Otchłań zła - ebook

Rzeczywistość często przerasta fikcję.

W pełni zrozumiałem to banalne skądinąd stwierdzenie dopiero podczas dwuletniej pracy nad tą książką. Zajmowałem się w tym czasie medycyną sądową, technikami policyjnymi, psychiatrią kryminalną i ogólnie naukami kryminalistycznymi; głównie zaś badałem zjawisko seryjnych morderstw. Czytałem i słyszałem o wydarzeniach, których nawet najzręczniejszy pisarz nie ośmieliłby się wprowadzić do swoich powieści – zakładając oczywiście, że możliwości warsztatowe pozwoliłyby mu to wszystko wygładzić i uczynić trochę mniej brutalnym i okrutnym. Zetknąłem się z sytuacjami, które – gdybym przeczytał o nich w książce – wydałyby mi się groteskowe i nieprawdopodobne w swoim okropieństwie, a tymczasem…

Przede wszystkim jednak, gdy minęły te dwa lata, odkryłem, że moi rodzice i wszyscy rodzice świata okłamują swoje dzieci, utrzymując, że potwory nie istnieją. Istnieją, jak najbardziej.

Aby niepotrzebnie nie gloryfikować grozy, pisząc tę powieść, starałem się być jak najbliżej rzeczywistości.

Z pewnością to jest w niej najstraszniejsze.

Maxime Chattam

Edgecombe, 2 kwietnia 2000 rokuProlog

PRZEDMIEŚCIA MIAMI, 1980 ROK

Kate Phillips otworzyła drzwi samochodu i wypuściła Josha. Chłopczyk trzymał w dłoni plastikową lalkę komiksowego bohatera Captain Future, którą tulił do siebie, jakby chodziło o największy skarb. Uderzyło ich w twarze gorące powietrze unoszące się nad parkingiem. Zapowiadało się naprawdę upalne lato.

– Chodź, aniołku – powiedziała Kate, przytrzymując włosy okularami przeciwsłonecznymi.

Josh wyszedł z auta, wpatrując się w fasadę centrum handlowego. Bardzo lubił tutaj przyjeżdżać, a oglądanie tych wszystkich wspaniałości było dla niego ogromną przyjemnością, spełnieniem marzeń. Setki zabawek, ustawionych według rodzajów na ogromnej przestrzeni, i wszystkie prawdziwe – żaden tam obrazek w telewizji czy w katalogu. Rano, gdy tylko matka oznajmiła, że wybiera się do centrum handlowego, natychmiast zorientował się w sytuacji i zachowywał tak grzecznie, że zdołał ją przekonać, aby go zabrała. Teraz, kiedy widział przed sobą budynek sklepu, czuł, jak emocje rosną. Może uda się wyjechać stąd z nową zabawką? Brakowało mu ciężarowej cysterny Majorette, o całym zestawie Captain Future nie wspominając! Dzień zapowiadał się więc dobrze, nawet bardzo dobrze. Nowa zabawka. Co za nęcący pomysł! Trzeba było tylko jeszcze sprawić, żeby Kate się zgodziła. Odwrócił się w stronę matki, chcąc ją o to zapytać, i zobaczył, że przelicza kupony zniżkowe, starannie powycinane z gazet i reklam.

– Kupisz mi nową zabawkę, mamusiu? – zapytał cienkim głosikiem niespełna czteroletniego chłopca.

– Nie zaczynaj, Josh! I pospiesz się, inaczej nigdy cię już ze sobą nie zabiorę.

Chłopiec zrobił z otwartej dłoni daszek nad oczami, jak często czynił to jego ojciec, i przeszedł tak przez cały parking.

– Co za upał! – westchnęła Kate, wachlując się nieporadnie ręką. – Nie marudź, kochanie. Stopimy się, jeśli za długo będziemy przebywali na pełnym słońcu!

Josh, mimo że nie bardzo zrozumiał, co matka miała na myśli, przyspieszył kroku i po chwili oboje weszli do wielkiego centrum handlowego z galerią sklepów. Wzdłuż głównej alei były rozstawione stoiska z gazetami; na pierwszych stronach dzienników widniała wiadomość o bojkocie moskiewskich igrzysk olimpijskich przez Amerykę. Mówiono tylko o tym. Niektórym już się wydawało, że nadchodzi podobny kryzys jak ten w Zatoce Świń. Dla Kate to wszystko były polityczne machinacje. „Podejrzane machinacje” – jak mówił Stephen, jej mąż. Lepiej było trzymać się od tego wszystkiego z daleka, żyć spokojnie we własnych czterech ścianach, wykonywać swoją pracę na stacji benzynowej, zacisnąć zęby i poświęcić pięć lat na napisanie jednej sztuki teatralnej oraz co pewien czas zapalić sobie skręta. „Nie ma sensu bawić się w politykę”. Kate zgadzała się z tą opinią. Zgadzała się z wieloma rzeczami, które mówił Stephen – dlatego między innymi się w nim zakochała.

Rzuciła po raz ostatni okiem na gazety i pociągnęła za sobą Josha, przyspieszając kroku. Dziecko musiało podbiec, żeby utrzymać jej tempo.

Minęli mnóstwo półek z artykułami plażowymi, które zapowiadały zbliżające się już nieuchronnie lato, a wraz z nim rzesze turystów. Szeroki pasaż handlowy rozbrzmiewał dokuczliwym zgiełkiem tłumu klientów.

Kate pchała wózek, a Josh usiłował się do niego przyczepić, naśladując widzianego w telewizji gangstera, który w podobny sposób starał się wskoczyć na stopień starego auta. Kiedy mijali ciąg sklepów z zabawkami, chłopiec pociągnął matkę za spódnicę.

– Mamo, chciałbym pooglądać zabawki. Mamo, mogę? No, powiedz! Mogę?

Kate westchnęła. Nienawidziła robienia zakupów. Denerwowała ją konieczność przemieszczania się bez końca między długimi rzędami regałów tylko po to, żeby wziąć jedną rzecz spośród tysiąca innych, niemal identycznych… Właśnie sobie uświadomiła, że Stephen prosił, żeby nie zapomniała o lodzie, a perspektywa wspólnego pieczenia szaszłyków z przyjaciółmi, które czekało ją tego popołudnia, bardzo poprawiła jej humor. Przyjdą Salingerowie, Dayton i Molly, których nie widziała od prawie dwóch lat, a którzy wreszcie wrócili w dawne strony. Pełna nowych sił, czując zapach hamburgerów smażących się na grillu i myśląc o spotkaniu z przyjaciółmi z lat szkolnych, poczuła się w doskonałym nastroju.

Josh znów pociągnął ją za spódnicę, najwyraźniej oczekując odpowiedzi. Już miała go obsztorcować, ale zrobił tę swoją minę błagającego malucha.

– Proszę cię, mamo! Obiecuję, że tylko sobie pooglądam; zaczekam tu na ciebie…

Z obu stron szerokiego korytarza przesuwały się powoli rzędy wózków, jak samochody na zatłoczonej w godzinach szczytu autostradzie.

Josh wpatrywał się błagalnie w matkę. Nie cierpię, kiedy tak na mnie patrzy, pomyślała Kate.

Nie mając zupełnie ochoty na robienie mu wyrzutów czy awantur, które skończyłyby się tylko tym, że Josh szedłby obok niej nadąsany, Kate wzruszyła ramionami. Pragnęła wrócić już do domu, usiąść w ogródku, pogadać z przyjaciółmi. Będę mogła szybciej skończyć zakupy, jeśli go tutaj zostawię, pomyślała.

– Dobrze, możesz tutaj na mnie zaczekać, ale uprzedzam cię: masz nie robić głupstw i nigdzie nie odchodzić od półek z zabawkami. I żeby było jasne: niczego nie kupujemy!

Josh przytaknął zadowolony, nie przejmując się wcale ostatnim ostrzeżeniem. Matka zawsze tak mówiła, co oczywiście nie wykluczało, że może uda mu się coś wyprosić, kiedy wróci z pełnym wózkiem i będzie chciała jak najprędzej znaleźć się w domu. Zrobił już kilka kroków w kierunku plastikowych figurek, kiedy usłyszał, jak go woła:

– Hej, superchłopczyku! Nie chcesz dać mamie buzi?

