Odrodzona po zdradzie. Wystarczyła jedna noc… - ebook

Wstęp czyli długie dojrzewanie do miłości

Doskonale pamiętam liczne rozmowy w gronie koleżanek na krótko przed maturą sprzed ponad czterdziestu laty. U progu dorosłego życia miałyśmy bardzo podobne marzenia – zdecydowana większość szansę na szczęście widziała w miłości i rodzinie, przypominam sobie tylko jeden wyjątek, może dlatego tak dokładnie, że miałyśmy potem kontakt i byłam świadkiem urzeczywistnienia jej pragnień. Owa koleżanka już w wieku siedemnastu lat planowała wyjść za mąż bez miłości za prywaciarza-cukiernika i dorobić się dużych pieniędzy. Spełniło jej się co do joty, ale po wielu latach życia w nieudanym związku została alkoholiczką, mąż zmarł przedwcześnie na serce, a jej samej też nie ma już wśród żywych. Dla mnie jest to cena za wykluczenie miłości już na etapie marzeń. Ja, idealistka wtedy i teraz, sens życia widziałam w uczuciach wielkich i autentycznych: miłości, przyjaźni, zaangażowaniu bez reszty na każdej płaszczyźnie aktywności.

PRL-owska rzeczywistość szybko pozbawiła mnie złudzeń związanych z pracą, ale ideałów dotyczących uczuć nie pozwoliłam sobie na szczęście odebrać. Mimo licznych wątpliwości, porażek, napomnień starszych i rozsądniejszych nie dałam się sprowadzić na ziemię, zachowując do dziś otwartość i wrażliwość osoby młodej, co pozwala mi o wiele lepiej porozumiewać się z ludźmi o pokolenie lub nawet dwa młodszymi niż z rówieśnikami. Widzę, że wśród tych ostatnich bardzo niewielu udało się ocalić taką postawę, obserwując pary pięćdziesięcio-sześćdziesięciolatków w najbliższym otoczeniu dostrzegam tylko bardzo nieliczne żyjące w związku, w jakim sama chciałabym się znaleźć. Pozbawiona wszelkiej namiętności wegetacja obok siebie albo, co jeszcze gorsze - życie w stanie permanentnej wojny z partnerem, który w dodatku nierzadko deklaruje wielkie uczucie. Moje wyobrażenia o związku dwojga ludzi nie mają nic wspólnego z owymi najczęściej chyba spotykanymi w praktyce wzorcami małżeńskiej wspólnoty. Z dwojga złego wolę już być sama. Oczywiście doskwiera mi samotność i mam świadomość niespełnienia jako kobieta, ale przecież jestem także matką, siostrą, przyjaciółką, sąsiadką, koleżanką..., istnieją więc pola aktywności, gdzie mam większy wpływ na satysfakcjonujące relacje z innymi. Czas wszystko zmienia, priorytety też, dziś miłość i seks, kiedyś bardzo ważne, straciły na znaczeniu.

Kiedy w wieku trzydziestu sześciu lat zdecydowałam się, po pięciu latach szarpaniny, zakończyć trwające tylko siedem miesięcy małżeństwo wybierając niepewny los w obcym kraju z czteroletnim synkiem, byłam pewna, że nigdy więcej nie zdarzy mi się związać z mężczyzną niekochanym w naiwnej nadziei na pojawienie się uczucia później. Przyznaję, że niewiele wtedy pojmowałam z dramatu między nami, nie starałam się wyjść partnerowi naprzeciw ani zrozumieć motywów jego zachowań, moje reakcje ograniczały się do oceniania i potępiania zgodnie ze schematem: ja - ta dobra i on – ten zły. Do dziś jestem zdania, że nie było dla nas innego wyjścia jak rozstanie, jednak teraz rozumiem więcej i przestałam obarczać winą za klęskę wyłącznie byłego męża. Kiedy dwoje ludzi dzieli właściwie wszystko, nie da się znaleźć płaszczyzny porozumienia ani osiągnąć kompromisu w żadnej sprawie. Tylko mojemu wykorzenieniu i zagubieniu w nowej rzeczywistości na marginesie niemieckiego społeczeństwa po przyjeździe z Polski (stan wojenny zastał mnie w tym kraju) przypisuję zaplątanie się w ten przypadkowy związek, który wyłącznie dzięki mojej ciąży nie rozpadł się bardzo szybko. Niewiarygodna wydaje mi się dziś własna głupota, ale wtedy naprawdę wierzyłam, że nie ma na świecie człowieka, z którym nie byłabym w stanie się porozumieć – ja, taka dobra i tolerancyjna. Potężna „sójka w bok”, jaką dostałam od życia za ten przejaw pychy, na jego resztę nauczyła mnie pokory, co zaliczam do kilku pozytywnych aspektów tego bardzo niedobrego doświadczenia. Najważniejszy – szczęście macierzyństwa – zrekompensowało w moich oczach z olbrzymią nawiązką wszystko, co było i jest między nami negatywne, dlatego wolna jestem od pretensji do byłego męża. Zwykle przyjście na świat nawet upragnionego przez oboje dziecka nie zdoła uratować związku zbudowanego od początku na piasku zamiast solidnego fundamentu, lecz pogarsza jeszcze sytuację przez dodatkową odpowiedzialność i nagłe powiększenie ilości codziennych obowiązków. My też nie byliśmy wyjątkiem; za sobą zostawiłam trwający pięć lat związek tak toksyczny, że na kolejne pięć odebrał mi ochotę na zbliżenie z innym mężczyzną, choćby tylko na krótko.

Ostatnie, bolesne jak żadne dotąd niepowodzenie skłoniło mnie do podsumowania dotychczasowych doświadczeń z mężczyznami i musiałam uznać, że w dużym stopniu sama byłam przyczyną klęsk, ponieważ w każdej nowej znajomości widziałam szansę na szczęście wielkie i dozgonne, gotowa zakochać się w mężczyźnie tylko dlatego, że raczył zwrócić na mnie uwagę. Takie nastawienie wydaje mi się dziś oznaką słabości i niedojrzałości, wręcz gwarancją porażki. W małżeństwie wzięłam na swoje barki niemal całą odpowiedzialność za nasz związek zamiast podzielić ją na dwoje. W ogóle stanowczo za małą wagę przykładałam do zaspokojenia własnych potrzeb uczuciowych starając się przede wszystkim dbać o potrzeby innych, co na dłuższą metę powoduje frustrację i niezadowolenie obu stron. Metryka wskazywała na dojrzałość, jednak bardzo daleko było mi do jej osiągnięcia. Moją wiedzę o miłości stanowił zestaw stereotypów wyniesionych z domu i środowiska, ale także wiedza uzyskana z namiętnie czytanych książek i publikacji psychologicznych. Niestety, owa teoretyczna wiedza okazała się mało przydatna w konfrontacji z prawdziwymi problemami życiowymi - starałam się robić wszystko jak najlepiej, a ciągle przegrywałam. Zrozumiałam wreszcie, że nie tędy droga. Zdałam sobie sprawę, że muszę zacząć egzekwować od najbliższych respektowanie moich potrzeb i dbać o ich zaspokojenie. Dopiero kiedy sama będę szczęśliwa, będę w stanie dać szczęście innym – taka oczywistość wydała mi się wtedy ważnym odkryciem, co daje pojęcie o poziomie mojego ówczesnego wewnętrznego rozwoju.

Postanowiłam nauczyć się zdrowego egoizmu, nareszcie stanąć za sterem swojego życia kończąc na zawsze z dryfowaniem, które raz po raz spychało mnie na „mielizny” lub “skały”. Było oczywiste, że te zamierzenia wymagają zasadniczych zmian w sposobie myślenia i postępowania. Zaczęłam od szczegółowych planów na najbliższą pięciolatkę:

- praca dorywcza od zaraz,

- praca stała, kiedy synek będzie dość samodzielny,

- prawo jazdy natychmiast po znalezieniu stałej pracy,

- samochód,

- miłość wielka i prawdziwa.

Wtedy nie wiedziałam jeszcze, że los sprzyja tym, którzy dokładnie wiedzą, czego chcą, przekonałam się o tym jednak w sposób wykluczający przypadek. Na pierwszą pracę czekałam dwa tygodnie, sama przyszła mi do domu w postaci sąsiadki i jej rady, żeby zadzwonić do pewnej znanej restauracji. Jeden telefon i mogłam zaczynać. Po krótkim okresie próbnym miałam pracę i to bardzo dobrą. Po czterech latach uznałam, że czas na stałe zajęcie – synek skończył osiem lat i mógł już sam wyprawić się do szkoły. Doszłam do wniosku, że dłużej nie wolno mi zwlekać, miałam już czterdzieści lat i moje szanse na rynku pracy malały z każdym następnym rokiem.

Tym razem czekałam jeszcze krócej – za radą innej znajomej znalazłam pracę, która wykonywałam przez prawie dwadzieścia lat, aż do upadłości firmy trzy lata temu. W ciągu pierwszego roku pracy udało mi się zrealizować następne dwa punkty planu, czyli zdać egzamin na prawo jazdy i kupić samochód. To nic, że przygotowanie do egzaminu trwało strasznie długo, kosztowało mnóstwo wysiłku i pieniędzy. To nic, że pierwsze auto było starym gratem; do dziś odczuwam radość przy każdym uruchomianiu silnika. Nieważne nawet, że praca niezupełnie odpowiadała moim aspiracjom, liczyło się tylko uniezależnienie od zapomogi czyli “socjalhilfy”. Czułam się fantastycznie, kiedy zamykałam ten etap życia kwiatami i bombonierką wręczoną urzędniczce z nadzieją, że nigdy więcej …

Nie wiadomo kiedy mijała planowana pięciolatka, w tym czasie los sprzyjał mi na każdym kroku w sposób naprawdę zdumiewający. Zesłał mi dwie wspaniałe sąsiadki, z którymi znajomość przerodziła się z czasem w przyjaźń; bez ich pomocy nie dałabym sobie po prostu rady, a kiedy potrzebowałam pieniędzy na drugi samochód – spadły mi jak z nieba.

