Nikt nie ocali się sam - ebook

– Napijesz się wina?

Reaguje nieznacznym ruchem głowy zdradzającym irytację, jakby tym pytaniem odciągnął jej myśli od czegoś drogiego sercu, co naturalnie nie może mieć z nim nic wspólnego.

Posadzili ich w samym środku zatłoczonego restauracyjnego ogródka, przy stoliku nakrytym serwetami z papieru pakowego. Delia nie zdjęła nawet jeszcze torebki z ramienia.

Spogląda na parę starszych ludzi, od których dzieli ich kilka stolików. Wolałaby siedzieć na ich miejscu, z samego brzegu. Czułaby się bezpieczniej, mając za plecami ścianę.

Gaetano nalewa jej wina. Robi to szerokim, przesadnie ceremonialnym gestem. Nauczył się go pewnie od sommeliera, którego ogląda w telewizji w bezsenne noce. Delia patrzy, jak wino leje się z butelki, wydając charakterystyczny, przyjemny dźwięk, który dzisiaj żadnego z nich nie ekscytuje. Wino nie może podgrzać ich uczuć ani nawet złagodzić niechęci. Zmarnowane wysiłki i pieniądze.

Być może nie powinien proponować jej spotkania w restauracji. Nigdy nie przykładała wagi do jedzenia, mierził ją rytuał podawania potraw. Najlepsze chwile przeżyli w przypadkowych sytuacjach, kiedy jedli kebab albo gorące kasztany z papierowej torebki i łupiny wyrzucali na chodnik.

Z wizyt w restauracjach nie mają miłych wspomnień. Zaczęli w nich bywać, kiedy nareszcie mieli trochę pieniędzy, kiedy w ich prywatnym raju zgrzytało już jak w zawiasach niesprawnej huśtawki.

Kelnerka położyła kartę dań na stoliku.

– Co zamówimy? Na co masz ochotę?

Delia wskazuje palcem jedno z dań wegetariańskich, kawałek jakiegoś taniego placka z nadzieniem. On natomiast przyszedł tutaj, żeby dobrze zjeść, żeby w jedzeniu znaleźć pociechę.

Delia podnosi do ust napełniony do połowy kieliszek. Dotyka wargami brzegu, ale nie pije, zamiast tego przytyka wybrzuszoną czarkę do policzka. Jest niewiele mniejsza od jej twarzy.

Schudła. Kryzys w ich związku i jego następstwa sprawiły, że straciła na wadze. Gaetana przez chwilę ogarnia niepokój, pomyślał, że być może powróciły jej dawne problemy.

Kiedy się poznali, miała za sobą terapię zaburzeń odżywiania. Już podczas pierwszych pocałunków, dotykając językiem jej zębów, wyczuł nierówności na szkliwie uszkodzonym kwasem wymiocin. Przywiodły mu na myśl ostre krawędzie dziecięcych zębów, które dopiero co przebiły dziąsła. Nigdy nie zapomni, jakie to zrobiło wtedy na nim wrażenie, ale niewątpliwie zbliżyło ich do siebie. Dobrze było móc podzielić się cierpieniami, mieć przy sobie kogoś, komu można o nich opowiedzieć. On też nosił na plecach worek pełen gówna i nie mógł się doczekać, kiedy opróżni go u stóp dziewczyny takiej jak ona.

Zanim ją poznał, jego związki z kobietami były dość powierzchowne. Kreował się na faceta niestałego w uczuciach, a nawet okrutnego, jaguara z miejskiej dżungli. Grał na perkusji i to wyostrzało jeszcze jego wizerunek twardziela. Miał głęboko osadzone oczy i szczękę lekko cofniętą w stosunku do czoła, co upodabniało go do jaskiniowca i ułatwiało pozowanie na człowieka tajemniczego, jakim nie był. Był za to bardzo sentymentalny i desperacko szukał miłości.

Miał jeszcze młodych rodziców, którzy – choć niekonwencjonalni – wciąż byli razem i stanowili dla niego wzór do naśladowania. Nigdy nie przyznałby się do tego przed swoimi znajomymi ze świata ketaminy i ostrych rżnięć, od których zresztą czuł się bardziej prawy. Myślał czasem, że wszystkie te elementy złożone w całość czynią z niego kogoś w rodzaju Frankensteina, potwora zszytego z kawałków, które do siebie zupełnie nie pasują.

