Nieśmiertelny - ebook

PROLOG

Ameryka Północna

Początek XVI wieku

Night Walker, czyli Nocny Wędrowiec, młody wódz szczepu Żółwia i przyszły następca starego przywódcy, stał na cyplu nieopodal swojej wioski i spoglądał na wielką wodę. Był dzielnym wojownikiem, skończył dwadzieścia dziewięć wiosen, miał ostro wyciosaną twarz, szerokie bary i twarde muskuły. Z każdym porywistym podmuchem wiatru jego gęste, czarne włosy unosiły się z ramion jak skrzydła kruka, a nozdrza drgały w napięciu.

Od wielu dni miał wizje, które zakłócały mu sen. Krwawe, okrutne majaki nieodmiennie kończące się śmiercią. Czuł, że to zły znak, dlatego stał na warcie, w miejscu górującym nad osadą. Wyższy o głowę od reszty mężczyzn ze szczepu Żółwia, dostrzegał w dali więcej niż inni. Wpatrywał się w spiętrzone fale i wiedział, że nadejdzie sztorm. Nagle przyroda zamarła, powietrze stało się dziwnie rześkie. Nocny Wędrowiec poczuł, że zaraz coś się wydarzy. Podobnie jak w snach, ogarnęło go napięcie. Czekał.

Stał twardo na skale, wystawiając twarz na gniewne podmuchy wiatru, starając się dojrzeć cokolwiek pod brzuchami pędzących nisko ciemnych chmur. Nagle niebo rozświetliła błyskawica. Nocny Wędrowiec drgnął, każdym zmysłem wyczuwając zbliżające się niebezpieczeństwo.

Gdy uderzyła druga błyskawica, zobaczył dziwny kształt wyłaniający się zza przylądka. To była łódź, podobna do łodzi, którymi pływał jego lud, ale znacznie większa, z białymi skrzydłami wydętymi przez wiatr.

Nocny Wędrowiec zamarł w napięciu. Nigdy nic takiego nie widział. Niespokojne wody kołysały statkiem. Ludzie biegający po pokładzie wyglądali jak małe robaczki. Serce podskoczyło mu do gardła, złe przeczucie się wzmogło.

Spojrzał w dół na swoją wioskę. Jego szczep nie spodziewał się niczego więcej prócz nadciągającego sztormu. Zobaczył swoją kobietę, Białą Sarenkę. Wyszła z wigwamu i walcząc z silnymi porywami wiatru, szła w stronę sągu drewna. Pewnie chciała osłonić zapas suchych szczap, nim spadnie deszcz. Była dobrą kobietą, bardzo dbała o jego wygodę. Na jej widok zawsze przyśpieszał mu puls. Była jego sercem, połową duszy, i nawet jeśli Wielki Duch nie zesłał im dzieci, kochał ją. Dopiero gdy znikła w sadybie, znowu spojrzał na wodę i przebiegł go dreszcz. Wielka łódź stała na środku zatoki, a trzy mniejsze, wypełnione dziwnie wyglądającymi ludźmi, zdążały do brzegu.

Wiedział, po prostu wiedział, że stanowią śmiertelne zagrożenie dla jego szczepu. Zaczął szybko schodzić po stromym zboczu klifu. Chciał jak najszybciej ostrzec swój lud.

Antonio Vargas był piratem, okrutnikiem i chciwcem wciąż wietrzącym nowy łup. Od miesięcy dochodziły go plotki z Hiszpanii, że niejaki Colombo odnalazł nową drogę do Indii Zachodnich i odkrył ziemie bogate w rozmaite dobra, a strzeżone tylko przez dzikusów. Innymi słowy, skarb łatwy do wzięcia.

Vargas ruszył na poszukiwania tej cudownej krainy, lecz atak angielskiego statku korsarskiego zdziesiątkował załogę. Ci, którzy ocaleli, szczęśliwie zdołali uciec, kierując statek w przybrzeżną mgłę. Od tamtej pory żeglowali na zachód przez wiele tygodni. Od dawna nie widzieli ani innych statków, ani lądu.

