Odzyskane szczęście - ebook

PROLOG

Dłoń Jake’a McCabe’a bezwiednie zacisnęła się w pięść. Ból, rozpacz. Nieznajdujący ujścia gniew prowokował, by zrobić z pięści użytek. Walnąć z całej siły w cokolwiek. Zakrwawiona, poobijana dłoń to nic, jeśli dzięki temu można poczuć ulgę.

Rozprostował palce, sięgnął po pióro i otworzył dziennik, w którym był tylko jeden zapis. Sprzed kilku miesięcy, kiedy psycholog policyjny poradził mu, by prowadził taki dziennik. Podobno człowiek zapisując myśli, może dać upust emocjom.

Co on tam wtedy napisał? Niewiele.

„Bzdura. Wcale nie uważam, że pisanie o tym, co czuję, może coś dać”.

Teraz jednak, kiedy rozjątrzyła się nowa rana, zaczął przelewać na papier słowa, których nie wypowiadał na głos. Bał się, poza tym był pewien, że nawet jeśli je wykrzyczy, i tak nie zazna spokoju. Ale może ten psycholog ma rację, twierdząc, że bezwzględnie należy wyrzucić to z siebie. Więc wyrzucał. Pióro biegało po papierze, pozostawiając za sobą jedno słowo po drugim, cały gorzki potok, kreślony niespokojną ręką.

Skończył. Spuścił głowę i zapłakał. Łzy kapały na kartkę, rozmazując atrament. Pierwsze zdanie było już praktycznie nieczytelne. Nieważne, on te słowa zapamięta na zawsze.

„Dziś Miranda zabiła nasze dziecko”.ROZDZIAŁ PIERWSZY

Samochód walnął w zwały śniegu z taką siłą, że otworzyła się poduszka powietrzna. Ale to dobrze, bo przynajmniej się zatrzymał. W śniegu, na poboczu dwupasmówki przecinającej klonowy las.

Caroline Franklin Wendell oderwała palce od kierownicy i otarła twarz drżącą ręką. Przez kilka ostatnich chwil czuła wyłącznie strach. Paniczny. W takich momentach człowiekowi staje przed oczami całe życie. Ona też je zobaczyła. Życie, ale nie swoje, lecz synka. Jak by wyglądało, gdyby jej zabrakło. Gdyby teraz umarła.

Zawiodłaby go na całej linii, bo wtedy jego wychowaniem zajęłyby się dwie osoby. Ojciec i babka.

Już na samą myśl czuła ciarki na plecach.

Wbiła wzrok w przednią szybę. Maska samochodu do połowy schowana była w śniegu. Konsekwencja poślizgu.

Poślizg... To właśnie stało się z jej życiem. Straciła nad nim kontrolę przed czterema laty, gdy wyszła za mąż za Trumana. Do dziś trudno jej było uwierzyć, że coś takiego zrobiła. Tak samo trudno było znieść myśl, że najprawdopodobniej tego błędu nie da się naprawić.

Tego ranka, kiedy ruszała w drogę, jeszcze tliła się w niej nadzieja, że znajdzie sposób, by zakończyć ten koszmar. Już nie tyle ze względu na nią, ile na Cabota, jej synka, jej skarb. Oprócz niego nic dobrego nie wynikło z małżeństwa ze spadkobiercą majątku jednej z najpotężniejszych, najbardziej wpływowych rodzin w Nowej Anglii.

Teraz jednak, kiedy cała rozdygotana opierała czoło o kierownicę, ostatecznie pogodziła się z prawdą.

Truman miał rację.

Robię to dla twojego dobra, Caroline. Potrzebujesz mnie...

Nie miała pojęcia, jak długo siedziała z czołem przyklejonym do kierownicy. Resztki ciepła uleciały z samochodu, teraz był jak lodówka. Palców, mimo ciepłych skórzanych rękawiczek podbitych kaszmirem, właściwie już nie czuła. Kompletnie zgrabiały, jednak udało jej się wydobyć z torebki komórkę. Musiała przecież powiadomić męża, że jej przyjazd się opóźni. I, jeśli okaże się to konieczne, będzie błagać, by dał jej jeszcze trochę czasu. Tak, błagać. Przecież chodziło o synka.

Poza tym musi skontaktować się z warsztatem samochodowym. I znaleźć schronienie, gdzie będzie mogła poczekać, aż naprawią auto.

Otworzyła telefon i na moment znieruchomiała, zapatrzona w tapetę na wyświetlaczu. Zdjęcie synka. Uśmiechał się, radosny, beztroski. Cabot... Rozczulona, delikatnie powiodła palcem wokół słodkiej twarzyczki. I nagle sposępniała, kiedy dotarło do niej, że nie ma zasięgu.

Otworzyła drzwi i wstępując w puszystą, sięgającą do kolan biel, podniosła wysoko komórkę. Jak najwyżej ku niebu. Zrobiła półobrót.

Dalej nic.

Wsadziła komórkę do kieszeni parki i zaklęła. Niegłośne przekleństwo w formie małej bialutkiej chmurki uleciało w świat.

Co robić? Czekać na pomoc? Bez sensu, bo tylko ktoś całkowicie pozbawiony rozsądku decyduje się na jazdę samochodem w taką pogodę. Ją do tego kroku popchnęła desperacja.

Spojrzała na drogę. Kiedy warunki na autostradzie międzystanowej zdecydowanie się pogorszyły, postanowiła zjechać na dwupasmówkę. Wtedy zauważyła stację benzynową. Jak daleko stąd? Jakieś trzy, cztery kilometry, w sumie niedaleko. Iść tam? Da radę, ma przecież na nogach botki... Owszem, ale z cienkiej skóry i na kilkucentymetrowych obcasach. Nie na taką pogodę.

Spojrzała w drugą stronę. Zawiana śniegiem droga, jeszcze więcej klonów po obu stronach. Z wypadku udało jej się wyjść obronną ręką, ale nadal była w lesie. Dosłownie i w przenośni.

Pod powiekami zakłuło od natłoku łez. Oddychanie przychodziło z coraz większym trudem, odżył strach. Boże wielki, i co ona teraz zrobi? Przecież musi jechać, skoro wyznaczono jej termin.

Nagle poprzez szum wiatru usłyszała coś jeszcze. Jakieś bardzo radosne dźwięki. Tak, to chyba dzwoneczki... Niemożliwe. To tylko wytwór wyobraźni, zainspirowanej podmuchami wiatru.

A jednak nie, bo chwilę później zobaczyła konia, na koniu jeźdźca – mężczyznę w kapeluszu i jasnobrązowym kożuchu przyprószonym śniegiem. Wyglądał jak zjawa, jak postać ze snu. Tak myślała, ale kiedy podjechał bliżej i zobaczyła jego twarz, zmieniła zdanie. Żadna zjawa, tylko mężczyzna, o jakim marzą kobiety. Bardzo męski, bardzo przystojny.

Serce Caroline zabiło trochę szybciej, w tej samej chwili nogi odmówiły posłuszeństwa. Osunęła się w śnieg, zimny, biały, puszysty.

Jake na widok kobiety przy samochodzie ze zdumienia aż przetarł oczy. W taką przeklętą pogodę nikt o zdrowych zmysłach nie rusza się z domu. On się ruszył, ale tylko dlatego, że chciał się uspokoić, a koń znał drogę powrotną do domu lepiej niż jego właściciel.

Kiedy zauważył, że kobieta osuwa się na ziemię, natychmiast zeskoczył z siodła i brnąc przez głęboki śnieg, dopadł do niej.

Chronić i służyć.

Bardzo dawno temu te słowa były jego mantrą.

Teraz już nie, dlatego zwalczył pierwszy odruch, żeby ją podnieść. Nie wyciągnął rąk, tylko przykląkł.

– Proszę pani! Proszę pani! Co z panią?

Nie odzywała się. Leżała nieruchomo, wpatrując się w niego szklistym wzrokiem. W jej oczach był przede wszystkim strach. Wcale nie poczuł się tym urażony ani zaskoczony, kiedyś przecież taka właśnie reakcja na jego widok była na porządku dziennym.

Powoli podniosła rękę, drżący palec musnął jego twarz.

– Jesteś aniołem, prawda?

Aniołem?! Przez cały ubiegły rok obrzucano go różnymi epitetami, o aniele jednak nikt nigdy nie wspomniał.

– Nie, proszę pani. Z aniołem nie mam nic wspólnego.

– A ja myślałam...

– Czy pani jest ranna?

– Ranna? Chyba... nie.

– Jest pani pewna, że nie uderzyła się w głowę? Albo w coś innego?

Spojrzał przelotnie na samochód. Poduszka powietrzna była otwarta, co na pewno zmniejszyło siłę uderzenia, ale to jeszcze nie dowód, że kobieta nie odniosła żadnych obrażeń.

– Ze mną wszystko w porządku – oznajmiła i zaczęła podnosić się z ziemi. On również wstał, zaskoczony, że jest bardzo wysoka. Czubkiem głowy sięgała mu do nasady nosa. Jej stopy grzęzły w śniegu, nie miał jednak wątpliwości, że tkwią w butach na wysokich obcasach. Reszta garderoby była równie niepraktyczna. Nieznajoma miała szczęście, że się na nią natknął. Gdyby była sama, jeszcze godzina, dwie i byłoby po niej.

Ludzie cię potrzebują, Jake.

– Co innego mój samochód – dodała kobieta. – Na pewno trzeba odholować go do warsztatu.

Ludzie liczą na ciebie, Jake.

– Nazywa pani to samochodem? Wygląda na zabawkę.

Zaśmiała się, nie tyle radośnie, ile histerycznie.

– Nie wie pan przypadkiem, czy w okolicy jest jakiś warsztat samochodowy? I działający telefon? Moja komórka jest bezużyteczna.

– Może pani zadzwonić z zajazdu.

– Z zajazdu?! – Oczy kobiety rozbłysły nadzieją. – Naprawdę jest tu coś takiego?

Skinął głową.

– Tak. Nie dalej niż pół kilometra stąd.

– Myśli pan, że będą mieli wolny pokój?! – krzyknęła, łapiąc go za rękę. – Och, proszę, niech pan powie, że tak!

– Jestem pewien, że coś się znajdzie. Zawiozę panią.

Miał na myśli stary zajazd, którego okres świetności dawno minął. Teraz była to po prostu rudera. Stan nieciekawy, adekwatny do stanu ducha człowieka, który kupił ją jakiś czas temu. Oczywiście zajazd zamknięty był dla gości, z tym że w ten świąteczny weekend ktoś jednak do niego przyjechał. Rodzice, brat z żoną i dziećmi. Niezapowiedziani zwalili mu się na głowę poprzedniego dnia. Cała rodzina w komplecie, w konsekwencji czego Jake teraz, podczas zamieci, był tutaj. Nie w domu, ponieważ zdążył już się pożreć z bratem.

– Dziękuję... Ale zaraz... czyżby pan zamierzał zawieźć mnie na tym?!

Jej spłoszone spojrzenie skierowane było na Bess, klacz rasy klajdesdale. Kiedy zajazd wystawiono na sprzedaż, w ofercie uwzględniono również Bess, i w ten oto sposób Jake stał się właścicielem nie tylko zajazdu, lecz także konia.

– Tak, właśnie na tym.

– Nie ma takiej potrzeby, naprawdę. Mogę iść na piechotę. Przecież to, jak pan mówił, zaledwie pół kilometra – oświadczyła, robiąc pierwszy, bardzo niezręczny krok przez głęboki śnieg.

– No pięknie! – sarknął Jake. – Chce pani iść?! W takim ubraniu zamarznie pani już po dziesięciu metrach!

– Zrobię, co uważam! I dam radę, słyszy pan? Bo nie jestem żadną ofermą!

Gwałtowny protest odbił się szerokim echem od zwartej ściany klonów, strząsając przy okazji śnieg z kilku gałęzi. A Jake pomyślał, że ta istota faktycznie może i nie jest bezradna, ale na pewno zdesperowana. Ciekawe...

Jej sprawa. Niech robi, co chce. Nie będzie się narzucał, w końcu przecież odszedł już z tego biznesu bohaterów, prawda?

A jednak powiedział:

– Wezmę panią na siodło.

Spojrzała podejrzliwie na ogromnego konia. Było jasne, że się boi.

– Ja naprawdę mogę iść.

– Konno będzie pani tam dwa razy szybciej – powiedział, tym razem starając się, żeby zabrzmiało to zdecydowanie łagodniej. – Proszę nie bać się Bess. Owszem, nie jest mała, ale to naprawdę łagodna bestia.

– No tak... – Kobieta spojrzała na samochód. – Ale co z moją torbą?

– Jak duża jest ta torba?

– To coś w rodzaju kosmetyczki. Leży na podłodze przed fotelem z przodu.

Spojrzał przez szybę do środka samochodu i się skrzywił. Torba faktycznie była niewielka, na pewno pozwoliliby wziąć ją na pokład samolotu. Ale teraz czekała ich niebezpieczna jazda, bardzo uciążliwa.

– Wrócę po nią.

O dziwo, nie dyskutowała, tylko bez słowa ruszyła przez śnieg. W jego stronę, czyli do konia. Z tym że jednak nie bez słowa, bo gotów był przysiąc, że wśród zawodzenia wiatru słyszy również cichy pomruk:

– Zrobię to, zrobię. Dam radę.

Pomógł jej wgramolić się na grzbiet Bess, potem sam zręcznie wskoczył w siodło. Bess poruszyła się niespokojnie. Nie była przyzwyczajona do dźwigania jeźdźca, a co dopiero dwóch! Jake w tym momencie całkowicie solidaryzował się z klaczą.

– Ho, ho, mała... – przemówił do konia łagodnym głosem, poklepując go po szyi. – Wszystko w porządku. Daj nam tylko chwilę, żebyśmy mogli się usadowić.

– Bess, prawda? Wiem już, jak nazywa się pański koń, ale pańskiego imienia jeszcze nie znam – powiedziała nieznajoma.

– Jake. Jake McCabe.

Przedstawił się, jednocześnie przygotowując się psychicznie na jej reakcję. Przecież jego nazwisko przez długi czas było symbolem wszelkiego zła.

Na niej jednak nie zrobiło żadnego wrażenia. Po prostu przyjęła je do wiadomości i podała swoje.

– Caroline. Caroline Franklin... Dla bliskich znajomych po prostu Caro.

– Caro. Bardzo ładnie. A więc jak, Caro? Możemy ruszać?

Kiwnęła głową i Jake lekko ścisnął boki konia łydkami. Jechali o wiele dłużej, niż się spodziewał. Śnieg sypał nieprzerwanie, porywisty wiatr wciąż przybierał na sile.

Kiedy wreszcie zauważył zajazd, aż westchnął z ulgi. Widok tego domu zawsze wpływał na niego kojąco. Stał pod koronami ogromnych rozłożystych drzew, frontem zwrócony ku drodze. Szeroka weranda pokryta była kilkucentymetrową warstwą śniegu.

Na werandzie, jak tylko zrobi się ciepło, ustawi drewniane fotele bujane. Tak zaplanował. A wspomniane fotele produkował sam. Lubił stolarkę i był w tym niezły dzięki ojcu, który wszystkiego go nauczył. W rezultacie, kiedy większość policjantów po złym dniu w pracy sięga po alkohol, Jake odreagowywał stres w warsztacie.

To pomogło mu też zachować zdrowe zmysły, kiedy czekał na wynik śledztwa, prowadzonego po strzelaninie, w której zginęli niewinna kobieta i jej dziecko. Podczas obławy. Polowali na handlarza narkotyków. To nie Jake wówczas strzelał, ale to on dowodził.

Niestety otoczono niewłaściwy dom.

Zanim ukończono śledztwo, Jake zdążył zrobić dwa fotele. Żaden psycholog nie musiał mu tłumaczyć, że praca fizyczna pomoże utrzymać nerwy na wodzy.

Z foteli był bardzo zadowolony, z wyniku śledztwa już mniej.

Adres, jaki mu przekazano, podobno był właściwy, tylko on się pomylił. Bzdura, nigdy w życiu nie popełniłby takiej pomyłki. Niestety, papiery gdzieś się zawieruszyły, nie był w stanie tego udowodnić.

Po zamknięciu śledztwa do jego akt personalnych wpisano naganę, pozwolono mu jednak wrócić do pracy. Ale na tym nie koniec. Młody policjant, który oddał wtedy strzały, popełnił samobójstwo. Nie potrafił żyć dalej ze świadomością, że ma na rękach krew dwóch niewinnych osób. Zabił się, a opinia publiczna obwiniła Jake’a również za tę śmierć.

W Buffalo, gdzie po studiach w college’u przepracował w policji prawie dwanaście lat, stał się teraz wyrzutkiem. Wielu ludzi zaczęło go unikać. Związek zawodowy zamierzał podważyć wyniki śledztwa, walczyć o dobre imię Jake’a. Jednak kiedy kapitan dyskretnie zasugerował mu odejście z pracy, posłuchał. Prawdę mówiąc, sam o tym rozmyślał.

Jego zdaniem, nie było o co walczyć. Zginęła kobieta, zabito jej dziecko. Nawet jeśli nie pomylił adresu, dowodził akcją. Potem młody policjant odebrał sobie życie. A potem ta historia z Mirandą...

Pół roku temu spakował się i odszedł. Nie tylko z policji. Wyjechał też z Buffalo.

Postanowił wtedy odwiedzić pewne miejsce w Górach Zielonych, o którym zachował jak najlepsze wspomnienia. Pewien zajazd u podnóża góry Wielbłądzi Garb. Przyjeżdżali tu całą rodziną, zarówno w lecie, jak i w zimie. Miał nadzieję, że teraz znów poczuje magię tego miejsca. Niestety, czekała go przykra niespodzianka. Zajazd, wyraźnie popadający w ruinę, nie przyjmował już gości. Był wystawiony na sprzedaż.

Więc go kupił. Miejscowi nic się nie zmienili. Bardzo uprzejmi wobec przyjezdnych, jednocześnie trzymali się na dystans. Jake’owi bardzo to odpowiadało. W końcu nie przyjechał tu szukać przyjaciół, lecz spokoju.

– Czy to już tutaj?

Jake dopiero po chwili zorientował się, że koń, minąwszy zajazd, zatrzymał się przed drzwiami niewielkiego budyneczku, który służył mu jako stajnia.

– Myślę, że Bess chętnie schowa się przed zamiecią.

– Ona tutaj mieszka? Ty też?

– Tak. Jestem właścicielem.

Brwi Caro przesunęły się trochę wyżej. Zaskoczona? Oczywiście. W niczym przecież nie przypominał uprzejmego, uśmiechniętego właściciela pensjonatu. Poza tym ten pensjonat wśród chwastów i zarośli, z odpadającą farbą ze ścian i obluzowanymi deskami, raczej nie nadawał się do zamieszkania.

– Jestem w trakcie remontu. Ale zapewniam, w środku jest ciepło i sucho. Zaprowadzę cię tam i pojadę po twoją torbę – powiedział do Caro, potem zwrócił się do konia: – Przepraszam, Bess, ale niestety masz jeszcze coś do zrobienia.

Śnieg padał i padał. Najrozsądniej było nie przedłużać rozmowy, tylko jak najszybciej wejść do środka. Jake zeskoczył z konia i wyciągnął ręce, ofiarowując Caro pomoc przy zsiadaniu. Ważyła tyle co dziecko. Najprawdopodobniej stosowała jakąś kretyńską dietę, na przykład jadła tylko owoce i piła specjalne napoje. No cóż, takie są baby. Nigdy tak do końca ich nie zrozumiesz.

Kiedy znaleźli się już w głębi werandy, Caro uśmiechnęła się do niego. A on, niby taki odporny, odebrał ten uśmiech jako niesamowicie seksowny.

A to, co zaraz potem powiedziała, było nawet sympatyczne.

– Wolałabym, żebyś został.

– Został? – powtórzył lekko nieprzytomnym głosem, zapatrzony w jej zarumienione policzki.

– Chodzi o moją torbę. Przecież jest... – Tu nastąpił szeroki gest, prawie zamachnęła się, wskazując i na niebo, i na ziemię. – ...okropnie. Okazałeś mi już tyle uprzejmości. Nigdy bym sobie nie wybaczyła, gdyby w drodze coś ci się stało.

Jake, zaskoczony, aż zamrugał oczami. Nieznajoma martwiła się o niego! Coś niebywałego.

– Jesteś pewna?

– Oczywiście!

Pokiwała głową, i kilka malutkich grudek topniejącego śniegu poleciało na ziemię. Odruchowo podniósł rekę i strzepnął z mokrych włosów kilka następnych grudek. Zauważył, że podczas tej operacji Caro zadrżała, po czym szybko spojrzała w bok. Czyżby poczuła się urażona zbyt poufałym gestem? Jeśli tak, należałoby przeprosić...

Nie zdążył, ponieważ drzwi tuż przed nimi nagle stanęły otworem. W progu ukazała się Doreen McCabe, jego matka. Ręce opierała na biodrach, patrzyła groźnie.

– Jacobie Robercie McCabe, czy ty kompletnie...

Nagle Doreen zauważyła Caro i od razu spuściła z tonu.

– O, miło powitać! Jestem Doreen, matka Jake’a.

– A to jest Caroline Franklin – zakomunikował Jake.

– Caro... – sprostowała Caroline.

– Nie wiedziałam, że Jake spodziewa się gości.

– I nie myliłaś się – mruknął Jake i się zaśmiał.

Doreen natychmiast stanęła na wysokości zadania, przy czym jej głos uległ kolejnej transformacji. Teraz przełączyła się na ton, którym przez lata przywoływała syna do porządku.