Byłam samotna jako kobieta, ale nie jako człowiek, miałam wspaniałą rodzinę w kraju i grono przyjaciół, głównie małżeństw, wśród których doskonale się czułam. Nie potwierdziło się w moim życiu szeroko rozpowszechnione przekonanie, że mężatki boją się i unikają rozwiedzionych kobiet.

Miałam już stałą pracę, mieszkanie, samochód, czyli względnie stabilną egzystencję, ale to nie wystarczyło mi do szczęścia. Uświadomiłam sobie ogromną tęsknotę za miłością, do której nareszcie poczułam się dojrzała. Wiedziałam już, czego chce, a jeszcze dokładniej, czego w żadnym wypadku nie zaakceptuję. Uznałam, że nadeszła pora na realizację ostatniego punktu mojego planu. Czas był najwyższy również z tego powodu, że stawałam się osobą niezadowoloną, brakowało mi cierpliwości do wszystkiego, a synek patrzył na mnie coraz częściej z wyrazem buntu i złości w pięknych, wielkich oczkach. Dobrze wiedziałam, czego brak przejawia się w ten sposób. Przestraszyłam się autentycznie, że mogę zmienić się w martwą za życia jędzę, skłóconą z całym światem, zgorzkniałą i zimną. Postanowiłam skończyć z wegetacją, jaką wydało mi się nagle moje życie i otworzyć się na miłość.Szczęście doskonałe

Tym razem niemal bez zdziwienia przyjęłam kolejny dar losu, który jakby tylko czekał, żeby umożliwić mi spełnienie i tego marzenia. Niedługo później w moim dziale rozpoczął pracę mężczyzna, na którego z początku wcale nie zwróciłam uwagi. Pamiętam, że uśmiałam się w duchu, kiedy na dźwięk jego wymówionego przez kogoś imienia pomyślało mi się nieoczekiwanie: "ten człowiek będzie dla ciebie ważny". Skarciłam się zaraz za podobny nonsens, nie chciałam w żadnym wypadku wdawać się w romans z żonatym, zbyt dobrze z wcześniejszego doświadczenia znałam frustracje kochanki, samotnie spędzającej weekendy, świąteczne dni i Sylwestry. Moralne obiekcje wydawały mi się mniej ważne, nie czułam się zobowiązana do lojalności wobec nieznanej mi kobiety, ponieważ wtedy byłam zdania, że odpowiedzialność wobec partnera spoczywa wyłącznie na osobie związanej. Po latach zrewidowałam te poglądy, teraz myślę, iż ponosi się jednak współodpowiedzialność za nieszczęście innej kobiety i ew. dzieci. Nie wolno obarczać rozpadem rodziny własnego sumienia zwłaszcza, że niewierny mężczyzna ma zwykle „we krwi” skłonność do zdrady i nie potrafi dochować wierności żadnej partnerce.

Szybko przekonałam się, że źle oceniłam sytuację, w tym przypadku zresztą wszystko od początku było nietypowe. Nie doceniłam uporu mężczyzny ani siły własnych pragnień. Tłumione przez pięć lat doszły teraz do głosu z mocą, przy której rozsądek nie miał żadnych szans. Broniłam się dzielnie przez półtora roku i skapitulowałam osiągnąwszy stan, w którym przestały mieć znaczenie wszelkie przeszkody; potrzeba miłości okazała się tak potężna, że nie byłam w stanie normalnie funkcjonować. Kandydat na kochanka zdziwił się niezmiernie, kiedy pewnego dnia usłyszał wprost: „zwyciężyłeś, możesz mnie mieć“. Rozbawiła mnie jego telefoniczna próba skłonienia mnie do zastanowienia i moje kategoryczne: „za późno, teraz i ja chcę“. Już pierwsze spotkanie odbyło się bez niedomówień w łóżku, co wydawało mi się wtedy sprawą zupełnie naturalną.

Taka euforia nie zdarzyła mi się nigdy wcześniej, tylko w marzeniach wyobrażałam sobie, że aż tak fantastycznie może być między kobietą i mężczyzną. Miałam wrażenie, że wreszcie znalazłam partnera, którego szukałam przez całe życie - mężczyznę naprawdę rozumiejącego, co się do niego mówi i to uczucie duchowej bliskości było nie mniej ekscytujące (a może nawet bardziej) niż rewelacyjny seks.

Szczęście absolutne i doskonałe trwało półtora roku. Skończyło się paradoksalnie wtedy, kiedy zaczęłam mieć nadzieję na spędzenie reszty cudownego życia w odkrytym właśnie “siódmym niebie”, gdyż mężczyzna bez jednego mojego słowa zdecydował się na rozstanie z żoną.