Rejs trwał już ponad dwa miesiące. Vargas zaczął się obawiać, że podjął złą decyzję, ale wtedy właśnie w oddali dostrzegli ląd. Był na to najwyższy czas. Ludzie słaniali się, cierpieli na dyzenterię, potrzebowali świeżej wody i żywności. Ląd był dla nich zbawieniem, ale gwałtowny wiatr pchał ich do brzegu zbyt szybko. Vargas wykrzykiwał rozkazy, popędzał marynarzy i zdołali bezpiecznie wprowadzić statek do zatoki.

Dopiero gdy zarzucili kotwicę, Vargas mógł spokojnie rozejrzeć się wokół. Zaraz za brzegiem, jeszcze przed ścianą lasu, leżała niewielka wioska. Powolny uśmiech wykrzywił mu twarz. A więc udało się. Odkrył nowy ląd! Po powrocie uznają go za dzielnego odkrywcę. Potrzebował tylko dowodu, takiego jak złoto, które według wszelkich pogłosek znalazł Colombo.

Kazał spuścić szalupy, obserwując przy tym brzeg przez lunetę. Widział, że dzikusy zbierają się w grupki i wskazują zatokę.

– Szybko! – wrzasnął. – Zauważyli nas!

Płynął na dziobie pierwszej z trzech łodzi. Zobaczył, że czterech mężczyzn zmierza do brzegu, a reszta tłoczy się nieopodal, najwyraźniej zaciekawiona. Wiatr nadal był bardzo silny, spieniał wodę, czuć było nadciągającą burzę, ale dzikusy nie okazywały zaniepokojenia pogodą, więc i Vargas przestał o niej myśleć.

Po kilku minutach łodzie wbiły się w piasek. Vargas wskoczył do wody, nie zważając na silny wiatr i fale. Tuż za nim podążało trzech jego ludzi, głośno przeklinając pogodę, ale on myślał tylko o jednym. Na widok zbliżających się dzikusów ogarniała go niepohamowana chciwość.

Ich skóra była ciemna, choć nie tak jak u Maurów. W proste długie włosy mieli wplecione pióra i kawałki zwierzęcej skóry. Z zafascynowaniem wpatrywali się w jego ludzi i podchodzili coraz bliżej, nie bacząc na podmuchy wiatru.

Odruchowo położył dłoń na rękojeści szabli, ale potem przesunął ją na sztylet zatknięty za szerokim skórzanym pasem. Patrzył na ich prymitywną broń, przepaski biodrowe i uśmiech triumfu powoli rozpływał mu się po twarzy. Był pewien, że zwycięstwo już jest jego. Kiedy podeszli bliżej, dostrzegł, że noszą naszyjniki z nieznanych kamieni, między którymi zdawało się połyskiwać złoto. W jego wyobraźni również małe skórzane woreczki na ich szyjach z pewnością zawierały cenny kruszec. W końcu gotów był nawet uwierzyć, że ich chaty wypełnione są złotem i diamentami.

Gdy pierwszy dzikus stanął przed nim i uniósł dłoń w geście powitania, Vargas drapieżnym ruchem sięgnął do woreczka zawieszonego na jego szyi.

Wódz Dwa Kruki, starzec o mądrym wejrzeniu, był równie zaskoczony widokiem gości, jak Nocny Wędrowiec. Zgodnie z tradycją wyszedł, by ich przywitać, jednak gdy przybysz bez słowa sięgnął po amulet, zdecydowanym ruchem odtrącił jego dłoń.

Vargas złośliwie wyszczerzył zęby i odezwał się do swoich ludzi:

– Widzicie, amigos, dzikus nie chce się dzielić! – Błyskawicznie sięgnął po sztylet i nim wódz zdążył zareagować, rozorał mu gardło, jednocześnie zrywając niewielki woreczek z jego szyi. Stary wódz skonał, w jego gasnących oczach widać było zdumienie, a krew trysnęła na pierś Vargasa. – Naprzód! – zakomenderował, dobywając szabli.

