Pięć butelek sherry i bukiet róż - ebook

Rozdział I

Od paru już dni Patrick zamykał się w gabinecie na górze. Codziennie o tej samej porze, o czwartej po południu. Nie mówił mi, co robi, ale sądząc po stukocie maszyny do pisania, który jak mi się zdawało, przenikał cały dom (Patrick był zwolennikiem staroci i jak przystało na wysokiej klasy konserwatywnego prawnika, używał niezawodnego Remingtona, o którym mawiał, że z pewnością pamięta czasy królowej Wiktorii), zabawiał się pisząc pamiętniki.

Od paru też dni był w znakomitym humorze. Zwłaszcza wtedy, gdy do gabinetu zabierał ze sobą butelkę ulubionej sherry. Stukot maszyny mieszał się wówczas ze stopniowo narastającymi zdolnościami wokalnymi mego przyjaciela. Nie wiem i nie badałem nawet, czy zdolności owe ujawniają się wskutek spożytego alkoholu, czy też powodowane są samozadowoleniem Patricka z lekkości i niewyczerpanej pomysłowości jego prawniczego umysłu.

Cechą charakterystyczną tych „gabinetowych” seansów było zupełne odosobnienie Patricka oraz głośny, basowy śpiew. Kulminacyjnym momentem stawała się godzina ósma. Maszyna wtedy cichła zupełnie, a Patrick, grzmiąc niezmiennie Boże chroń Królową, otwierał drzwi „przybytku sztuki”, jak nazywał ostatnio swój gabinet, i usiłował w miarę pewnym krokiem zejść po nader stromych schodach.

Tina, która na czas tych czterech godzin nieustannego stukotu chowała się za kaloryfer, wychodziła mu na spotkanie i nieśmiało merdając ogonkiem witała swojego drugiego pana.

Czasami zdarzało się jednak, że już w kilka minut po czwartej maszyna Patricka stukała coraz rzadziej i rzadziej, aby w końcu, gdzieś koło szóstej, umilknąć zupełnie na pozostałe dwie godziny. Mój przyjaciel nie miał wówczas „swojego dnia”. Tracił humor, stawał się osowiały i smutny, niechętnie dawał się wciągnąć do jakiejkolwiek rozmowy. Mawiał o takich momentach, że dręczą go wspomnienia. Wiedziałem, że nie były dobre.

Minęły trzy lata od koszmarnych, najpotworniejszych dni, jakie przeżyłem w Edynburgu. Przeszliśmy przez piekło cierpienia, rozpaczy, udręki. Przeszliśmy razem, gdyż ja straciłem wtedy żonę i dziecko, a Patrick został ciężko ranny. Obu nas dotknęła śmierć naszych najbliższych przyjaciół: Eve, Rogera, Charlesa... Obaj zostaliśmy sami.

Londyn dał nam wytchnienie. Ludzie, praca, nowy dom, który w niczym nie przypominał mojego mieszkania w Edynburgu, stały się dla nas azylem, schronieniem przed przeszłością. O ile schronienia takiego można było szukać... Wielokrotnie zastanawiałem się, czy słusznie postępuję uciekając od wspomnień. Zdawałem sobie sprawę, że całkowicie nie można wymazać ich z pamięci, nigdy też nie łudziłem się, że akurat mnie czas oszczędzi. Nie chodziło mi jedynie o dalsze życie, bo żyć chciałem, a wspomnienia najdroższe, najpiękniejsze, te, które odeszły na zawsze wraz z moją żoną i dzieckiem, nie zniknęły bez śladu.

Dlatego też Patrick stał się najbliższą mi osobą. Ciche porozumienie, jakie zawarliśmy, ułatwiało nam życie. Nie wracaliśmy już do tamtych chwil. Cóż zresztą można by jeszcze powiedzieć?

Zajmowały nas troski codzienne, powszednie, które dzięki Patrickowi i jego wspaniałemu poczuciu humoru stawały się barwne i niezwykłe.

Zrobiłem przez ten czas habilitację, „bawiłem” się, jak mawiał Patrick, w naukowca, powierzono mi też dosyć odpowiedzialne stanowisko w klinice Medical Centre, gdzie prowadziłem również zajęcia dydaktyczne dla Londyńskiej Akademii Medycznej. Rzadko wyjeżdżałem z miasta.

Z czasem zauważyłem, że sławy współczesnej medycyny niby przypadkiem, niby ot tak, po prostu, wpadają do stolicy i jakimś dziwnym trafem („przypomniało mi się, że kolega tu pracuje i...”) zawsze starają się ze mną skonsultować. Rosłem w „cenę” — Patrick nie omieszkał tego zauważyć i robił mi paskudne kawały. Dzwonił, na przykład, do kliniki, ale bynajmniej nie do mnie. Od razu do szefa. Przedstawiał się jako profesor X (tu padało nazwisko, przed którym nasz profesor, mimo ogromnego autorytetu w świecie nauki, drżał jak liść osiki), władczym tonem pozdrawiał „kolegę po fachu” i żądał spotkania ze mną. Dodawał najczęściej, że bardzo się spieszy i akurat jest na Heathrow, skąd za dwie godziny ma samolot, powiedzmy, do Tokio. Co działo się po takim telefonie w klinice, nie muszę chyba opowiadać. Nasz profesor ściągał mnie z ćwiczeń, wykładów, obchodów i siłą wyrzucał z kliniki na spotkanie. Nie muszę dodawać, że gdy po makabrycznych ewolucjach w londyńskich „korkach” zjawiałem się spocony w umówionym miejscu albo nikogo tam nie zastawałem, albo zastawałem rozradowanego Patricka z Tiną na kolanach. Nigdy nie miałem już siły, aby go zwymyślać, a obecność psa rozbrajała mnie zupełnie.

