Odprawa posła, czyli słowo pielgrzymskie w odpowiedzi na: poselstwo z ziemi ucisku do synów jej w rozproszeniu. - ebook

sło­wo pielg rzym­skie, w od­po­wie­dzi na po­sel­stwo z zie­mi uci­sku do sy­nów jej

w roz­pro­sze­niu.

DO­STAĆ MOŻ­NA

WE WSZYST­KICH ZNACZ­NIEJ­SZYCH ZA­KŁA­DACH POL­SKICH.

1838.

Cześć i chwa­ła niech będą Bogu wszech­mo­gą­ce­mu, a miesz­kań­com zie­mi pol­skiej mi­łość i po­zdro­wie­nie bra­ter­skie, na wie­ki wie­ków.

Kto ma uszy ku słu­cha­niu, niech słu­cha, bo oto ode­bra­li­śmy pi­sa­nie wa­sze o bra­cia, i z od­po­wie­dzią na­szą przy­cho­dzi­my do was.

A jako w mi­ło­ści i w bra­ter­stwie roz­wa­ża­li­śmy sło­wa wa­sze, tak niech bę­dzie da­le­ką od was, zła i po­dejrz­li­wa mysi wszel­ka o sło­wie na­szem.

Al­bo­wiem sło­wo na­sze piel­grzym­skie, pro­ste i wol­ne od ob­łu­dy jest, a mysi na­sza jako myśl piel­grzym­stwa pol­skie­go, czy­sta i nie­po­ka­la­na.

Je­że­li wzdy cierp­kiem, albo ostrem, wam się cza­sem zda, po­mnij­cie, że i ży­cie na­sze piel­grzym­skie, cierp­kie też i ostre jest, i dro­gi na­sze peł­ne kol­ców i cier­ni, i stra­wa na­sza gorz­ka, i po­wie­trze któ­rem od­dy­cha­my, cięż­kie dla pol­skiej pier­si.

Więc, jako po­ku­tu­ją­cy grzesz­nik nie zło­rze­czy wło­sień­ni­cy, prze­to że szorst­ka a ko­lą­ca jest, tako i wy nam prze­bacz­cie o bra­cia, dla wspól­nej po­ku­ty na­szej.

Kie­dy­śmy przed laty zie­mię opusz­cza­li ro­dzin­ną, wna­ro­do­wą pusz­cza­jąc się piel­grzym­kę: Idź­cie, mó­wi­ły nam star­ce i ma­tro­ny pol­skie, i prze­ciw­ko He­ro­do­wi, śpią­ce obudź­cie ludy.

Bo oto roz­wiel­mo­żył się on wiel­ce na pol­skich zie­miach na­szych, a duma i wy­nio­słość jego ha­mul­ca, a chci­wość i złość jego, nie mają koń­ca i mia­ry.

Więc, cho­ciaż pierś w łka­niach ję­cza­ła, a oko w łzach się to­pi­ło, szli­śmy z wia­rą i z na­dzie­ją po­mię­dzy ludy.

I po­bło­go­sła­wił Bóg szcze­rej piel­grzym­ce na­szej, bo wo­ła­nie na­sze nie było gło­sem wo­ła­ją­ce­go na pusz­czy.

Al­bo­wiem roz­bu­dzi­ły się ludy w cięż­kim śnie swo­im, i wy­bie­ga­ły tłum­nie na spo­tka­nie nas, a ze­wsząd sły­chać było gło­śne ich wo­ła­nia: Cześć i chwa­ła niech będą na­ro­do­wi pol­skie­mu, al­bo­wiem on jest opo­ką, na któ­rej Pan od­bu­du­je ko­ściół swój.

I sta­ło się one­go cza­su, jako po­wia­da­cie, że bo­sym piel­grzy­mom rzu­ca­no wień­ce, i śpie­wa­no z nie­mi pie­śni ich.

Roz­ra­do­wał się więc duch nasz wiel­ce, nie z dumy, albo z próż­no­ści, ale od po­cie­chy, że ludy po­zna­wa­ły, iż nie­wo­la na­sza nie­wo­lą ich jest.

A wszak­że po­do­ba­ło się Ojcu, dłu­giem cier­pie­niem a cięż­kie­mi tru­dy, do­świad­czyć jesz­cze wy­trwa­ło­ści swych sy­nów.

Lecz jako spra­wie­dli­wym, choć nie­do­cie­czo­nym w spra­wach swo­ich jest On, tak spra­wie­dli­we i w sa­mych so­bie uspra­wie­dli­wio­ne sądy jego są; a wię­cej mu się po­do­ba cier­pli­wość i po­ko­ra w prze­ciw­no­ści, niź­li chwa­ła i po­boż­ność w go­dzi­nie szczę­ścia 1.

Więc w cier­pli­wo­ści a w po­ko­rze szcze­rej, wia­rą, na­dzie­ją i mi­ło­ścią stra­pio­ne po­cie­sza­my ser­ca, a mi­ło­sier­dziem bo­skiem, stru­dzo­ne po­krze­pia­my siły.

I prze­to, mi­łem bar­dzo dla nas wa­sze po­zdro­wie­nie jest, w sło­wie: nie wąt­pi­my; i miła nam bar­dzo proś­ba wa­sza do nas: nie wąt­pij­cie o Bogu i zba­wie­niu Oj­czy­zny; bo wia­ra w to obo­je, jed­no u nas; jako u was jest.