W tej samej chwili spadły pierwsze krople deszczu. Łupieżcy ruszyli ku wiosce, strzelając z pistoletów i zabijając każdego, kto stanął im na drodze.

Nocny Wędrowiec był w połowie stoku, gdy usłyszał krzyki i coś jakby krótkie grzmoty. Z bojowych okrzyków zrozumiał, że zostali zaatakowani. Przypomniały mu się senne wizje i strach przyśpieszył jego kroki. Burza rozpętała się na dobre, ale nie zwracał na to uwagi. Ostre, cierniste gałęzie boleśnie raniły twarz i pierś, ale deszcz szybko zmywał krople krwi. Nocny Wędrowiec nie czuł żadnego bólu. Przed oczami miał tylko twarz Białej Sarenki. Czuł, że zdarzyło się coś okropnego i nie zdoła już jej uratować.

Wreszcie wybiegł z lasu i to, co ujrzał, było gorsze niż jego wizje, bardziej krwawe od najgorszych koszmarów.

Wrogowie zabijali wszystkich z niezwykłym okrucieństwem.

Rozglądał się rozpaczliwie za współbraćmi, ale jedynymi żywymi, których dojrzał, byli obcy, w dzikim szale rabujący amulety z martwych ciał, jakby największą radość sprawiało im bluźnierstwo wobec duchów.

Zobaczył, jak wysoki brodaty mężczyzna unosi ciało Białej Sarenki, by zerwać z niej naszyjnik. Litościwy deszcz zmywał krew z ukochanej twarzy.

Krzyknął z przerażenia, potem z wściekłości. Sięgnął do kołczana, nałożył strzałę i obrał cel. Grot przeciął strugi deszczu i przebił gardło najbliższego napastnika. Oczy wyszły mu z orbit, a na ustach pojawiła się spieniona krew. Umarł, zanim jego ciało uderzyło o ziemię, w ostatniej chwili upuszczając swoje łupy.

Nocny Wędrowiec wypuszczał strzały, z ponurą satysfakcją obserwując, jak kolejni napastnicy walą się na ziemię. Reszta nie spostrzegła, co się dzieje, bo jęki konających ginęły w ryku burzy. Gdy kołczan opustoszał, liczba łupieżców znacznie się zmniejszyła. Nocny Wędrowiec wpadł do najbliższego wigwamu, chwycił maczugę i włócznię i z okrzykiem wojennym ruszył na wrogów.

Pierwszy dostrzegł go Miguelito Colon. Zdołał jeszcze ryknąć z przerażenia, gdy włócznia wbijała mu się w brzuch. Zaalarmowany Vargas odwrócił się w tamtą stronę. Choć nawykł do krwawych jatek, wzdrygnął się na widok wyprutych wnętrzności Colona. Błyskawicznie powiódł wzrokiem wokół – i dostrzegł ciała tych, którzy zginęli od strzał. Ten wielki dzikus był wysłannikiem śmierci!

– Brać go! – wrzasnął.

Arturo Medajine sięgnął po pistolet i nacisnął spust, ale zawilgocony proch nie wypalił. Zanim zdążył sięgnąć po miecz, dzikus rozłupał mu czaszkę drewnianą, nabijaną ostrymi kamieniami, maczugą.

Nocny Wędrowiec wpatrywał się w człowieka, który zabił Białą Sarenkę. Przeskoczył ciało swojego dziadka, wyjął włócznię z martwej ręki Brązowej Sowy, ominął zamordowane dziecko. Ruszał się szybko, zwinnie, jak świadom swej siły drapieżnik. Gdy następny pirat skoczył na niego z pałaszem, niczym w śmiertelnym tańcu wygiął się przed ciosem, wbił włócznię w podbrzusze i wyrwał broń z mdlejącej dłoni. Najeźdźca zawył z bólu, a wtedy stalowe ostrze spadło mu na szyję. Ciało osunęło się na ziemię, odrąbana głowa potoczyła się ku morzu.

