Ostatnie dziecko - ebook

1

Kiedy Robert Stern zgadzał się na to niezwykłe spotkanie, nie wiedział, że umawia się ze śmiercią. A tym bardziej nie miał pojęcia, że śmierć, która wkroczy w jego życie, będzie miała sto czterdzieści trzy centymetry wzrostu, na nogach trampki, a na dziecięcej buzi uśmiech.

– Nie, jeszcze jej tu nie ma. A mnie powoli odechciewa się czekania.

Stern patrzył zdenerwowany przez mokrą od deszczu przednią szybę swojej limuzyny na oddalony o blisko sto metrów budynek fabryczny bez okien i przeklinał swoją asystentkę. Zapomniała odwołać jego spotkanie z ojcem, który akurat czekał wściekły na drugiej linii.

– Niech pani zadzwoni do Cariny i dowie się, gdzie ona, do cholery, jest!

Stern nacisnął energicznie przycisk na skórzanej kierownicy i po subtelnym kliknięciu usłyszał w głośnikach kaszel swojego rodziciela. Siedemdziesięciodziewięciolatek kopcił jak lokomotywa. Nawet teraz, korzystając z krótkiego oczekiwania na połączenie, przypalił sobie papierosa.

– Przepraszam, tato – powiedział Stern. – Wiem, mieliśmy dziś razem zjeść kolację, ale musimy niestety przełożyć to na niedzielę. Wezwano mnie na zupełnie nieoczekiwane spotkanie.

„Musisz przyjechać. Proszę. Nie wiem już, co robić”. Nigdy wcześniej głos Cariny nie brzmiał przez telefon tak bojaźliwie jak wtedy. Gdyby to było udawane, powinna dostać Oscara.

– Może ja też powinienem płacić ci pięćset euro za godzinę, żeby się z tobą spotkać – fuknął gniewnie ojciec.

Stern tylko westchnął. Odwiedzał go trzy razy w tygodniu, ale nie miało teraz najmniejszego sensu wspominanie o tym. Ani setki wygranych procesów karnych, ani przegrane batalie w rozbitym małżeństwie nie zdołały go nauczyć, w jaki sposób zachować przewagę nad ojcem podczas sporów. Jak tylko zaczynał rozmawiać ze staruszkiem, od razu czuł się jak małe dziecko z kiepskimi ocenami na świadectwie, a nie jak czterdziestopięcioletni Robert Stern, współwłaściciel kancelarii Langendorf, Stern i Dankwitz, czołowy obrońca w Berlinie.

– Szczerze mówiąc, nie mam najmniejszego pojęcia, gdzie teraz jestem – spróbował rozluźnić atmosferę. – Gdybym nie wiedział, że to niemożliwe, mógłbym powiedzieć, że gdzieś w Czeczenii. Nawet moja nawigacja z trudem mnie tu doprowadziła.

Włączył długie światła, oświetlając nimi fragmenty niewybrukowanego placu, na którym piętrzyły się poprzewracane stalowe dźwigary, sterty przerdzewiałych kabli i inne przemysłowe śmieci. Prawdopodobnie produkowano tu wcześniej farby i lakiery, jeśli dobrze interpretował stertę pustych blaszanych beczek. Leżące przed grożącym zawaleniem ceglanym barakiem, którego komin już się zapadł, wyglądały jak rekwizyty z jakiegoś filmu o końcu świata.

– Mam nadzieję, że za jakiś czas twoja nawigacja znajdzie przynajmniej drogę do mojego grobu – wykaszlał ojciec, a Stern zastanawiał się, czy takie zgorzknienie może być dziedziczne, bo jego zaczątki dostrzegał już u siebie. Od dziesięciu lat.

Od czasu Feliksa.

Przez koszmarne wydarzenia tamtego dnia na oddziale dla noworodków bardzo upodobnił się do ojca także fizycznie. Po prostu przedwcześnie się zestarzał. Kiedyś spędzał każdą wolną minutę na boisku do koszykówki, żeby popracować nad techniką rzutu. Dziś nie trafiał nawet do kosza w biurze, kiedy zza biurka rzucał opróżnioną puszką po napoju.

Większość osób, które nie znały go zbyt dobrze, mogła zmylić jego postawna, szczupła sylwetka i szerokie ramiona. W rzeczywistości idealnie skrojone garnitury ukrywały jego zwiotczałe już mięśnie, sińce pod oczami tuszowała naturalnie śniada cera, a dzięki zręcznie przystrzyżonym ciemnym włosom nie było widać początków łysiny. Rano potrzebował teraz prawie godziny, aby pozbyć się z twarzy oznak zmęczenia, a kiedy wychodził z łazienki, coraz bardziej czuł się jak towar z ukrytymi wadami, jak podrasowany designerski mebel, którego niedoróbki uwidaczniają się dopiero wtedy, gdy ustawi się go w bezlitosnym górnym świetle mieszkania.

Rozległ się sygnał drugiego połączenia przychodzącego.

– Przepraszam, zaraz wrócimy do rozmowy. – Stern uciekł od dalszych wyrzutów ojca i odebrał telefon od sekretarki.

– Niech zgadnę. Carina odwołała spotkanie?

To byłoby w jej stylu. W pracy była godną zaufania, sumienną pielęgniarką, ale swoje prywatne zobowiązania realizowała tak samo jak życie miłosne: w sposób chaotyczny, zmienny i bez jakiejkolwiek koordynacji. Chociaż ich związek rozpadł się już trzy lata temu, po zaledwie kilku tygodniach trwania, nadal regularnie do siebie dzwonili i nawet spotykali się czasem na kawie. Jedno i drugie kończyło się z reguły kłótnią.

– Nie, niestety nie udało mi się dodzwonić do pani Freitag.

– Okej, dziękuję.

Stern uruchomił elektroniczny zapłon i wzdrygnął się przestraszony, gdy na przednią szybę samochodu lunęła nagle ściana deszczu pchana przez jesienny wiatr. Włączył wycieraczki i na chwilę zatrzymał wzrok na czerwonobrunatnym liściu klonu, który przykleił się do szyby poza ich zasięgiem. Odwrócił się i powoli zaczął się cofać po żwirze ze zgrzytem opon.

– Jeśli Carina się odezwie, to proszę jej powiedzieć, że nie mogłem już tu dłużej…

Stern zamilkł, kiedy ponownie spojrzał przed siebie z zamiarem wrzucenia pierwszego biegu.

Cokolwiek pędziło wprost na niego na sygnale jakieś dwieście metrów w linii prostej, na pewno nie był to rozklekotany samochodzik Cariny. Czerwono-biały furgon gnał drogą dojazdową z maksymalną prędkością, na jaką pozwalały wyboje.

Przez krótką chwilę Sternowi wydawało się, że kierowca naprawdę chce go staranować, ale w końcu tamten skręcił i zatrzymał karetkę obok samochodu Sterna.

– Tato? – Robert powrócił do rozmowy z ojcem, rozłączając się wcześniej z sekretarką. – Zaczynam spotkanie. Muszę kończyć – wyjaśnił, mimo że ojciec już wcześniej odłożył słuchawkę.

Z trudem otworzył drzwi limuzyny, walcząc z porywem wiatru, i wysiadł.

Po jaką cholerę przyjechała tu karetką?