Josh zawrócił i z figlarnym grymasem na twarzy szybko pocałował Kate w policzek, po czym odwrócił się i pobiegł do swoich plastikowych bohaterów. Kate Phillips, młoda, zaledwie dwudziestotrzyletnia matka, patrzyła z uśmiechem na oddalającego się syna.

Nie zobaczyła go już nigdy więcej.1

Komputer cichutko szumiał, kiedy na ekranie monitora powoli wyskakiwały kolejne słowa.

Coś ponuro na czacie dziś wieczór. Czuję się samotny. A co u ciebie?

Juliette Lafayette zmarszczyła brwi, patrząc na okienko rozmów komunikatora. Obróciła głowę, żeby sprawdzić, na jakim etapie pracy znajdował się jej drugi komputer, który po przeciwnej stronie dużego, stale zawalonego masą książek biurka z blatami ustawionymi w kształcie litery „L”, ściągał właśnie nowy program z internetu, a na jego ekranie z matematyczną dyscypliną defilowały dane. Po chwili wróciła do rozmowy z Oberonem.

Czuję się tak, jak każdego wieczoru. Pusta.

Z zadowoleniem spojrzała na czarne litery swojego pseudonimu, który wyświetlał się automatycznie przy każdej jej odpowiedzi. Isztar – jakie piękne imię; imię bogini! W podobny sposób, nie wiedząc o rozmówcy nic poza tym, co oznajmiał jego identyfikator, setki tysięcy osób używały codziennie internetu, żeby ze sobą pogadać. Na czacie człowiek znaczył tyle, ile jego pseudonim.

Na ekranie znów pojawiła się linijka z tekstem odpowiedzi towarzysza samotności Juliette.

Rozumiem, co czujesz. U mnie to samo. Pustka, ciemność, noc zapada na cały świat.

Podoba mi się łatwość, z jaką ludzie wypowiadają się na czacie. Mogę ci opowiedzieć całe moje życie i nic mnie to nie będzie kosztowało, ponieważ ciebie tu nie ma i nigdy się nie zobaczymy. A to oznacza, że nie będę narażona na ciężar twojego spojrzenia.

Jeśli w ten sposób będziemy spędzać razem nasze samotne wieczory, to w końcu będzie nam siebie brakować.

Juliette łagodnie pokręciła głową.

Jeszcze czego! A poza tym – nie jesteśmy zupełnie samotni. Ty, jak mi to często mówisz, masz swoją noc, a ja, przypominam ci, mam swoje studia!

Prawda, zapomniałem. Byłaś dziś na zajęciach?

Juliette uśmiechnęła się i jednocześnie przez chwilę zawahała, zanim ponownie uderzyła w klawisze.

A to co znowu?! Może jesteś jednym z moich profesorów? Śledzisz mnie?

Wzięła miseczkę z resztką stygnącego chińskiego makaronu i przyciemniła trochę zbyt intensywne światło w halogenowej lampie. Pokój pogrążył się w relaksującym półmroku. Na zewnątrz, w ciemnościach nocy, zaszczekał pies sąsiadów.

Nie. Ale się tobą interesuję. Nie mówisz dużo o sobie. Chciałbym cię lepiej poznać.

Juliette kilkakrotnie przeczytała słowa anonimowego rozmówcy, zastanawiając się, jak na nie odpowiedzieć.

Już tak długo dzielimy się naszymi myślami, drogi Oberonie, że powinieneś znać mnie lepiej, nie sądzisz?

Podciągnęła niezdarnie nogi i zaklęła, kiedy nawinięta na widelec porcja makaronu spadła na podłogę.

Dokładnie dwa miesiące. Wymieniamy myśli na czacie od dwóch miesięcy, a wszystko, co wiem o tobie, można zawrzeć w jednym zdaniu: że masz dwadzieścia trzy lata, że lubisz historię i mitologię, stąd pseudonim Isztar – imię bogini miłości i wojny – i że przepadasz za chińskim makaronem. Założę się zresztą, że teraz też go jesz.