Przerażony Vargas patrzył, jak olbrzymi dzikus, znacznie przerastający swych pobratymców, masakrował jego ludzi. Ilu wystrzelał z łuku? Ilu zabił w walce wręcz? Właśnie rozpłatał następnego, a sam jakby był nieśmiertelny, jakby ciosy się go nie imały.

– Przekleństwo! – ryknął, machając szablą. – Peron, zatrzymaj tego diabła!

Luis Peron właśnie odnosił do łodzi zrabowane futra. Osłabiony przez dyzenterię, nie miał żadnych szans. Ledwie zdążył porzucić futra, by sięgnąć po nóż, gdy potężne cięcie rozpłatało mu klatkę piersiową.

Vargas zaczynał wierzyć, że rzeczywiście ten dzikus to diabeł wcielony. Pogrom był wręcz niesłychany! Pirat stoczył wiele walk i wiedział, że nikt nie jest niezwyciężony. Sam, choć tak wprawny w bojach, kilka razy lizał ciężkie rany, cudem uchodząc kostusze. Wiedział też, że liczebna przewaga jest najpotężniejszą bronią, której ulec muszą nawet najsprawniejsi wojownicy. A tutaj jeden dzikus szatkował po kolei doświadczonych w bojach zabijaków!

– Do łodzi! – ryknął ogarnięty paniką i nie patrząc, kto za nim podąża, rzucił się w stronę wzburzonego morza.

Nieliczni, którzy ocaleli, natychmiast usłuchali rozkazu. Ruszyli do łodzi, ale siła wichru sprawiała, że posuwali się z trudem. Vargas bał się nawet obejrzeć. Zmagał się z wiatrem, rozpaczliwie walcząc o to, by nie zostać z tyłu, bo tam czyhała nieuchronna śmierć.

Najeźdźcy padali jeden po drugim, ale Nocny Wędrowiec wciąż był nienasycony w swym pragnieniu zemsty. Zazna ulgi, dopiero gdy zabije tego, który podciął gardło Białej Sarence i skradł jej amulet. Trawiący go ogień może ugasić tylko krew olbrzymiego brodacza.

Gdy napastnicy rzucili się ku łodziom, wpadł w jeszcze większy szał. Nie mogli uciec! Musieli zapłacić za swój czyn!

Błyskawicznie dopadł najwolniejszego z nich, chwycił za włosy i szarpnął mocno, wyginając głowę w tył. Pirat spojrzał w niebo, jakby szukając u Boga łaski za swe niezliczone zbrodnie, lecz czarne chmury bardziej piekło przywodziły na myśl, gdy krzemienny nóż rozszarpał mu gardło.

Nocny Wędrowiec odepchnął wraże ciało i pognał dalej w pościgu za zabójcą Białej Sarenki.

Następny piorun uderzył w miejsce, gdzie stał przed chwilą. Żałował, że błyskawica nie uderzyła prosto w niego, by ukoić straszliwy ból. Wtedy nie musiałby grzebać swoich najbliższych.

Pędził jednak dalej. Widział, jak napastnicy w rozpaczliwym pośpiechu ładowali się do łódki. Nie mógł pozwolić im uciec. Niestety olbrzymi brodacz był już bezpieczny. Trzymał wiosło, ponaglał innych, którzy zaraz poszli jego śladem. Łódź zaczęła oddalać się od brzegu.

Nocny Wędrowiec wiedział, że nie dopełni swej zemsty. Dobiegł nad brzeg i wskoczył do wzburzonej wody, która sięgnęła mu pasa. Uniósł bezradne ramiona, krzyczał. Jego głos stapiał się z szumem deszczu i grzmotami piorunów. Przeklinał zabójców szczepu, grabieżcę talizmanów Białej Sarenki, wzywał Duchy Przodków i Wielkiego Ducha, ofiarował im własną duszę w zamian za prawo pomsty.

Łódź oddalała się coraz bardziej, a on nadal stał w wodzie, nie przerywając swoich zaklęć. Wzywał najeźdźców, by wrócili i stanęli do walki. Oni jednak wiosłowali w pośpiechu, byle dalej od brzegu.

