Niezagojone rany - ebook

Przedmowa

Krajobraz nie kłamie; to wzrok go zmienia w taki sposób, że za każdym razem to samo miejsce wydaje się inne. Jakby to, co widzimy, odzwierciedlało nasz nastrój.

Wyblakły znak przy drodze do Toledo wskazywał zjazd do miasteczka. Nie było ładne, nie miało nawet romańskiego kościoła; właśnie tak jak wszystkie inne brzydkie miejscowości. Niemniej jednak stanowiło punkt na mapie, istniało. Jego obecności można było się domyślić po widocznej z oddali samotnej szarej plamie, otoczonej wielkimi połaciami mieniących się złotem pól. Eduardo pogłośnił radio i zanurzył się w muzykę Milesa Davisa, jakby Blue in Green zostało skomponowane tylko po to, by mógł się nacieszyć tą ulotną chwilą. Przenikliwy dźwięk trąbki i syk palącego się papierosa sprawiły, że poczuł się dobrze, co zdarzało mu się bardzo rzadko. Whisky z turlającej się pod fotelem na wpół opróżnionej butelki też zrobiła swoje. Nie da się jednak żyć w piosence, podobnie jak nie da się żyć w cuchnącym tytoniem samochodzie ze schowkiem pełnym starych kwitów parkingowych, które ciągle zapomina się wyrzucić.

Opuścił szybę o kilka centymetrów i wyrzucił przez szparę niedopałek papierosa. Zwolnił, czując jednocześnie, że serce zaczęło mu mocniej bić. Po przeciwnej stronie szosy biegła droga, która wydawała się prowadzić donikąd. Stopniowo asfalt chował się pod grubą warstwą pyłu, żeby kilka metrów dalej zniknąć na dobre i przejść w polne wertepy. W końcu nawet i one się urywały. Dalej rozciągał się już tylko pas wysokich chaszczy. Sądząc po wyschniętych bruzdach i wszechobecnych chwastach, nikt od dawna nie obsiewał okolicznych pól. Obrazu zaniedbania dopełniał zaryty w ziemi stary ciągnik z wyblakłą karoserią i grubymi oponami. Na skraju pola stał płot, a za nim duże gospodarstwo. Dom i ugór, spoglądając na siebie obojętnie z daleka, tworzyły nierozerwalną całość, niczym obraz i rama.

Eduardo zamknął oczy. Pachniało wsią. „Jak aromaty i krajobrazy potrafią zwodzić” – pomyślał, przełykając ślinę. Podniósł z fotela pasażera bukiet dalii i zdjął z niego papier. Kwiaty nie miały zapachu, a ich kolor robił wrażenie wyblakłego, jakby ze zbliżaniem się do celu podróży wszystko stawało się dla Eduarda coraz mniej realne. Z trudem wysiadł z samochodu i pomasował kolano.

Zmierzchało, a ptaki polujące na owady zniżały lot nad strumieniem, który płynął równolegle do bocznej drogi. W świetle zachodzącego słońca sitowie skrzyło się kroplami wody jak mokre płótno kołysane delikatnie na tle wysokich gór. Eduardo zszedł po łagodnym nasypie, który oddzielał drogę od strumienia. Wokół było pusto i cicho. Kilka metrów dalej woda opływała ostrym łukiem dużą skałę, z której można było dostrzec majaczące w oddali zarysy przedmieść Madrytu.

To wydarzyło się tutaj.

Zdjął buty i zostawił je na brzegu. Podwinął nogawki do połowy łydki i zanurzył stopy w spokojnym lodowatym strumieniu. Zimny dotyk wody pobudził w jego ciele krążenie, pompując krew w kierunku głowy. Eduardo wszedł głębiej, aż woda niemal dosięgła mu kolan. Czuł na skórze ukłucia setek maleńkich, ostrych igiełek, mimo to wytrzymał przez kilka minut, wpatrując się w trzciny porastające przeciwległy brzeg. Próbował odnaleźć wzrokiem jakiś ślad po wypadku. Na próżno. Nie było tam niczego: ani jednego kawałka rozbitej szyby, śladu opon czy plamy, jakby ziemia i strumień tak po prostu pochłonęły dowody tego, co się stało, po czym odzyskały swój odwieczny spokój. Eduardo nabrał w dłoń wody i wypuścił ją przez palce. Nie miała szkarłatnego koloru, jak przed czternastoma laty.

– Śmierć jest jedynym skrajnym doświadczeniem, które jesteśmy w stanie przewidzieć – wyszeptał, przypomniawszy sobie słowa pocieszenia jednego z przyjaciół podczas pogrzebu.

Słowa pocieszenia, które nie pocieszają. Przyjaciele, którzy przestają nimi być. Krajobrazy, które zamazują ślady tragedii. Dalie bez zapachu i koloru.

To był zwykły dzień, kolejny podobny do poprzedniego, i nic nie wskazywało na to, że stanie się on ostatnim szczęśliwym w życiu Eduarda. Zdawał sobie sprawę z absurdalności takiego myślenia, ale gdyby wiedział o tym wcześniej, gdyby choć podejrzewał, że tak się stanie, nawet jeśli nie zdołałby temu zapobiec, mógłby przynajmniej mocniej je przytulić, powiedzieć coś mniej głupiego i banalnego, zamiast się z nimi kłócić. Zawsze jakieś słowa pozostają niewypowiedziane, kiedy zabraknie czasu, żeby je powiedzieć.

Powietrzem wstrząsnął grzmot, a z nieba zaczęły spadać duże krople deszczu i tworzyć szerokie kręgi na powierzchni wody wokół Eduarda. Niektóre rozbijały się jak gumowe pociski na jego płaszczu, inne spływały mu po czole i policzkach. Zrobiło się późno, a on pojechał za daleko. Musiał wracać. Wprawdzie nie miał dokąd wracać, ale nie mógł też stać tam dłużej. „Muszę wrócić” – powtórzył w myślach, ocierając łzy spływające z zaczerwienionych oczu.

Czasami łzy bólu można wypłakać tylko w sobie.

Wypuścił z ręki bukiet dalii, ulubionych kwiatów Eleny, i przez chwilę stał bez ruchu, patrząc, jak porywa je strumień. Potem wrócił do samochodu i odjechał, nie oglądając się za siebie.Rozdział 1

Sześć miesięcy wcześniej, styczeń 2005 roku.

Eduardo podszedł do okna. Plac zabaw po drugiej stronie ulicy był pusty i wyglądał dziwnie: kołyszące się puste huśtawki, mokre drewniane ławki, na których nie siedzieli dziadkowie, kałuże w piasku, w których nikt się nie taplał… W deszczowe dni z większą siłą uzmysławiał sobie, jak ogromna przepaść dzieliła go od spraw najwyraźniej ważnych dla innych ludzi. Nic nie było w stanie złagodzić tego uczucia.

Odwrócił wzrok od okna i rozejrzał się po gabinecie: regały ze sklejki, grube segregatory i książki z zakresu medycyny sądowej. W kącie stała gliniana donica z usychającym geranium.

Zamknął oczy. Kiedy je otworzył, Martina nadal siedziała za biurkiem z nieprzeniknionym wyrazem twarzy. Mogła się wydawać delikatna lub krucha. Jej uśmiech wywoływał natychmiastową sympatię, ale Martina rzadko się uśmiechała. Miała zaciśnięte usta, ale światło lampy stojącej na biurku łagodziło teraz surowy wyraz jej twarzy.

– Będzie pani zapisywała to, co powiem?

Skinęła głową, krzyżując ręce.

– Po to mam długopis i notatnik.

– A może podpisze pani sprawozdanie z dzisiejszej wizyty, wypisze mi pani receptę i pożegnamy się po przyjacielsku? Oboje wiemy, pani doktor, że te pogawędki to strata czasu.

Martina dotknęła mostka okularów. Długopis drżał jej w palcach niemal niedostrzegalnie. Jakich perfum używała? Na pewno jakichś z nutą cytrusową, bardzo subtelną. Naturalnie był to zapach, który nie mówił o niej za dużo.

– Absolutnie się z panem nie zgadzam. To, co robimy, jest dla mnie ważne, i to bardzo.

Eduardo wiedział, że kłamie; żeby robić to przekonująco, trzeba się najpierw nauczyć panować nad swoją twarzą, a nie każdy to potrafi. Spojrzenie lekarki zdradzało zbyt dużą nieufność. Nie lubił jej. Kwestia empatii. Od początku czuli w swojej obecności skrępowanie, jak źle dobrana para, która musi przebywać ze sobą przez kilka godzin w miesiącu, nie kłócąc się i odgrywając z góry wyznaczone role.

Pogłaskał gładką powierzchnię blatu, rysując kręte koryto wyimaginowanej rzeki na cienkiej warstwie kurzu.

– Dobrze, w takim razie o czym tym razem mam pani opowiedzieć?

Martina utkwiła na chwilę wzrok w bliznach na jego nadgarstkach. Widząc to, Eduardo ukrył je pod mankietami koszuli.

– Jak panu idzie dostosowywanie się do codziennego życia? – zapytała lekarka, trzymając się ustalonego scenariusza.

„Codzienne życie, głupie określenie” – pomyślał Eduardo. Dla niego śmierć oznaczała powolną utratę nawyku życia.

– Mieszkam w bloku przy ulicy San Bernardo, niski czynsz, spokojne miejsce, a dozorczyni jest porządną kobietą. Nie zadaje pytań. Maluję kilka portretów na zlecenia, które załatwia mi Olga, i jakoś wiążę koniec z końcem. Wydaje mi się, że nie jest źle.

– A pańskie uczucia?

– Proszę się nie martwić, moje uczucia są na swoim miejscu.

– Co to za miejsce?

– Bezpieczne.

Martina zanotowała coś w notatniku, a potem położyła na nim ręce i zaczęła przyglądać się Eduardowi z zaciekawieniem. Może udawanym, może szczerym.

– A nocne koszmary?

Eduardo docisnął powieki kciukami.

– Czy naprawdę musimy drążyć ten temat?

– Proszę mi opowiedzieć swoje sny – nalegała.

Eduardo się zawahał.

– Ale które? Za każdym razem śni mi się coś innego.

– Proszę mi opowiedzieć pański ostatni sen.

– Nawet nie wiem, od czego zacząć.

– Od początku.

„Koszmary nie mają początku ani końca” – pomyślał.

W jego koszmarze pojawiał się moknący na deszczu chłopiec. Ma rozmazaną twarz jak na obrazie, którego kolory i kontury rozmyto wilgotną gąbką. Siedmio-, ośmiolatek. Stoi na niewyraźnej drodze, bosy i z nagim tułowiem, tylko w poszarpanych spodniach. Pod ubrudzoną skórą widać mu żebra i siatkę żył rozchodzących się jak gałęzie drzewa od nóg aż po szyję. Wszystkie pulsują jednocześnie, jak podziemna rzeka magmy. Patrzy na szczyt wzgórza, jakby wiedział, że za chwilę coś tam się wydarzy.

Z mgły wybiega przerażony mężczyzna, którego gonią dwa ogromne psy o żółtych ślepiach, z kapiącą z pysków śliną i w obrożach nabitych ćwiekami. Mężczyzna ucieka, oglądając się za siebie, i chociaż biegnie długimi susami, psy są coraz bliżej. W każdej chwili mogą go dogonić.

W końcu, po desperackiej ucieczce w dół stoku, mężczyzna zatrzymuje się z otwartymi ramionami, jakby nie wiedział, co dalej robić albo miał dość uciekania. W ten sposób chce dać do zrozumienia, że to już koniec, nigdzie się nie ruszy. Psy, z pewnością zaskoczone, zwalniają bieg i zbliżają się do niego jak bandyci. Warczą, pokazując kły. Człowiek i zwierzęta mierzą się wzrokiem z odległości kilku metrów, aż w końcu psy, pchane instynktem, rzucają się jednocześnie na mężczyznę, a ten bezskutecznie próbuje zasłonić się rękami przed ich ugryzieniami. Psy z impetem powalają go na ziemię i rozpoczyna się bezładna jatka, trzask kości, uderzenia łap i krzyk.

Rozszarpują go w kilka sekund, jednak nadal oddycha. Z ust spływa mu wymieszana z deszczem strużka krwi. Patrzy w niebo i mimo że kona, uśmiecha się życzliwie. Potem wyciąga rękę, rozkłada palce, by po chwili zacisnąć je w pięść, nie w geście groźby, ale raczej jakby chciał pochwycić powietrze i dalej nim oddychać.

– Zadowolona? Czy może mi już pani wypisać receptę?

– Jaki sens ma dla pana ten sen?

Eduardo wzruszył ramionami.

– To pani jest specjalistką, tak przynajmniej napisane jest na dyplomie w ramce. Ja jestem tylko królikiem doświadczalnym.

Martina spojrzała ukradkiem na zegarek. Do zakończenia sesji brakowało pięciu minut, a na korytarzu czekała już następna osoba. Z ulgą pozbywała się Eduarda. Był kłopotliwym pacjentem.

Wypisując receptę z miną urzędniczki, ostrzegła go obojętnym tonem, żeby biorąc risperdal, nie nadużywał alkoholu. Eduardo nic nie odpowiedział, ale lekarka zauważyła na jego twarzy niepokojący cień. Czasami spojrzenia Eduarda były jak ciosy prosto w brzuch.

– To wszystko. Do zobaczenia za miesiąc.

Eduardo złożył na pół receptę i schował ją do kieszeni.

– Być może. Do widzenia, pani doktor.

Martina zobaczyła przez okno, jak przeszedł przez ulicę, kulejąc na prawą nogę.

– Po cholerę wybrałam ten zawód? – powiedziała sama do siebie.

Usiadła z powrotem przy biurku i przejrzała notatki, przygryzając lekko dolną wargę i zbierając myśli. W końcu pewnym ruchem napisała:

Eduardo Quintana, siódma wizyta kontrolna. Po ośmiu miesiącach wciąż ma te same objawy: lęk, zaprzeczenie i zachowania autodestrukcyjne. Wnioski: stan niestabilny.

„Dzień dobry, Madrycie. Jest siódma, dzisiejszy niedzielny poranek jest zimny i mglisty. Pada ulewny deszcz, a wy słuchacie stacji Onda Ciudad. Specjalnie dla was w sam raz na dzisiaj utwór Petera White’a Another Rainy Day, czyli kolejny deszczowy dzień”.

Eduardo zapalił lampkę nocną i obserwował upiorne cienie, jakie abażur rzucał na sufit. Usiadł na łóżku, oparł łokcie o uda i zaspanym wzrokiem rozejrzał się po pokoju.

Mieszkanie było skromne, ale niczego w nim nie brakowało: telewizor, wygodne łóżko, kilka opartych o ścianę obrazów, podwójna szafa z dużym lustrem, mała lodówka obok jednopalnikowej kuchenki oraz łazienka z prysznicem i umywalką, w której przeciekał kran. Problem w tym, że mimo tego wszystkiego nie czuł się w nim komfortowo. Przeszkadzała mu atmosfera smutku panująca w bezosobowych miejscach, które nie mają nic do opowiedzenia o zamieszkujących je ludziach. Eduardo mógłby umrzeć w tym pokoju, a następnego dnia wystarczyłoby tylko zmienić pościel, żeby całkowicie wymazać jego obecność.

Większość swoich rzeczy osobistych nadal trzymał w kartonowych pudłach, które Olga pomogła mu przywieźć z wynajmowanej przez ostatnie czternaście lat komórki. W jednym rogu piętrzył się stos książek o malarstwie, których nie czytał, a przy starym adapterze stała ułożona w porządku alfabetycznym jego ukochana kolekcja płyt winylowych. Były jedyną rzeczą, do której wciąż czuł pewne przywiązanie. Jazz, blues, soul. Tworzyły ścieżkę dźwiękową jego dzieciństwa, chociaż nauczył się ją doceniać dopiero po śmierci ojca, który pozostawił mu tę kolekcję w spadku. Mimo że Eduardo już dawno przestał być dzieckiem, ta muzyka nadal była „jego” muzyką.

Sięgnął do nocnej szafki po papierosa. Zapalił. Przy pierwszym zaciągnięciu poczuł gorąco w oskrzelach. Wyciągnął rękę trochę dalej, aż palce natknęły się na nierówny kształt niemal opróżnionej butelki wódki. Jednym haustem wypił resztkę alkoholu, czując, jak ból rozsadza mu głowę. Jego mózg wyłączył się na kilka sekund. Eduardo zamknął oczy i skupił się na solówce Petera White’a dochodzącej z radia. Czuł namiastkę spokoju, chociaż ojciec powiedziałby, że nic nie mogło się równać z saksofonem Dextera Gordona w It’s You or No One. Ojca tam jednak nie było.

Mdliło go, kac ściskał mu żołądek, a ból wątroby wykańczał go, ale niedostatecznie szybko. Marzył tylko o jednym: leżeć w łóżku i słuchać starych płyt, aż minie cały dzień, który – podobnie jak wszystkie poprzednie dni – nie pozostawi po sobie śladu. To jednak było niemożliwe. Musiał wstać, dowlec się do sedesu i stoczyć bitwę z zaparciem, umyć się, zrobić sobie coś na śniadanie albo zjeść chociaż jabłko, które zaczynało gnić w wiklinowym koszyku na owoce, być może poświęcić trochę czasu na ogarnięcie i przewietrzenie mieszkania, umycie naczyń, a przy odrobinie szczęścia także znaleźć w sobie odrobinę chęci, żeby popracować nad jednym ze zleceń od Olgi.

Zdjął piżamę, złożył ją starannie i odkręcił kurek prysznica. Rury zajęczały głucho, lecz po chwili pojawił się strumień w miarę ciepłej wody, która nie wystarczała zazwyczaj na długo. Budynek był stary i potrzebował generalnego remontu, jednak najwyraźniej nikt nie chciał się go podjąć. Woda grzała się w zbiorczym bojlerze, więc gdyby jeden z sąsiadów wpadł na pomysł, żeby odkręcić kran w tym samym czasie, namydlony Eduardo nie miałby jak się opłukać.

Oparł czoło o spękane płytki, stanął pod rachitycznym strumieniem wody i patrzył, jak mydło spływa mu po nogach i znika w ujściu rury. Podrapał się po prawym kolanie, spuchniętym jak balon. Przecinała je ogromna blizna. I chociaż po latach skóra wokół rany zarosła, wciąż pozostawał ślad przypominający zapadlinę po trzęsieniu ziemi.

Kiedy głaskał ten fragment martwego ciała, miał wrażenie, jakby dotykał czasu, który pragnął wymazać z pamięci.

Stał pod prysznicem, dopóki rury dziwnie nie zarzęziły i przestała z nich lecieć woda. Odsunął zasłonę oddzielającą łazienkę od sypialni i zobaczył wiadomość, którą Graciela wsunęła przez szparę pod drzwiami.

Usłyszałam muzykę, więc domyślam się, że już nie śpisz. Jeśli masz ochotę na niewyspane towarzystwo, właśnie zaparzyłam kawę.

Graciela była dozorczynią w budynku. Eduardo podejrzewał, że nie tak miała naprawdę na imię. Wymyślając sobie nowe imię, łatwo można wymyślić sobie nowe życie. W jego przypadku to by się jednak nie sprawdziło.

Powoli włożył spodnie z tergalu i pogniecioną koszulę. Zmarszczył brwi na widok swojego odbicia w lustrze. Nie chciało mu się golić, przed wyjściem przeczesał tylko włosy ręką. Nie musiał robić na nikim wrażenia. Już nie.

Mieszkanie Gracieli znajdowało się na końcu korytarza. Większość lokatorów nie miała do niego wstępu, chyba że Graciela uznała inaczej, co się raczej nie zdarzało. Dozorczyni potrzebowała prywatnej przestrzeni, w której mogła być sobą, a przynajmniej pokazywać tę część siebie, której nie ujawniała publicznie.

