Facebook - konwersja
Czytaj fragment
Pobierz fragment

O chłopcu, ptaszynie i pewnym trumniarzu - ebook

Wydawnictwo:
Data wydania:
17 października 2018
Format ebooka:
EPUB
Format EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie. Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego, który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego, który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Produkt niedostępny.  Może zainteresuje Cię

O chłopcu, ptaszynie i pewnym trumniarzu - ebook

Allora to magiczne miejsce, gdzie zawsze słychać szum fal, widać latające ryby i każdy wie wszystko o wszystkich.
Alberto po trzydziestu latach ciężkiej pracy jako trumniarz czuje się przeraźliwie samotny. Jednak wraz z pojawieniem się w Allorze chłopca o imieniu Tito i jego niezwykłej ptaszyny Fii, los Alberto nieoczekiwanie się odmienia.
Życie trumniarza już nigdy nie będzie takie samo.

Kategoria: Dla dzieci
Zabezpieczenie: Watermark
Watermark
Watermarkowanie polega na znakowaniu plików wewnątrz treści, dzięki czemu możliwe jest rozpoznanie unikatowej licencji transakcyjnej Użytkownika. E-książki zabezpieczone watermarkiem można odczytywać na wszystkich urządzeniach odtwarzających wybrany format (czytniki, tablety, smartfony). Nie ma również ograniczeń liczby licencji oraz istnieje możliwość swobodnego przenoszenia plików między urządzeniami. Pliki z watermarkiem są kompatybilne z popularnymi programami do odczytywania ebooków, jak np. Calibre oraz aplikacjami na urządzenia mobilne na takie platformy jak iOS oraz Android.
ISBN: 978-83-8154-061-2
Rozmiar pliku: 5,0 MB

FRAGMENT KSIĄŻKI

Miasteczko Allora słynęło z dwóch rzeczy. Pierwszą były latające ryby, a drugą – uroda jego krętych uliczek. Z całego kraju zjeżdżali się turyści, żeby oglądać, jak ryby wyfruwają z wody, i artyści, żeby malować kolorowe domy, które wyrastały niczym schodki na wzgórzu Allora. Barw było tyle, że artystom zabrakło odcieni, żeby je malować, i mówiono (a w każdym razie tak twierdziły siostry Finestry), że wielki artysta Giuseppe Vernice wymyślił zupełnie nową barwę specjalnie po to, żeby namalować dach ich domu.

– Nazywała się „wykwintne żółtko” – tłumaczyła Rosa Finestra każdemu, kto chciał słuchać.

– Powstała ze sproszkowanego oka pawiego pióra – dodawała Clara Finestra, kiwając głową z mądrą miną.

Choć siostry rozpływały się w zachwytach nad swoim jaskrawym domem, to jednak sąsiedni budynek jeszcze bardziej rzucał się w oczy.

Dom Alberta Cavella górował nad wszystkimi zabudowaniami na wzgórzu. Wyżej, na samym szczycie, był już tylko cmentarz. Budynek wznosił się niczym jaskrawy lazurowy klejnot połyskujący nad morzem. I był nie tylko jaskrawy. Był głośny. Był głośny, kiedy wprowadził się do niego Alberto ze swoją żoną, Violettą. Stał się jeszcze głośniejszy po narodzinach ich pierwszego dziecka, dziewczynki o imionach Anna Marie, i jeszcze głośniejszy po przyjściu na świat ich syna, Antonia, i jeszcze głośniejszy, kiedy mały cud o imieniu Aida po raz pierwszy zapłakał w jego jaskrawych ścianach.

Alberto był stolarzem: najlepszym w całej Allorze. Za dnia robił łóżka, stoły i krzesła na zlecenie klientów, a w nocy tworzył zabawki dla dzieci.

Z każdą nową zabawką dom wypełniał się innymi odgłosami: piskami radości, kiedy Anna Marie zeskakiwała z obrotowego krzesełka, gniewnymi okrzykami Aidy, która domagała się, żeby brat oddał jej ulubioną lalkę, i wołaniem: „Wio! Wio!”, kiedy Antonio galopował na drewnianym koniu w górę i w dół po schodach.

Ich dom był pełen światła, śmiechu i harmidru przez siedem szczęśliwych lat. Do nadejścia zarazy.

