt niedostępny.  Może zainteresuje Cię

Nie mów przepraszam, nie mów kocham - ebook

Może znasz ze swojego doświadczenia rozmowy, które nie wiesz, po co się toczą, męczą Cię albo nudzą, zostawiając niesmak, gorycz lub pustkę? Może zadajesz sobie pytanie, jak coś powiedzieć, aby być dobrze zrozumianym, albo jak wyrazić podziękowanie, aby nie było trywialne?

Jeśli masz dość pustych słów i chcesz, aby rozmowy, które prowadzisz, były karmiące, szczere i skuteczne, przeczytaj z uwagą zasady empatycznej komunikacji i sprawdź, jak to działa w praktyce. Pozwól sobie na empatię wobec siebie, a potem obdaruj empatią swoje otoczenie. Zobacz, jak empatia ułatwia Ci codzienne życie i dodaje mu głębi, a ten świat czyni lepszym.

Kategoria: Psychologia
Zabezpieczenie: Watermark
Watermark
Watermarkowanie polega na znakowaniu plików wewnątrz treści, dzięki czemu możliwe jest rozpoznanie unikatowej licencji transakcyjnej Użytkownika. E-książki zabezpieczone watermarkiem można odczytywać na wszystkich urządzeniach odtwarzających wybrany format (czytniki, tablety, smartfony). Nie ma również ograniczeń liczby licencji oraz istnieje możliwość swobodnego przenoszenia plików między urządzeniami. Pliki z watermarkiem są kompatybilne z popularnymi programami do odczytywania ebooków, jak np. Calibre oraz aplikacjami na urządzenia mobilne na takie platformy jak iOS oraz Android.
ISBN: 978-83-7554-766-5
Rozmiar pliku: 2,0 MB

FRAGMENT KSIĄŻKI

SPIS TREŚCI

OD AUTORKI

CZĘŚĆ I
WPROWADZENIE

ROZDZIAŁ 1

PSYCHOZABAWA. JAK SIĘ MA TWOJA EMPATIA?

ROZDZIAŁ 2

POLEMIKA Z PRZEKONANIAMI NA TEMAT TEGO, JAK POWINNA WYGLĄDAĆ ROZMOWA

CZĘŚĆ II
PODSTAWY KOMUNIKACJI OPARTEJ NA EMPATII

ROZDZIAŁ 1

EMPATIA, PIĘKNA BESTIA

ROZDZIAŁ 2

FAKTY ZAMIAST FANTAZJI, CZYLI JAK ROZPOCZĄĆ DIALOG, A NIE KŁÓTNIĘ

ROZDZIAŁ 3

CZUJĘ, ZAMIAST: „MYŚLĘ, ŻE CZUJĘ…”

ROZDZIAŁ 4

WARTOŚCI, POTRZEBY, TĘSKNOTY

ROZDZIAŁ 5

PROŚBY ZAMIAST PRESJI, ŻĄDAŃ I POŻĄDAŃ

CZĘŚĆ III
EMPATIA WOBEC SIEBIE

ROZDZIAŁ 1

EMPATIA WOBEC STRASZNEJ SZCZEROŚCI

ROZDZIAŁ 2

EMPATIA WOBEC BRAKU EMPATII

ROZDZIAŁ 3

EMPATIA WOBEC SILNYCH EMOCJI

ROZDZIAŁ 4

EMPATIA WOBEC ROZUMU

ROZDZIAŁ 5

EMPATIA WOBEC CIENIA

ROZDZIAŁ 6

EMPATIA WOBEC ODGRYWANYCH RÓL

ROZDZIAŁ 7

EMPATIA WOBEC SIEBIE, KIEDY JESTEM KRYTYKOWANA

ROZDZIAŁ 8

EMPATIA WOBEC PRZEPRASZAM

ROZDZIAŁ 9

EMPATIA WOBEC MYŚLI O WYPROWADZCE DO INNEGO KRAJU

ROZDZIAŁ 10

EMPATIA WOBEC FANTAZJI SEKSUALNYCH

CZĘŚĆ IV
EMPATIA WOBEC ŚWIATA

ROZDZIAŁ 1

SŁUCHANIE – PIERWSZY STOPIEŃ DO EMPATII

ROZDZIAŁ 2

EMPATIA WOBEC OSOBY, KTÓRA MÓWI NIE

ROZDZIAŁ 3

EMPATIA WOBEC OSOBY, KTÓRA MNIE KRYTYKUJE

ROZDZIAŁ 4

W PRACY TO NIE DZIAŁA?

ROZDZIAŁ 5

EMPATIA WOBEC CZUJĄCYCH ISTOT

ROZDZIAŁ 6

WDZIĘCZNOŚĆ I DOCENIENIE

PODSUMOWANIE

LITERATURA

EMPATYCZNA MAPA POLSKIOD AUTORKI

Nie mów przepraszam, nie mów kocham jest poradnikiem dotyczącym codziennej czynności, jaką jest rozmowa.

Można też powiedzieć, że jest to poradnik na temat tego, jak nie być grzecznym, ale też i niegrzecznym, czyli jak wydostawać się z pułapek albo-albo i być sobą – żywą, naturalną, czującą i współczującą osobą. Oraz o wpływie tego stanu na nasze rozmowy i relacje.

Główną bohaterką książki jest empatia – jedna z podstawowych kompetencji związanych z komunikacją interpersonalną. Nie potrzebują jej rozwijać tylko te osoby, które marzą o byciu dyktatorem lub o życiu w samotności. Pozostała, ogromna część z nas posiada wielką zdolność do empatii i jednocześnie wiele nie zawsze prawdziwych przekonań na jej temat. Przez co ta zdolność – tak bardzo potrzebna – nie jest w pełni wykorzystana.

Książkę podzieliłam na cztery części. W pierwszej zamieściłam, psychozabawę Jak się ma twoja empatia? oraz polemikę z wybranymi przekonaniami na temat tego, jak powinna wyglądać rozmowa.

W drugiej części książki wyjaśniam podstawowe zasady empatycznej komunikacji w oparciu o metodę M. Rosenberga Porozumienie bez Przemocy oraz nawiązuję czasami do koncepcji spektrum świadomości K. Wilbera.

Część trzecia poświęcona jest empatii wobec siebie, a część czwarta empatii wobec świata. W obu tych częściach prowadzę pewnego rodzaju „dochodzenie”, które ma na celu odkrywanie uczuć i potrzeb, budzących się w nas w odpowiedzi na różne życiowe zdarzenia. Skutkiem „dochodzenia” jest świadomość tego, po co robimy to, co robimy? W jakim celu zaczynamy rozmowę? Co nas motywuje? Ta świadomość zaoszczędza bardzo dużo wewnętrznej energii i wprowadza harmonię oraz skuteczność do naszych aktywności interpersonalnych.

Książka jest także zaproszeniem do skierowania troskliwej uwagi w stronę naszego wewnętrznego świata, jego lubianych i nielubianych aspektów. Do dialogu z niechcianymi wewnętrznymi aspektami: dziećmi, staruszkami, sceptykami i krytykami. Po to, aby przyjąć siebie w całości. Poczuć ulgę, moc i może nawet błogość, które z tego płyną. Po to, aby doświadczać jak najwięcej momentów, kiedy nie musisz niczego udowadniać. Możesz być, kim jesteś i czuć się z tym dobrze. Możesz pozwolić innym być tym, kim są, i czuć się z tym dobrze. Ty czujesz się OK, i uważasz, że inni też są OK. Ta postawa wraz ze świadomością tego, co nas motywuje, ze świadomością uczuć i potrzeb jest bazą do empatycznej komunikacji.

Książka ta pokazuje, jak prościej i bardziej świadomie mówić do siebie i innych. Pokazuje wybrane przekonania na temat komunikacji oraz sposoby na uwolnienie się od ich ograniczeń. Pokazuje wybór, którego możesz dokonać dzisiaj, po to, aby współtworzyć bardziej empatyczną przyszłość.

Załącznikiem do książki jest Empatyczna Mapa Polski. Przedstawia osoby i miejsca, którym bliska jest idea empatii.

Książka w dużej mierze składa się z pytań, które pogłębiają kontakt ze sobą. Służy samorozwojowi. Może powodować różne reakcje emocjonalne, dlatego w razie potrzeby zachęcam do skorzystania ze wsparcia przyjaciół, a jeśli to nie wystarczy – z profesjonalnej pomocy psychoterapeutycznej.Czy masz czasem wrażenie, że rozmijasz się z ludźmi? Nie rozumieją cię albo ty ich? Najtrudniej, jeśli to są bliscy. Czasem tak odmiennie od tego, co powiedziałaś, interpretują twoją wypowiedź, że odczuwasz złość albo zwątpienie. Myślisz, że nie ma sensu bycie szczerym albo że trzeba z tym naprawdę uważać.

