Pocałunek miłości - ebook

1

Musi uciekać. Nie może umrzeć tutaj, samotnie, w tej śmierdzącej, mrocznej norze. Może i zasłużyła sobie na taką śmierć, ale chciała z nią walczyć, póki jej tylko starczy sił. Już niemal zdołała oswobodzić ręce, obluzowując sznur krępujący przeguby. Porywacze nie związali go zbyt mocno, ale był to jedyny błąd, jaki popełnili.

Lila nie wiedziała, od jak dawna siedzi w tej piwnicy, zatęchłej i zimnej, ale doskonale pamiętała chwilę, w której jej życie uległo najzupełniejszej zmianie. Powóz pędził przez ciemne ulice Londynu, a znajomy tętent końskich kopyt brzmiał w jej uszach niemal jak muzyka. Naciągnęła mocniej płaszcz na obnażone ramiona, a stopy w pantofelkach do tańca wsparła na ciepłej cegle.

Pragnęła tylko jednego: żeby móc położyć się na swoim wygodnym łóżku i napić herbaty. Nie przejęła się tym, że zbyt wcześnie opuściła zaręczynowy bal kuzynki Rose, co rankiem narazi ją na ojcowski gniew. „Oby ta Rose wyszła w końcu za mąż”, pomyślała z niechęcią, gdy nagle usłyszała, że stangret John krzyknął, a powóz zwolnił.

Rozchyliła firanki, usiłując zobaczyć, co się stało, ale dostrzegła jedynie kłęby londyńskiej mgły i majaczące wśród niej niewyraźnie sylwetki forysiów, którzy zbliżyli się do drzwiczek powozu, by ją chronić. Westchnęła ze zniecierpliwieniem.

– Co się stało?… – zdołała tylko powiedzieć, słysząc odgłos potężnego ciosu i nieznany jej męski głos. Powóz zakołysał się raptownie, konie zaczęły tańczyć w miejscu ze strachu.

Czekała na uspokajające słowa Johna, ale usłyszała jedynie zduszony krzyk i trzask, podobny do wystrzału z ojcowskiej strzelby.

Serce załomotało jej z przerażenia; zamknęła jedną z zasuwek u drzwiczek i sięgała już do drugiej, gdy wysoki chudzielec otworzył je jednym szarpnięciem.

– Jak się masz, Lillian-Anne? – spytał.

Tego, co nastąpiło potem, nie zapamiętała dokładnie. Wywleczono ją z powozu, narzucono kaptur na głowę, a później ciągnięto gdzieś ze związanymi rękami. Lila była tak przerażona tym wszystkim, że nawet nie krzyczała. Potem ktoś uniósł ją i rzucił w jakieś męskie ramiona. Niesiono ją niezbyt długo, niebawem usłyszała skrzypnięcie otwieranych drzwi i echo kroków na deskach podłogi. Później otwarły się inne drzwi, następnie jeszcze jedne, aż wreszcie porywacz zniósł ją po schodach i cisnął na ziemię.

Krzyknęła i usiłowała się podnieść, ale natrafiła jedynie na parę twardych buciorów. Czyjś głos, przypominający ten, którym ją wcześniej powitano, syknął jej prosto w ucho:

– Zamknij pysk! Cicho bądź, bo inaczej wepchnę ci moje gacie do gęby. Słyszysz, księżno?

Kiwnęła głową i zamilkła. Skuliła się, żeby wyglądać na jak najmniejszą, i czekała – chyba przez całą wieczność – na to, co miało potem nastąpić. Czy ją obrabują? Zgwałcą?

Wcale nie była księżną, lecz córką księżnej. Błysnęła jej nagle myśl, że ci ludzie chcieli być może porwać jej macochę, księżnę Lennox. Ale zwrócili się przecież do niej po imieniu. Nazwali ją lady Lillian-Anne. Wiedzieli więc, kim była. Zaplanowali jej porwanie i wszystko, co po nim nastąpiło.

Lila drżała, cała trzęsła się ze strachu i z zimna. Wreszcie mężczyzna sobie poszedł, a za nim pozostali, na jego rozkaz. Słyszała szurgot ich butów na schodach i huk za­trzaski­wanych drzwi.

Siedziała na twardej ziemi, drobne kamyczki uwierały ją przez jedwabną suknię i płaszcz na futrze. Wzdrygała się ze strachu przy każdym skrzypnięciu, bo nawet najsłabszy dźwięk mógł oznaczać powrót jej prześladowców. Stopniowo przywykła do tych szmerów, ale nie do smrodu. Nie potrafiła go znieść. Coś musiało tam stracić życie – może nawet wiele jakichś istot – a skoro miała kaptur na głowie, mogła sobie jedynie wyobrażać, o jakie stworzenia chodziło. Może za dławiący ją odór odpowiadały zdechłe szczury? Kiedy zaczęła sobie wyobrażać ludzkie zwłoki, przygryzła mocno wargę, żeby powstrzymać narastającą panikę.

Dziwne, że w samym środku Londynu było zupełnie cicho. Za to jej zęby głośno szczękały.

Wreszcie przestały szczękać – po tak wielu godzinach, że nie umiała ich zliczyć. Była zanadto zdrętwiała, by nadal odczuwać zimno. Obchodził ją wyłącznie sznur na przegubach. Długo usiłowała go rozluźnić, aż wreszcie udało się jej uwolnić z więzów jedną dłoń. Ponownie przygryzła wargę, bo sznur wrzynał się boleśnie w jej skórę. Rękawiczki, które z wysiłkiem zsunęła, mogły ją wprawdzie chronić, ale były jeszcze jedną rzeczą oddzielającą ją od wolności.

Skrzywiła się z bólu, gdy zdołała oswobodzić przeguby, lecz jednocześnie odetchnęła z ulgą i przycisnęła dłonie do piersi. W jej ramionach pulsował ból, ale to, że mogła je teraz szeroko rozłożyć, było prawdziwym błogosławieństwem. Odszukała po omacku otwór kaptura i szybko ściągnęła go z głowy. Ciemność zastąpiła całkowitą czerń. Jeśli z tej piwnicy prowadziło jakieś wyjście, nie była w stanie go dostrzec. Modliła się w duchu, żeby ciemność nadal trwała, póki ranek nie ukaże jej drogi ucieczki.

A nie stertę rozkładających się ciał.

Musiała znaleźć wyjście. Ojciec chyba już wiedział, że ją porwano. Pewnie się strasznie martwi. Czy porywacze wysłali list z żądaniem okupu? Czy właśnie dla łupu ją porwano? Colin przekona księcia, żeby zapłacić. Colin i Lila bardzo zbliżyli się do siebie po śmierci matki. Colin nie dopuści, żeby ojciec zignorował list z żądaniem okupu.

Jeśli taki list rzeczywiście nadejdzie.

A może kryła się za tym wszystkim księżna Lennox? Macocha wprawdzie nie znosiła Lili, ale nawet ona nie zniżyłaby się do czegoś takiego, jak wynajęcie zbirów i porwanie pasierbicy.

Lady Selinę byłoby na to stać. Nienawidziły się z Lilą od pierwszego sezonu, kiedy lord Hugh poprosił Lilę do tańca wcześniej niż Selinę.

Jednak Selina była już zamężna i z pewnością miała zbyt wiele do roboty, żeby planować atak na Lilę. Za to Made­leine Stratham, przyjaciółka kuzynki Rose, nie była niczym zajęta i w dodatku celowo nadepnęła Lili na rąbek sukni dzisiejszego wieczoru, po czym syknęła:

– Miej się na baczności!