– Jake, na litość boską, co tak stoisz? Wprowadź to biedactwo do środka, zanim zamarznie na śmierć! Przecież cała dygocze! Musi jak najszybciej pozbyć się mokrego ubrania!ROZDZIAŁ DRUGI

Doreen przytrzymała drzwi i Caro weszła do holu, wzdychając z rozkoszy. Było ciepło i głośno. Słychać było kilka osób, między innymi piski i pokrzykiwania rozbawionych dzieci. Dlatego też, kiedy zgrabiałymi palcami starała się w miarę sprawnie rozsunąć suwak w botkach, pozwoliła sobie na małą uwagę. Półgłosem:

– Chyba mówiłeś, że zajazd nie jest jeszcze otwarty dla gości.

– Bo nie jest – mruknął Jake, zajęty zdejmowaniem kożucha. – To rodzina, niestety...

– Wprosiliśmy się do Jake’a na święta – poinformowała Doreen. Odebrała od Caro parkę, od Jake’a kożuch i powiesiła. – Idę teraz po ręczniki dla was, a wy usiądźcie przy kominku, żeby się ogrzać.

Caro prawie się uśmiechnęła. Jake raczej nie sprawiał wrażenia człowieka, który lubi dyrygować innymi. Co innego jego matka, nie miała problemu z wydawaniem rozkazów, których syn słuchał bez szemrania. Zaprowadził Caro do dużego pokoju, gdzie w ogromnym kominku wesoło trzaskał ogień. Koło kominka stał duży wygodny fotel. W fotelu siedział starszy pan i palił fajkę. U jego stóp bawiła się dwójka dzieci, dziewczynka i chłopczyk, trochę starsi od Cabota. Naprzeciwko, na kanapie, urzędowała młoda para, przytulona do siebie pod grubą narzutą.

Rodzina.

Caro zakłuło w sercu.

Jej rodzice przed pięcioma laty zginęli w wypadku samochodowym. Na Caro spadł smutny obowiązek zidentyfikowania ciał. Czyż może być bardziej namacalny dowód, że ktoś odszedł na zawsze? Nie, ale ona i tak do dziś łapała się na tym, że czasami sięga po telefon, żeby do nich zadzwonić...

Po ich śmierci czuła się taka samotna, taka zagubiona. Chyba dlatego wyszła za Trumana. Tak tylko można wytłumaczyć to żałosne posunięcie. Truman bardzo jej współczuł, jednocześnie pomagając podjąć decyzję. Sama by tego nie zrobiła, była wtedy strzępkiem człowieka.

Dopiero później uświadomiła sobie, że Truman po prostu znakomicie potrafi manipulować ludźmi.

Potrząsnęła głową. Nie, nie pora na smutne refleksje. Przecież jest powód do zadowolenia. Dom pełen ludzi, nie będzie musiała spędzić nocy wyłącznie w towarzystwie mrukliwego właściciela. Chociaż sytuacja i tak była krępująca, skoro odbywa się tu coś w rodzaju zjazdu rodzinnego.

Nie czuła się z tym najlepiej. Oczy wszystkich natychmiast zwróciły się w jej stronę. Starszy pan spojrzał znad książki, dzieci przerwały zabawę, a para na kanapie błyskawicznie zmieniła pozycję. Z leżącej na siedzącą.

– Wujek Jake wrócił! Wujek Jake! – zwołała radośnie dziewczynka. Poderwała się z podłogi i przypadła do wujka, a chłopiec zaraz za nią. Caro się uśmiechnęła. Cabot na pewno zachowałby się tak samo, a Truman poczułby się skrępowany. Tymczasem Jake po prostu wziął malca na ręce.

– Cześć, krasnoludku!

Serce Caro podskoczyło. Szkoda, że Cabot nie ma taty, który by czasami po prostu z nim poszalał, a nie wiecznie strofował... Jake teraz w niczym nie przypominał burkliwego faceta, który jakiś czas temu zaofiarował jej schronienie przed zamiecią. Teraz uśmiechał się szeroko, wyglądał po prostu zniewalająco.

– Wujku, wujku! – zawołał malec. – A tata powiedział, że ty w tym śniegu odmrozisz sobie głupi tyłek!

Caro oczywiście postarała się, by jej uśmiech był jak najbardziej dyskretny. Jake natomiast uśmiechnął się jeszcze szerzej. Jednak zaraz potem spojrzał groźnie na mężczyznę na kanapie. Ten natychmiast pochylił się, ręce oparł o kolana, w każdej chwili gotów zerwać się do walki.

Wygłupiali się, jak to bracia. Caro znów poczuła ukłucie zazdrości. Ona, niestety, była jedynaczką.

– Naprawdę tak powiedział? – spytał Jake ponurym głosem, choć oczy mu się śmiały.

Chłopczyk skwapliwie pokiwał główką.

– Tak, wujku! A dziadek powiedział, że przyda ci się chwila... samotności. Tak! Tak właśnie powiedział! I co, wujku? Przydała ci się?

Kąciki ust Jake’a wyraźnie drgnęły.

– W pewnym stopniu tak.

– Super! – zawołała dziewczynka. – Ale dobrze, że już wróciłeś. Mama i babcia bardzo bały się o ciebie.

– Tak powiadasz? A ty też martwiłaś się o mnie?

– Tylko trochę. Przecież wiem, że ty jesteś nie... nie... – Mała zerknęła w stronę kanapy. – Tato, jaki był ten pan wczoraj na tym filmie? Ten superbohater?

– Nie do pokonania – podpowiedział tato.

– O właśnie! Jesteś, wujku, nie do pokonania!

Caro zauważyła, że Jake, zamiast cieszyć się ze słów uznania, wyraźnie spochmurniał.

– Trochę inaczej to wygląda – mruknął, spoglądając na brata. Postawił chłopczyka na ziemi. Jednocześnie starszy pan wstał z fotela, a młoda para podniosła się z kanapy.

Dla Caro było jasne, że za słowami Jake’a coś się kryje, a atmosfera jest napięta. Trudno było tego nie wyczuć. Oczywiście nie zadawała żadnych pytań. Nie powinno ją to obchodzić. Była tylko obcą osobą, która zjawiła się tu niespodziewanie. Na szczęście kiedy tylko śnieg przestanie padać, a jej samochód zostanie doprowadzony do stanu używalności, odjedzie.

Tak. Ale w tym celu konieczne jest podjęcie pewnych kroków.

– Przepraszam, czy mogłabym skorzystać z telefonu?

Jake nie zdążył odpowiedzieć, ponieważ zagłuszył go chłopczyk.

– Wujku, a kto to jest ta pani?

– Jestem Caro. Wasz wujek może i nie uważa siebie za bohatera, ale uratował mnie przed zamiecią. Mój samochód utknął w zaspie.

– Och... – burknął Jake. – Po prostu znalazłem się tam przypadkiem.

– A ja jestem Jillian – zakomunikowała słodkim głosem dziewczynka. – Mam sześć lat i jeden ząb już mi się rusza. Chcesz zobaczyć?

Nie czekając na odpowiedź, otworzyła szeroko buzię i czubkiem języka poruszyła jednym z przednim ząbków. Caro się uśmiechnęła.

– Jilly! – odezwała się karcąco młoda kobieta. Wstała z kanapy i jako ostatnia z obecnych podeszła do Caro. W rezultacie teraz już wszyscy, uśmiechając się uprzejmie, stali przed nią w idealnym półkolu.

I wbijali w nią wzrok.

– Przepraszam za Jilly – powiedziała mama dziewczynki.

Caro naturalnie zaprotestowała.

– Ależ nie trzeba! Przecież pierwszy ruszający się mleczak to zawsze dla dziecka wielkie przeżycie!

Jake natomiast, jakby nagle przypomniał sobie o obowiązkach pana domu, odchrząknął i przystąpił do prezentacji.

– Caro, to Bonnie, moja bratowa. To Dean, mój brat. Z Jillian zawarłyście już znajomość. A ten młody mężczyzna to Riley.

– Mam pięć lat – zakomunikował Riley.

– Wcale nie! – zaprotestowała siostra. – Ma dopiero cztery, skończył w zeszłym tygodniu!

– Miło mi cię poznać, Riley – powiedziała Caro, nachylając się, by uścisnąć chłopcu dłoń.

Riley uśmiechnął się od ucha do ucha, w okrągłych policzkach pojawiły się rozkoszne dołeczki. Identyczne dołeczki jak u Cabota! Caro czuła, że topnieje jak wosk.

– A to mój ojciec, Martin McCabe – dokończył prezentacji Jake.

– Miło mi pana poznać, panie McCabe.

Drobna dłoń Caro całkowicie znikła w potężnej dłoni Martina.

– Cała przyjemność po mojej stronie.

W tym momencie w pokoju pojawiła się Doreen z naręczem ręczników i Caro uprzytomniła sobie, że musi przedstawiać sobą żałosny widok. Truman i jego matka byliby przerażeni, że w takim stanie pokazuje się obcym, chociaż akurat ci ludzie należeli do sfery, z którą Wendellowie nie utrzymywali kontaktów.

McCabe’owie byli podobni do jej rodziców, ludzi twardo stąpających po ziemi, ceniących sobie przede wszystkim rodzinę.

Rodzice... W sercu znów zabolało. Caro odruchowo objęła się ramionami.

– Na litość boską, dzieciaku! – wykrzyknęła zaniepokojona Doreen. – Przecież ty cała drżysz! Szybko, stań blisko ognia!

– Ale ja naprawdę... – zaczęła Caro, starsza pani jednak, nie zwracając uwagi na protesty, szybko wydała następne rozkazy: – Martin, dorzuć do ognia. Dean, weź koc z kanapy i okryj dziewczynę. Szybciej, ruszajcie się. No tak... – Spojrzenie Doreen wrócił do Caro. – Jesteś wyższa od Bonnie i na pewno szczuplejsza. Ale zaraz znajdę jakies ubrania.

– Och, proszę nie robić sobie kłopotu!

– Sama tego chciałaś – odezwał się nagle Jake, bardzo ostro. – Co ci przyszło do głowy, żeby jechać w taką zamieć!

– Jake! – krzyknęła ostrzegawczo Doreen.

Caro też zareagowała. Wyprostowała się, dłonie zacisnęła w pięści.

– Jechałam, bo musiałam!

– W taką zamieć się nie jeździ! Donikąd!

– Jacob!

Znów ostrzegawczy krzyk Doreen, na który żadne z nich nie zwróciło najmniejszej uwagi.

– Miałam bardzo ważne spotkanie! I to był ostateczny termin!

– W taką zamieć wszystkie spotkania są nieważne!

– Czasami tak!

Oczywiście! Kiedy pomyślała o synku, o warunkach, jakie postawił jej Truman, chciało jej się płakać.

– Chodziło o pracę? – Jake był wyraźnie zdegustowany. – Z takiego powodu narażałaś życie?!

O pracę?! Ach, niech myśli, co chce!

– Moja sprawa, z jakiego. W każdym razie na pewno zrobiłam to z konieczności, a nie dla przyjemności. Jak ty! Co ci przyszło do głowy, żeby w taką zamieć wybierać się na przejażdżkę konną?!

Wkurzyła się. Owszem. I dobrze, bo to było takie ożywcze po czterech latach trwania w stanie nieskończonej łagodności. Ściślej mówiąc, rozpaczy, a potem niedowierzania.

Jake już się nie odezwał. Z tyłu słychać było przytłumiony śmiech. Chyba Dean... Szybko przemknęła spojrzeniem po twarzach reszty klanu McCabe’ów. Nie, wcale nie sprawiali wrażenia oburzonych faktem, że wygarnęła jednemu z nich. Przeciwnie, byli rozbawieni.

Ale ona i tak poczuła się bardzo niepewnie. Bo niezależnie od tego, czy miała rację, czy nie, zachowała się nieelegancko.

– Przepraszam. Ja...

Nie dokończyła, ponieważ Jake raptem zdecydował się otworzyć usta.

– Chyba wspominałaś, że chciałabyś zadzwonić?

– A... tak. Z komórki nie mogę. Brak zasięgu.

– W takim razie proszę za mną.

Doreen zarzuciła jej koc na ramiona.

– Nie przejmuj się – szepnęła. – Z nim jak z psem, który dużo szczeka. Raczej nie gryzie.

Caro, szczerze mówiąc, nie bardzo wiedziała, o co jej chodzi. Uśmiechnęła się więc tylko blado i podążyła w ślad za Jakiem do dużego biurka ustawionego w pobliżu drzwi wejściowych.

Na blacie leżała otwarta księga gości, pożółkła ze starości. Obok stał telefon, również nie pierwszej młodości. Prawdziwy zabytek, z okrągłą tarczą, słuchawką na widełkach.

– Ale to będzie zamiejscowa – uprzedziła.

– Nie szkodzi. Proszę dzwonić – odparł, popychając telefon w jej stronę.

– Pokryję koszty.

– Bez przesady.

Jake odszedł. Był zły, ale nie na Caro. Chociaż dalej twardo stał na stanowisku, że w taką pogodę samotna kobieta powinna siedzieć w domu, a nie wyjeżdżać samochodem. I to w sprawie pracy!

Był wściekły na siebie, że tak się na nią wydarł. Bez sensu. No i na młodszego brata, który głupim gadaniem wyrwał go z tak zwanej emigracji wewnętrznej. W rezultacie ożyły emocje, które z takim trudem dopiero niedawno udało się wyciszyć.

Zjawili się poprzedniego dnia wieczorem. Wysypali się z wynajętego samochodu, którym przyjechali z lotniska w Montpelier, i cali w uśmiechach zastukali do jego drzwi.

A następnego dnia o poranku Dean rzucił mu w twarz:

– Jesteś egoistą.

– Nie, po prostu chciałem pobyć sam. Mieć święty spokój.

– Nie, stary. Wrobili cię. Chcieli, żebyś wziął to na siebie. I tak się stało, bo uciekłeś. Ja tego kompletnie nie rozumiem.

– Nie rozumiesz? Zginęła kobieta i jej dziecko. Mój kolega po tym wszystkim popełnił samobójstwo!

A do tego wszystkiego Miranda...

– Ale to nie twoja wina! Przecież na pewno nie pomyliłeś adresu! Ktoś tak dokładny jak ty nigdy by czegoś takiego nie zrobił!

Jake bardzo chciałby w to uwierzyć, ale nie potrafił.

– Kierowałem tą akcją. Dlatego jestem winny.

Wszystkiemu.

– A ty w kółko to samo. Chociaż minął już rok. Kiedy w końcu dasz sobie trochę luzu i wrócisz do normalnego świata?

Do normalnego świata... Niestety, tamta kobieta, jej dziecko i młody policjant nie mieli już takiej możliwości. Do tego dochodziły jeszcze inne fakty. Nękanie rodziny przez media, decyzja żony nie tylko o rozwodzie, lecz także o aborcji. W rezultacie uznał, że jedynym rozwiązaniem jest usunąć się w cień. Po prostu zniknąć.

– Nie mam do czego wracać.

– Rodzinę przecież masz, prawda?

Strzał był celny. Jake tęsknił za rodzicami, za bratem, za Bonnie i dzieciakami. Przecież, niezależnie od spięć, byli naprawdę zżytą, kochającą się rodziną.

– Nie udawaj, Dean, że nie wiesz, o co chodzi.

Brat się skrzywił.

– Trudno nie wiedzieć. Jake, czy ty naprawdę chcesz w tych górach zacząć wszystko od nowa?

Jake milczał.

– Czyli jest tak, jak myślałem – stwierdził Dean. – Ukrywasz się. Dałeś się zaszczuć i teraz chowasz głowę w piasek, użalając się nad sobą. Jest ci wszystko jedno, co przeżywają matka i ojciec. Dzieciaki też. Wciąż pytają, dlaczego wujek wyjechał.

– A czy do ciebie nie dociera, że zrobiłem to właśnie dla was?!

– Nie dla nas. Dobrze wiesz, że potrafimy poradzić sobie w różnych sytuacjach. Zrobiłeś to dla siebie. Bo nie potrafisz pogodzić się z tym, co zrobiła Miranda.

Wtedy Jake nie zdzierżył i chwycił brata mocno za koszulę. Miał wielką ochotę mu przyłożyć, ale resztką sił się powstrzymał. Puścił go, zdarł kożuch z kołka i wypadł na dwór. Wściekły. I wciąż taki był, kiedy dostrzegł osuwającą się w śnieg Caro.

Caro... Jego spojrzenie pomknęło ku otwartym drzwiom. Widział ją dobrze, choć nie słyszał ani słowa. Nie sprawiała wrażenia zadowolonej. Przeciwnie. Stała wyprostowana, sztywna, na twarzy ani śladu uśmiechu.

Ciekawe, o co tu właściwie chodzi.

Był pewien, że o coś więcej. Policjantem już nie był, ale nadal, jeśli chodzi o ludzi, miał niezłego nosa. A ta kobieta absolutnie nie wyglądała na kogoś, kto stawia na karierę zawodową. Nie pasowała do drapieżnego świata biznesu. Zbyt łagodna, zbyt delikatna. Poza tym ubrana jak bogaczka, a samochód byle jaki.

Narażała życie, żeby dotrzeć na umówione spotkanie.

Dlaczego?

Mówiła, że to bardzo ważne spotkanie. Może miała kłopoty z prawem? Na wyczucie Jake’a – nie. Ale kto wie? Tym bardziej że w pierwszej chwili zrobiła na nim wrażenie osoby bardzo zdesperowanej.

Dość tego. Nie ma się nad czym zastanawiać. Jej problem...

Dokładnie w chwili, gdy to pomyślał, wyraz twarzy Caro uległ zmianie. Znikła surowość, usta złożyły się do uśmiechu.

Ciekawe, kim jest ten ktoś, kto sprawia, że rozpływa się w uśmiechach...

Mówiła coś, jednocześnie nieświadomie bawiąc się przewodem. Owijała go wokół palca lewej ręki. Nie nosiła obrączki, żadnych pierścionków.

– Kocham cię.

Nie słyszał tego. Widział tylko poruszające się wargi, kiedy odkładała słuchawkę na widełki. Ale mógł przysiąc, że powiedziała właśnie to. Czyli ma kogoś. W sumie nic dziwnego, jest przecież bardzo atrakcyjna. Trudno, żeby tego nie zauważył, choć w jego przypadku nie miało to żadnego znaczenia. On z kobietami skończył. Definitywnie.

Nagle zorientował się, że Caro patrzy na niego. Chyba była speszona. No tak, przecież on przez cały czas gapi się na nią.

Zaklął cicho i szybko wycofał się w głąb kuchni. Zły, bo nie po raz pierwszy w życiu dał tego rodzaju plamę. Ale tak już miał. To Dean, uśmiechnięty i rozmowny, potrafił każdego oczarować. Zawsze był duszą towarzystwa. Jake nie, a ostatnimi czasy zrobił się z niego prawdziwy ponurak. Doskonale zdawał sobie sprawę, że potrafi być wręcz odpychający.

Caro również weszła do kuchni, więc wypadało coś powiedzieć.

– Dodzwoniłaś się?

– Tak, dziękuję.

– Kryzys zażegnany?

Zauważył, że po jej twarzy przemknął cień.

– Co masz na myśli?

– To spotkanie. Mówiłaś, że wyznaczyli ci ostateczny termin. Udało się przełożyć?

– W pewnym sensie tak.

– To chyba dobrze, prawda?

– Oczywiście.

Uśmiechnęła się, ale oczy mówiły coś innego. Co prawda, desperacja, jak dotąd doskonale w nich widoczna, jakby zblakła. Teraz był w nich niepokój.

Ach, zatem najpierw pożarła się z kochankiem, potem się pogodzili, ale z powodu zamieci i tak nie mogą spędzić świąt razem. Stąd jej kiepski nastrój.

– Czyli jest wyjątkowy – stwierdził. Na głos, co dotarło do niego poniewczasie.

Odpowiedź uzyskał natychmiast.

– O tak!

Aż westchnęła. Ale zaraz potem, zarumieniona i chyba speszona, spytała szybko:

– Zaraz, przepraszam. Ale kto?

Wszystko jasne. Sprawa zamknięta. Dlatego tylko mruknął:

– Nieważne.

– Muszę jeszcze zadzwonić do warsztatu – oznajmiła. – Masz tu może książkę telefoniczną?

– Znajdzie się.

Wrócili do biurka przy drzwiach. W jednej z szuflad Jake znalazł bardzo sfatygowaną książkę telefoniczną o zagiętych rogach. Sprzed kilkunastu lat.

– Nie masz czegoś bardziej aktualnego?

– Nie, ale nie sądzę, żeby miało to jakieś znaczenie. W tym mieście od co najmniej trzydziestu lat nic się nie zmieniło.

I to przede wszystkim przyciągało turystów. Przyciągnęło też Jake’a.

– Polecisz mi jakiś warsztat?

– Chwileczkę, niech się zastanowię... Zadzwoń do Orville’a. Ma holownik, poza tym podobno naprawdę zna się na samochodach.

Zostawił ją przy telefonie i wrócił do salonu. Rodzina od razu wzięła go w obroty. Pierwsza oczywiście matka.

– Kto to jest? Mów!

– Po prostu kobieta, której samochód wpadł w poślizg i zjechał z drogi.

– Przede wszystkim niezła laska – mruknął Dean, w konsekwencji czego został mocno trzepnięty po ramieniu przez żonę.

– Skąd ona jest?

– Skąd jechała?

– A gdzie jest teraz?

Jake najpierw odpowiedział na ostatnie pytanie, ponieważ zadała je matka.

– Dzwoni do warsztatu, żeby zajęli się jej samochodem. Do Orville’ów.

– Myślisz, że mają jeszcze otwarte? – spytał ojciec.

– Sądzę, że tak.

– Wątpię, żeby w taką pogodę przyjechali po jej wóz – stwierdził Dean.

– Raczej nie.

– Czyli będzie musiała zanocować tutaj – podsumowała Doreen. – Trzeba jak najszybciej przygotować jakiś pokój. Matko święta, ale który?! Przecież wszystkie wyglądają tragicznie!

– Rozejrzymy się – zaproponowała Bonnie i obie panie natychmiast ruszyły do drzwi.

– Spokojnie, bez paniki! – zawołał za nimi Jake. – Caro może zająć mój pokój.

Matka uśmiechnęła się i pokiwała głową, zadowolona, że syna stać na taki gest. Dean, jak to brat, uśmiechnął się bardzo znacząco, Jake więc przekazał jeszcze jedną istotną informację:

– Ja będę spał tutaj, na kanapie.

Dzieci wpadły w zachwyt.

– Tutaj!? Ja też chcę! Ja też! Mogę spać tutaj razem z wujkiem?

Riley aż podskakiwał z emocji. Jillian piszczała.

– Niestety. Śpicie na górze, razem z nami – oświadczyła matka i uprzedzając protesty, dodała szybko: – Zapomnieliście już, że dziś w nocy przyjdzie Wielkanocny Zajączek? Przyniesie koszyczki ze słodyczami dla dzieci i będzie chciał je gdzieś schować. Ale jak zobaczy, że dzieci śpią na dole, to będzie miał kłopot.

Cisza. Czyli sprawa załatwiona. Z tym że Jillian miała nowy problem.

– A kiedy zaczniemy robić pisanki? – spytała, podskakując na jednej nodze.

– Pisanki! – krzyknął Riley. – Zacznijmy robić już teraz!

– Nie. Zabierzemy się za to po obiedzie – zarządziła matka.

Jake wiedział, że mają wszystko, co niezbędne podczas świąt Wielkiejnocy. Po drodze z lotniska wstąpili do sklepu i kupili mnóstwo rzeczy, począwszy od jajek, na szynce zapiekanej w miodzie skończywszy. Doreen przywiozła nawet z domu piękny płócienny irlandzki obrus.

Przemknął spojrzeniem po najbliższych. Dzieciaki brykają, dziadek siedzi przy kominku i pali fajkę. Niby tak jak zawsze. A jednak nie, kogoś brakuje...

Kogo? Bo na pewno nie jego byłej żony.

Spojrzał na drzwi. W progu stała Caro. Mimo mokrych włosów i poważnej miny wyglądała pięknie, uwodzicielsko. W niczym nie przypominała Mirandy, chociaż też miała na sobie ubrania w najlepszym gatunku. Ale Miranda miała ostre rysy, Caro bardzo łagodne.

Odchrząknął.

– No i jak? Udało się zwabić lawetę?

– Niestety nie. Zdzwoniłam tam, gdzie mi poradziłeś. Powiedzieli, że drogi są chwilowo nieprzejezdne, a poza tym już wcześniej dzwoniło do nich w tej samej sprawie kilkanaście osób. A jutro jest święto. Dlatego po mój wóz będą mogli przyjechać najwcześniej w poniedziałek. Dopiero! Może zadzwonić do innego warsztatu?

– Zadzwonić zawsze można, ale obawiam się, że powiedzą to samo.

– No tak...

Caro wyraźnie była bardzo zmartwiona.

– Ejże, głowa do góry! – zawołała wesoło Doreen. – Zostaniesz po prostu tutaj! Nie ma problemu. Zajmiesz pokój Jake’a.

W oczach Caro błysnęło. Zaskoczona? Przerażona?

– Och nie, dziękuję. Przecież nie mogę...

– Możesz – oświadczyła Doreen. – Jake sam to zaproponował.

– Tak – potwierdził Jake. – Dzięki temu matka i Bonnie nie będą musiały odgruzowywać któregoś z pokoi.

Caro się uśmiechnęła.

– Skoro tak...

– A teraz przede wszystkim powinnaś wziąć gorący prysznic – oświadczyła Doreen. – Jake, zaprowadź Caro do łazienki, a ja z Bonnie poszukamy dla niej ubrań.

Jake karnie ruszył ku schodom. Caro za nim.ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Późnym wieczorem prawie bezszelestnie do salonu wsunęła się Caro. Jakiś czas temu poszła co prawda na górę, ale na łóżko nawet nie spojrzała. Nie miała najmniejszego zamiaru spać. Przeciwnie, przez kilka godzin niezmordowanie przemierzała pokój.

Sprawy biznesowe.

Tak powiedział, a kiedy na policzkach zobaczyła ślady łez, myślała, że serce jej pęknie. Przecież wiedziała, skąd ta rozpacz.

Jake stał przed kominkiem, odwrócony do niej plecami. Miał na sobie biały T-shirt i wystrzępione dżinsy.

– Jake?

– O! Byłem pewien, że już od dawna leżysz w łóżku.

– Nie mogłam zasnąć. Jake, martwię się o ciebie!

– O mnie? Nie ma takiej potrzeby.

– Wiem, że cierpisz. Proszę, porozmawiajmy.

– Dobrze. A więc... kiedy weszłaś do pokoju, ja właśnie... coś kończyłem. Tak to można określić.

– Rozumiem.

– Prowadzę dziennik. Psycholog policyjny poradził mi, żebym zapisywał swoje myśli. Podobno to doskonały sposób na wyładowanie się. Nie posłuchałem go, dopóki nie dowiedziałem się, co zrobiła Miranda...

– Zacząłeś pisać....

– Tak. O dziecku, które istnieje tylko w moim sercu. Zastanawiałem się, czy byłby to chłopiec, czy dziewczynka. Jak by wyglądało, jaki miałoby charakter... Sporo tego napisałem... Dziś jednak doszedłem do wniosku, że muszę przestać. To nie była łatwa decyzja, ale według mnie słuszna. Nie można żyć przeszłością. Trzeba iść do przodu. Myślę, Caro, że ciebie też to dotyczy.

– Masz rację.

Stali twarzą w twarz w mrocznym salonie. W którymś momencie spojrzenie Jake’a przemknęło po całej postaci Caro, wtedy uzmysłowiła sobie, że po raz pierwszy prezentuje mu się w swoim własnym szlafroku, całkiem innym niż szlafrok Bonnie. Tamten był obszerny, skromny, ten jedwabny, koloru lawendy, z kołnierzykiem i mankietami obszytymi koronką. Pod spodem miała koszulkę nocną w tym samym kolorze.

Cienki, śliski materiał opływał jej ciało, poruszał się, pieścił przy każdym ruchu. Jak teraz, kiedy przestąpiła z nogi na nogę. Nadpalone polano w kominku nagle pękło, wyrzucając z siebie snopy iskier.

Świetliste punkciki przemknęły po gibkiej postaci otulonej w jedwab koloru lawendy.

– Jesteś przepiękna – szepnął.

Niecierpliwe dłonie odnalazły talię, usta odszukały jej usta. Pocałunek był jeszcze bardziej żarliwy niż poprzedniego dnia. I nic dziwnego, teraz smakował jak zakazany owoc.

Caro zatraciła się w pieszczocie. Prawie nie zauważyła, kiedy Jake rozwiązał pasek szlafroka, kiedy jedwab zsunął się jej z ramion. A kiedy jego palce przesunęły się po jej piersiach, prawie krzyknęła. Nie tylko z powodu rozkosznych doznań, lecz także z rozpaczy. Bo nie powinna im ulegać.

Caro drżała, z trudem powstrzymując się od błagalnego szeptu, by całował dalej, całował niżej. Była prawdziwą bohaterką, skoro właśnie teraz udało jej się wyszeptać:

– Jake, proszę, przestańmy...

– Tak. Wiem przecież. O Boże, jak ja bym chciał, żebyś była wolna...

– A gdybym była?

– To przede wszystkim... Chcę ciebie, Caro. Chyba się w tobie zakochałem... Proszę, idź teraz na górę i do samego rana nie wychodź z pokoju. Boję się, że może dojść do czegoś, czego potem oboje będziemy żałować.

Delikatnie objęła dłońmi pokryte zarostem policzki. Jake McCabe był bardzo przystojny, a wnętrze miał jeszcze piękniejsze.

– Ja... ja chyba też się w tobie zakochałam, Jake. Jesteś wyjątkowym człowiekiem. Masz takie dobre serce. Bardzo chciałabym, żeby mój syn, gdy dorośnie, był taki jak ty.

– Idź już na górę, Caro. Bo jeszcze chwila i zmienisz o mnie zdanie.

Jazda do Burlington ciągnęła się w nieskończoność. Dla Caro fakt ten był powodem do zadowolenia, choć sama podróż była udręką. Każda minuta z Jakiem była bezcenna, jednocześnie jednak odległość dzieląca ją od męża, konsekwentnie malała.

Czuła się kompletnie zagubiona. I nie chodziło tylko o podjęcie ostatecznej decyzji, czy przyjąć pomoc finansową od Jake’a, ale o niego samego. Oboje zadeklarowali już się ze swoimi uczuciami. Jake poza tym dał wyraźnie do zrozumienia, że chciałby pogodzić się z przeszłością i zacząć nowe życie. Co dokładnie miał na myśli?

Oboje są na tak zwanym zakręcie. Czy kiedyś pójdą dalej razem, w tym samym kierunku? Nie wiadomo.

Droga prowadząca do posiadłości nad jeziorem Champlain była starannie odśnieżona. Sama posiadłość bardzo piękna, położona w urokliwym miejscu. Ale Caro nigdy nie czuła się tu jak w domu. Wśród tych artystycznie przystrzyżonych żywopłotów, pysznych kwiatów i trawnika, gdzie wszystkie źdźbła trawy musiały być dokładnie tej samej długości. Ten idealny trawnik ciągnął się aż do piaszczystego brzegu jeziora. Teraz wszystko przykrył śnieg.

– O, Caroline, witaj! – powitała ja w drzwiach Susan. – Cieszę się, że mimo tej smutnej przygody jesteś w niezłej kondycji. Truman opowiadał mi o tym wypadku. Jakież to niefortunne!

– Bardzo, proszę pani – wtrącił chłodno Jake, pojawiając się z obiema torbami na szczycie schodków. – Omal nie zginęła.

Susan spojrzała tylko na niego z ukosa, dalej zwracając się do Caro.

– Przepraszam, a kto cię przywiózł?

– McCabe. Jake McCabe – przedstawił się Jake, zanim Caro zdążyła otworzyć usta. Pojawił się Truman. Jake wyciągnął rękę na powitanie. Mężczyźni uścisnęli sobie dłonie, a Caro wyjaśniła sytuację.

– Mojego samochodu nie zdążyli jeszcze naprawić. Jest w warsztacie, dlatego skorzystałam z uprzejmości Jake’a, który przywiózł mnie do Burlington.

– A wszystko dlatego, że swojego mercedesa zostawiłaś tutaj – zauważyła Susan, Caro jednak puściła to mimo uszu i rozglądając się dookoła, spytała:

– A gdzie Cabot?

– Śpi – odparła Susan.

Truman natomiast nie odrywał oczu od Jake’a.

– Caro, a skąd znasz pana McCabe’a?

– Caro zatrzymała się u mnie na kilka dni – przekazał beznamiętnym głosem Jake.

– Pan McCabe jest właścicielem zajazdu – wyjaśniła pospiesznie Caro. – Ma bardzo miłą rodzinę, spędziliśmy razem święta.

– A zatem pan McCabe jest żonaty – stwierdził Truman z wyraźną ulgą.

– Nie. Rozwiedziony – sprostował Jake. Chyba ochoczo, jak oceniła w duchu Caro. – Na święta zjechali do mnie rodzice i brat z żoną i dziećmi.

– A czy pan zawsze odwozi swoich gości, panie McCabe? Nawet do tak odległych miejsc? – spytała Susan.

– Trudno powiedzieć. Caro była pierwszym gościem w moim zajeździe.

– Jake... to znaczy pan McCabe kupił ten zajazd niedawno – wtrąciła Caro. – Teraz robi generalny remont, był jednak tak miły, że mogłam u niego pobyć kilka dni. A teraz bardzo chciałabym zobaczyć Cabota.

– Powiedziałam, że śpi – oświadczyła oschle Susan. – Dziś obudził się bardzo wcześnie. Tak jest zresztą od kilku dni.

– Można go obudzić – stwierdził Jake. – Dziecko będzie szczęśliwe, kiedy zobaczy mamę.

Susan zaśmiała się bardzo nieprzyjemnie.

– O, proszę! Widzę, że masz obrońcę, Caroline!

– Ona woli, żeby zwracać się do niej Caro.

W innych okolicznościach Caro nie miałaby nic przeciwko temu, żeby Jake ustawił Susan do pionu. Teraz jednak było to tylko dolewanie oliwy do ognia.

– Przepraszam, a jakie jeszcze preferencje mojej żony zdążył pan poznać? – spytał Truman.

Odpowiedzi nie uzyskał, bo w tym momencie rozległ się radosny pisk. Wydał go chłopczyk, który nagle pojawił się na szczycie schodów.

– Mama! Mamusia!

– Cabot, syneczku!

Spotkali się w połowie schodów. Caro porwała malucha na ręce i zgniotła go w uścisku.

– Mój skarb kochany! Czy wiesz, jak mama się za tobą stęskniła?!

– Mamo, a kto to jest ten pan? – spytał malec, wskazując paluszkiem na Jake’a.

– To pan McCabe – powiedział Truman.

– Właśnie wychodzi – dodała skwapliwie Susan.

– Kochanie – powiedziała Caro do synka. – Przywitaj się z panem McCabe’em.

– Dzień dobry – powiedział nieśmiało chłopczyk i skinął główką.

– Cześć, Cabot! – powiedział Jake. – Twoja mama dużo nam o tobie opowiadała.

– A pan McCabe pomógł mamie, kiedy jej samochód ugrzązł w śniegu – dodała Caro.

Chłopczyk wtulił główkę w jej pierś.

– Mamusiu, proszę, już nigdzie nie wyjeżdżaj. Nie zostawiaj mnie.

– Nigdy, mój skarbie. Nigdy.

– To ja już się pożegnam z państwem. Caro, gdybyś czegoś potrzebowała. To znaczy... – Jake uświadomił sobie, że posunął się trochę za daleko. – No, jeśli zauważysz, że coś u mnie zostawiłaś, zadzwoń, a ja przy okazji to podrzucę.

Skinął wszystkim głową i wyszedł.