Delia przyciągnęła go do siebie. Otwarła przed nim drzwi do związku głębokiego i trwałego. Wcisnęła się swoim językiem w jego usta, on odwzajemnił się jej tym samym. Dotykał jej zębów nadżartych pogardą do samej siebie i szalał z bólu i miłości.

Kelnerka stawia koszyczek z chlebem na stoliku.

– Chciałabym się wybrać w podróż.

Ma najświętsze prawo do takich pragnień. Na pewno jest bardzo zmęczona. Obydwoje są zmęczeni.

– Chciałabym pojechać do Kalkuty.

Zawsze miała bzika na punkcie Kalkuty, miasta Tagorego, jej ukochanego pisarza. Ból przemija, zapomnienie trwa. Ileż to razy zanudzała go tym Tagorem.

– To chyba nie jest odpowiednia pora roku.

– Pewnie skończyłoby się na tym, że dostałabym biegunki i leżała z gorączką, zamknięta w hotelowym pokoju.

Dopiero teraz po raz pierwszy uśmiechają się do siebie.

– To nie jest dobry pomysł.

– Chciałabym być przez jakiś czas sama, bez dzieci. Ale nie mogę sobie pozwolić na tak daleką podróż.

Boi się je zostawić.

Często pozwala im się bawić najbardziej nieodpowiednimi przedmiotami, korkociągiem czy słuchawką telefonu z jej monotonnym sygnałem. Dzieci baraszkują przy niej na podłodze jak króliki, a ona patrzy na nie wzrokiem przepełnionym miłością, w którym jednak nie ma prawdziwego życia. Delia jest wtedy jak planeta świecąca odbitym światłem. Wydaje się oderwana od rzeczywistości, jakby przebywała w świecie, w którym miłość nie jest wymagająca i nie sprawia cierpienia, a dzieci są dobrymi duszkami pozbawionymi fizycznych potrzeb, nie muszą jeść i nie robią kupy.

Niedawno zaczęły się letnie wakacje, ogromna pusta przestrzeń trzech miesięcy bez zajęć szkolnych.

– Wybierz się w jakieś weselsze miejsce.

– Nie ma sensu podróżować w kierunku przeciwnym do stanu psychiki.

Gaetano wypija łyk wina. Zna ją. Potrzebuje silnych wrażeń. Pusta monotonia dobrobytu nudzi ją, gasi.

Przeżył z nią prawie dziesięć lat. Przez cały ten czas wysłuchiwał krytycznych opinii na temat ludzi, którzy koncentrują się jedynie na zarabianiu i wydawaniu pieniędzy, którzy dokonują ogromnych wysiłków po to tylko, by doświadczyć banalnych uczuć, nieuzasadnionych smutków i depresji.

– Wiesz, w czym tkwi problem? W naszych czasach nikt nie ma dość odwagi, by zrobić to, co najprostsze i konieczne, dać sens własnemu życiu. To, o co ludzie od początku swoich dziejów starali się najbardziej, walcząc, ryzykując, podejmując najtrudniejsze wyzwania, my dzisiaj uważamy za niepotrzebny wysiłek.

Gaetano przytakuje. Znalazł właśnie w karcie danie o nazwie kotlet wiosenny. Smażony na tłuszczu kawał mięsa, któremu pozorów lekkości i wiosennego charakteru ma przydać sos ze świeżych pomidorów. Szuka wzrokiem kelnerki, jej pupy w opiętych, wytartych dżinsach.

– Ludziom nie zależy na tym, żeby poznać samych siebie.

Widać, że sformułowanie tych zarzutów poprawiło jej samopoczucie, uznała pewnie siebie za osobę o inteligencji wyższej niż przeciętna.

Ponownie podnosi kieliszek do ust.

– Dopadła nas depresja, jak kretyni daliśmy się dopaść.

Gaetano spuszcza głowę, odrywa palcami kawałek chleba. Nie ma wątpliwości, do kogo Delia kieruje swoje zarzuty. Zanim usiadła przy tym stoliku, postanowiła go zgnębić. Sprawić, żeby poczuł się łajdakiem. Jednym z tych, którzy zgadzają się na bezwartościowe życie.

– To niezbyt pocieszające…

– Nie ja zaproponowałam to spotkanie.

Gaetano wie, że nie tak powinien się rozpocząć ten ich wspólny wieczór. Jest scenarzystą. Najchętniej podarłby kartki z opisem tej sceny i zaczął od nowa.

Delia umyła włosy, zrobiła makijaż. Chciała pokazać, że dobrze sobie radzi, postawić mur godności. Ma na sobie sukienkę, której on nie zna, a może tylko nie pamięta.

– To nowa sukienka?

– Mam ją od dawna.

Sprawia mu przyjemność, że dla niego włożyła tę sukienkę z łódkowym dekoltem. Cieszy się, że skłonił ją do spotkania poza domem. Wyobraża ją sobie, jak się ubierała, jak wkładała sandały na wysokich obcasach.

On też ubrał się starannie, włożył nową, białą koszulę, rozwichrzył włosy przed lustrem w wynajętym mieszkaniu, podciągnął się pięćdziesiąt razy na drążku. Jest zadowolony, że siedzą w tej restauracyjce, z daleka od rozrzuconych dresów dzieci, od zapachu domowej kolacji. Że znajdują się na ziemi niczyjej.

To modny lokal, podają w nim dania niewymyślne, ale i niebanalne, mają dobre wina. Wybrał go Gaetano, spodobała mu się jego pogodna i nieformalna atmosfera. Stoliki chwieją się trochę na nierównym podłożu. Miał nadzieję, że prowizoryczna scenografia tego miejsca pomoże im się rozluźnić, zachowywać mniej sztywno. Tak, żeby mogli w każdej chwili powiedzieć: znaleźliśmy się tutaj przypadkiem, zjemy coś albo tylko przekąsimy. Ale jeżeli chcesz, możemy równie dobrze zaraz wstać od stolika i pospacerować w ciemnościach. Zależało mu na tym, żeby Delia poczuła się swobodnie. Przynajmniej przez jeden wieczór. I żeby nie było im tak ciężko przebywać z sobą.

Zastanawia się, kiedy pojawił się ten ciężar. Chyba wtedy, gdy wewnętrzne rozchybotanie każdego z nich stopiło się w jedno i utworzyło jarzmo o wadze ołowiu.

Oboje utkwili wzrok w prostokątnych kawałkach papieru w kolorze jutowego worka. Delia gładzi swoją serwetę tuż przy widelcach, oddziera kawałeczek papieru paznokciem.

Gaetana razi ta naddarta serweta. Było tak miło i estetycznie. Wystarczył drobiazg, prawie niezauważalny gest, żeby zmienił mu się humor. Gdyby poddał się impulsowi, posłałby wszystko do diabła. Miał ochotę złapać ją za przegub i wykręcić jej rękę.

Delia zwija oderwany kawałeczek serwety, zbliża go do świecy, nadpalony papier spada do miękkiego wosku jak martwy owad.

Do stolika podchodzi kelnerka, pyta, co wybrali. To ładna dziewczyna, wszystkie kelnerki w tym lokalu są ładne. I bardzo młode.

– Ja zamówię kotlet wiosenny.

Kelnerka zapisuje w swoim bloczku, pociąga nosem, widać, że się spieszy.

– A pani?

Delia prostuje się. Nie spodobało jej się to obcesowe pytanie. Niczego nie wybrała. Nie jest głodna. Patrzy na kelnerkę, na jej odkryty brzuch, którym prawie dotyka ich stolika.

Gaetano czuje się skrępowany, ma ochotę powiedzieć dziewczynie, żeby odstąpiła krok do tyłu. Kiedy odbierała zamówienie od pary starszych ludzi, pochyliła się i naprężyła jak kotka, uwydatniając jędrne pośladki. Nie mógł się w tym momencie powstrzymać od myśli, że jest już we właściwej pozycji i że chciałby wiedzieć, do jakiego typu kobiet należy. To normalne, że mężczyzn osaczają takie myśli, i kelnerka naturalnie nie mogła tego nie wiedzieć.

Gaetano uderza palcem po wargach, nie patrzy na Delię. Czuje się, jakby go złapano na gorącym uczynku, choć przecież jest zupełnie niewinny. Dopiero od paru miesięcy nachodzą go na nowo fantazje erotyczne, od popołudnia, gdy świętowali urodziny jednego z synów. Wcześniej było mu tak bardzo źle, że gdyby nawet przyszła do niego naga Megan Fox, usłyszałaby od niego: przepraszam, kotku, ale jestem zajęty, właśnie umieram i przed śmiercią nie mam ochoty się z nikim kochać.

