Ojciec Milon - ebook

Od mie­sią­ca już słoń­ce rzu­ca na pola swe pa­lą­ce pro­mie­nie. Pod tą sło­necz­ną ule­wą roz­kwi­ta ra­do­sne ży­cie. Jak okiem się­gnąć zie­mia jest zie­lo­na. Nie­bo jest błę­kit­ne aż po krań­ce ho­ry­zon­tu. Nor­mandz­kie fol­warcz­ki roz­sy­pa­ne po… rów­ni­nie wy­glą­da­ją z da­le­ka niby małe ga­iki, oto­czo­ne pa­sem wy­smu­kłych bu­ków. Z bli­ska, gdy otwo­rzyć spróch­nia­łą ba­rie­rę, ma się wra­że­nie, że to ol­brzy­mi ogród, gdyż wszyst­kie sta­re ja­bło­nie, ko­ści­ste niby wiej­scy star­cy, po­kry­te są kwie­ciem. Wie­ko­we, czar­ne pnie, po­skrę­ca­ne, po­wy­gi­na­ne, ro­sną­ce rzę­da­mi na dzie­dziń­cu, roz­po­ście­ra­ją pod nie­bem swe wspa­nia­łe, bia­łe lub ró­żo­we ko­pu­ły. Ich słod­ka woń mie­sza się z tłu­stym za­pa­chem otwar­tych obór i z wy­zie­wa­mi fer­men­tu­ją­cej kupy na­wo­zu, na któ­rej roz­sia­dły się kury.

Jest po­łu­dnie. Cała ro­dzi­na je obiad w cie­niu gru­szy ro­sną­cej przed do­mem: oj­ciec, mat­ka, czwo­ro dzie­ci, dwie słu­żą­ce i trzech pa­rob­ków. Wszy­scy mil­czą. Po zu­pie wno­szą misę peł­ną kar­to­fli ze sło­ni­ną. Od… cza­su do cza­su któ­raś z dziew­czyn wsta­je i bie­gnie do spi­żar­ni, żeby na­peł­nić dzba­nek ja­błecz­ni­kiem.

Go­spo­darz, wiel­ki, czter­dzie­sto­let­ni chłop, przy­glą­da się, wi­no­ro­śli, któ­ra, jesz­cze bez­list­na i po­skrę­ca­na jak wąż, bie­gnie pod okna­mi wzdłuż ca­łe­go domu.

Po­wia­da wresz­cie:

– Oj­co­we wino wcze­śnie la­toś pącz­ku­je. Pew­nie bę­dzie z nie­go po­cie­cha,

Mat­ka od­wra­ca się rów­nież i pa­trzy bez sło­wa. Ten win­ny szczep za­sa­dzo­ny jest aku­rat na tym sa­mym miej­scu, gdzie oj­ciec zo­stał roz­strze­la­ny.