Opowieści o Świętym Mikołaju - ebook

List do Świętego Mikołaja

Na dalekiej północy, pośród gęstych świerkowych lasów, leży wioska leśnych elfów zwanych Troszkami. Elfy te różnią się od nas przede wszystkim wielkością. Są tycie, a niektórzy uczeni twierdzą nawet, że tyciusieńkie. Przyjmijmy więc zgodnie, że dorosłe elfy są tycie, a ich dzieci tyciusieńkie. Troszki bardzo lubią zimę, zwłaszcza gdy pada śnieg i zbliżają się święta Bożego Narodzenia.

Każdego roku przed Bożym Narodzeniem Troszki gromadzą się na głównym placu wioski. Ustawiają tam wielki stół i rozwijają na nim rulon pergaminu. Nestor Troszków, Roger Siwobrody, wyciąga z bogato zdobionego etui wieczne pióro i oświadcza uroczyście:

– No a teraz czas spisać wasze życzenia do Świętego Mikołaja.

Tak było i tego roku. Małe Troszki zebrane wokół stołu dyktowały jeden po drugim, co chciałyby dostać od Świętego Mikołaja.

Kiedy wszystkie prośby zostały skrupulatnie spisane, a list opieczętowany przez Rogera Siwobrodego, pergamin zwinięto w rulon i przewiązano czerwoną wstążką.

Roger Siwobrody zabezpieczył go dodatkowo metalową klamrą. Wreszcie zwój z życzeniami położono na saniach, by zawieźć go do domu łabędzia Leona. Wokół sań z listem do Świętego Mikołaja utworzył się wspaniały orszak. Uradowane Troszki ślizgały się na sankach lub biegły, by towarzyszyć Rogerowi Sinobrodemu w przekazaniu cennego listu łabędziowi.

Łabędź Leon liczy sobie kilkadziesiąt wiosen i jest już cokolwiek stary. Nie pracuje, choć lubi dorobić do emerytury jako listonosz. To on co roku dostarcza Świętemu Mikołajowi rulon z prośbami małych Troszków. Zawsze w zamian dostaje kosz smacznych marchewek. Leon wprost uwielbia ich smak. Są pyszne, pełne witamin, a na dodatek utrzymają go w formie na stare lata i wzmacniają jego wzrok.

Rozradowane Troszki patrzyły, jak Leon odfruwa do krainy śniegu z listem do Świętego Mikołaja w dziobie.

Darmowy fragment