Delia rezygnuje z placka wegetariańskiego. Zamawia zupę jarzynową z ryżem. Pyta, czy jarzyny są na pewno sezonowe i czy w zupie jest imbir. Ma uczulenie na imbir, a ostatnio dodaje się go do wszystkiego, w przekonaniu, że elementy Orientu przydają lekkości ponuremu Zachodowi. Odkryła, że cały imbir jest importowany z Chin i jako korzeń wchłania i magazynuje substancje chemiczne używane w ogromnych ilościach przy jego uprawie.

Gaetano natomiast zajada się imbirem, w restauracjach japońskich potrafi jeść go całymi łyżkami. Może to forma buntu przeciw Delii i lalkom Daruma. A może po prostu imbir mu smakuje.

Chciałby kiedyś znowu tak żyć jak przed dziesięciu laty, kiedy w ogóle nie przejmował się tym, co ma na talerzu. Jednak tego wieczoru przychodzi mu do głowy, że może już nigdy nie będzie potrafił beztrosko używać życia, nie asekurując się zaciśniętymi pięściami.

Wszystko się skomplikowało. Zmienił się dogłębnie i bezpowrotnie. Ale czy nie tego właśnie pragnął, wiążąc się z Delią? Chciał stać się człowiekiem bardziej świadomym, bardziej troskliwym i zapobiegliwym. Jak bohaterzy niektórych filmów biorący na siebie ciężar podejmowania decyzji, pełną odpowiedzialność za życie swoje i swojej kobiety. A ona wydawała mu się wręcz niewiarygodnie skłonna wpasować się w ten plan, gotowa zostawić wszystko, by założyć z nim rodzinę, żeby się o niego troszczyć i pomóc mu stać się takim człowiekiem, jakim zawsze chciał być, ale nie wierzył, że może mu się to udać.

W świecie, w którym prawość nie jest w cenie, Delia była dla niego jak latarnia morska. Podobały mu się dziewczęta w pogniecionych spódnicach, obszernych swetrach i sportowych butach, z dziwnymi fryzurami i książkami pod pachą. Delia była właśnie taka. Energiczna i niekonwencjonalna, przesiąknięta rozterkami egzystencjalnymi, ale przy tym emanowała spokojem. Kojarzyła mu się z kotwicą szarpaną sztormowymi falami, która jednak trwa na swoim miejscu i niewzruszenie wypełnia swoje zadanie.

– Może pojadę do Szkocji.

Z Kalkuty do Szkocji – niezły przeskok. Gaetano wypił już kieliszek wina, więc teraz jest mu łatwiej potakiwać. Otwiera szeroko oczy i przybiera tępawy wyraz twarzy jak zawsze, gdy chce okazać zainteresowanie czymś, co w rzeczywistości w ogóle do niego nie dociera.

Delia jest poważna, widać, że zanurzyła się głęboko w nastroju dramatycznym, znać po niej napięcie jak u skippera kierującego jachtem „New Zealand”.

– W końcu nie byliśmy w Nowej Zelandii. I nigdy już tam nie pojedziemy.

Gaetano nie może powstrzymać się od uśmiechu, w którym mieszają się czułość i politowanie.

Nie mówi, że i on pomyślał o Nowej Zelandii, o długiej podróży, w którą zamierzali się wybrać z dziećmi, o ciągnących się kilometrami połaciach dziewiczej ziemi i nieprzeliczonych stadach owiec.

To jedna z tych rzeczy, które go złoszczą, bo wciąż jeszcze robią na nim ogromne wrażenie. Czyli fakt, że myślą jednocześnie o tym samym. I to o czymś, co nie ma żadnego związku z sytuacją ani z toczącą się rozmową. Nie wiadomo, skąd nadlatuje, i dokładnie w tym samym momencie przychodzi obojgu do głowy ta sama myśl.

Kiedyś w takich wypadkach wybuchali śmiechem i Gaetano zaczepiał najmniejszy palec u ręki o palec Delii. Jak w dziecięcej zabawie, oboje wypowiadali potem jedno z dwóch słów: flik albo flok. Wierzyli, że jeśli powiedzą to samo, spełnią się marzenia, o których przy tym myśleli, ale zwykle były to marzenia tak błahe albo szalone, że szybko o nich zapominali i nie sprawdzali, czy się ziściły. Przy ostatniej takiej okazji Gaetano wyraził pragnienie, żeby im się udało zostać razem.

Teraz jest jak najdalszy od takich idiotycznych zabaw. Nie przyniosły mu szczęścia. Podobnie zresztą jak wiele innych rzeczy, których już nigdy więcej nie będzie musiał robić.