Carina wyskoczyła od strony kierowcy prosto w kałużę, ale zupełnie się nie przejęła, że jej biały pielęgniarski fartuch pokryły czarne bryzgi błota. Miała długie włosy w kolorze czerwonego wina mocno związane w koński ogon i wyglądała wręcz olśniewająco. Stern miał ochotę ją przytulić, lecz coś w jej spojrzeniu go od tego powstrzymało.

– Tkwię po uszy w gównie – powiedziała, wyjmując paczkę papierosów. – Tym razem chyba naprawdę nabroiłam.

– Co to wszystko ma znaczyć? Po co ten cały teatr? – spytał Stern. – Dlaczego nie mogliśmy spotkać się w mojej kancelarii, tylko właśnie tu, na tym… pobojowisku?

Teraz, kiedy nie osłaniało go już wygodne wnętrze limuzyny, czuł nieprzyjemne zimno wzmagającego się październikowego wiatru. Odruchowo skulił ramiona.

– Nie marnujmy czasu, dobra? Pożyczyłam karetkę tylko na chwilę i muszę ją szybko odstawić.

– Okej. Ale jeśli coś przeskrobałaś, lepiej by nam się rozmawiało w jakimś cywilizowanym miejscu.

– Nie, nie, nie. – Carina kręciła głową, unosząc przy tym rękę w geście odmowy. – Nie rozumiesz! Tu nie chodzi o mnie.

Szybkim krokiem obeszła karetkę, otworzyła tylne drzwi i wskazała jej wnętrze.

– Tam leży twój klient.

Stern rzucił Carinie badawcze spojrzenie. Sporo już przeszedł, a widok postrzelonego bandyty, ofiary porachunków między gangami czy jakiegoś innego podejrzanego klienta, który pilnie i przede wszystkim anonimowo potrzebował jego pomocy, nie był dla niego niczym nowym. Zastanawiał się tylko, co Carina może mieć z tym wspólnego.

Ponieważ nic więcej nie powiedziała, powoli wszedł po metalowych stopniach do środka karetki. Natychmiast zauważył nieruchome ciało na noszach.

– Co to ma być? – Odwrócił się gwałtownie do Cariny, która została przy samochodzie i właśnie zapalała papierosa. Paliła bardzo rzadko i tylko w sytuacji, kiedy była naprawdę mocno zdenerwowana. – Przywiozłaś na to odludzie małego chłopca? Po co?

– Sam ci to wyjaśni.

– Ale nie wygląda, jakby ten malec miał coś… – do powiedzenia, chciał dokończyć zdanie, ponieważ blade jak trup dziecko zrobiło na nim wrażenie wręcz apatycznego. Jednak kiedy odwrócił się z powrotem w stronę noszy, chłopiec właśnie się podniósł i usiadł na ich brzegu, machając w powietrzu nogami.

– Nie jestem żadnym malcem – zaprotestował. – Mam już dziesięć lat! Dwa dni temu miałem urodziny.

Pod ocieplaną sztruksową kurtką chłopiec nosił czarny T-shirt z trupią czaszką i do tego nowiutkie dżinsy, według Sterna zdecydowanie za długie. Ale czy on się na tym znał? Pewnie akurat było teraz w modzie, że czwartoklasiści podwijali nogawki spodni i wkładali pomazane flamastrami tenisówki.

– Jest pan adwokatem? – spytał chłopiec nieco ochrypłym głosem. Wyglądało na to, że mówienie sprawia mu kłopoty, jakby od dawna nic nie pił i miał wysuszone gardło.

– Tak. Obrońcą, dokładnie rzecz ujmując.

– Dobrze. – Chłopiec uśmiechnął się, pokazując zadziwiająco proste i białe zęby. Ten śliczny chłopak naprawdę nie potrzebował żadnej szczerby między zębami, żeby wzruszyć swoją babcię. Wystarczyły długie jak zapałki, ciemne rzęsy oraz pełne, lekko popękane wargi. – Bardzo dobrze – powtórzył, wstając ostrożnie z noszy i na chwilę odwracając się do Roberta plecami. Jego świeżo umyte jasnobrązowe delikatne loki opadały aż do ramion i, patrząc od tyłu, z łatwością można go było wziąć za dziewczynkę. Robert zauważył, że włosy zakrywają nalepiony na karku plaster wielkości karty kredytowej.

Kiedy chłopiec odwrócił się ponownie w jego stronę, nadal się uśmiechał.

– Jestem Simon. Simon Sachs.

Podał Robertowi swoją delikatną dłoń, którą ten uścisnął z wahaniem.

– Świetnie. Ja nazywam się Robert Stern.

– Wiem. Carina pokazała mi pana zdjęcie, które nosi w torebce. Mówi, że jest pan najlepszy.

– Dziękuję bardzo – wymamrotał nieco zakłopotany Stern. O ile sobie przypominał, była to najdłuższa od lat rozmowa, jaką przeprowadził z nieletnim. Dlatego też spytał nieco niezgrabnie: – Co mogę dla ciebie zrobić?

– Potrzebuję adwokata.

– Wszystko jasne! – Stern spojrzał wymownie na Carinę, która z niewzruszoną miną zaciągała się papierosem. Dlaczego mu to zrobiła? Po co kazała mu przyjechać na to odludzie i przywiozła ze sobą dziesięciolatka? Przecież doskonale wiedziała, jak kiepsko sobie radzi z dziećmi. I że konsekwentnie trzyma się od nich z daleka, od momentu kiedy osobista tragedia zniszczyła najpierw małżeństwo, a później jego samego.

– A dlaczego uważasz, że potrzebujesz adwokata? – spytał, z trudem tłumiąc w sobie narastającą złość. Być może ta dziwaczna sytuacja dostarczy mu chociaż ciekawego tematu do pogawędek podczas przerw w posiedzeniach w kancelarii. Wskazał na plaster na karku Simona: – Czy to z tego powodu? Oberwałeś od kogoś na szkolnym podwórku?

– Nie, nie dlatego.

– Dlaczego więc?

– Zabiłem.

– Co proszę? – Stern odezwał się dopiero po krótkiej przerwie, święcie przekonany, że to brutalne słowo nie mogło paść z ust dziesięciolatka. Jego głowa poruszała się teraz jak głowa kibica podczas meczu tenisowego, kiedy patrzył to na Carinę, to na chłopca. Tak długo, aż Simon powtórzył jeszcze raz. Głośno i wyraźnie:

– Potrzebuję adwokata. Jestem mordercą.

Gdzieś w oddali zaszczekał pies. Jego głos mieszał się z ciągłym szumem dochodzącym z pobliskiej autostrady. Ale Stern nie słyszał tego tak samo, jak nie słyszał ciężkich kropli deszczu rozbijających się w nieregularnych odstępach o blaszany dach karetki.

– Okej. A więc uważasz, że kogoś zabiłeś, tak? – zapytał po kolejnej upiornej sekundzie.

– Tak.

– Mogę wiedzieć kogo?

– Nie wiem.

– Aha, nie wiesz. – Stern roześmiał się sucho. – I zapewne nie wiesz też jak, dlaczego ani gdzie to się wydarzyło, ponieważ to wszystko jest tylko głupim szczeniackim kawałem i…

– Siekierą – wyszeptał Simon, ale zabrzmiało to tak, jakby krzyknął.

– Słucham?

– Siekierą. W głowę. Mężczyznę. Niewiele więcej wiem. To było dawno temu.

Robert zamrugał nerwowo.

– Co znaczy dawno? Kiedy było dokładnie?

– Dwudziestego ósmego października.

Stern spojrzał na kalendarz w swoim zegarku.

– To dziś – odpowiedział zdziwiony. – A przecież powiedziałeś, że to było dawno temu. No więc jak? Musisz się zdecydować.

Przez krótką chwilę pomyślał, że dobrze by było, gdyby biorąc świadków w krzyżowy ogień pytań, zawsze miał do czynienia z tak łatwymi przeciwnikami. Dziesięciolatek, który już w pierwszych minutach swej opowieści plącze się w sprzecznościach. Zaraz jednak zmuszony był zmienić zdanie.

– Pan mnie nie rozumie. – Simon pokręcił ze smutkiem głową. – Zabiłem człowieka. Dokładnie tu!

– Tu? – powtórzył Stern jak echo, patrząc skonsternowany, jak Simon przechodzi koło niego, wysiada z karetki i rozgląda się z zaciekawieniem. Na tyle, na ile Stern mógł podążyć za jego wzrokiem, spojrzenie chłopca spoczęło na zawalonym budynku przy grupie drzew, oddalonej o jakieś sto metrów.

– Tak. To było tu – potwierdził Simon z zadowoleniem, chwytając Carinę za rękę. – Tu zabiłem człowieka. Dwudziestego ósmego października. Piętnaście lat temu.2

Robert Stern wysiadł z karetki, prosząc Simona, żeby chwilę zaczekał, a potem złapał Carinę mocno za nadgarstek i pociągnął parę kroków dalej za swoją limuzynę. Deszcz nieco ustał, ale ściemniło się, wzmógł się wiatr i zrobiło się zimniej. Ani Carina w cienkim fartuchu, ani on w czarnym dwuczęściowym garniturze nie byli odpowiednio ubrani na tę okropną pogodę, chociaż wydawało się, że w przeciwieństwie do niego Carina zupełnie nie czuje zimna.

– Krótkie pytanie – szepnął, chociaż Simon i tak nie mógł ich słyszeć z tej odległości. Wiatr i monotonny szum autostrady połykały każdy dźwięk. – Kto z was dwojga ma nierówno pod sufitem?

– Simon jest moim pacjentem na neurologii – odpowiedziała Carina, jakby to coś wyjaśniało.

– Może psychiatria byłaby dla niego bardziej odpowiednim miejscem – syknął Stern. – Co mają znaczyć te brednie o morderstwie sprzed piętnastu lat? Czy on nie umie liczyć? A może jest schizofrenikiem?

Otworzył pilotem bagażnik samochodu. Jednocześnie zapalił światło we wnętrzu auta, aby można było cokolwiek zobaczyć w panującym na zewnątrz półmroku.

– Ma raka mózgu. – Carina z pomocą kciuka i palca wskazującego uformowała okrąg, aby pokazać wielkość guza. – Dają mu jeszcze tylko kilka tygodni. Może nawet dni.

– Mój Boże! I to ma takie skutki uboczne? – Stern wyjął z bagażnika parasol.

– Nie, to moja wina.

– Twoja?

Podniósł wzrok od nowego eleganckiego parasola, którego sposobu działania jeszcze nie odkrył. Nie potrafił nawet znaleźć przycisku do otwierania.

– Mówiłam przecież, że nabroiłam. Musisz wiedzieć, że chłopak jest bardzo inteligentny, niewiarygodnie wrażliwy i zadziwiająco wykształcony jak na swój wiek, co moim zdaniem graniczy niemal z cudem, jeśli weźmie się pod uwagę warunki, w jakich się wychowywał. Kiedy miał cztery lata, odebrano go nieprzystosowanej społecznie matce ze zrujnowanego mieszkania… znaleziono go zagłodzonego w wannie obok martwego szczura. Trafił do domu dziecka. Tam zwrócili na niego uwagę, bo bardziej lubił czytać encyklopedię niż wdawać się w bójki z rówieśnikami. Jego opiekunowie uważali, że to normalne, że dziecko, które tak dużo myśli, często odczuwa ból głowy. Potem jednak wykryto u niego guz, a odkąd leży na moim oddziale, nie ma nikogo oprócz personelu medycznego.Właściwie nikogo oprócz mnie.

Teraz chyba i Carina poczuła chłód, bo zaczęły drżeć jej usta.

– Nie bardzo rozumiem, do czego zmierzasz.

– Przedwczoraj Simon miał urodziny, a ja postanowiłam sprawić mu specjalny prezent. Chociaż ma dopiero dziesięć lat, z powodu życiowych doświadczeń i choroby jest znacznie dojrzalszy od swoich rówieśników. Pomyślałam więc, że nie będzie na to za młody.

– Na co? Co mu podarowałaś? – Stern poddał się wreszcie i zrezygnował z otwarcia parasola. Trzymał go teraz jak wskaźnik wymierzony w pierś Cariny.

– Simon boi się śmierci. Zafundowałam mu więc regresję hipnotyczną.

– Co takiego? – spytał Robert, chociaż całkiem niedawno widział coś na ten temat w telewizji.

To było typowe dla Cariny, że zainteresowała się także tą ezoteryczną modą. Pomysł, że chodziło się po tym świecie we wcześniejszym życiu, fascynował najwidoczniej ludzi w każdym wieku. Tęsknota za paranormalnymi doświadczeniami stanowiła idealny grunt dla podejrzanych terapeutów wszelkiej maści, którzy wyrastali jak grzyby po deszczu i za odpowiednie honorarium oferowali tego typu „regresje”: podróż w przeszłość sprzed narodzin, podczas której można się dowiedzieć, zazwyczaj w stanie hipnozy, że przed sześciuset laty zostało się spalonym na stosie albo że nosiło się królewską koronę we Francji.

– Nie patrz tak na mnie. Wiem, co o tym sądzisz. Przecież nie czytasz nawet swojego horoskopu.

– Jak mogłaś wystawić tego chłopaka na jakieś czary-mary?

Stern był prawdziwie zszokowany. W programie telewizyjnym, który oglądał, ostrzegano przed możliwością poważnych urazów psychicznych. Człowiek o chwiejnej osobowości mógł sobie nie poradzić z sytuacją, kiedy jakiemuś szarlatanowi udało się mu wmówić, że jego obecne problemy wiążą się z nierozwiązanym konfliktem we wcześniejszym życiu.

– Chciałam tylko pokazać Simonowi, że śmierć nie oznacza końca i że wcale nie musi się martwić, że żył tak krótko, bo tak naprawdę życie trwa dalej.

– Powiedz, proszę, że to żart.

Pokręciła głową.

– Zabrałam go do doktora Tiefenseego. To dyplomowany psycholog, który prowadzi wykłady na uniwersytecie. Zatem żaden szarlatan, jak pewnie myślisz.

– I co się stało?

– Poddał Simona hipnozie i właściwie niewiele się wydarzyło. W stanie hipnozy Simon nie potrafił wiele rozpoznać. Później powiedział tylko, że był w jakiejś ciemnej piwnicy, gdzie słyszał głosy. Okrutne głosy.