Czy zdarza ci się czuć samotność wśród ludzi? Taką dziwną pustkę, którą trudno zapełnić? Albo przymus odgrywania określonej roli, w której masz wszystko pod kontrolą? Znasz reakcje otoczenia na tę rolę i doskonale wiesz, jak na nie reagować. Masz też z jej odgrywania sporo korzyści. Przywódca. Dusza towarzystwa. Idealna kochanka. Bohater, na którym zawsze można polegać, kiedy jest pożar. Głowa rodziny. Prawdziwy mężczyzna. Perfekcyjna pani domu. Wyluzowana obrończyni praw zwierząt. Prawdziwa nauczycielka. Jednak czasem czujesz się jak w więzieniu. W głębi duszy czasem jesteś zmęczony albo coś cię trapi i chciałbyś, aby ktoś ze znajomych okazał ci zainteresowanie lub troskę. Jako idealna kochanka odczuwasz lęk, co będzie, jeśli się nie sprawdzisz? Tak naprawdę nie jesteś pewna, czy ważny jest dla ciebie seks, czy bycie pożądaną, kochaną, ważną. Te role mogą z czasem być jak zbyt ciasny płaszczyk czy bucik.

Ile czasu każdego dnia „znika” ci, ponieważ myślisz nie wiadomo o czym, słuchasz historii, które nic nie wnoszą w twoje życie, albo mówisz coś, co ostatecznie nie daje ci tego, na czym ci zależało? Być może nawet dokładnie nie wiesz, na czym ci zależało? Czy znasz ze swojego doświadczenia rozmowy, które nie wiesz, po co się toczą? Męczą cię i zostawiają po sobie niesmak lub pustkę? Jak tego uniknąć? Jak uczynić nasze rozmowy autentycznymi, pełnymi sensu i skutecznymi? I co to znaczy skuteczna rozmowa? Po co rozmawiamy?

Czy, mimo że chcesz jak najlepiej wychować swoje dzieci, czujesz bezradność lub złość, kiedy się z tobą nie zgadzają? Może czasem czujesz wstyd lub masz poczucie winy, kiedy uświadomisz sobie, że powtarzasz zachowania swoich rodziców, choć obiecywałeś sobie, że nigdy tak nie powiesz do swoich dzieci?

Być może należysz do tych osób, które odczuwają tęsknotę za bezpieczną bliskością, zaufaniem do ludzi, do tego, że cię zrozumieją w sposób, jakiego naprawdę chcesz; tęsknotę do bycia ważną osobą w swojej społeczności bez konieczności odgrywania ról, udawania kogoś, kim się nie czujesz.

Może znasz taki stan, kiedy wojna wewnętrznych głosów nie pozwala ci zasnąć, odpocząć? A przecież tylko chcesz czuć się dobrze ze sobą, wśród ludzi, w świecie.

Po co rozmawiamy? Żeby wyrazić swoje zdanie. Żeby wyrazić swoje emocje. Podzielić się informacją. Doświadczyć więzi z innymi. Zainspirować. Dać lub otrzymać wsparcie. Poprosić o coś ważnego.

Rozmawiamy, aby zwiększyć szansę na spełnienie swoich ważnych potrzeb.

Jednak często osiągamy skutek odwrotny od zamierzonego. Dlaczego tak się dzieje?

Kiedy rozmawiam z ludźmi w różnym wieku, w odmiennych sytuacjach życiowych, na temat tego, w jaki sposób chcieliby rozmawiać z innymi osobami o sprawach istotnych, zawsze padają podobne określenia: spokojnie, szczerze, móc wyjaśnić, dlaczego postępujemy w taki sposób, konkretnie, bez oceniania, na temat jednej sytuacji, dać szanse naprawienia tego, co zrobiliśmy nie tak. Z uczuciem. Bez zalewania emocjami, bez agresji czy obwiniania.

Ilekroć pytam o to biznesmenów, nauczycieli, rodziców, nastolatków – odpowiedź jest bardzo podobna. I zadziwiająco podobna do opisu procesu porozumienia stworzonego przez Marshalla Rosenberga. Kiedy zaczynałam się uczyć tej metody, wydawała mi się sztuczna i zbyt trudna do stosowania, ale kiedy zaczęłam ją stosować, zobaczyłam, że podstawowe założenia metody Porozumienia bez Przemocy to opis naszych ludzkich tęsknot związanych z tym, jak chcemy się czuć wśród innych ludzi. Wiemy, co sprzyja porozumieniu. Prawie każdy z nas potrafi to nazwać, jeśli da sobie czas i zanurkuje w siebie. Dlaczego więc nie praktykujemy tego tak często, jak byśmy chcieli?