Vargas wprost nie mógł uwierzyć w to, co się stało. Samotny dzikus zmasakrował jego zaprawioną w bojach załogę, a teraz stał w wodzie i rzucał na tych, którzy zdołali przeżyć, jakieś przekleństwa. Ucieczka była straszliwym upokorzeniem i Vargas aż się palił do tego, by choć w części je zmazać. Mógł to załatwić jednym strzałem. Nakrył się kurtką, by nabić broń. Szczęśliwie proch nie zamókł w tej ulewie.

Uniósł się z dna łodzi, odrzucił kurtkę i wstał. Dzikus nadal coś wykrzykiwał. Vargas nie rozumiał słów, ale nie musiał. Przekleństwo na wasze głowy i syny wasze, taki musiał być ich sens. Pirat nie znał straszliwszej klątwy, niż zły urok rzucony i na człeka, i na jego potomstwo.

Wycelował starannie i wypalił.

Vargas wstrzymał oddech, czekając, aż dzikus upadnie, podobnie jak padali wszyscy inni, których brał na cel. Dopiero wtedy będzie mógł uznać ten nieszczęsny wypad za zakończony.

Nocny Wędrowiec zaklinał Duchy Przodków i żądał odpowiedzi, dlaczego on jeden ocalał. Rzucał złe słowa na tych z łupieżców, którzy ocaleli, na rody, z których się wywodzili, na ich synów i córki. Mięśnie mu drżały, wnętrzności palił ból. Rozpaczliwie szarpał ciało paznokciami, trawiony ogniem, złakniony śmierci.

Nagle rozległ się huk, a potem jakby czas zwolnił. Nadal padało, ale Nocny Wędrowiec widział osobno każdą spadającą kroplę. A także coś, co opuściło dłoń człowieka, który zabił Białą Sarenkę, i leciało ku niemu. Coś, co ze świstem rozcinało powietrze.

Uspokoił się, czekając na to, co nadchodziło, a co miało przynieść śmierć. Duchy Przodków jednak go wysłuchały. Cokolwiek to było, honorowo zakończy swoje życie. Dołączy do Białej Sarenki i innych, zamiast błąkać się samotnie po ziemi. Patrzył w oczy nadchodzącej śmierci.

Wtedy to uderzyło.

Czekał na ból, na krew, lecz zamiast tego to coś odbiło się od niego i wpadło do wody.

– Nie! – Z niedowierzaniem chwycił się za pierś i spojrzał na wioskę.

Szedł z trudem wśród martwych ciał. Tak bardzo chciałby je ożywić... Powinien pomścić pobratymców, lecz wróg uciekł. Chciał umrzeć z nimi, ale to też było niemożliwe.

Spojrzał przez ramię. Brodaty olbrzym ze zdumieniem patrzył na niego z łodzi.

Serce Nocnego Wędrowca obumierało w bólu. Nie zauważył nawet, że deszcz już ustał, pogrążony w rozpaczy po tych, których utracił. Przez rzednące chmury przedostał się promień słońca i spoczął na nim.

Poczuł się, jakby dotknął go ogień.

A więc teraz umrę, pomyślał. Uniósł ramiona i czekał, aż ogień ogarnie go całego, lecz zamiast tego usłyszał bębny i podniosłą pieśń, same dźwięki, bez słów. Wiedział jednak, że jego dusza znalazła się przed Duchami Przodków.

Padł na kolana, gdy pieśń przyoblekła się w słowa:

Nocny Wędrowcze, synu szczepu Żółwia,

słyszeliśmy cię.

Dzielny synu swojego szczepu,

dobrze walczyłeś.

Przyniosłeś nam zaszczyt swym życiem i śmiercią.

Spójrz na wielką wodę,

spójrz w twarz swego wroga

i wiedz,

że jakąkolwiek przyjmie postać,

zawsze rozpoznasz jego obecność

i będziesz czuł bicie jego serca.

Słuchaj uważnie naszych słów, synu szczepu Żółwia.

Będziesz żył,

aż krew twego wroga spłynie do twoich stóp,

aż poczujesz na twarzy jego ostatni oddech.

