Obietnica dla zmarłej - ebook

1981

Potem siedzieli obok siebie w milczeniu na brzegu łóżka, dłonie opierali na materacu, ich palce nie całkiem się stykały. Jego ubranie leżało na dywanie blisko drzwi sypialni, zrzucone pośpiesznie w przypływie pożądania, obopólnej namiętności. Żar jego ciała już ostygł; zastąpiła go chłodna pustka. Zerknął na swoją gołą rękę na prześcieradle; bladą i gładką, nietkniętą przez upływ czasu.

To było najgorsze milczenie, jakiego kiedykolwiek doświadczył, choć w następnych godzinach i latach miał się przyzwyczaić do jeszcze gorszego.

Żeby oderwać uwagę od fotografii na nocnym stoliku, rozejrzał się po pokoju i zobaczył szczegóły, których dotąd nie dostrzegł: obrazy na przeciwległej ścianie, ubranie na poręczy krzesła w rogu, niedopałek papierosa w szklanej popielniczce na komodzie. Zastanowił się, co zaszło w tym pokoju, w tym łóżku, i na tę myśl dostał tak gwałtownych mdłości, jak nigdy przedtem.

Wcześniej, niedawno, wydawało się to dobrym pomysłem, czymś, co musi zrobić. Uważał, że coś tym udowodni, choćby tylko sobie. Ale teraz, w ciszy tego miejsca, z tysiącem niechcianych myśli, czuł się duszony przez powietrze, którym nie mógł oddychać.

Dłoń dotknęła jego ręki, palce splotły się z jego własnymi. Spojrzał w dół i wzdrygnął się z odrazą. Nie tak miało być. Myślał, że będzie uszczęśliwiony, w euforii – może zatriumfuje w jakiś perwersyjny sposób – ale zamiast tego miał wrażenie, że jest osaczony w pułapce uczucia, na które nie był gotowy i którego nie umiał nazwać.

– Kocham cię.

Wstał szybko, nagle skrępowany swoją nagością, poczuciem niższości i tego, że jest nie na miejscu. Podniósł z podłogi swoje dżinsy i poszukał w kieszeniach kluczy, żeby uciec przed spojrzeniem, które czuł na sobie.

– Nie mów tego.

Dłoń na jego nagim ramieniu powstrzymała go. Odwrócił się i upuścił spodnie na podłogę. Kiedy miękkie wargi przywarły do jego ust, odwzajemnił to, nienawidząc się za to, ale jednocześnie chcąc tego, gdy czuł, jak pocałunek zapiera mu dech. Uniósł ręce i przesunął palcami po nagich ramionach, barkach, gardle. Złączył kciuki i nacisnął.

Kiedy twarz przed nim wykrzywił widoczny w wytrzeszczonych oczach strach, naciskał i nie przestawał.1

Matthew Lewis nacisnął mocniej gaz, obserwując, jak wskaźnik na prędkościomierzu przekracza osiemdziesiątkę.

– Zwolnij, dobra?

Jego dziewczyna Stacey siedziała na miejscu pasażera obok niego z bosymi stopami na desce rozdzielczej, jej pomalowane na jaskraworóżowo paznokcie u nóg błyszczały w ciemności. Zerknął z pogardą na jej szpilki na podłodze. Ubrała się dziś tak, żeby go wkurzyć, i udało jej się.

– Nie pojedziesz A470, tak?

Nie odpowiedział. Był za bardzo zły, żeby rozmawiać. Po jej dzisiejszym zachowaniu, które widziało pół miasta, nie wiedział, czy jeszcze kiedykolwiek zechce się do niej odezwać. Wiedział, że chciała wzbudzić w nim zazdrość. Gratulacje, pomyślał, dopięła swego.

– Teraz wszędzie jest policja – powiedziała, skubiąc bezmyślnie paznokieć z dźwiękiem, który grał mu na nerwach. – Będą szukali pijanych kierowców.

Matthew zacisnął ręce na kierownicy. To z jej winy musieli wyjechać z miasta i unikać teraz policji. Gdyby się tak nie zachowywała, nadal dobrze by się bawili, albo przynajmniej próbowali. Nawet nie wypił tak dużo. Nie mógł się wyluzować, kiedy się tak przed nim popisywała, choć po paru piwach czuł się teraz jak po wielu więcej.

Rozluźnił szalik na szyi. Kupił go na straganie na St. Mary’s Street, kiedy szli na stadion. Mnóstwo takich stoisk pojawiało się na głównych ulicach miasta w dniu każdego meczu. Sprzedawano wyprodukowane tanio towary po zawyżonych cenach rodzicom, którzy ulegali dręczącym je dzieciom, i dorosłym po zbyt wielu piwach. W dniu meczu panowała optymistyczna atmosfera, nawet kiedy drużyna gospodarzy nie miała szans na zwycięstwo. W tym wypadku Walia przegrała z Włochami 12:13. Grała słabo od początku, ale to nie wynik go zdołował.

Kto idzie na mecz rugby w mini i szpilkach?

Zerknął na blade, zaróżowione od zimna nogi Stacey. Na gołych kolanach miała gęsią skórkę. Z twarzą pod grubą warstwą makijażu i w biustonoszu push-up, którego noszenia się wypierała, ledwo przypominała dziewczynę, którą poznał prawie półtora roku wcześniej.

– Pojedź przez górę.

– Co?

– Przez górę – powtórzyła wolno, jakby mówiła do dziecka. – Tam raczej nikt cię nie zatrzyma. – Kiedy się nie odezwał, ignorując ją, jakby milczenie było jakąś formą zwycięstwa, przewróciła oczami i popatrzyła w ciemność za oknem. – Rób co chcesz – powiedziała przeciągle i wyciągnęła się na siedzeniu. – Dla mnie mogą cię zgarnąć, nie mój problem.

Nie zamierzał przyznać jej racji, ale skorzystał z jej rady i skręcił w prawo na następnym rozwidleniu. Oddalili się od głównej trasy z Cardiff na północ i pojechali przez wioskę, gdzie stały imponujące domy, z którymi jego nie mógł się równać. Przyglądał się uważnie każdemu z nich, kiedy je mijali. W jednym zasłony były rozsunięte i odsłaniały światu wygodę i luksus pokoju i jego mieszkańców. Poczuł zazdrość, bo jego rodzina nie była zamożna. Pomyślał, że może pewnego dnia, kiedy będzie dobrze ustawiony, kupi rodzicom taki dom.

Jego komórka, którą położył za hamulcem ręcznym, zaczęła dzwonić. Chwycił ją, zanim jego dziewczyna zdążyła to zrobić, i spojrzał na ekran.

Antony.

Zanim wyjechali z miasta, Matthew wysłał swojemu kuzynowi esemesa, że niby nie czuje się dobrze. Nie chciał wyjaśniać, dlaczego naprawdę nie zostaną u niego na noc, jak było zaplanowane. Nikt nie lubi się przyznawać, że jego dziewczyna to żenada.

Wepchnął telefon do kieszeni drzwi kierowcy i zostawił, żeby dzwonił, aż włączy się automatyczna sekretarka.

– Nie rozumiem, dlaczego nie mogliśmy zostać.

– Naprawdę?

– Tak, naprawdę.

– Więc mogę cię z nim zostawić, tak?

– Z Antonym? Jaja sobie robisz?

Matthew odwrócił gwałtownie głowę w bok, gniew błysnął w jego oczach w ciemności samochodu. Miał wrażenie, że jego wściekłość jest jego oddzielną częścią, o której istnieniu nie wiedział. Nie poznawał się. Jeszcze nigdy tak się nie czuł.

– Ja? Chyba ty? Paradując półnago i podrywając każdego, kto na ciebie spojrzy.

Uśmiechnęła się ironicznie, co sprawiło, że stała się brzydka.

– A… jesteś zazdrosny? Teraz już wiesz, jakie to uczucie.

Ścisnął mocniej kierownicę na łuku górskiej drogi. Światła wioski zostały z tyłu i znaleźli się w ciemności między wysokimi, przerośniętymi żywopłotami po obu stronach jezdni. Granatowe niebo nad nimi przytłaczało ich swoją bliskością i bezkresem.

Ona nigdy nie pozwoli mu zapomnieć o tym. To był jeden pocałunek, nic więcej. Przyznał jej się do tego wkrótce potem – choć pewnie nigdy by się nie dowiedziała, gdyby trzymał język za zębami – i od tamtej pory odpłacała mu się, wygłaszając uszczypliwe komentarze przy każdej okazji i traktując go tak, jakby nie mogła spuścić go z oka. Zawsze go uczono, że najlepiej być szczerym, ale teraz uświadamiał sobie, że lepiej nic nie mówić.

– To żałosne.

– Nie, to ty jesteś żałosny.

Odwróciła się do okna, dając do zrozumienia, że rozmowa jest skończona. Popatrzył z niechęcią na tył jej blond głowy. Nie może dłużej być tak, że wszystko jest na jej warunkach. Jutro, jak będzie trzeźwy, powie jej, że to koniec.

– Co to?

Samochód się trząsł i hałasował tak, jakby szorował wydechem po asfalcie. Żywopłoty ustąpiły miejsca drzewom, ich grube pnie pięły się ku niebu, długie gałęzie sięgały w noc i zasłaniały wszystko pod nimi, tworząc tunel wokół auta.

Spojrzał na deskę rozdzielczą.

– Kurwa.

Zamierzał zatankować następnego dnia po opuszczeniu domu Antony’ego. Dziś nie mieli wcześniej czasu; byli spóźnieni, a ruch zawsze gęstniał w dni meczów. Zapomniał, że bak jest prawie pusty.

– Kurwa!

Zjechał na bok wąskiej drogi i walnął dłonią w szybę, kiedy samochód, szarpiąc, stanął.

– Chyba żartujesz.

– Jasne, żartuję – warknął i odpiął pas bezpieczeństwa. – Fajnie, co?

– Masz jakiś zapas paliwa w bagażniku?

Spojrzał na nią niedowierzająco.

– Jasne, zawsze wożę ze sobą kanister na w razie czego.

Jej umalowane usta z rozmazaną w kącikach różową szminką wykrzywił drwiący uśmiech, po czym znów zmarszczyła brwi.

– Możesz zadzwonić do kogoś?

Wyjął telefon z kieszeni drzwi i wstukał hasło, żeby go odblokować. Ekran rozświetlił się słabo.

– Brak sygnału. Super. A u ciebie?

Stacey zaczęła grzebać w torebce w poszukiwaniu swojej komórki, co wydawało się trwać wieczność. Im dłużej to robiła, tym bardziej się niecierpliwił.

– Też.

– Ekstra.

– To nie moja wina, że nie ma sygnału.

– Fakt – przyznał i otworzył drzwi auta – ale twoja wina, że tu utknęliśmy.

Opasała się ramionami dla ochrony przed zimnym nocnym powietrzem, które wpuścił do samochodu, kiedy otworzył drzwi, i spojrzała na niego gniewnie zmrużonymi oczami.

– Gdybyś nie był aż tak głupi, żeby zużyć całą benzynę, nie stanęlibyśmy tutaj.

– A gdybyś ty nie zachowywała się dzisiaj jak ździra, nie musielibyśmy wyjeżdżać z miasta.

Wysiadł i zatrzasnął drzwi za sobą, odgłos rozszedł się echem wśród drzew wokół nich. Serce pod koszulką rugby waliło mu od przypływu adrenaliny i z frustracji. Wiedział, że nie powinien jej zapraszać, ale stało się. Żałował tego, co przed chwilą powiedział, ale tego też nie mógł już zmienić.

Spojrzał wzdłuż ciemnej wstęgi asfaltu, która skręcała w prawo, i spróbował ocenić, ile czasu może mu zająć znalezienie pomocy. Jeździł wcześniej tymi drogami, ale nie znał ich dobrze. Pomyślał, że za mniej więcej półtora kilometra może być jakiś cofnięty od szosy dom. Dotarcie do niego nie zajmie mu zbyt wiele czasu; zimno i wypity alkohol dodadzą mu energii.

– Dokąd się wybierasz?

Za jego plecami Stacey wysiadła z samochodu. Była boso i opasywała ramionami swoją chudą postać, daremnie usiłując się ogrzać. Jej słowa porwał wiatr i Matthew ledwo je usłyszał, choć stał zaledwie kilka metrów od niej.

– Wracaj do środka – zawołał. – Jest zimno. Niedługo wrócę.

Zaczekał, aż Stacey wsiądzie z powrotem do auta, wiedząc, że nie będzie protestowała. Brak benzyny stworzył mu okazję do rozstania się z nią na jakiś czas, a i tak tylko by go spowalniała. Między innymi, była leniwa. Kiedy musiała pójść dalej niż do końca ulicy, znajdowała wymówkę, żeby tego nie zrobić. Im dłużej o tym myślał, tym bardziej się dziwił, że z nią jest.

Zmobilizowany przez frustrację i przenikający przez kurtkę chłód, pomaszerował szybko górską drogą, którą oświetlał księżyc w pełni. Po pewnym czasie zorientował się, że zostawił komórkę w kieszeni drzwi samochodu, choć i tak na pewno nie miałby sygnału. Z rękami w kieszeniach kurtki, szedł dalej, coraz bardziej pewny, że gdzieś przy drodze musi być jakiś dom. Usłyszał nad sobą wrzask jakiegoś przelatującego między drzewami ptaka, pulsowanie alkoholu w skroniach ustało i trzeźwość sprawiła, że poczuł się nieswojo.

Przystanął obok żywopłotu, żeby zawiązać sznurowadło. Kiedy ukucnął na ziemi, odniósł wrażenie, że otula go ciemność. Wcześniejszą brawurę zastąpił niepokój i gdy wstał, rozejrzał się nerwowo dookoła, świadomy teraz każdego szelestu liści nad sobą i ruchu w żywopłocie obok.

W żywopłocie przed nim była przerwa. Kiedy się zbliżył, zobaczył otwartą metalową bramę; taką, która zwykle prowadzi na farmę i nie pozwala bydłu lub koniom opuścić pola. Zmrużył oczy, próbując dostrzec, co jest po drugiej stronie bramy.

Coś w oddali przykuło jego uwagę. Poszedł w kierunku bramy, jego buty zapadały się w miękką ziemię. Wpatrzył się w ciemność i przez chwilę myślał, że mu się przywidziało. Potem znów to zobaczył: odległy błysk, który na moment oświetlił róg pola. Poczuł ulgę. Światło oznaczało życie, a życie oznaczało pomoc. Nie potrzebował dalekiej podwózki – najbliższa całodobowa stacja benzynowa była w odległości kilku kilometrów – i gdyby nie miał transportu z powrotem, zadzwoniłby stamtąd po taksówkę. Nie obchodziło go, ile to będzie kosztowało; chciał wrócić do domu.

Zatrzymał się na skraju szerokiego pola przed sobą i zlustrował ciemność wciąż nieprzyzwyczajonym do niej wzrokiem. Wtedy znów to zobaczył – blask latarki lub błysk reflektorów – i tym razem był pewien, że wzrok go nie zawodzi. Czyjaś bliskość wystarczyła, by poczuł się pewnie, i ruszył ku światłu.

Szedł przez pole i wpatrywał się zmrużonymi oczami w kształty przed sobą: furgon z otwartymi tylnymi drzwiami i człowieka obok, który był nisko pochylony, jakby sięgał po coś na ziemi. Przyspieszył kroku. Zmarzł i chciał wrócić do Stacey. Choć był zły na nią, nie chciał, żeby myślała, że ją tu zostawił.

Przystanął, kiedy nagle ogarnął go niepokój. Coś tu nie grało o tej porze.

Jeśli teraz zawróci, to znajdzie pomoc gdzie indziej?

Podszedł ostrożnie bliżej. Już miał się odezwać, gdy na widok tego, co zobaczył, głos uwiązł mu w krtani. Zamazane kształty zaczęły się wyostrzać i tworzyć wyraźny obraz, który odcinał się na ciemnym tle. Przez chwilę nie mógł się ruszać i tkwił w miejscu, sparaliżowany strachem. Musiał się stąd wynieść. Potrzebował pomocy.

Odwrócił się, żeby uciec.

Choć przerażenie wzbierało w jego piersi, jakby miał początek ataku serca, pędził co sił w nogach z powrotem do drogi. Krew szumiała mu w głowie i słyszał tylko własne tętno w uszach. Dobiegł do bramy i skręcił na szosę, nasłuchując odgłosu ścigających go kroków. Nic.

Gnał po asfalcie najszybciej, jak mógł i starał się zorientować, jak daleko zostawił samochód. Potem sobie przypomniał, że nie ma benzyny. Wpadł w panikę i łzy napłynęły mu do oczu. Od szybkiego, długiego biegu dostał mdłości, ale wiedział, że nie może się zatrzymać. Zaczął rozpoznawać kształty w ciemności, zarysy żywopłotów, które mijał w drodze w przeciwnym kierunku. Mówił sobie, że już niedaleko. Nie zwalniaj.

Wytężał wzrok i czekał, aż w ciemności na drodze przed nim pojawi się jego samochód. Nagle usłyszał za sobą basowy ryk silnika. Reflektory furgonu oświetliły drogę przed nim. Zauważył swój samochód, teraz już tak blisko, a jednak wciąż za daleko. Obroty silnika wzrosły, hamulce zapiszczały.

Jego ciało poszybowało w powietrze, jakby nic nie ważyło.2

Śledcze inspektor Alex King i posterunkowa Chloe Lane stały przy samochodzie i patrzyły, jak ubrany na biało technik kryminalistyki opyla drzwi pasażera proszkiem daktyloskopijnym. Blask skierowanych na mężczyznę i jego otoczenie reflektorów punktowych oświetlał wszystkich jak aktorów na planie filmowym. Górską drogę zagrodzono w odległości prawie kilometra w każdym kierunku, choć o tej godzinie i tak mało kto nią jeździł. Minęła 2.30 nad ranem i w okolicy panowała zaskakująca cisza mimo krzątaniny służb ratowniczych. Policjanci przeszukiwali pobliski las, snopy światła ich latarek poruszały się w ciemności.

– To tyle, jeśli chodzi o wolną noc – powiedziała Alex, uśmiechając się współczująco do Chloe.

Jej młodsza koleżanka spędziła popołudnie na planowaniu wieczoru: indyjskie jedzenie na wynos dla jednej osoby i film na kanapie. Po wyczerpaniu tematu ograniczonego do wegetariańskiego menu w lokalnej indyjskiej restauracji rozmowa w komendzie zeszła na to, czy lepszy jest Netflix, czy telewizja. Dyskusja przerwała monotonię stosunkowo spokojnego dnia. Obie śledcze uświadomiły sobie, że powinny się rozkoszować rzadkim spokojem, dopóki trwa.

– Przypomnij mi, żebym więcej nie jadła tego, co poleca Dan.

– Nie smakowało?

Chloe się skrzywiła i wepchnęła ręce do kieszeni. Było zimno, kurtki miały zapięte pod szyję, ramiona skrzyżowane na piersiach. Alex spała, kiedy ją wezwano, i włożyła wczorajsze ubranie, które zostawiła na komodzie w rogu. Jakimś cudem, mimo wczesnej pory, Chloe wyglądała świeżo z niedawno ufarbowanymi na ciemno włosami, które upięła starannie w kok z tyłu głowy. Pod numer 999 zadzwonił około 1.30 przejeżdżający kierowca po tym, jak zauważył zniszczoną przednią szybę w pozornie porzuconym na poboczu szosy samochodzie. Nieprzygotowany na zimno, ciemność, ani cokolwiek innego, co mogło się czaić na zewnątrz jego pojazdu, został w swoim aucie na skrzyżowaniu z główną drogą półtora kilometra dalej, gdzie miał sygnał w swojej komórce i mógł zatelefonować. Alex pomyślała, że dobrze zrobił, zostawiając zbadanie sprawy policji.

Spojrzała przez okno na dziewczynę w samochodzie. Leżała zgarbiona twarzą w dół między przednimi siedzeniami, na blond włosach miała własną krew. Była w sukience dobrej do występu w jakimś telewizyjnym reality show, których popularności Alex nigdy nie rozumiała, ale nie do noszenia w marcową noc – krótkiej, na ramiączkach i o numer za małej. Mimo grubej warstwy makijażu jej skóra wydawała się po śmierci niemal półprzezroczysta. Rana po pocisku z tyłu głowy zakończyła jej życie. Strzał oddano przez przednią szybę.

Policjant wręczył Alex małą srebrzystą torebkę na długim metalowym łańcuszku zabraną z podłogi samochodu. W środku była różowa jak wata cukrowa szminka, tubka tuszu do rzęs, komórka, klucze do mieszkania, dwa banknoty dziesięciofuntowe i trochę monet, a w zapinanej na suwak wewnętrznej kieszonce karta bankowa i prawo jazdy. Zdjęcie niewątpliwie przedstawiało dziewczynę, która teraz leżała między siedzeniami samochodu. Stacey Cooper. Dwadzieścia lat.

Nasuwało się szereg pytań. Co robiła o tej porze na górskiej drodze? Dokąd jechała? Była sama? A jeśli nie, to dlaczego teraz nikogo z nią nie ma?

Chloe się pochyliła i popatrzyła uważniej przez boczne okno auta od strony kierowcy. Miała własne pytania.

– Jeśli próbowała uciec przed kimś, to dlaczego po prostu nie odjechała? Chyba że próbowała uciec przed kimś, z kim była.

Alex nie odpowiedziała, zatopiona w myślach. Mimo że spędziła w policji prawie dwadzieścia lat, wiedziała, że nigdy się nie przyzwyczai do takich widoków jak ten. Nie chciała stać się nieczuła jak inni śledczy. Powróciły niedawne myśli o odejściu z policji. Bardziej niż kiedykolwiek wiedziała, że postąpi słusznie. Miała nadzieję odejść w spokojnym okresie, choć zdawała sobie sprawę, że takie rzadko się zdarzają. Teraz, gdy patrzyła na biedną dziewczynę, którą tak brutalnie pozbawiono życia, nie zamierzała odejść.

Wyjęła z kieszeni jednorazowe lateksowe rękawiczki, włożyła je i otworzyła drzwi kierowcy. Kluczyk srebrzystego citroena C4 z 2004 roku tkwił w stacyjce. Przekręciła go, ale zamiast dźwięku uruchamianego silnika, usłyszała głuche rzężenie. Zerknęła na paliwomierz. Pusto.

– Zabrakło jej benzyny.

Zlustrowała wzrokiem wnętrze samochodu i zauważyła parę szpilek na podłodze przed siedzeniem pasażera. Pozycja ciała dziewczyny – prawa noga zgięta w kolanie i oparta niewygodnie o hamulec ręczny, a lewa wyciągnięta w kierunku pedałów – sugerowała, że próbowała się dostać na tylne siedzenie z fotela pasażera, nie kierowcy.

– A właściwie – poprawiła się – komuś innemu zabrakło benzyny. Nie sądzę, żeby ktoś próbował prowadzić w tych butach, a ty?

Sięgnęła do kieszeni drzwi kierowcy i wyjęła komórkę. Kiedy nacisnęła przycisk z boku telefonu, na ekranie wyświetliło się zdjęcie młodego uśmiechniętego mężczyzny, który trzymał coś o wyglądzie trofeum sportowego. Był przystojny, miał typ urody, który według Alex mógł się podobać młodym kobietom, modnie ostrzyżony i jakby zapatrzony w dal.

Chloe wzięła od niej komórkę.

– Jej chłopak?

– Na to wygląda, więc samochód prawdopodobnie jest jego.

Alex obejrzała przednią szybę od wewnątrz. Dziurę w szkle musiałby zbadać balistyk, ale jej wielkość i zniszczenia wokół sugerowały, że strzał padł z małej odległości od samochodu. Miała nadzieję, że ekspert powie im więcej i będą mogli zidentyfikować broń.

Alex położyła dłoń w rękawiczce na oparciu siedzenia kierowcy, pochyliła się na ciałem dziewczyny, wyciągnęła i obejrzała spód lewej stopy ofiary.

– Co myślisz? – zapytała obserwująca ją Chloe.

– Że w pewnym momencie wysiadła z auta. Zobacz.

Alex się wycofała i Chloe zajęła jej miejsce. Wyciągnęła się, schyliła głowę i popatrzyła na bose stopy dziewczyny. Do ich bladych spodów przywarły żwir i ziemia, kilka kamyczków wbiło się w skórę.

– Po co miałaby wysiadać?

– Może po to, żeby w czymś pomóc. – Alex odeszła na bok, kiedy badający drugą stronę samochodu technik kryminalistyki ruszył w ich kierunku. Opylił z wprawą całą długość ramy okna. – Tylko w czym? – dodała, myśląc głośno.

Chloe cofnęła się od auta.

– Zabrakło im benzyny – powiedziała wolno – i on wysiadł z samochodu.

– Jej chłopak?

Chloe przytaknęła.

– Potem ona też wysiadła, być może poszła za nim i pokłócili się. Może była zła na niego, że zapomniał zatankować. Sytuacja wymknęła się spod kontroli, on się odwrócił do niej, ona spróbowała uciec i…

– Ale dlaczego on wysiadł z samochodu? – zapytała Alex. – Skoro mógł zobaczyć na desce rozdzielczej, że skończyła się im benzyna, to nie musiał wysiadać i na nic patrzeć. Sama nie wiem. – Wydęła wargi. – Zastrzelenie kogoś z powodu kłótni o pusty bak wydaje mi się trochę naciągane.

Miały tyle pytań, że musiały znaleźć na nie odpowiedzi, zanim wyciągną jakieś wnioski co do ciągu zdarzeń, które doprowadziły do śmierci młodej kobiety. Gdzie była ta para? Dokąd jechała? Czy mężczyzna posiadał broń palną, a jeśli tak, to dlaczego ją nosił?

– On nie wygląda na typa, który nosi broń.

Chloe przyznała Alex rację. Choć wiedziała, że są rozmaici zabójcy i przypuszczenia na podstawie wyglądu mogą się okazać niebezpiecznie mylące, młody uśmiechnięty mężczyzna na ekranie komórki nie pasował do podejrzenia o posiadanie broni.

– Pani inspektor.

Alex się odwróciła i zobaczyła podchodzącego mundurowego.

– Kawałek dalej na drodze są ślady opon. Trudno orzec, czy stare, czy świeże.

– Zaraz tam przyjdę.

Alex odwróciła się z powrotem do samochodu i przyjrzała uważnie dziurze po pocisku w przedniej szybie. Jeśli broń nie należała do chłopaka Stacey, to był z nimi jeszcze ktoś, albo ich znajomy, albo obcy. Chwilowo musieli założyć, że tylko ta dziewczyna i jej chłopak wiedzą, co się wydarzyło.

W takim razie jedno pytanie wydawało się ważniejsze od każdego innego.

Gdzie jest teraz ten chłopak?