Nocni goście - ebook

Dramat „Nocni goście” przedstawia historię strajku okupacyjnego w stanie wojennym w największym zakładzie pracy na warszawskiej Pradze Południe.

Osoby:

Roman Dobromierski – przywódca strajku

Pułkownik Jakub Frycz – komendant wojskowy zakładu

Wiktor Bąk – przewodniczący zakładowej „Solidarności”

Lidia Żbik – wykładowca akademicki, autorka Systemu patronackiego

Józef Kacperek – dyrektor ekonomiczny zakładu

Pułkownik Jan Widawski – zastępca komendanta MO w Warszawie

Ogół: Członkowie komitetu strajkowego, pracownicy zakładu, uczestnicy strajku, bufetowa w restauracji na Pradze, żołnierze KBW i zomowcy.SCENA PIERWSZA

Scena przedstawia gabinet wojskowego komisarza zakładu, odpowiedzialnego za produkcję central telefonicznych dla wojska.

Na środku sceny duże okno, a przed oknem opasłe biurko z wygodnym fotelem. Z lewej strony sceny drzwi do gabinetu wytłumione watą i obite skajem. Obok drzwi kanapa i niski stolik. Po prawej stronie sceny oszklona szafa wypełniona segregatorami i metalowa szafa z szyfrowym zamkiem. Pułkownik w polowym mundurze siedzi za biurkiem i przegląda dokumenty. Do pokoju wchodzi czterdziestoletni mężczyzna z widoczną już nadwagą. Komendant wskazuje gościowi miejsce na kanapie i zajmuje miejsce obok mężczyzny.

Pułkownik Jakub Frycz

Zawiedliście mnie dzisiaj, towarzyszu Bąk. Jak mogliście pozwolić na zwołanie prezydium Solidarności, a skoro już do tego doszło, to dlaczego nie przerwaliście zebrania i demonstracyjnie nie opuściliście prezydium. Gdybyście tak postąpili, to nie byłoby quorum do podęcia uchwał.

Bąk

Zostałem na zebraniu prezydium, bo miałem związane ręce, towarzyszu pułkowniku. Statut naszego związku dopuszcza możliwość inicjatywy oddolnej w przypadku złamania porozumień sierpniowych. Dobromierski wykorzystał internowanie trzech członków Solidarności do zorganizowania protestu w naszym zakładzie. Nie miał z tym problemu, bo większość przewodniczących komisji wydziałowych w zakładzie na ulicy Żupniczej ma podobny stosunek do naszej władzy i dlatego doszło do zwołania prezydium. Pozostałem tam tylko dlatego, aby próbować zapanować nad jego przebiegiem, ale zostałem zakrzyczany i musiałem zrezygnować z przewodniczenia obradom. Towarzyszu pułkowniku, moim zdaniem internowanie tych trzech robotników było błędem, za który teraz wszyscy płacimy.

Pułkownik

(Mocno podirytowany). Towarzyszu Bąk, skoro obwiniacie mnie za spowodowanie protestu, to powiem wam, jaki błąd popełniłem. Moim błędem było to, że was posłuchałem i zgodziłem się na wykreślenie Dobromierskiego z listy osób przewidzianych do internowania, gdy dojdzie do ogłoszenia stanu wojennego. Tak mnie wtedy zaskoczyliście swoim poparciem dla dyrektora Kacperka, który przeciwko temu protestował, że wykreśliłem Dobromierskiego z tej listy i wpisałem na to miejsce jego kolegę z ośrodka obliczeniowego, którego często spotykano w Regionie Mazowsze. Kiedy po naradzie spytałem dyrektora Kacperka o to, w jaki sposób zaskarbił sobie wasze poparcie, to powiedział mi, że wstrzymaniem waszego wniosku o dodatkowe pieniądze dla Solidarności.

Bąk

Mylicie się w tej ocenie, towarzyszu pułkowniku. Poparłem dyrektora Kacperka tylko dlatego, że przekonały mnie jego merytoryczne argumenty, którymi uzasadnił swój wniosek.

Pułkownik

Towarzyszu Bąk, nie wciskajcie mi teraz kitu o merytorycznych argumentach. Zamiast bajania o intencjach, to powiedzcie mi teraz o tym, co zamierzacie zrobić, aby nie było strajku w naszym zakładzie.

Bąk

Towarzyszu pułkowniku, ja od samego rana nie robię nic innego. Odbyłem już spotkanie z przewodniczącymi komisji wydziałowych z zakładów na ulicy Chodakowskiej i na ulicy Grochowskiej. Podjęliśmy uchwałę o ograniczeniu protestu tylko do zakładu na ulicy Żupniczej. Teraz musimy przekonać większość pracowników naszego zakładu, aby podczas planowanego wiecu na hali maszyn odrzucili decyzję o strajku.

Pułkownik

Możecie tego dokonać?

Bąk

Sam nie dam rady i będę potrzebował wsparcia od dyrektora zakładu. Dyrektor powinien wystąpić z apelem do pracowników naszych trzech zakładów, aby nie dali się zwieść awanturnikom politycznym i odrzucili pomysł zorganizowania strajku w naszym zakładzie. Powinien on zapewnić pracowników, że dyrekcja podjęła już wszelkie możliwe starania o zwolnienie wszystkich pięciu pracowników, a nie tylko tych, o których upomniała się „Solidarność”, to podkreślenie podważy szczerość intencji protestujących, dla której internowanie szeregowych członków „Solidarności” ma większe znaczenie niż wiceprzewodniczącego zakładowej organizacji i członka prezydium. W wystąpieniu dyrektora powinno także znaleźć się stwierdzenie, że dyrekcja zakładu otoczyła już należną troską rodziny internowanych. Myślę, że po takim apelu dyrektora zakładu możemy już być spokojni o wynik głosowania na wiecu.

SCENA DRUGA

SCENA TRZECIA

Darmowy fragment