Juliette przestała żuć porcję makaronu. Skąd on mógł to wiedzieć? Czyżby ją w tym momencie obserwował? Wolno przełknęła to, co miała w ustach, i postawiła miseczkę na biurku. Serce prawie od razu wróciło do normalnego rytmu. Jesteś kompletną idiotką! – pomyślała. – Skąd on może wiedzieć, co robisz? Wie, co jesz, bo właściwie stale jadasz to samo! Wciąż mu o tym piszesz i wreszcie to zapamiętał!

A więc?

Palce Juliette zręcznie przebiegły po klawiaturze, tak jak to bywa u osób, które całe dnie pracują przy komputerze.

Zgadłeś! Widzisz, znasz już moje nawyki kulinarne! To bardzo dużo. Co jeszcze chciałbyś wiedzieć?

Chciałbym wiedzieć, kim jesteś naprawdę, Isztar. Kto kryje się za tym imieniem.

Studentka czwartego roku psychologii. Odpowiada ci to?

Odpowiedź tajemniczego Oberona nadeszła natychmiast.

To dobry początek. Może zagramy w małą grę? Im więcej opowiesz mi o sobie, tym więcej dowiesz się o mnie. Co ty na to? Przełammy wreszcie lody!

Juliette odstawiła pustą miseczkę. Szkoda, Oberonie, ale cała ta historia zmierza w kierunku, który zupełnie mi nie odpowiada – pomyślała.

Szybko zredagowała odpowiedź.

Obawiam się, że to niemożliwe. Jest już późno, muszę kończyć. Dobranoc i może do zobaczenia… na czacie.

Podniosła się, przeciągnęła i już miała wyłączyć komputer, kiedy na ekranie pojawiły się słowa:

Nie, nie rozłączaj się! Nie rób tego!

Przykro mi, królu elfów, ale jestem zmęczona. Nacisnęła przycisk, komputer zaszumiał ostatnim podmuchem wentylatora i zamilkł. Drugi komputer tymczasem pobrał już z sieci cały program, którego Juliette potrzebowała, żeby usprawnić jego działanie; również go więc wyłączyła. Przechodząc koło szafy, stanęła i popatrzyła na swoje odbicie w dużym lustrze. Zamyśliła się. Wysoka i szczupła sylwetka… Może za szczupła – pomyślała. – Powinnam się wreszcie porządnie zająć uprawianiem sportu. Dotknęła pośladków, wciąż jeszcze jędrnych mimo setek godzin spędzonych na krześle przed komputerem lub nad książkami. Przeniosła wzrok na twarz. Duże wargi, nos, określany przez jej matkę jako zadarty, i długie włosy, które od dwóch lat farbowała na heban, aby podkreślić błękit oczu. Uważała zresztą, że taki kolor bardziej do niej pasuje. Ciemne włosy idealnie współgrały z jej niezależnym charakterem. Niezależnym, choć czasami trochę zbyt posępnym. Widząc wysoką, zgrabną dziewczynę o hebanowych włosach, większość chłopców nie mogła oderwać wzroku – patrzyli na nią oczarowani, dopóki nie napotkali jej spojrzenia. Ile razy czuła, jakie wrażenie na mężczyznach robią jej błękitne oczy! Najbardziej pewni siebie osobnicy tracili często cały rezon. Nieraz było to aż śmieszne, tak wydawali się zmieszani. W rzeczywistości jednak Juliette miała już tego trochę dość. Niewielu mężczyzn ośmielało się do niej podejść, wyobrażając sobie, że tak wspaniała dziewczyna na pewno ma już kogoś i jest szczęśliwie zakochana. Nieliczni, którzy ją zaczepiali, robili to przez próżność i z reguły nie mieli nic do zaoferowania. Juliette była nieśmiała, dlatego wieczory spędzała sama ze swoimi komputerami, a nie na romantycznych randkach, które tak sobie cenią dziewczyny w jej wieku.