Zaraza pojawiła się w najchłodniejszym miesiącu zimy, ale do Allory dotarła dopiero wiosną.

Pierwsi zachorowali ludzie na budowie nowej kolei, która łączyła Allorę z północą, a potem lekarze, którzy się nimi zajmowali, i artyści, którzy przyjechali malować miasteczko. Tylko jedna rodzina była na tyle bogata, żeby uciec. Burmistrz zabrał swoich bliskich na długie wakacje w miejsce, gdzie zaraza nie dotarła.

– Powodzenia! – zawołał przez tłuste ramię, kiedy luksusowy powóz ciągnięty przez sześć białych koni wywoził ich w siną dal.

Na początku zmarłych chowano na cmentarzu pojedynczo, potem po dwoje, następnie po troje w jednym grobie – ale kiedy zaraza się rozprzestrzeniła, trzeba było znaleźć inne rozwiązanie.

Z tyłu w ogrodzeniu cmentarza zrobiono furtkę, a w skale wykuto wąskie schody, które prowadziły do wody. Martwych nie zakopywano, tylko owijano w koce i wrzucano do rozszalałego morza.

W miarę jak liczba zmarłych rosła, a żywych malała, na brukowanych ulicach Allory robiło się coraz ciszej. Nikt nie malował domów, a okiennice, kiedyś otwierane na powitanie wiosny, były zatrzaśnięte na głucho. Nawet siostry Finestry nie wychylały z domu swoich wścibskich nosów.

Podobnie jak nieukończone obrazy, które leżały porzucone na ulicach, Allora zaczęła blaknąć.

Zaraza wspinała się po wzgórzu – budynek po budynku – aż w końcu dotarła do domu Alberta.

Najpierw zabrała najstrasze dziecko. Kiedy Anna Marie czytała książkę na ulubionym krześle, Alberto dostrzegł za jej lewym uchem fioletowy ślad. Potem zachorował Antonio. Kiedy chłopiec zmagał się w łóżku z chorobą, ślad pojawił się na ciele małej Aidy.

Violetta i Alberto troszczyli się o każde z chorych dzieci. Całowali je, kiedy płakały, tulili je, kiedy kwiliły, a gdy na każde z nich przychodził jego czas, mówili:

– Ależ tak, oczywiście, że pewnego dnia znów się spotkamy.

Violetta dotrzymała obietnicy i dołączyła do dzieci dwa dni później. Kiedy tego samego wieczoru tragarze zmarłych przyszli po ciała, Alberto ich nie oddał.

– Nie mogę – powiedział dwóm mężczyznom czekającym przed frontowymi drzwiami. – Nie mogę pozwolić wam ich wyrzucić. Nie do tego okrutnego morza.

Nawet z miejsca, gdzie stał, przed położonym najwyżej na wzgórzu domem Alberto widział wzbijającą się pianę tam, gdzie fale uderzały o szare kamienie na dole. Nie mógł znieść myśli, że jego bliscy mieliby być wrzuceni właśnie tam.

– Musi pan coś z nimi zrobić – odparli mężczyźni. – Nie może ich pan zostawić w domu. To sprzyja rozprzestrzenianiu się zarazy.

– Pochowam ich.

– Wszyscy trumniarze nie żyją. Dziś rano zmarł ostatni.

– Więc sam złożę im trumny.

I Alberto właśnie tak zrobił. Poszedł do swojego warsztatu i po raz pierwszy zbudował coś nie dla żywych, lecz dla zmarłych. Zbił trumnę dla żony, trumnę dla najstarszej córki, trumnę dla jedynego syna i trumnę dla małej Aidy. Każda była mniejsza od poprzedniej i mieściły się w sobie jak matrioszki.

Kiedy jego bliscy zostali pochowani, Alberto wrócił do warsztatu i zaczął szykować trumnę dla siebie. Ale kiedy ją skończył... zaraza opuściła miasto. Burmistrz wrócił z wakacji, siostry Finestry otworzyły na powrót okiennice, a ludzie znów zaczęli spacerować ulicami Allory.

Jednak zamiast do nich dołączyć, Alberto siedział każdego dnia obok swojej trumny, czekając, aż fioletowy ślad znów się pojawi i tym razem zabierze jego.

------------------------------------------------------------------------

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki

------------------------------------------------------------------------
mniej..

BESTSELLERY

Kategorie: