Obiecaj mi - ebook

HAR­LAN CO­BEN

Współ­cze­sny pi­sarz ame­ry­kań­ski, któ­ry uzna­nie w krę­gu mi­ło­śni­ków li­te­ra­tu­ry sen­sa­cyj­nej zdo­był trze­cią książ­ką Bez skru­pu­łów, opu­bli­ko­wa­ną w 1995. Jako pierw­szy współ­cze­sny au­tor otrzy­mał trzy pre­sti­żo­we na­gro­dy li­te­rac­kie przy­zna­wa­ne w ka­te­go­rii po­wie­ści kry­mi­nal­nej, w tym naj­waż­niej­szą – Ed­gar Poe Award. Świa­to­wa po­pu­lar­ność Co­be­na za­czę­ła się w 2001 od thril­le­ra Nie mów ni­ko­mu, be­st­sel­le­ra w USA i Eu­ro­pie (ze­kra­ni­zo­wa­ne­go w 2006 przez Gu­il­lau­me’a Ca­ne­ta; obec­nie w USA po­wsta­je re­ma­ke). Ko­lej­ne po­wie­ści, za któ­re otrzy­mał wie­lo­mi­lio­no­we za­licz­ki od wy­daw­ców, m.in. Bez po­że­gna­nia, Nie­win­ny, W głę­bi lasu, Za­gi­nio­na, Na go­rą­cym uczyn­ku, Wszy­scy mamy ta­jem­ni­ce, Schro­nie­nie, Zo­stań przy mnie i Se­conds Away uczy­ni­ły go me­ga­gwiaz­dą ga­tun­ku i jed­nym z naj­chęt­niej czy­ta­nych au­to­rów, tak­że w Pol­sce. W mar­cu 2013 uka­zał się jego nowy thril­ler Six Years.Tego au­to­ra

NIE MÓW NI­KO­MU

BEZ PO­ŻE­GNA­NIA

JE­DY­NA SZAN­SA

TYL­KO JED­NO SPOJ­RZE­NIE

NIE­WIN­NY

W GŁĘ­BI LASU

ZA­CHO­WAJ SPO­KÓJ

MI­STY­FI­KA­CJA

NA GO­RĄ­CYM UCZYN­KU

KLI­NI­KA ŚMIER­CI

ZO­STAŃ PRZY MNIE

SZEŚĆ LAT PÓŹ­NIEJ

Jako współ­au­tor

AŻ ŚMIERĆ NAS ROZ­ŁĄ­CZY

NAJ­LEP­SZE AME­RY­KAŃ­SKIE OPO­WIA­DA­NIA KRY­MI­NAL­NE 2011

z My­ro­nem Bo­li­ta­rem

BEZ SKRU­PU­ŁÓW

KRÓT­KA PIŁ­KA

BEZ ŚLA­DU

BŁĘ­KIT­NA KREW

JE­DEN FAŁ­SZY­WY RUCH

OSTAT­NI SZCZE­GÓŁ

NAJ­CZAR­NIEJ­SZY STRACH

OBIE­CAJ MI

ZA­GI­NIO­NA

WSZY­SCY MAMY TA­JEM­NI­CE

SCHRO­NIE­NIE

KIL­KA SE­KUND OD ŚMIER­CI

www.har­lan­co­ben.com1

Za­gi­nio­na dziew­czy­na – wciąż mó­wi­li o niej w wia­do­mo­ściach, za­wsze po­ka­zu­jąc to zwy­czaj­ne szkol­ne zdję­cie za­gi­nio­nej na­sto­lat­ki, wie­cie ja­kie: tę­czo­we roz­my­te tło, prze­sad­nie sta­ran­ne ucze­sa­nie i za­kło­po­ta­ny uśmiech – a po­tem krót­kie cię­cie i wi­dzi­my zroz­pa­czo­nych ro­dzi­ców na traw­ni­ku przed do­mem, oto­czo­nych la­sem mi­kro­fo­nów – mat­ka w mil­cze­niu roni łzy, oj­ciec drżą­cy­mi war­ga­mi od­czy­tu­je oświad­cze­nie… Ta dziew­czy­na, ta za­gi­nio­na dziew­czy­na, wła­śnie prze­szła obok Edny Sky­lar.

Edna za­sty­gła.

Stan­ley, jej mąż, zro­bił jesz­cze dwa kro­ki, za­nim za­uwa­żył, że żony już nie ma u jego boku. Od­wró­cił się.

– Edno?

Sta­li w cen­trum No­we­go Jor­ku, w po­bli­żu skrzy­żo­wa­nia Dwu­dzie­stej Pierw­szej Uli­cy z Ósmą Ale­ją. Tego so­bot­nie­go po­po­łu­dnia na uli­cach było nie­wie­le po­jaz­dów. Za to chod­ni­ka­mi prze­wa­la­ły się tłu­my pie­szych. Za­gi­nio­na dziew­czy­na kie­ro­wa­ła się w stro­nę śród­mie­ścia.

Stan­ley wes­tchnął ze znu­że­niem.

– Co zno­wu?

– Cii.

Mu­sia­ła się za­sta­no­wić. To szkol­ne zdję­cie dziew­czy­ny, to na tę­czo­wym roz­my­tym tle. Edna za­mknę­ła oczy. Sta­ra­ła się przy­wo­łać ten ob­raz z pa­mię­ci. Zna­leźć po­do­bień­stwa i róż­ni­ce.

Na fo­to­gra­fii za­gi­nio­na dziew­czy­na mia­ła dłu­gie my­sie wło­sy. Ko­bie­ta, któ­ra prze­szła obok – ko­bie­ta, nie dziew­czy­na, po­nie­waż prze­cho­dzą­ca wy­glą­da­ła na star­szą, ale może zdję­cie zro­bio­no daw­no – mia­ła wło­sy rude, krót­sze i lek­ko krę­co­ne. Dziew­czy­na ze zdję­cia nie no­si­ła oku­la­rów. Ta idą­ca na pół­noc Ósmą Ale­ją mia­ła szkła w mod­nych pro­sto­kąt­nych opraw­kach. Ubra­nie i ma­ki­jaż bar­dziej do­ro­słe. Lep­sze okre­śle­nie nie przy­cho­dzi­ło jej do gło­wy.

Stu­dio­wa­nie twa­rzy było dla Edny czymś wię­cej niż hob­by. Mia­ła sześć­dzie­siąt trzy lata i w swo­jej gru­pie wie­ko­wej na­le­ża­ła do nie­wie­lu le­ka­rek spe­cja­li­zu­ją­cych się w ge­ne­ty­ce. Wciąż mia­ła do czy­nie­nia z twa­rza­mi. Część jej umy­słu za­wsze je ana­li­zo­wa­ła, na­wet poza go­dzi­na­mi pra­cy. Dok­tor Edna Sky­lar nic nie mo­gła na to po­ra­dzić – stu­dio­wa­ła ludz­kie twa­rze. Przy­ja­cie­le i człon­ko­wie ro­dzi­ny przy­wy­kli do jej ba­daw­cze­go wzro­ku, lecz u ob­cych lu­dzi, któ­rzy jej do­brze nie zna­li, wzbu­dzał nie­po­kój.

Te­raz też to ro­bi­ła. Idąc uli­cą. Igno­ru­jąc – jak czę­sto jej się to zda­rza­ło – ob­ra­zy i dźwię­ki. Od­da­jąc się nie­zwy­kle przy­jem­ne­mu za­ję­ciu, ja­kim było stu­dio­wa­nie twa­rzy prze­chod­niów. No­tu­jąc w my­ślach kształt ko­ści po­licz­ko­wych i wiel­kość żu­chwy, roz­staw oczu i dłu­gość mał­żo­win usznych, za­ry­sy szczęk i głę­bo­kość oczo­do­łów. I dla­te­go, choć ubra­nie i wło­sy mia­ły inny ko­lor, po­mi­mo oku­la­rów w mod­nych opraw­kach, do­ro­słe­go ma­ki­ja­żu i ubio­ru, Edna roz­po­zna­ła za­gi­nio­ną dziew­czy­nę.

– Szła z ja­kimś męż­czy­zną.

– Co?

Edna nie zda­wa­ła so­bie spra­wy z tego, że po­wie­dzia­ła to na głos.

– Dziew­czy­na.

Stan­ley zmarsz­czył brwi.

– O czym ty mó­wisz, Edno?