Czy to było ostrzeżenie?

Lila poczuła zawrót głowy. Gdyby spróbowała policzyć nieprzyjazne jej osoby, trwałoby to bardzo długo. A kto wie, co porywacze z nią zrobią, kiedy wrócą? Przycisnęła ręce do zimnej i brudnej ziemi, a potem zaczęła macać wokół siebie, szukając rękawiczek. Naciągnęła je ponownie na dłonie, żeby je ogrzać i ochronić, a potem zaczęła ostrożnie posuwać się przed siebie z wyciągniętymi rękami. Kolana się pod nią uginały.

– Żeby tylko nie było żadnych trupów. Żeby nie było trupów – szeptała do siebie.

Piwnica, co okazało się prawdziwym błogosławieństwem, była pusta. Lila natrafiła na ścianę i doszła wzdłuż niej do stóp schodów. Odnalazła pierwszy stopień, wodząc dłońmi po szorstkim drewnie. Schody nie miały poręczy, uniosła więc ostrożnie suknię i powoli, po cichu zaczęła wspinać się po nich na górę.

Nie słyszała niczego prócz odległych odgłosów muzyki dolatujących gdzieś z daleka. Może w pobliżu była jakaś tawerna lub pijalnia ginu. Nie miała pewności, czy po drugiej stronie drzwi ktoś ich nie pilnuje, mimo to nacisnęła klamkę. Klamka poruszyła się, lecz drzwi nawet nie drgnęły, kiedy je pchnęła.

Pewnie był w nich jakiś zamek.

Odczekała chwilę, nasłuchując, czy coś się nie rusza, świadcząc o tym, że jej próba ucieczki została zauważona. Kiedy niczego nie usłyszała, pchnęła po raz drugi drzwi, tym razem mocniej. Drewno było liche i stare. Jeden solidny ruch – i da sobie radę z zamkiem.

Nabrała energicznie tchu i szybko zmówiła modlitwę. Rzadko się modliła – przez wiele lat była zapatrzona wyłącznie w siebie. Cofnęła się, żeby nie uderzyć w deski za mocno, bo spadłaby wówczas ze schodów, a potem pchnęła drzwi ramieniem.

Gwałtowny ból przeszył jej szyję i plecy. Drzwi ustąpiły, ale Lila zachwiała się i przewróciła, nie mając się o co oprzeć. Chciała namacać coś, co złagodziłoby skutki upadku, ale nie natrafiła na nic takiego, zaplątała się natomiast we własną suknię i padła na kolana. Zaszlochała z cicha.

Stojąc na czworakach, uniosła głowę i spojrzała w ciemność. Nie wiedziała, czy jest w opuszczonym domu, czy też w zamieszkanym budynku. Nie było tu okien, nie mogła się więc zorientować, jaka to pora dnia. Niczego nie słyszała prócz odgłosów z sąsiedniej ulicy, chyba niezbyt uczęszczanej. Stłumione dźwięki dobiegały z dala. Najwyraźniej była tu sama.

Podniosła się i poszła przed siebie, natykając się na różne przedmioty – stoczoną przez robactwo deskę, szczątki zastawy stołowej, stertę ubrań lub może koców. Wreszcie skręciła za róg i wtedy dojrzała szarość świtu przez zabrudzone okno. Opuściła bal koło północy, a więc teraz musiało być koło piątej.

Szła ostrożnie naprzód, chcąc sprawdzić, co się znajduje poza miejscem jej uwięzienia. Im bardziej zbliżała się do okna, tym lepiej słyszała jakieś głosy. Wreszcie stanęła przy samym oknie i spróbowała przez nie wyjrzeć. Szkło, jeśli w ogóle zasługiwało na taką nazwę, dawno stłuczono albo wyjęto, a światło zimnego poranka wpadało do środka. Za oknem nie było ulicy, jak przedtem sądziła, tylko małe podwórko lub skwer, choć trudno byłoby w ten sposób nazwać niewielką, pełną śmieci przestrzeń.

Z tej strony domu nie słyszała wcale muzyki, ale poznała źródło głosów. Na podwórku stało czterech mężczyzn i mówiło coś do siebie po cichu. Jeden z nich, stojący przodem do niej, miał na sobie długi płaszcz i bobrową czapkę. Był korpulentny, znacznie grubszy od pozostałych; tamci byli niscy, cherlawi i ubrani zbyt lekko jak na tę zimną noc.

Poza jednym.

Był nim jej porywacz, a gdy to sobie uświadomiła, cofnęła się w mrok.

Mężczyźni nadal rozmawiali, wyjrzała więc przez okno ponownie. Porywacz nosił zniszczony, kusy surdut i żywo gestykulował. Niewątpliwie był przywódcą tych obwiesiów i Lila zrozumiała, że kłócił się o coś z zamożniejszym dżentelmenem.

Serce jej załomotało, a w uszach przestało dzwonić na tyle, by mogła dosłyszeć strzępy tej kłótni.

– Nie zrobiłeś tego, co należy.

– Wolnego! Za kogo ty się masz?

To mówił zamożny dżentelmen, a jego akcent świadczył, że był człowiekiem wykształconym.

Jak na dany sygnał, czego nie dojrzałaby, gdyby nie patrzyła na to z daleka, obwiesie otoczyli dżentelmena kołem. Przywódca nadal stał naprzeciw niego, a dżentelmen najwyraźniej nie zdawał sobie sprawy, że znalazł się w niebezpieczeństwie.

– Chcesz wiedzieć, za kogo ja się mam? – spytał przywódca. – Zaraz się o tym przekonasz!

Zaparło jej dech, gdy ujrzała w mdłym świetle świtu błysk ostrza. O mało nie krzyknęła, gdy dwóch obdartusów schwyciło dżentelmena i przytrzymało go mocno. Wszystko rozegrało się tak błyskawicznie, że nie zdążyła nawet odwrócić wzroku. Nóż błysnął, a na szyi dżentelmena pojawiła się czerwona rana. Mężczyzna osunął się na ziemię. Wokół niego rosła szybko kałuża krwi.

„Nie żyje, nie żyje, nie żyje” – rozbrzmiewało bez przerwy w jej głowie.

– Zabierzcie go – polecił herszt swoim kompanom, wskazując obojętnie na zwłoki.

Czy ona będzie następna? Czy jej także przyłoży nóż do gardła, a potem rozpłata ją jak rybę? Zatkała usta zaciśniętą w pięść dłonią, patrząc na porywacza ze zgrozą.

A wtedy on się obejrzał i ją zobaczył.

Spojrzenia ich się spotkały. Porywacz kiwnął głową i poszedł ku niej.

– Pożałujesz, że to widziałaś!

Lila cofnęła się szybko, pełna przerażenia, ale było już za późno.

– Sir…

Ktoś szarpał go za ramię. Brook otworzył oczy. Szybko oprzytomniał. Sprężone mięśnie gotowe były do działania.

– Sir…

– O co chodzi?

Siadł, przejechał po twarzy rękami i spojrzał na Hunta. Ten służący, sekretarz oraz detektyw w jednej osobie był prawdziwym człowiekiem do wszystkiego. Brook nie mógł się bez niego obejść.

– Przyszedł lokaj z Derring House. Ma pan gościa.