Porozumienie bez Przemocy opisuje, czasem porządkuje lub wyjaśnia, zasady porozumiewania się sprzyjające spełnianiu naszych potrzeb. Ten rodzaj komunikowania się wspiera budowanie takich relacji, w których każda ze stron czuje się OK, ważna, zrozumiana, wzięta pod uwagę taka, jaka jest. Czy nie tego oczekujemy od innych? Czy sami chcemy taką jakość wnosić do naszych związków? Wierzę, że tak.

To jest komunikacja ekologiczna, energooszczędna, a nawet energotwórcza. To jest komunikacja przyszłości i dla przyszłości.

Być może nie ma w tej książce dokładnych odpowiedzi na wszystkie postawione wyżej pytania, ale jest w niej pokazany kierunek rozwoju, sprzyjający nawiązaniu takiej więzi ze sobą i innymi, która może przynieść ci więcej spełnionych potrzeb, więcej życia w życiu, więcej wewnętrznego pokoju i spokoju.

Główna porada zawarta w tej książce sprowadza się do stwierdzenia: czuj, myśl i nie przywiązuj się zbytnio ani do swoich uczuć, ani do myśli. Niech płyną.Każdy, kto jest ciekaw, jak to jest z jego empatią, może to sprawdzić na kilka sposobów. Jednym z nich jest zrobienie testu odczytywania stanu osoby z wyrazu oczu1, innym rozmowa ze znajomymi lub skorzystanie z tej psychozabawy, która zawiera ziarno prawdy. Jak duże? – możesz sprawdzić, odpowiadając na poniższe pytania. Najważniejszy w psychozabawie jest jednak czas, który poświęcasz na kontakt ze sobą, na refleksję, a klucz to pewnego rodzaju podpowiedź.

Oto pytania:

1. Kiedy ktoś prosi cię o pomoc:

A) Zawsze lub prawie zawsze mówisz tak, bo głupio ci odmówić, albo uważasz, że tak wypada.

B) Zawsze lub prawie zawsze odmawiasz, bo masz teraz mało czasu ze względu na pracę lub z innych powodów.

C) Jesteś otwarta/ty na pomoc tej osobie i w zależności od jej sytuacji i twoich możliwości szukacie razem sposobu na to, co zrobić.

2. Kiedy widzisz cierpiącą osobę, np. płaczące dziecko, osobę bezdomną, głodną to:

A) Zaczynasz myśleć, jak ty się czułaś/łeś w podobnej sytuacji, albo wyobrażasz sobie, jak mogłabyś/mógłbyś się poczuć, gdyby cię to spotkało. Jesteś osłabiona/ny.

B) Myślisz, że i tak nie masz na to wpływu, niech się tą osobą zajmie opieka społeczna.

C) Potrafisz wyobrazić sobie, albo chcesz zrozumieć, co może czuć ta osoba. Jeśli jest to ktoś bliski, poświęcasz trochę swojego czasu na rozmowę, pobycie z nią. Jeśli czujesz, że to potrzebne, oferujesz wsparcie w działaniu.

3. Kiedy widzisz lub słyszysz znajomą osobę, która robi coś „niewłaściwego”, „głupiego” to:

A) Starasz się jak najszybciej coś zrobić, przekonać ją do zmiany zachowania, wymyślić jakieś rozwiązanie, pomóc. Często czujesz się sfrustrowana/ny.

B) Myślisz, że skoro tak głupio robi, to nie chcesz mieć z nią nic do czynienia. Odcinasz się. Możesz doświadczać poczucia winy.

C) Sprawdzasz, czy ta osoba jest skłonna z tobą porozmawiać. Jeśli tak, mówisz o tym, co widzisz, o tym, co cię niepokoi, i pytasz, czy osoba w związku z tą sytuacją potrzebuje pomocy. Jednocześnie oferujesz tyle pomocy, ile realnie jesteś w stanie dać.

4. Kiedy ktoś się żali w twojej obecności, to jak reagujesz najczęściej?:

A) Mówisz: nie martw się, wszystko będzie dobrze, inni mają gorzej. Mój znajomy na przykład przeżył ostatnio coś strasznego, posłuchaj tylko.