To zdję­cie. Zwy­czaj­na szkol­na fo­to­gra­fia. Wi­dy­wa­łeś ta­kie mi­lion razy. Zdję­cie ta­kiej dziew­czy­ny w szkol­nym al­bu­mie wy­wo­łu­je bu­rzę roz­ma­itych uczuć. W jed­nej chwi­li wi­dzisz całą jej prze­szłość i przy­szłość. Czu­jesz mło­dzień­czą ra­dość i ból doj­rze­wa­nia. Do­strze­gasz moż­li­wo­ści. Ogar­nia cię lek­ka no­stal­gia. Wi­dzisz bły­ska­wicz­nie mi­ja­ją­ce lata, stu­dia, mał­żeń­stwo, dzie­ci, tego typu rze­czy.

Kie­dy jed­nak ta sama fo­to­gra­fia mi­gnie ci w wie­czor­nych wia­do­mo­ściach, bu­dzi prze­ra­że­nie. Pa­trzysz na tę twarz, na za­kło­po­ta­ny uśmiech, na dłu­gie wło­sy oraz opusz­czo­ne ręce, i twój umysł za­pusz­cza się w mrocz­ne miej­sca, któ­rych nig­dy nie po­wi­nien od­wie­dzać.

Jak daw­no Ka­tie – bo tak mia­ła na imię, Ka­tie – za­gi­nę­ła?

Edna usi­ło­wa­ła so­bie przy­po­mnieć. Chy­ba przed mie­sią­cem. Może przed sze­ścio­ma ty­go­dnia­mi. In­for­ma­cję po­da­wa­no tyl­ko w lo­kal­nych wia­do­mo­ściach, i to nie­zbyt dłu­go. Nie­któ­rzy uwa­ża­li, że Ka­tie Ro­che­ster ucie­kła z domu. Kil­ka dni przed swo­im znik­nię­ciem ukoń­czy­ła osiem­na­ście lat – co czy­ni­ło ją do­ro­słą i znacz­nie zmniej­sza­ło prio­ry­tet spra­wy. Po­dej­rze­wa­no kło­po­ty do­mo­we, szcze­gól­nie z su­ro­wym, choć po­ru­szo­nym jej znik­nię­ciem oj­cem.

Może Edna się po­my­li­ła. Może to nie była Ka­tie.

Ist­niał tyl­ko je­den spo­sób, żeby się upew­nić.

– Po­spiesz się – po­wie­dzia­ła do Stan­leya.

– Co? Do­kąd idzie­my?

Nie było cza­su na wy­ja­śnie­nia. Dziew­czy­na za­pew­ne do­tar­ła już do na­stęp­ne­go skrzy­żo­wa­nia. Edna wie­dzia­ła, że Stan­ley pój­dzie za nią. Stan­ley Ric­ken­back, gi­ne­ko­log-po­łoż­nik, był jej dru­gim mę­żem. Pierw­szy był jak wi­cher, nie­wia­ry­god­nie mę­ski, na­zbyt przy­stoj­ny i zbyt na­mięt­ny, a poza tym kom­plet­ny osioł. Za­pew­ne krzyw­dzi­ła go taką oce­ną, ale co z tego? Po­mysł po­ślu­bie­nia le­kar­ki – przed czter­dzie­sto­ma laty – wy­da­wał się za­baw­ny Mę­żo­wi Nu­mer Je­den. Rze­czy­wi­stość jed­nak nie pa­so­wa­ła do jego wy­obra­żeń. My­ślał, że kie­dy po­ja­wią się dzie­ci, Edna bę­dzie mniej cza­su po­świę­ca­ła pra­cy. Tak się nie sta­ło. Wręcz prze­ciw­nie. Praw­dę mó­wiąc – co nie uszło uwa­gi dzie­ci – Edna bar­dziej lu­bi­ła le­czyć niż mat­ko­wać.

Raź­no ru­szy­ła na­przód. Chod­ni­ki były za­tło­czo­ne. Ze­szła na uli­cę i przy­spie­szy­ła kro­ku, trzy­ma­jąc się bli­sko kra­węż­ni­ka. Stan­ley pró­bo­wał za nią na­dą­żyć.

– Edna?

– Trzy­maj się mnie.

Do­go­nił ją.

– Co my ro­bi­my?

Edna szu­ka­ła ru­dych wło­sów.

Tam. Tro­chę z przo­du i na lewo.

Mu­sia­ła przyj­rzeć się do­kład­niej. Pę­dem po­mknę­ła przed sie­bie. Wi­dok do­brze ubra­nej ko­bie­ty po sześć­dzie­siąt­ce bie­gną­cej uli­cą wzbu­dził­by sen­sa­cję w więk­szo­ści miejsc na świe­cie, ale to był Man­hat­tan. Tu­taj mało kto zwró­cił na nią uwa­gę.

Wy­prze­dzi­ła dziew­czy­nę, sta­ra­jąc się nie ro­bić tego zbyt osten­ta­cyj­nie, cho­wa­jąc się za ple­ca­mi wy­so­kich prze­chod­niów, a kie­dy za­ję­ła do­god­ną po­zy­cję, od­wró­ci­ła się. Dziew­czy­na, któ­rą uwa­ża­ła za Ka­tie, szła ku niej. Ich spoj­rze­nia spo­tka­ły się na mo­ment i Edna już wie­dzia­ła.

To ona.

Ka­tie Ro­che­ster była z ciem­no­wło­sym męż­czy­zną, za­pew­ne po trzy­dzie­st­ce. Trzy­ma­li się za ręce. Nie wy­glą­da­ła na spe­cjal­nie przy­gnę­bio­ną. Ra­czej na za­do­wo­lo­ną, przy­najm­niej do chwi­li, gdy na­po­tka­ła spoj­rze­nie Edny. Oczy­wi­ście, to jesz­cze o ni­czym nie świad­czy­ło. Eli­za­beth Smart, dziew­czyn­ka po­rwa­na w Utah, by­wa­ła w pu­blicz­nych miej­scach ze swo­im po­ry­wa­czem i nig­dy nie pró­bo­wa­ła wzy­wać po­mo­cy. Może tu­taj sy­tu­acja była po­dob­na.

Edna bar­dzo w to wąt­pi­ła.

Ru­do­wło­sa szep­nę­ła coś do swe­go to­wa­rzy­sza. Przy­spie­szy­li kro­ku. Edna zo­ba­czy­ła, jak skrę­ci­li w pra­wo i ze­szli po scho­dach me­tra. Ozna­ko­wa­nie wska­zy­wa­ło li­nie A, C, E oraz I. Stan­ley do­go­nił Ednę. Już miał coś po­wie­dzieć, ale za­uwa­żył jej minę i nie ode­zwał się.

– Chodź – po­wie­dzia­ła.

Szyb­ko obe­szli ba­rier­kę i za­czę­li scho­dzić po scho­dach. Za­gi­nio­na dziew­czy­na i ciem­no­wło­sy męż­czy­zna już prze­szli przez bram­kę. Edna ru­szy­ła za nimi.

– Niech to szlag.

– Co?

– Nie mam kar­ty.

– Ja mam – po­wie­dział Stan­ley.

– Daj mi ją. Szyb­ko.

Stan­ley wy­jął z port­fe­la kar­tę i jej po­dał. Prze­su­nę­ła nią przez czyt­nik, prze­szła przez bram­kę i od­da­ła mu. Nie cze­ka­ła.

Tam­ci ze­szli scho­da­mi po pra­wej. Ru­szy­ła za nimi. Usły­sza­ła szum nad­jeż­dża­ją­ce­go skła­du i przy­spie­szy­ła kro­ku.

Wa­go­ny za­trzy­ma­ły się z pi­skiem ha­mul­ców. Drzwi się roz­su­nę­ły. Ser­ce wa­li­ło jej w pier­si. Ro­zej­rza­ła się na boki, szu­ka­jąc ru­dych wło­sów.

Nic.

Gdzie się po­dzia­ła ta dziew­czy­na?

– Edno?

To Stan­ley. Do­go­nił ją.

Edna nie od­po­wie­dzia­ła. Sta­ła na pe­ro­nie, ale po Ka­tie Ro­che­ster nig­dzie nie było śla­du. A na­wet gdy­by był, to co wte­dy? Co Edna mo­gła­by zro­bić? Wsiąść do wa­go­nu i śle­dzić tych dwo­je? Jak dłu­go? I co po­tem? Do­wie­dzieć się, gdzie jest ich apar­ta­ment lub dom i za­dzwo­nić na po­li­cję…

Ktoś do­tknął jej ra­mie­nia.

Edna od­wró­ci­ła się. Przed nią sta­ła za­gi­nio­na dziew­czy­na.

Jesz­cze dłu­go po­tem Edna za­sta­na­wia­ła się, co wła­ści­wie zo­ba­czy­ła w jej twa­rzy. Bła­ga­nie? Roz­pacz? Chłod­ny spo­kój? Może na­wet roz­ba­wie­nie? Zde­cy­do­wa­nie? Chy­ba wszyst­ko to po tro­sze.