Stern skrzywił się boleśnie. Zimno, pełzające wolno w górę pleców, z sekundy na sekundę stawało się coraz bardziej nieznośne. Ale to nie był jedyny powód, dla którego chciał zmyć się stąd jak najszybciej. Gdzieś w oddali pociąg towarowy zmierzał ku kolejnej stacji, a Carina zaczęła teraz mówić szeptem, tak jak Stern na początku ich rozmowy:

– Kiedy Tiefensee chciał go wybudzić z hipnozy, najpierw mu się to nie udało. Simon zapadł w głęboki sen. A gdy się ocknął, powiedział to samo, co przed chwilą tobie. On uważa, że kiedyś był mordercą.

Stern miał ochotę wytrzeć wilgotne dłonie o gęste brązowe włosy, ale i te były już kompletnie mokre.

– Carina, to jakiś obłęd. I ty bardzo dobrze o tym wiesz. Zastanawiam się tylko, co to wszystko ma wspólnego z tobą?

– Simon ma niewiarygodne poczucie sprawiedliwości i koniecznie chce stawić się na policję.

– To prawda.

Robert i Carina odwrócili się nagle do chłopca, który podszedł do nich niezauważony w czasie ich gorączkowej wymiany zdań. Wiatr mierzwił mu loki na czole, a Stern zastanawiał się, jak to w ogóle możliwe, że on jeszcze je ma. Na pewno musiał przejść chemioterapię.

– Jestem mordercą. Dlatego chcę się oddać w ręce policji, ale bez adwokata nie powiem nic więcej.

Carina uśmiechnęła się melancholijnie.

– Usłyszał to zdanie w telewizji. A ty, niestety, jesteś jedynym adwokatem, którego znam.

Stern unikał spojrzenia jej w oczy. Gapił się pod nogi na błotnistą ziemię, zupełnie jakby jego szyte na miarę buty mogły udzielić mu wskazówki, w jaki sposób ma zareagować na to całe szaleństwo.

– No więc? – rozległ się głos Simona.

– Co „no więc”? – Stern spojrzał chłopcu prosto twarz, dziwiąc się, że ten znów się uśmiecha.

– Zostanie pan moim adwokatem? Mogę zapłacić. – Simon z trudem wygrzebał z kieszeni spodni mały portfel. – Mam pieniądze.

Stern pokręcił przecząco głową. Najpierw ledwie widocznie, potem coraz intensywniej.

– Mam, mam – zaprotestował Simon. – Naprawdę.

– Nie – powiedział Stern, patrząc ze złością nie na chłopca, tylko na Carinę. – Nie chodzi wcale o to, prawda? Nie kazałaś mi tu przyjechać, bo jestem adwokatem.

Teraz ona spuściła wzrok.

– Nie, masz rację – przyznała cicho.

Stern odetchnął ciężko i wrzucił bezużyteczny parasol z powrotem do bagażnika. Przesunął aktówkę, która tam leżała, otworzył plastikową pokrywę z boku bagażnika i wyjął podręczną apteczkę i latarkę. Sprawdził wiązkę światła, kierując latarkę na ruinę, na którą wcześniej wskazał Simon.

– No dobrze, miejmy to już za sobą.

Pogłaskał wolną dłonią Simona po głowie i sam nie mógł uwierzyć, że powiedział coś takiego do dziesięciolatka.

– Pokaż mi dokładnie, gdzie zamordowałeś tego człowieka.3

Simon poprowadził ich dokoła zrujnowanego budynku. Przed laty był to dwupiętrowy budynek fabryczny. Później jednak spłonął, pozostawiając sterczące zwęglone fragmenty ścian, niczym wyciągnięte ku wieczornemu niebu poranione dłonie.

– Widzisz, tu nic nie ma.

Światło latarki powoli przesuwało się po resztkach ścian.

– Ale on musi gdzieś tu leżeć – odpowiedział Simon, jakby chodziło o zgubioną rękawiczkę, a nie o zwłoki. On też wyposażony był w niewielkie źródło światła. Plastikowy pręcik, który fluoryzował w ciemności, gdy się go raz przełamało.

– Z jego magicznego kuferka – wyjaśniła Sternowi Carina. Najwidoczniej oprócz regresji hipnotycznej dostał też normalne prezenty.

– Wydaje mi się, że to było tam na dole – powiedział Simon z przejęciem i ruszył naprzód.

Stern podążył za jego wyciągniętą ręką i skierował snop światła na dawną klatkę schodową, gdzie widać było jedynie wejście do piwnic.

– Nie możemy tam zejść. To bardzo niebezpieczne.

– Dlaczego? – spytał chłopiec, niezgrabnie przestępując w tenisówkach przez porozrzucane cegły.

– Zostań tu, skarbie. Wszystko może się zawalić. – Carina była nadzwyczaj zatroskana. Wcześniej w obecności Roberta tryskała wprost wesołością. Zupełnie jakby nadmiarem radości życia chciała wyrównać tlącą się w nim bezustannie melancholię. Ale teraz chyba trochę się bała, widząc, że Simon zachowuje się jak spuszczony ze smyczy niesforny pies, bo chłopiec po prostu ruszył przed siebie.

– Patrzcie, tam jest wejście! – krzyknął nagle. Zanim oboje zdążyli zaprotestować, Simon zniknął za żelbetowym dźwigarem.

– Simon! – zawołała Carina. Stern wszedł niezgrabnie na gruzowisko, aby do nich dołączyć. Potykał się w ciemności i rozdarł spodnie o jakiś zardzewiały drut. Kiedy wreszcie dotarł do wejścia do piwnicy i drewnianych osmolonych schodów, chłopiec znikał właśnie za rogiem korytarza dwadzieścia stopni niżej.

– Natychmiast wyjdź stamtąd! – krzyknął Stern, momentalnie przeklinając nierozważny dobór słów. W jednej sekundzie zdał sobie sprawę, że wspomnienie, które to zdanie w nim budziło, było gorsze od wszystkiego, co mogło go tu spotkać.

„Wyjdź stamtąd. Skarbie, proszę. Mogę ci pomóc…”

Nie było to jedyne kłamstwo, które powiedział wówczas do Sophie przez zamknięte drzwi łazienki. Bez skutku. Przez cztery lata próbowali wszystkiego, każdej techniki i metody leczenia, aż wreszcie otrzymali wyczekiwany telefon z kliniki leczenia bezpłodności. Wynik pozytywny. Ciąża. W tamtym momencie, niemal dokładnie przed dziesięcioma laty, wyglądało na to, że jakaś siła wyższa zupełnie od nowa skalibrowała kompas jego życia. Strzałka nagle zaczęła wskazywać na szczęście, i to w najczystszej formie. Niestety trwało to jedynie krótką chwilę, której wystarczyło mu na oblepienie świecącymi gwiazdkami sufitu w nowym pokoju dziecięcym i wybranie razem z Sophie ubranek dla dziecka. Felix nie miał ich na sobie ani razu. Pogrzebano go w śpioszkach, które pielęgniarki włożyły mu jeszcze na oddziale dla noworodków.

– Simon?! – krzyknął Stern tak głośno, że sam wyrwał się z koszmarnych myśli. Wzdrygnął się, gdy Carina stojąca obok zrobiła to samo.

– Chyba coś tu jest! – dobiegł ich z dołu stłumiony dziecięcy głos.

Stern zaklął i wybadał stopą pierwszy stopień.

– Nie ma rady, trzeba tam wejść.

Również i te słowa przypomniały mu tamten najstraszniejszy moment w jego życiu, kiedy Sophie uciekła do szpitalnej łazienki z martwym niemowlakiem na rękach i nie chciała go oddać.

„Zespół nagłego zgonu niemowlęcia” – brzmiała diagnoza, której nie chciała wtedy zaakceptować. Dwa dni po rozwiązaniu.

– Idę z tobą – powiedziała Carina.

– Nie ma mowy. – Stern ostrożnie postawił na stopniu drugą stopę. Schody wytrzymały nacisk trzydziestu pięciu kilo, zobaczymy, co się stanie przy ponaddwukrotnie większym ciężarze.

– Mamy tylko jedną latarkę, a ktoś musi sprowadzić pomoc, jeśli za parę minut stamtąd nie wyjdziemy.

Spróchniałe drewno trzeszczało przy każdym kroku niczym takielunek żaglówki przy lekkiej fali. Schodząc coraz niżej, Stern nie był pewien, czy to zmysł równowagi płata mu figla, czy też poręcz rzeczywiście chwieje się coraz bardziej.

– Simon?! – zawołał chyba po raz piąty, ale zamiast odpowiedzi usłyszał z oddali metaliczny brzęk. Jakby chłopiec uderzał śrubokrętem w rurę centralnego ogrzewania.

Chwilę później stał już z bijącym sercem u podnóża schodów. Spojrzał w górę. Na dworze zapadła już taka ciemność, że z dołu nie był w stanie dostrzec zarysów sylwetki Cariny.

Zaświecił w prawo w głąb piwnicy, rozdzielającej się na dwa korytarze. W każdym stało jakieś pięć centymetrów błotnistej wody.

Nie do wiary, że chłopiec odważył się wejść sam w to przemysłowe bagno. Stern wybrał lewy korytarz, ponieważ w drugim już po paru metrach przewrócona szafka z bezpiecznikami blokowała przejście.

– Gdzie jesteś?! – zawołał, brodząc po kostki w lodowatej brei.

Simon znów nie odpowiedział, ale przynajmniej dał znak życia. Zakasłał. Był kilka kroków przed Sternem, a mimo to Stern nie potrafił namierzyć go latarką.

Jeszcze stracę tu życie, pomyślał. Nogawki spodni wchłaniały wilgoć niczym bibuła. Gdy jakieś dziesięć metrów przed sobą dostrzegł drewniane przepierzenie, zadzwoniła komórka.

– Gdzie on jest? – spytała Carina niemal histerycznym głosem.

– Nie mam pojęcia. Wydaje mi się, że w bocznym korytarzu.

– Co mówi?

– Nic, tylko kaszle.

– O Boże, natychmiast go stamtąd wyciągnij! – Głos Cariny załamywał się ze zdenerwowania.

– A jak myślisz, po co tu zszedłem? – odburknął.

– Nie rozumiesz mnie. Guz. Zawsze tak się dzieje przed.

– Co masz na myśli? Przed czym?

Stern ponownie usłyszał kaszel Simona. Tym razem jeszcze bliżej niż poprzednio.

– Skurcze oskrzeli poprzedzają omdlenie. On za chwilę straci przytomność! – krzyczała Carina tak głośno, że słyszał ją jednocześnie przez komórkę i z zewnątrz.

I upadnie twarzą w wodę, i utonie. Tak jak…

Stern ruszył biegiem. We wzbierającej panice nie zauważył czarnej drewnianej belki, która zwęglona i przez to niewidoczna zwisała z sufitu. Całą siłą uderzył o nią głową. Od bólu dużo większy okazał się jednak strach. Wydawało mu się, że został zaatakowany, dlatego w obronnym geście poderwał obie ręce do góry. Kiedy zorientował się w błędzie, było już za późno. Latarka mrugnęła jeszcze dwa razy pod wodą w miejscu, gdzie ją upuścił, potem zgasła.

– Cholera! – Palcami prawej ręki starał się wymacać ścianę. Krok po kroku zaczął posuwać się do przodu, uważając, żeby nie stracić orientacji w ciemności. W tej chwili i tak był to jego najmniejszy kłopot. Przecież dotychczas szedł tylko prosto przed siebie. Dużo bardziej martwiło go, że Simon już nie kaszle.

– Hej, jesteś tu jeszcze?! – krzyknął. Nagle coś trzasnęło mu w uchu. Poczuł się jak pasażer samolotu podczas lądowania. Musiał kilka razy przełknąć ślinę, aby zmniejszyć ucisk na błonę bębenkową. Zaraz potem usłyszał ciche charczenie. Za drewnianym przepierzeniem, jakieś dziesięć metrów na wprost i potem za rogiem. Musiał tam dotrzeć. Do bocznego korytarza. Simon tam był. Woda hamowała jego kroki, ale tempo było niestety wystarczające, aby wywołać zgubną reakcję łańcuchową.

– Simon, słyszysz… Pomocyyyyyy!

Z tym ostatnim słowem runął przed siebie. W cuchnącej wodzie zaplątał się w stary kabel telefoniczny, który jak wnyki na dzika zacisnął się wokół jego stopy. Stern spróbował jeszcze dłonią znaleźć oparcie w wilgotnej ścianie, jednak złamał tylko dwa paznokcie, zanim padł jak długi.

W momencie uderzenia zorientował się, że dotarł już na sam koniec korytarza. Nie upadł w wodę, tylko rękoma zaparł się o miękką drewnianą ścianę. Zatrzeszczało jak przy pierwszym kroku na schodach, z tym, że o wiele głośniej, a potem przebił się przez coś, co sądząc po odgłosie, musiało być płytą ze sklejki. Albo drzwiami. W odruchu przerażenia wyobraził sobie, jak wpada w niezabezpieczony szyb górniczy albo głęboką studnię, ale po kilku centymetrach całym ciałem brutalnie walnął w twardą glebę. Jedynym pozytywem w jego nowym położeniu było to, że woda jeszcze nie dotarła do tego rogu piwnicy. Zamiast tego z sufitu i ścian oderwały się jakieś trudne do zdefiniowania przedmioty i spadły prosto na niego.

O mój Boże. Stern nie odważył się dotknąć tego czegoś dużego i okrągłego, co wylądowało nagle na jego kolanach. Zbyt przeraźliwa była jego pierwsza upiorna myśl, że wymaca zsiniałe usta i obrzmiałą twarz: martwą twarz Feliksa.

Zaraz jednak zaczęło się robić wokół niego coraz jaśniej. Zamrugał, potrwało to chwilę, zanim się zorientował, co było nieoczekiwanym źródłem światła. Dopiero kiedy stanęła tuż przed nim, rozpoznał Carinę, która zielonkawym wyświetlaczem swojej komórki jako tako oświetlała przegrodę, w którą wpadł.

Jej krzyk Stern zobaczył wcześniej, niż usłyszał. Na ułamek sekundy Carina otworzyła niemo usta, żeby po chwili wydobyć z siebie przeszywający wrzask, który odbijał się od betonowych ścian. Stern zamknął oczy.

W końcu jednak zebrał całą odwagę i spojrzał w dół.

Miał ochotę zwymiotować.

Głowa na jego kolanach tkwiła jak gałka karnisza przyczepiona do reszty częściowo już rozłożonych zwłok. W zamieszaniu wywołanym przez niedowierzanie, wstręt i przerażenie Stern zauważył jeszcze, ziejącą w czaszce ranę, jaką pozostawiła tam siekiera.4

Łzy płynęły z oczu policjanta szybciej, niż potrafił mrugać. Martin Engler sapał przez zaciśnięte usta, odchylił głowę do tyłu i macał na oślep ręką po stole, aż wreszcie znalazł to, czego szukał. W ostatniej chwili rozerwał opakowanie, wyjął chusteczkę i przystawił ją do nosa.

Aaaaapsiiiik…

– Przepraszam. – Oficer dochodzeniowy wydziału zabójstw wyczyścił nos, a Stern zastanawiał się, czy przypadkiem Engler podczas gwałtownego kichnięcia nie wyrzucił z siebie niemal niesłyszalnego „palant”.

To by nawet pasowało. Po tym, jak Stern wygrał kilka uniewinnień dla osób aresztowanych osobiście przez Englera, nie należał do najbliższych przyjaciół komisarza.

– Ehm – odchrząknął siedzący obok Englera mężczyzna z wyraźną nadwagą. Stern odwrócił się na chwilę do funkcjonariusza, spod którego podwójnej brody wystawało potężne jabłko Adama.

Wchodząc do pozbawionego okien pokoju przesłuchań, przedstawił się jako Thomas Brandmann. Nie podał stopnia służbowego ani nie określił, w jakim charakterze występuje. I pomijając gardłowe pochrząkiwanie, jakie co pięć minut wydobywało się z jego krtani, nie odezwał się jeszcze ani słowem. Stern zupełnie nie wiedział, co o tym sądzić. W przeciwieństwie do Englera, który już od ponad dwudziestu lat służby był stałym elementem wydziału policji kryminalnej, tego barczystego mężczyzny nie widział tu jeszcze ani razu. Powściągliwość w komunikacji z jego strony mogła oznaczać, że to on prowadzi dochodzenie. Lub wręcz przeciwnie.

– Chce pan? – Engler podniósł w górę opakowanie aspiryny. – Wygląda pan, jakby potrzebował lekarstwa.

– Nie, dziękuję. – Stern pokręcił głową i dotknął bolącego guza, który pulsował mu na czole. Po upadku w piwnicy huczało mu w głowie i był wkurzony, że siedzący przed nim komisarz nawet teraz, z zaczerwienionymi oczami i cieknącym nosem, sprawiał wrażenie bardziej pełnego życia niż on. Łóżko opalające i poranne bieganie po lesie dają jednak całkowicie odmienne efekty niż długie noce przed komputerem w kancelarii.

– Dobrze, podsumujmy więc.

Oficer sięgnął po notes. Stern nie mógł powstrzymać uśmiechu, kiedy Brandmann ponownie odchrząknął, chociaż nadal nie miał nic do powiedzenia.

– Znalazł pan zwłoki dziś po południu, około godziny 17.30. Na miejsce znaleziska zaprowadził pana chłopiec, Simon Sachs, w towarzystwie pielęgniarki, Cariny Freitag. Wspomniany Simon ma dziesięć lat, choruje na raka mózgu i właśnie jest… – Engler przełożył kartkę – …leczony na oddziale neurologicznym kliniki Seehaus w Westendzie. Twierdzi, że sam zamordował tego mężczyznę. W poprzednim życiu.

– Piętnaście lat temu, tak – potwierdził Stern. – Jeśli dobrze liczę, powiedziałem to panu już po raz ósmy.

– Tak, tak. Ale…

Engler przerwał w połowie zdania i ku zdumieniu Sterna odchylił ponownie głowę w tył, po czym kciukiem i palcem wskazującym mocno ścisnął sobie nos.

– Proszę nie zwracać uwagi – powiedział nosowym głosem, przypominając przez to jakąś postać z komiksu. – Cholerne krwawienie. Zawsze mi się przytrafia, kiedy jestem przeziębiony.

– No to niech pan lepiej nie bierze już aspiryny.

– Wiem, wiem, rozrzedza krew. Ale na czym to stanęliśmy? – Engler ciągle mówił do szarego sufitu. – Ach tak. Zgadza się. Po raz ósmy przedstawił mi pan tę zawiłą historię. I za każdym razem zastanawiam się, czy nie powinienem poddać pana testowi na zawartość narkotyków.

– Niech się pan nie wysila. Jeśli ma pan zamiar jeszcze bardziej pogwałcić moje prawa, proszę bardzo. – Stern odwrócił dłonie w zachęcającym geście, jakby niósł tacę. – Nie mam co prawda wiele radości z życia, ale oskarżenie pana i całej komendy z pewnością byłoby dla mnie wesołą odmianą.

– Proszę się nie denerwować, panie Stern.

Robert Stern aż się wzdrygnął.

Cud, pomyślał. Dwumetrowy kloc obok Englera potrafi mówić.

– Nie jest pan podejrzany – wyjaśnił Brandmann.

Stern nie był pewien, czy między słowami nie padło „jeszcze”.

– Żeby nie było żadnych wątpliwości. – Stern powstrzymał się od odchrząknięcia. – Jestem prawnikiem, ale nie zwariowałem. Nie wierzę w wędrówkę dusz, reinkarnację i wszystkie te ezoteryczne banialuki. Nie zajmuję się też w wolnym czasie odkopywaniem szkieletów. Rozmawiajcie z chłopcem, nie ze mną.

– Zrobimy to, jak tylko się obudzi – przytaknął Brandmann.

Simona znaleźli nieprzytomnego w bocznym korytarzu. Na szczęście omdlenie nie nastąpiło tak gwałtownie, jak pierwszy atak przed dwoma laty, kiedy guz w czołowej części mózgu po raz pierwszy dał o sobie znać. Simon rozbił sobie wtedy do krwi głowę o kant biurka nauczyciela, gdy wywołany zemdlał w drodze do tablicy. Tym razem zdążył się jeszcze podeprzeć, zanim osunął się oparty plecami o ścianę w podtopionym korytarzu. Oprócz tego, że zapadł w głęboki sen, chyba nic mu się nie stało.

Carina zabrała go karetką z powrotem do kliniki tak szybko, jak tylko się dało. Dlatego Stern czekał sam na miejscu, kiedy pojawił się tam Engler ze swoimi ludźmi i ekipą do zabezpieczania śladów.

– Jeszcze lepiej zrobicie, jak zajmiecie się terapeutą – radził dalej Stern. – Kto wie, co ten Tiefensee wmówił Simonowi podczas hipnozy.

– Och, co za znakomity pomysł! Psycholog! No nie, w życiu sam bym na to nie wpadł. – Engler skrzywił się cynicznie. Krwawienie z nosa ustało, więc teraz znów patrzył Sternowi prosto w oczy. – Twierdzi pan zatem, że zamordowany leżał tam od piętnastu lat?

Stern westchnął.

– Nie. Nie ja tak twierdzę, tylko Simon. Chociaż może ma rację.

– Dlaczego?

– Cóż, nie jestem co prawda patologiem, lecz w piwnicy panowała wilgoć, a ciało znajdowało się w ciemnej drewnianej przegrodzie, jak w szczelnej trumnie, do której nie dochodziło świeże powietrze. Mimo to niektóre partie uległy niemal całkowitemu rozkładowi. Niestety dotyczy to również głowy, którą trzymałem w dłoniach. A to oznacza…

– …że zwłok nie pozbyto się dopiero wczoraj. Jasne.

Stern zdziwiony obrócił się do tyłu. Nie usłyszał, kiedy wszedł ten mężczyzna. Opierał się teraz o ramę drzwi. Brunet z widocznymi pasemkami siwych włosów i w okularach ze stonowaną złotą ramką wyglądał bardziej na starzejącego się trenera tenisa ziemnego niż na naczelnika wydziału przy Krajowym Urzędzie Kryminalnym. Stern zastanawiał się, jak długo Christian Hertzlich, bezpośredni przełożony Englera, przysłuchiwał się ich burzliwej wymianie zdań.

– Dzięki nowoczesnej medycynie sądowej wkrótce poznamy dokładny czas zgonu delikwenta – powiedział Hertzlich.

– Jednak niezależnie od tego, czy było to pięć, piętnaście, czy nawet pięćdziesiąt lat temu – podszedł krok do przodu – jednego możemy być w każdym razie pewni: Simon nie mógł być sprawcą.

– Ja też tak uważam. To wszystko? – Stern wstał, poirytowany odsunął mankiet koszuli i ostentacyjnie spojrzał na zegarek. Było tuż przed wpół do jedenastej.

– Naturalnie, może już pan iść. I tak mam coś pilnego do omówienia z obydwoma panami.

Hertzlich wziął do ręki skoroszyt, który dotychczas trzymał zwinięty pod pachą, i pokazał go swoim funkcjonariuszom niczym trofeum.

– Pojawił się nowy, zupełnie zaskakujący trop.5

Martin Engler odczekał, aż Stern zatrzaśnie za sobą drzwi. Później nie był już w stanie dłużej ukrywać wściekłości i podniósł się tak gwałtownie, że przewróciło się krzesło, na którym siedział.

– Co to niby miało znaczyć?!

Brandmann odchrząknął i tym razem chyba naprawdę chciał coś powiedzieć. Jednak uprzedził go Hertzlich, który właśnie położył na stole skoroszyt tylną stroną do góry.

– Nie rozumiem. Przecież szło wręcz fantastycznie.

– Bzdura! W ten sposób nie da się prowadzić przesłuchania! – rzucił Engler do swojego zwierzchnika. – Nigdy więcej nie wezmę udziału w takim gównie.

– Dlaczego pan się tak denerwuje?

– Bo się ośmieszyłem. Na numer z dobrym i złym gliniarzem już nikt się nie da nabrać. A na pewno nie ktoś pokroju Roberta Sterna.

Hertzlich spojrzał w dół na swoje brudne buty z gładkiej skóry, których długie sznurowadła zawiązane były na rozpaczliwy supeł. Zaraz potem pokręcił ze zdziwieniem głową.

– Wydawało mi się, Engler, że załapał pan naszą metodykę.

Metodykę. Co za brednie! Engler kipiał ze złości.

Odkąd Brandmann do nich dołączył, nie było tygodnia, w którym nie musiał brać udziału w seminarium z psychologicznego prowadzenia negocjacji. Tego olbrzymiego dzieciucha wypożyczono w ramach programu doszkalającego trzy tygodnie temu z Federalnego Urzędu Kryminalnego, gdzie pracował jako doświadczony profiler. Oficjalnie przydzielono go do ekipy Englera tylko w roli doradcy, ale wyglądało na to, że jego status urósł do rangi specjalnego śledczego, bo Engler musiał znosić jego obecność nawet podczas przesłuchań.

– Muszę przyznać rację naczelnikowi Hertzlichowi – odezwał się przyjaźnie psycholog kryminalny. – Właściwie wszystko przebiegło wręcz podręcznikowo. – Odchrząknął. – Najpierw Stern stał się nerwowy z powodu długiego oczekiwania. Potem przez to, że milczałem, nie mógł mnie przyporządkować do żadnego konkretnego obozu. W tym leży różnica w porównaniu z przestarzałą taktyką przesłuchiwania, o której był pan łaskaw przed chwilą wspomnieć, panie Engler.

Brandmann zrobił sztuczną przerwę, a Martin zastanawiał się, dlaczego ten typ musi tak idiotycznie szczerzyć do niego zęby, skoro już częstuje go takim wywodem.

– Właśnie dlatego, że nie grałem dobrego policjanta, nerwowość Sterna przeszła w dezorientację. Zaczął wtedy szukać zrozumienia u pana. A kiedy go nie znalazł, w końcu się wściekł.

– Okej, niewykluczone, że na koniec udałoby mi się sprawić, że zacząłby szczekać, gdyby nam o to chodziło. Zastanawiam się tylko, czemu miał służyć cały ten teatr?

– Kto się wścieka, ten popełnia błędy – rozbrzmiał głos Hertzlicha i Engler nie po raz pierwszy pomyślał, jak nieodpowiednie potrafią być niektóre nazwiska. Nie znał nikogo na wydziale, kto w ramach firmowej wigilii zgodziłby się przejść z szefem na ty.

– Potrzebujemy różnych emocjonalnych wahań Sterna do analizy jego aktywności wzrokowej.

Analiza aktywności wzrokowej. Eye-Tracking. Pupilometria. Kolejne nowomodne gówno. Tydzień temu okablowano cały ponury pokój przesłuchań, w którym się teraz starli. Jedna z trzech kamer skierowana była w oczy osoby przesłuchiwanej. W teorii podczas przesłuchania sprawcę miało zdradzać intensywniejsze mruganie, zwężenie źrenic i zmiany kąta spojrzenia. W praktyce Engler się z tym zgadzał, choć uważał, że doświadczony oficer dochodzeniowy nie potrzebuje żadnych technicznych fidrygałek, aby rozpoznać kłamstwo.

– Możemy się tylko modlić, żeby Stern się nie zorientował, że potajemnie go nagrywaliśmy. – Wskazał na ścianę za sobą. – Facet jest jednym z najzdolniejszych prawników w tym mieście.

– Być może również mordercą – powiedział Hertzlich.

– Przecież sam pan w to nie wierzy! – Engler przełknął ślinę i zastanowił się, czy po drodze do domu znajdzie jakąś aptekę. Pilnie potrzebował jakiegoś działającego miejscowo środka przeciwbólowego, który mógłby sobie psiknąć w gardło. – Jego IQ jest wyższe niż Mount Everest! Nie jest przecież głupcem, żeby zaprowadzić nas jak po sznurku do zwłok mężczyzny, którego sam zamordował.

– Mógł tak zrobić umyślnie. To byłoby sprytne posunięcie.

Naczelnik uniósł nieco w górę ciężkie okulary, pocierając palcami miejsca na bokach nosa, gdzie pozostawiły głębokie odciski. Engler nie przypominał sobie, żeby kiedykolwiek patrzył szefowi prosto w oczy. Na wydziale robiono nawet zakłady, że Hertzlich śpi z tym czymś na nosie.

– Możliwe też, że zwariował – zastanawiał się Hertzlich głośno. – Historia z ponownie narodzonym chłopcem brzmi dla mnie w każdym razie nie całkiem zdrowo.

– Sprawia wrażenie chwiejnego psychicznie – przytaknął psycholog.

Engler przewrócił oczami.

– Powtórzę jeszcze raz: marnujemy nasz czas, koncentrując się nie na tym człowieku, na którym powinniśmy.

Hertzlich niespodziewanie odwrócił się do niego.

– Myślałem, że go pan nie znosi.

– Tak, Stern to palant. Ale nie morderca.

– A co pana skłania do takiego wniosku?

– Dwadzieścia trzy lata doświadczenia. Mam nosa w takich sprawach.

– Cóż, wszyscy słyszymy, jak fantastycznie funkcjonuje dziś pana nos.

Jedynie Hertzlich zaśmiał się ze swojego dowcipu, a Engler musiał zapisać na plus Brandmannowi, że ten nie wszedł jeszcze całkiem w tyłek naczelnika. Niestety nie zdążył już wyjaśnić, dlaczego uważa Roberta Sterna za osobę niezdolną do zatłuczenia kogoś siekierą, bo znowu gwałtownie pociekło mu z nosa. Kiedy celulozowa chusteczka przesiąkła krwistą czerwienią, musiał znów odchylić głowę do tyłu.

– No, nie, tylko nie to…

Hertzlich obserwował go podejrzliwie.

– Myślałem wcześniej, że krwawienie z nosa to część przedstawienia. Czy w tym stanie nadaje się pan w ogóle do prowadzenia dochodzenia?

– Tak, to tylko lekki katar. Żaden problem.

Oderwał dwa czyste kawałki chusteczki, skręcił je i zakorkował nimi obie dziurki w nosie.

– Już wszystko gra.

– Dobrze, bardzo dobrze. Niech pan więc zwoła swoją ekipę i za dziesięć minut stawi się w moim biurze.

Engler westchnął i spojrzał na zegarek. Była za piętnaście jedenasta. Bez względu na stan zdrowia musiał pilnie wyprowadzić Charliego. Biedne psisko czekało na niego w małym mieszkaniu już od ponad dziesięciu godzin.

– Proszę nie robić takiej miny, Engler. To nie potrwa długo. Niech pan przeczyta akta. Zrozumie pan, dlaczego chcę, żeby pan dał porządnie popalić Sternowi.

Engler podniósł ze stołu skoroszyt.

– Jak to? Co tam takiego jest?! – krzyknął za Hertzlichem, który właśnie opuszczał pokój przesłuchań.

– Nazwisko pewnego starego znajomego – powiedział Hertzlich, odwracając się w drzwiach. – Wiemy już, kim jest ofiara.7

Zielonkawy obraz oddziału dla noworodków zastygł, gdy jakiś zniekształcony głos wypowiedział pierwsze zdanie:

– Czy wierzy pan w życie po śmierci, panie Stern?

Chociaż słowa wydobywające się z głośników brzmiały nienaturalnie metalicznie, wypowiadający je głos był tak rzeczywisty, że Stern przez moment chciał obejrzeć się za siebie, żeby przekonać się, czy jego źródło nie jest aby osobą z krwi i kości, stojącą za jego plecami.

Po chwili przerażenia zsunął się z sofy i powoli zbliżył na kolanach do telewizora. Z niedowierzaniem dotknął naelektryzowanego ekranu, macając cyfrowy wskaźnik daty, jakby to było pismo Braille’a.

Nawet bez tej wskazówki nie miał wątpliwości, kiedy i gdzie nagrano film. Dziesięć lat temu, w szpitalu, w którym Felix z rumianymi policzkami przywitał świat i zaledwie czterdzieści osiem godzin później z ostygłymi i sinymi ustami go opuścił.

Palce Sterna powędrowały na środek ekranu, gdzie jego nowo narodzony syn leżał w pleksiglasowej wanience, która stała wśród wielu innych niemowlęcych łóżeczek. Felix żył! Poruszał kruchymi rączkami, jakby chciał dotknąć chmurkowej zawieszki, jaką Sophie i Robert zmajstrowali dla niego z kłębuszków waty na długo przed jego urodzeniem i zawiesili na metalowej konstrukcji łóżeczka.

– Czy wierzy pan w wędrówkę dusz? W reinkarnację?

Robert cofnął się raptownie od telewizora, jakby to duch syna przemówił do niego osobiście. Nieostry obraz dziecka w błękitnym śpiworku tak bardzo pochłonął jego uwagę, że prawie zapomniał o metalicznym głosie.

– Nie ma pan pojęcia, o co w tym wszystkim chodzi, prawda?

Stern pokręcił głową jak w transie, jakby faktycznie był w stanie porozumieć się z anonimowym głosem, który przypominał głos chorego na raka, mówiącego przez mikrofon zamocowany na krtani.

– Niestety nie mogę się przedstawić, z powodów, które bardzo szybko pan zrozumie. Dlatego też najbardziej rozsądnym rozwiązaniem wydało mi się skontaktowanie z panem w ten sposób. Zabezpieczył pan swój dom jak twierdzę, panie Stern. Z jednym wyjątkiem – skrzynki pocztowej. Mam nadzieję, że nie weźmie mi pan za złe tego, że podmieniając DVD, nieco zakłóciłem pana piątkowy rytuał rozrywkowy. Ale proszę mi uwierzyć, to, co za chwilę panu pokażę, będzie dla pana dużo bardziej zajmujące niż dokument o zwierzętach, który pan zamówił.

Z oka Sterna popłynęła łza, podczas gdy jego wzrok cały czas wbity był w Feliksa.

– Muszę teraz pana poprosić o szczególną koncentrację.

Kiedy kadr się zmniejszył się, a twarz Feliksa stała się większa, było to dla Sterna jak kopniak w brzuch.

Kto to nakręcił? Po co?

Jedno uderzenie serca później nie był już w stanie formułować w myślach dalszych pytań. Chciał się odwrócić, pobiec do toalety i razem z mizernym obiadem zwymiotować wszystkie dotychczasowe wspomnienia, jednak niewidoczne imadło nie pozwalało mu odwrócić twarzy.

Musiał znosić gruboziarniste obrazy, na których jego syn otwiera oczy. Szeroko. Ze zdziwieniem. Z niedowierzaniem. Jakby domyślał się, że w jego drobnym ciałku za chwilę zatrzymają się wszystkie funkcje życiowe. Felix zaczął spazmatycznie łapać powietrze, dostał drgawek, cały zsiniał, jakby zadławił się o wiele za dużą ością.

W tym momencie Stern nie mógł się już powstrzymać i zwymiotował na parkiet. Kiedy po kilku sekundach drżący i z dłonią przy ustach ponownie spojrzał na ekran, było już po wszystkim. Jego syn, który przed chwilą jeszcze oddychał, wpatrywał się pustym wzrokiem i z otwartą buzią w kamerę, która znów obejmowała cały oddział noworodków: cztery łóżeczka. Wszystkie zajęte. A w jednym z nich było nieznośnie cicho.

– Bardzo mi przykro. Wiem, ostatnie obrazy z życia Feliksa z pewnością były dla pana bardzo bolesne.

Trzeszczące słowa cięły niczym brzytwa.

– Było to jednak konieczne, panie Stern. Mam panu coś ważnego do powiedzenia i chcę, żeby potraktował mnie pan poważnie. A teraz mogę chyba spokojnie przyjąć, że poświęci mi pan całą swoją uwagę.