B) Mówisz: ja też kiedyś tak miałam i wszystko dobrze się skończyło, współczuję ci, jak chcesz to pójdę z tobą i zrobię im awanturę?

C) Raczej słuchasz. Starasz się zrozumieć lub zadajesz pytania: czy potrzebujesz pomocy? W czym mogę ci pomóc?

5. Kiedy ktoś cię krytykuje, to:

A) Zamykasz się w sobie, wycofujesz się, czujesz się gorsza/gorszy, rozważasz wielokrotnie słowa, które usłyszałaś/łeś?

B) Przytakujesz na zewnątrz, w środku myślisz coś innego? Czujesz niepokój i złość.

C) Szukasz kontrargumentu, tłumaczysz się lub pokazujesz osobie krytykującej jej słabe strony? Czujesz napięcie.

D) Sprawdzasz, co osoba krytykująca ma konkretnie na myśli, a potem odnosisz się do tej informacji. Czujesz zdenerwowanie, które stopniowo się zmniejsza, lub spokój.

6. Kiedy coś ci się w twoim odczuciu nie udało, najczęściej mówisz do siebie:

A) Znowu! Co oni o mnie pomyślą, jestem słaby/słaba. Czujesz złość, wstyd, lęk, poczucie winy.

B) To nie moja wina, gdyby oni to lepiej zorganizowali, przemyśleli, nie pomylił/łabym się. Czujesz złość, a w głębi cień niepokoju, którego raczej nie chcesz słuchać.

C) Zdarza się. Szkoda, że tak zrobiłam. Na przyszłość lepiej się przygotuję. Czujesz smutek, żal.

7. Na co dzień mówisz do siebie:

A) Jestem OK, ludzie wokół mnie są OK. Czasem jest trudno, ale wierzę, że znajdę rozwiązanie.

B) Jestem super fajna/ny. Niektórzy są za głupi, żeby to docenić. Jeszcze zobaczą.

C) Jestem kiepska/ki, nie radzę sobie z tyloma sprawami. Nie mam szczęścia. Inni mają lepiej, pewnie są bardziej zaradni, lepiej wykształceni, zdolniejsi.

8. Czy potrafisz w różnych emocjonalnych sytuacjach odczytywać swoje uczucia?

A) Zawsze lub prawie zawsze.

B) Czasem.

C) Nigdy lub prawie nigdy.

9. Czy potrafisz odczytywać swoje potrzeby?

A) Zawsze lub prawie zawsze.

B) Czasem.

C) Nigdy lub prawie nigdy.

10. Czy potrafisz odczytywać uczucia innych osób, kiedy jesteś spokojna/spokojny?

A) Zawsze lub prawie zawsze.

B) Czasem.

C) Nigdy lub prawie nigdy.

11. Czy potrafisz odczytywać uczucia innych osób, kiedy sama/sam przeżywasz emocje?

A) Zawsze lub prawie zawsze.

B) Czasem.

C) Nigdy lub prawie nigdy.

12. Czy potrafisz spokojnie, bez przerywania, wysłuchać i zrozumieć osobę, z którą jesteś w konflikcie lub kiedy masz inne zdanie?

A) Tak, prawie zawsze.

B) Czasem.

C) Nie, muszę najpierw powiedzieć, o co mi chodzi.

D) Nie jestem zainteresowana/ny słuchaniem, kiedy wiem, że ktoś nie ma racji.

13. Czy potrafisz odczytać potrzeby osoby, z którą jesteś w konflikcie?

A) Tak, prawie zawsze.

B) Czasem.

C) Nie, prawie nigdy.

14. Czy potrafisz być wierna/ny swoim potrzebom i jednocześnie w pełni szanować potrzeby innych osób?

A) Tak, prawie zawsze.

B) Czasem.

C) Nie, prawie nigdy.

D) Nie zajmuję się swoimi potrzebami.

15. Czy podejmując codzienne decyzje o zakupach, bierzesz pod uwagę ich wpływ na losy innych ludzi, zwierząt, przyrody?

A) Prawie zawsze.

B) Czasem.

C) Prawie nigdy.

16. Czy krytykujesz, na głos lub w myślach, innych lub siebie?

A) Bardzo często.

B) Czasem.

C) Bardzo rzadko.

17. Czy zdarza ci się czuć osobą skrzywdzoną, odrzuconą, gorszą?

A) Prawie zawsze.

B) Czasem.

C) Prawie nigdy.