Przez mo­ment tyl­ko sta­ły i spo­glą­da­ły na sie­bie. Ru­chli­wy tłum, nie­wy­raź­ne dźwię­ki do­by­wa­ją­ce się z gło­śni­ków, szum skła­du – wszyst­ko to zni­kło, były tyl­ko one dwie.

– Pro­szę – po­wie­dzia­ła szep­tem za­gi­nio­na dziew­czy­na. – Nie może pani ni­ko­mu wy­ja­wić, że mnie pani wi­dzia­ła.

I we­szła do wa­go­nu. Ednę prze­szedł dreszcz. Drzwi po­wo­li się za­mknę­ły. Edna chcia­ła coś zro­bić, coś po­wie­dzieć, ale nie mo­gła się po­ru­szyć. Nie od­ry­wa­ła oczu od dziew­czy­ny.

– Pro­szę – po­wtó­rzy­ła bez­gło­śnie tam­ta przez szy­bę.

A po­tem skład znikł w ciem­no­ści.2

W su­te­re­nie My­ro­na były dwie na­sto­lat­ki.

Tak to się za­czę­ło. Ile­kroć po­tem My­ron wspo­mi­nał wszyst­kie te nie­szczę­sne wy­da­rze­nia, za­wsze drę­czy­ły go te same wąt­pli­wo­ści. Co by było, gdy­by nie po­trze­bo­wał lodu. Gdy­by otwo­rzył drzwi swo­je­go po­ko­ju w su­te­re­nie mi­nu­tę wcze­śniej lub póź­niej. Gdy­by te dwie na­sto­let­nie dziew­czy­ny – a w ogó­le co one ro­bi­ły w jego po­ko­ju? – roz­ma­wia­ły szep­tem i nie usły­szał ich słów.

Co by było, gdy­by nie wty­kał nosa w nie swo­je spra­wy.

Ze szczy­tu scho­dów My­ron usły­szał dziew­czę­ce chi­cho­ty. Przy­sta­nął. Przez mo­ment za­sta­na­wiał się, czy nie za­wró­cić, zo­sta­wia­jąc je same. Jego nie­wiel­kie­mu to­wa­rzy­stwu koń­czył się lód, ale jesz­cze go nie za­bra­kło. My­ron mógł odejść.

Za­nim jed­nak zdą­żył to zro­bić, głos jed­nej z dziew­cząt przy­pły­nął ni­czym dym w górę scho­dów.

– A więc wy­szłaś z Ran­dym?

Dru­ga po­wie­dzia­ła:

– O Boże, ale by­li­śmy na­wa­le­ni.

– Pi­wem?

– Pi­wem i go­rza­łą.

– Jak wró­ci­łaś do domu?

– Ran­dy pro­wa­dził.

Sto­ją­cy na szczy­cie scho­dów My­ron zdrę­twiał.

– Prze­cież po­wie­dzia­łaś.

– Cii. – A po­tem: – Hej, jest tam ktoś?

No tak, usły­sza­ły go.

My­ron raź­no zbiegł po scho­dach, po­gwiz­du­jąc pod no­sem. Pan Lu­za­czek. W daw­nej sy­pial­ni My­ro­na sie­dzia­ły dwie dziew­czy­ny. Su­te­re­na zo­sta­ła wy­koń­czo­na w 1975 i tak też wy­glą­da­ła. Oj­ciec My­ro­na, któ­ry obec­nie pę­tał się wraz z mał­żon­ką po apar­ta­men­cie nie­opo­dal Boca Ra­ton, był zwo­len­ni­kiem dwu­stron­nej ta­śmy kle­ją­cej. Drew­nia­ne pa­ne­le, któ­re ze­sta­rza­ły się tak samo jak be­ta­max, za­czę­ły od­pa­dać. W kil­ku miej­scach od­sło­ni­ły be­to­no­we ścia­ny ob­ła­żą­ce z far­by. Płyt­ki pod­ło­gi, przy­kle­jo­ne ja­kimś kiep­skim kle­jem, od­cho­dzi­ły od pod­ło­ża. Trzesz­cza­ły pod no­ga­mi jak roz­gnia­ta­ne chrząsz­cze.

Dwie dziew­czy­ny – jed­ną z nich My­ron znał przez całe jej ży­cie, dru­gą po­znał tego dnia – po­pa­trzy­ły na nie­go ze zdzi­wie­niem. Przez mo­ment pa­no­wa­ła ci­sza. My­ron po­ma­chał im ręką.

– Cześć, dziew­czy­ny.

My­ron Bo­li­tar był dum­ny ze swych kon­wer­sa­cyj­nych umie­jęt­no­ści.

Obie dziew­czy­ny koń­czy­ły li­ceum i były ślicz­ne w ten źre­bię­cy spo­sób. Sie­dzą­ca na rogu jego sta­re­go łóż­ka – ta, któ­rą po­znał za­le­d­wie przed go­dzi­ną – mia­ła na imię Erin. My­ron od dwóch mie­się­cy cho­dził na rand­ki z jej mat­ką, Ali Wil­der, wdo­wą i dzien­ni­kar­ką pra­cu­ją­cą jako wol­ny strze­lec. To skrom­ne przy­ję­cie, wy­da­ne w ro­dzin­nym domu My­ro­na, bę­dą­cym te­raz jego wła­sno­ścią, sta­no­wi­ło coś w ro­dza­ju for­mal­ne­go za­twier­dze­nia sta­tu­su My­ro­na i Ali jako pary.

Dru­ga dziew­czy­na, Aimee Biel, od­po­wie­dzia­ła ta­kim sa­mym to­nem i mach­nię­ciem ręki.

– Cześć, My­ron.

Znów ci­sza.

Po raz pierw­szy zo­ba­czył Aimee Biel dzień po jej na­ro­dzi­nach w szpi­ta­lu Świę­te­go Bar­na­by. Aimee i jej ro­dzi­ce, Cla­ire i Erik, miesz­ka­li dwa skrzy­żo­wa­nia da­lej. My­ron znał Cla­ire z cza­sów, gdy obo­je cho­dzi­li do He­ri­ta­ge Mid­dle Scho­ol, nie­ca­ły ki­lo­metr od miej­sca, gdzie te­raz się spo­tka­li. My­ron spoj­rzał na Aimee. Na mo­ment cof­nął się w cza­sie o po­nad dwa­dzie­ścia pięć lat. Była tak po­dob­na do mat­ki, z ta­kim sa­mym ło­bu­zer­skim uśmie­chem, że od­niósł wra­że­nie, jak­by spo­glą­dał przez por­tal cza­su.

– Przy­sze­dłem wziąć tro­chę lodu – rzekł.

Wska­zał kciu­kiem lo­dów­kę, pod­kre­śla­jąc te sło­wa.

– Cool – po­wie­dzia­ła Aimee.

– Na­wet bar­dzo – rzekł My­ron.

Za­śmiał się. Sam.

Wciąż z tym głu­pim uśmie­chem na twa­rzy, po­pa­trzył na Erin. Od­wró­ci­ła wzrok. Dziś prze­waż­nie tak re­ago­wa­ła na jego sło­wa. Uprzej­mie i obo­jęt­nie.

– Mogę cię o coś za­py­tać? – po­wie­dzia­ła Aimee.

– Strze­laj.

Roz­ło­ży­ła ręce.

– Czy to na­praw­dę był kie­dyś twój po­kój?

– Istot­nie.

Dziew­czy­ny po­pa­trzy­ły po so­bie i za­chi­cho­ta­ły.

– Bo co? – spy­tał My­ron.

– Ten po­kój… no wiesz, chy­ba nie mógł­by być bar­dziej la­mer­ski?

Erin w koń­cu ode­zwa­ła się.

– Jest zbyt re­tro na­wet jak na re­tro.

– Jak mó­wi­li­ście na to? – za­py­ta­ła Aimee, wska­zu­jąc pal­cem w dół, na fo­tel, na któ­rym sie­dzia­ła.

– Le­ni­wiec – od­parł My­ron.

Dziew­czy­ny znów za­chi­cho­ta­ły.

– A dla­cze­go w tej lamp­ce jest czar­na ża­rów­ka?

– Żeby pla­ka­ty się ja­rzy­ły.

Znów śmiech.

– Słu­chaj­cie, cho­dzi­łem wte­dy do li­ceum – rzekł My­ron, jak­by to wszyst­ko tłu­ma­czy­ło.