Patrick... Ile mu zawdzięczam... Chwile radości, pocieszenia... Dobroć, opiekę, troskę... Ma sześćdziesiąt lat. Jaki ja będę w jego wieku? Jeżeli będę... I czy też napiszę wtedy swoje pamiętniki?

Pamiętam, że w czwartek, na początku kwietnia, Patrick miał dobry dzień. Był na pewno czwartek, gdyż tego dnia z rana otrzymałem jak zwykle kolejny numer „Newsweeka”. Przeglądałem go właśnie czekając na coś ciekawego w telewizji. Dochodziła ósma i nie zdziwiłem się zbytnio słysząc ostrożne kroki na schodach. Tina niepewnie wysunęła się zza kaloryfera.

Nie trzeba było jednak psiej intuicji, aby wyczuć, że humor gospodarza i jedynego mieszkańca piętra willi przy Park Avenue 4 jest wyśmienity. Patrick schodził powoli, trzymając się poręczy. Zatrzymał się na półpiętrze, odetchnął, spostrzegł mnie i uśmiechnął się pociesznie.

— Hej tam na dole! — zawołał, a Tina natychmiast podbiegła do niego wijąc się i przypadając do podłogi.

— Będziesz tam stał czy zdecydujesz się na zrównanie naszych poziomów? — rzuciłem znad gazety.

— Zawsze, proszę ciebie, panie, rozumiesz, będę ponad zgnilizną i ubóstwem duchowym otaczającego nas świata.

Spojrzał na pismo, które trzymałem w rękach.

— „Newsweek”, jakie to przyziemne, Jonathan, jakie płytkie. Sięgnij wyżej, tam, gdzie duch poezji! Tam, gdzie...

— Przerzuciłeś się na wiersze? — przerwałem. — O ile pamiętam, piszesz ostatnio pamiętniki.

— Czy ty kiedyś zrozumiesz poetę? Tak, panie, proszę ciebie, piszę wspomnienia, piszę pamiętniki, ale styl, Jonathan, styl!

— Wiesz, jak długo tam stoisz? Dziesięć minut. Więc jak będzie? Zejdziesz?

— Powiem ci coś, panie. Poczekaj tylko, już schodzę.

Pies stanął przed nim słupka, wysoko zadzierając mordkę. Patrick pochylił się, wziął Tinę na ręce i krok po kroku zszedł do salonu.

— Nie ciekawi cię, Jonathan, co ja tam, na górze robię? — zaczął sadowiąc się w fotelu.

— Piszesz pamiętniki i pijesz — stwierdziłem lakonicznie.

— A z ciebie wciąż wyłazi konował, Jonathan, rozumiesz. Nie piję, tylko sączę, a różnica między „pić” a „sączyć” jest jak morze.

— Więc już nie piszesz, tylko sączysz? — bawiłem się z nim dalej.

— Zamknij wreszcie to piśmidło i wtedy dopiero ci powiem.

— Zamykam. Jak więc idzie praca twórcza?

— Znakomicie, znakomicie. Wiesz, co ja tam robię, panie? — spytał z tajemniczym wyrazem twarzy.

— Tworzysz wiekopomne dzieło literatury angielskiej.

Trafiłem?

— Podglądam — rzekł krótko.

— Słucham? Nie dosłyszałem. Możesz jeszcze raz powtórzyć?

— Podglądam, proszę ciebie — rzekł dobitnie.

— Posłuchaj, pamiętnikarzu, od dzisiaj koniec z alkoholem. Najwyżej szklaneczka dziennie i wyłącznie do obiadu. Źle z tobą, Patrick, źle. A teraz pozwól mi dokończyć — powiedziałem otwierając czasopismo.

— Jonathan, posłuchaj, wcale nie żartuję. Nawet nie wiesz, jakie nowiny ci przynoszę. Wyobraź sobie, że pod „piątką” ktoś będzie mieszkał, panie, proszę ciebie.

Dom pod numerem piątym z pewnością należał do najbardziej pechowych budowli w Londynie. Kiedy sprowadziliśmy się tutaj, stał przez pewien czas pusty, a jeden z sąsiadów opowiedział nam jego historię. Budynek, podobnie jak i nasz, wzniesiony został jeszcze przed wojną. Jest przestronny, otacza go ogród, który w dzisiejszej, zatłoczonej do granic możliwości stolicy jest nie lada luksusem. Poza tym położenie dzielnicy sprawia, że panuje tu cisza i spokój.

Podczas nalotów wille nie ucierpiały w najmniejszym stopniu. Hitlerowskie bomby omijały oddalone rezydencje, a życie tutaj toczyło się dalej zwykłym, niewiele odbiegającym od normy torem. Dom pod „piątką” jednak nie miał szczęścia. Na teren osiedla spadła tylko jedna bomba. Na „piątkę” właśnie. Zginęła cała rodzina.