Miało to jednak także dobre strony, a przede wszystkim oznaczało sporą swobodę i brak ryzyka. Pseudonimy ludzi, których spotykało się na czacie, często mówiły same za siebie. Można było pogadać, nie narażając się na nic, bo gdy tylko ton rozmowy stawał się nieprzyjemny, wystarczyło się rozłączyć, żeby być niemal pewnym, że z tą osobą nie będzie się już miało więcej do czynienia. Między nią a Oberonem, którego spotkała na jakimś forum dyskusyjnym, nawiązała się swego rodzaju przyjaźń. Zdarzało im się kontaktować wieczorami, ot tak, na pogaduszki za pośrednictwem komunikatora. Właściwie nic o sobie nie wiedzieli. Internet zapewniał możliwość bezpiecznego kontaktu. Ale rzecz jasna, brakowało w tej znajomości odrobiny ludzkiego ciepła.

Na zewnątrz pies sąsiadów rozszczekał się na dobre.

– Zamknij się, Roosevelt! – krzyknęła Juliette przez otwarte okno sypialni.

Co to za pomysł, żeby nazwać psa Roosevelt! Ja przynajmniej nie miałabym problemu z wymyśleniem imienia dla psa, oczywiście jeśli kiedyś zdecydowałabym się przygarnąć jakiegoś czworonoga. Skończę jak stara czarownica, sama w swojej norze! – pomyślała.

Ta wizja wywołała uśmiech na jej twarzy i Juliette zdecydowała się pójść spać.

Światło w sypialni zgasło pół godziny po północy.

Kilka dni później profesor Thompson prowadził wykład w amfiteatralnej sali, w której okna z głuchym łoskotem uderzały strugi ulewnego deszczu. Monotonny głos wykładowcy pogrążył większość słuchaczy w swoistym letargu. Juliette Lafayette również słuchała nieuważnie, obserwując rozciągający się za oknem szary pejzaż zalanego deszczem miasta. Myślami była w Kalifornii, tam, dokąd przed dwoma miesiącami przeprowadzili się jej rodzice. Ted Lafayette awansował i został przeniesiony do San Diego, a jego żona Alice pojechała razem z nim w stronę ciepła i słońca. Nie wiązało się to z żadnymi wyrzeczeniami, bo i tak planowała zmianę pracy, pragnąc, aby jej pogrążona w rutynie kariera nabrała utraconych barw. Juliette wyrosła w Portland – tu mieszkali wszyscy jej przyjaciele, tu był cały jej świat; nie znała innego – zdecydowała więc, że nie wyjedzie z rodzicami. W pewnym sensie została strażniczką starego domu. Mieszkanie samej w wielkiej willi nie zawsze było łatwe, ale Juliette do tego stopnia lubiła samotność i niezależność, że często poświęcała dla nich swoje nieliczne związki. Najtrudniejsza była zresztą nie samotność – chociaż zdarzały się noce, kiedy potrafiła przestraszyć się byle czego – ale narzucenie sobie dyscypliny. Wstawać o stałej porze, dbać o dom, a przede wszystkim porządnie się odżywiać. Nie umiała gotować tylko dla siebie; jadła mało i przeważnie to, co akurat miała pod ręką, byle było łatwe do przygotowania.

– Można tu mówić o trzech fazach syndromu sztokholmskiego…

Głos profesora Thompsona zabrzmiał nagle jak głos ducha.

Powinnam się skupić, jeśli nie chcę odpaść już na samym początku – pomyślała Juliette, mrugając oczami, żeby otrząsnąć się z nachodzących ją myśli. Z korytarza dobiegały wybuchy śmiechu i profesor Thompson przerwał na chwilę, rzucając w kierunku drzwi rozdrażnione spojrzenie.

– Pierwsza faza rozpoczyna się w momencie, gdy zakładnik, zaraz po dostaniu się w ręce napastnika, pada ofiarą stresu, w większości wypadków ostrego. Druga faza to uwięzienie i szantaż ze strony napastnika – jest to faza odczłowieczająca: zakładnik staje się towarem przetargowym. Przeważnie wtedy następuje zwykle identyfikacja zakładnika z napastnikiem. Zakładnik przezwycięża powoli strach przed śmiercią i zaczyna patrzeć na bandytę coraz przychylniej. Wreszcie faza końcowa, w której pojawia się stres posttraumatyczny albo depresja.

Juliette zaciekawiła dziwaczność tej postawy. Jak to możliwe, żeby osoby schwytane i przetrzymywane w niewoli wbrew własnej woli mogły przychylnie spoglądać na swojego prześladowcę? Kiedy profesor Thompson zaczął mówić o kobiecie, która zakochała się w swoim porywaczu i w końcu go poślubiła, Juliette nie mogła powstrzymać uśmiechu. Myślałby kto, że jesteśmy w kinie na hollywoodzkiej komedii. Brakuje tylko Kevina Costnera w roli napastnika i film gotowy! Rzeczywistość często przerasta fikcję – pomyślała.

Ostatnie dziesięć minut wykładu minęło nadzwyczaj szybko. Po wykładzie Juliette udała się na studencki parking i wsiadła do maleńkiego volkswagena garbusa. Deszcz przestał padać kilka minut temu. Ruszyła w stronę wschodnich dzielnic miasta, stając po drodze w Seven-Eleven, żeby kupić karton piwa. Jak w każdą środę, także dziś miała odwiedzić swoją najlepszą przyjaciółkę. Juliette i Camelia były zupełnie do siebie niepodobne, przynajmniej na pierwszy rzut oka. Juliette miała dwadzieścia trzy lata, Camelia – trzydzieści dwa. Juliette lubiła spędzać wieczory w domu; Camelia o tej porze regularnie wychodziła, a poza tym przez pięć lat była mężatką. Wystarczyło jednak, żeby zaczęły rozmawiać – od razu świetnie się rozumiały. Dogadywały się na każdy temat i ich wieczorne spotkania przeciągały się często do późnej nocy.

Garbus zatrzymał się przed odrapanym budynkiem.

Drzwi otworzyła Camelia. Była wysoka i miała długie, jasne włosy, w których naturalne były tylko fale. Na widok przyjaciółki uśmiechnęła się serdecznie.

– Witaj, moja piękności!

– Cześć, zbliża się październik, zimno! – rzuciła jednym tchem Juliette, szybko wchodząc do wnętrza.

– Zaraz rozpalę w kominku. Siadaj, siadaj.

Juliette zmarszczyła brwi, patrząc na opaloną Camelię.

– Myślałam, że przestałaś chodzić do solarium. Sama mówiłaś, że twoja skóra źle to znosi – powiedziała.

– Powiedzmy, że to ostatni raz po lecie. Przygotowałam sałatkę z gęsich żołądków. Uwaga: wielka kuchnia francuska! To na cześć twojego pochodzenia!

– Hm, hm… Już tylko ojciec tak myśli. Chyba się trochę snobuje na swojego francuskiego dziadka. Uważa to za zaszczyt, coś w rodzaju błękitnej krwi – odpowiedziała Juliette, stawiając butelki z piwem na stole w kuchni. Gdzieś w domu był włączony telewizor, z którego dobiegały dźwięki wieczornych wiadomości.

– A jak tam rodzice? – zapytała Camelia.

– Dzwonili wczoraj wieczorem. Mamie bardzo się tam podoba, choć trochę trudno przyzwyczaić się jej do gorąca. Ojciec dużo pracuje, wraca późno i często ma zajęte weekendy. Najdziwniejsi są Kalifornijczycy; mają zupełnie inną mentalność; tak przynajmniej utrzymuje moja matka.

– Nigdy nie byłaś w Kalifornii? – zdziwiła się Camelia, ustawiając talerze na tacy.

– Nie; wiesz, że ja i podróże… Nie można powiedzieć, żebym często wyjeżdżała poza Oregon.

Camelia oparła ręce na biodrach i wygięła się zalotnie.

– Kup mi nowy kostium kąpielowy, a zabiorę cię na weekend do Los Angeles, na plaże pełne umięśnionych mężczyzn.

– Pełne umięśnionych mężczyzn, pod koniec września?

– Hej, moja mała! To jest właśnie mentalność kalifornijska, bo prawdziwy Kalifornijczyk nie zwraca uwagi na taki drobiazg, jak pora roku. Poza tym w ogóle cały czas jest „ponad”, jeśli wiesz, co mam na myśli…

Juliette zignorowała tę frywolną uwagę.

– Wiesz, że nie przepadam za plażą… – rzuciła lakonicznie.

Camelia popatrzyła Juliette w oczy.

– Moja droga, kiedyś będziesz musiała wreszcie polubić to, co lubi większość śmiertelników, bo jeśli nie, to zakończysz życie samotna i zapomniana przez wszystkich!

– Nie zamierzam się do niczego przymuszać. Uważam, że to kompletna głupota spędzać cały dzień prawie nago, dusząc się z upału, znosić nachalne spojrzenia facetów cierpiących na brak seksu, i jeszcze ze skórą, która piecze od słonej wody. Może nie idę z duchem czasu, trudno. Przepraszam cię, ale nic na to nie poradzę.

Camelia spojrzała na nią życzliwie i pokręciła głową.

– Rzeczywiście, trudno cię przekonać. Chodź, pomóż mi zanieść to wszystko do pokoju.

Rozstawiły talerze na pięknym stole z blatem z dymnego szkła. Dom Camelii był nie tylko duży, ale również bardzo ładnie umeblowany. Alimenty, które wypłacał jej były mąż, stanowiły dodatek finansowy pozwalający na luksusowe kaprysy.

Zjadły kolację z apetytem i szczodrze podlały ją winem, świadomie rezygnując tym razem z piwa. Około dwudziestej drugiej obie były już mocno podchmielone. Usiadły przed telewizorem. Juliette cały czas się śmiała, gdy Camelia złośliwie komentowała głupstwa wygadywane przez bohaterów jakiegoś serialu.

Śmiały się tak i chichotały przez resztę wieczoru, przeskakując z kanału na kanał i dolewając sobie co jakiś czas wina. Camelia, która lubiła powtarzać, że jest wytworem błędnie funkcjonującego społeczeństwa, ponieważ została poczęta przez rodziców podczas wielkiej awarii w 1965 roku, kiedy w całym Nowym Jorku wysiadło światło, wciąż krytykowała współczesną telewizję i jej ogłupiający wpływ na ludzi, co wywoływało kolejne wybuchy śmiechu Juliette.

– Od godziny nic nie robisz, tylko wybrzydzasz na telewizję; a jednak ją oglądasz! – zauważyła Juliette.

– Bo trudno mi uwierzyć w to, co widzę, i wciąż mam nadzieję, że wreszcie znajdę jakiś inteligentny program! – odparła Camelia i obie znów się roześmiały.

Dochodziła północ, kiedy Juliette zdecydowała, że czas wracać. Camelia próbowała ją zatrzymać – nie ma sensu prowadzić, jest późno, lepiej, żeby Juliette przespała się w pokoju gościnnym. Juliette nie chciała. Obiecała, że będzie jechać powoli i ostrożnie, mimo że dystans, który miała do pokonania, był śmiesznie krótki – mieszkała niecały kilometr dalej, na stoku wzgórza.

Camelia wyszła na ganek, pomachała przyjaciółce ręką na pożegnanie i wróciła do domu, żeby się położyć. Juliette zeszła po schodkach na ulicę, licząc, że chłodne nocne powietrze pozwoli jej uporządkować myśli. Była lekko wstawiona, ale opary alkoholu ulotniły się na tyle, że czuła się na siłach poprowadzić samochód. Świadoma, że idzie za wolno, zrobiła głęboki wdech i wydech, aby nabrać energii. Oparła się dłońmi o poręcz schodków i z zainteresowaniem popatrzyła na domy i ogrody poniżej. Gdzieś w oddali rzeka Willamette przecinała centrum miasta ciemną wstążką. Bardzo przyjemnie było stać tak wysoko nad miastem i podziwiać oświetlone domy oraz wciąż, mimo późnej pory, ruchliwe ulice. Ale z tej odległości wszystko wydawało się Juliette nierzeczywiste, jakby martwe. Portland było po prostu feerią anonimowych świateł.

Co się z tobą dzieje! – przeleciało jej przez głowę. – Już po północy, a ty, zamiast cieszyć się tym ślicznym widokiem, ulegasz takim myślom – doprawdy, płakać się chce!

Rezygnując z dalszego podziwiania świetlnego spektaklu, który znała na pamięć, Juliette przeszła na drugą stronę ulicy, minęła zaparkowaną furgonetkę i podeszła do garbusa, szukając kluczyków w kieszeni dżinsów. Przeszukiwała właśnie obie kieszenie, kiedy zauważyła, że nie ma powietrza w tylnej oponie. Koło osiadło miękko na asfalcie, wyglądając jak zdeptana guma do żucia.

– O cholera! No nie! Tylko nie dziś wieczór!

Oparła się o samochód, zastanawiając się, co robić.

– Coś się stało, proszę pani?

Juliette drgnęła i zaskoczona odwróciła się w stronę, z której dobiegł głos. Znalazła się twarzą w twarz z dwudziestokilkuletnim mężczyzną, który, jakby zdziwiony, cofnął się błyskawicznie, przepraszając.

– Przykro mi – wymamrotał. – Nie chciałem pani przestraszyć…

Wydawał się tak samo zażenowany jak ona, Juliette machnęła więc ręką na znak, że nic się nie stało.

– To moja wina; łatwo mnie przestraszyć – rzuciła, przykładając dłoń do serca.

– Widzę. Wygląda na to, że ma pani problem – odpowiedział mężczyzna, spoglądając na dziurawą oponę.

– Tak, ale to nic, mieszkam niedaleko – odpowiedziała Juliette.

– Może panią podwieźć? Mam tu samochód – wskazał dużą furgonetkę stojącą kilka metrów dalej.

Spojrzenie mężczyzny uciekało na boki. Nie patrzył Juliette w oczy, tylko nerwowo rozglądał się wokoło. Wyglądał banalnie – ciemne, niezbyt długie włosy, dość solidnie zbudowany, było jednak w jego sylwetce coś, co do niego nie pasowało. Juliette poczuła się nieswojo.

– Och nie, dziękuję. To miłe z pana strony, ale naprawdę mieszkam kilka kroków stąd.

– Zapewniam panią, że to mi nie sprawi kłopotu – uśmiechnął się mężczyzna.

To jakiś podrywacz – pomyślała Juliette. – Niespecjalnie przystojny, ale wie, jak być miłym.

Przez moment przeszło jej przez głowę, że może to spotkanie mogłoby być początkiem pięknej historii – takiej, do jakiej wracają myślami niektóre starsze pary. Ale teraz czuła się raczej zażenowana obecnością tego człowieka. Jego uśmiech nie był szczery: skrywał coś dziwnego, czego nie dało się określić.

To oczy. Jego oczy nie mówią tego samego co usta – pomyślała.

Rzeczywiście, oczy mężczyzny błyszczały jakimś zimnym światłem. Twarz chciała być przyjazna; robił wszystko, co mógł, żeby sprawiać takie wrażenie, ale wzrok miał martwy, jak oczy zdechłej ryby.

– A więc? – naciskał.

– Wolę się przejść, to mi dobrze zrobi; ale bardzo dziękuję – odrzekła Juliette, rzucając mężczyźnie krótki uśmiech. – Dobranoc panu!

Przeszła kilka kroków, kiedy usłyszała za plecami odgłos, jakby ktoś potrząsał shakerem do mieszania drinków.

Zanim zdała sobie sprawę z tego, co się dzieje, na jej twarz opadła mgła z waty.

W gardle poczuła płomienie.

Starała się uwolnić, ale uścisk był zbyt silny.

Jej umysł zalał strumień niezrozumiałych obrazów.

W płucach okrutnie paliło.

Po kilku sekundach zapadła w noc.