Brook przetrawiał tę informację, podczas gdy kobieta na łóżku mruknęła coś i przewróciła się na drugi bok, nakrywając głowę poduszką. Hunt nie spuszczał wzroku z twarzy Brooka. Żółte światło świecy trzymanej przez służącego zabłysło na jego gładko wygolonym podbródku, ukazując niebieskie oczy i ostre rysy. Brook nie miał pojęcia, w jaki sposób Hunt mógł wyglądać tak przytomnie o tej porze.

– Która godzina? – spytał.

– Wpół do czwartej, sir.

Brook znieruchomiał, mimo że postawił już gołą stopę na podłodze.

– Rano?

– Tak, sir.

– Kto, u diabła, chce ze mną mówić o czwartej rano? Powiedz mu, żeby przyszedł do mojego biura o przyzwoitej porze.

– Już mu to powiedziałem, sir.

Brook czekał. Hunt nie był głupcem.

– No i co? – Brook spojrzał tęsknie na smukłe ciało Arabelli, nagiej pod kołdrą.

– Lokaj twierdzi, że chce z panem mówić książę Lennox.

Brook, słysząc słowo „książę”, wstał, ale przy nazwisku znieruchomiał.

– Lennox?

Hunt przytaknął. Jego mina wyrażała ubolewanie.

– Czego on, u diabła, chce?

– Lokaj tego nie zdradził, sir. – Hunt podał Brookowi szlafrok. Brook nałożył go, a potem zrobił użytek z nocnika za parawanem.

Kiedy Hunt w milczeniu go ubierał, przez głowę Brooka przemknęło tysiące możliwych przyczyn. Może księcia obrabowano? Może ktoś napadł na jego drugą żonę? Może otruto jego rasowego konia, który zdobył wiele nagród?

Nie ośmielił się pomyśleć o niej. Nie pozwolił, by ścisnęło go boleśnie w dołku, gdy w jego wyobraźni pojawił się obraz lady Lili.

Nie myślał o niej przez całe lata, i nie bez powodu.

– Chodźmy – powiedział, wymachując zmiętym halsztukiem. Korzystał z tego mieszkania tylko od czasu do czasu, gdy pragnął znaleźć się z dala od matki i całej reszty rodziny z Derring House. Trzymał w nim tylko nieliczne, najbardziej mu potrzebne rzeczy osobiste. Hunt z pewnością mógł mu znaleźć czysty i wykrochmalony halsztuk, ale Brook nie dbał o to. Jakaś przekorna cząstka jego umysłu pragnęła, żeby przywitał się z księciem bez tej części bielizny.

Już stojąc u drzwi, obejrzał się i spojrzał ze zniecierpliwieniem na Hunta, a ten chrząknął, wskazując na łóżko. Brook zapomniał o Arabelli.

Grała wczoraj w teatrze aż do późna, zabrał ją więc na kolację tutaj. Zbudzi się na dobre dopiero za kilka godzin. Brook rozejrzał się, szukając pióra i papieru. Nie znalazł ani jednego, ani drugiego. Miał już pójść do saloniku i stoją­cego tam biurka, ale Hunt wytrzasnął nie wiadomo skąd jakiś świstek, pióro i kałamarz.

Brook spojrzał na niego przeciągle.

– Co jeszcze kryjesz w zanadrzu?

– Och, to i owo, sir.

– Hm… – Brook skreślił krótki liścik do Arabelli, położył go na poduszce, na której sam spał ledwie kwadrans wcześniej, i w ślad za Huntem wyszedł z mieszkania.

Dwadzieścia minut później stał w salonie swojej matki. Crawford, jej kamerdyner, podał mu herbatę, całkiem jakby to była zupełnie zwykła pora, a nie wpół do piątej tego przeklętego ranka.

– Gdzie moja matka? – spytał go, nie biorąc od niego herbaty. Nie uszło jego uwagi, że Lennox siedzi sztywno, jakby kij połknął, a jego plecy ściśle przylegają do oparcia krzesła. Balansował na kolanie nietkniętą filiżanką herbaty.

– Wróciła do łóżka, sir – wyjaśnił Crawford. – Czy mam powiadomić Edwardsa, w razie gdyby zażądał pan obecności jaśnie pani?

– W porządku, Crawford. Zostaw nas i odejdź.

Kiedy kamerdyner zamknął za sobą drzwi, obydwaj z księciem zostali sami. Brook podszedł do kominka i wsparł się niedbale ramieniem o jego gzyms. Przy tym ruchu koszula, rozpięta pod szyją, rozchyliła się lekko. Nie uczesał się, a chociaż nosił krótkie włosy, miał nadzieję, że wyglądają na rozwichrzone.

– Co za niespodzianka – rzucił. – Czemu mogę zawdzięczać pańskie odwiedziny w naszym skromnym domu?

Książę milczał, nie odrywając wzroku od filiżanki. Najwyraźniej był czymś niezwykle przejęty. Brookowi niemal zrobiło się go żal.

Niemal.

Wreszcie książę spojrzał na niego. Oczy miał przekrwione, minę na wpół przytomną. Ciemne włosy, przyprószone już siwizną, które zawsze zaczesywał do tyłu, teraz opadały mu w nieładzie na czoło.

– Sam nie wiem, do kogo mógłbym się zwrócić. Pojmuję, że mnie pan nienawidzi…

– Nienawiść to zbyt mocne słowo. Łączy się ono wyraźnie z jakimś uczuciem, a pan nie wzbudza we mnie żadnego, książę. Nie dbam nawet, czy jest pan żywy, czy martwy.

Filiżanka zadrżała, a herbata wylała się na spodek, gdy Lennox odstawił ją gwałtownym ruchem na stół.

– Tu nie chodzi o mnie. – Wstał i wyprostował się; niemal dorównywał Brookowi wzrostem. – Przyszedłem tutaj, bo sądziłem, że zdoła pan zapomnieć o przeszłości, a także dlatego, że – jak słyszałem – jest pan najlepszy.

– Najlepszy?

– Odnalazł pan zaginionego syna Flynna i córkę markiza Lyndona. Jeśli nie chce pan zrobić tego dla mnie, niech pan to zrobi dla Lili.

– A cóż ona ma z tym wspólnego?

– Porwano ją dziś nad ranem. Mój stangret i jeden z forysiów nie żyją. Drugi foryś walczy o życie.

Zapanowała głucha cisza. Wszystkie odgłosy – trzask ognia za nim, tętent koni ciągnących wozy na targ, tykanie szafkowego zegara w korytarzu – jakby zamarły.

Lilę porwano. Mogła być ranna, zgwałcona, martwa. Nie widział jej przez siedem lat, a jednak świadomość, że mog­ło ją spotkać coś złego, wstrząsnęła nim do głębi. Brook z trudem pohamował lęk i zacisnął w pięść rękę za plecami. Musi być spokojny, rozumny, precyzyjny.

– Proszę o szczegóły.

Po raz pierwszy tej nocy żałośnie opuszczone ramiona księcia wyprostowały się.

– A więc chce mi pan pomóc?

– Znajdę ją. Gdzie ten foryś, który przeżył?

– W moim domu. Zawiozę pana do niego.

– Po drodze opowie mi pan o wszystkim, co się zdarzyło, swoimi słowami. – Brook ruszył do drzwi, ale książę powstrzymał go, kładąc mu dłoń na ramieniu.

– Nie potrafię wprost wyrazić, jak bardzo jestem panu wdzięczny. Zapłacę, ile tylko pan zażąda.

Brook prychnął z pogardą:

– Nie ma pan nic, czego bym pragnął.

Godzinę po wschodzie słońca Brook stał tam, gdzie napadnięto na czterokonny zaprzęg, ledwie o kilka ulic od Seven Dials. Złodzieje i inni przestępcy nie tracili czasu. Ogołocili powóz z wszelkich ozdób. Wyrwano nawet drzwiczki z książęcym herbem. Po koniach nie zostało ani śladu. Ranny foryś zdołał wsiąść na jednego z nich i dotrzeć na nim do Lennox House, ale pozostałe trzy albo uciekły, albo je skradziono.

Nadszedł koroner, aby obejrzeć ciała, a kilku konstabli stało w pobliżu, patrząc, jak Brook obchodzi dookoła resztki tego, co pozostało ze świetnego zaprzęgu. Atak zaplanowano i dokonano go sprawnie. To, że doszło do niego właśnie w tym miejscu, wskazywało wyraźnie na jakąś szajkę z Seven Dials jako winnych. Okoliczni rabusie mieli sporo odwagi, ale nie słynęli raczej z porywania dorosłych kobiet w chronionych pojazdach.

Czy chcieli akurat porwać tę kobietę? W końcu mieli ich niemało w zasięgu ręki. Motywem musiały być pieniądze. Dlaczego więc nie nadszedł list z żądaniem okupu?

– Zimno jak w psiarni, jeszcze sobie odmrożę klejnoty! – sarknął jakiś mężczyzna, podchodząc do powozu. Schował dłonie pod płaszcz, a kapelusz wciśnięty głęboko na oczy zakrywał bliznę na jego skroni.

– Cześć, Dorrington – powiedział Brook i powitał go ukłonem. – Co, wymiękłeś?

– Powtórz to jeszcze raz, a przekonasz się, jak wymiękłem, kiedy dostaniesz kułakiem prosto w zęby.

Brook uśmiechnął się. Dorrington, także detektyw, pracował już z nim dwa lata temu i nie zmienił się ani trochę. Nadal potrafił się bezczelnie odciąć, ale znał tę okolicę lepiej niż ktokolwiek inny, o kim Brook mógłby pomyśleć, może dlatego, że sam niegdyś tu żył, tyle że pod innym nazwiskiem.

– Hunt podał ci szczegóły?

Dorrington skinął głową, a potem schylił się, żeby spojrzeć na zakrwawioną ziemię.

– Córka księcia wracała z balu ze stangretem i dwoma forysiami. Powóz zatrzymano, porwano ją, dwóch mężczyzn zastrzelono, jednego kilkakrotnie ugodzono nożem. – Dorrington spojrzał na Brooka. – Gadałeś z tym, co przeżył?

– Nie na wiele się przydał. Powiedział, że napastników było czterech, ale nie potrafił opisać żadnego z nich dokładniej. Dwaj mieli pistolety. Dwaj następni noże, no i dźgnęli go nimi. Kobietę wyciągnięto z powozu i zawleczono, o tam. – Brook wskazał na Seven Dials, gdzie kłębiła się żółtawa mgła. – Foryś znajdował się po tamtej stronie powozu i obficie krwawił. Mówił, że nie przebiegli z nią koło niego.

– A więc to tylko jego krew?

Dorrington przeszedł na drugą stronę powozu, nie czekając na kolejne pytanie. Kiedy nie pokazywał się przez dłuższą chwilę, Brook dołączył do niego. Dorrington spoglądał ku Seven Dials, zanurzonym teraz we mgle.

– Wątpię, żeby można ją znaleźć, jeśli była niesiona tędy. Nikt nie będzie chciał puścić pary z gęby, a tam jest z tysiąc miejsc, gdzie można ją ukryć albo pozbyć się ciała. Nie zdołamy jej wyśledzić, chyba że…

– …wiemy, kto ją porwał. – Brook wsunął zgrabiałe dłonie do kieszeni. Twarz go piekła od mrozu, ale nie zwracał na to uwagi. – Jeśli oni byli z Seven Dials, to najpewniej twoi dawni kamraci są najbardziej podejrzani. Działają w Covent Garden, a Beezle jest wystarczająco ambitny, żeby zaryzykować podobny wyczyn.

Dorrington wcisnął głowę w ramiona, nieświadomie usiłując ukryć swoje rysy.

– Już to kiedyś zrobił.

– Nie mamy dowodu.

– Gość, którego Beezle wtedy capnął, opisał go tak dokładnie, jakby to był jego własny kutas. Nie trzeba mi lepszego dowodu.

Brook nie spierał się z nim. Równie dobrze jak Dorrington pamiętał tę sprawę sprzed roku. Syn wicehrabiego pewnej nocy zaginął gdzieś wśród miejskich ruder, kiedy przyjaciele stracili go z oczu. Rodzice nie przejęli się tym zanadto. Ojciec sądził, że synalek zaszył się w jakimś burdelu, żeby sobie należycie dogodzić. Ale kiedy nadszedł list z żądaniem okupu, zwrócili się do Brooka.

Niestety, zapłacili okup, a chłopiec wrócił do domu – nic mu się właściwie nie stało prócz paru siniaków i zadrapań – no i Brook niewiele już mógł zdziałać. Przepytał razem z Dorringtonem porwanego, ale młodzieńca związano i narzucono mu kaptur na głowę, nie widział więc nic – prócz twarzy człowieka, który go porwał.

Opis wysokiego, szczupłego bruneta z zakrzywionym nosem w niczym nie przypominał dokładnej charakterystyki, na którą powoływał się Dorrington.

– Jeśli jednak zrobił to Beezle, gdzie jest list z żądaniem okupu?

– Właśnie o to pytam.

– Poczekajmy, póki nie nadejdzie.

Brook pokręcił głową.

– Nie. Zacznijmy zaraz poszukiwania.

– Jeśli to Beezle, ja rezygnuję. Rozpozna mnie. Wie, jak amen w pacierzu, że nazywałem się – tu zniżył głos – Gideon Harrow. Pomyśl tylko o Susannie.

– Zaryzykowaliśmy wtedy i nikt cię nie rozpoznał. – Czasami nawet sam Brook nie potrafił rozpoznać w Dorringtonie niegdysiejszego złodzieja, i to nie tylko z powodu starannie ostrzyżonych włosów, odprasowanego ubioru i kilku jeszcze innych szczegółów wyglądu jego szczupłej postaci.

Dorrington utkwił w nim wzrok.

– Po co ryzykować? Kim jest ta cała córka Lennoxa? Czy ona coś dla ciebie znaczy?

– Kiedyś znaczyła.

– A teraz?

– A teraz potrzebuję kogoś, kto by mi pokazał wszystkie kryjówki Beezle’a. Ty się do tego nadajesz jak nikt inny.

Brook ruszył ku Seven Dials, mając nadzieję, że Dorrington pójdzie jego śladem.

– Chcesz chyba, żeby nas obu zaciukali? – zawołał za nim Dorrington.

– Masz dziś coś lepszego do roboty? – odkrzyknął w jego stronę Brook.

Dorrington z niechęcią burknął coś pod nosem, ale chwilę później dogonił Brooka i z przekleństwem pchnął go w mroczny zaułek.

A także prosto do piekła.2

Lila mogła słyszeć, jak mężczyźni rozmawiają ze sobą. Pewnie ją zabiją. Pewnie uznali, że zrobią to zaraz. Nie rozumiała, dlaczego nie zabili jej dotąd. Kiedy ten, co poderżnął gardło dżentelmenowi, złapał ją, pomyślała, że to już koniec.