Dziwnym trafem budynek nie uległ poważniejszym uszkodzeniom. Zawaliła się jedynie część lewego narożnika, w której przypadkiem znajdowali się wszyscy mieszkańcy.

Po wojnie ktoś odbudował willę i została sprzedana. Nabywcą był niejaki pan Kedmon z żoną. W cztery miesiące później zamordowano ich w małżeńskiej sypialni. Sprawców nigdy nie ujęto.

Zdawać się mogło, że „piątka” nie będzie już ani sprzedana, ani kupiona. W tysiąc dziewięćset sześćdziesiątym drugim jednak para naturalizowanych Amerykanów objęła dom w posiadanie. Zła passa trwała nadal. Osiem lat minęło od czasu, gdy Amerykanie przekroczyli próg, a dom strawił pożar. Płomienie zaskoczyły mieszkańców podczas snu. Ocalała jedynie kobieta, jej mąż zginął.

Gdy ogień wygasł, życie znowu potoczyło się dalej. Szkieletem okopconych murów przez długi czas nikt się nie zajmował. Straszyły po nocach przechodniów, stały się siedliskiem podejrzanych osobników, którzy urządzali tam pijackie orgie i Bóg raczy wiedzieć co jeszcze.

W roku sześćdziesiątym dziewiątym dom odnowiono. Nabył go za bezcen jakiś hurtownik. Wprowadził się. Po trzech latach, gdy mieszkaliśmy już przy Park Avenue, wyjechał nagle za granicę. Pusta „piątka” czekała na nowych lokatorów.

Nie jestem przesądny i nigdy nie byłem, lecz tkwi w człowieku coś takiego, co nie pozwala mu przechodzić obojętnie wobec rzeczy właściwie prostych i wytłumaczalnych, lecz jakże niezwykłych. Toteż gdy Patrick oznajmił mi, że sąsiednia willa zdobyła kolejnego właściciela, potraktowałem to jako kolejny żart przyjaciela. Przyzwyczaiłem się bowiem do zabitych deskami drzwi i okien budynku, do wiecznie dzikiego ogrodu, do zardzewiałego ogrodzenia i do stad wróbli, które były teraz jedynymi mieszkańcami willi.

— Powiedziałem ci, Patrick, że koniec z alkoholem. Przerzuć na trójkę.Tam jest lepszy program — odpowiedziałem obojętnie, lecz swoista nuta w głosie Patricka mówiła mi, że tym razem nie sili się na żadne dowcipy.

— Poważnie, Jonathan. Tam, rozumiesz, ktoś będzie mieszkał. Widziałem dzisiaj ludzi kręcących się koło „piątki”. Weszli, panie, proszę ciebie, rozumiesz, do środka, siedzieli tam z pół godziny.

— Skąd ty o tym wszystkim wiesz, Patrick? — zapytałem zdziwiony.

— Przecież już ci mówiłem, że mam lornetkę — zaczął niepewnie.

— Masz lornetkę... — powtórzyłem machinalnie i w tym momencie przypomniało mi się, że około pół roku temu zginęła gdzieś moja stara, zeissowska lornetka, której na próżno szukałem we wszystkich możliwych zakamarkach domu.

— ...i, rozumiesz, podpatrywałem naszych przyszłych sąsiadów. Można i bez lornetki, bo to przecież dwa kroki stąd. Więc jak ci już mówiłem, weszli do środka, potem wyszli...

— Zrozumiałe, chyba nie spędzali tam nocy, na Boga.

— Nie przerywaj, Jonathan. O czym ja... Aha, potem obejrzeli ogród, parkan, rozmawiali długo przy furtce i odjechali, panie.

— A skąd wiesz, że dom nie pójdzie, na przykład, pod rozbiórkę? Ci ludzie mogli być z jakiejś komisji, mogli...

— Nie, żadna komisja, Jonathan. Widziałeś kiedyś, żeby komisja podskakiwała na środku ulicy? Ja, panie, nie widziałem.

— Co ty znowu bredzisz?

— Była wśród nich kobieta, o niej mówię. Założę się, że „piątka” dostała się we władanie pięknej, czarnowłosej gospodyni. Może się ze mną założysz, panie? — zapytał drwiąco.

Nie założyłem się. Już w piątek okazało się, że dobrze zrobiłem. Rozpoczęto prace remontowe. Patrick podejrzliwie przyglądał się pracownikom firmy „Renovation” (taki napis odczytałem zarówno na kombinezonach robotników, jak i na samochodzie stojącym przed domem), którzy rozkładali swój sprzęt.

— Żeby tylko nasi sąsiedzi nie okazali się podobni do jednego z naszych rodaków, niejakiego McDonalda — powiedział z charakterystycznym uśmieszkiem.

— McDonalda? — nie kojarzyłem nazwiska. — A któż to taki?

— Nie słyszałeś? Przecież każde dziecko zna tę historyjkę. Otóż ów McDonald, panie, proszę ciebie, pojechał do pewnego pensjonatu na Isle of Wight, wynajął tam pokój, wprowadził się, panie, i już następnego dnia wyproszono go stamtąd. Zmienił więc lokum, rozumiesz, ale nic z tego. Wyrzucono go znowu. Tułał się tak jeszcze przez tydzień i w końcu dotarł do pięknego hotelu położonego tuż nad samym morzem. Podobało mu się tam tak bardzo, że postanowił za wszelką cenę, panie, proszę ciebie, w nim pozostać. Toteż gdy o drugiej w nocy ktoś zapukał do drzwi jego pokoju, nie otworzył, rozumiesz, w obawie przed eksmisją.

— No i co?

— No i nic, panie. Dalej grał na kobzie.

— Nie sądzisz, że właśnie oni powinni się nas obawiać? — spytałem.

— A masz kobzę? — podchwycił.

— Zorganizuję coś — obiecałem.

— Jeżeli nawet ci się nie uda, Tina znakomicie zastąpi najbardziej hałaśliwy instrument, panie.

— Bez przesady, ona nie jest aż taka głośna — zaprotestowałem.

— Ale wiesz, odważni są ci nowi. Na ich miejscu dobrze bym się zastanowił, proszę ciebie, czy wytrzymam takie obciążenie. Ty nie?

— Myślisz o historii „piątki”? A skąd wiesz, że oni ją znają? Ja na miejscu agenta, któremu udało się znaleźć nabywcę, ani słowem bym o całej sprawie nie wspominał.

— A potem zaskarżyliby go, proszę ciebie, o ukrycie czy zatajenie bardzo ważnych faktów, panie. Anglicy są diabelnie przesądni. Nie zapominaj o tym, Jonathan. Gwarantuję, że znają tę niezbyt przyjemną historię. Nawet gdyby jej nie znali, prędzej czy później ktoś im wszystko opowie, rozumiesz.

Tego samego dnia wieczorem siedzieliśmy na dole grając w karty. Nie mieliśmy czwórki do brydża, więc Patrick zaproponował garibaldkę. Grał jak zwykle znakomicie, z ogromną spostrzegawczością i z perfekcją prowadził partię.

Pogoda była ładna. Zbliżało się lato i dni stawały się coraz dłuższe. Zakończyliśmy około ósmej i poszedłem do kuchni, aby przygotować coś na kolację. Zostawiłem Patricka w salonie. Oglądał telewizję.

Zamykałem już lodówkę, w której i tak prawie nic nie znalazłem, gdy usłyszałem dzwonek do drzwi, a po chwili głosy w hallu i salonie. Przypomniałem sobie, że byliśmy na dzisiaj umówieni z naszym sąsiadem Brownem, który prosił Patricka o poradę w związku z otrzymanym spadkiem, a przy okazji chciał pogawędzić i ze mną. Miał przed przyjściem zatelefonować, gdyż nie był na sto procent pewien, czy znajdzie wieczorem czas. Żadnego telefonu nie było. Umyłem ręce i wróciłem do salonu.

— Zła wróżba, kotku, zła wróżba. Niebo mówi, że znowu to się powtórzy, znowu, tym razem najstraszniej.

— Ależ proszę pani, nie...

— Pogasną gwiazdy, słońce zgaśnie, gdy zapanują wojny i waśnie. I z bronią pójdzie brat na brata, zima zastąpi okres lata. O zgodziło się. W trzydziestym dziewiątym się zgodziło. Zaraz potem Hitler napadł na Szwecję.

— Chyba raczej, proszę ciebie, panie, na Polskę — sprostował Patrick.

— Śmiej się, synu, śmiej. Nic dobrego z sąsiedztwa nie wyniknie. Zobaczysz, synu, zobaczysz. Śmierć i zniszczenie w gwiazdach widać, dotknie ona i was, dotknie.

Stara Cyganka siedziała na dywanie u stóp Patricka. Telewizor wyłączony, mój przyjaciel zasłuchany i wpatrzony w staruszkę. Cyganka miała niesamowitą twarz. Oczy zapadnięte, jakby ukryte w niezliczonych zmarszczkach pokrywających jej czoło, policzki i szyję. Ręce potwornie chude, tak że gdy nimi poruszała, zdawać się mogło, iż lada chwila ciało odstanie od kości, iż pozostanie zbyt duża, naciągnięta i zwiotczała skóra. Głos jej brzmiał ochryple i zimno. Ubrana w ciemnopomarańczowe łachy, chustkę tego samego koloru, zlewała się jakby w całość z dywanem, podłogą, ścianami i fotelem, na którym spoczywał Patrick. Patrzyłem na nią przez chwilę, potem zrobiłem krok do przodu. Nie chciałem im przeszkadzać, bo zdawali się być pochłonięci kontemplacją swoistego napięcia i ciszy, jaka panowała w pokoju. Zrobiłem więc krok do tyłu i obraz natychmiast uległ zmianie. Owa ogromna plama, mieszanina czerwieni, jasnej i ciemnej pomarańczy ożyła tysiącem, jak mi się zdawało, nowych, nie istniejących w rzeczywistości barw. Jej oczy... Teraz dopiero dokładnie mogłem je zobaczyć. Stal i platyna, ostre, przenikliwe, złowrogie. Może oświetlenie salonu dodawało czaru obrazowi, lecz przysiągłbym, że odzież Cyganki, którą przed chwilą jeszcze brałem za nędzne łachy, grała dziesiątkami refleksów w jej niezwykłych oczach, drgała poruszana czy to lekko falującą piersią, czy wibracją kaskady kolorów.

Nie widzieli mnie. Stałem w drzwiach korytarza, patrzyłem na tych dwoje i nie chciałem im przeszkadzać. Coś szczególnego musiało trwać między nimi, coś niecodziennego, coś, co hipnotyzowało, zatrzymywało, nie pozwalało bzdurnej, przynajmniej na początku, rozmowy doprowadzić do końca. Nigdy nie widziałem tej kobiety. Byłem tego pewien. Czy Patrick znał ją przedtem? Mało prawdopodobne. Skąd przyszła? Dlaczego ją tutaj wpuścił?

Głowa bolała mnie coraz bardziej. Odruchowo przetarłem czoło i oczy. Byłem spocony. Odwróciłem się i opierając się rękami o ściany hallu wszedłem do kuchni. Zrobiło mi się słabo. Chciałem zawołać Patricka, ale przecież był tam, z Cyganką. Pochyliłem się nad zlewem i odkręciłem kurek. Strumień zimnej wody trochę mnie orzeźwił. Pozostałem w kuchni. Odechciało mi się jeść. Zapaliłem papierosa, ale pozbawiony był jakiegokolwiek smaku. Usiadłem przy stole. Położyłem dłonie na blacie i oparłem głowę. Śniła mi się Cyganka.

Obudził mnie głos Patricka.

— Źle się czujesz, Jonathan?

Był wyraźnie zatroskany.

— Chyba mi się coś śniło... Nie pamiętam... Słuchaj, skądżeś ty wytrzasnął Cygankę? — spytałem natychmiast.

— Nie obudziłeś się jeszcze. Cygankę, proszę ciebie, panie, ostatni raz widziałem, kiedy byłem o, taki.

Pokazał ręką wysokość swojego pasa.

— Nie rób ze mnie totalnego idioty, Patrick — powiedziałem.

Spojrzałem na zegarek. Była dziesiąta.

— Dobrze, masz rację. Fakt, spałem prawie dwie godziny, ale przedtem widziałem Cygankę w salonie i ty z nią rozmawiałeś. Nie powiesz mi przecież, że miałem halucynacje?

— Ależ nie, proszę ciebie, rozumiesz. Halucynacji nie miałeś. Tylko w salonie nie było żadnej Cyganki, panie.

— Żadnej Cyganki? — zapytałem zaczepnie.

— Żadnej — potwierdził.

— A kto?

— Widzisz, nie jest to taka zwyczajna sprawa. Kiedyś, jeszcze przed wojną, spotkałem tę kobietę w Norwich. Nic wówczas, panie, nie zapowiadało tragedii, absolutnie nic. Był rok tysiąc dziewięćset dwudziesty ósmy i miałem osiemnaście lat. To były czasy, rozumiesz. Ona też, proszę ciebie, musiała być młodsza. Ale już wtedy ubierała się dziwacznie, miała takie same zmarszczki i, jak pamiętam, identyczny głos. Może trochę przesadzam, lecz zrobiła na mnie niesamowite wrażenie, rozumiesz. Wróżyła mi z kart. Opowiadała o wojnie, w którą oczywiście nie wierzyłem, o tym, że zostanę lotnikiem, że będę ranny, że wrócę do Norwich właśnie, a nie do Edynburga...

No i dzisiaj... Ona ma z dziewięćdziesiąt lat, panie... Wiesz, ja byłem pewien, że ona tu kiedyś przyjdzie. Tak jakoś... Telepatia? Słyszałeś, o czym mówiła?

— Fragment — powiedziałem przecierając oczy.

— Ona nie zna historii „piątki”. Ciągle mieszka w Norwich i przyjechała do Londynu tylko na parę dni, proszę ciebie, rozumiesz. Ostrzegała mnie przed tamtym domem.

— Bzdury! — wykrzyknąłem.

— Może i bzdury, ale powiedz mi, rozumiesz, skąd wiedziała, że ktoś go kupił?

— Wielka sztuka! Przechodziła tamtędy i zwyczajnie podpatrzyła. Zresztą nie wiadomo, czy rzeczywiście ktoś go kupił.

— A skąd zna imię kobiety, która tam zamieszka? No, wytłumacz mi, rozumiesz — zagadnął.

— Imię? Powiedziała ci jakieś imię? — spytałem.

— Tylko pierwszą literę. „E”.

— No nie, Patrick! Dajesz się nabrać na proste sztuczki, które każda Cyganka od młodości opanowuje do perfekcji. Mało jest imion na „E”?

— Ona nie jest Cyganką, Jonathan. Nie ma z tym nic wspólnego, proszę ja ciebie.

— Więc kim jest, do diabła? Skąd ona wiedziała, że tutaj mieszkasz?

— Nie mam pojęcia. Twierdzi, że wyczuła. Po prostu wyczuła, panie.

— Idiotyczne. Ale nie powiedziałeś mi, kim ona jest?

— Zwykła staruszka, proszę ja ciebie, znała moich rodziców.

— I przed czym twoja zwykła staruszka cię ostrzegała?

— Eh, jakieś bajki opowiadała. Chodźmy lepiej spać, rozumiesz.

Patrick przybrał swój zwykły wyraz twarzy. Znowu stał się wesoły, pełen werwy.

Kładąc się tego wieczoru nie byłem w najlepszym humorze. Nigdy nie przepadałem za niespodziewanymi gośćmi. Sny miałem również nie najprzyjemniejsze.

* * *

Kwiecień mijał spokojnie, a prace przy sąsiednim domu posuwały się w rekordowym tempie. Dosłownie w oczach zmieniało się otoczenie willi, jej zewnętrzny wystrój, ogród. Kilkakrotnie widywałem ludzi, którzy jak mi się wydawało zostaną naszymi sąsiadami. Nie rozmawiałem jednak z nimi, gdyż nie chciałem im przeszkadzać. Poza tym nie wypadało zawierać tak wczesnej znajomości. Zresztą ani ja, ani Patrick nie paliliśmy się do widoku nowych twarzy w naszym domu.

Mój przyjaciel regularnie pisywał swoje pamiętniki, treść których starannie przede mną ukrywał. Spędzał u siebie na górze coraz więcej czasu, tak że widywaliśmy się praktycznie tylko wieczorami.

Ja z kolei wiele czasu poświęcałem klinice i kilku artykułom dla pism specjalistycznych. Pisanie szło jak z kamienia i kląłem siebie za styl i interpunkcję. Nie działo się nic szczególnego i byłem bardzo zadowolony, gdy pod koniec kwietnia otrzymałem zaproszenie na kongres chirurgów do Kopenhagi.

Zostałem tam tydzień, a po powrocie postanowiłem wziąć parę dni urlopu. Pogoda była piękna, a ja nieludzko zmęczony nieustannym pośpiechem. Nie zamierzałem nigdzie wyjeżdżać, tylko odpocząć nareszcie w ciszy i spokoju. Błogosławiłem dzień, w którym zdecydowałem się zamieszkać w tak miłej okolicy. Przy Park Avenue znajdował się niewielki skwerek, a nieco dalej park i maleńki staw — raj dla Tiny. Samochody nie jeździły tu często, toteż mogłem puszczać ją wolno, bez smyczy. Ponieważ ostatnio poświęcałem jej niezbyt dużo czasu, zdecydowałem, że podczas urlopu będę ją codziennie zabierał na długie spacery. Już pierwszego dnia urlopu wstałem dość wcześnie i po śniadaniu zaproponowałem Tinie przechadzkę. Podbiegła radośnie do drzwi szczekając i machając ogonem. Wziąłem smycz do ręki i wyszliśmy.

Nie zrobiłem nawet kilkunastu kroków, gdy Tina całkowicie zniknęła mi z oczu. Rozejrzałem się bezradnie wokoło i zawołałem ją. Bez rezultatu. Szybkim krokiem skierowałem się w stronę skweru, gdyż sądziłem, że pobiegła w tamtym kierunku. Dochodząc do domu pod „piątką”, odruchowo spojrzałem za ogrodzenie.

Furtka była otwarta, a na trawniku leżał mój pies. Tuż obok Tiny zobaczyłem ładną kobietę o długich blond włosach. Widywałem ją tu już przedtem i teraz byłem pewien, że właśnie ona jest mieszkanką tego domu. Nie zauważyła mnie. Była całkowicie pochłonięta zabawą z psem.

Tina leżała na grzbiecie i zadowolona machała ogonem. Kobieta przemawiała do niej miłym, spokojnym głosem.

Niepewnie podszedłem do furtki.

— Przepraszam panią w imieniu własnym i psa. Postaram się, aby Tina więcej pani nie przeszkadzała — zapewniłem.

Kobieta spojrzała na mnie, uśmiechnęła się i powiedziała:

— Nic nie szkodzi. Bardzo lubię psy, a szczególnie jamniki. Proszę, niech pan wejdzie i odbierze zgubę.

Wszedłem na ścieżkę, zwymyślałem Tinę za nieposłuszeństwo i już miałem założyć jej smycz, gdy pomyślałem, że powinienem się przedstawić.

— Jestem pani sąsiadem, mieszkam pod trójką. Pozwoli pani, nazywam się Jonathan Trench.

— Alice Mason — odpowiedziała podając mi rękę. — Sprowadziliśmy się tu niedawno.

A więc jednak nie na „e” — przemknęło mi przez myśl.

— Bardzo mi miło. A to jest — powiedziałem wskazując na psa —Tina. Najbardziej przekorna istota pod słońcem.

— My się już znamy, a nawet mogę powiedzieć, że zostałyśmy dobrymi przyjaciółkami. Wyjątkowo miłe stworzonko.

Po raz pierwszy znalazłem się na terenie feralnej „piątki”.

— Pięknie odnowili państwo ten dom — zacząłem. — Wygląda naprawdę wspaniale.

— Moja zasługa jest niewielka. Nie jestem zresztą właścicielką. Mieszkam tu po prostu.

— Aha — wyrwało mi się, gdyż teraz już zupełnie nie wiedziałem, jak dalej prowadzić rozmowę. — Pani jest więc...

Urwałem, bo nie chciałem zostać uznany za natręta.

— Kuzynką właściciela — dokończyła i umilkła.

Pochylała się nad Tiną i głaskała ją za uchem. Przeprosiłem ją więc jeszcze raz za najście i pożegnaliśmy się.

Zgodnie z planem poszedłem z psem nad staw. Usiadłem na ławce, a Tina baraszkowała w płytkiej wodzie.

Minęło pół godziny, gdy usłyszałem znajomy bas:

— Nawet mi, proszę ciebie, panie, rozumiesz, nie powiedziałeś, że wybierasz się na spacer. Przecież wiesz, że chętnie poszedłbym z tobą. Tina, Tina — zawołał. — Brudna jesteś jak nieboskie stworzenie. Znowu będę musiał cię kąpać. Była u mnie — zmienił nagle temat. — Przed chwilą wyszła.

— Znowu jakaś Cyganka?

— Nie, żadna Cyganka, chociaż podobna, panie.

Nic z tego nie rozumiałem.

— Patrick, wyrażaj się jaśniej.

— Dobrze, rozumiesz. Pani Weronika Berkley.

— A któż to taki?

— Nasza nowa sąsiadka.

— Ależ ona nazywa się Mason — zaprotestowałem. — Poznałem ją dzisiaj. Poza tym nie jest podobna do Cyganki.

— A więc są dwie — skonstatował Patrick. — Dziwny zbieg okoliczności, że poznaliśmy je akurat tego samego dnia, proszę ja ciebie.

— Po co przyszła?

— Pożyczyć grabie. Złamała dziś swoje, a nie chciała przerywać pracy, panie. Powiedziała, że bardzo lubi zajmować się ogródkiem, choć nie ma zbyt wielkiego doświadczenia. Pytała o najbliższy sklep z nasionami, rozumiesz, podziękowała i wyszła.

— To znaczy, że ona jest żoną właściciela willi, a pani czy panna Mason jego kuzynką.

— Skąd ten wniosek, panie?

Opowiedziałem mu o spotkaniu z panną Mason.

— Nie jest zbyt rozmowna, panie — podsumował Patrick. — Sympatyczna chociaż?

— Raczej tak. Przynajmniej dla Tiny była bardzo miła. A ta, którą ty poznałeś?

— Jest przede wszystkim śliczna, proszę ciebie. Mówiłem ci już kiedyś, że ma cudowne włosy, a dziś, gdy zobaczyłem ją z bliska, mogę już więcej powiedzieć: czarne oczy, panie, śniada cera, mały, trochę zadarty nosek...

— Coś ty, Patrick! Musiałeś się na nią gapić cały czas!

— Pewnie, rozumiesz. Było na co. Poza tym jest wesoła, uśmiechnięta, energiczna, fajna babka.

— Patrick! No wiesz! — zawołałem z udanym oburzeniem.

— Co? Zazdrościsz? Nie martw się, stary, prosiłem, żeby wpadała częściej. Na pewno się poznacie. Ciekawe —dodał — jaki jest jej mąż?

— Widziałeś go chyba. Jeśli to ten, o którym myślę, to jest mniej więcej w moim wieku, brunet, wysoki, raczej dość przystojny.

— Nie mam więc szans — zażartował. — Z moją łysiną i brzuszkiem, nie mówiąc już o wieku, panie. Ech, życie, życie... Takiemu jak ty to dobrze. Wszystkie baby się za tobą oglądają. Sam widziałem, proszę ciebie.

— Co ty, Patrick, wymyślasz?

— No już nie bądź, proszę ciebie, taki skromny. Ale, ale, Jonathan, nie wiem, jak ty, ale ja nie jadłem śniadania, i czuję, jak mi kiszki marsza grają. Wracajmy do domu. Dzisiaj typitrasisz.

Następnego dnia rano, kiedy właśnie przygotowywałem sobie kąpiel, usłyszałem dzwonek. Patrick postanowił spędzić całe przedpołudnie w bibliotece, toteż wyszedł już o ósmej. Musiałem więc otworzyć sam.

Narzuciłem szlafrok i podszedłem do drzwi.

— Kto tam? — zapytałem.

— To ja, przyniosłam grabie — usłyszałem miły, kobiecy głos.

Otworzyłem. Na podstawie opisu, który podał mi Patrick, wywnioskowałem, że stoi przede mną pani Weronika Berkley. Była rzeczywiście bardzo ładna.

Na mój widok cofnąła się o krok, zarumieniła lekko i wyjąkała:

— Przepraszam... Zdaje się, że pomyliłam domy, ale jak...

— Nie, nie, proszę wejść.

Zrobiłem krok w tył wykonując jednocześnie zapraszający gest ręką, który okazał się zgubny w skutkach, gdyż w tym samym momencie puściłem przytrzymywane dotąd poły szlafroka. Rozchyliły się szeroko, prezentując pełną krasę moich wdzięków.

— O Boże! — jęknąłem zatrzaskując jej przed nosem drzwi. Co ona sobie o mnie pomyśli! Chryste Panie!

Mocowałem się z paskiem szlafroka i zastanawiałem się, co jej właściwie mam powiedzieć, gdy za drzwiami usłyszałem wesoły, serdeczny śmiech.

— Ja naprawdę bardzo panią przepraszam, zaraz... Cholera jasna...

Pasek był zupełnie splątany.

— Proszę się nie krępować. Prawie nic nie widziałam — powiedziała krztusząc się śmiechem. — Nie rozumiem tylko w dalszym ciągu, co pan tu, a właściwie tam, za drzwiami, robi?

— Nie radzę pani zaglądać. Boże, co robię? Usiłuję rozsupłać ten diabelny pasek!

— Nie to miałam na myśli. Pan tu mieszka? Wczoraj rozmawiałam z kimś zupełnie innym. Z takim miłym, starszym panem. W dodatku ubranym.

Nie wiadomo skąd nadbiegła Tina. Zaszczekała przeraźliwie, co jeszcze bardziej wyprowadziło mnie z równowagi. Pasek pękł.

— A niech to wszyscy diabli wezmą! —wrzasnąłem.

— Mówił pan coś? — odezwała się zza drzwi.

— Tak. To znaczy, nie — jąkałem.

Nie mogę jej tak przecież trzymać na zewnątrz. Zaraz...

— Pani Berkley! — krzyknąłem. — Jest pani tam jeszcze?

Nie wypadło to zbyt grzecznie.

— A skąd pan wie, jak się nazywam?

— Patrick mi powiedział. Proszę pani, zrobimy tak: otworzę drzwi, pani policzy do piętnastu i wejdzie. Ale nie wcześniej, na miłość boską! Ja tymczasem przejdę do pokoju i ubiorę się. Proszę wejść do salonu i czuć się jak u siebie w domu. Zgoda?

— Dobrze. Zaczynam — rzekła z udaną powagą.

Kiedy wchodziłem do salonu, pani Berkley siedziała na podłodze i bawiła się z Tiną. Wyraźnie chciała powstrzymać uśmiech, ale bezskutecznie.

— No proszę, zupełnie inaczej pan wygląda. Czy zawsze pan tak wita swoich gości? — zapytała.

— Mam nadzieję, że pierwszy i ostatni raz. Jeszcze raz przepraszam za... — Brakło mi słów.

Poczęstowałem ją kawą, pogawędziliśmy chwilę. Opowiedziałem jej o moim wczorajszym spotkaniu z panną Mason, o Patricku, o Tinie. Ona z kolei mówiła o swoim nowym domu. Odniosłem wrażenie, że nie zna jego historii. Okazało się, że przedtem mieszkała razem z mężem i kuzynką przy Kensington i już od dawna marzyła o przeprowadzce.

Po pół godzinie pożegnaliśmy się. Gdy była już przy drzwiach, na jej twarzy pojawił się znany mi już szelmowski uśmiech. Poczułem, że znowu coś jest nie tak. I słusznie.

— Dość oryginalny pomysł — zaczęła — tylko kolory dobrałabym inaczej. Nie lubię takich jaskrawych połączeń.

Patrzyła na moje nogi. Poszedłem za jej wzrokiem. Na lewej nodze miałem skarpetkę żółtą, a na prawej niebieską.

Patrick wrócił koło dwunastej. Gdy mu opowiedziałem o wydarzeniach tego poranka, niemalże popłakał się ze śmiechu.

— I mówisz, że, panie, nawet spodenek na sobie nie miałeś! — ryczał ocierając oczy.

— Ciekawe, czy byś się tak samo śmiał, gdyby to ciebie spotkało.

— Jeszcze głośniej, proszę ciebie, w takich sytuacjach tylko poczucie humoru może nas uratować.

Po obiedzie przyszedł do nas pan Brown. Był bardzo zdenerwowany. Jego córka, Nancy, przeżyła nieprzyjemną przygodę. Okazało się, że gdy wracała wczoraj do domu od koleżanki, jakiś mężczyzna wyrwał jej torebkę z ręki, popchnął ją mocno, tak że upadła i skręciła sobie nogę. Usiłowała wezwać pomocy, ale pora była późna, ulica pusta i zanim ktokolwiek się zjawił, złodziej przepadł bez śladu.

Zapytałem, czy zawiadomił policję, i nie zdziwiłem się specjalnie, gdy powiedział, że dzwonił do nich, lecz nie potrafili mu pomóc. Nic nowego. Podobne napady zdarzają się codziennie, a schwytanie sprawcy nie jest rzeczą prostą. Obiecałem, że wpadnę do niego wieczorem obejrzeć nogę Nancy.

* * *

Zbliżały się urodziny Patricka. Już od tygodnia zastanawiałem się nad prezentem. Kompletnie nic nie przychodziło mi do głowy. W zeszłym roku dostał ode mnie całego Szekspira, dwa lata temu Conrada, więc teraz musiałem zdobyć się na bardziej oryginalny pomysł.

Przez tydzień jeździłem po mieście w poszukiwaniu prezentu, ale moje codzienne wyprawy nie dały żadnego efektu. Zdesperowany, wstąpiłem do najbliższej księgarni i kupiłem Dzieła wszystkie Agathy Christie.

Gdy wróciłem do domu, Patrick czekał na mnie w kuchni.

— Proszę ciebie, Jonathan, przygotowałem wspaniałe danie. Chciałem wypróbować przed przyjęciem. A ty będziesz, panie, pierwszym degustatorem.

Podsunął mi talerz. Nieufnie wziąłem widelec i spróbowałem.

— Znakomite. Co to jest, Patrick? — zapytałem ciekawie, bo istotnie potrawa bardzo mi smakowała.

— Jak mawiają Włosi, rozumiesz, frutti di mare. Takie żyjątka. Do tego sos, przyprawy i obowiązkowo czerwone wino — powiedział dumnie.

— Zaraz, zaraz, Patrick. Czy ty powiedziałeś „przed przyjęciem”? Przed jakim przyjęciem? — szukałem potwierdzenia moich domysłów.

— Przyjęciem urodzinowym na moją cześć, proszę ciebie, rozumiesz. Już wszystko zaplanowałem.

— Kogo chcesz zaprosić? — zapytałem ciekawie.

— Przede wszystkim ciebie, tego twojego profesora...

— Richardsa? — zdziwiłem się.