Porozmawiajmy o pierwszej miłości - ebook

Pierwsza miłość.

To coś więcej niż uczucie.

To siła.

Która wszystko pochłania.

I jest zupełnie instynktowna.

To coś, co widzimy, słyszymy, czujemy, smakujemy i dotykamy – to doświadczenie niepodobne do żadnego innego.

Zmienia nas, wzmacnia, uczy, kształtuje, ubogaca, inspiruje, raduje, odsłania, bombarduje, rozwija, koryguje, przytłacza, formuje i ośmiela.

To jak sen, który przeżywamy na jawie.

Pierwsza miłość jest niezapomniana. Z wiekiem tracimy pamięć wielu pierwszych doświadczeń w naszym życiu, ale nie pierwszej miłości. Ona niezłomnie pozostanie w naszym umyśle, aż do chwili, gdy weźmiemy ostatni oddech. Bo choć nie będzie tą na zawsze, będzie… w nas już zawsze.

Doświadczenia każdego z nas są inne, determinuje je tak wiele różnych czynników, więc nie mogą być zbieżne. Twoje serce jest jak linie papilarne. Mają na nie wpływ: wiek, okoliczności, kultura, wychowanie.

Pierwsza miłość zawsze rozpoczyna się od zauroczenia, kiedy to anielskie chóry, unosząc się na białych, puchatych chmurkach, śpiewają piosenki miłosne Eda Sheerana, a przygrywają im na harfach półnadzy cherubini. Och, to cudowne zauroczenie. Początkowo może być iskrą lub tak subtelnym zainteresowaniem, że niemal może Ci umknąć, ale może też uderzyć w Ciebie zapierająca dech miłość od pierwszego wejrzenia lub wszystko, co pomiędzy. I, podobnie jak wszystko, co tyczy się pierwszej miłości, zauroczenie również może przybrać różnorakie formy.

Błyszczących zielonych oczu, w których zaklęte są wszystkie tajemnice, jakie tak desperacko pragniesz odkryć.

Śmiechu, który jest tak głęboki, że czujesz dreszcze i kręci ci się w głowie z powodu samej bliskości.

Głosu, który potrafi wypowiedzieć pojedyncze słowo i wywołać gęsią skórkę na całym Twoim ciele.

Figlarnego uśmieszku, przy którym bardziej unosi mu się prawy kącik ust, co zawsze wygląda tak, jakby miała wyniknąć z tego najlepsza draka.

Niezaprzeczalnej pewności siebie, która przekłada się na zarozumiałość, powściągliwość lub przesadę, ponieważ, bądźmy szczerzy, to także działa.

Kontaktu wzrokowego podczas rozmowy, a zwłaszcza w ciszy, który sprawia, że czujesz się widziana, słyszana i dotykana bez fizycznego kontaktu.

Dołeczków, gdy wydaje Ci się, że ukazują się jedynie przy Tobie.

Pasji do muzyki, rysowania komiksów, gry w piłkę, czytania książek Johna Greena, gry w sieci, czy wolontariatu w schronisku dla zwierząt (bo prawdziwa, szczera pasja jest seksowna w każdej formie).

Tyłka w dżinsach.

Lub też – moje ulubione – prostej, prawdziwej, niepohamowanej, niepokornej dobroci.

Czasami zadurzenie jest jednostronne, boleśnie nieodwzajemnione. Nie przeradza się w nic więcej. Jednak gdy nadejdzie chwila, w której stanie się wzajemne, błogo obustronne, zaczyna działać magia.

Pierwsza miłość.

To pisanie czy rozmowy do późnej nocy lub wczesnego ranka, ponieważ nie chcesz być osobą, która pożegna się pierwsza.

To uczucie, gdy jego kciuk kreśli leniwe kółka na skórze pomiędzy Twoim kciukiem a palcem wskazującym, a gdy on trzyma Cię za rękę, z Twojej głowy ulatują wszystkie spójne myśli.

To jego widok, nawet przelotny, dzięki któremu czarno-biały świat nabiera żywych barw.

To jego obecność, która sprawia, że wszystko i wszyscy odchodzą w zapomnienie i zostajecie tylko wy dwoje.

To dźwięk jego głosu i sposób, w jaki jest on powiązany z rytmem Twojego serca. Kiedy go słyszysz, Twoje serce rośnie, a kiedy on milknie, serce spowalnia.

To niezręczne rozmowy, gdy siedzicie twarzą w twarz, bo wolelibyście się całować.

To otwieranie się i okazywanie wrażliwości, nawet jeśli czujecie się wtedy, jakbyście wyskoczyli z samolotu bez spadochronu.

To przekazywanie mu uczuć za pomocą piosenki, ponieważ to o wiele bardziej trafne niż robienie tego własnymi słowami. I również mniej przerażające.

To „zapominanie” kurtki, gdy na dworze chłód, w nadziei, że on pożyczy Ci swoją – a myśląc „pożyczy”, liczysz, że da Ci ją na zawsze.

To flirt – zawoalowany lub śmiały, ponieważ nie możesz się powstrzymać. Pierwsza miłość dodaje Ci odwagi.

To mocne przekonanie, że w całej historii świata nie było pary, która czułaby coś podobnego, ponieważ uczucie między wami jest niezwykłe i rzadkie.

To brak snu, bo umysł nie chce wyzbyć się obsesji. I nigdy nie będzie nią zmęczony.

To jedzenie pizzy z pieczarkami, ponieważ on je lubi, nawet jeśli Ty ich nie znosisz.

To słuchanie miłosnych piosenek i głębokie zrozumienie, jakby zostały napisane wyłącznie dla Ciebie.

To uśmiech tak wielki i stały, że bolą policzki.

To przytłaczająca nieśmiałość, nawet jeśli nigdy w życiu nie byłaś nieśmiała.

To przebywanie w tak bliskiej odległości, że potrafisz wyczuć woń jego perfum, wody kolońskiej, żelu pod prysznic. Magia bliskości wszystko potęguje, ale zapach jest czymś, czego nigdy nie zapomnisz.

To zauważanie nowości i fascynacja, zaintrygowanie, zniewolenie za każdym razem, gdy z nim jesteś.

To szukanie wymówek, by móc go dotknąć. I to elektryzujące mrowienie, ilekroć Ci się uda.

To zasypianie z myślą o nim i budzenie się po to, by robić to samo.

To pocałunek.

Ten pierwszy.

Przygotowania do niego są trudne, może nawet brutalne, przepełnione pytaniami (niektóre są zasadne, większość irracjonalna, ale i tak je racjonalizujesz).

Czy jego usta są tak miękkie, jak się wydają?

Czy on wie, jak bardzo pragnę ich skosztować?

Czy będę w tym dobra?

Czy on będzie dobry?

Czy powinnam wykonać pierwszy ruch?

Czy on go wykona, jeśli tego nie zrobię?

Czy to nie za szybko?

Czy nie za wolno?

Czy on lubi mnie tak bardzo, jak ja jego?

Powinnam poczekać do końca randki czy poddać się pragnieniu chwili? Bo właśnie to czuję.

Kurczę, dlaczego nie wzięłam gumy do żucia? Albo miętówek?

Mam coś między zębami?

Dlaczego się pocę?

Nawet ręce mi się pocą, czy dłonie powinny się tak pocić?

W którą stronę powinnam przechylić głowę?

Co powinnam zrobić z dłońmi?

A kiedy wszystkie poważne i błahe przeszkody zostaną pokonane i Wasze usta w końcu się zetkną, ulatują wszelkie zmartwienia.

Ponieważ…

Cholera, co za pocałunek!

Całowanie natychmiast zastępuje wszystkie rozważania. Rządzi Twoim życiem. Staje się wszystkim.

Kiedy się nie całujesz, myślisz o jednej z dwóch rzeczy: co ostatni pocałunek zrobił z Twoim ciałem, umysłem i duszą lub jak bardzo chcesz ponownie tego doświadczyć. I znowu.

I znów.

Całowanie to nieskażona wolność, mocne skupienie i świadomość własnego ciała. Czynność wymagająca uwagi, wzajemności, odpowiedzi, dawania i brania. To najprostszy i najbardziej pierwotny taniec ust, języków i zębów. Ale, co więcej, wiedza, jak miękkie są włosy na jego karku, jak mimowolnie wydawane z głębi gardła jęki mogą sprawić, aby jednocześnie trzepotało Twoje serce i radowała się dusza, jak dwa stykające się ciała pragną znaleźć się jeszcze bliżej, jak nieistotny jest upływ czasu, ponieważ pocałunek może trwać wiele godzin, a mimo to nie być wystarczająco długi, i jak pożądanie nie ogranicza się jedynie do myśli, ale jest również biologiczne, ponieważ trafia do każdej komórki Twojego ciała. Całowanie to wejście w nieznane w czystej, prostej postaci.

Pierwsza miłość jest największym znanym ludzkości nauczycielem. To kamień filozoficzny, na którym zbudowane zostaną wszystkie kolejne związki. I, jak w przypadku każdej życiowej lekcji, uczymy się na wzlotach i upadkach, mądrości i głupocie. Popełniamy błędy i świętujemy sukcesy. Uczymy się, jak negocjować, jak się kłócić, jak iść na kompromis, jak zaprzeczać i jak wyrażać zgodę. Uczymy się, co to współczucie i empatia, perspektywa i przebaczenie. Uczymy się wyznaczać granice i je przesuwać, gdy jesteśmy gotowi na więcej. Uczymy się postrzegać nasze wady oczami innych, aby nagle przestały się one wydawać wadami. Uczymy się, że nasze serce zdolne jest do większej miłości, niż kiedykolwiek byśmy zakładali – a to niezaprzeczalnie wspaniałe odkrycie.

Statystycznie rzecz biorąc (choć wiem, że to przygnębiające w rozmowie o kwiatkach i motylkach, ponieważ wciąż zapewne nucisz piosenkę Eda Sheerana z poprzedniej strony i myślisz o swoim pierwszym pocałunku), pierwsza miłość niemal zawsze się kończy i pęka Ci serce. Cechuje nas jednak odporność, więc po jedzeniu trzech pudełek lodów każdego dnia przez tydzień, słuchaniu smętnych piosenek, które znamy już na pamięć, i porządnym płaczu (wielogodzinnym) bierzemy się w garść. A kiedy nasze umysły znów mogą logicznie funkcjonować, przeszukujemy wspomnienia i katalogujemy je, aby wykorzystać, gdy nadejdzie druga miłość. Wiemy, czego chcemy, a czego nie. Miłość powinna nieść spokój, poczucie przynależności, pociechę, schronienie, szacunek. Prawdziwy partner nie oznacza tylko miłości, ale życie. Jeśli tak nie jest, szukaj dalej.

A tak na marginesie, ponieważ troszczę się o Ciebie i Twoje serce, i właśnie ujawniają się moje tendencje do obrony w stylu mamy niedźwiedzicy, chcę powiedzieć, że bez względu na wiek, jeśli jesteś z kimś, kto Cię nie docenia, kto poniża Cię bolesnymi słowami, kto dotyka Cię z zamiarem zrobienia krzywdy, kto domaga się czegoś, czego nie chcesz dać, kto chce, byś była kimś innym, niż sama tego pragniesz, wiedz, proszę, że to nie jest miłość. Walcz o siebie, ponieważ gdzieś na świecie jest ktoś, kto czeka, by traktować Cię w sposób, w jaki naprawdę powinnaś być traktowana. Ktoś, kto Cię pokocha za to… jaka jesteś. Życie jest zbyt krótkie na zasiedzenie się przy złym partnerze. Nie rób tego, proszę.

Jestem również przekonana, że miłość może wystąpić w każdym przypadku, bez względu na płeć, rasę, religię lub upodobania muzyczne każdej z osób.

Po przemyśleniu… To mogło być kłamstwo, bo muzyka jest najważniejsza i naprawdę potrafi poróżnić. To znaczy, jeśli nie potraficie się zgodzić co do tego, że The Cure jest najlepszym zespołem wszech czasów, jak możecie zaufać sobie nawzajem w innych ważnych sprawach? Zawierzyć sobie serca?