18. Czy zdarza ci się czuć zdenerwowanie i powtarzać w myślach lub na głos zdanie w stylu: On powinien, powinna zachować się inaczej, zrobić coś innego, być inny, na przykład bardziej pracowity, bardziej wyrozumiały, bardziej wyluzowany?

A) Prawie zawsze.

B) Czasem.

C) Prawie nigdy.

Klucz:

Pytania od 1 do 7:

1. A i B – 0 pkt. C – 2 pkt.,

2. A i B – 0 pkt. C – 2 pkt.,

3. A i B – 0 pkt., C – 2 pkt.,

4. A i B – 0 pkt., C – 2 pkt.,

5. A, B, C – 0 pkt., D – 2 pkt.

6. A i B – 0 pkt., C – 2pkt.,

7. A – 2 pkt., B i C – 0 pkt.,

Pytania od 8 do 18:

8, 9, 10, 11, 12, 13, 14, 15. A – 2 pkt., B – 1 pkt, C i D – 0 pkt.,

16, 17, 18. A – 0 pkt., B – 1 pkt., C. 2 pkt.

Mniej niż 8 punktów.

Cóż, to tylko psychozabawa. Jeśli jednak ten wynik ci się nie podoba, porozmawiaj z bliskimi i przyjaciółmi o tym, co pomogłoby im w relacji z tobą, gdyż taki wynik może oznaczać zarówno tendencję do zbytniego przejmowania emocji innych osób na siebie, jak i tendencję do dystansowania się od uczuć innych osób. Na początek wybierz jedną osobę i jedną rzecz do rozwoju. Jeśli zadziała, spytaj o kolejną. W ten sposób możesz rozpocząć empatyczną podróż.

8–17 punktów.

Prawdopodobnie mało uwagi poświęcasz wsłuchiwaniu się w swoje uczucia i głębokie potrzeby. Być może żyjesz zbyt szybko, być może ważniejsze są dla ciebie zadania do zrealizowania niż czas poświęcony na rozmowy o uczuciach. Być może tak bardzo chcesz zadowolić innych, że zapomniałeś o sobie. Jeśli chcesz, aby zaszła zmiana – zmień jedną rzecz. Na przykład, porozmawiaj spokojnie – czyli daj sobie czas na wyrażenie swoich uczuć i potrzeb, tego, co dla ciebie ważne w wybranej relacji – z matką, przyjacielem, dzieckiem. Daj sobie czas, żeby wysłuchać, co jest ważne dla tej osoby. Możecie wybrać po jednej małej rzeczy do zmiany, ale na początek wystarczy, jeśli korekty zachowania podejmiesz się tylko ty, bo zmianę zaczynamy od siebie. Polecam też praktykę empatii na co dzień.

17–24 punktów.

Prawdopodobnie masz spore zasoby empatii. Możesz się zastanowić, co pomogłoby ci częściej dawać empatię sobie i innym, i jak to robić łatwiej? Jak ten dar rozwijać?

25–36 punktów.

Prawdopodobnie twoja postawa w naturalny sposób wyraża się empatycznymi zachowaniami. Możesz sprawdzić, czy z taką samą troską podchodzisz do własnych potrzeb i do potrzeb innych osób. Zachęcam do troski o siebie i dzielenia się tym pięknym darem ze światem.

Jak wspomniałam we wstępie, oprócz autorefleksji warto porozmawiać ze swoimi znajomymi czy najbliższymi osobami. To z nimi jesteśmy w praktyce dnia codziennego. Oni są odbiorcami naszych komunikatów i reakcji. Jak się z nami czują? Za co nas lubią, a za co nie znoszą? Czy jesteś gotowy to usłyszeć i w pełni wysłuchać? Jeśli tak, możesz zadać pytania trzem różnym osobom ze swojego otoczenia na temat tego, jak cię spostrzegają, na przykład:

• Czy możesz powiedzieć, w jakich momentach odbierasz mnie jako osobę empatyczną?

• Czy jest coś w sposobie prowadzenia przeze mnie rozmowy, co jest dla ciebie szczególnie pomocne lub szczególnie trudne?

• Co ułatwiłoby ci rozmowy lub współpracę ze mną?

Taka godzina szczerości może wnieść więcej do twojego rozwoju niż niejedna książka czy wykład.

1 Simon Baron-Cohen, The Essential Difference: Men, Women, and the Extreme Male Brain, Allen Lane, London 2003.
mniej..

BESTSELLERY

Kategorie: