Obsesja Eve. Kryptonim Villanelle - ebook

1

Palazzo Fal­co­nieri stoi na cyplu oto­czo­nym wodami jed­nego z pomniej­szych wło­skich jezior. Czer­wiec dobiega końca i lekki wie­trzyk muska kępy sosen i cypry­sów strze­gą­cych ska­li­stego przy­lądka. Ogrody są impo­nu­jące, a może nawet piękne, lecz głę­bo­kie cie­nie przy­dają im zło­wro­giej aury, która tak pasuje do suro­wych kształ­tów samego pałacu.

Budy­nek jest zwró­cony fasadą w stronę jeziora; w wyso­kich oknach widać jedwabne zasłony. Wschod­nie skrzy­dło było nie­gdyś salą ban­kie­tową, lecz teraz pełni funk­cję sali kon­fe­ren­cyj­nej. Pośrodku, pod cięż­kim żyran­do­lem w stylu art déco, stoi długi stół ozdo­biony pan­terą z brązu Bugat­tiego.

Na pierw­szy rzut oka dwu­na­stu męż­czyzn sie­dzą­cych wokół stołu wygląda cał­kiem zwy­czaj­nie. To ludzie suk­cesu, jak można sądzić po dys­kret­nie dro­giej odzieży. Więk­szość dobiega sześć­dzie­siątki, nie­któ­rzy już ją prze­kro­czyli. Ich twa­rze nie zapa­dają w pamięć. Wyróż­nia ich jed­nak nie­zwy­kła czuj­ność, któ­rej nie tracą ani na chwilę.

Ranek mija im na dys­ku­sji pro­wa­dzo­nej po rosyj­sku i angiel­sku, bo te języki zna każdy z nich. Spo­ży­wają lekki lunch – anti­pa­sti, palia jezio­rowa, schło­dzone wino Ver­nac­cia, świeże figi i morele – ser­wo­wany na tara­sie. Potem dwu­na­stu męż­czyzn czę­stuje się kawą; podzi­wiają lekko zmarsz­czoną bryzą taflę jeziora i prze­cha­dzają się po ogro­dzie. Nie ma tu ochro­nia­rzy, bo na tym pozio­mie taj­no­ści sami ochro­nia­rze stają się zagro­że­niem. Prze­rwa nie trwa długo i męż­czyźni wra­cają na swoje miej­sca w cie­ni­stej sali kon­fe­ren­cyj­nej. Temat dnia jest nie­skom­pli­ko­wany: „EUROPA”.

Pierw­szy mówca jest typem w trud­nym do okre­śle­nia wieku, mocno opa­lo­nym, o głę­boko osa­dzo­nych oczach. Spo­gląda po twa­rzach zebra­nych.

– Tego ranka, pano­wie, dys­ku­to­wa­li­śmy o poli­tycz­nej i gospo­dar­czej przy­szło­ści Europy. Sku­pi­li­śmy się szcze­gól­nie na prze­pły­wie kapi­tału oraz na tym, w jaki spo­sób naj­le­piej go kon­tro­lo­wać. Popo­łu­dnie pra­gnę roz­po­cząć od roz­mowy o innej gospo­darce.

Sala zostaje zaciem­niona i dwa­na­ście twa­rzy zwraca się ku ekra­nowi zawie­szo­nemu na pół­noc­nej ścia­nie. Widać na nim foto­gra­fię śród­ziem­no­mor­skiego portu, z kon­te­ne­row­cami przy nabrze­żach i żura­wiami przy­sto­so­wa­nymi do ich roz­ła­dunku.

– Palermo, pano­wie, jest dziś głów­nym punk­tem prze­rzutu koka­iny do Europy. To wynik stra­te­gicz­nego soju­szu mię­dzy mek­sy­kań­skimi kar­te­lami nar­ko­ty­ko­wymi a sycy­lij­ską mafią.

– Czy era Sycy­lij­czy­ków już nie prze­mi­nęła? – pyta z powąt­pie­wa­niem krępy męż­czy­zna po jego lewej stro­nie. – Sądzi­łem, że dziś to kon­ty­nen­talne syn­dy­katy roz­pro­wa­dzają towar.

– Tak było. Jesz­cze osiem­na­ście mie­sięcy temu kar­tele robiły inte­resy przede wszyst­kim z kala­bryj­ską ’Ndran­ghetą. Ostat­nio jed­nak rodziny z połu­dnia Włoch podzie­liła wojna, a na czoło wysu­nęli się Greci, klan z Sycy­lii.

Na ekra­nie poja­wia się twarz o ciem­nych, czuj­nych oczach i szczę­kach zaci­śnię­tych jak sta­lowy potrzask.

– Salva­tore Greco poświę­cił życie na odbu­do­wa­nie wpły­wów swo­jej rodziny, która w latach dzie­więć­dzie­sią­tych utra­ciła pozy­cję w struk­tu­rze cosa nostry. Doszło do tego po zamor­do­wa­niu ojca Salva­torego przez członka kon­ku­ren­cyj­nej rodziny Mat­teo. Ćwierć wieku póź­niej Salva­tore wytro­pił i zabił żyją­cych jesz­cze Mat­tei. Greci oraz ich sojusz­nicy, Mes­sini, są teraz naj­bo­gat­szymi, naj­bar­dziej wpły­wo­wymi i budzą­cymi naj­więk­szy postrach kla­nami sycy­lij­skimi. Salva­tore znany jest z tego, że oso­bi­ście zamor­do­wał co naj­mniej sześć­dzie­siąt osób i zle­cił setki innych zabójstw. Ma dziś pięć­dzie­siąt pięć lat i żela­zną ręką spra­wuje wła­dzę nad Palermo i tam­tej­szym ryn­kiem nar­ko­ty­ko­wym. W skali świata jego orga­ni­za­cja obraca dwu­dzie­stoma, może trzy­dzie­stoma miliar­dami dola­rów rocz­nie. Pano­wie, Salva­tore jest dziś prak­tycz­nie jed­nym z nas.

W sali daje się wyczuć coś na kształt roz­ba­wie­nia.

– Pro­ble­mem, który mamy z Salva­to­rem Gre­kiem, nie jest jed­nak jego skłon­ność do tor­tu­ro­wa­nia i mor­do­wa­nia – cią­gnie mówca. – Wojny mię­dzy rodzi­nami mafij­nymi porów­nał­bym wręcz do funk­cji samo­oczysz­cza­nia pie­kar­nika. Nie­stety, ostat­nio zaczął też zle­cać zabój­stwa człon­ków esta­bli­sh­mentu. W zama­chach bom­bo­wych zgi­nęło już dwóch sędziów i czte­rech wyso­kich rangą urzęd­ni­ków wymiaru spra­wie­dli­wo­ści. W zeszłym mie­siącu zastrze­lono przed jej wła­snym miesz­ka­niem dzien­ni­karkę śled­czą. Była w ciąży; dziecka nie udało się ura­to­wać.

Milk­nie i wznosi wzrok ku ekra­nowi, na któ­rym widać mar­twą kobietę. Leży na chod­niku w kałuży krwi, z sze­roko roz­rzu­co­nymi ramio­nami.

– Nie muszę chyba wspo­mi­nać, że nie udało się bez­po­śred­nio powią­zać Greca z tymi zbrod­niami. Poli­cja została prze­ku­piona albo zastra­szona, podob­nie jak świad­ko­wie. Obo­wią­zuje omertà, kodeks mil­cze­nia. Ten czło­wiek jest dziś w prak­tyce nie­ty­kalny. Mie­siąc temu wysła­łem do niego emi­sa­riu­sza, by umó­wić nas na spo­tka­nie. Uzna­łem, że musimy dojść do poro­zu­mie­nia. Jego dzia­ła­nia w tym zakątku Europy stały się tak agre­sywne, że zagra­żają naszym inte­re­som. Odpo­wiedź Greca była natych­mia­stowa. Następ­nego dnia otrzy­ma­łem szczel­nie zamkniętą paczkę. – Na ekra­nie poja­wia się nowy obraz. – Zawie­rała, jak widać, oczy, uszy i język mojego wspól­nika. Prze­kaz był jasny. Nie będzie spo­tka­nia. Nie będzie dys­ku­sji. Nie będzie poro­zu­mie­nia.

Męż­czyźni sie­dzący wokół stołu przy­glą­dają się chwilę upior­nej mar­twej natu­rze, po czym znowu zwra­cają oczy ku mówcy.

– Pano­wie, uwa­żam, że musimy pod­jąć sta­now­czą decy­zję w spra­wie Salva­to­rego Greca. Jest nie­bez­pieczny, nie­prze­wi­dy­walny i nie­osią­galny dla wymiaru spra­wiedliwości. Jego prze­stęp­cza dzia­łal­ność oraz spo­wo­do­wany przez nią spo­łeczny chaos grożą zachwia­niem rów­no­wagi w base­nie Morza Śró­dziem­nego. Pro­po­nuję usu­nąć go z gry na zawsze.

Mówca wstaje, pod­cho­dzi do sto­lika sto­ją­cego na ubo­czu i powraca z zabyt­kową, lakie­ro­waną szka­tułką. Wyj­muje z niej sakiewkę z czar­nego aksa­mitu i wysy­puje na stół jej zawar­tość. Dwa­dzie­ścia cztery małe rybki z kości sło­nio­wej – dwa­na­ście pożół­kłych ze sta­ro­ści i dwa­na­ście zabar­wio­nych krwi­stą czer­wie­nią. Każdy z zebra­nych otrzy­muje dwie różne rybki.

Aksa­mitna sakiewka wędruje z rąk do rąk wokół stołu w kie­runku prze­ciw­nym do ruchu wska­zó­wek zegara. Zata­cza krąg i powraca do tego, kto zapro­po­no­wał gło­so­wa­nie. Na lśnią­cym bla­cie znowu ląduje jej zawar­tość. Dwa­na­ście czer­wo­nych rybek. Jed­no­gło­śny wyrok śmierci.

Jest wie­czór, dwa tygo­dnie póź­niej, i Vil­la­nelle sie­dzi przy sto­liku w ogródku Le Jasmin, pry­wat­nego klubu w szes­na­stej dziel­nicy Paryża. Od wschodu pły­nie pomruk samo­cho­dów suną­cych po boule­vard Suchet; na zachód wie­dzie droga do Lasku Buloń­skiego i hipo­dromu Auteuil. Ogró­dek ota­cza tre­liaż obwie­szony kwit­ną­cym jaśmi­nem, któ­rego woń prze­syca cie­płe powie­trze. Wol­nych sto­li­ków jest nie­wiele, ale szmer roz­mów jest led­wie sły­szalny. Świa­tło dnia gaśnie, noc już czeka.

Vil­la­nelle bie­rze głę­boki łyk Grey Goose Mar­tini i roz­gląda się dys­kret­nie. Zwraca uwagę na parę sie­dzącą tuż obok. Oboje dwu­dzie­sto­pa­ro­letni, on ele­gancki, ona piękna, ma w sobie coś z kotki. Brat i sio­stra? Kole­dzy z pracy? Kochan­ko­wie?

Na pewno nie brat i sio­stra, wyro­kuje Vil­la­nelle. Jest mię­dzy nimi napię­cie, jest więź, ale na pewno nie rodzinna. Jest też pie­niądz. Na przy­kład ten jedwabny swe­te­rek w kolo­rze ciem­nego złota, ide­al­nie pasu­jący do jej oczu. Nie jest nowy, ale to na pewno Cha­nel. Do tego piją tait­tin­gera, dobry rocz­nik, a w Le Jasmin taki szam­pan nie jest tani.

Męż­czy­zna dostrzega spoj­rze­nie Vil­la­nelle i unosi smu­kły kie­li­szek o cen­ty­metr lub dwa. Szepce coś do swej towa­rzyszki, a ona obrzuca Vil­la­nelle chłod­nym, tak­su­ją­cym spoj­rze­niem.

– Przy­łą­czysz się do nas? – pyta. To bar­dziej wyzwa­nie niż zapro­sze­nie.

Vil­la­nelle patrzy na nią w sku­pie­niu. Wie­trzyk upar­cie krad­nie zapach jaśminu.

– Nie ma przy­musu – dorzuca męż­czy­zna. Uśmie­cha się drwiąco, ale w jego oczach jest spo­kój.

Vil­la­nelle wstaje z kie­lisz­kiem w dłoni.

– Z wielką przy­jem­no­ścią. Cze­ka­łam na przy­ja­ciółkę, ale widocz­nie coś jej wypa­dło.

– W takim razie… – Męż­czy­zna także powstaje. – Jestem Oli­vier. A to Nica.

– Vil­la­nelle.

Roz­mowa roz­wija się w kon­wen­cjo­nalny spo­sób. Oli­vier nie­dawno roz­po­czął karierę mar­szanda. Nica bywa aktorką. Nie są spo­krew­nieni, a z bli­ska nie wyglą­dają też na parę kochan­ków. Mimo to w ich zna­jo­mo­ści obecna jest nuta ero­ty­zmu – podob­nie jak w spo­so­bie, w jaki wcią­gnęli ją w swą orbitę.

– A ja jestem day tra­derką – mówi Vil­la­nelle. – Waluty, pro­cen­towe kon­trakty futu­res i tak dalej.

Z satys­fak­cją zauważa, że w ich oczach natych­miast przy­gasa zain­te­re­so­wa­nie. W razie potrzeby potrafi opo­wia­dać godzi­nami o ryn­kach kapi­ta­ło­wych, ale oni nie chcą tego słu­chać. I dla­tego Vil­la­nelle opi­suje swoje sło­neczne miesz­ka­nie na pierw­szym pię­trze w Wer­salu, gdzie pra­cuje. Miesz­ka­nie nie ist­nieje, lecz ona umie je opi­sać w naj­drob­niej­szych szcze­gó­łach, włącz­nie z ozdobną balu­stradą bal­ko­nową z kutego żelaza i wybla­kłym per­skim dywa­nem na pod­ło­dze. Jej legenda jest teraz dosko­nała, a sku­tecz­ność, z jaką ją wci­ska obcym, jak zawsze przy­nosi falę zado­wo­le­nia.

– Podoba nam się twoje imię, twoje oczy, twoje włosy, a naj­bar­dziej podo­bają nam się twoje buty – mówi Nica.

Vil­la­nelle się śmieje, prę­żąc stopy w atła­so­wych pasecz­kach san­da­łów od Loubo­utina. Celowo kopiuje leniwą pozę Oli­viera, widząc jego pożą­dliwe spoj­rze­nie. Wyobraża sobie jego dło­nie wpraw­nie i chci­wie piesz­czące jej ciało. Domy­śla się, że jest w jego oczach pięk­nym przed­mio­tem, poten­cjal­nym nabyt­kiem do kolek­cji. Pew­nie wyda­wa­łoby mu się, że kon­tro­luje sytu­ację.

– Co cię tak bawi? – pyta Nica i prze­krzy­wia głowę, zapa­la­jąc papie­rosa.

– Wy – odpo­wiada Vil­la­nelle.

Jak by to było, zasta­na­wia się, tak się zatra­cić w tym jej zło­tym spoj­rze­niu? Poczuć na war­gach te usta owiane dymem. Vil­la­nelle dobrze się bawi, ponie­waż wie, że Oli­vier i Nica jej pra­gną. Sądzą pew­nie, że się nią bawią, a ona pozwala im trwać w tym prze­ko­na­niu. Zabaw­nie będzie mani­pu­lo­wać nimi, prze­ko­nać się, jak daleko się posuną.

– Mam pro­po­zy­cję – mówi Oli­vier.

W tym momen­cie jed­nak tele­fon w torebce Vil­la­nelle zaczyna migać. Krótka wia­do­mość tek­stowa: ODBIJ. Wstaje z kamienną twa­rzą i spo­gląda na Nicę z Oli­vie­rem, lecz oni już dla niej nie ist­nieją. Odcho­dzi bez słowa, by nie­spełna minutę póź­niej dosiąść vespy i włą­czyć się w stru­mień aut pły­nący na pół­noc.

Minęły trzy lata, odkąd poznała czło­wieka, który przy­słał jej wia­do­mość. Czło­wieka, któ­rego na­dal zna tylko z imie­nia: to Kon­stan­tin. Wtedy jej poło­że­nie było zgoła odmienne. Nazy­wała się Oksana Woron­cowa i była stu­dentką filo­lo­gii fran­cu­skiej oraz lin­gwi­styki na Uni­wer­sy­te­cie Per­m­skim, w środ­ko­wej czę­ści Rosji. Od egza­mi­nów koń­co­wych dzie­liło ją sześć mie­sięcy. Nie spo­dzie­wała się kie­dy­kol­wiek powró­cić w mury uczelni, bo od ostat­niej jesieni mogłoby to ozna­czać tylko jedno: wię­zie­nie. Mówiąc ści­ślej, zatrzy­ma­nie i powrót do kobie­cego aresztu śled­czego Dobrianka na Uralu. Pod zarzu­tem mor­der­stwa.

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki