Polskie upiory - ebook

SPIRALA

Na­praw­dę chce­cie wie­dzieć?

Na­pi­szę wam wszyst­ko, ko­rzy­sta­jąc z tego, iż mam wła­dzę przy­naj­mniej w pra­wej ręce. Nie je­stem w sta­nie cho­dzić, mó­wić, więk­szość cia­ła zo­sta­ła spa­ra­li­żo­wa­na. Kula prze­szła przez rdzeń krę­go­wy, lecz je­dy­nie na­ru­szy­ła go, nie prze­rwa­ła. Uszko­dzi­ła tkan­ki, zry­wa­jąc po­łą­cze­nia ukła­du ner­wo­we­go, po­zmie­nia­ła neu­ro­ny spo­tka­ne po dro­dze w mia­zgę. Pra­wie uda­na pró­ba sa­mo­bój­cza. Prze­pro­wa­dzo­na pra­wi­dło­wo, wło­ży­łem lufę w usta, we­pchną­łem głę­bo­ko, nie przej­mu­jąc się smro­dem sma­ru i tym, że me­tal rani dzią­sła. Kil­ka mi­nut wcze­śniej wi­dzia­łem, jak w ten sam spo­sób ode­brał so­bie ży­cie Ma­rek. Nad­zwy­czaj­nie uda­na pró­ba sa­mo­bój­cza. Na­ci­snął spust, huk wstrzą­snął szy­ba­mi za­nie­dba­ne­go domu, na ta­pe­cie za moim przy­ja­cie­lem… moim by­łym przy­ja­cie­lem roz­kwitł bor­do­wy kwiat. Nie, ma­ka­brycz­ny znak nie przy­po­mi­nał kwia­tu. Krew, odłam­ki ko­ści i mó­zgu nie uło­ży­ły się w płat­ki, lecz w kształt, któ­ry przy­po­mi­nał mi spi­ra­lę. W jej cen­trum tkwił kil­ku­gra­mo­wy ka­wa­łek oło­wiu, któ­ry uwol­nił Mar­ka od prze­kleń­stwa. Albo od ko­niecz­no­ści prze­ka­za­nia prze­kleń­stwa ko­muś in­ne­mu.

Tak to się dla nie­go skoń­czy­ło; tak, jak dla nas wszyst­kich za­czę­ło – pro­stym, zna­nym wszyst­kim zna­kiem. Coś wręcz try­wial­ne­go, ko­ja­rzą­ce­go się z ba­nal­ny­mi przed­mio­ta­mi: sprę­ży­ną, wi­rem, musz­lą bez­krę­gow­ca, jest w isto­cie naj­strasz­niej­szym sym­bo­lem, kry­je się za nim wszyst­ko. Do­słow­nie WSZYST­KO. Jest bra­mą, jest klu­czem, jest wa­run­kiem sine qua non osią­gnię­cia wie­dzy ab­so­lut­nej. Nie do znie­sie­nia.

Dzwo­niąc do mnie, Ma­rek znał przy­szłość, mu­siał mieć świa­do­mość, że wy­bie­ra­jąc się do nie­go, we­zmę broń. Wie­dział, że przy­ja­dę. Wie­dział, co się zda­rzy albo się zda­rzyć może, ja­kie są praw­do­po­dob­ne dro­gi roz­wo­ju sy­tu­acji albo jaki jest jej je­dy­ny moż­li­wy fi­nał. Któ­ry z punk­tów na pła­skiej krzy­wej jest bli­żej cen­trum.

– Pa­weł… przy­jedź. Mu­sisz mi po­móc to skoń­czyć – nie­wy­raź­ny głos w słu­chaw­ce te­le­fo­nu. Obłęd i rany unie­moż­li­wia­ły Mar­ko­wi pra­wi­dło­we ar­ty­ku­ło­wa­nie słów.

– Nie.

– Znam spo­so­by, by cię zmu­sić.

– Znasz, to fakt, ale nie­ko­niecz­nie je­steś w sta­nie. Nie przy­ja­dę.

– Przy­je­dziesz, też chcesz to za­koń­czyć albo roz­po­cząć na nowo. Wca­le nie czu­jesz się do­brze. Praw­da?

Ma­rek wła­śnie tym skło­nił mnie do przy­jaz­du: obiet­ni­cą, że skoń­czy­my to ra­zem. Gdy już otwie­ra­łem sa­mo­chód, cof­ną­łem się i wsze­dłem z po­wro­tem do domu. Broń ukry­wa­łem w sej­fie, w któ­rym oprócz pi­sto­le­tu i amu­ni­cji nie cho­wa­łem ni­cze­go war­to­ścio­we­go. Za­bez­pie­czo­ne­go gloc­ka we­tkną­łem za pa­sek od spodni.

Dwie go­dzi­ny póź­niej za­par­ko­wa­łem przed brzyd­kim, pię­tro­wym bu­dyn­kiem w ma­łej wsi pod Kra­ko­wem. Ja wy­cho­wa­łem się dwie uli­ce da­lej, tkwi­łem w tej cho­ler­nej dziu­rze do roz­po­czę­cia stu­diów dzien­ni­kar­skich. Po­dob­nie jak Ma­rek, któ­ry po­wró­cił tu, gdy zo­stał wy­pi­sa­ny ze szpi­ta­la, a obłęd znisz­czył ja­kie­kol­wiek szan­se na nor­mal­ne funk­cjo­no­wa­nie. W jego domu ro­dzin­nym wów­czas miesz­ka­ła tyl­ko sio­stra. Wy­pro­wa­dzi­ła się, za­pła­ka­na, nie­sio­na hi­ste­rią oraz po­czu­ciem winy, po tym, jak brat po­wie­dział dziew­czy­nie, że zna szcze­gó­ły śmier­ci mat­ki. Opi­sał wszyst­ko do­kład­nie, spo­koj­nym i ci­chym gło­sem czło­wie­ka, któ­ry nie ma pre­ten­sji. Sta­rusz­ka cięż­ko cho­ro­wa­ła, leki ta­nie nie są, ani opie­ka pro­sta. Pew­ne­go wie­czo­ru Ma­rzen­ka po pro­stu nie po­da­ła wszyst­kich ta­ble­tek. Nikt tego do­kład­nie nie spraw­dzał, wszy­scy uzna­li zgon za na­tu­ral­ną śmierć po wie­lo­let­niej wal­ce o na­stęp­ny dzień ży­cia.

Oczy­wi­ście Ma­rek zro­bił to ce­lo­wo. Zda­wał so­bie spra­wę, że Ma­rze­na nie bę­dzie w sta­nie miesz­kać z kimś, kto ma świa­do­mość, jak bar­dzo pra­gnę­ła śmier­ci mat­ki. Chciał być sam i zo­stał tu sam, w nisz­cze­ją­cym domu, ra­zem ze swo­ją wie­dzą.

Wsze­dłem, nie pu­ka­jąc, od razu skie­ro­wa­łem się szyb­kim kro­kiem na pię­tro. W domu po­twor­nie śmier­dzia­ło, odór świad­czył o tym, że je­dy­ny lo­ka­tor nie przej­mu­je się zmia­ną po­ście­li, spłu­ki­wa­niem to­a­le­ty czy gni­ją­cą żyw­no­ścią w lo­dów­ce. Ma­rek sie­dział w swo­im po­ko­ju, wpa­tru­jąc się przez okno w roz­gwież­dżo­ne nie­bo. Od ty­go­dni nie wstał z tego miej­sca. Pal­ce kur­czo­wo za­ci­śnię­te na po­rę­czy fo­te­la, wzrok wbi­ty w szy­bę, upo­rczy­wa, bez­sen­sow­na wal­ka, aby od­su­nąć od sie­bie to wszyst­ko, co wie­dział.

A wie­dział wszyst­ko.

– Daj mi broń. – Nie przy­wi­tał się, w ża­den spo­sób nie sko­men­to­wał mo­je­go przy­by­cia, na­wet nie drgnął. Od razu prze­szedł do kon­kre­tów.

– Ma­rek…

– Co, bę­dziesz mnie prze­ko­ny­wał, że ży­cie ma sens? Uwierz mi, nie ma. Ko­goś, kto wie wszyst­ko, nie moż­na prze­ko­nać do ni­cze­go. Praw­da? I po­wiem ci coś jesz­cze, coś o to­bie…

Prze­rwał, aby z tru­dem wstać. Od­wró­cił się do mnie, w świe­tle la­tar­ni wy­raź­nie zo­ba­czy­łem jego twarz. Od czo­ła aż po pod­bró­dek bie­gły ró­żo­we bli­zny. Ostrze noża od­cię­ło spo­ry ka­wa­łek mał­żo­wi­ny usznej i nosa, uszko­dzi­ło jed­no z oczu, po­roz­ci­na­ło war­gi. Le­ka­rze uzna­li, że au­to­agre­sja jest jed­nym z ob­ja­wów po­stę­pu­ją­cej schi­zo­fre­nii. Praw­da oka­za­ła się bar­dziej skom­pli­ko­wa­na.

– Otóż, Paw­le, przy­je­cha­łeś do mnie, ma­jąc na­dzie­ję, że po­wiem ci, gdzie jest księ­ga. Z dru­giej stro­ny, roz­wa­żasz też po­że­gna­nie się z ży­ciem. Tak jak Mosz­czyń­ski. Tę­sk­nisz za ab­so­lut­ną wie­dzą, zda­jąc so­bie spra­wę, jaka jest nie­zno­śna. Te­raz masz po­czu­cie, że je­steś ni­kim i ni­czym, jak wszy­scy lu­dzie na świe­cie. Chcesz zro­bić to co ja albo jesz­cze raz wy­po­wie­dzieć za­klę­cie i po­czuć się… po­czuć, że je­steś jak wszyst­kie wszech­świa­ty. Przy­po­mnieć so­bie. Gdy by­łeś na moim miej­scu, to mo­dli­łeś się, aby ktoś zdjął z cie­bie to prze­kleń­stwo. A kie­dy się uda­ło, zda­łeś so­bie spra­wę, jak bez­na­dziej­nie nud­na jest nor­mal­ność.

– Za­nim strze­lisz so­bie w łeb, po­wiesz mi, co wy­bio­rę? – Po­ło­ży­łem broń na sto­le przed nim.

– Obie rze­czy: być jak bóg-idio­ta oraz umrzeć. Księ­ga Spi­ra­li jest w piw­ni­cy.

Szyb­ko pod­niósł broń, we­pchnął w usta i na­ci­snął spust. Gdy cia­ło upa­dło na pod­ło­gę, ja od­wró­ci­łem się i zsze­dłem na dół, do piw­ni­cy.

W ciem­nym po­miesz­cze­niu za­pach spa­le­ni­zny przy­tłu­mił smród roz­kła­du. Nie mu­sia­łem dłu­go szu­kać, to, co zo­sta­ło z wo­lu­mi­nu, zna­la­złem za­raz przy scho­dach. Ogień stra­wił pra­wie wszyst­ko oprócz skó­rza­nej opra­wy i kar­ty ty­tu­ło­wej, na któ­rej ka­mień li­to­gra­ficz­ny od­bił prze­klę­ty sym­bol. Nie będę w sta­nie nic od­czy­tać, a co gor­sza, nie pa­mię­ta­łem za­klę­cia.

Su­kin­syn.

Miał ra­cję, wy­bra­łem obie rze­czy, lecz obu nie otrzy­ma­łem. Są­sie­dzi, za­alar­mo­wa­ni hu­kiem wy­strza­łu, we­zwa­li po­li­cję. Funk­cjo­na­riu­sze udzie­li­li mi pierw­szej po­mo­cy, bły­ska­wicz­nie prze­trans­por­to­wa­li do szpi­ta­la. Przy­tom­ność od­zy­ska­łem kil­ka dni póź­niej.

***

Pró­bo­wa­li mnie prze­słu­chi­wać. Py­ta­li i ocze­ki­wa­li od­po­wie­dzi na pi­śmie, sko­ro nie po­tra­fię mó­wić. Pro­szę opi­sać wy­da­rze­nia, ja­kie po­prze­dzi­ły wy­pa­dek? Czy na­kła­niał pan de­na­ta do sa­mo­bój­stwa? Jaki był jego stan psy­chicz­ny w mo­men­cie zda­rze­nia?

Ro­zu­miem, w przy­pad­ku sa­mo­bój­stwa pro­ku­ra­tu­ra musi spraw­dzić, czy nie do­szło do prze­stęp­stwa na­kła­nia­nia lub uła­twia­nia tar­gnię­cia się na ży­cie. Ru­ty­na i stan­dar­do­we pro­ce­du­ry, a przy tym idio­tyzm. Ab­sur­dal­ność tych py­tań wy­ni­kła cho­ciaż­by z in­for­ma­cji za­war­tych w na­szych kar­tach cho­ro­bo­wych. Były le­karz i były dzien­ni­karz, z pro­ble­ma­mi psy­chia­trycz­ny­mi, ze skłon­no­ścia­mi do au­to­agre­sji. A zbla­zo­wa­na pani pro­ku­ra­tor py­ta­ła, w ja­kim znaj­do­wa­li­śmy się sta­nie psy­chicz­nym.

Nic im nie na­pi­sa­łem. Jed­nak gdy praw­nicz­ka od­wie­dzi­ła mnie ostat­ni raz, tyl­ko po to, aby ży­czyć szyb­kie­go po­wro­tu do zdro­wia oraz po­in­for­mo­wać mnie, że nie zna­la­zła pod­staw do wsz­czę­cia po­stę­po­wa­nia kar­ne­go, uzna­łem opi­sa­nie wszyst­kie­go za do­bry po­mysł. Spi­sać to, co prze­ży­łem. Może dzię­ki temu będę w sta­nie przy­po­mnieć so­bie tekst za­klę­cia. In­wo­ka­cja to tyl­ko kon­we­nans, nie­istot­ny ele­ment ry­tu­ału. Li­czy się tyl­ko tych kil­ka­na­ście sy­lab, któ­re wy­po­wiem, sto­jąc w środ­ku na­ry­so­wa­nej spi­ra­li.

Chciał­bym po­czuć to jesz­cze raz, ro­zu­mieć wszyst­ko, znać każ­dą przy­czy­nę i każ­dy sku­tek. My po­trze­bu­je­my WIE­DZIEĆ, ta po­trze­ba, sil­niej­sza niż u in­nych lu­dzi po­wo­do­wa­ła, że wy­bra­li­śmy taką, a nie inną dro­gę ży­cia: ja, Ma­rek i Mosz­czyń­ski. Dzien­ni­karz, dok­tor nauk me­dycz­nych i hi­sto­ryk.

Z tym, że Ma­rek prze­żył to naj­go­rzej. Jego sza­leń­stwo było naj­gwał­tow­niej­sze, naj­bar­dziej de­struk­tyw­ne, naj­szyb­ciej też stra­cił kon­tro­lę nad sobą. Już w dwa ty­go­dnie po tym, jak do­stał księ­gę, znisz­czył wszyst­ko wo­ko­ło. Spo­tka­łem wte­dy jego ko­le­gę ze szpi­ta­la, tam­tej­sze­go ka­pe­la­na, któ­ry opo­wie­dział mi, co się sta­ło. Sze­dłem przez za­to­pio­ny w wio­sen­nym słoń­cu Kra­ków. Spa­ce­ro­wa­łem po pro­stu, szczę­śli­wy i spo­koj­ny, mi­ja­łem lu­dzi, nie zna­jąc ich prze­szło­ści, po­dzi­wia­łem bu­dyn­ki, nie zna­jąc ich hi­sto­rii, po­ko­ny­wa­łem ko­lej­ne me­try, nie zda­jąc so­bie spra­wy, kto szedł przede mną i kto pój­dzie po mnie. Zwy­kły czło­wiek, wol­ny od nie­skoń­czo­nej ilo­ści in­for­ma­cji, w tym wie­lu ta­kich, któ­rych nie po­wi­nien po­sia­dać nikt. Na­praw­dę, nikt. Tę­sk­nić za tym za­czą­łem póź­niej, a w tam­tej chwi­li czu­łem je­dy­nie ulgę.