Ale on, zamiast jej również poderżnąć gardło, zaciągnął ją z powrotem do ciemnej piwnicy i zostawił tam. Tym razem nie pofatygował się nawet, żeby związać jej ręce. Usłyszała jednak coś jakby przesuwanie czegoś ciężkiego tam, na górze. Zrozumiała, że jakiś duży przedmiot zablokował drzwi. Nigdy już nie zdoła stąd uciec.

Pewnie tak właśnie miało być od samego początku.

Dręczyło ją pragnienie. Może zostawili ją tu, żeby umarła z głodu i braku wody?

Nigdy nie sądziła, że przyjdzie jej skończyć w ten sposób. Nie chciała wprawdzie umierać tak jak matka, zwijając się z bólu i krztusząc odpluwaną krwią, ale matka przynajmniej umarła we własnym łóżku, w otoczeniu bliskich.

Lila nie miała ochoty umierać samotnie.

Nie wiedziała, ile już czasu upłynęło. Siedząc w ciemności, mogła się w tym zorientować wyłącznie po coraz większym głodzie. Głód nękał ją jednak tylko od czasu do czasu, pragnienie za to – bez przerwy. Nie spała, choć zdrzemnęła się raz czy drugi, ale gdy tylko się osuwała, drzemka mijała, bo Lila nie chciała leżeć na ziemi. Jeszcze nie teraz!

Wsparła głowę na kolanach, lecz szybko uniosła ją ponownie. Gdzie się podziały głosy? Czy ją tu zostawiono samą? Ostrożnie dźwignęła się na nogi i nadstawiła uszu. Wszędzie panowała cisza.

Nie, jednak nie wszędzie. Usłyszała skrzypnięcie jakichś desek, a potem odgłos świadczący o tym, że ktoś się potknął. Jakiś człowiek wciąż był na górze i poruszał się tam.

Przyszli po nią.

Lila wycofała się chyłkiem w najciemniejszy kąt piwnicy, ale zaraz, zaciskając kurczowo dłonie, podeszła ku schodom. Czy jest aż takim tchórzem, żeby kryć się po kątach? Nie zyska w ten sposób wiele na czasie.

Drzwi zachrobotały, a ona zacisnęła pogryzione i wyschnięte wargi. Nie będzie krzyczeć, płakać ani błagać o litość.

Drzwi uchyliły się i słabe światło przeniknęło ciemności. W jego blasku ujrzała męską postać. Zaraz poznała, że nie jest to żaden z prześladowców. Ten człowiek, solidniejszej budowy, nie był chudzielcem.

– Lady Lillian-Anne! – wyszeptał.

Lila miała gardło tak wyschnięte, że nie była w stanie zdobyć się na odpowiedź. Wychrypiała tylko coś niewyraźnie, a mężczyzna zszedł o jeden stopień niżej. Nie miał ze sobą lampy ani nawet świecy. Nie wiedziała, czy może mu zaufać, ale nie miała wielkiego wyboru.

– Taak! – zdołała w końcu wykrztusić. – Je… jestem tutaj!

– Zabierajmy się stąd.

Zawahała się. Mówił z niewiele lepszym akcentem niż jej porywacz. Skąd mogła wiedzieć, czy nie zamierzał zrobić z nią czegoś jeszcze gorszego?

– Związali cię? – spytał. – Czy możesz iść?

– Tak, ale…

Stęknął ze zniecierpliwieniem.

– Ech, wy dobrze urodzeni, zawsze coś wam nie pasuje – mruknął. – Jestem tu razem z Brookiem Derringiem. Przyszliśmy cię uratować.

– Brook Derring? – Od bardzo dawna o nim nie myślała.

– Zawraca teraz głowę kompanom Beezle’a, gadając o Banburym, ale oni zaraz tu wrócą, a wtedy nakryją nas oboje, jak się nie pospieszysz.

Gdyby jej mięśnie nie drętwiały przez wiele godzin, wbiegłaby pędem po schodach. Zdołała się jednak jakoś na nie wdrapać, a mężczyzna na górze schwycił ją za łokieć i wciągnął do pomieszczenia, które okazało się kuchnią. Potem puścił ją na chwilę i przesunął szafę, zasłaniając nią wejście do piwnicy.

Mrugnął do niej porozumiewawczo.

– W ten sposób zyskujemy na czasie.

Ponownie ujął Lilę za łokieć i poprowadził przez cały budynek, chyba dobrze znając drogę, a potem wydostał się razem z nią drzwiami wychodzącymi na wąską uliczkę. Tak wąską, że musiała przeciskać się przez nią bokiem, wśród przeraźliwego smrodu ludzkich i zwierzęcych odchodów. Usiłowała wstrzymać oddech, podążając za swoim przewodnikiem wzdłuż ściany. Uszli w ten sposób może ze dwadzieścia metrów, kiedy uchylił jakieś drzwi i zniknął za nimi. Chwilę później wysunął głowę.

– Idziesz czy nie?

Poszła za nim przez kręty labirynt zaułków i mrocznych domostw. Gęsta mgła zakrywała wszystko wokoło i Lila nie mogła zgadnąć, czy to dzień, czy noc. Cieszyła się jednak z tej mgły, bo przynajmniej ją zasłaniała. Wzdrygała się wciąż na każdy dźwięk, ze strachu, że zaraz ich złapią. Wreszcie jej przewodnik zatrzymał się pośrodku jednego z pasaży, wychodzącego na bardziej uczęszczaną ulicę. Mogła zobaczyć mężczyzn i kobiety zdążających ku jednemu z jej krańców, gdzie znikali potem we mgle.

– Zostań tutaj – powiedział do niej mężczyzna. Nie mogła dojrzeć jego twarzy, bo kapelusz miał nasunięty po same oczy.

– Nie! – jęknęła i schwyciła go za ramię. – Proszę nie odchodzić!

– Wrócę i przyprowadzę ze sobą Derringa.

– Czy nie można kogoś po niego posłać? Choćby którąś z tych kobiet? – spytała, wskazując na trzy ulicznice wsparte o ścianę alejki, które przyglądały się im ze zdziwieniem.

– Zadrzyj kieckę i rób, co należy! – zawołała jedna z nich. Wszystkie trzy zarechotały głośno.

– Wrócę niedługo. Stój tutaj, ale z nikim nie gadaj – powiedział na odchodnym mężczyzna, ale jeszcze zawrócił.

– A nawet na nikogo nie patrz! – dodał.

Lila skuliła się i przylgnęła plecami do ściany.

„Akurat! Wcale nie wróci. Po miałby to robić?” – przemknęło jej przez myśl.

Czy wrócił, czy nie, była jednak wolna! Mogła iść, gdzie chciała, mogła wezwać dorożkę i pojechać do domu. Nie miała wprawdzie pojęcia, gdzie się znalazła, ale z pewnością była nadal w Londynie. Nie mogła więc być daleko od domu.

Brook Derring. Sir Brook Derring. Nadano mu tytuł szlachecki już po okresie, gdy go znała. Król uszlachcił go za przysługi oddane Koronie. Lila nie wiedziała dokładnie, jakie to były przysługi, ale słyszała, że zasłynął z odnajdywania porwanych ludzi. Nie wychodziła teraz z domu tak często jak przedtem, kiedy go znała, ale słyszała o nim na wszystkich wytwornych zabawach i przyjęciach, na jakich bywała. Stał się niemal bohaterem narodowym. Odnalazł syna jakiegoś barona czy wicehrabiego. Znaleziono tego nieszczęśnika w palarni opium, gdzieś w Brighton. Może zresztą było to w Bath. A Derring odnajdywał także kobiety.

Pewnie z tego powodu znalazł się tutaj, bo tym razem porwano właśnie ją. Widocznie jej ojciec zwrócił się do niego z prośbą o pomoc. Lennox musiał schować dumę do kieszeni, udając się do Derringa po tym, jak go niegdyś haniebnie potraktował.

Po tym, jak obydwoje potraktowali go w naprawdę obrzydliwy sposób.

Wiedziała, że minęło dopiero kilka minut, ale wydały się jej one godzinami. Pewnie sir Brook zostawi ją tutaj. Czy będzie to jego zemsta? Ale gdyby pragnął zemsty, zostawiłby ją chyba w tej piwnicy.

A czemu ten drugi mężczyzna przyprowadził ją tu krętą drogą, jeśli nie po to, żeby ją w tym miejscu porzucić?

Miał zaraz wrócić.

Teraz, kiedy stała bez ruchu, znów zaczęło jej dokuczać zimno. Nękało ją też pragnienie. Usiłowała przełknąć ślinę, ale nie mogła, tak bardzo jej zaschło w ustach.

– Ty, będziesz tu stać całą noc? – zawołała ku niej jedna z ulicznic.

Wszystkie trzy znudziły się już zaczepianiem przechodzących mężczyzn i zwróciły całą uwagę na nią.

Lila nie odpowiadała. Przecież człowiek Derringa powiedział, żeby nie odzywała się do nikogo, więc nie będzie tego robić.

– Co z tobą? – spytała jedna z prostytutek, ubrana w wydekoltowaną czerwoną bluzkę. – Oniemiałaś czy co?

– Ona nie wie, co ma gadać! – parsknęła najmłodsza ze wszystkich trzech. Lila uznała, że dziewczyna jest niemal dzieckiem.

Pierwsza z ulicznic, niska i z przerzedzonymi już włosami, zbliżyła się do niej.

– To nasze miejsce! Won stąd!

Lila rozejrzała się z desperacją i szybko uskoczyła przed nacierającą na nią ladacznicą o skórze twardej jak rzemień. Odór ziejący z jej zepsutych zębów przyprawiał o mdłości. Kobieta nachyliła się ku niej, a tłuste, ciemne włosy otarły się o rękaw Lili.

– Powiedziałam, won stąd!

Lila pokręciła przecząco głową. Och, gdzież się podział człowiek Derringa?

– Ona chce tu zostać, Rosie – odezwała się piersiasta dziewczyna w czerwonej bluzce. – No, jak się przy tym upierasz, kochanieńka, to musisz zarobić na swoje miejsce!

Lila spojrzała na swoje pantofelki balowe, poczerniałe Bóg jeden wie od czego.

– Racja! – uznała najmłodsza. – Zapłacisz nam za to. Dawaj no ten twój cacany płaszczyk!

Lila skuliła się, ale daremnie, bo dwie z ulicznic i tak zdarły z niej płaszcz. Usiłowała się bronić, ale nie mogła poko­nać wszystkich trzech. Dostała od którejś w twarz, a potem jeszcze kuksańca prosto w żołądek.

Dziewczyna w czerwieni wyrwała jej z włosów grzebień, a niska ulicznica ściągnęła kolię z szyi. Lila zdusiła w sobie płacz, gdy poczuła odór jej brudnych włosów. Usiłowała się wyrwać.

– Weź to sobie, ale zostaw mnie w spokoju!

– O rany, słuchajcie no! – zawołała ta niska, która zdaniem Lili była prowodyrką. – Czy ona nie gada jak wytworna dama?

– Weź to, ale zostaw mnie w spokoju! – przedrzeźniała ją najmłodsza, zadzierając nosa i wypinając pierś. Przechadzała się dumnie tam i z powrotem, powiewając połami swojego nowego płaszcza. – Już ja wiem, jak jej utrzeć nosa! Nauczmy ją moresu, niech wie, kto tu rządzi!

Wszystkie trzy złapały ją za ręce, a choć wyrywała się, próbując się uwolnić, zyskały nad nią przewagę. Kopała je i wierzgała nogami, póki nie otrzymała ciosu wymierzonego prosto w jej i tak już obolałe usta. Ostry ból sprawił, że poddała się swoim prześladowczyniom, które chciały przepędzić ją z ulicy.

– Chłopaki, patrzajcie na nią! Zapłać starej Rosie pół korony, to będziesz tu mogła stać nawet i przez całą nockę!

– Nie! – jęknęła, ale zyskała tylko tyle, że któraś z dziwek rąbnęła ją łokciem w zęby.

– Chcesz jeszcze dostać? Spróbuj tylko, a wygarbujemy ci skórę!

– Puśćcie mnie! – Lila zdołała się w końcu wyrwać prześladowczyniom, ale zaplątana we własną suknię, padła na kolana. Spojrzała w górę – i ujrzała wyczyszczone do połysku czarne buty.

Mężczyzna wyciągnął do niej rękę. Ten drobny dowód życzliwości sprawił, że przestała się obawiać ulicznic i przyjęła dłoń, nim zdołała cokolwiek pomyśleć. Pomógł jej wstać, ale gdy spojrzała mu w twarz, zaparło jej dech.

To był Brook.

Poznała go mimo upływu lat. A on, jakby jej dotknięcie go sparzyło, wyrwał rękę, którą trzymała, i odepchnął Lilę od siebie. Lecz mężczyzna, który wyprowadził ją z piwnicy i stał teraz przy nim, podał jej dłoń i wyciągnął ją stamtąd.

– Ej, ty! Nie możesz jej tak zabierać, ona jest nasza! Musisz nam wpierw zapłacić!

Mężczyzna nie zatrzymał się, ale słyszała wyraźnie, jak Brook Derring woła:

– Co, chcesz, żebym ja ci płacił? A niby czemu miałbym to robić? Uważaj, bo cię każę wsadzić do Newgate albo skazać na zsyłkę za porwanie!

– Ech, dajże spokój, szefie! Myśmy się chciały tylko trochę zabawić.

– Zabawiaj się w swojej norze, z której wylazłaś!

Chwilę później znalazł się przy Lili.

– Skończyłem z tą wiedźmą.

Jego towarzysz puścił natychmiast Lilę, jakby chciał przekazać ją Brookowi.

– Dziękuję – szepnęła.

Brook spojrzał na nią w dziwny sposób i polecił jej iść naprzód.

– Nie zatrzymuj się, póki nie powiem, kiedy masz to zrobić.

– Jeśli Beezle’a jeszcze tu nie ma, to wkrótce się zjawi – zauważył ten drugi.

– To jeszcze jeden powód, żebyś dał stąd nogę. Ja się nią zajmę. Uciekaj, nim Beezle cię zobaczy.

– Nie musisz mi tego powtarzać.

Po tych słowach towarzysz Brooka zniknął we mgle.

– Dokąd każesz mi iść? – spytała Lila, bo Brook wciąż popychał ją przed sobą.

– Przestań gadać.

– Kiedyś byłeś uprzejmiejszy – powiedziała, gdy mijali grupkę mężczyzn grających w kości. Kilku z nich spojrzało na nich z zaciekawieniem. Lila, pozbawiona płaszcza, miała teraz na sobie tylko balową suknię z liliowego jedwabiu. Mimo że zmięta i poplamiona, wciąż jednak wyglądała zbyt wytwornie jak na tę okolicę.

– Dziwne, że mnie w ogóle pamiętasz.

– Skoro mną gardzisz, czemu mnie uratowałeś?

Spojrzał na nią w taki sposób, że zrozumiała wszystko, co powiedział. Zresztą nie trzeba jej było słów. Jego ciemnobrązowe oczy lśniły jak agat.

– Lubię zajmować się dobroczynnością.

Lila odwróciła wzrok. Wiedziała, co chciał przez to powiedzieć. Nie była lubiana w dobrym towarzystwie. Nikt by jej nie żałował, gdyby zniknęła. Nikt by się zbytnio nie martwił jej losem.

– Co, nie usłyszę ciętej odpowiedzi? – spytał Brook, machając ręką, żeby zwrócić uwagę stangreta siedzącego na koźle dorożki. – Gdzież się podziała twoja błyskotliwa wymowa, lady Lilo?

„Leży w grobie razem z moją matką”, pomyślała.

Zanim wsiadł za nią do dorożki, okrył ją własnym płaszczem. Dopiero gdy poczuła na sobie ciepłą wełnę, przesiąkniętą zapachem bergamoty i brandy, dotarło do niej, jak bardzo zmarzła. Pierwsze powiewy lodowatego wiatru rozpędziły wprawdzie mgłę, ale chłód przeniknął ją aż do kości. Płaszcz Derringa wciąż zachował coś z ciepła jego ciała. Był jak uścisk ramion.

Przeszedł ją dreszcz. Wtuliła nos w kołnierz okrycia.

Gdy Brook podał woźnicy adres, pomógł jej wsiąść do powozu, co wraz z jego płaszczem uświadomiło jej, że nadal potrafi być rycerski. Siadł naprzeciwko niej, zajmując wyjątkowo nieodpowiednią pozycję. Lila mogła jedynie patrzeć na swoją całkowicie zniszczoną suknię i pantofle oraz zastanawiać się, jak okropnie musi się teraz prezentować.

Nie dbała, co o tym myśli Brook. Nie dbała zresztą i o to, co pomyślą sobie inni.

Uciekła. Była wolna. Po raz pierwszy od kilku godzin dotarło do niej, że dzisiaj nie umrze. Powinna się była cieszyć, ale czuła tylko, że pulsują jej skronie i pieką oczy, bo jest głodna, a także niewyspana.

– Kiedy dojedziemy do pałacu twojego ojca, bez wątpienia od razu się tobą zajmą, pozwól więc, żebym najpierw zadał ci kilka pytań.

Lila spojrzała mu w oczy. Sądziła, że będą siedzieć w dorożce bez słowa.

– Która godzina? – spytała. Zaschło jej w ustach tak bardzo, że mówiła bardzo powoli.

– Wpół do trzeciej – odparł. – Po południu. Byłaś nieobecna przez całą noc i pół dnia.

Zdjął kapelusz. A choć resztki mgły wciąż sprawiały, iż cały świat wydawał się szary, uznał, że Lila może już zobaczyć jego twarz. Zawsze był przystojny, choć nie tak bardzo, jak jego brat – hrabia. Dane był elegancki i miał czarujący wygląd, który pasował do jego równie czarującej osobowości.

Brook był bardziej kanciasty, rysy miał ostrzejsze i surowsze, nos prosty, kości policzkowe wysoko osadzone, a złoto­brązowe rzęsy ocieniały oczy o barwie mahoniu. Kiedy ona go widziała po raz ostatni? Sześć lat temu? Nie, raczej siedem. Wtedy był jeszcze młodzieńcem, a nie mężczyzną, o miękkim zarysie policzków, pełnych wargach, ciepłym spojrzeniu. Teraz podbródek pokrywał mu złotobrązowy zarost, a usta mocno się zaciskały. Miał również dłuższe włosy, nieco rozwichrzone, jak u dandysów. Można by uznać tę fryzurę za trochę kobiecą, a tymczasem nie było w nim nic zniewieściałego. W jego włosach prze­błyski­wały jaśniejsze pasemka, niektóre całkiem płowe. Nie były modnie ułożone, co sprawiało, że wyglądał znacznie poważniej niż kiedyś.

Lila wolała jego wcześniejszy, chłopięcy wygląd. Brook jako dorosły mężczyzna miał w sobie coś nieprzenik­nionego.

Spojrzał jej w oczy i nie odwracał wzroku. Z jego spojrzenia nic nie można było wyczytać. Ciekawiło ją, czy wciąż uważa, że ona jest piękna.

Zbeształa w myśli samą siebie. Czy jest głupią smarkulą? Z włosami w brudnych strąkach wygląda zapewne nie lepiej niż te upadłe kobiety, domagające się, żeby im za nią zapłacono. Przymknęła oczy, chociaż ją piekło pod powiekami, i usiłowała nie myśleć dłużej o swoim upokorzeniu.

– Dorrington powiedział, że Beezle wtrącił cię do piwnicy w jednej ze swoich melin.

Otwarła oczy i przesunęła językiem po spierzchniętych, obrzmiałych wargach. Nigdy nie przypuszczała, że pragnienie może być aż taką męczarnią.

– Czy wiesz, czemu Beezle cię porwał?

Potrząsnęła przecząco głową.

– Czy to mógł być przypadkowy napad?

– Nie. Nie był wcale przypadkowy. Nie masz wody? Albo czegoś innego do picia? – Objęła dłonią szyję, usiłując pokonać wrażenie, że ma w gardle pełno piasku.

Brook stuknął w dach dorożki, każąc woźnicy stanąć. Dorożkarz otworzył okienko i zajrzał do wnętrza.

– Zatrzymaj się przy najbliższej tawernie, żeby przynieść tej damie chleba i rozcieńczonego wodą wina. Zapłacę ci podwójnie za fatygę.

– Chętnie, sir! – Dorożkarz zamknął okienko i jego pojazd zboczył z drogi.

– Dziękuję – powiedziała półgłosem. – Mój ojciec ci wszystko zwróci…

– Nie potrzebuję jego pieniędzy.

Lila była ciekawa, czy on chce ukarać jej ojca za to, co powiedział kilka lat temu: że Brook pragnie poślubić ją tylko dla posagu. Dorożka zwolniła. Usłyszała, że woźnica zsiada. Wino. Za chwilę napije się wina.

– Przecież musimy wynagrodzić cię w jakiś sposób.

Uśmiechnął się lekceważąco.

– Ależ jesteś uprzejma. Dobra z ciebie za aktorka.

Nie chciała się z nim spierać. Była zbyt zmęczona. A jednak nie mogła się oprzeć, żeby nie powiedzieć:

– Jestem ci naprawdę wdzięczna.

– Założę się, że mówisz to po raz pierwszy w życiu.

Drzwiczki otwarły się, ostre powietrze wpadło do środka, a dorożkarz podał Derringowi kubek z winem i chleb.

– Kubek muszę zwrócić.

Derring spojrzał na drzwiczki.

– Przepraszam na chwilę.

Podał jej kubek.

– Proszę pić powoli, milady.

Dłonie jej drżały, kiedy ujęła w nie drewniany kubek i uniosła go do spierzchniętych warg. Rozum jej mówił, żeby usłuchać rady Brooka, ale ciało wzięło górę. Wypiła chciwie wino, zakrztusiła się i już miała wręczyć kubek Derringowi, gdy nagle chwycił ją atak kaszlu.