– Przy­pro­wa­dzi­łeś tu kie­dyś ja­kąś dziew­czy­nę? – za­py­ta­ła Aimee.

My­ron przy­ło­żył dłoń do pier­si.

– Praw­dzi­wy dżen­tel­men nig­dy nie mówi o swo­ich pod­bo­jach – od­parł i na­tych­miast do­dał: – Tak.

– Ile?

– Co ile?

– Ile dziew­czyn tu przy­pro­wa­dzi­łeś?

– Och. W przy­bli­że­niu. – My­ron spoj­rzał na su­fit i na­kre­ślił coś w po­wie­trzu wska­zu­ją­cym pal­cem. – Plus mi­nus trzy. Po­wie­dział­bym, że ja­kieś osiem­set lub dzie­więć­set ty­się­cy.

To wy­wo­ła­ło grom­ki śmiech.

– Wła­ści­wie mama mówi, że by­łeś na­praw­dę przy­stoj­ny – cią­gnę­ła Aimee.

My­ron uniósł brwi.

– By­łem?

Obie dziew­czy­ny przy­bi­ły so­bie piąt­kę, tur­la­jąc się ze śmie­chu. My­ron po­trzą­snął gło­wą i wy­mam­ro­tał coś o sza­cun­ku dla star­szych. Kie­dy się uspo­ko­iły, Aimee po­wie­dzia­ła:

– Mogę cię jesz­cze o coś za­py­tać?

– Strze­laj.

– Ale po­waż­nie.

– Mów.

– Two­je zdję­cia na gó­rze. Te przy drzwiach.

My­ron kiw­nął gło­wą. Wie­dział już, do cze­go ona zmie­rza.

– By­łeś na okład­ce „Sports Il­lu­stra­ted”.

– By­łem.

– Mama i tato mó­wią, że by­łeś chy­ba naj­lep­szym ko­szy­ka­rzem w kra­ju.

– Mama i tato prze­sa­dza­ją – rzekł My­ron.

Obie dziew­czy­ny ga­pi­ły się na nie­go. Mi­nę­ło pięć se­kund. Po­tem jesz­cze pięć.

– Czyż­by coś utkwi­ło mi mię­dzy zę­ba­mi? – za­py­tał My­ron.

– Czy nie… no wiesz, czy nie zwer­bo­wa­li cię La­kers?

– Cel­tics – spro­sto­wał.

– Prze­pra­szam, Cel­tics. – Aimee nadal nie spusz­cza­ła z nie­go oczu. – I mia­łeś kon­tu­zję ko­la­na, praw­da?

– Praw­da.

– To za­koń­czy­ło two­ją ka­rie­rę. Tak po pro­stu.

– Wła­ści­wie tak.

– I jak. – Aimee wzru­szy­ła ra­mio­na­mi. – Jak się wte­dy czu­łeś?

– Kie­dy do­zna­łem kon­tu­zji?

– By­łeś gwiaz­dą. A po­tem bach i już nig­dy wię­cej nie mo­głeś grać.

Dziew­czy­ny cze­ka­ły na od­po­wiedź. My­ron usi­ło­wał wy­my­ślić coś głę­bo­kie­go.

– Par­szy­wie – od­parł.

To im się spodo­ba­ło.

Aimee po­krę­ci­ła gło­wą.

– To mu­sia­ło być naj­gor­sze.

My­ron spoj­rzał na Erin. Spu­ści­ła oczy. W po­ko­ju za­pa­dła ci­sza. Cze­kał. W koń­cu dziew­czy­na pod­nio­sła wzrok. Wy­glą­da­ła na prze­stra­szo­ną, była taka drob­na i mło­da. Chciał ją przy­tu­lić, ale wie­dział, że był­by to fa­tal­ny ruch.

– Nie – rzekł ła­god­nie, wciąż pa­trząc jej w oczy. – Wca­le nie to było naj­gor­sze.

Głos z góry scho­dów za­wo­łał:

– My­ro­nie?

– Idę.

Już pra­wie od­cho­dził. Na­stęp­ne co by było gdy­by. Jed­nak wciąż pa­mię­tał te sło­wa, któ­re usły­szał, sto­jąc na gó­rze scho­dów: „Ran­dy pro­wa­dził. Pi­wem i go­rza­łą”. Prze­cież nie mógł tego tak zo­sta­wić, praw­da?

– Chcę wam opo­wie­dzieć pew­ną hi­sto­rię – za­czął. I za­milkł. Chciał opo­wie­dzieć im o jed­nym wy­da­rze­niu ze swo­ich szkol­nych cza­sów. O pry­wat­ce w domu Bar­ry’ego Bren­ne­ra. O niej chciał im opo­wie­dzieć. Koń­czył wte­dy li­ceum – tak jak one te­raz. Nie wy­le­wa­no za koł­nierz. Jego dru­ży­na, Li­ving­ston Lan­cers, wła­śnie wy­gra­ła sta­no­wy tur­niej ko­szy­ków­ki, dzię­ki czter­dzie­stu trzem punk­tom zdo­by­tym przez wscho­dzą­cą gwiaz­dę, My­ro­na Bo­li­ta­ra. Wszy­scy byli pi­ja­ni. Pa­mię­tał Deb­bie Fran­kel, in­te­li­gent­ną dziew­czy­nę, żywe sre­bro, za­wsze pod­no­szą­cą rękę, żeby nie zgo­dzić się z na­uczy­cie­lem, za­wsze spie­ra­ją­cą się i ma­ją­cą inne zda­nie, za co wszy­scy ją uwiel­bia­li. O pół­no­cy Deb­bie przy­szła i po­że­gna­ła się z nim. Oku­la­ry zsu­nę­ły się jej na czu­bek nosa. Wła­śnie to naj­le­piej za­pa­mię­tał – to, że zsu­nę­ły się jej oku­la­ry. My­ron wi­dział, że Deb­bie jest na­wa­lo­na. Tak jak dwie inne dziew­czy­ny, któ­re wsia­dły do sa­mo­cho­du.

Ła­two się do­my­ślić za­koń­cze­nia tej hi­sto­rii. Za szyb­ko zjeż­dża­ły ze wzgó­rza na So­uth Oran­ge Ave­nue. Deb­bie zgi­nę­ła w wy­pad­ku. Zmiaż­dżo­ny sa­mo­chód przez sześć lat wy­sta­wia­no przed li­ceum. My­ron za­sta­na­wiał się, gdzie się po­tem po­dział, co w koń­cu zro­bi­li z tym wra­kiem.

– Jaką? – spy­ta­ła Aimee.

Jed­nak My­ron nie opo­wie­dział im o Deb­bie Fran­kel. Erin i Aimee nie­wąt­pli­wie sły­sza­ły inne wer­sje tej opo­wie­ści. Nie zro­bi­ła­by na nich wra­że­nia. Był tego pe­wien. Tak więc spró­bo­wał cze­goś in­ne­go.

– Chciał­bym, że­by­ście mi coś obie­ca­ły – po­wie­dział.

Erin i Aimee po­pa­trzy­ły na nie­go ze zdzi­wie­niem.

Wy­jął z kie­sze­ni port­fel i wy­cią­gnął z nie­go dwie wi­zy­tów­ki.

Otwo­rzył gór­ną szu­fla­dę biur­ka i zna­lazł dłu­go­pis, w któ­rym jesz­cze nie za­sechł tusz.

– Tu ma­cie nu­me­ry mo­ich te­le­fo­nów – do­mo­we­go, służ­bo­we­go, ko­mór­ko­we­go i w moim no­wo­jor­skim miesz­ka­niu.

Za­pi­sał nu­me­ry na wi­zy­tów­kach i wrę­czył je dziew­czę­tom. Wzię­ły je bez sło­wa.

– Wy­słu­chaj­cie mnie, do­brze? Gdy­by­ście kie­dyś mia­ły kło­po­ty. Gdy­by­ście były po paru drin­kach albo gdy­by wasi chłop­cy byli, gdy­by­ście były za­la­ne, na haju albo nie wiem co. Obie­caj­cie mi. Obie­caj­cie, że do mnie za­dzwo­ni­cie. Przy­ja­dę, gdzie­kol­wiek bę­dzie­cie. Nie będę o nic py­tał. Nic nie po­wiem wa­szym ro­dzi­com. Obie­cu­ję wam. Za­wio­zę was, do­kąd­kol­wiek ze­chce­cie, obo­jęt­nie o ja­kiej po­rze. Nie­waż­ne, gdzie bę­dzie­cie ani jak na­wa­lo­ne. Przez całą dobę, sie­dem dni w ty­go­dniu. Za­dzwoń­cie, a ja przy­ja­dę.

Dziew­czę­ta mil­cza­ły.

My­ron zro­bił krok w ich kie­run­ku. Sta­rał się, by w jego gło­sie nie usły­sza­ły bła­gal­nej nuty.

– Tyl­ko pro­szę… pro­szę, nig­dy nie jedź­cie z kimś, kto pił.

Pa­trzy­ły na nie­go.

– Obie­caj­cie – po­wie­dział.

I po chwi­li – oto ostat­nie co by było gdy­by – zro­bi­ły to.3

Dwie go­dzi­ny póź­niej Aimee i jej ro­dzi­ce wy­szli pierw­si.

My­ron od­pro­wa­dził ich do drzwi. Cla­ire na­chy­li­ła się do jego ucha.

– Sły­sza­łam, że dziew­czyn­ki ze­szły do two­je­go daw­ne­go po­ko­ju.

– Yhm.

Uśmiech­nę­ła się ło­bu­zer­sko.

– Po­wie­dzia­łeś im o…?

– Boże, nie.

Cla­ire po­krę­ci­ła gło­wą.

– Je­steś taki pru­de­ryj­ny.

On i Cla­ire przy­jaź­ni­li się w szko­le śred­niej. Uwiel­biał ją za nie­za­leż­ność po­glą­dów. Za­cho­wy­wa­ła się – jak by to po­wie­dzieć – ni­czym fa­cet. Kie­dy szli ra­zem na pry­wat­kę, pró­bo­wa­ła so­bie ko­goś po­de­rwać i zwy­kle mia­ła wię­cej szczę­ścia niż on, po­nie­waż – do li­cha – była atrak­cyj­ną dziew­czy­ną. Lu­bi­ła mię­śnia­ków. Uma­wia­ła się parę razy, a po­tem ich rzu­ca­ła.

Te­raz była praw­ni­kiem. Prze­spa­li się ze sobą wła­śnie w tej su­te­re­nie, pod­czas prze­rwy wa­ka­cyj­nej w ostat­niej kla­sie. My­ron był z tego po­wo­du bar­dziej spię­ty niż ona. Cla­ire na­stęp­ne­go dnia wca­le nie czu­ła się skrę­po­wa­na. Żad­nych wy­rzu­tów czy zna­czą­ce­go mil­cze­nia, żad­ne­go „może po­win­ni­śmy po­roz­ma­wiać o tym, co się sta­ło”.

Ani za­chę­ty do bisu.

Na stu­diach po­zna­ła przy­szłe­go męża, „Eri­ka przez k”. Tak za­wsze się przed­sta­wiał. Erik był chu­dy i spię­ty. Rzad­ko się uśmie­chał. Nie­mal nig­dy się nie śmiał. Za­wsze no­sił ide­al­nie do­bra­ne kra­wa­ty. Erik przez k nie był męż­czy­zną, ja­kie­go My­ron spo­dzie­wał się zo­ba­czyć u boku Cla­ire, ale ich mał­żeń­stwo wy­glą­da­ło na uda­ne. Za­pew­ne na za­sa­dzie przy­cią­ga­ją­cych się prze­ci­wieństw.

Erik moc­no uści­snął mu dłoń, sta­ra­jąc się na­wią­zać kon­takt wzro­ko­wy.

– Zo­ba­czę cię w nie­dzie­lę?

W nie­dziel­ne po­ran­ki gry­wa­li cza­sem w ko­sza, ale My­ron od kil­ku mie­się­cy prze­stał przy­cho­dzić na bo­isko.

– Nie, w tym ty­go­dniu nie przyj­dę.

Erik ski­nął gło­wą, jak­by usły­szał ja­kąś nie­zwy­kle głę­bo­ką uwa­gę, po czym ru­szył do drzwi. Tłu­miąc śmiech, Aimee po­ma­cha­ła My­ro­no­wi ręką.

– Miło było z tobą po­ga­dać, My­ro­nie.

– Mnie też, Aimee.

Spró­bo­wał po­słać jej spoj­rze­nie mó­wią­ce „pa­mię­taj o obiet­ni­cy”. Nie wie­dział, czy mu się uda­ło, ale Aimee ski­nę­ła mu gło­wą, za­nim wy­szła.

Cla­ire po­ca­ło­wa­ła go w po­li­czek i znów szep­nę­ła do ucha:

– Wy­glą­dasz na szczę­śli­we­go.

– Bo je­stem – od­parł.

Roz­pro­mie­ni­ła się.

– Ali jest wspa­nia­ła, praw­da?

– Owszem.

– Czy nie je­stem naj­więk­szą ze swa­tek?

– Jak żyw­cem wzię­ta z tan­det­nej wer­sji Skrzyp­ka na da­chu – od­parł.

– Nie na­ci­skam. Jed­nak je­stem naj­lep­sza, no nie? W po­rząd­ku, co­fam to. Je­stem wspa­nia­ła.

– Nadal mó­wi­my o swa­ta­niu, praw­da?

– Rów­nież. Wiem, że w czym in­nym też je­stem naj­lep­sza.

– Yhm – mruk­nął My­ron.

Dała mu kuk­sań­ca w ra­mię i wy­szła. Pa­trząc, jak od­cho­dzi, po­trzą­snął gło­wą i uśmiech­nął się. W pew­nym sen­sie za­wsze masz sie­dem­na­ście lat i cze­kasz, aż za­cznie się praw­dzi­we ży­cie.

Dzie­sięć mi­nut póź­niej Ali Wil­der, nowa pani jego ser­ca, za­wo­ła­ła swo­je dzie­ci. My­ron od­pro­wa­dził ich do sa­mo­cho­du. Dzie­wię­cio­let­ni Jack dum­nie no­sił strój Cel­tics z daw­nym nu­me­rem My­ro­na. Na­stęp­ny trend w mo­dzie hip-ho­po­wej. Naj­pierw były to stro­je spor­to­we ulu­bio­nych gra­czy. Te­raz na wi­try­nie in­ter­ne­to­wej na­zy­wa­ją­cej się Wiel­cy­Prze­gra­ni.com albo po­dob­nie sprze­da­wa­no stro­je gra­czy, któ­rzy się nie spraw­dzi­li, nie mie­li oka­zji się wy­ka­zać albo za­koń­czy­li ka­rie­rę z po­wo­du kon­tu­zji.

Tak jak My­ron. Jack miał do­pie­ro dzie­więć lat i nie wy­czu­wał iro­nii sy­tu­acji.

Kie­dy do­szli do sa­mo­cho­du, Jack uści­skał My­ro­na. Nie wie­dząc, jak za­re­ago­wać, My­ron też go uści­snął, ale krót­ko. Erin trzy­ma­ła się z da­le­ka. Kiw­nę­ła mu gło­wą i usia­dła z tyłu. Jack po­szedł w śla­dy star­szej sio­stry. Ali z My­ro­nem sta­li i uśmie­cha­li się do sie­bie jak para od nie­daw­na cho­dzą­cych ze sobą głup­ta­sów.

– Było miło – po­wie­dzia­ła Ali.

My­ron wciąż się uśmie­chał. Ali pa­trzy­ła na nie­go tymi cu­dow­ny­mi zie­lo­no­orze­cho­wy­mi ocza­mi. Mia­ła zło­to­ru­de wło­sy i po­zo­sta­ło­ści pie­gów z dzie­ciń­stwa. Jej twarz była sze­ro­ka, a uśmiech obez­wład­nia­ją­cy.

– Co ta­kie­go? – za­py­ta­ła.

– Pięk­nie wy­glą­dasz.

– Czło­wie­ku, ale umiesz ka­dzić.

– Nie chcę się chwa­lić, ale tak. Owszem, umiem.

Ali obej­rza­ła się w stro­nę domu. Win – tak na­praw­dę Wind­sor Hor­ne Loc­kwo­od Trze­ci – stał tam z za­ło­żo­ny­mi rę­ka­mi, opar­ty o fra­mu­gę.

– Twój przy­ja­ciel, Win – po­wie­dzia­ła Ali – wy­da­je się miły.

– Nie jest.

– Wiem. Po pro­stu po­my­śla­łam, że tak po­wiem, sko­ro jest two­im przy­ja­cie­lem i w ogó­le.

– Win jest skom­pli­ko­wa­ny.

– I przy­stoj­ny.

– On o tym wie.

– Jed­nak nie w moim ty­pie. Zbyt ład­ny. Za bar­dzo wy­glą­da na bo­ga­te­go la­lu­sia.

– A ty wo­lisz mu­sku­lar­nych w ty­pie ma­cho – rzekł My­ron. – Ro­zu­miem.

Prych­nę­ła.

– Dla­cze­go on mi się tak przy­glą­da?

– Mam zga­dy­wać? Za­pew­ne oce­nia twój ty­łek.

– Do­brze wie­dzieć, że ktoś to robi.

My­ron od­kaszl­nął i od­wró­cił wzrok.

– Za­tem chcesz, że­by­śmy ju­tro ra­zem zje­dli obiad?

– By­ło­by miło.

– Wpad­nę po cie­bie o siód­mej.

Ali po­ło­ży­ła dłoń na jego pier­si. My­ro­na prze­szedł elek­try­zu­ją­cy dreszcz. Sta­nę­ła na pal­cach – był od niej o gło­wę wyż­szy – i po­ca­ło­wa­ła go w po­li­czek.

– Ugo­tu­ję coś.

– Na­praw­dę?

– Zo­sta­nie­my w domu.

– Wspa­nia­le. Za­tem to bę­dzie spo­tka­nie ro­dzin­ne? Że­bym le­piej po­znał dzie­cia­ki?

– Dzie­ci ju­trzej­szą noc spę­dzą u mo­jej sio­stry.

– Och.

Ali ob­rzu­ci­ła go kar­cą­cym spoj­rze­niem i usia­dła za kie­row­ni­cą.

– Och – po­wtó­rzył My­ron.

Unio­sła brew.

– Nie trze­ba było się prze­chwa­lać, jak umiesz ka­dzić.

Po tych sło­wach od­je­cha­ła. My­ron, wciąż z głup­ko­wa­tym uśmie­chem na ustach, pa­trzył, jak sa­mo­chód zni­ka w mro­ku. Po­tem od­wró­cił się i po­szedł z po­wro­tem do domu. Win nie ru­szył się. W ży­ciu My­ro­na za­szło wie­le zmian – jego ro­dzi­ce prze­pro­wa­dzi­li się na po­łu­dnie, Espe­ran­za mia­ła dziec­ko, fir­ma dzia­ła­ła in­a­czej, zmie­ni­ła się na­wet Wiel­ka Cyn­di, ale Win po­zo­stał taki sam. Jego po­pie­la­to­sza­re wło­sy odro­bi­nę po­si­wia­ły na skro­niach, ale nadal był su­per­sam­cem. Pa­try­cju­szow­ska szczę­ka, ide­al­ny kształt nosa, nie­ska­zi­tel­nie rów­ny prze­dzia­łek – wprost cuch­nął ka­stą uprzy­wi­le­jo­wa­nych, iry­tu­jąc bia­ły­mi bu­ci­ka­mi i opa­le­ni­zną z pola gol­fo­we­go.

– Sześć i osiem dzie­sią­tych – po­wie­dział. – Za­okrą­glij­my do sied­miu.

– Prze­pra­szam?

Win wy­cią­gnął rękę, dło­nią w dół, i po­ru­szył nią zna­czą­co.

– Two­ja pani Wil­der. W lek­kim za­okrą­gle­niu dał­bym jej sió­dem­kę.

– O rany, to na­praw­dę coś. Sko­ro wy­cho­dzi z two­ich ust.

Wró­ci­li do domu i usie­dli w ga­bi­ne­cie. Win za­ło­żył nogę na nogę, po­ka­zu­jąc za­wsze nie­na­gan­ne kan­ty spodni. Miał wy­nio­słą minę, któ­ra na sta­łe go­ści­ła na jego twa­rzy. Wy­glą­dał na roz­piesz­czo­ne­go, ze­psu­te­go mię­cza­ka – je­śli ktoś pa­trzył tyl­ko na jego twarz. Jed­nak jego cia­ło opo­wia­da­ło zu­peł­nie inną hi­sto­rię. Było mu­sku­lar­ne i ży­la­ste, nie tyle przy­po­mi­na­ją­ce na­pię­tą sprę­ży­nę, ile moc­no skrę­co­ny zwój dru­tu kol­cza­ste­go.

Zło­żył dło­nie, sty­ka­jąc je czub­ka­mi pal­ców. Ten gest pa­so­wał do Wina.

– Mogę cię o coś spy­tać?

– Nie.

– Dla­cze­go z nią je­steś?

– Żar­tu­jesz, praw­da?

– Nie. Po pro­stu chcę wie­dzieć, co ta­kie­go wi­dzisz w pani Ali Wil­der.

My­ron po­trzą­snął gło­wą.

– Wie­dzia­łem, że nie po­wi­nie­nem cię za­pra­szać.

– Ach, ale za­pro­si­łeś. Po­zwól więc, że roz­wi­nę moją wy­po­wiedź.

– Pro­szę, nie rób tego.

– Na stu­diach była to roz­kosz­na Emi­ly Do­wning. Po­tem, oczy­wi­ście, two­ja brat­nia du­sza przez po­nad dzie­sięć lat, zmy­sło­wa Jes­si­ca Cu­lver. Był też krót­ki ro­mans z Bren­dą Slau­gh­ter, a tak­że, ostat­nio, na­mięt­ność do Te­re­se Col­lins.

– Czy chcesz mi coś po­wie­dzieć?

– Chcę. – Win roz­ło­żył dło­nie i znów je zło­żył. – Co łą­czy te wszyst­kie ko­bie­ty, two­je byłe mi­ło­ści?

– Ty mi to po­wiedz – rzekł My­ron.

– Jed­no sło­wo: uro­da.

– To ma być to sło­wo?

– Go­rą­ce sztu­ki – cią­gnął Win swym sno­bi­stycz­nym to­nem. – Jed­na w dru­gą. W ska­li od jed­ne­go do dzie­się­ciu oce­nił­bym Emi­ly na dzie­więć. I by­ła­by to naj­niż­sza oce­na. Uro­da Jes­si­ki tak biła po oczach, że wy­cho­dzi­ła poza ska­lę. Te­re­se Col­lins i Bren­dzie Slau­gh­ter dał­bym pra­wie dzie­sięć.

– I jako eks­pert.

– Dał­bym jej naj­wy­żej sie­dem – do­koń­czył za nie­go Win.

My­ron tyl­ko po­krę­cił gło­wą.

– Dla­te­go po­wiedz mi, pro­szę – rzekł Win – co cię w niej tak po­cią­ga?

– Py­tasz po­waż­nie?

– Owszem.

– No cóż, mam dla cie­bie wia­do­mość, Win. Przede wszyst­kim, cho­ciaż to nie­istot­ne, nie zga­dzam się z two­ją oce­ną.

– Ach tak? Ile więc dał­byś pani Wil­der?

– Nie za­mie­rzam o tym z tobą dys­ku­to­wać. Jed­nak po­wiem ci coś. Ali ma ten ro­dzaj uro­dy, któ­ry do­ce­nia się z cza­sem. Z po­cząt­ku uwa­żasz, że jest dość atrak­cyj­na, ale kie­dy le­piej ją po­znasz.

– Ba.

– Ba?

– Do­ra­biasz teo­rię do fak­tów.

– No cóż, mam dla cie­bie jesz­cze jed­ną wia­do­mość. Wy­gląd nie jest naj­waż­niej­szy.

– Ba.

– Znów to ba?

Win po­now­nie złą­czył czub­ki pal­ców.

– Za­graj­my w taką grę. Ja po­wiem ja­kieś sło­wo. Ty po­wiesz mi, z czym ci się ono sko­ja­rzy­ło.

My­ron za­mknął oczy.

– Nie wiem, dla­cze­go dys­ku­tu­ję z tobą o spra­wach ser­co­wych. To jak roz­ma­wiać z głu­chym o Mo­zar­cie.

– Tak, bar­dzo za­baw­ne. Oto pierw­sze sło­wo. A wła­ści­wie dwa. Po­wiedz mi, z czym ci się ko­ja­rzy: Ali Wil­der.

– Cie­pło – rzekł My­ron.

– Łgarz.

– No do­brze, chy­ba po­win­ni­śmy za­koń­czyć tę roz­mo­wę.

– My­ro­nie?

– Co?

– Kie­dy ostat­ni raz pró­bo­wa­łeś ko­goś ura­to­wać?

Jak zwy­kle przed ocza­mi My­ro­na w stro­bo­sko­po­wych roz­bły­skach prze­mknę­ło sze­reg twa­rzy. Pró­bo­wał o nich za­po­mnieć.

– My­ro­nie?

– Nie za­czy­naj – po­wie­dział ci­cho My­ron. – Do­sta­łem na­ucz­kę.

– Na­praw­dę?

Te­raz my­ślał o Ali, o tym cu­dow­nym uśmie­chu i szcze­rej twa­rzy. My­ślał o Aimee i Erin w swo­im daw­nym po­ko­ju w su­te­re­nie, a tak­że o obiet­ni­cy, któ­rą na nich wy­mu­sił.

– Ali nie po­trze­bu­je ra­tun­ku, My­ro­nie.

– My­ślisz, że o to mi cho­dzi?

– Kie­dy wy­ma­wiam jej imię, z czym ci się ono ko­ja­rzy?

– Z cie­płem – po­wtó­rzył My­ron.

Jed­nak tym ra­zem na­wet on wie­dział, że to kłam­stwo.

Sześć lat.

Tyle cza­su mi­nę­ło, od kie­dy My­ron ostat­nio od­gry­wał su­per­bo­ha­te­ra. Przez tych sześć lat ni­ko­go nie ude­rzył. Nie miał w ręku bro­ni, nie mó­wiąc już o strze­la­niu z niej. Ni­ko­mu nie gro­ził i jemu nie gro­żo­no. Nie żar­to­wał z wy­kar­mio­ny­mi ste­ry­da­mi mię­śnia­ka­mi. Nie wzy­wał Wina, nadal naj­bar­dziej prze­ra­ża­ją­ce­go czło­wie­ka, ja­kie­go znał, żeby dał mu wspar­cie lub wy­cią­gnął go z ta­ra­pa­tów. Przez tych sześć lat ża­den z jego klien­tów nie zo­stał za­mor­do­wa­ny – co w jego in­te­re­sie było praw­dzi­wym suk­ce­sem. Ża­den nie zo­stał po­strze­lo­ny ani aresz­to­wa­ny – no, oprócz tego oskar­że­nia o pro­sty­tu­cję w Las Ve­gas, ale My­ron nadal twier­dził, że to była pro­wo­ka­cja. Ża­den z jego klien­tów, zna­jo­mych czy bli­skich nie za­gi­nął.

My­ron do­stał na­ucz­kę.

Nie pchaj nosa w nie swo­je spra­wy. Nie je­steś Bat­ma­nem, a Win nie jest psy­cho­pa­tycz­nym Ro­bi­nem. Owszem, w cza­sach gdy ba­wił się w bo­ha­te­ra, My­ron ura­to­wał kil­ka nie­win­nych osób, w tym swo­je dziec­ko. Je­re­my, jego syn, miał te­raz dzie­więt­na­ście lat – w to też My­ro­no­wi trud­no było uwie­rzyć – i od­by­wał służ­bę woj­sko­wą w ja­kimś bli­żej nie­okre­ślo­nym miej­scu na Bli­skim Wscho­dzie.

Jed­nak i tu­taj My­ron wy­rzą­dził szko­dy. Spójrz­cie, co sta­ło się z Du­ane, Chri­stia­nem, Gre­giem, Lin­dą i Jac­kiem. A przede wszyst­kim – o czym My­ron nie mógł za­po­mnieć – z Bren­dą. Wciąż czę­sto cho­dził na jej grób. Może i tak by zgi­nę­ła, nie wia­do­mo. Może to nie była jego wina.

Zwy­cię­stwa szyb­ko prze­mi­ja­ją. Klę­ski i umar­li zo­sta­ją z tobą, kle­pią cię w ra­mię, idą z tobą krok w krok, na­wie­dza­ją w snach.

Tak czy in­a­czej My­ron po­grze­bał swój kom­pleks bo­ha­te­ra. Przez sześć ostat­nich lat jego ży­cie było spo­koj­ne, nor­mal­ne, prze­cięt­ne – na­wet nud­ne.

Po­zmy­wał na­czy­nia. Po­miesz­ki­wał w Li­ving­ston w sta­nie New Jer­sey, w tym sa­mym mie­ście – a na­wet w tym sa­mym domu – w któ­rym się wy­cho­wał. Jego ro­dzi­ce, uko­cha­ni El­len i Alan Bo­li­ta­ro­wie, przed pię­cio­ma laty wy­emi­gro­wa­li stąd i wró­ci­li w swo­je ro­dzin­ne stro­ny na po­łu­dniu Flo­ry­dy. My­ron ku­pił ich dom, trak­tu­jąc to jako in­we­sty­cję (i to do­brą), a tak­że po to, żeby ro­dzi­ce mie­li gdzie się za­trzy­mać, gdy przy­ja­dą tu na kil­ka cie­plej­szych mie­się­cy roku. Mniej wię­cej jed­ną trze­cią cza­su spę­dzał w tym domu na przed­mie­ściach, a dwie trze­cie w wy­naj­mo­wa­nym wspól­nie z Wi­nem apar­ta­men­cie w słyn­nym bu­dyn­ku Da­ko­ta przy Cen­tral Park West w cen­trum No­we­go Jor­ku.

Po­my­ślał o na­stęp­nej nocy i rand­ce z Ali. Win był idio­tą, bez wąt­pie­nia, lecz jak zwy­kle swo­imi py­ta­nia­mi tra­fił w czu­ły punkt, je­śli nie w dzie­siąt­kę. Za­po­mnij­my o wy­glą­dzie. To kom­plet­ny non­sens. I za­po­mnij­my o kom­plek­sie bo­ha­te­ra. Nie o to cho­dzi. Coś jed­nak w tym było i mia­ło to coś wspól­ne­go z tra­ge­dią Ali. Cho­ciaż bar­dzo się sta­rał, nie mógł po­zbyć się tego wra­że­nia.

Co do kom­plek­su bo­ha­te­ra, to obiet­ni­ca, któ­rą wy­mógł na Aimee i Erin, nie mia­ła z tym nic wspól­ne­go. Nie­waż­ne, kim je­steś – do­ra­sta­nie to trud­ny okres. Szko­ła śred­nia to pole bi­twy. Jako chło­piec My­ron cie­szył się po­pu­lar­no­ścią. Był jed­nym z naj­lep­szych ko­szy­ka­rzy w kra­ju i – cy­tu­jąc ulu­bio­ny zwrot ko­men­ta­to­rów – obie­cu­ją­cym mło­dym spor­tow­cem. Je­śli ko­muś w szko­le wszyst­ko po­win­no iść jak po ma­śle, to za­wod­ni­ko­wi ta­kie­mu jak My­ron Bo­li­tar. Jed­nak nie szło. Nikt nie prze­cho­dzi tego okre­su bez szwan­ku.

Okres doj­rze­wa­nia po pro­stu trze­ba prze­trwać. To wszyst­ko. Trze­ba go prze­żyć.

Może wła­śnie to po­wi­nien po­wie­dzieć tym dwom dziew­czę­tom.4

Na­stęp­ne­go ran­ka My­ron po­je­chał do pra­cy.

Jego biu­ro znaj­do­wa­ło się na dwu­dzie­stym pię­trze wie­żow­ca Lock-Hor­ne – na­zwa­ne­go tak od na­zwi­ska Wina – przy Park Ave­nue i Pięć­dzie­sią­tej Dru­giej Uli­cy w cen­trum Man­hat­ta­nu. Kie­dy otwo­rzy­ły się drzwi win­dy, My­ro­na po­wi­ta­ła duża ta­blicz­ka – nie­daw­no tu umiesz­czo­na – gło­szą­ca wy­myśl­ny­mi li­te­ra­mi: REP MB.

To Espe­ran­za wy­my­śli­ła ten nowy znak fir­mo­wy. M jak My­ron. B jak Bo­li­tar. Rep ze wzglę­du na to, że zaj­mo­wa­li się re­pre­zen­to­wa­niem. My­ron oso­bi­ście wy­my­ślił ten skrót. Kie­dy mó­wił o tym lu­dziom, ro­bił zna­czą­cą prze­rwę, cze­ka­jąc, aż ucich­ną okla­ski.

Po­cząt­ko­wo, kie­dy dzia­ła­ła je­dy­nie w śro­do­wi­sku spor­to­wym, fir­ma na­zy­wa­ła się Agen­cja Rep­Sport MB, a nie Rep MB. W cią­gu ostat­nich pię­ciu lat fir­ma roz­sze­rzy­ła swój pro­fil dzia­łal­no­ści, re­pre­zen­tu­jąc ak­to­rów, au­to­rów i róż­ne zna­ne oso­bi­sto­ści. Stąd ten spryt­ny skrót pier­wot­nej na­zwy. Trze­ba po­zbyć się zby­tecz­nych rze­czy, spa­lić nad­miar tłusz­czu. No tak, oto Rep MB, dzia­ła­ją­ca zgod­nie ze swo­ją na­zwą.

My­ron usły­szał płacz dziec­ka. Wi­docz­nie Espe­ran­za już przy­szła. Zaj­rzał do jej ga­bi­ne­tu.

Kar­mi­ła pier­sią. Na­tych­miast spu­ścił wzrok.