Ale to była tylko dygresja. Odsuwając debatę o muzyce na bok, znajdujesz właściwą osobę i kochasz aż do bólu. Kropka. Okazujesz życzliwość, współczucie, zrozumienie, wsparcie i pilnujesz, by robić to codziennie. Miłość jest pokręcona, skomplikowana, trudna, ale jest również łaskawa, wzbogacająca i zaskakująco piękna, jak żadne inne ludzkie doświadczenie. Jak w każdej innej dziedzinie życia, i tutaj mamy swoje dobre i złe dni. W miłości nie można być widzem, wymaga ona uczestnictwa, działania. To coś, w co wkładasz czas i energię każdego dnia. Pracujesz. I może być to ciężka lub lekka praca, w zależności, jak się postarasz. Nie rozpamiętuj tragedii. Znajdź pociechę w partnerze, w jego miłości i również go nią obdaruj.

Oto moje rady. Tak żyję, tak kocham i tego codziennie doświadczam.

Nasz wspólny czas niemal dobiega końca. Masz tutaj kilka porywających historii, więc przygotuj się odpowiednio, Przyjaciółko. Zrób sobie kawę czy herbatę, weź przekąskę i może parę chusteczek. Znajdź sobie cichy kącik, w którym będzie Ci wygodnie, i zatrać się na parę godzin w magicznym świecie pierwszej miłości wyczarowanym przez te utalentowane autorki. Mam nadzieję, że przeżyjesz te historie i dasz się porwać postaciom, ale również wskrzesisz wszystkie swoje dobre wspomnienia, które wiążą się z Twoją własną pierwszą miłością.

Nawet jeśli nasza rozmowa była jednostronna, wiedz, proszę, że ja tego tak nie postrzegam. Jestem zaszczycona, pisząc te słowa, które przeczytasz jakiś czas później, może nawet za kilka lat. Czuję się z Tobą związana. W głębi duszy. Słowa łączą. Mają potężną moc. A ponieważ jestem autorką romansów, dla mnie słowa oznaczają miłość. Mam nadzieję, że Ty również to poczujesz.

Ściskam i całuję z miłością, teraz i zawsze

Kim HoldenNigdy nie miałem swojego miejsca na ziemi. Tułaczka od jednej rodziny zastępczej do drugiej nie pomogła w ukształtowaniu mnie jako człowieka. Nie byłem jednak typem buntownika, raczej nie sprawiałem problemów. Niestety, zawsze stawałem się celem, bo w każdej nowej szkole, w każdym nowym otoczeniu natychmiast rzucałem się w oczy. Byłem wysoki i bardziej dojrzały niż moi rówieśnicy. Nie tylko fizyczne, bo nie w głowie były mi nastoletnie szaleństwa. Odkąd pamiętam, pragnąłem jak najszybciej dorosnąć, by nie być skazanym na kolejne widzimisię urzędników czy rodziców zastępczych, którzy nie akceptowali tego, że byłem samotnikiem. Nie wiem, dlaczego ludzie z góry zakładają, że jeśli ktoś się mało odzywa, to od razu jest psycholem. Przyzwyczaiłem się do tego, że większość ludzi tak mnie ocenia, co nie znaczy, że akceptuję taki stan rzeczy.

Dlatego gdy do moich osiemnastych urodzin zostało raptem pół roku i wiedziałem, że to już mój ostatni przystanek na drodze ku dorosłości, nie byłem aż tak bardzo zły, słysząc, że kolejny raz zmienili mi rodzinę zastępczą. Tym razem miałem trafić do Chicago, do ludzi, którzy od lat pomagali wejść w dorosłość osobom takim jak ja. Sierotom. Wyrzutkom. Trudnej młodzieży. Od opieki społecznej wiedziałem jedynie, że państwo Paige byli dobrymi i uczciwymi Amerykanami. To podobno była dla mnie najlepsza opcja, choć nie byłem pozytywnie nastawiony, bo wmawiano mi tak za każdym razem, gdy mnie przenoszono.

Nie znałem swoich rodziców. Ojciec chyba żył, ale nie wiedział o moim istnieniu, a matka była bardzo młoda, gdy urodziła. Oddała mnie do domu dziecka i nigdy nie starała się o kontakt. Kilka lat temu poinformowano mnie, że zginęła w wypadku samochodowym, więc szanse na to, że kiedykolwiek dowiem się, kto jest moim ojcem, były znikome. Nie miałem do matki jakiegoś wielkiego żalu, że mnie nie chciała. Cud, że ogóle mnie urodziła. Tak, miałem marne poczucie własnej wartości, ale starałem się to ukrywać przed całym światem. Potrafiłem się bić, bo życie mnie tego nauczyło, ale nigdy nie zaczynałem pierwszy. Pragnąłem jedynie stać się niezależny i móc decydować o tym, co chcę robić i gdzie chcę być. Chicago miało być moim ostatnim przystankiem na drodze ku dorosłości.

Dom państwa Paige był naprawdę ładny. Biały, dwupiętrowy, z dużym wykuszowym oknem tuż obok wejścia i drewnianą werandą. Ich osiedle nie różniło się od tych, na których mieszkałem dotychczas. Szeregi domów, idealne trawniki, na pozór idealne rodziny. Doskonale jednak wiedziałem, że za drzwiami tych ślicznych domków często kryły się tak ciemne sekrety, że na samą myśl o nich ciarki przechodziły po plecach. Obiecywałem sobie, że jeśli kiedykolwiek będzie dane mi założyć własną rodzinę, nigdy nie zgotuję swoim dzieciom takiego losu, jaki spotykał dzieciaki z bidula czy rodzin zastępczych. Nie oszukiwałem się, to nie były normalne rodzinne relacje. Ci ludzie dostawali kasę za to, że się mną zajmowali. Niejednokrotnie czułem, że byłem im potrzebny tylko do tego, by otrzymać kolejny czek. Mnie mieli kompletnie gdzieś. Oczywiście, to nie była reguła, ale akurat ja miałem takie pieprzone szczęście, że trafiałem coraz gorzej. Choć fortuna zawsze w końcu się odwraca. Prawda?

– Max, będzie ci tu dobrze. Zobaczysz – powiedziała pracownica opieki społecznej, która odwiozła mnie do mojego „nowego domu”.

Pani Griffith naprawdę mnie lubiła. Zawsze ogromnie się przejmowała tym, że znowu mnie gdzieś przenoszono. Przez te prawie osiemnaście lat zdążyłem zwiedzić już cały stan Illinois, a ona za każdym razem przy mnie była. Chwilami miałem wrażenie, jakbym znaczył dla niej więcej niż tylko kolejny podopieczny. Była trochę jak taki dobry duszek, który wykonywał jedynie polecenia nieidealnego systemu. A może raczej babcia? Bo była dobrze po sześćdziesiątce, ale trzymała się naprawdę nieźle. Farbowała włosy na jasny blond i zawsze tak okropnie podkreślała usta ciemną kredką. To był jej znak rozpoznawczy.

– Wierzę pani, pani Griffith. – Uśmiechnąłem się i spojrzałem na swoje odbicie w lusterku na osłonie przeciwsłonecznej po stronie pasażera.

Moje brązowe tęczówki wydawały się jaśniejsze niż zwykle. Może to kwestia słońca, które pod koniec sierpnia nadal mocno świeciło. Tego roku lato było upalne, a i wrzesień zapowiadał się istnie wakacyjnie.

– W razie czego dzwoń do mnie. I pamiętaj, że niedługo możesz złożyć papiery o własne mieszkanie. Musisz jedynie zaliczyć ten ostatni rok szkoły, wybrać uczelnię, a my znajdziemy ci odpowiednie lokum w pobliżu – przypomniała mi o tym po raz setny tego dnia.

– Będę miał metę na studenckie imprezy – zażartowałem, a pani Griffith zganiła mnie wzrokiem.

– Wiem, że nie w głowie ci takie głupoty, Max. Jesteś mądrym chłopakiem.

W jej spojrzeniu było coś dobrego. Jakby chciała mi oddać część swojego serca, bym nigdy nie czuł się samotny. Doceniałem to, co dla mnie robiła.

– Będę grzeczny, obiecuję!

– Ach, i jeszcze jedno. – Położyła dłoń na moim przedramieniu. – Państwo Paige mają adoptowaną córkę.

– Okej, mam być dla niej miły, tak? – Przewróciłem oczami i przeczesałem palcami swoje ciemne niesforne włosy.

– Z natury jesteś miły, więc o to się nie martwię. – Pani Griffith się uśmiechnęła.– Holly to bardzo skryta dziewczyna. Wiele w życiu przeszła, więc po prostu… – Urwała w pół zdania.

– Dogadam się z nią. Obiecuję.

Po chwili wysiedliśmy z auta i ruszyliśmy do drzwi. Jak to zwykle w takich chwilach, nie było we mnie zbyt wielu emocji. Przez te wszystkie lata po prostu chyba przyzwyczaiłem się do takich sytuacji i przyjmowałem to na zimno.

Otworzyła nam kobieta o jasnych włosach i szarych oczach. Dość młoda, ale trudno mi było określić jej wiek. Wyglądała sympatycznie i powitała nas serdecznym uśmiechem.

– Ty pewnie jesteś Max. – Spojrzała na mnie.

I jak nigdy dotąd nie oceniałem swoich opiekunów po pierwszych sekundach, to tym razem coś mi podpowiadało, że to naprawdę odpowiednie miejsce dla mnie.

– A pani to pewnie…

– Jane Griffith, pracownik socjalny. – Pani Griffith wyciągnęła dłoń, by przywitać moją nową „mamę”.

– Bardzo mi miło, chodźcie. Przygotowałam obiad! – Kobieta zaprosiła nas do środka.

Rozejrzałem się po korytarzu, który prowadził na drewniane schody. Po lewej była spora kuchnia, po prawej przestronny salon, a prosto, obok schodów, znajdowały się łazienka oraz jeszcze jedne drzwi. Skręciliśmy w lewo, przeszliśmy przez kuchnię, w której unosił się zapach pieczonych ziemniaków, aż dotarliśmy do jadalni. Tam przy stole siedzieli mężczyzna i… ona. Dziewczyna o błękitnych oczach i włosach jasnych jak promienie słońca. Wstała na nasz widok.

– Max, to jest mój mąż Harry, a to nasza córka Holly – przedstawiła mnie, więc przywitałem się skinieniem głowy.

Spojrzałem na Holly, która również mi się przyglądała.

– Cześć! – Kiwnąłem do niej.

– Miło cię poznać, Max – odpowiedziała dźwięcznym dziewczęcym głosem.

– Max, usiądź przy Holly, a panią Griffith zaproszę tutaj! – Pani Paige wydawała się podekscytowana.

Podała pyszny obiad, dużo mówiła i o nic nie pytała. Pasowało mi to, ale skoro w ich domu od dawna przewijali się tacy jak ja, to po prostu wiedzieli z doświadczenia, że to wszystko nie przychodzi ot tak. Musiało minąć trochę czasu. Tydzień, dwa. Miesiąc. Rok. Nam został raptem cały jeden rok szkolny, więc nie miałem zamiaru się przywiązywać.

Po obiedzie Henry, bo tak kazał do siebie mówić, zaprowadził mnie do mojego pokoju, który znajdował się na piętrze. Zaskoczyła mnie jego wielkość, bo nigdy nie miałem tak dużej przestrzeni tylko dla siebie, ani tak wielkiego łóżka. W dodatku okno wychodziło na ogród za domem. Kolory też mi się podobały. Drewniana podłoga, szaro-niebieskie tapety w symetryczne wzory.

– Wow, jestem zaskoczony – stwierdziłem szczerze. – Ale podoba mi się tu, naprawdę dziękuję – dodałem, spoglądając na mężczyznę.

Henry Paige był po czterdziestce, nieco łysiał, ale chyba ćwiczył, bo był w dobrej kondycji. Tak jak pani Paige, wydawał się być dobrym człowiekiem. No i mieliśmy taki sam kolor oczu.

– Czuj się tu jak u siebie, Max. Nasza sypialnia jest na dole, a obok jest pokój Holly. Macie, niestety, jedną wspólną łazienkę na końcu korytarza. Mam nadzieję, że ci to nie przeszkadza.