Następną rzeczą, jaką dojrzała, było to, że Brook znalazł się tuż koło niej, a jego ciało wydało się jej jakby większe, niż pamiętała, solidne i ciepłe. Podsunął jej chustkę pod nos. Przyjęła ją. Znów była mu wdzięczna za uprzejmość. Ona, która nigdy nie ceniła uprzejmości, nie mogła się dziś nią nacieszyć.

Kiedy kaszel ustał, Derring przytknął jej kubek do warg, pozwalając tylko na jeden łyk; szybko cofnął kubek, żeby nie wypiła za wiele. Ciało Lili domagało się więcej płynu, ale zdołała jakoś przełknąć wino powoli i bez następnego ataku kaszlu.

Wciąż jeszcze nękało ją pragnienie, ale już nie tak przeraźliwe jak przedtem.

Derring podał jej teraz chleb i pouczył, żeby jadła po małym kawałeczku i powoli, potem zaś powrócił na swoje miejsce. Otworzył drzwiczki i Lila znów zadrżała pod wpływem zimnego powietrza. Nieszczęsny dorożkarz i jego koń musieli chyba zmarznąć na kość. Dorożkarz wziął od niej kubek i chwilę później powóz ruszył.

– Będzie tak, jak powiedziałem – oświadczył Derring, skupiając na sobie jej uwagę.

Znów przymknęła oczy i tym razem odniosła wrażenie, że ulatuje w powietrze. Wino było wprawdzie rozcieńczone, ale ona dawno nie jadła, co sprawiło, że alkohol uderzył jej do głowy. Wszystko wokół niej zawirowało.

– Nie chcę od ciebie niczego prócz odpowiedzi na pytania. Mówiłaś, że napad był ukartowany. Skąd to wiesz?

Lila przycisnęła dłonie do skroni.

– Bo… bo on zwrócił się do mnie po imieniu. – Spojrzała w ciemne oczy Derringa. – Powiedział: „Jak się masz, Lillian-Anne”, kiedy zajrzał do powozu.

– Kto cię z niego wyciągnął?

– Nie wiem, jak on się nazywa.

– Opisz go.

Żądanie padło szybko, wypowiedziane stanowczym tonem.

– To był mężczyzna. Miał kasztanowate włosy.

– Podobne do moich?

Spojrzała na nie. Były jasnobrązowe, z ładnymi jaśniejszymi pasemkami. Gdyby były nieco dłuższe, chętnie zanurzyłaby w nich dłonie.

– Nie, nie były równie ładne jak twoje.

– Co takiego?

Był wyraźnie zaskoczony i Lila dopiero wtedy zdała sobie sprawę, że wypowiedziała te słowa na głos. Zamknęła oczy, usiłując zebrać myśli.

– Chyba miały ciemniejszy odcień. On… on był wysoki.

– Mojego wzrostu czy wyższy?

Spojrzała na niego. Wcale nie wyglądał na wysokiego, kiedy siedział naprzeciwko niej. Przypomniała sobie jednak, co czuła, kiedy znalazł się tuż obok.

– Nie wiem. Wydał mi się wyjątkowo wysoki, ale może taki nie był.

Derring westchnął, a Lila zrozumiała, że nie dostarczyła mu pożytecznych wskazówek. Ale to, co zaszło w nocy, zaczynało się już zacierać w jej pamięci.

– Nie pamiętasz niczego innego? Czegoś, czym się wyróżniał?

– Nie, ale sądzę, że ty i tak wiesz, kto to był. Beezle, prawda?

– Owszem, podejrzewam właśnie jego, ale potrzebuję dowodów.

– Przepraszam. Może coś sobie przypomnę później. – Znów wtuliła nos w kołnierz płaszcza, wdychając jego woń i zamykając oczy.

– Chciałbym ci zadać jeszcze jedno pytanie.

Uniosła powieki.

– Przepraszam, że pytam o tak delikatną kwestię, ale czy Beezle – lub któryś z jego ludzi – wziął cię siłą?

Poczuła, że jej twarz płonie. Oczywiście, wiedziała, że mogło się tak stać. Cały czas się tego bała, ale mówić o tym…

Pokręciła głową na znak, że nie.

– Lilo, ja muszę znać prawdę. Czy powiesz o tym ojcu lub komuś innemu, to twoja sprawa. Ja będę milczał, ale muszę się o tym dowiedzieć.

Zaskoczyła ją stanowczość w jego głosie. Nie mogła zrozumieć, jaka to różnica. Człowiek, który ją wyciągnął z powo­zu, i tak zostałby powieszony za porwanie.

Czuła jednak, że Derring nie daruje, póki nie otrzyma jednoznacznej odpowiedzi.

– Nie zrobił tego – odparła. – Obawiałam się, że tak właśnie postąpi, kiedy złapał mnie przy oknie. Był wtedy wściekły i zaciągnął mnie znowu do piwnicy, ale nic więcej mi nie zrobił.

– Czy w tej piwnicy było okno? – spytał Derring.

Lila przycisnęła palce do powiek. Zapłakałaby, gdyby miała czym, ale brakło jej łez. Oczy były nadal suche.

– Nie. Zdołałam się jednak wymknąć z tego pomieszczenia. Przypuszczam, że to musiał być jakiś dom.

– Wymknęłaś się stamtąd? – Derring spojrzał na nią z niedowierzaniem.

Wyprostowała się na siedzeniu.

– A co, miałam tam siedzieć i czekać, aż jakiś szlachetny rycerz przybędzie mi z pomocą? Kiedy zapadła zupełna cisza, wspięłam się po kryjomu na schody i usiłowałam stamtąd wyjść. Znalazłam okno i zobaczyłam przez nie tych, którzy mnie porwali, a przynajmniej myślałam, że to oni. Stali na czymś w rodzaju podwórka i otaczali jakiegoś mężczyznę. Dżentelmena.

– Skąd wiesz, że to był dżentelmen?

Wyjaśniła, że domyśliła się tego po jego ubiorze i akcencie, ale kiedy doszła do momentu, gdy herszt porywaczy przyłożył temu człowiekowi nóż do gardła, nie zdołała wyrazić wszystkiego słowami.

Derring znowu siadł koło niej, ale tym razem w jego bliskości nie wyczuła niczego kojącego. Wcisnęła się w kąt dorożki i zasłoniła twarz dłońmi.

– Powiedz mi o tym wszystko. Wtedy łatwiej ci będzie to wytrzymać.

Nie chciała sobie tego przypominać.

– Ten porywacz wyjął nóż i chwycił dżentelmena za gardło. Nie wiem, jak on to zrobił, bo wszystko stało się strasznie szybko. Wykonał jeden jedyny ruch, a wtedy na gardle tego dżentelmena pojawiła się rana i zaczęła z niej płynąć krew…

Derring ujął jej dłoń i ścisnął ją mocno.

– To wystarczy. Nie musisz mówić nic więcej.

– Chcę wrócić do domu! – wyszeptała, nie odejmując dłoni od twarzy. Nie wypowiadała tych słów od czasu, kiedy ojciec ożenił się po raz drugi. – Chcę tylko być bezpieczna!

– Jesteś w domu.

Dopiero wtedy zdała sobie sprawę, że dorożka się zatrzymała. Jedno spojrzenie w okienko ukazało jej białą fasadę Lennox House.

– Ale nie jesteś bezpieczna.

Koniec wersji demonstracyjnej.