– Hmm, przyj­dę póź­niej.

– Nie bądź głu­pi – po­wie­dzia­ła Espe­ran­za. – My­ślał­by kto, że jesz­cze nig­dy nie wi­dzia­łeś pier­si.

– Wi­dzia­łem, ale nie ostat­nio.

– I na pew­no nie taką dużą – do­da­ła. – Usiądź.

Z po­cząt­ku w Rep­Sport MB My­ron był su­per­a­gen­tem, a Espe­ran­za re­cep­cjo­nist­ką, se­kre­tar­ką i żeń­ską od­mia­ną Pię­tasz­ka. Być może pa­mię­ta­cie Espe­ran­zę z cza­sów, gdy wy­stę­po­wa­ła jako mała, sek­sow­na, za­wo­do­wa za­pa­śnicz­ka pod pseu­do­ni­mem Mała Po­ca­hon­tas. W każ­dy nie­dziel­ny ra­nek na no­wo­jor­skim Chan­nel 11 Espe­ran­za po­ja­wia­ła się na rin­gu, w pió­ro­pu­szu i uszy­tym ze sztucz­ne­go za­mszu bi­ki­ni, na któ­re­go wi­dok śli­ni­ła się cała mę­ska część wi­dow­ni. Ra­zem ze swo­ją part­ner­ką, Wiel­ką Sze­fo­wą, w praw­dzi­wym ży­ciu zna­ną jako Wiel­ka Cyn­di, zdo­by­ły mię­dzy­na­ro­do­wą na­gro­dę or­ga­ni­za­cji Pięk­no i Uro­da Za­pa­śnic­twa, czy­li PiUZ. Po­cząt­ko­wo or­ga­ni­za­cja mia­ła na­zy­wać się Pięk­no i Chwa­ła Za­pa­śnic­twa, ale me­dia mia­ły kło­pot z nie­po­praw­nym po­li­tycz­nie skró­tem.

Obec­nie Espe­ran­za była wi­ce­pre­ze­sem fir­my, ale pra­wie sa­mo­dziel­nie pro­wa­dzi­ła jej dział spor­to­wy.

– Prze­pra­szam, że nie by­łam na two­im wie­czor­ku za­po­znaw­czym.

– To nie był wie­czo­rek za­po­znaw­czy.

– Sko­ro tak mó­wisz… Hec­tor się prze­zię­bił.

– Już mu le­piej?

– W po­rząd­ku.

– A co mamy na ta­pe­cie?

– Mi­cha­ela Di­sce­po­lo. Mu­si­my za­ła­twić spra­wę jego kon­trak­tu.

– Gi­gan­ci wciąż wlo­ką się w ogo­nie?

– Tak.

– Za­tem po­wi­nien za­cho­wać nie­za­leż­ność – rzekł My­ron. – Uwa­żam, że to bę­dzie do­bre po­su­nię­cie, szcze­gól­nie ze wzglę­du na to, jak on gra.

– Tyl­ko że Di­sce­po­lo to lo­jal­ny fa­cet. Wo­lał­by pod­pi­sać z nimi kon­trakt.

Espe­ran­za od­ję­ła Hec­to­ra od pier­si i przy­ło­ży­ła go do dru­giej. My­ron sta­rał się nie od­wra­cać oczu zbyt szyb­ko. Nig­dy nie wie­dział, jak ma się za­cho­wać, kie­dy ko­bie­ta kar­mi­ła przy nim pier­sią. Chciał pod­cho­dzić do tego w doj­rza­ły spo­sób, ale nie miał po­ję­cia jak. Nie ga­pić się, ale też nie od­wra­cać wzro­ku. Jak to wy­po­środ­ko­wać?

– Mam ci coś do po­wie­dze­nia – ode­zwa­ła się po chwi­li Espe­ran­za.

– Och?

– Tom i ja po­bie­ra­my się.

My­ron nic nie po­wie­dział. Po­czuł się dziw­nie.

– No co?

– Gra­tu­la­cje.

– Tyl­ko tyle?

– Je­stem za­sko­czo­ny, to wszyst­ko. Ale na­praw­dę uwa­żam, że to wspa­nia­ła wia­do­mość. Kie­dy bę­dzie ten wiel­ki dzień?

– Za trzy ty­go­dnie, w so­bo­tę. Po­zwól jed­nak, że o coś cię za­py­tam. Te­raz, kie­dy wy­cho­dzę za ojca mo­je­go dziec­ka, czy nadal je­stem ko­bie­tą upa­dłą?

– Nie są­dzę.

– Do li­cha. Lu­bię być ko­bie­tą upa­dłą.

– No cóż, i tak masz nie­ślub­ne dziec­ko.

– Cel­na uwa­ga. Będę się tym po­cie­szać.

My­ron po­pa­trzył na nią.

– Co jest?

– Ty za­męż­na.

Po­krę­cił gło­wą.

– Nig­dy nie lu­bi­łam trwa­łych związ­ków, praw­da?

– Zmie­nia­łaś part­ne­rów jak rę­ka­wicz­ki.

Espe­ran­za uśmiech­nę­ła się.

– Praw­da.

– Na­wet nie pa­mię­tam, że­byś dłu­żej niż… po­wiedz­my mie­siąc, trzy­ma­ła się jed­nej płci.

– Cu­dow­ny bi­sek­su­alizm. Jed­nak z To­mem jest in­a­czej.

– Dla­cze­go?

– Ko­cham go.

Nic nie po­wie­dział.

– Nie są­dzi­łeś, że po­tra­fię zwią­zać się z jed­ną oso­bą.

– Nig­dy tego nie mó­wi­łem.

– Wiesz, na czym po­le­ga bi­sek­su­alizm?

– Oczy­wi­ście – od­parł My­ron. – Cho­dzi­łem z wie­lo­ma bi­sek­su­al­ny­mi ko­bie­ta­mi. Jak tyl­ko wspo­mnia­łem o sek­sie, sły­sza­łem „cześć”.

Espe­ran­za tyl­ko po­pa­trzy­ła na nie­go.

– No do­brze, to sta­ry ka­wał – rzekł. – Po pro­stu.

Wzru­szył ra­mio­na­mi.

– Lu­bię ko­bie­ty i męż­czyzn. Je­śli jed­nak wią­żę się z kimś, to z oso­bą, nie z płcią. Ro­zu­miesz?

– Ja­sne.

– To do­brze. A te­raz po­wiedz mi, co jest nie w po­rząd­ku z tobą i tą Ali Wil­der.

– Wszyst­ko jest w po­rząd­ku.

– Win mówi, że jesz­cze nie spa­li­ście ze sobą.

– Win tak po­wie­dział?

– Tak.

– Kie­dy?

– Dziś rano.

– Po pro­stu przy­szedł tu i tak po­wie­dział?

– Naj­pierw rzu­cił uwa­gę na te­mat mo­je­go biu­stu po­więk­szo­ne­go po po­ro­dzie, a po­tem, owszem, po­wie­dział mi, że cho­dzisz na rand­ki z tą ko­bie­tą pra­wie od dwóch mie­się­cy i jesz­cze nie za­bra­łeś się do rze­czy.

– Z cze­go to wnio­sku­je?

– Z mowy cia­ła.

– Tak po­wie­dział?

– Win umie in­ter­pre­to­wać mowę cia­ła.

My­ron po­trzą­snął gło­wą.

– Za­tem ma ra­cję?

– Dziś wie­czo­rem mam zjeść ko­la­cję u Ali. Dzie­ci zo­sta­ną na noc u jej sio­stry.

– Ona tak za­pla­no­wa­ła?

– Tak.

– I jesz­cze nie…?

Wciąż kar­miąc Hec­to­ra, Espe­ran­za zdo­ła­ła wy­ko­nać zna­czą­cy gest.

– Jesz­cze nie.

– O rany.

– Cze­kam na ja­kiś znak.

– Jaki? Ma ci przy­słać wici? Za­pro­si­ła cię do swo­je­go domu i za­po­wie­dzia­ła, że dzie­ci nie bę­dzie przez całą noc.

– Wiem.

– To mię­dzy­na­ro­do­wy znak ozna­cza­ją­cy „po­ciup­ciaj mnie”. Nic nie po­wie­dział.

– My­ro­nie?

– Tak.

– Ona jest wdo­wą, nie in­wa­lid­ką. Za­pew­ne jest prze­ra­żo­na.

– Dla­te­go się nie spie­szę.

– To słod­kie i szla­chet­ne, ale głu­pie. I wca­le nie po­ma­ga.

– Za­tem su­ge­ru­jesz…?

– Po­tęż­ne ciup­cia­nie, tak.