Dopiero wtedy i tylko wtedy staniesz się znów jak inni ludzie,

będziesz czuł ból i starzał się,

aż dożyjesz swych dni.

Teraz zaś dostaniesz szansę zemsty, tak jak pragnąłeś.

Będziesz żył!

Światło znikło, chmury gdzieś odpłynęły. Nocny Wędrowiec wstał z trudem, chwiejąc się na nogach. Głosy Starszych ucichły. Ogień zniknął i nie pochłonął go. Spojrzał na wodę. Wrogowie wdrapywali się do skrzydlatej łodzi, tłocząc się jak szaleńcy.

Zobaczył brodatego olbrzyma. Stał na dziobie łodzi i patrzył w kierunku brzegu. Nocny Wędrowiec czuł, że krew tego człowieka buzuje w panicznym rytmie. Dlaczego? Był przecież już bezpieczny, umknął z pola walki, skrył się na swej skrzydlatej łodzi.

Vargas był w szoku. Sam widział, jak spadła na dzikusa błyskawica, ale nic mu nie zrobiła! Nadal stał na piasku.

Ludzie wokół niego rozmawiali przyciszonymi głosami. Uważali, że to czary. Kula odbiła się od piersi wojownika jak kropla deszczu, a błyskawica go nie spaliła.

Vargas cały był przerażeniem. Nie pojmował, co się stało, chyba że zadziałały moce nadprzyrodzone. Dzikus zabił kilkunastu jego ludzi, kula odbiła się od niego niczym kamyk rzucony przez dziecko, piorun też go się nie imał. Powinien być trupem, lecz to oni w panice uciekli przed śmiercią z jego dłoni, on zaś stał na brzegu i wzywał ich do walki.

Wódz piratów wiedział, że jego ludzie są tak samo przerażeni jak on, bo zetknęli się z czymś, czego nie byli w stanie pojąć. Lecz to już koniec, najważniejsze, że przeżyli. Musiał udawać, że nic się nie stało, przywrócić normalność.

Czuł jednak na sobie spojrzenia załogi. Stracił ich szacunek, pozwalając, by jeden człowiek, w dodatku dzikus, zmusił go do ucieczki. Odwrócił się i stanął z nimi twarzą w twarz, krzyknął:

– Wciągać kotwicę!

Dwóch ludzi rzuciło się, by spełnić rozkaz, ale wszyscy unikali wzroku Vargasa. Po plecach przebiegł mu dreszcz strachu. Żeglarze byli bardzo zabobonni. Jeśli stracił ich zaufanie, jeśli uznali, że przynosił pecha, jego życie nie będzie warte funta kłaków.

Mocno popchnął jednego z przebiegających.

– Żwawiej, ofermo! Pośpiesz się albo nakarmię tobą ryby!

Pirat pobiegł dalej. Wiedział, że gniew kapitana zwykle dosięga tego, kto jest najbliżej, wolał więc usunąć się w bezpieczne miejsce.

Ale ci, którzy byli z nim na brzegu, nie bali się Vargasa. Już nie. Widzieli, jak uciekał w popłochu przed dzikusem. Pędził przerażony jak kobieta, byle szybciej znaleźć się na łodzi.

Byli chorzy, głodni i rozgoryczeni. Ktoś musiał ponieść winę za to wszystko.

Tego wieczoru, zanim wzeszedł księżyc, Vargas stał na krawędzi trapu i błagał o życie. Nie pomyślał nawet o tym, jak szybko odmienił się jego los. Jeszcze rano to on był tym, który niósł śmierć. Nie czuł wyrzutów sumienia, tylko żal, że skończy w tak upokarzający sposób.

Zabrzmiał strzał. Kula dotarła do celu.

Kapitan poczuł ogień w piersiach, a potem tylko spadanie, spadanie...

Woda zamknęła się nad nim, wdarła do gardła, tłumiąc przekleństwa rzucane na zbuntowaną załogę. Ostatnim obrazem, który pojawił się w jego głowie, był dzikus wskazujący na niego z brzegu.