Drzwi do mieszkania były uchylone. W przedpokoju stał fotel z obiciem w prążki, na którym leżała otwarta książka. Nieco dalej znajdował się stolik, a na nim w połowie pełny kieliszek wina, w którym pływały dwa niedopałki papierosów, w tym jeden ze śladami szminki. Przed drzwiami sypialni stały buty na obcasie, a na podłodze leżała sukienka. Poprzedniej nocy Eduardo słyszał głos Gracieli i jakiegoś mężczyzny. Robili wrażenie zadowolonych, donośny śmiech mężczyzny przypominał dziwną czkawkę – Graciela starała się go uciszyć, chociaż jej głos brzmiał równie wesoło. Po pewnym czasie umilkli. Zapewne spędzili razem noc, która o świcie skończyła się podobnie jak wszystkie randki dozorczyni: beznadziejnie.

– Jesteś tam? – zapytał głośno.

Graciela nie usłyszała go. Stała przed lustrem w łazience, owinięta ręcznikiem. Była już dobrze po czterdziestce, Eduardo nigdy nie zapytał jej o wiek, a ona nigdy go nie zdradziła. Nie należała do pięknych kobiet i prawdopodobnie już w młodości nie grzeszyła urodą, tyle że teraz wydawała się z tym pogodzona. Pewnie kiedyś chętnie się malowała i bywała u fryzjera; w czasach, gdy ktoś budził w niej ten rodzaj zdenerwowania, jaki odczuwa się przed randką: wybór stroju, butów, dodatków, ćwiczenie uśmiechów, tematów rozmów na wypadek milczenia podczas kolacji. Czasy te jednak, jeśli w ogóle istniały, przeminęły.

Graciela oddychała teraz powietrzem niechcianej samotności, znajdowała się w tym krytycznym momencie, w którym jej życie zbliżało się nieuchronnie do ślepego zaułka. W zmarszczkach na jej czole kryły się blizny błędnych decyzji, nieporozumień czy kłamstw, rozczarowań i przykrości, które stopniowo odsuwały od niej kolejnych mężczyzn. Najwyraźniej pogodziła się ze swoją rolą dozorczyni starego budynku, wysiadującej godzinami w dyżurce przy wejściu, odpływającej myślami w marzenia, zazwyczaj lądujące w popielniczce pełnej niedopałków i zmiętych chusteczek.

Przez uchylone drzwi Eduardo zobaczył, że zdejmuje ręcznik ostrożnie, jakby przykleił się do jej ciała i odklejanie go sprawiało jej ból. Kiedy Graciela nakreśliła palcem kółko na zaparowanej powierzchni lustra, popatrzył na głęboką różową bliznę bez żadnych oznak podrażnienia czy opuchlizny. W miejscu, w którym się znajdowała, brakowało piersi. Przez kilka minut Graciela przyglądała się sobie, a w zasadzie badała się wzrokiem, jakby nie mogła przyzwyczaić się do tego braku. Pogładziła bliznę, chcąc przypomnieć sobie dotyk, uczucie jędrności straconej piersi. Potem ukryła w dłoniach twarz i opierając się łokciami o umywalkę, wybuchła płaczem.

W pierwszym odruchu Eduardo chciał wejść do łazienki, szloch Gracieli jednak go przed tym powstrzymał. Co mógłby jej powiedzieć? Czy miał prawo naruszać jej prywatność? Niewiele o niej wiedział, oprócz tego, że oboje byli samotni, chociaż każde na swój sposób.

Wycofał się i po cichu dotarł do drzwi wejściowych. Zatrzymał się jednak w progu, kiedy poczuł na karku czyjeś spojrzenie. W korytarzu stała Sara, córka Gracieli. Eduardo uniósł rękę na powitanie, a dziewczynka powtórzyła ten gest. Oboje w milczeniu przyjęli, że nic się nie wydarzyło.

– To nie jest dobry dzień – odezwał się Eduardo.

Dziewczynka skinęła głową.

– Nie, nie jest.

Spacerując po opustoszałych ulicach Madrytu o tej nieokreślonej porze, kiedy wszystko może się za chwilę wydarzyć, ale nic się nie dzieje, można było zobaczyć zupełnie inne oblicze miasta, pozbawione bezładu i pozwalające uwierzyć w jego poczciwość. Eduardo szedł powoli, pewnym krokiem, nie czując oszołomienia zgiełkiem, do którego trudno byłoby mu się przyzwyczaić po czternastu latach nieobecności. Rozpoznawał ulice, chociaż w gruncie rzeczy czuł się tam obcy.

„Może wyruszymy na poszukiwania skarbu?” – pytał go ojciec głosem zachrypniętym od wieloletniego palenia tytoniu, które w końcu wpędziło go do grobu. Poszukiwanie skarbów oznaczało niedzielne myszkowanie między straganami targu staroci El Rastro, wśród tłumów wychodzących ze stacji metra i rozchodzących się ulicami Roda i Fray Ceferino w kierunku placu Cascorro i ulicy Ribera de Curtidores. Dawne potoki wpadające do rzeki Manzanares były teraz ulicami, na których panował zgiełk i urzekający chaos, gdzie ludzie spacerowali od straganów do barów, od małych skarbów z drugiej ręki do kieliszków wina i tapas.

Kiedy Eduardo był małym chłopcem, to zatłoczone miejsce go fascynowało. Szeroko otwierał oczy ze zdziwienia, gdy ojciec opowiadał mu o pochodzącym z przytułku dla podrzutków żołnierzu Eloyu Gonzalu, który został bohaterem narodowym podczas wojny o niepodległość Kuby, albo o tym, jak w dawnych rzeźniach zabijano bydło, a jego krew spływała ulicami, którymi spacerowali. Eduardo słuchał tego wszystkiego z wypiekami na twarzy i z łatwością wyobrażał sobie stanowiska wędrownych golibrodów, sprzedawców mebli i starzyzny oraz miejską rzeźnię – miejsca, które już nie istniały, ale w pewien sposób na pchlim targu nadal wyczuwało się panującą w nich atmosferę. „To nasze średniowieczne stare miasto” – mówił ojciec z dumą, trzymając syna mocno za rękę, żeby nie porwała go ze sobą ludzka fala.

Wszystko się zmieniło. Przedmioty. Widoki. Spojrzenie.

Eduardo wszedł do baru w pobliżu El Retiro. Było jeszcze wcześnie i lokal świecił pustką. Przy barze siedziało dwóch klientów, którzy sądząc po wyglądzie, mieli za sobą noc ciężką i nieudaną. Znudzony barman gapił się w wiszący na ścianie telewizor. Eduardo zamówił whisky bez lodu. Chociaż dochodziła dopiero ósma i nie jadł jeszcze śniadania, barman nie wydał się tym zaskoczony, najwyraźniej niejedno w życiu widział.

– Trzeba o czymś zapomnieć, co?

Eduardo nerwowo przygładził włosy. Szorstki, miejscami siwy zarost ciągnął się wzdłuż jego zapadłych policzków i wokół małych ust. Na jasnej karnacji od razu było widać, kiedy się rumieni w krępujących dla niego sytuacjach, czyli za każdym razem, gdy musiał podtrzymywać niechcianą lub zbyt długą rozmowę. Jego spojrzenie, płochliwe i niewyspane, przypominało spojrzenie myszy, która próbuje stać się niewidzialna. Czasami, kiedy coś przyciągało jego uwagę, oczy rozbłyskiwały mu delikatnym światłem, pozwalającym przez chwilę zobaczyć w nim człowieka, którym był w przeszłości. Szybko jednak ponownie pogrążał się we wszechobecnym mroku.

– Cokolwiek leży ci na sercu, szkoda w taki sposób niszczyć sobie wątrobę, przyjacielu.

Eduardo skrzywił się, próbując spławić nachalnego barmana. Dopił whisky i ruszył powolnym krokiem ulicą Moyano, aż dotarł do fontanny Upadłego Anioła. Usiadł na granitowym murku otaczającym cokół z rzeźbą.

– Przez swoją dumę został na zawsze wyrzucony z nieba wraz z zastępami buntowniczych aniołów. Rzuca wokół zdenerwowane spojrzenia, w których odbija się ogromny ból i przerażenie, najgłębsza pycha i nienawiść – wyszeptał, wspominając słowa dawnego profesora z Akademii Sztuk Pięknych, który zachęcał studentów do uważnego przestudiowania odlanego z brązu ciała anioła atakowanego przez morskie węże, a zwłaszcza jego twarzy, na której maluje się potworna siła i emocje takie jak w Raju utraconym Miltona.

Wszystko w tej rzeźbie jakby zastygło w bezruchu: przestrzeń, czas, sam bohater.

Eduardo znał to uczucie: irytujące i wieczne odrętwienie, przekonanie, że nic się nie zmieni. Nawet jeśli rozkazałby swoim nogom przejść w prawo jeden, dwa, trzy metry i dotrzeć do ściany, a potem wrócić po swoich krokach i ponownie natrafić na tę samą ścianę, był przekonany, że nie poruszyłby się – jak ta rzeźba. Brak banalnych, pojedynczych myśli, scalanie ich w jedną przesadną, groteskową i przeważającą myśl, jego lekarka nazywała szaleństwem.

Nie był jednak szalony. Był tylko martwy.

Szedł bez pośpiechu w stronę Palacio de Cristal z przewieszoną przez ramię torbą z przyborami do rysowania. Jakimś dziwnym trafem zawsze w końcu tam docierał. Lubił godzinami wysiadywać na brzegu stawu i z fascynacją przypatrywać się cypryśnikom błotnym o gładkich i wysmukłych pniach, które potrafiły zakorzenić się w mulistym dnie.

Przypomniał sobie ostatni raz, kiedy był tu z Eleną i Tanią.

Elena wyglądała przepięknie, miała na sobie obcisłe dżinsy z podwiniętymi nad kostkę nogawkami i koszulkę na ramiączkach w abstrakcyjny biało-czarny wzór.

– Dlaczego się we mnie zakochałaś? – wyszeptał, pieszcząc w myślach to wspomnienie.

Często zadawał Elenie to pytanie, a ona w odpowiedzi zawsze wybuchała radosnym, szczerym śmiechem i całowała go w usta. Nigdy nie podała mu żadnego powodu, po prostu sprawiała, że był najszczęśliwszym mężczyzną na świecie.

Podniósł mały otoczak i rzucił go w nieruchomą powierzchnię stawu, próbując puścić kaczkę. Kamyk podskoczył dwa razy i zatonął, robiąc na wodzie szeroki krąg, który po chwili również zniknął. Eduardo uśmiechnął się na wspomnienie zawodów, które urządzał z Tanią. Zawsze wygrywała, jej kamyki przeskakiwały staw od jednego brzegu do drugiego. Tani nie podobały się zmiany, które zachodziły w jej ciele, żeby mogła stać się kimś, kto ją jednocześnie przerażał i wprawiał w zdumienie. Miała czternaście lat, ale w jej dużych oczach można już było dostrzec bunt i nieposłuszeństwo, które zaczynała dopiero nieśmiało okazywać, prowokując, pyskując i stając okoniem, co Eduarda przerastało. Gdyby żyła, przebiłaby matkę pod względem urody i charakteru.

Inny gatunek drzew – kasztanowce, solidne i mocno zakorzenione w ziemi – rósł wzdłuż prawego brzegu stawu. Eduardo popatrzył w ich kierunku i za zasłoną gałęzi i liści dostrzegł kobietę. Stała zamyślona wśród bujnej roślinności, paląc papierosa i spoglądając na staw. Widziana z profilu wydawała się głęboko pochłonięta myślami. Na jej ustach malował się lekko dostrzegalny grymas rozczarowania czy smutku, niczym wierzchołek góry lodowej jej myśli. Twarz miała szczupłą, jakby przeszła długotrwałą chorobę, po której wciąż dochodziła do zdrowia. Położyła na kolanach brązowy płaszcz pasujący do spódnicy i swetra w tym samym kolorze co buty na obcasach. Bujne kruczoczarne włosy opadały swobodnie na ramiona, nadając jej młodzieńczy wygląd.

Eduardo przyglądał się jej przez dłuższą chwilę. Po pierwszym rzucie oka potrafił rozpoznawać wyjątkową twarz. Wyjął z torby blok rysunkowy i węgiel, po czym szybkimi ruchami nakreślił profil kobiety, spiesząc się, by uchwycić jej autentyczność. Nieświadoma, że ktoś ją obserwuje, nieznajoma ofiarowała mu mały skrawek szczerości, ujawniała prawdziwą siebie o wiele lepiej, niż gdyby mu pozowała, leżąc nago na kanapie w jego pokoju. Kiedy wiemy, że ktoś na nas patrzy, nawet w pragnieniu pokazania prawdy chowamy zarodek kłamstwa.

Gdy tylko zda sobie sprawę, że jest obserwowana, szczery wyraz zniknie bezpowrotnie z jej twarzy, a wraz z nim rozpłynie się również obraz Eleny, który Eduardo przywołał w myślach. Elena nie żyła. Mimo to, im dłużej przyglądał się tej kobiecie, tym bardziej był zaskoczony i zaniepokojony jej obecnością. Ponieważ w pewien sposób była dokładnym ucieleśnieniem jego żony, jej odbiciem w niewidzialnym krzywym zwierciadle. Jakby zdarto z niej skórę i powleczono nią inne ciało, aby mogła żyć dalej.

To złudzenie trwało jeszcze kilka cennych minut. W końcu kobieta łagodnym ruchem odsunęła z twarzy grzywkę i napotkała wzrok Eduarda. Przez ułamek sekundy wydawała się nadal nieobecna, jakby w jej pełnym ciepłej łagodności spojrzeniu wciąż tkwił obraz dna stawu. Chwilę później w jej wzroku pojawiła się gmatwanina wyrzutów.

Kobieta gwałtownie złapała płaszcz i zniknęła za drzewami.

Eduardo podszedł do miejsca, w którym siedziała. Objął wzrokiem wszystko, na co wcześniej patrzyła, i wciągnął w płuca powietrze, na wypadek gdyby pozostał w nim ślad jej zapachu. Nie było niczego.

Po powrocie do domu wziął czyste krosno malarskie i ustawił je na sztaludze. Wiedział, że z każdą kolejną sekundą obraz, który miał w pamięci, rozwiewa się jak dym, a od dawna nie odczuwał tak palącej potrzeby, by uchwycić go, zanim zniknie.

Następnego ranka wrócił do Palacio de Cristal z nadzieją, że kobieta znów tam przyjdzie. Czekał wiele godzin, aż w końcu zrozumiał, że się nie pojawi, że zniknęła, kpiąc sobie z jego samotności, w której poszukiwał ciepła osoby istniejącej tylko w jego wyobraźni.

Poszedł do najbliższej stacji metra, postanawiając zapomnieć o zdarzeniu. W tle rozbrzmiewała muzyka Schuberta. Błyszczące szyny torów długim zakrętem znikały w ciemnym tunelu. Na peronie oprócz Eduarda czekał tylko chłopak o azjatyckich rysach – siedział na drugim krańcu ławki. Miał przewieszony przez ramię mały plecak, a między nogami trzymał jednego z tych jaskrawych plastikowych „kotów szczęścia”, jakie można kupić na chińskich bazarach. Chłopak ubrany był w długi czarny płaszcz, który bardzo podkreślał bladość jego owalnej, orientalnej, niemal dziecięcej twarzy. Pomalowane na czarno paznokcie i dolne powieki podkreślone wąskimi kreskami pasowały do jego potarganych włosów, równie ciemnych jak ubranie. Co najdziwniejsze, nie spuszczał oka z Eduarda.

Eduardo odpowiedział mu spojrzeniem, żałując w myślach, że usiadł akurat na tej ławce, chociaż miał do dyspozycji cały peron. I nagle wydało mu się, jakby chłopak zwrócił się do niego z wyrzutem: „Blizny na twoich nadgarstkach są stare. Odeszła ci już ochota na samobójstwo? Słyszałem, że prawdziwy samobójca musi mieć naprawdę silną wolę”.

Eduardo zarumienił się. Wstał, chcąc odejść jak najdalej od tego dziwnego typa.

„Lepiej zajmij się swoimi sprawami” – pomyślał, wbijając w niego wzrok.

Chłopaka najwyraźniej nie speszyła jego reakcja. Dziwne wydaje się milczenie, w którym dwaj nieznajomi mówią sobie tak wiele, nie wypowiadając ani słowa.

– Czy my się czasem nie znamy? – w końcu zapytał Eduardo.

Chłopak nie przytaknął, a na jego orientalnej twarzy nie drgnął ani jeden mięsień, mimo to Eduardo domyślił się odpowiedzi.

Na stację wjechał pociąg. Chłopak odwrócił wzrok w kierunku wagonów i wstał z ławki. Uśmiechnął się, jakby rozbawiony zakłopotaniem mężczyzny, który mimo że miał swoje lata, wydawał się nie rozumieć tego, co oczywiste.

Eduardo odprowadził go wzrokiem do otwartych drzwi wagonu. Dopiero kiedy pociąg ruszył, zauważył, że chłopak zapomniał wziąć z ławki chińskiego kota.

Graciela siedziała na portierni. Przeglądała czasopismo modowe w świetle lampki, a refleksy odbijające się na jej twarzy nadawały jej wygląd ćmy. Ubrana była w wytarte dżinsy i pognieciony T-shirt z zaschniętą plamką po kawie na dekolcie. Z nogą założoną na nogę bujała butem na stopie. Na widok Eduarda uniosła spiczasty podbródek i odłożyła gazetę.

– Czekałam na ciebie z kawą.

Eduardo niepotrzebnie poprawił kołnierzyk koszuli. Na wspomnienie amputowanej piersi Gracieli poczuł zakłopotanie.

– Przepraszam. Olga prosiła, żebym wpadł do galerii. Chce mi zlecić serię szkiców anonimowych mieszkańców Madrytu. – W fikcyjnym, zmyślonym dla innych świecie Eduardo nadal był w miarę sławnym malarzem przygotowującym autorską wystawę w jednej z galerii prowadzonych przez Olgę. Kłamstwo było skonstruowane na tyle wiarygodnie, żeby nikt nie zadawał mu zbyt wielu pytań.

– Jadłeś kolację? Mogę coś przygotować. Nie mam ochoty jeść sama, a ty nie powinieneś kłaść się spać z pustym żołądkiem – przypuściła atak, nie dając mu czasu do namysłu.

Eduardo starał się być miły. Graciela w ogóle go nie interesowała, nie miał zamiaru stać się jednym z jej życiowych niepowodzeń. Nie musiał być jednak szczery do bólu. Czasami prawda jest tylko prowokacją brutalności.

– Jestem bardzo zmęczony i marzę, żeby położyć się do łóżka. – W rzeczywistości myślał o pełnej do połowy butelce, która stała na komodzie w jego sypialni. – Może innym razem.

Graciela zmęczonym gestem podrapała się po czole. Miała krótkie farbowane włosy z odrostami zdradzającymi siwiznę, którą z pewnością chciała ukryć. Westchnęła, rozszerzając skrzydełka nosa pokrytego drobnymi czerwonymi żyłkami.

– Znów piłeś, prawda? W ten sposób nie rozwiążesz tego, co masz do rozwiązania – stwierdziła krótko.

Eduardo nie miał ochoty z nią dyskutować, więc postanowił zmienić temat.

– Jak się czuje Sara?

– Miała ciężką noc i teraz śpi. To dziwne, kiedy obudziła się rano, najpierw zapytała o ciebie. Nie wiem dlaczego, ale ona naprawdę cię polubiła. Powinieneś częściej do nas wpadać.

Eduardo pokiwał głową. On też odczuwał coś w rodzaju czułości do córki Gracieli. Miała trzynaście lat, rok mniej od Tani, kiedy ta zginęła.

– Daj jej to, kiedy się obudzi.

– Chiński kot szczęścia? – zdziwiła się Graciela.

Eduardo wzruszył ramionami.

– Jakiś bardzo dziwny facet zapomniał go w metrze. Pomyślałem, że spodoba się Sarze.

Graciela spojrzała na figurkę bez większego zainteresowania.

– Chyba tak, oboje gustujecie w dziwnych rzeczach… Jeśli zmienisz zdanie, przyjdź do nas.

Eduardo nie miał zamiaru zmieniać zdania. Oboje o tym wiedzieli.