Ksiądz szedł z na­prze­ciw­ka, nie za­uwa­ży­łem go w tłu­mie ano­ni­mo­wych już dla mnie lu­dzi. Gdy­bym roz­po­znał go wcze­śniej, prze­szedł­bym na dru­gą stro­nę uli­cy, od­wró­cił się, uciekł ja­koś.

– Och, pan Pa­weł! Do­brze, na­praw­dę do­brze, że pana spo­tka­łem!

Przyj­rza­łem mu się zdzi­wio­ny. Łysa czasz­ka, z na­cią­gnię­tą na nią, po­marsz­czo­ną ze sta­ro­ści skó­rą. Spod si­wych brwi wpa­try­wa­ły się we mnie zmę­czo­ne oczy mą­dre­go pu­cha­cza. Na­wet w tam­tej chwi­li my­śla­łem, że gdy­by da­lej spo­czy­wa­ło na mnie prze­kleń­stwo boga-idio­ty, to wie­dział­bym o spo­tka­nej oso­bie wszyst­ko. A tak nie po­tra­fi­łem so­bie przy­po­mnieć, gdzie już go wi­dzia­łem.

– Tak, no tak, nie pa­mię­ta pan na­sze­go spo­tka­nia. Cóż, kil­ka razy od­wie­dził pan na­sze­go przy­ja­cie­la Mar­ka Mi­ko­łaj­czy­ka u nas w szpi­ta­lu. Ko­ja­rzy już mnie pan?

Ko­ja­rzy­łem, ja­sne, lecz w tej chwi­li nie mia­ło to więk­sze­go zna­cze­nia. Usły­sza­łem na­zwi­sko czło­wie­ka, któ­ry prze­ze mnie osza­lał albo wkrót­ce osza­le­je. Z po­cząt­ku nie chcia­łem słu­chać tego, co sta­ry ksiądz ma do po­wie­dze­nia. Po­czu­łem się zbi­ty z tro­pu i zdez­o­rien­to­wa­ny, nie mia­łem po­ję­cia, co ro­bić. Zi­gno­ro­wać go i odejść? Za­prze­czyć, „pro­szę księ­dza, to ja­kaś po­mył­ka”? Więc sta­łem i słu­cha­łem. A może chcia­łem po­znać kon­se­kwen­cje swo­ich czy­nów? Nie­waż­ne, ka­płan mó­wił da­lej:

– Z na­szym przy­ja­cie­lem dzie­je się coś nie­do­bre­go. Nie chcę uży­wać po­waż­nie brzmią­cych słów ani sta­wiać dia­gnoz, do któ­rych nie je­stem upo­waż­nio­ny, jed­nak, wie pan, Ma­rek albo osza­lał… albo, cóż…

Albo zo­stał opę­ta­ny – do­koń­czy­łem w my­ślach.

– Przy­kro mi, to strasz­ne – tyle mniej wię­cej zdo­ła­łem wy­krztu­sić.

– Na­praw­dę! Od ty­go­dnia nie po­ja­wił się w pra­cy. Wcze­śniej przez kil­ka dni za­cho­wy­wał się dziw­nie. Tak na­gle, nic wcze­śniej nie wska­zy­wa­ło, że ma… cóż… pro­ble­my. W szpi­ta­lu albo nie od­zy­wał się, albo mó­wił lu­dziom rze­czy bar­dzo nie­przy­jem­ne. Od­ma­wiał po­dej­mo­wa­nia obo­wiąz­ków, twier­dząc, że nie ma sen­su le­czyć pa­cjen­tów, sko­ro i tak umrą, a on wie kie­dy. Kil­ka razy za­rzu­cił ko­le­gom kłam­stwo, sły­sząc ich roz­mo­wy. Ja­kieś drob­ne spra­wy, zu­peł­nie Mar­ka nie­do­ty­czą­ce. Nie po­tra­fił skon­cen­tro­wać się na naj­prost­szych czyn­no­ściach, spra­wiał wra­że­nie albo to­tal­nie nie­obec­ne­go… albo… jak­by to po­wie­dzieć. Wręcz od­wrot­nie. Naj­go­rzej to ostat­nie­go dnia, or­dy­na­tor chciał już ko­goś we­zwać… wie pan, z od­dzia­łu psy­chia­trycz­no-neu­ro­lo­gicz­ne­go.

Ksiądz prze­rwał na chwi­lę swo­ją opo­wieść. Wes­tchnął, pra­wą rękę przy­ło­żył do kar­ku, aby po­lu­zo­wać sztyw­ną ko­lo­rat­kę. Uświa­do­mi­łem so­bie, że nie odej­dę od nie­go, nie uciek­nę pod byle pre­tek­stem. I tu nie cho­dzi­ło o mo­je­go na­stęp­cę, o nie. Cho­dzi­ło mi o mnie.

Bo wi­dzi­cie, cho­le­ra, ja pra­wie nic nie pa­mię­tam.

– No więc, wie pan… on przy­szedł do pra­cy w złym sta­nie. To zna­czy, źle wy­glą­dał. Nie­ogo­lo­ny, brud­ny, w nie­świe­żych ubra­niach. Mam­ro­tał coś pod no­sem, nie zwra­cał uwa­gi na po­le­ce­nia ani na py­ta­nia. Chy­ba pró­bo­wał, ja­koś… nie wiem… zwal­czyć to, co się z nim dzia­ło. Nie był jed­nak w sta­nie pod­jąć obo­wiąz­ków. Po go­dzi­nie bez­sen­sow­ne­go włó­cze­nia się po szpi­ta­lu sta­nął przy oknie na klat­ce scho­do­wej i po pro­stu pa­trzył przez nie. Mam­ro­tał coś do sie­bie. Or­dy­na­tor, Mi­chal­ski, nie chciał ro­bić za­mie­sza­nia, wie pan, to od­dział ge­ria­trycz­ny. Nie chciał wzy­wać pie­lę­gnia­rzy ani wsz­czy­nać pro­ce­du­ry przy­mu­so­we­go ba­da­nia psy­chia­trycz­ne­go, tym bar­dziej, że w su­mie nie stwier­dzi­li­śmy, że… że cho­ry stwa­rza ja­kieś nie­bez­pie­czeń­stwo. Ja z nim za­wsze dużo roz­ma­wia­łem… bo, wie pan, prze­cież Ma­rek to bar­dzo wie­rzą­cy czło­wiek. No więc dok­tor Mi­chal­ski po­pro­sił mnie, abym to ja po­roz­ma­wiał z Mar­kiem. Pod­sze­dłem, pró­bo­wa­łem za­ga­dać. On mó­wił do sie­bie, ja­kieś dziw­ne rze­czy, bar­dzo cha­otycz­ne.

Ksiądz ko­lej­ny raz prze­rwał, po­pra­wił zno­wu ko­lo­rat­kę, prze­tarł spo­co­ne czo­ło. Wy­ko­rzy­sta­łem se­kun­dę ci­szy, aby za­dać py­ta­nie:

– Co mó­wił? – Głos mi drżał z cie­ka­wo­ści i nie­po­ko­ju. Po­my­śla­łem, że je­śli usły­szę do­kład­nie, jak wy­glą­da­ją ob­ja­wy prze­kleń­stwa, może za­cznę so­bie przy­po­mi­nać to, co wie­dzia­łem. Cho­ciaż­by uła­mek.