Pomyślał, że dzieci też nie dały mu szczęścia. Ale zaraz się tego zawstydził.

Gdyby nie dzieci, nie musiałby teraz siedzieć naprzeciwko tej kobiety. Kim ona właściwie jest? Jak to się dzieje, że sięga się do tej, a nie innej kieszeni? Tylko po to, żeby potem cierpieć…

Wiele razy, spoglądając na nią, myślał: co ja mam z tobą wspólnego? Dlaczego muszę cię znosić? Twój zapach i całą resztę. Twoją twarz z wymalowanymi na niej rozczarowaniem i niechęcią.

Patrzy przed siebie. Kelnerka niesie kotlet wiosenny, ale nie dla niego. Stawia go przed starszym panem przy stoliku pod ścianą. Gaetano widzi, jak ten podnosi pomarszczoną, opaloną dłoń w geście podziękowania. Wygląda na podstarzałego bon vivanta, z tych, którzy w restauracji mają swoje stałe miejsce. Przytrzymuje kelnerkę za łokieć, rozśmiesza ją, udając, że gra na skrzypcach.

Gaetano przypomina sobie, że słyszał tu kiedyś dźwięki instrumentów. Gdzieś w pobliżu restauracji jest ognisko muzyczne. Chciał nawet tam zajść i zapytać, czy mógłby się zapisać na lekcje. Z przyjemnością wróciłby do gry na perkusji. Właściwie nigdy nie uczył się muzyki, grał ze słuchu, kierował się instynktem.

Nie należy kierować się instynktem. To błąd. Instynkt doprowadzi cię do pewnego miejsca, po czym cię opuści. Dojrzewasz, starzejesz się i wtedy zostajesz z niczym, bo instynkt umiera młodo. Zastępuje go niepewność, a ty już zawsze będziesz więźniem swoich ograniczeń i ignorancji.

Kilka razy zdarzyło im się kochać na odległość. W tej samej chwili zaczynali się pocić, zwijać z pożądania i rozkoszy gdzieś w parku czy autobusie, daleko od siebie.

Ta sama myśl, przemierzywszy błyskawicznie dzielącą ich odległość, mury budynków i ulice zakorkowane samochodami, atakowała ich jednocześnie. Dopadało ich uczucie bliskości tak silne, jakby to były ręce sięgające z przeciwległego końca miasta, by rozchylić żebra i dotknąć serca.

– Dzisiaj wyobraziłem sobie, że się z tobą kocham.

– Ja też.

– Kiedy? Gdzie wtedy byłaś?

Bardzo ich ekscytowało to duchowe zespolenie (oboje byli w tamtych czasach dość egzaltowani). Pozacielesny kontakt – ten przywilej mistyków, którego można dostąpić tylko po latach ćwiczeń i medytacji – dla nich był rzeczą naturalną i niezbędną do życia.

Gaetano już właściwie w to nie wierzy, nie ma pewności, czy naprawdę tego doświadczali. Jedynie Delia, siedząca teraz przed nim, przypomina, że tak właśnie było.

Ale być może doznawali po prostu wyuzdanej żądzy i maskowali ją różową sukienką duchowej miłości. Nadprogramowe polucje – na jawie, bez wilgotnych snów.

Delia się zastanawia.

Za każdym razem, gdy ma przed sobą Gaetana, jego szerokie ramiona, ten skrawek skóry nad kołnierzykiem koszuli, zastanawia się, dlaczego wtedy się nie zatrzymała, nie cofnęła. Dlaczego przekroczyła ten próg.

Wystarczyło, żeby wyjechała ze swoją przyjaciółką Micol, tak jak to planowały tamtego lata, znalazłszy się w próżni po obronie pracy magisterskiej. Miały jechać do Londynu. To miasto pobudziłoby ją do działania, tam prowadzono awangardowe badania nad makrobiotyką i uprawami biodynamicznymi. W Londynie mogła rozpocząć karierę dietetyczki. W nocy kelnerowanie, w dzień wielka przygoda.

Micol dzwoni jeszcze od czasu do czasu. Została tam, ma mieszkanie w South Kensington. Pracuje w teatrze jako scenografka i jest wściekła na laburzystów jak wszyscy postępowi Brytyjczycy. Ma syna i męża, który ją zdradza i którego ona też zdradza. Pomimo to twierdzi, że żyją w udanym związku. Delia nie rozumie, jak można żyć z kimś w udanym związku i jednocześnie prężyć biodra w cudzych łóżkach.

A może to rozumie. Teraz rozumie dużo rzeczy, których wolałaby nie rozumieć. Zna wszystkie odcienie szarości.

Poznała też czerń, ale jej unika. Co nie znaczy, że czerń zniknęła z jej życia.

Biel należy już tylko do dzieci. Biel skóry, gdy są chore, biel kartek, na których rysują.

Mogła wyjechać, zostawić tę dzielnicę, park, w którym paliła skręty, gdy była młodą dziewczyną, i do którego chodzi teraz z dziećmi na spacery i schyla się po każdy papier zaśmiecający alejki.

Mogła mieć inne życie, beztroskie. Życie egoisty i samotnika, który w każdej chwili może wybrać się w podróż do Kalkuty albo Aberdeen, zgubić się gdzieś w świecie. Albo się odnaleźć.

Ona, pomimo wszystko, odnalazła się.

Kiedyś powiedziała Gaetanowi: ludzie stają się po prostu tacy, jacy są.

Ale ona nie była taka, jaką się stała.

Była o wiele bardziej prawa. Tylko że życie jest jednym wielkim oszustwem.

Więc teraz jest taka, jaka jest.

W wieku trzydziestu pięciu lat znalazła się za zatrzaśniętymi drzwiami.

W wieku trzydziestu pięciu lat wciąż stoi na progu.

Wystarczyło przyjrzeć się uważnie Gaetanowi, żeby zrozumieć, że do niej nie pasuje, że oboje do siebie nawzajem nie pasują. Nie było ich stać na wypełnienie zadania, które sobie wyznaczyli. Oboje mieli przerost ambicji i zaburzenia życia uczuciowego. Obwąchali się w ciągu kilku zaledwie godzin i byli przekonani, że uda im się zapełnić wszystkie luki samą tylko siłą woli. Ale w tej ich egzaltacji tkwił już zarodek klęski.

Dwoje nieśmiałych ludzi pragnących powetować sobie stracone szanse, bardzo chcących wierzyć w wyjątkowość ich relacji. Przerażający przykład współczesnego związku kobiety i mężczyzny.

– W Szkocji przynajmniej nie jest gorąco.

Tak, Delia źle znosi wysoką temperaturę i on, rzecz jasna, dobrze o tym wie. Minęło za mało czasu, by dostąpił łaski zapomnienia o czymkolwiek, co jej dotyczy.

– Zresztą nie wiem. Może nie wyjadę, zostanę. Zamknę się w domu. Będę czytać.

Gaetano nie pyta, jaką książkę teraz czyta albo ma zamiar przeczytać.

– Tak, to chyba najlepszy pomysł.

Sam dużo czytał, kiedy jeszcze mieszkali pod jednym dachem. Karmił się tandetą. Połykał biografie piosenkarzy rockowych i neonazistów wytatuowanych od stóp do głów, obkładał się podręcznikami kreatywnego pisania, na początku każdego roku kupował sobie nową Księgę rekordów Guinnessa. Rechotał ze śmiechu nad zdjęciem człowieka o najbardziej na świecie rozciągliwej skórze przekłutej niezliczonymi piercingami. Fascynowały go wszelkie zniekształcenia i szpetota, zdjęcia ultrasonograficzne ciąż mnogich, na których płody przypominały mrówki.

– Powinieneś się poważnie zastanowić nad swoim upodobaniem do wszystkiego, co anormalne i ohydne.

– To mnie bawi i inspiruje.

– Oddala cię od rzeczywistości.

– Właśnie o to mi chodzi.

Zwyczajność odstręczała go, wystrzegał się jej. Uwielbiał horrory pośledniej klasy i psychodeliczne fantasy.

– Tego właśnie oczekuję od filmów i książek: silnego kopniaka. Żeby się znaleźć jak najdalej od powszedniego gówna.

Na co dzień musiał się taplać w brei telewizyjnych oper mydlanych, ale w pamięci swojego maca trzymał tobołek z odlotowymi koszmarami, z bajkami miejskimi zaludnionymi ohydnymi karłami i dobrymi wróżkami ladacznicami.

Delia uwielbiała książki bez akcji. Wystarczały jej emocje, ludzie, którzy się mijają, czasem ocierają o siebie, ale się z sobą nie łączą. Stosunki bez ejakulacji.