– Mnie? Nie.

– To dobrze. Rozpakuj się, będę na dole. – Podszedł do drzwi, a po chwili wyszedł.

Rozejrzałem się po pokoju. Do dyspozycji miałem wielką szafę, komodę, biurko, regał na książki i schowek pod łóżkiem. Mój „dorobek” to były raptem dwie walizki ubrań, ale dobrze było mieć tyle miejsca. Otworzyłem pierwszą z nich i ułożyłem w szafie swoje koszulki, bluzy i spodnie. Do szuflady wrzuciłem bieliznę i skarpetki. Następnie usiadłem na łóżku i westchnąłem z ulgą, bo nigdy wcześniej nie czułem się dobrze w nowym miejscu już od pierwszych chwil.

Musiałem przysnąć, bo po podróży i sytym obiedzie nieźle mnie zmuliło. Obudziło mnie dopiero pukanie do drzwi. Usiadłem, przetarłem twarz i spojrzałem w tamtą stronę.

– Proszę!

– Max, ja będę się zbierać. Wszystko w porządku, chłopcze? – To była pani Griffith.

Uśmiechnąłem się, wstałem i podszedłem do niej.

– W jak najlepszym, proszę pani.

– Trzymaj się, moje dziecko. I dzwoń, bo umrę z tęsknoty! – Kobieta objęła mnie tak mocno, że ze wzruszenia ścisnęło mnie w gardle. Nie dlatego, że zrobiła to z dużą siłą, a dlatego, że naprawdę jej na mnie zależało. Jej jedynej na świecie na mnie zależało.

Zszedłem z nią na dół, a potem do auta. Trudno mi było rozstać się z panią Griffith. Taki paradoks, bo jej obecność zawsze wiązała się ze zmianą rodziny zastępczej i miejsca zamieszkania. Mimo wszystko ona osładzała mi te chwile za każdym razem.

Pożegnaliśmy się raz jeszcze, a potem stałem przed domem i patrzyłem w stronę odjeżdżającego auta, aż zniknęło mi z oczu. Westchnąłem, ale mimo wszystko czułem ulgę, że jeszcze tylko dziesięć miesięcy i będę „wolny”.

Wróciłem do domu i zajrzałem do salonu. W dużym pomieszczeniu znajdowały się kominek, wielki plazmowy telewizor, szereg sof i regałów z książkami, płytami winylowymi oraz filmami DVD. Państwo Paige akurat przeglądali jakieś papiery, więc powiedziałem, że będę u siebie. Poinformowali mnie jedynie, że gdybym zgłodniał, to mam śmiało zaglądać do lodówki, a przy kolacji omówimy wszystkie zasady panujące w domu.

– Ciesz się ostatnimi chwilami wakacji, Max. W poniedziałek wracacie z Holly do szkoły. – Pani Paige uśmiechnęła się do mnie.

– Będziemy chodzić do tej samej klasy? – zapytałem.

W sumie nic nie wiedziałem o Holly. Była chyba w moim wieku.

– Nie, Holly jest rok młodsza. Będziesz dla niej trochę jak starszy brat. – Kobieta mrugnęła do mnie okiem.

– Dogadamy się jakoś. – Zaśmiałem się. – Pójdę do siebie!

Idąc do swojego pokoju, po drodze musiałem minąć drzwi do jej sypialni. Zwolniłem, gdy znalazłem się blisko. Nie byłem pewny, czy powinienem z nią pogadać, czy dać jej spokój? Przecież pani Griffith uprzedziła mnie, że Holly wiele przeszła. Nie miałem jednak pojęcia, co to dokładnie znaczyło. Była przerzucana z miejsca na miejsce, tak jak ja? Jej rodzice zginęli tragicznie, a ona została sama? A może coś zupełnie innego? Trochę mnie to ciekawiło, bo do tej pory zawsze trafiałem do ludzi, którzy mieli własne dzieci, a nie adoptowane. Zawsze to ja byłem „ten obcy”, „ten inny”. Może właśnie dlatego niepewnie zapukałem do drzwi pokoju Holly?

– Proszę! – usłyszałem, więc chwyciłem za klamkę i wszedłem do środka.

Dziewczyna siedziała na łóżku. Spojrzała na mnie i odłożyła na pościel notes oraz długopis.

– W sumie to nie wiem, po co przyszedłem – palnąłem, a ona się zaśmiała.

– Będziemy chodzić wokół siebie jak dwa psy? Obwąchiwać się, a potem albo się pogryziemy, albo polubimy? – zasugerowała.

– Nie wiem, jak zareagowałabyś na to, gdybym zaczął cię obwąchiwać. – Również się zaśmiałem.

– Teraz jesteśmy prawie rodzeństwem, więc może jakoś bym to zniosła. – Uśmiechnęła się i przesunęła nieco na łóżku.

Chyba chciała, bym usiadł obok, więc tak zrobiłem. Podszedłem i klapnąłem obok niej.

– Jak myślisz? Długo tu zostaniesz? – zapytała nagle.

Spojrzałem na nią.

– Ten rok szkolny, potem mam szansę dostać się na uniwerek w NY. Jeśli nie zaniżę średniej i dostanę dobre rekomendacje.

– Ambitnie, a co chcesz studiować?

– Jeszcze nie zdecydowałem, ale nie będę zapeszał. A ty? Jakie masz plany?

– Nie mam planów. – Holly spojrzała na mnie. – Zostały mi cztery semestry liceum, a co potem, to nie wiem.

– Ja już w piątej klasie wiedziałem, że chcę studiować w NY – stwierdziłem.

To miasto zawsze było moim marzeniem. Niespełnionym. Przerażającym. Ogromnie chciałem tam pojechać i sprawdzić, czy Nowy Jork mnie zje, czy to ja go zdobędę.

– Fajnie, że masz taki idealny plan na swoje życie – odpowiedziała, ale było w tym coś kąśliwego.

Skrzywiłem się, a ona wstała i podeszła do okna. Nie patrzyła na mnie.

– Każdy może mieć plan.

– Nie każdy. – Westchnęła. – Idź już, Max. Muszę skończyć ostatnią wakacyjną lekturę, bo pani Berkley na pewno będzie z tego pytać.

– Dobra, to nie przeszkadzam. Kolacja ma być o siódmej – poinformowałem ją i ruszyłem do drzwi.

– Okej.

Wróciłem do siebie do pokoju. Nie bardzo wiedziałem, co mam robić. Nie miałem kolegów z poprzednich szkół, do których mógłbym napisać i obgadać to, gdzie teraz mieszkałem, jakich miałem opiekunów i to, że ich adoptowana córka jest bardzo śliczną, ale dość dziwną laską. Miałem nosa do ludzi, a w niej naprawdę było coś… innego. Zaciekawiło mnie to już od pierwszej chwili, w której ją ujrzałem.

Podczas kolacji dostałem cały spis numerów telefonów, adresów do pracy, szkoły, przychodni, szpitala i pobliskich sklepów. Dodatkowo państwo Paige mieli dla mnie nowego laptopa i komórkę. Nie spodziewałem się takich prezentów i autentycznie mnie zatkało. Nie wiedziałem, co powiedzieć, i w pierwszej chwili nawet im nie podziękowałem.

Posiłek był pyszny, a mojemu podniebieniu naprawdę niełatwo dogodzić. Byłem dość wybredny, jeśli chodziło o jedzenie. Nie przepadałem za mięsem, które wolałem zastąpić warzywami i innego rodzaju białkiem. Nie wiem, skąd mi się to wzięło, ale lubiłem zwierzęta i nie do końca pasowało mi to, by je… zjadać.

– No dobrze, to teraz posprzątacie po kolacji. Holly, Max? – Pani Paige spojrzała na nas zadowolona.

– Jeszcze nie zapoznałem się z listą obowiązków. – Skrzywiłem się.

Fakt był taki, że w dotychczasowych domach nie musiałem robić zupełnie nic. Miałem ugotowane, posprzątane, uprane. Moim zadaniem było jedynie nie sprawiać problemów, a to wychodziło różnie.

– To jest numer dwa na twojej liście, Max. – Henry wskazał na numerek. – Na pierwszym miejscu jest wspólne przygotowywanie śniadania. Będziecie to robić razem z Holly. – Uśmiechnął się.

– Mam wstawać wcześniej, by zjeść śniadanie? – W moim głosie można było wyczuć zaskoczenie.

Co to za durne zasady? Od razu mi się to nie spodobało.

– Byśmy my mogli je zjeść. Wspólnie. To bardzo ważne – podkreśliła pani Paige.

Spojrzałem na Holly, która nic nie mówiła. Nie miała chyba nic przeciwko takim obowiązkom.

– A jeśli zaśpię? – zapytałem. Poranne wstawanie nie było moją mocną stroną.

– To wszyscy pójdziemy do pracy i szkoły głodni – wyjaśnił Henry.

– To ma mnie nauczyć odpowiedzialności?

– I dyscypliny, Max. Wchodząc w dorosłość, musisz zrozumieć wiele spraw. Podstawa to przyrządzanie posiłków, pranie, sprzątanie. Nikt tego za ciebie na studiach nie zrobi, mój drogi.

– Cholera, zaczynacie z grubej rury – wymsknęło mi się, a państwo Paige zaczęli się śmiać.

– Liczyłeś na taryfę ulgową? – zapytali.

– No… tak – przyznałem.

– Masz taryfę ulgową, Max. Daliśmy ci ogromny kredyt zaufania, a laptop i telefon to tylko dodatkowe bonusy. Liczymy na twój rozsądek i to, że jesteś naprawdę mądrym chłopakiem, jak zachwalała pani Griffith.

– Skoro ona zachwalała, to nie mogę dać du… Ciała – poprawiłem się.

– Nie możesz. – Pani Paige pogładziła moje ramię. – A teraz wstawcie, proszę, naczynia do zmywarki. Holly pokaże ci, jak ją nastawić. I zerknij na punkt piętnasty! – dodała.

Spojrzałem na kartkę.

– Najpóźniej o jedenastej gasimy światło – przeczytałem na głos.

– Jeśli będziesz chciał posiedzieć dłużej, bo na przykład będziesz coś czytał, to nam o tym powiedz, okej? Chodzi oczywiście o lektury szkolne, a nie głupoty w internecie.

– Nie zajmuję się głupotami – odpowiedziałem.

– Bardzo nas to cieszy, Max. Witamy w naszym domu! – Nagle stanęła za mną, objęła mnie i ucałowała w policzek.

Zastygłem, bo zupełnie się tego nie spodziewałem. Nikt nie okazywał mi nigdy takiej bliskości. No, może oprócz pani Griffith, ale ona mnie nie całowała. Jedynie przytulała.

– Dziękuję… – bąknąłem.

Znowu zerknąłem na Holly, która całą kolację siedziała cicho. Może była podobna do mnie i nie lubiła się niepotrzebnie odzywać?

Zostaliśmy sami, więc zacząłem zbierać talerze ze stołu. Holly w końcu się odezwała i powiedziała, bym resztki wyrzucił do kosza, a ona zajmie się resztą. Tak więc zrobiłem, a następnie patrzyłem, jak dziewczyna układa wszystko w zmywarce. Zawołała mnie, żeby pokazać, jak ją włączyć.

– I gotowe. Za godzinę zmywarka skończy program.

– Żadna filozofia. – Zaśmiałem się. – Pranie też się tak łatwo nastawia? – zapytałem całkiem serio.

– Nigdy nie robiłeś prania? – Holly spojrzała na mnie jak na kosmitę.

– Nie, robiły to za mnie moje byłe matki „zastępcze”.

– Na niezłego maminsynka cię wychowały – skwitowała.

– Tak uważasz? – Utkwiłem w niej spojrzenie.

Już mnie oceniała, a przecież nie wiedziała o mnie prawie niczego.

– Nie wiem, co o tobie uważam, Max. Tak samo, jak ty nie wiesz, co myśleć o mnie, prawda? – Ton jej złagodniał, spojrzenie również.

– Prawda. – Oblizałem suche usta. – Pani Griffith powiedziała mi, że mam być dla ciebie miły, bo wiele przeszłaś – oznajmiłem.