– Cóż, ja bym to na­zwał beł­ko­tem… wte­dy… bo po­tem… No nie­waż­ne. Mó­wił o tym, co wi­dzi, może my­śli, a może wie. Strasz­nie cha­otycz­nie. O lu­dziach, o zda­rze­niach, o przy­szło­ści. Bar­dzo szyb­ko wy­po­wia­dał sło­wa, tak na za­sa­dzie sko­ja­rzeń. Abs­trak­cyj­nych, ale nie­zwy­kle… nie­po­ko­ją­cych. Zwró­cił na mnie uwa­gę do­pie­ro za trze­cim ra­zem, gdy go za­wo­ła­łem. Od­wró­cił się do mnie i po­wie­dział: „Ty! To ty! Je­steś bar­dzo waż­nym punk­tem na spi­ra­li! To już nie może być księ­ga”. Po­pro­si­łem, czy nie mógł­bym go od­wieźć do domu, tam by­śmy po­roz­ma­wia­li. On po pro­stu wy­szedł i… te­raz jest w szpi­ta­lu.

– Co się sta­ło? – spy­ta­łem już bar­dzo opa­no­wa­nym gło­sem. Ka­płan, za­nim od­po­wie­dział, po­ki­wał po­wo­li gło­wą.

– Ta­aak… Od­wie­dzi­łem Mar­ka pięć dni póź­niej. Gdy zo­ba­czy­łem go w drzwiach… to nie­wy­obra­żal­ne! Nie do opi­sa­nia. On oka­le­czył so­bie twarz, przy­jął mnie za­krwa­wio­ny, z po­licz­ka­mi i usta­mi zma­sa­kro­wa­ny­mi czymś ostrym. Ja onie­mia­łem. On był taki spo­koj­ny, pa­nie Paw­le, taki spo­koj­ny! Otwo­rzył mi drzwi i wpu­ścił do środ­ka. I za­czął mó­wić. Wy­ja­śnił, że na­był wie­dzę, nie­ludz­ką i po­nad po­ję­cie. Ból i rany mia­ły mu po­móc, jak to mó­wił, utrzy­mać się na po­wierzch­ni. Nie po­grą­żyć się w nie­skoń­czo­nej ot­chła­ni in­for­ma­cji, bo in­stru­men­ty do ich prze­twa­rza­nia są jak naj­bar­dziej ludz­kie. Po­stu­kał się w gło­wę. A po­tem mi po­wie­dział, że je­stem już nie­po­trzeb­ny i że­bym się wy­no­sił.

A więc jed­nak. Strzę­py wspo­mnień tych dni, to, jak za­bra­li mnie wte­dy na po­go­to­wie. Psy­chia­tra. Hi­ste­ria Emi­lii, mo­jej by­łej żony. Co ja jej po­wie­dzia­łem? Co zro­bi­łem? Cze­go mia­łem świa­do­mość? My na­praw­dę sza­le­je­my, je­śli je­ste­śmy obar­cze­ni prze­kleń­stwem. Umysł jest jak pu­ste na­czy­nie, ta wie­dza jak cały oce­an. Je­śli pró­bo­wać wlać ocen do wia­dra, to dru­gie za­wsze pęk­nie. Ra­czej prę­dzej niż póź­niej.

– On po pro­stu jest cho­ry, pro­szę…

– Nie. – Ka­płan po raz ko­lej­ny po­ki­wał gło­wą. – To coś wię­cej. Bo wie pan, ja po­sze­dłem na po­go­to­wie. Wró­ci­łem z sa­ni­ta­riu­sza­mi. Przy­szli­śmy po nie­go, on się nie opie­rał. Spo­koj­ny, tak jak po­przed­nio. I po­wie­dział mi coś na od­chod­nym. Dwie spra­wy. Po pierw­sze, że wte­dy, w czerw­cu, gdy od­wie­dzi­łem Ba­zy­li­kę Gro­bu Świę­te­go w Je­ro­zo­li­mie i mia­łem kry­zys wia­ry, to mia­łem ra­cję. Boga nie ma, a ja słu­żę ogłu­pia­niu lu­dzi. Po dru­gie… on po­wie­dział mi, że sio­stra w szpi­ta­lu bar­dzo chcia­ła, że­bym przy­szedł i fak­tycz­nie, wście­kła się na mnie, że musi umie­rać sama. Ro­zu­mie pan, co to ozna­cza?

To ozna­cza, że otrzy­ma­łem ko­lej­ny do­wód na to, że przez pe­wien czas fak­tycz­nie cią­ży­ło na mnie prze­kleń­stwo, któ­re prze­szło na mo­je­go przy­ja­cie­la. Nic mi to nie da­wa­ło, na­wet okru­chy tego, co po­zna­łem wcze­śniej, nie chcia­ły do mnie wra­cać.

– To jest ja­kaś siła nie­czy­sta. Ja ni­g­dy, po­wta­rzam, ni­g­dy nie dzie­li­łem się z ni­kim, na­wet ze spo­wied­ni­kiem tymi wąt­pli­wo­ścia­mi. I po­wiem panu coś, o czym my­śla­łem ostat­nio. Pan rów­nież miał pro­ble­my, praw­da? Za­ła­ma­nie ner­wo­we, żona ode­szła. A ob­ja­wy tego za­ła­ma­nia, z tego, co mi po­wie­dzia­no, były po­dob­ne do tych u Mar­ka. A te­raz on… to samo prze­cho­dzi. I tak się za­sta­na­wiam, czy wie pan, co może…

Od­sze­dłem bar­dzo szyb­ko, nie da­łem ka­pła­no­wi szan­sy na za­py­ta­nie mnie to­nem już mniej przy­jem­nym, czy przy­pusz­czam, co też mo­gło być przy­czy­ną obec­ne­go sta­nu Mar­ka. Całe moje za­do­wo­le­nie, że unik­ną­łem prze­kleń­stwa, ode­szło, aby już ni­g­dy nie wró­cić.

Po­czu­cie winy, uczu­cie upo­ka­rza­ją­co wręcz ba­nal­ne, oraz na­dzie­ja, że wie­dza ja­koś wró­ci, zmu­sza­ły mnie do za­in­te­re­so­wa­nia się lo­sem mo­je­go przy­ja­cie­la. Moim by­łym przy­ja­cie­lem. Wy­pi­sa­no go ze szpi­ta­la już trzy dni póź­niej. Le­karz, któ­ry pod­jął de­cy­zję, nie chciał o niej roz­ma­wiać. Nie mam po­ję­cia, jak go Ma­rek zmu­sił. Boże, prze­cież wie­dział o lu­dziach wszyst­ko. Zo­sta­wił miesz­ka­nie w Kra­ko­wie, prze­niósł się do domu ro­dzin­ne­go. Ma­rze­na za­dzwo­ni­ła tego sa­me­go wie­czo­ru, roz­hi­ste­ry­zo­wa­na, aby zwie­rzyć się, co usły­sza­ła od bra­ta. Ja nie mia­łem ocho­ty ani jej po­cie­szać, ani wy­ja­śniać, ani wy­słu­chi­wać. Nie in­te­re­so­wa­ły mnie jej wy­rzu­ty su­mie­nia ani strach, że ktoś zna jej ta­jem­ni­cę.

Cały czas za­sta­na­wia­łem się, czy Ma­rek ma ze sobą księ­gę.