Podobnie było w łóżku. On wolałby wszystko załatwić od razu, ona natomiast wpatrywała się w niego nieruchomo, jakby czekała na nadejście wieczności.

Miała nosa do dobrych książek. Mało znani autorzy, niszowe wydawnictwa, pisarze z Afryki. Kupowała je w małych księgarniach, zawsze potrafiła dobrze wybrać. Wkładała spinkę do włosów między kartki, by zaznaczyć miejsce, w którym przerwała lekturę. Być może te książki były lepsze od innych tylko dlatego, że to ona je wybrała. Tego wieczoru wspomnienie Delii siedzącej na kanapie z podwiniętymi nogami, w bawełnianej bluzce, z twarzą bez makijażu skupioną na lekturze przyprawiło go o lekkie mdłości.

Teraz już wie. Ludzie powinni się rozstać, zanim dojdą do tego punktu. Tego, do którego doszli oni. Żeby uniknąć najgorszego.

Ale tak się prawie nigdy nie dzieje. Ludzie schodzą na samo dno, nurzają się po szyję w gównie, także tym, które nie jest ich. W gównie wylewającym się ze ścieków całego miasta, pochodzącym od wszystkich par, które rozstały się wcześniej albo rozstają w tym samym czasie co oni. Bo gówno zlewa się w podziemnych kanałach i wszystkie pary dają się w nie wessać, przemierzają tę samą trasę w zamku strachu.

Nie, nie należy dochodzić do punktu, do którego doszli oni.

Przy pierwszych symptomach trzeba odejść, zostawić puste pole. I tak nie będzie już lepiej, tylko coraz gorzej.

Ale ludzie o tym nie wiedzą. Do końca mają nadzieję i przez cały czas cierpią.

Tylko ci, co przez to przeszli, wiedzą, jak to boli.

Kiedy wracasz i kiedy wychodzisz, kiedy zaczynasz wyładowywać się na przedmiotach, tłuczesz filiżankę do kawy, z której piłeś wino, strącasz ułożone w stos płyty kompaktowe. Kiedy młodszy synek płacze, a starszy oddycha płytko jak kot, który nie chce, żeby go znaleziono. Bo już się nauczył. A ty nawet na nie nie patrzysz, na te twoje dzieci, bo nie chcesz, żeby się do ciebie przyczepiły. Bo wolałbyś, żeby nigdy nie przyszły na świat. Bo czujesz, że nie jesteś nic wart. I to ona do tego doprowadziła.

Masz rację. Wiesz, że masz rację.

Ona też uważa, że ma rację.

W rzeczywistości żadna racja nie istnieje. Dzieci wiedzą, że przestały być racją istnienia, że przestały być czymkolwiek.

Będzie trzeba czasu, żeby każde z nich znów stało się kimś lub czymś. Na przykład zranionym złym psem.

Tak czy inaczej, rodzina umarła. Tworzą ją nierozsądni dorośli i zagubione dzieci, które sikają do łóżek i skarżą się na głód o drugiej w nocy.

Doszli do punktu szczytowego. Już się pozabijali, ale dalej żyją. Mordercy i ofiary przy jednym kuchennym stole.

To chwila, kiedy chciałbyś umrzeć, ale wiesz, że nikt nie umrze, i to jest jeszcze gorsze.

To cholerne obsmarkane dziecko patrzy na ciebie. Jest naprawdę małe. Jest naprawdę twoje. I wiesz, że to nie w porządku, ale nic na to nie możesz poradzić.

Wszystko się powykrzywiało i poplątało jak zarośla w zaczarowanym lesie, a ty leżysz w nim przygnieciony ciężkim pniem. I dusisz się.

Gaetano tkwił przy konsoli Wii, brał zakręty na symulatorze z prędkością 300 kilometrów na godzinę. Delia starała się sprowadzić go z powrotem.

– Popatrz przez dziesięć minut na rękę Cosma.

On roześmiał się.

– Popatrzyłem, i co z tego?

– To nie było dziesięć minut.

– Wszystko jedno. Nie nudź.

– Gdybyś naprawdę popatrzył dłuższą chwilę na jego rękę…

– To co?

– To dowiedziałbyś się, gdzie jesteś. Gdzie powinieneś być.

Tego wieczoru siedzą przy stoliku wystawionym na lato do restauracyjnego ogródka. Wokół są ludzie, mężczyźni i kobiety, pary. Piją wino.