– Wszyscy obchodzą się ze mną jak z jajkiem. – Holly przewróciła oczami.

– Dlaczego?

– Bo jestem tykającą bombą – wyznała, ale nie zrozumiałem.

– To znaczy? – Skrzywiłem się.

– To znaczy, że nie musisz się mną przejmować, Max. Mam lepsze i gorsze dni. Bywam niemiła, wybuchowa. Jeśli cię to kiedyś dotknie, to od razu przepraszam.

– Jesteś na coś chora? – zapytałem, a Holly spuściła wzrok.

– Czasami wydaje mi się, że wolałabym, by była to jakaś nieuleczalna choroba. Byłoby mi chyba łatwiej to zaakceptować.

– Okej, oprócz tego, że jesteś tykającą bombą, to jesteś też megazagadką. Nie wiem, czy uda mi się ciebie rozgryźć – stwierdziłem, a Holly nagle do mnie podeszła.

Przeszyła mnie spojrzeniem i odpowiedziała:

– Spróbuj. Może na końcu tej tęczy czeka na ciebie garnuszek złota.

Uśmiechnąłem się.

– I skrzat?

– Albo jakaś dobra wróżka. – Holly wzruszyła ramionami. – Pójdę się położyć. Rozładujesz zmywarkę, gdy skończy program? – zapytała.

– Tak, ale nie obiecuję, że niczego nie zepsuję. Będę robił to pierwszy raz w życiu!

– Może nie będzie tak źle? – zasugerowała z lekkim uśmiechem.

– Może. – Odwzajemniłem uśmiech. – Dobranoc, Holly.

– Dobranoc, Max.

Pierwsze dni w nowym miejscu minęły mi naprawdę spokojnie. Od poniedziałku zaczęła się szkoła. O dziwo, sporo czasu spędzałem z Holly, która opowiadała mi o szkole i o tym, czego mogę się spodziewać po uczniach naszego liceum. Podobno nie różniło się ono od innych szkół. Były podziały na popularnych, kujonów, sportowców i nieudaczników. Nie chciałem się zaliczać do żadnej z tych grup. Marzyło mi się, by skończyć ten rok i pozostać niezauważonym, ale już pierwszego dnia szkoły zrozumiałem, że się to nie uda.

Szedłem na stołówkę, gdzie umówiłem się z Holly na obiad, gdy ktoś zaczepił mnie na korytarzu.

– Ej, ty, nowy!

Obejrzałem się na blondyna, który miał na sobie kurtkę z logo szkolnej drużyny bejsbolowej. Wokół niego stało kilka jego klonów – mniej przystojnych i mniej pewnych siebie, ale każdy zapewne wchodził mu w tyłek. Od pierwszej sekundy wiedziałem, z kim mam do czynienia.

– Mam na imię, Max – odezwałem się, wywołując wybuch śmiechu u tych palantów.

Typowi szkolni sportowcy. Beztroscy. Pochodzący z dobrych rodzin. Z pewnym startem w przyszłość. Nie znosiłem takich kolesi. Może dlatego, że im zazdrościłem? Gdzieś głęboko w sercu marzyłem, by być taki sam?

– No dobra, Max… – Blondas podszedł do mnie, a wokół pojawiły się jego przydupasy. – Jesteś nowy, więc musimy sobie od razu wyjaśnić, kto tu rządzi! – dodał.

– Domyślam się, że ty rządzisz. Masz całą świtę. – Zaśmiałem się. – Giermka. – Wskazałem na niższego od niego bruneta w identycznej kurtce. – I błazna. – Spojrzałem na piegowatego rudzielca z przerwą między zębami.

– Coś ty powiedział!? – Rudzielec od razu chciał mi przywalić.

Odsunąłem się, gdy go przytrzymali.

Blondas spojrzał na mnie. Na moje trampki, zwykłe dżinsy i spraną koszulkę z logo Depeche Mode.

– Uważaj sobie, Max! – ostrzegł mnie.

Doskonale znałem ten ton. W każdej pierdolonej szkole było to samo. Samce alfa czuły zagrożenie, bo byłem wysoki i się wyróżniałem. Szkoda tylko, że nie mieli pojęcia, iż nie stanowiłem dla nich konkurencji.

Grupka chłopaków oddaliła się powoli. Odetchnąłem z ulgą, że chwilowo dali mi spokój, i ruszyłem do stołówki, by znaleźć Holly. Dostrzegłem ją od razu, gdy wszedłem na wielką halę, na której unosił się zapach przypalonego makaronu.

Holly siedziała sama, przy stoliku w samym rogu sali.

– Nie będę jadła tego świństwa! – Skrzywiła się, podnosząc wieczko swojej tacy.

Na szczęście nie zdążyłem jeszcze ustawić się w kolejce po swoją porcję.

– Mam kanapki. – Usiadłem obok niej i wyciągnąłem z plecaka dwa sandwicze.

– Nie zjadłeś ich na przerwie? – zapytała zaskoczona.

– Zjadłem, ale rano zrobiłem więcej, więc zabrałem je do szkoły.

– Przeczuwałeś, że żarcie będzie paskudne. – Holly roześmiała się w głos, a wszyscy nagle na nas spojrzeli.

To było dziwne, bo w oczach tych dzieciaków były niechęć, wstręt, żeby nie powiedzieć nienawiść. Rozejrzałem się uważnie.

– Czemu wszyscy się na nas gapią? – zapytałem.

– Bo siedzisz ze mną – bąknęła Holly pod nosem i wstała.

Nie zdążyłem nic powiedzieć, bo od razu ruszyła do wyjścia.

Nie byłem pewny, co zrobić. I nie chodziło o ludzi na stołówce, a o Holly – nie wiedziałem, czy powinienem za nią iść. Pomyślałem jednak, że przecież to ona jest teraz jakby moją rodziną. Chociaż po części, więc wstałem i pobiegłem za nią.

– Holly, poczekaj! – Dogoniłem ją już za drzwiami stołówki.

– Nie musisz się mną przejmować, Max! – odpowiedziała nerwowo i chciała uciec, ale jej nie pozwoliłem.

– Nie muszę, a jednak się przejmuję. Ktoś cię gnębi? Znęca się nad tobą? – zapytałem, bo tylko to przychodziło mi do głowy.

Dziewczyna spojrzała na mnie niepewnie.

– W każdej szkole są jakieś ofiary losu.

– I niby ty nią jesteś? – Stanąłem naprzeciwko niej, by nie uciekała.

Jej mina była nieodgadniona. Nie widziałem smutku ani złości. Tylko obojętność, ale to wcale nie było dobre. Doskonale znałem to uczucie. Wyłączanie uczuć, emocji, by nikt cię nie zranił. Twarda skorupa z wierzchu, a w środku płynna lawa, która, gdy znajdzie choć jedno malutkie pęknięcie, zaczyna z nas wypływać i niszczyć wszystko wokół.

– To mój wybór, Max. Nic ci do tego – odpowiedziała bez emocji.

Chyba naprawdę chciała, bym dał jej spokój. Szkoda, bo pierwszy raz w życiu czułem, że się z kimś dogadywałem. Mieszkaliśmy przecież ściana w ścianę, więc zależało mi, byśmy się tolerowali.

– Okej. – Uniosłem dłonie w geście rezygnacji. – Już się nie wtrącam – dodałem, a następnie odwróciłem się i odszedłem.

Po co miałem się narzucać? Holly była dla mnie obcą osobą. Chyba za wiele sobie wyobraziłem przez te kilka dni, odkąd tu przyjechałem. Wydaje mi się, że po prostu potrzebowałem mieć kogoś, z kim mógłbym pogadać i komu mógłbym się wyżalić, choć to nie było do mnie podobne, ale jeśli przez prawie osiemnaście lat w twoim w życiu nie było ani jednego przyjaciela, to po takim czasie chcesz go mieć. Szukasz na siłę, by znaleźć nić porozumienia. Z kimkolwiek.

Kilka dni później, w niedzielny poranek, pani Paige zawołała mnie na śniadanie. W tygodniu to ja i Holly je przygotowaliśmy, a w weekend – nasi „rodzice”. Zszedłem na dół, ale dziewczyny nie było przy stole.

– Holly źle się czuje. Powiedziała, że nie jest głodna – poinformował mnie Henry.

Udałem, że to nie moja sprawa, ale zmartwiło mnie to, bo Holly od tamtej rozmowy w szkole zdecydowanie mnie unikała. Prawie nie gadaliśmy, a ona i tak bardzo mało się odzywała.

– Ile Holly miała lat, gdy ją adoptowaliście? – zapytałem.

Byłem ciekaw jej historii i tego, co sprawiło, że stała się taka zamknięta. Nie było szans, bym dowiedział się tego od niej.

Państwo Paige spojrzeli na mnie.

– Najpierw mieszkała u nas dwa lata w roli podopiecznej, tak jak ty, ale… – Pani Paige się zawahała.

– Tata Holly jeszcze wtedy żył. Co prawda, siedział w więzieniu, ale Holly utrzymywała z nim kontakt – dodał Henry. – Niestety, pewnego dnia dostaliśmy telefon, że mężczyzna się powiesił.

Zamarłem.

– To przykra historia – wydusiłem z siebie.

– Tak. Holly była bardzo z nim związana. Nie widziała tego, jak bardzo złym był człowiekiem. Zamknęła się w sobie, ale mimo wszystko zapytaliśmy ją, czy chce być częścią naszej rodziny. Zgodziła się, więc ją adoptowaliśmy.

– Są państwo świetnymi rodzicami – powiedziałem szczerze.

– Holly to dobra dziewczyna. Wiele przeszła. Matka zmarła, gdy była mała, ojciec pochodził z półświatka i różnie to bywało z jego opieką nad dzieckiem. Ale ona go kochała, nawet wtedy, gdy poszedł siedzieć, nie wierzyła w jego winę.

– A co zrobił?

– Kradł samochody, handlował narkotykami. Wpadł, gdy przyjechał pijany po nią do szkoły, w aucie zaś miał amfetaminę, kokainę i trawkę. Wszyscy się z niej śmiali, a ona i tak go broniła. Po prostu chciała być kochana, bo ojciec to była jej jedyna rodzina.

– Gdy tego słucham, to w sumie się cieszę, że nie znam swojego ojca. Pewnie też jest takim dupkiem i samolubem – stwierdziłem.

– Z tego, co wiemy, to on chyba nie ma pojęcia o twoim istnieniu – odpowiedziała pani Paige.

– Podobno nie, ale rozumie pani, jak to jest. Może dowiedział się o ciąży i zwiał? Albo zostawił mamę, zanim w ogóle się zorientowała, że jest w ciąży? Nie lubię myśleć, że był dobrym facetem. Tak mi łatwiej.

– Max… – Henry przysiadł się bliżej. – Każde dziecko kocha swoich rodziców, mimo wszystko. Ja i Tess nie możemy mieć własnych dzieci. – Spojrzał na żonę i ujął jej dłoń. – Ale dawno temu podjęliśmy decyzję, że chcemy pomagać dzieciakom takim jak wy.

– To bardzo trudne zadanie. – Popatrzyłem na nich. – Ale świetnie sobie radzicie – dodałem i uśmiechnąłem się lekko.

– Skoro tak mówisz, to bardzo się cieszymy. Dobrze się tu czujesz? – zapytała pani Paige.

– Bardzo, jak w domu. – Kiwnąłem głową.

Poczułem w sercu coś bardzo dziwnego. Nieznanego mi wcześniej. Uczucie, którego tak ogromnie się bałem, bo nikt nie nauczył mnie, jak kochać. Domyślałem się jedynie, że miłość do bliskich to coś zupełnie innego niż miłość do dziewczyny. Choć tak naprawdę i tego nie znałem, bo nigdy nie byłem zakochany. Zdałem sobie sprawę, że zostałem obdarty z tych wszystkich uczuć, ale może w odpowiednim miejscu i z odpowiednimi ludźmi mogłem się tego jeszcze nauczyć? Każdy etap naszego życia to przecież nauka. A na to nigdy nie jest za późno.

Ciąg dalszy w wersji pełnej