***

Pacz­ka przy­szła do mnie po trzech ty­go­dniach bez­czyn­no­ści. Blo­ka­da, brak po­my­słów, a na­wet coś głęb­sze­go – po­czu­cie to­tal­ne­go bez­sen­su, bez­war­to­ścio­wo­ści tego, co ro­bię. Czte­ry mie­sią­ce wcze­śniej uka­za­ła się moja książ­ka Naj­ciem­niej­sza z bia­łych ko­pert, zbiór kil­ku re­por­ta­ży śled­czych. Po­dob­no naj­lep­szych w ka­rie­rze, lecz po­chwal­ne re­cen­zje oraz gwiazd­ki przy ty­tu­le na lu­bi­my­czy­tać.pl tyl­ko mnie iry­to­wa­ły.

Pi­sa­łem o pol­skich na­jem­ni­kach wal­czą­cych w pry­wat­nych fir­mach w Ira­ku, gang­ste­rze z Prusz­ko­wa, któ­ry po od­by­ciu pięt­na­stu lat kary wy­szedł na wol­ność i za­ło­żył sek­tę, ko­rup­cji w se­mi­na­riach du­chow­nych oraz tu­szo­wa­niu mob­bin­gu w gi­gan­tycz­nych kor­po­ra­cjach. Ostre, gniew­ne dzien­ni­kar­stwo, za któ­re zbie­ra­łem na­gro­dy i do­sta­wa­łem li­sty z po­gróż­ka­mi.

Z tym, że ja już nie po­tra­fi­łem pi­sać ostre­go, gniew­ne­go dzien­ni­kar­stwa. Skoń­czył mi się za­pał, może to głu­pio brzmi, ale tak się wła­śnie sta­ło. Do wy­grze­by­wa­nia bru­du, opi­sy­wa­nia go, po­zna­wa­nia i sprze­da­wa­nia czy­tel­ni­kom po­trzeb­na jest pa­lą­ca cie­ka­wość. Co jest za za­sło­ną rze­czy­wi­sto­ści? Jaka jest praw­da o ludz­kiej du­szy? Kim na­praw­dę jest czło­wiek? Za­czą­łem od­kry­wać ma­chloj­ki, de­ma­sko­wać kon­spi­ra­cje, oskar­żać win­nych i bro­nić skrzyw­dzo­nych, aby uszczk­nąć tro­chę wie­dzy wyż­szej. Wy­da­wa­ło mi się, że mogę i że po­wi­nie­nem. Coś wię­cej niż ro­man­tycz­ne wy­obra­że­nie o dzien­ni­kar­stwie oraz ma­rze­nie, że kie­dyś ujaw­nię skan­dal na mia­rę afe­ry Ry­wi­na. Chcia­łem do­sto­so­wać pol­ską szko­łę re­por­ta­żu do po­trzeb spo­łecz­nych XXI wie­ku. Chcia­łem być zna­ny, a jak­że. Lecz przede wszyst­kim pra­gną­łem do­wie­dzieć się praw­dy przez za­je­bi­ście duże P.

Fakt, że ochrzci­li mnie w „Po­li­ty­ce” mia­nem „Ka­pu­ściń­skie­go pol­skie­go re­por­ta­żu śled­cze­go”, w ogó­le mnie nie ucie­szył. In­te­re­so­wa­ło mnie to tyle, co eu­nu­cha pre­mie­ry fil­mów por­no­gra­ficz­nych. Nie o to mi prze­cież cho­dzi­ło. Nie uda­ło mi się po­znać praw­dy o rze­czy­wi­sto­ści, o tym czym-jest-to-co-jest. Ile bym nie ujaw­nił sko­rum­po­wa­nych po­li­ty­ków, to i tak nie wie­dział­bym, jak ze­psu­ta jest wła­dza. Ile bym nie wska­zał kom­bi­na­cji po­tęż­nych kor­po­ra­cji, to i tak nie do­wie­dział­bym się, jak duży jest ich wpływ na spo­łe­czeń­stwo. Ile bym nie prze­pro­wa­dził roz­mów ze zgwał­co­ny­mi dziew­czy­na­mi i gwał­ci­cie­la­mi w po­ło­wie od­siad­ki, ni­g­dy bym nie po­znał od­po­wie­dzi na py­ta­nie: „dla­cze­go lu­dzie gwał­cą?”.

Księ­gę opa­ko­wa­ną w sza­ry pa­pier otrzy­ma­łem w mo­men­cie, gdy zda­łem so­bie spra­wę, że mie­sza­jąc pa­ty­kiem po po­wierzch­ni szam­ba, ni­g­dy nie zba­dam, jak jest głę­bo­kie. Zwią­za­na sznur­kiem pacz­ka, na wierz­chu ktoś fla­ma­strem na­pi­sał „Dla Paw­ła Zie­liń­skie­go. Nadaw­ca: dok­tor Ka­zi­mierz Mosz­czyń­ski”. Otrzy­my­wa­łem róż­ne rze­czy: do­ku­men­ty, zdję­cia albo ano­ni­mo­we za­pew­nie­nia, że je­śli nie od­pusz­czę, to ktoś na mo­ich oczach wy­bi­je wszyst­kie zęby żo­nie i uży­je so­bie na jej ustach. Ksią­żek nie do­sta­łem ni­g­dy, to już nie te cza­sy, aby waż­ne in­for­ma­cje prze­ka­zy­wać w opa­słych to­mach.

W nie­po­zor­nej pacz­ce znaj­do­wa­ła się książ­ka opra­wio­na tecz­ko­wo, z po­żół­kły­mi kar­ta­mi ob­ję­ty­mi przez twar­dą, tek­tu­ro­wą okła­dzi­nę. Na pierw­szej stro­nie zna­la­złem tyl­ko li­to­gra­fię przed­sta­wia­ją­cą spi­ra­lę. Na na­stęp­nej zo­ba­czy­łem też ty­tuł na­wią­zu­ją­cy do zna­ku. The Book of Spi­ral, Lon­dyn 1912. Za­miast na­zwi­ska au­to­ra, je­dy­nie jego ini­cja­ły. J.K.L.

Ktoś mi przy­słał an­ty­kwa­rycz­ną księ­gę. In­try­gu­ją­ce. List do­łą­czo­ny do wo­lu­mi­nu był już nie tyle in­try­gu­ją­cy, co wręcz nie­po­ko­ją­cy. „Sza­now­ny Pa­nie Paw­le! Na­zy­wam się Ka­zi­mierz Mosz­czyń­ski i za­trud­nio­no mnie na sta­no­wi­sku ad­iunk­ta na wy­dzia­le so­cjo­lo­gicz­no-hi­sto­rycz­nym Uni­wer­sy­te­tu Rze­szow­skie­go. Prze­sy­łam Panu pew­ną po­zy­cję, któ­rą otrzy­ma­łem od mo­je­go ko­le­gi z za­gra­ni­cy, któ­ra to księ­ga być może po­zwo­li Panu zna­leźć od­po­wie­dzi na nur­tu­ją­ce py­ta­nia, na przy­kład do­ty­czą­ce spo­so­bu, w jaki je­den z bo­ha­te­rów pań­skie­go re­por­ta­żu zre­kru­to­wał pierw­szą swo­ją ofia­rę. Cho­dzi mi tu­taj o tekst o sek­tach. Po­zna pan praw­dę, a w za­sa­dzie nie praw­dę, ale Praw­dę”.

Mimo usil­nych sta­rań ni­g­dy nie do­wie­dzia­łem się, w jaki spo­sób ten cho­ler­ny ban­dy­ta na­kło­nił osiem­na­sto­let­nią dziew­czy­nę z do­bre­go domu do za­miesz­ka­nia z nim, upra­wia­nia z nim sek­su, od­da­nia mu ukra­dzio­nych ro­dzi­com pie­nię­dzy, a w koń­cu do za­ło­że­nia apo­ka­lip­tycz­nej gru­py re­li­gij­nej oraz po­peł­nie­nia sa­mo­bój­stwa na oczach in­nych miesz­kań­ców Domu Ostat­nie­go Mil­le­nium. Gdy prze­czy­ta­łem na­pi­sa­ną od­ręcz­nie wia­do­mość, nie za­sta­na­wia­łem się, w jaki niby spo­sób sta­ra książ­ka ma mi po­móc po­zy­skać od­po­wie­dzi na te aku­rat py­ta­nia. Nie­do­wie­rza­łem, zszo­ko­wa­ny wręcz, skąd fa­cet wie­dział, iż mnie to nur­tu­je. Ni­ko­mu nie mó­wi­łem, że nie znam po­cząt­ku hi­sto­rii. Uzna­łem to za dzien­ni­kar­ską po­raż­kę, a ja bar­dzo nie lu­bię mó­wić o nie­po­wo­dze­niach.

Za­in­try­go­wał mnie, na­praw­dę, cho­le­ra, za­in­try­go­wał.

To wy­star­czy­ło, że­bym za­czął czy­tać Księ­gę Spi­ra­li.

Przy­go­to­wu­jąc się do ma­te­ria­łu o by­łych więź­niach za­kła­da­ją­cych obłęd­ne kul­ty, prze­czy­ta­łem bar­dzo dużo po­dob­nej li­te­ra­tu­ry. Po­dob­nej, nie iden­tycz­nej, bo­wiem Księ­ga tyl­ko spra­wia­ła wra­że­nie ko­lej­ne­go trak­ta­tu mi­stycz­no-re­li­gij­ne­go albo krót­kiej hi­sto­rii wszech­świa­ta, oraz wy­kła­du de­mo­no­lo­gicz­ne­go, za­pi­su kil­ku dzi­wacz­nych teo­rii spi­sko­wych, pod­ręcz­ni­ka czar­nej ma­gii czy hi­sto­rii ar­che­olo­gicz­nej wy­pra­wy do Sy­rii. Styl, w ja­kim tekst zo­stał na­pi­sa­ny, su­ge­ro­wał, iż jego au­to­rem jest kom­plet­ny wa­riat. Eru­dy­cja oraz umie­jęt­ność łą­cze­nia zja­wisk i ich przed­sta­wia­nia świad­czy­ła, iż ów wa­riat jed­nak wie­dział, co pi­sze.

Księ­ga Spi­ra­li mo­men­ta­mi mnie ocza­ro­wy­wa­ła, nie­kie­dy prze­ra­ża­ła, naj­czę­ściej jed­nak za­dzi­wia­ła.

Cią­gle i upar­cie po­wra­cał wą­tek ko­smo­lo­gicz­ny. We­dług J.K.L., kim­kol­wiek on był, nasz wszech­świat jest jed­nym z wie­lu, na­ro­dził się i umrze. Wszyst­kie rze­czy­wi­sto­ści ukła­da­ją się w kształt spi­ra­li, są po­szcze­gól­ny­mi punk­ta­mi na krzy­wej. W cen­trum tej fi­gu­ry tkwi obłą­ka­ne bó­stwo, wszech­wie­dzą­ce, ale bez­rad­ne. Po­sia­da­ją­ce wie­dzę ab­so­lut­ną, o wszyst­kim, co się zda­rzy­ło i zda­rzy, o każ­dym fak­cie oraz o tym, jak te fak­ty są po­łą­czo­ne. Aza­thoth, śle­py bóg-idio­ta, bez­sil­ny wo­bec swo­jej wła­snej na­tu­ry.

Au­tor za­pew­niał w jed­nym z ostat­nich roz­dzia­łów, iż w trak­cie ba­dań nad sta­ro­żyt­ny­mi kul­ta­mi zdo­był umie­jęt­ność na­wią­zy­wa­nia te­le­pa­tycz­nej łącz­no­ści z Aza­tho­them. Dzię­ki niej śmier­tel­nik może uzy­skać całą wie­dzę, jaka do­stęp­na jest bó­stwu. Ten, kto wy­po­wie in­kan­ta­cję, znaj­du­jąc się w środ­ku na­ry­so­wa­nej spi­ra­li, bę­dzie jak bóg. Pro­blem po­le­gał na tym, iż w tym sa­mym cza­sie za­szczy­tu łącz­no­ści z Aza­tho­them mógł do­stą­pić tyl­ko je­den czło­wiek. Je­den je­dy­ny. Wy­po­wie­dze­nie za­klę­cia przez ko­go­kol­wiek po­wo­do­wa­ło, iż to na wy­po­wia­da­ją­ce­go prze­cho­dzi­ło bło­go­sła­wień­stwo, a po­przed­nik je tra­cił. Coś jak szta­fe­ta – cho­ciaż dru­ży­na li­czy wie­lu za­wod­ni­ków, bie­gnie tyl­ko je­den z nich. Gdy skoń­czy, pa­łecz­kę prze­ka­zu­je na­stęp­ne­mu. Opis ry­tu­ału za­czy­nał się pa­te­tycz­nie: „łącz­ność z Nim, z wie­dzą i prze­klę­tym bło­go­sła­wień­stwem uzy­sku­je się je­dy­nie przez kom­bi­na­cję woli, zna­ku gra­ficz­ne­go i wy­po­wie­dzia­ne­go na głos we­zwa­nia”.

W tym mo­men­cie, gdy prze­czy­ta­łem za­pew­nie­nia J.K.L., iż zna po­tęż­ne za­klę­cie, po­wi­nie­nem odło­żyć książ­kę. W naj­lep­szym wy­pad­ku, a tak po praw­dzie, to po­win­na ona wy­lą­do­wać w ko­szu. Wszech­świa­ty rów­no­le­głe, wszech­wie­dzą­ce bó­stwo, za­klę­cia, ry­tu­ały od­pra­wia­ne na środ­ku ma­gicz­ne­go zna­ku – do­bra­noc, dzię­ku­je­my pań­stwu. Zmar­no­wa­ny czas na czy­ta­nie trzy­stu stron okul­ty­stycz­ne­go beł­ko­tu.

Jed­nak nie po­tra­fi­łem ani wy­rzu­cić Księ­gi Spi­ra­li, ani gło­śno przy­znać się przed sa­mym sobą, iż to nie tyl­ko beł­kot. Na tych trzy­stu stro­nach po­roz­sie­wa­no bar­dzo dużo nie­po­ko­ją­cych uwag. Nie­po­ko­ją­cych mnie, bo do­ty­ka­ją­cych mo­ich pro­ble­mów i mo­ich prze­żyć. Stro­na dwu­dzie­sta dzie­wią­ta: ad­no­ta­cja o przy­szłym czy­tel­ni­ku, któ­ry czy­ta te sło­wa po ze­rwa­niu ze swo­ją ko­bie­tą. Ty­dzień wcze­śniej ode­szła ode mnie żona. Stro­na sto sześć­dzie­sią­ta ósma: opis roz­te­rek przy­szłe­go czy­tel­ni­ka, któ­ry zo­stał uzna­ny za świet­ne­go dzien­ni­ka­rza, a w ogó­le go to nie cie­szy. Stro­na dwie­ście osiem­dzie­sią­ta dzie­wią­ta: i po raz ko­lej­ny, przy­szły czy­tel­nik po­ja­wia się zu­peł­nie nie­spo­dzie­wa­nie, w cza­sie opi­su ko­lej­nej teo­rii okul­ty­stycz­nej, jako czło­wiek, któ­ry z ni­kim już się nie kon­tak­tu­je, tyl­ko ze swo­im przy­ja­cie­lem le­ka­rzem. Fak­tycz­nie, dwa dni wcze­śniej wi­dzia­łem się z Mar­kiem.

Cie­ka­we? Na pew­no. Nie­po­ko­ją­ce? Żeby tyl­ko. Tak na­praw­dę, cała sy­tu­acja za­czę­ła mnie prze­ra­żać, co nie zmie­nia­ło fak­tu, iż da­lej in­try­go­wa­ła. Wie­le uwag do­ty­czą­cych tego nie­zna­ne­go przy­szłe­go czy­tel­ni­ka, po­mi­mo że rów­nie oso­bi­stych, nie od­no­si­ło się do mnie. Chy­ba… tak te­raz po­dej­rze­wam… były to pu­łap­ki za­sta­wio­ne na mo­ich po­przed­ni­ków. Za­pew­ne kil­ka z nich po­dzia­ła­ło na Mosz­czyń­skie­go.

Odło­ży­łem księ­gę na biur­ko i do­pie­ro wte­dy za­uwa­ży­łem, że rogi ostat­nich czy­ta­nych kar­tek po­zna­czy­ły wil­got­ne pla­my. Fak­tycz­nie, gdy je­stem moc­no zde­ner­wo­wa­ny, pocą mi się ręce. Uru­cho­mi­łem kom­pu­ter, po­sta­no­wi­łem, że za­nim do­koń­czę lek­tu­rę, spraw­dzę, czy wszech­wie­dzą­cy Go­ogle zna ty­tuł albo ma ja­kieś in­for­ma­cje o fa­ce­cie, któ­ry przy­słał księ­gę.

Na sło­wa klu­czo­we „The Book of Spi­ral” wy­szu­ki­war­ka wy­rzu­ci­ła mi masę ty­po­wych bzdur. Ja­kaś książ­ka fan­ta­sy, ja­kieś gry RPG, ja­kieś psal­my. Le­piej po­szło z ha­słem „Ka­zi­mierz Mosz­czyń­ski dok­tor”. Pierw­szy wy­świe­tlił się ne­kro­log. Świę­tej pa­mię­ci zmar­ły od­szedł od nas śmier­cią tra­gicz­ną w dniu, w któ­rym pacz­ka zo­sta­ła nada­na.

Cu­dow­nie, fa­cet na­da­je mi dzi­wacz­ną księ­gę, któ­ra oprócz tego, że jest sza­lo­nym pod­ręcz­ni­kiem czar­nej ma­gii, to jesz­cze jest roz­pra­wą o moim ży­ciu, a po­tem so­bie umie­ra. Jak? Dla­cze­go? Po co?

Jed­na z mo­ich ko­le­ża­nek ze stu­diów pra­co­wa­ła w lo­kal­nej ga­ze­cie rze­szow­skiej. Dziew­czy­na kiep­sko wy­lą­do­wa­ła, szcze­gól­nie jak na tak ogar­nię­tą dzien­ni­kar­kę. Z pew­no­ścią mo­gła zdo­być szcze­gó­ło­we in­for­ma­cje o śmier­ci na­ukow­ca z tam­tej­szej uczel­ni.

– Zie­liń­ski? – Lu­dzie ze stu­diów za­wsze zwra­ca­li się do mnie po na­zwi­sku. – A cze­muż to gwiaz­da re­por­ta­żu dzwo­ni do sza­rej my­szy z pro­win­cji?

– Ewka, to po­waż­na spra­wa, po­trze­bu­ję in­for­ma­cji o śmier­ci jed­ne­go fa­ce­ta z Rze­szo­wa.

– Aha, po­trze­bu­jesz in­for­ma­cji. No prze­cież…

– Tak, cho­le­ra. Fa­cet zmarł trzy dni temu, na­zy­wał się Ka­zi­mierz Mosz­czyń­ski. To waż­ne, od­wdzię­czę…

– O, pew­nie, że się od­wdzię­czysz. Jak wszy­scy w tej bran­ży, psia wa­sza mać. Do­bra, będę coś mia­ła, to za­dzwo­nię.

Ewka oka­za­ła się na­praw­dę ogar­nię­tą oso­bą. Od­dzwo­ni­ła tego sa­me­go wie­czo­ru z pa­skud­ną opo­wie­ścią. Ar­che­olog, zna­ny w swo­im śro­do­wi­sku. Spo­ro pu­bli­ka­cji, do­bra opi­nia. Nie­daw­no miał pro­ble­my psy­chicz­ne. Nikt się nie spo­dzie­wał, wszy­scy wstrzą­śnię­ci. Skoń­czył pa­skud­nie, zna­leź­li go w go­dzi­nę po tym, jak po­wie­sił się w miesz­ka­niu. Wcze­śniej wi­dzia­no go na po­czcie, ale wo­bec fak­tu, że oko­licz­no­ści zda­rze­nia ewi­dent­nie wska­zy­wa­ły na sa­mo­bój­stwo, nikt nie do­cho­dził, co też obłą­ka­ny dok­tor wy­słał.

Gdy odło­ży­łem te­le­fon, zu­peł­nie już su­chy­mi dłoń­mi się­gną­łem po wo­lu­min. Do­koń­czy­łem go, prze­czy­ta­łem wszyst­ko wraz z opi­sem ry­tu­ału. Za­klę­cie jest strasz­nie trud­ne. Cho­ciaż w Księ­dze znaj­do­wa­ły się wska­zów­ki, jak je wy­mó­wić, to do­pie­ro za trze­cim ra­zem uda­ło mi się je wy­po­wie­dzieć po­praw­nie.

Pe­wien je­stem, że gdy­by te­raz uda­ło mi się je przy­po­mnieć, wy­po­wie­dział­bym je wła­ści­wie już za pierw­szym ra­zem.

Trzy ty­go­dnie póź­niej Księ­gę Spi­ra­li otrzy­mał Ma­rek. Tego, co dzia­ło się przez ten czas, pra­wie w ogó­le nie pa­mię­tam. Po­dob­nie jak sa­mej in­kan­ta­cji.

Pra­wie nic.

Jest więc na­dzie­ja.

***

Mag­da­le­na jest naj­mil­szą pie­lę­gniar­ką. An­ga­żu­je się w szcze­ry, nie­wy­mu­szo­ny spo­sób. Nie tyl­ko mówi do mnie, ale i cier­pli­wie cze­ka, aż na­pi­szę od­po­wiedź. To ona zor­ga­ni­zo­wa­ła mi lap­to­pa. To ona pod­nio­sła mnie z pod­ło­gi w tę noc, gdy pró­bo­wa­łem wy­po­wie­dzieć za­klę­cie.

Bo wi­dzi­cie, cho­le­ra, ja je so­bie przy­po­mnia­łem. Całe, co do jed­nej sy­la­by.

Dzie­sięć stron za­pi­sa­nych no­ta­tek i wola wy­star­czy­ły, żeby wy­grze­bać z po­ra­nio­nych wspo­mnień brzmie­nie in­kan­ta­cji. Mia­łem wła­dzę nad pra­wą ręką, mo­głem też ze­śli­zgnąć się na pod­ło­gę i peł­znąć ku środ­ko­wi po­ko­ju. Mo­głem rów­nież na­ry­so­wać spi­ra­lę. Nie by­łem w sta­nie jed­nak wy­po­wie­dzieć za­klę­cia.

IA TH'AILOG! KTHA­KLUTH M'KHUR'G ATH'LYS!

Je­śli ma się spraw­ny apa­rat mowy, pra­wi­dło­we wy­po­wie­dze­nie skom­pli­ko­wa­nej in­kan­ta­cji jest trud­ne. Je­śli ma się krtań i gar­dło zu­peł­nie nie­wład­ne, jest to po pro­stu moż­li­we. Dwie go­dzi­ny po­wta­rza­nia w my­ślach, prób wy­szep­ta­nia, na­pi­sa­nia ręcz­nie, wy­po­wie­dze­nie bez­wład­ny­mi war­ga­mi nie przy­nio­sły re­zul­ta­tu. Oprócz woli i zna­ku gra­ficz­ne­go do na­wią­za­nia łącz­no­ści ko­niecz­ne jest jesz­cze wy­po­wie­dze­nie na głos za­klę­cia.

I tak zna­la­zła mnie Mag­da­le­na, sku­lo­ne­go w pło­do­wej po­zy­cji, w środ­ku ab­sur­dal­ne­go sym­bo­lu na­ma­lo­wa­ne­go fla­ma­strem. Na­wet nie mo­głem wy­ła­do­wać swo­jej fru­stra­cji, nie­mo­wa tak samo nie wy­po­wie za­klęć, jak i prze­kleństw. Pie­lę­gniar­ka pod­nio­sła mnie, po­mo­gła z po­wro­tem za­jąć po­zy­cję w fo­te­lu. Py­ta­ła, jak może mi po­móc, za­wia­do­mi­ła też le­ka­rza. Psy­chia­tra za­re­ago­wał ty­po­wo, zwięk­sza­jąc daw­kę neu­ro­lep­ty­ku.

Nie za­ży­wa­łem ich, na­uczy­łem się oszu­ki­wać, wkła­da­jąc ta­blet­ki pod ję­zyk. Mo­głem my­śleć, mu­sia­łem wręcz, tyle mi po­zo­sta­ło. Ga­pić się przez okno i usi­ło­wać wszyst­ko zro­zu­mieć.

Bo wi­dzi­cie, cho­le­ra, to wszyst­ko wy­da­wa­ło mi się bez sen­su.

Sko­ro po­łą­czy­łem się ze śle­pym bo­giem-idio­tą, sko­ro na­by­łem jego wie­dzę, to po­zna­łem rów­nież przy­szłość. Dla­cze­go więc zgo­dzi­łem się na to, co mnie spo­tka­ło? Na­ło­ży­łem na sie­bie bło­go­sła­wień­stwo sza­lo­ne­go bó­stwa, któ­re oka­za­ło się prze­kleń­stwem. Osza­la­łem, co zmu­si­ło mnie do re­zy­gna­cji z prze­kleń­stwa. Prze­ka­za­łem je swo­je­mu przy­ja­cie­lo­wi, któ­ry miał po­dob­ne am­bi­cje, z tym że skie­ro­wa­ne ku wie­dzy me­dycz­nej. Jego spo­tka­ła śmierć, mnie ka­lec­two. Spi­sa­nie ca­łej hi­sto­rii, ty­go­dnie spę­dzo­ne w fo­te­lu, ga­pie­nie się przez cały czas w roz­gwież­dżo­ne nie­bo.

Dla­cze­go się na to zgo­dzi­łem? Mo­głem prze­cież pal­nąć so­bie w łeb jak Ma­rek, albo po­wie­sić się jak Mosz­czyń­ski.

I chy­ba po­dej­rze­wam, o co w tym wszyst­kim cho­dzi.

O was.

To nie tyl­ko wy do­ma­ga­cie się wie­dzy, to wie­dza do­ma­ga się was. Jest jak wi­rus, prze­no­szo­ny z jed­ne­go no­si­cie­la na ko­lej­ne­go. Jed­nak aby za­ka­że­nie na­stą­pi­ło, no­si­ciel musi od­pra­wić ry­tu­ał, cze­go nie zro­bi, je­śli nie bę­dzie za­in­try­go­wa­ny. Nikt już nie chce czy­tać opa­słych ksiąg, szcze­gól­nie je­śli za­wie­ra­ją obłą­ka­ne tre­ści. Mnie za­in­try­go­wa­ła księ­ga, ale was za­in­try­gu­je coś krót­sze­go.

Na przy­kład dzi­wacz­ny tekst zna­le­zio­ny w In­ter­ne­cie.

Cała ta ma­ka­bra, na­sze sza­leń­stwo i na­sze sa­mo­bój­stwa, wszyst­ko to mia­ło na celu uwia­ry­god­nie­nie hi­sto­rii. Co in­ne­go zna­leźć obłą­ka­ny tekst, co in­ne­go zna­leźć obłą­ka­ny tekst na­pi­sa­ny przez zna­ne­go sa­mo­bój­cę, któ­ry przy­jaź­nił się ze zna­nym sa­mo­bój­cą, a w tym obłą­ka­nym tek­ście wy­mie­nia z imie­nia i na­zwi­ska in­ne­go zna­ne­go sa­mo­bój­cę.

Nie jest przy­pad­kiem, że mam wła­dzę w pra­wej ręce. Mogę nie tyl­ko stu­kać nią w kla­wia­tu­rę, mogę też pew­nie trzy­mać ży­let­kę. Trze­ci trup jesz­cze bar­dziej za­in­try­gu­je czy­tel­ni­ka.

Ma­cie za­pi­sa­ny tekst za­klę­cia, ma­cie pod­sta­wo­we in­for­ma­cje o ry­tu­ale. Ma­cie też trzy na­zwi­ska uwia­ry­gad­nia­ją­ce hi­sto­rię. Wy­go­oglu­je­cie je so­bie. Prze­cież w In­ter­ne­cie moż­na zna­leźć wszyst­ko. Na­praw­dę, te­raz już wszyst­ko.

Ma­rzec 2015Piotr Bo­ro­wiec

Oj­ciec Ali­cji i Ju­lii, fan kla­sycz­nej li­te­ra­tu­ry gro­zy i mu­zy­ki roc­ko­wej. Jest sta­łym współ­pra­cow­ni­kiem blo­ga Okiem na Hor­ror, oraz kwar­tal­ni­ka „Oko­Li­ca stra­chu”. W 2015 roku jego opo­wia­da­nie Tam, gdzie miesz­ka­ją szczu­ry otrzy­ma­ło no­mi­na­cję do Na­gro­dy Pol­skiej Li­te­ra­tu­ry Gro­zy im. Ste­fa­na Gra­biń­skie­go. Swo­je tek­sty pu­bli­ko­wał w ma­ga­zy­nach „Kryp­ta”, „Hi­ste­ria”, „Gra­barz Pol­ski”, „Bra­ma”, an­to­lo­giach Hor­ror na Roz­to­czu 2 oraz Krew za­po­mnia­nych bo­gów. W 2015 roku na­kła­dem wy­daw­nic­twa Gmork uka­zał się zbiór jego opo­wia­dań Wszyst­kie bia­łe damy.

© Co­py­ri­ght by Wy­daw­nic­two GMORK Świąt­kow­ska Ryba sp.j.
© Co­py­ri­ght by Piotr Bo­ro­wiec
Wro­cław 2018

Wszel­kie pra­wa za­strze­żo­ne.
All Ri­ghts Re­se­rved.

Ko­rek­ta i re­dak­cja:
DO­MI­NI­KA ŚWIĄT­KOW­SKA
KA­MI­LA ŚWIĄT­KOW­SKA
JU­STY­NA MA­SE­RAK

Skład:
DO­MI­NI­KA ŚWIĄT­KOW­SKA
(ebo­ok) PRZE­MY­SŁAW RYBA

Ilu­stra­cja na okład­ce:
BAR­TOSZ WOJ­DY­GA

Fragment książki

Wy­da­nie I

Żad­na część tej pra­cy nie może być po­wie­la­na i roz­po­wszech­nia­na w ja­kiej­kol­wiek for­mie i w ja­ki­kol­wiek spo­sób, włącz­nie z fo­to­ko­pio­wa­niem, na­gry­wa­niem na ta­śmy lub przy uży­ciu in­nych sys­te­mów, bez pi­sem­nej zgo­dy wy­daw­cy.

Wy­daw­nic­two Gmork Świąt­kow­ska Ryba Sp.j.
ul. Do­mey­ki 16, 53-209 Wro­cław
tel: 795 626 546
www.gmork.pl
wy­daw­nic­[email protected]